Lögberg - 14.05.1931, Blaðsíða 1

Lögberg - 14.05.1931, Blaðsíða 1
44. ARGANGUR WINNIPEG, MAN., FIMTUDAGINN 14. MAÍ 1931 NÚMER 20 Andrúmsloftið 1 sem titrar af tilfinningunni um minni fegurð og ang- Fyrst þegar efe man eftir mér, an’ en mætti vera, af því hreina Voru allir skjágluggar úr söfeunn,i þroskaloftiðjhafði vantað? Eilífð- er> litlir voru þeir víða í minni ar smáblóm, fléttað í fegurðar- sveit baðstofugluggarnir, og krans lífsins, sem aldrei, aldrei naumast nokkurs staðar svo úr fölnar né deyr. Já, hvað verðui garði gjörðir, að hœgt væri að' af deiluefnunum og þnetueplunum °Pna þá. Það var ekki fyr en um 1 hugsun mannanna, ef þeir í slíku 1870, að mestir framfaramennirn-1 ástandi væru leiddir tU Þeifrar ir fóru að hafa baðstofugluggana! hæðar, þar sem ljósið eyðir klístr- á hjörum, af skilningi fyrir lik-Jinu af hugarfarinu, og sálin end- amlegri lifsnauðsyn íoftinu. Gaman er að veita því eftirtekt, að einmitt á sama tíma sem hreina úkamlega andrúmsloftið er al- Went skilið og viðurkent á íslandi og gluggarnir opnaðir fyrir því, að einmitt á sama tíma þroskast l>já þjóðinni öflug eftirlöngun til oýrra og vekjandi áhrifa á trú- arbragða lífið. nauðsynleg þörf fyrir hreint andlefet andrúms- loft. Þjóðin hafði að vísu setið við stóra og bjarta glugga, þar sem voru þeir, Jón Vídalín, Hallgrím- Ur Pétursson, Helgi Thordarsen, en engin rúða varð opnuð, engan nýjan hreinan og hugsvalandi andlegan loftstraum að fá, þó Þjóðinni lægi við köfnun, af áð- Ur óþektum ástæðum. Á áttunda tufe nítjándu aldar- innar voru margir af þjónum kirkjunnar verulegir drykkju- nienn. — í Þingeyjarsýslu voru á loessum tíma 12 þjónandi prest- ar; af þeim voru 7 drykkjumenn, 4 hófsemdarmenn og einn bind- a hreina ursPeglast af gu®i sjálfum, eins og daggartárið ber í sér blíðmynd sólarinnar ? Að mínu áliti var það undur eðlile!gt framfaraspor, að íslenzka þjóðin gekk að svo miklu leyti út úr kirkjunni, og eg llt svo á, að það hafi verið andi lífsins, sem leiddi út úr kirkjunni, út úr and- rúmsleysinu; sami andinn, sem réði Jesú til að hreinsa Musterið, þrátt fyrir ofbeldi heimsins á all- ar hliðar. Hjálmar í Bólu var annars veg- ar á valdi kærleikans, og hins veg- ar sannfærður um almátt himna- föðursins, þegar hann i vetrar- harðindum kendi svo mikið í brjósti um hestana, sem úti kvöldust, að hann þráði afskifti og áhrif mat- arins. Seinasta vísan, í lengri brag: “Ljáðu, faðir, lýðum ráð, leið svo bjargar verði greið. Sjáðu að þörfin brauðs ’er bráð, breiðist móti landi neyð.” Efe held að þessu lík hjartans þrá hafi • daglega stafað af hugsun marfgra þúsunda mam\a til al- stjórnarandans, máttarins mikla >ndismaður. Á þessum tíma var fögur3> um breytingu á trúará- núsvitjunarstarfið að smá-leggj-1 standinu í iandinu á þessum um- ast niður, sem þó var einhveri ræddu tímum. bjartasti ofe hlýjasti geislinn á samlífi prests og safnaðar. Það má hins vegar geta því nærri, hve auðsæilega þetta benti á trú- arástandið, eða sannfæringar- og áhufealeysið í þjónustu kirkjunn- ar- — Einnig á þessum tíma voru ^að margar utanaðkomandi radd- lr» sem þjóðin átti bágt með að atta sig á, svo sem kvæði skáld- anna, t. d. upphafið á Snót “Trúðu á tvent í heimi, tign sem æðsta ber: Guð í víðum geimi, Guð í sjálfum þér.” iLögmál lífsins er jöfn fram- þróun, heildarþroskun. þ>að verð- ur ekkert dæmt um hið insta trú- arlíf þjóðarinnar af einstökum, gjallandi mönnum. Haft er eftir séra Gunnari í Saurbæ, þjónandi presti í íslenzku þjóðkirkjunni, að það sé enginn guð til. Mönnum blöskrar auðvitað heyra þetta. En fyrst af öllu furðar mig á þvi, hvers vegna að hann kaus prests- embættið að æfistarfi. Mér hef- ir verið sagt, að maðurinn væri gáfaður og góður drengur, og margt af því, sem ’eg hefi heyrt Þá bárust og hvað eftir annaðíeftir hann, ber vitni um það. En nýjar bækur á markaðinn, sem b'entu á eitthvert riðl í þeim efn- Uln, sem þjóðin hafði skilið að væri óhagganlegt og goðgá að kreyfa við. Nægir hér að benda a lítið eitt. svo sem: Vísdómur enfelanna, pésa Magnúsar Eiríks- sonar, Um eilífa útskúfun, eftir séra Pál Sigurðsson, og það, sem árifamest var af öllu þessu, ^reytiþróunarkenning Darwins. Hefðu nú allar þessar nýjung- ar verið jafnóðum teknar til £reina í kirkjunni og almenningi ^jálpað til að samrýma þetta alt kenningum ritningarinnar? Nei, fulltrúana sjálfa vantaði hreint aridrúmsloft; þeir voru því ekki vaxnir að leiða þjóðina til þeirra ufsjónahæða og svölunarlinda, sem andi lífsins lefkur um, þar sem andi Jesú Krists, áhrifastraumar sannleikans upplýsa, endurnæra vökva til eilífs þroska. Og hver varð svo niðurstaðan? ^ólkið feekk alfarið úr kirkjunni, e,ns og kindin úr ullinni. Þjóðina vantaði hreint og frjálst og lif- andi andrúmsloft, vantaði að glufegarnir á kirkjunni væru opn- aðir. Enga agra trd> aina trd> ag eins vegna og frjálsa. Lifandi, and- e£t andrúmsloft, sem leiðir til að rá og stöðugt að fræðast um mik- 1 eik alstjórnarandans, andrúms- off, sem fyllir brjóstið og hefur jnanninn á loft, út yfir takmörk eimshyfegjunnnar, Upp ytir aj|a istraða reykháfa; andann, sem yllir 0g þenur brjóstið, þangað * fj°trarnir slitna og flugið er frjálst. Hvernig mundu andlegu barna- fU iin oklrar líta út, ef við bærum bau yfir hæðina, þar sem ei er a að um tíma og rúm, þar sem la^ð ^agur er sem þúsund ár, og, 0 f ,Ur vi® hliðina á aldaröðunum, lnn eitt eilífðar smáblóm, þetta tiltæki vitnar um ósam- kvæmni og kæruleysi, að gerast þjónn kirkjunnar, en neita þó þvi að guð sé til. En hvað sem nú þessu líður, því hann er að eins einn maður, þá er hitt meira spursmál: vissi söfnuðurinn þetta, þegah hann kaus hann? Stundum sjá menn, fegurðina betur frá ranghverfunni, en rétt- hverfunni. Þetta er hins vegar ekkert nýtt, getur líka verið meira dagslóðir þess horfna, en forsendur þess ó- komna. Fyrir fimtíu árum síð- an, spurði þjóðkirkjuprestur mig að því, þegar við töluðum saman í einrúmi, hvort eg í 'einlægni tryði því, að guð væri til. Auð- vitað lét hann aldrei neitt slíkt á sér heyra í kirkjunni, og var mjög vel liðinn prestur, og eg held að hann hafi ekki látið neinum öðr- um í ljós þetta sálarástand sitt, og naumast gat hann hafa spurt svo, til að komast fyrir á hverju eg grundvallaði mína trú, þar sem eg var að eins unglingur um tví- tugt, enda svaraði eg þessu eitt- hvað út í hött, var þetta ekkert áhugamál á þeim árum. Allir sjá það strax, að í svona löguðu ástandi prestsins, er einskis liðs af honum að vænta til eflingar trúrækninni, en hálfu verra er þó hitt ástandið, þar sem presturinn er einlægur og áhugaríkur, en söfnuðurinn all- ur áhugalaus, hangir saman að nafninu. í fyrra tilfellinu getur presturinn engan meiri skaða gjört, en að tefja fyrir söfnuð- inum, ef hann er einlægur og á- kveðinn. En í seinna tilfellinu er ómögulegt að vera atkvæðaprest- ur, ómðgulegt að vera andríkur, innblásinn þjónn kirkjunnar, ó- mögulegt að sá í frosna jörðina. Séra Valdimar Breim kemur út London fundurinn í næstu viku Á mánudaginn í næstu viku verður fundur settur í London í Englandi, og stendur til, að þar mæti fulltrúar frá öllum löndum, sem hveiti hafa til útflutnings. Hon. G. Howard Ferguson verð- ur forseti fundarins, og mun hann aðallega vera kallaður fyr- ir hans tilstilli. Það stendur til, að á þessum fundi verði þrír fulltrúar frá Bandaríkjunum. Rússar, sem nú rækta meira hveiti heldur en nokkur önnur þjóð í 'heimi, senda líka fulltrúa sína á þennan fund. Nýr fylkisstióri í Alberta Hon. W. L. Walsh, fyrverandi yfirdómari í Alberta, h'efir verið skipaður fylkisstjóri Alberta- fylkis. Hann lagði af embættis- eið sinn í Edmonton, hinn 5. þ.m. í andhreina sjávar- ofe sveita- loftið, sjálfsagt hefir veðrið ver- ið fagurt og gott, því hann verð- ur hrifinn og sér guð alstaðar; alt á láði og í geimi vitnar um hann, og hann byrjar að yrkja, og honum afhendist andinn og hugsunin í sálminum: “Guð, allur heimur, eins í lágu og háu, er opin bók, um þife sem fræð- ir mig, og hvert eitt blað á blómi jarð- ar smáu, er blað, sem margt er skrifað á um þife.” öllum þykir þetta fallegt, og eng- inn efast um áhrif sólarinnar, til þess að verma og endurnæra lik- amlega, það er alt séð og viður- kent. En vizkan og mátturinn l'eggur sólinni það alt til, er hún áorkar til að hjúkra og endur- næra jarðlífið. Vizkan ófe mátt- urinn, sem andar og skín á hugs- un mannsins, endurnærir, hreinsar og lyftir anda mannsins, ósýnilega áhrifavaldið, það er svo bágt að viðurkenna það og gjöra sér það sameiginlegt. Það bendir þó á hitt, að Jesú er ekki treyst, því að andlega áhrifavaldið viður- kendi hann fullkomlega með þessum orðum: Eg er ekkert af sjálfum mér, o. s. frv. Við sjáum 'ekki þá áhrifa- strauma, það áhrifavald, sem leggur biljónum sólna til skilyrð- in að framkvæyia sín hlutverk. En öll skiljum við þó, að slíkt vald er ekki einungis allstaðar flálægt, heldur og uppfylling alls geimsins. Ekki eru allir menn jafn hugarfarskreinir og mildir eins og Valdimar Briem, náttúr- an er ekki öllum 'eins og honum nægur vitnisburður um guð. En hjálparlaus er enginn. Kristur er vegurinn, sannleikurinn og líf- ið. Kristur er ljós heimsins. Kristur lefegur andrúmsloftið til hverjum þeim, sem gjörir sér af hjarta og alhug far um að þekkja hann, af því sem hann sjálfur sagði meðan hann dvaldi hér. Kristur eyðir bókstafsklístrinu af hugarfarinu og skilningnum, og upphefur anda mannsins til að sjá, að það er upphaf vizkunnar að fallast í auðmýkt á mikilleik og alfullkomleik guðs. Eg vona að eg fari rétt með erindi eftir V. Briem, þetta: “Ef drottins vísdóms vefeir í veröld dyljast þér, og skammsýnt skyn þitt segir: eg skil ei ráð hans hér. Um drottins orð ei efast, þér innan skamms mun gefast það skyn, sem æðra er.” Þetta er þá hans mikilsverða lífsreynsla, að andi lífsins máir heimshyfegjuklístrið af skilningi mannsins, og ljósið og hreina, holla andrúmsloftið leikur um sálina og eflir dómgreindina til skilnings fyrir staðföstu eftir- löngunina, orðlausu bænina, sem ríkti í hjartanu, um hjálp, meira ljós, meira loft, þroska og þekk- ingu. » Fr. Guðmundsson. Bracken ekki vonlaus enn í ræðu, sem John Bracken, for- sætisráðherra Manitoba fylkis, flutti í vikunni sem leið, fórust honum, meðal annars, orð á þessa leið: “Þegar sambandsstjórnin lét á sér skilja, að hún ætlaði að taka að sér kostnaðinn við ellistyrk- inn, ákvað fylkisstjórnin í Mani- toba, að afnema fasteignaskatt, sem n'emur $350,000, og sem lagð- ur hafði verið á í því skyni, að mæta þessum útgjöldum. Fyrir nokkrum mánuðum var oss til- kynt, að sambandsstjórnin borg- aði 95 per cent. af þessum út- gjöldum og gera mætti ráð fyrir þessu á þessa árs fjárlögum. Af þeim mörgu fyrirheitum, sem núverandi -sambandsstjórn gaf árið sem leið, hefir kannske ekk- ert haft sterkari áhrif, heldur en einmitt þetta, að taka að sér út- gjöldin við ellistyrkinn. Það hefði létt $350,000 útfejöldum af landeigendum í fylkinu og það einmitt á þeim tíma, þegar þ'ess er meiri þörf, heldur en nokkru sinni fyr Vér vonum enn, að þetta loforð verði efnt á því sam- bandsþingi sem nú stendur yfir. Verði það 'ekki gert, þá verður kostnaðurinn við ellistyrkinn, þrjú hundruð og fimtíu þúsund doll- ars, að vera borgaður af landeig- endum í Manitoba, og eykur þannig þá alt of þungu byrði, sem bændurnir hafa nú að bera.” Hveitisamlagið Stjórn hveitisamlagsins í Mani- toba hefir lagt það til við með- limi samlagsins, að hverjum sam- lagsbónda sé gefinn kostur á að velja sjálfur um, hvort þeir vilji heldur láta samlafeið höndla hveiti sitt eins og undanförnum árum, og allir fái sama verð fyrir sömu tegund hveitis, eða þeir vilji láta samlagið, eða Manitoba Pool Elevators, Ltd., selja fyrir sig hveitið fyrir gangverð, hvað svo sem það er. V'erður fundur haldinn til að ræða um þetta í síðustu viku þessa mánaðar, og vreð þar væntanlega fulltrúar 94 deilda samlagsins í Manitoba. Verði þessi tillaga félagsstjórn- arinnar samþykt, gengur hún í gildi 1. júní næstkomandi. Fundinn í fýrra sumar fór hópur ungra manna frá Bretlandi til Græn lands i þeim tilgangi að athuga flugleiðina milli Bretlands og Ameríku, yfir fsland og Græn- land. Hafa þeir verið á Græn- landi í allan vetur og tók einn þeirra að sér að vera einn í kofa einar 140 mílur frá aðalstöðv- um þeirra. í>essi maður heitir Augustine Cortauld. Þegar félag- ar hans fóru að leita hans í marzmánuði, fundu fþeir hann hvergi og ekki kofann, sem hann hafðist við í. Var nú gert alt hugsanlegt til að leita mannsins, og þar á meðal það, að sænskur flugmður, Albin Ahrenberg að nafni, fór með flugvél alla leið frá Bergen til Grænlands. Ekki flaug hann þó alla leið, því varð- skipið óðinn flutti hann frá Reykjavík vestur undir Græn- land. Nú er Courtauld fund- inn, jafngóður eftir einveruna á Grænlandsjöklum, að því er séð verður af siðustu fréttum. Óeirðir á Spáni Fréttir frá Spáni herma, að óeirðir töluverðar eigi sér þar stað, að minsta kosti í höfuð- borginni, Madrid. Var kveikt þar í kirkjum og klaustrum um helgina sem leið og urðu af því töluverðir skaðar, len manntjón ekki nema lítið. Lýðveldisstjórn- in nýja kallaði herliðið til að bla niður þessar óeirðir, og er borgin nú undir herlögum. Þetta er kannske ekki annað 'en einhver ofsakæti yfir því að konungs- valdið er úr sðgunni á Spáni. Kirkjuþing 1931 II ið, fertugasta og sjöunda ársþing Hins evangeliska lúterska kirkjufélags Islendinga í Vesturheimi hefst með opinberri guðsþjónustu Og altarisgöngu í kirkju Garðar-safnaðar i Norðw-Dakota kl.'ll f. h. fimtudaginn þann 25. júní, 1931. Söfnuðir kirkjufélagsins eru beðnir að senda erindreka á þingið eftir því, sem þeim er heimilað að lögum. Emhættismenn og fastanefndir leggja fram skgrslmr sínar á fyrsta þingdegi. Allir hlutað- eigendur eru beðnir að vera við því búnir, svo störf þingsins megi ganga sem greiðast. Seattle, Wash., K. K. ÓLAFSON, 17. apríl, 1931. forseti. Flugkonur Ekkert er nýtt undir sólinni. Ekki einu sinni það, að konur langi til að fljúga, og fara þar feapalega að ráði sínu. Það var árið 1783, að þeir Mont- golfier-bræður, sem fundu upp flugbelginn, höfðu engan frið fyrir konum, sem endilefea vildu bregða sér upp í loftið í flug- belg. 1 maímánuði 1784 lét Eti- enne Montgolfier flugbelg í bandi hefjast á loft í úthverfi Parísar, og í loftbelgskörfunni voru fjór- ar konur. Þær hétu Montalem- bert markgreifafrú, Montalem- bert greifafrú, IPodenas fereifa- frú og ungfrú Lagarde. Kom- ust þær svo hátt, að þær sáu yfir alla París úr loftinu. En fyrsta konan, sem hætti sér upp í loftið með lausum flugbelg, var frú Thible. Hún fékk að fara með flugmanni, sem var að reyna Montgolfier-flugbelg í Lyon. — Flugbelgurinn komst í 2700 metra hæð og var 45 mínútur í loftinu. Flufebelgurinn kom nokkuð harka- lega til jarðar aftur, svo að frú Thible ‘ fótbrotnaði. Hún var þvi ekki að eins fyrsta konan,^ sem flaug, heldur fyrsta konan sem varð fyrir flugslysi. En hún var ánægð með förina og lýsti með hátíðlegum orðum hrifningu sinni. Árið 1785 urðu fimm konur svo frægar, að fá að vera farþegar með loftbelg. Ein þeirra var ung- frú Sage. Hún var ensk, og fyrsta flufekona sinnar þjóðar. Árið 1810 til 1811 flugu tvær fyrstu þýzku konurnar: frú Bittorf og Wilhelmine Reichardt. Hin síð- arnefnda brá sér alls fimtíu sinnum upp i loftið. Fram að árinu 1850 höfðu í allri Evrópu 500 menn farið “stærri” flugferðir og af þeim voru fimtíu konur, eða 10%. Einhver frægasta flugkona Frakka var frú Marie Blanchard. Maður hennar Blanchard, var sá fyrsti, sem flaug yfir Ermarsund. Hann dó 1809, algjörlega eigna- laus, og hélt kona hans þá áfran. flugtilraunum ’hans. Hún fann upp á því, að setja timburkross undir flugkörfuna, óg voru þar á festir skrauteldar, til þess að hæna fólk að til að horfa á flug- ið. Og í lofti skaut hún flugeld- unum og sveif í ljósdýrð til him- ins. í tíu ár hélt hún þessu á- fram án þess að slys yrði að. En 6. júní 1819 var stofnað til hátíðar mikillar í skemtigarði í París. Um kvöldið hóf Marie Blanchard sig til flugs. Dynjandi hljóðfærsáláttur og fagnaðaróp áhorfenda fylgdu henni, er hún sveif upp í loftið í “Bangölsku ljósi” ofe með ljósaregn alt um kring sig. Hærra og hærra sveif hún og þúsundir manna störðu hugfangnir á eftir henni. Skraut- ljósin hurfu, en alt í einu laust upp 'björtu Ijósi. Áhorfendur héldu að þetta væri nýtt uppá- tæki frúarinnar og ætluðu að ær- ast af fögnuði: “Húrra, lengi lifi frú Blancbard I” heyrðist hrópað hvarvetna. En rétt á eft- ir sáu menn, að hún var í Hfs- háska. Eldur hafði komist i belginn. Frúin æddi um í körf- unni pg reyndi ' öll hugsanleg bjargráð. En loftbelfeurinn féll brennandi til jarðar. Þar rakst hann á hús, frúin fleygðist úr körfunni niður á götu ------ Um miðja fyrri öld var flug- konan frú Poitevin fræg í Par- ís. Hún flaug á padreimnum á hverjum sunnudegi og lét blóm- um rigna yfir áhorfendur. Um líkt leyti var mikið rætt um flugkonuna frá Tessioni, því að 'hún staðhæfði það, að geta flogið hvert sem hún vildi. Vand- inn væri ekki annar en sá, að beita gömmum fyrir flugbelfeinn. En það var ekki nýtt. Aðrir höfðu stungið upp á þessu áður; en ár- ið 1883 fékk maður nokkur í! París einkaleyfi á flugfartæki, sem fuglum skyldi beitt fyrir. En vegna óteljandi slysa var fólk nú orðið leitt á þvi að horfa á flugbelgina, og þorði ekki að fljúga með þeim. Árið 1869 hafði hlutafélag í London látið smíða gríðarstóran loftbelg, sem hafð- ur var í bandi: Tók hann margt fólk ofe var aðsókn að honum mik- il fyrst í stað. En svo sleit flug- belgurinn sig einu sinni lausan ofe olli það ótal slysum. Þetta atvik reið baggamuninn, að fólk fékk megnustu óbeit á flugbelgjunum. Nú vildi svo til að í Lehbeth var 100 ára gömul kerling, sem alt af hafði langað til að fljúga. Hluta- félagið, sem átti óhappa-flufebelg- inn, lét þá sækja hana í flugbelg. En þrátt fyrir allar auglýsingar hændi þetta fólk ekki að. Menn höfðu mist trúna á flugbelgjun- um. Þá hafa nokkrar konur orðið frægar fyrir það að íleygja sér út með fallhlíf hátt í lofti. Tvær eru nafnkendastar. Hin fyrri er þýzka flugkonan Kátchen Paulus. Hún byrjaði á þessu sumarið 1893 og í fyrsta skifti fleygði hún sér út í 1200 metra hæð. Gerði hún það þó með hálfum hufea. Síðan lék hún þetta rúmlega hundrað sinn- um. Hin er Miss Billy Brown í Californíu. Hún hefir stokkið úr 3000 metra hæð nýlega og ekki sakað. Undir eins og flugvélarnar komu til sögunnar, keptust konur um að fá að fljúga og síðan að stýra flugvélum. Fyrstu þýzku konurn- ar, sem flugmannspróf tóku, voru Melly Beese og Bezena Lagler. Það var 1911. Tíu dögum eftir próf- ið, var Besse tvær klst. og þrjár mín. á flufei í einu og var það met í þolflugi fyrir konur. Nú á franska flugkonan Maryse Bastil heimsmetið — 38 klst. í Frakklandi, Englandi og Bandaríkjum hafa konur nú stofnað með sér flugfélög, og margar ikonur eru orðnar frægar fyrir flug sín, svo sem Amy Jo'hn- son, sem flaug ein síns liðs frá Englandi til Ástralíu, ofe er nú á leið frá Englandi til Feking í Kína, og þýzka flugkonan, Elli Beinhorn, sem flaug frá Þýzka- landi til Afríku. — Lesb. íslendingadagurinn og íslenzkir íþróttamenn Iþróttanefnd Islendingadags- nefndarinnar hefir tilkynt oss að hún hafi í hyggju að gefa medaliu í sumar til íþróttamanna er fræknast- ir reynast; ennfremur verður hinn ásjálegi Oddson skjöldur til að keppa um og glímubeltið. Það virð- ist þá ekki standa á neinu nema ef væri íþróttamönnum, og kemur það nú til þeirra kasta aö gera skyldu sína gagnvart sjálfum sér, gagnvart íslendingum og íslendingadeginum. Svo má heita að undirtektir hér i borginni hafi verið all-góðar, en það er ekki nóg; íþróttir á íslendinga- dögum ná aldrei tilgangi sinum nema því aðeins að öflug samkepni fáist. Þá samkepni geta nærliggj- andi bygðir veitt oss. íslenzku bygð- irnar ættu þvi að sjó sóma sinn í því að senda sem flesta íþróttamenn á íslendingadaginn í sumar. Látum sjá að dáðleysið sé ekki ab marfletja alt og alla, látimi sjá að þetta sé engin úrkynja öld. Sendið íþróttamcnn á Islcndinga- daginn í sumar. Ari G. Magnússon. Morð og bankarán í Winnipeg Rétt eftir klukkan tíu á föstu- dafesmorguninn í vikunni sem leið, réðust þrír menn inn í Dom- inion bankann á Sherbrooke St. og Notre Dame Ave., og rændu þar $6,552, og það sem meira var, einn af þessum ræningjum skaut tveimur skotum á bankastjórann ofe særði hann til ólífis. Hann hét P. B. R. Tucker, og hafði stjórnað þessu útibúi bankans síðan 1919. Hann heyrði ekki vel, og er haldið að hann hafi ekki heyrt, þegar ræningjarnir skipuðu honum að rétta upp hend- urnar, eða ekki áttað sig á, hvað um var að vera, rétt í svipinn, og var hann þá skotinn umsvifa- laust. Tucker var fluttur á spít- ala °fe lézt þar svo sem klukku- stund eftir að hann var skotinn. Auk bankastjórans, voru þarna inni, þegar ránið var framið, Douglas J. Tyson, Helen McLeod og C. W. Wilson, sem öll vinna í bankanum, og ein stúlka að- komandi. Þau hlýddu öll ræn- ingjunum ofe hreyfðu sig ekki meðan ránið var framið og ekki fyr en ræningjarnir voru farnir sína leið. Þau urðu heldur ekki fyrir neinum meiðingum. Þegar ræningjarnir höfðu tek- ið alla peninga, sem þeir fundu, hlupu þeir út og keyrðu burt 1 bíl, sem beið þeirra. Síðan hef- ir lögreglan leitað þeirra, nótt og dag, en enn ekki orðið þeirra vör. Sjö þúsund dala verðlaunum er þeim heitið, er feefur þæf upplýs- ingar um þessa óbótamenn, er leiði til þess, að þeir verði hand- teknir. Góð brúðargjöf Fyrir skömmu giftu sig í Ott- awa, Miss Mildred Bennettt, syst- ir Bennetts forstisráðgjafa, og Mr. W. D. Herridge, lögfræðing- ur. Var þar margt stórmenni saman komið, svo sem landstjór- inn og frú hans, s’endiherra Bandaríkjanna og margir fleiri höfðingjar. Forstisráðherrann hefir óneitanlefea gert vel við mág sinri og systur. Skömmu fyr- ir giftinguna veitti hann Mr. Herridge sendiherrastöðuna í Washington, eitt virðulegasta em- bætti, sem sambandsstjórnin á yfir að ráða, og systur sinni gaf hann tvær miljónir dala í brúð- argjöf. Minna hveiti sáð Hagstofan í Ottawa gerir ráð fyrir, að nú i vor verði hveiti sáð í talsvert færri ekrur í Canada, heldur en í fyrra. Hagstofan býst við, að hveitiekrurnar verði alls í landinu 22,152,300, og er það 1,930,600 ekrum minna en í fyrra. Ef þessi áætlun reynist rétt, verð- ur mismunurinn á ekrufjöldanum í öllu landinu um 8 per cent. Mest- ur er munurinn i Alberta, en einnife töluverður í Saskatdhe- wan, en lítill í Manitoba. í New Brunswick og Nova Scotia er líka nokkru minna hveiti sáð, heldur en í fyrra.

x

Lögberg

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lögberg
https://timarit.is/publication/132

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.