Lögberg - 14.05.1931, Blaðsíða 6

Bls. 6.
LÖGBERG, FIMTUDAGINN I4. MAÍ, 1931.
LYDIA —1
EFTIR
ALICE DUER MILLER. i
“Er nú vinskapurinn orðinn svo náinn, að
þú ert farin að kalla hann Dan?”
“Þér fellur hann ekki, vegna þess að hann
hefir einmitt þessa hæfileika, sem þú krefst
að menn hafi, kjark og áræði—”
Hún komst ekki lengra, því Lvdía tók fram
í fyrir henni:
“ Já, hann hefir nóg af því. En það sem mér
eiginlega mislíkar mest við hann, góða Elinóra,
er það, að þú gerir alt of mikið úr honum. Eg
get ekki til þess vitað, að þú sjáir ekki sólina
fyrir þessum manni.”
“Eg kannast ekki við að hafa hagað mér
öðruvísi en vera ber hans vegna.”
‘ ‘ Eg á alls ekki við það; en stúlka eins og
þú, ætti ekki að hafa neitt saman við þennan
lrlending að sælda. Hann er bara sveitalög-
maður! Eg get ekki nefnt ykkur bæði í sömu
andránni.”
Elinóra ypti öxlum.
“Hann kemur hér eftir fáeinar mínútur.”
sagði hún.
“Kemur hér!” sagði Lydía og stóð á fætur.
“Eg fer. ”
“Eg vildi, að þú gerðir það ekki. Ef þú
þektir hann betur, mundir þú brevta skoðun
þinni á honum.”
“Ef eg talaði við hann, mundi eg móðga
'nann. Viltu gera svo vel að láta koma með
bílinn? Nei, nei, Elinóra! Þú veizt að mitt
álit á hanum er rétt, eða þú sérð það einhvern
tíma að minsta kosti, og verður á sama máli
og eg.”
“Eða þú á sama máli og eg,” sagði Elinóra,
en hún lét koma með bílinn.
Rétt á eftir lagði Lydía af stað heimleiðis.
Þetta var einn af þessum dögum, þegar alt
hafði gengið öðru vísi en vera átti, að henni
fanst, en nú var tækifærið til að láta hreyf-
inguna og útiloftið jafna skapsmunina. Það
var engin umferð á brautinni og hún fór afar-
hart. Henni fanst, ef Elinóra giftist O’Bannon,
þá- mundi hún sjálf missa alvef af henni, en
það vildi hún koma í veg fyrir. Henni mundi
hafa hepnast að hafa áhrif á flestar aðrar
stúikur í þessum efnum, en það var enginn
hægðarleikur að snúa Elinóru eftir vild sinni.
Hún var föst fyrir. Lydía hélt, að sér mundi
kannske takast betur, ef að þau væru gift. Hún
liafði aldrei hatað mann, eins og hún hataði
O Tlannon. Það var líka dálítið gaman að því,
að hata einhvern. Brautin, sem var ný, hafði
þolað vel vetrarfrostin, en hún var enn ekki
orðin þur og hún var dálítið sleip. Það gerði
það bara enn skemtilegra, að keyra hart. Það
var eins 0g bíllinn væri lifandi vera, og það
kom henni til að keyra enn harðara. En svo
hart sem hún fór, hafði hún fult vald á bílnum
og nákvæmar gætur á því hvar hún fór.
Þegar hún þaut fram hjá einni hliðarbraut-
inni, kom hún auga á mótorhjól og lögreglu-
mann í einkennisbúningi. Hún sá svo mikið,
að þetta var sami maðurinn, sem hún hafði
komist í kynni við áður. Hún sá hann halda
upp hendinni og hún heyrði hann kalla til sín
og segja sér að stöðva bílinn.
“Nei, engin fleiri armbönd fyrir þig, kunn-
ingi,” hugsaði hún með sér og fór enn hrað-
ara en áður.
Hún hélt að það mundi hafa tafist eitthvað
fyrir lögreglumanninum að koma mótorhjól-
inu af stað, því hún heyrði ekkert til þess.
Hún vissi, að áður en hún kæmi til bæjarins
skiftust brautirnar, og ef hún bara kæmist inn
á hliðarbrautina, þá mundi hún sleppa við
þennan leiðindasegg, sem þarna var að elta
hana. En það var enginn hægðarleikur, svo
hart sem hún fór, því það var svo lítið svig-
rúm til að snúa inn á hina brautina.
Nú gat hún vel heyrt manninn koma á eftir
sér. Hún varð að hafa sig alla við, að halda
bílnum á réttu striki, því brautin var hál, eins
og áður er getið. “Ekki gengur honum betur
á tveimur hjólum, heldur en mér á fjórum,”
hugsaði hún. Hún hugsaði um það eitt, að
sleppa frá þessum lögreglumanni og hún hik-
aði ekki við að hætta lífi sínu fyrir það. Samt
heyrði hún, að hann var að færast nær. Það
kom sér áreiðanlega vel í þetta sinn, að hún
var vön við að fara með bíl.
Vitandi það, að maðurinn væri að draga
sig uppi, þótti henni vænt um, þegar hana bar
að hliðarbrautinni, sem hún hafði hugsað séf
að fara. Þrátt fyrir það, hve afar hart hún
keyrði, hugsaði hún sér að þetta mundi hepn-
ast. Maðurinn á mótorhjólinu gat ekki snúið
við, hann hlaut að halda beint áfram, og þá
var hún sloppin. Henni fanst hún vera að
vinna sigur í þessari viðureign og það gladdi
hana stórlega.
Hún bjó sig sem bezt hún gat undir það
að snúa inn á hliðarbrautina. Sjálf vissi hún
ekki hvað fyrir hafði komið, en hún fann, að
bíllinn snerist alveg í hring og hún heyrði að
eitthvað brotnaði og bfllinn stöðvaðist. Hún leit
út og hún sá brotið mótorhjól ag hún sá mann
liggja þar á brautinni.
Hún hljóp út úr bflnum. Alt var svo kyrt,
að hún heyrði ekkert nema sitt eigið fótatak.
Maðurinn lá þarna hreyfingarlaus. Hann var
einhvem veginn böglaður saman og tilsýndar
var varla hægt að sjá hvort þetta var maður,
eða eitthvað annað. Handleggirnir voru und-
ir honum, augun voru aftur og blóð rann úr
munninum. Hún beygði sig niður að honum
og reyndi að koma honum í eðlilegt horf. En
hann var stór maður og þungur og hún gat
ekkert við hann ráðið. Hún leit upp, og sá sér
til mikillar undrun, að hún var ekki lengur
þarna ein. Það var engu líkara, en að fólkið
kæmi þarna upp úr jörðinni. Heill mannsöfn-
uður var þar þegar saman kominn, og allir
voru að tala um það, sem fyrir hefði komið.
Þarna var stór bíll kominn. Lydía mundi að
hún hafði farið fram hjá honum. Allir höfðu
einhverjar spumingar fram að bera, en hún
hirti ekki um að svara neinum þeirra. Það
sem mest á reið, var að koma manninum í stóra
bílinn og svo á spítalann.
Hún var svo sokkin niður í að hugsa um
manninn sem fyrir slysinu hafði orðið, að hún
gaf sér engan tíma til að hugsa um, hvaða af-
leiðingar þetta kvnni að hafa fvrir hana sjálfa,
eins og mörgum öðrum myndi hafa orðið fyr-
ir. Sjálf sat hún í bílnum hjá honum og reyndi
að hlynna að honum, sem bezt hún gat.
“Hann á kannske konu og böm,’ sagði hún
við sjálfa sig. “Það hefði verið miklu betra,
ef eg hefði orðið fyrir þessu, heldur en hann.”
Þegar að spítalanum kom, fylgdi hún hon-
um inn og beið í biðherbergi, meðan hjúkr-
unarkonurnar voru að skera af honum fötin
og læknirinn að skoða hann. Henni fanst óra-
langur tími þangað til læknirinn kom út, og
þegar hann loksins kom, hafði hann litlar
gleðifregnir að færa. “Ef hann lif.ir næsta
sólarhring þá er mögulegt að hann hafi það
af. ” Meira hafði læknirinn ekki að segja og
hélt sína leið. •
Meðan hún sat þarna, tók hún fyrst eftir
því, að hún hafði meiðst töluvért og ofreynt
sig. Henni le,ið alt annað en vel. En það
sýndist tilgangslaust að bíða þama. Hún gat
altaf símað til spítalans. Hún skildi eftir nafn
sitt og heimilisfang og fór heim með jámbraut-
arlestinni.
Hún strengdi þess heit að aldrei framar
skyldi hún keyra bíl. Hún gat ekki gert sér
grein fyrir hvers vegna, og hún vildi ekkert um
það tala. Þegar hún lagði aftur augun, sá hún
alt í anda, sem fyrir hafði komið. Hún sá
manninn dauðvona og blóðtjörnina á brautinni.
Mikið vildi hún til vinna, að þetta hefði ekki
komið fyrir. Hítt kom alls ekki í liuga hennar,
að hér hefði hún máske orðið stórkostlega sek
við landslögin.
VIII. KAITULI.
Drummond dó seint um kveldið. Það var
nákvæmlega sagt frá þessu slysi í blöðunum,
morguninn eftir, og yfir þeim fréttum vom
stórar fyrirsagnir. Lydíu til ógæfu, vildi svo
til, að þessi maður var vel þektur 0g vinsæll í
sínu nágrenni. Hann hafði verið einstaklega
fallegur og skemtilegur, en dálítið gjálífur
unglingur. Hann var einn af þeim, sem ekki
beið eftir því að vera kallaður í herinn, en gekk
sjálfviljugur í hann áður en Bandaríkin á-
kváðu að taka þátt í Evrópustríðinu. Heim
kom hann frá Frakklandi, ósærður og með
bezta vitnisburði fyrir hraustlega og drengi-
lega framgöngu. Þar að auki hafði þeim lengi
verið vel til vina, Drummond og Alma Wooley.
Faðir hennar var hygginn kaupmaður, og
hann hafði verið mjög á móti því, að þau væru
nokkuð að draga sig saman, þangað til Dram-
mond kom heim með frægðarorð úr stríðinu.
Eftir það sá hann ekki til neins að setja sig á
móti þessu lengur. Hér hafði O’Bannon kom-
ið Drammond að góðu liði, með því að útvega
honum stöðu í lögregluliðinu. Þau Drum-
mond og Alma Wooley höfðu ætlað. að gifta
sig í júnímánuði.
Aður en Drammond dó, fékk hann meðvit-
und nógu lengi til þess', að segja fáein orð við
fölleitu, sorgmæddu, ungu stúlkuna, sem stóð
við rúmið hans, og til að segja frá því, hvern-
ig slysið hefði viljað til.
Elinóra frétti um slysið sama kveldið, en
að Drammond hefði dáið, frétti hún ekki fyr
en snemma morguninn eftir. Hún símaði
O’Bannon, en hann var farinn að heiman.
Hann var heldur ekki á skrifstofunni. Þar
var hún spurð hvort hún vildi tala við Mr.
Foster. Nei, hún vildi það ekki. Með skarp-
skygni sinni og þeirri þekkingu, sem hún hafði
nýlega fengið á hegningarlögum, sá hún þeg-
ar, að hér var mikil hætta á ferðum fyrir
Lydíu. Hún símaði til Fanny Piers, en hún
var ekki heima, og það vildi svo til, að Noel
svaraði símanum.
“Já, aumingja Lydía,” sagði hann. “Það
var mjög óþægilegt, að þetta skyldi koma fyrir
hana.”
“Það er nú meir en óþægilegt,” svaraði
Elinóra. “Vitið þér, hvort hún hefir verið tek-
in föst?”
Piers hló. Auðvitað hafði hún ekki verið
tekin föst. Elinóra skildi hann svo, að hann
áliti, að hún væri að gera sér þær hugmvndir,
sem ekki gætu átt sér nokkurn stað. Lydía
hefði ekki ætlað sér að gera neitt ilt. Þetta
gæti komið fyrir hvern sem væri. Það yrði
kannske hafin einhver rannsókn í málinu. En
hvað gætu þeir svo sem gert við hana?” —
“Eg veit ekki,” sagði Elinóra, “en eg veit
til þess, að menn hafa ver.ið dæmdir í fangelsi
fyrir að verða öðrum að bana á brautunum.”
“Já, sumir af þessum kæralausu bíl-
stjóram. En þegar svona kemur fyrir, þá er
það alt af jafnað einhvern veginn. Þér munuð
sanna það. Enginn kviðdómur mundi finna
stúlku eins og Lydíu, seka um manndráp.
Þetta fellur niður.”
“Fellur niður,” hugsaði Elinóra með sjálfri
sér, þegar hún lokaði símanum. “Það verður
j)á á kostnað Dan O’Bannons. Hans tiltrú og
heiður verður að líða við það.
Henni féll það engan veginn vel, en .samt
vildi hún hjálpa Lydíu. Hún hafði aldrei
fundið það eins vel og nú, hve vænt henni þótti
um hana. Hún mundi alt af eftir }>ví, og hugs-
aði oft um það, þegar Lydía hafði fyrst kom-
ið í skólann. Forstöðukonan hafði komið inn
í lestrarsalinn með hana og gert liana kunn-
uga kenslukonunni, sem átti að kenna henni.
Allar stxilkurnar höfðu horft á þessa litlu,
dökkhærðu stúlku, með stuttklipt hár og í
dökkum silkisokkm’, með granna, en einstak-
lega fallega fótleggi. Hún var feimin og
fanst hún vera þama ein síns liðs. Hún var
því alveg óvön, að vera með bömum á sínu
reki. En þó hún væri lítil og feimin við kenslu-
konurnar, þá brosti hún þó til hinna stúlkn
anna, rétt eins og hún vildi sagt hafa: “Bíðið
þið við, stúlkur, þangað til við höfum tækifæri
til að kýnnast. Við skulum jafna um þær.”
Hún var einstaklega smekklega klædd, því
Miss Bennett var þá komin á heimfli föður
hennar, en hún var ekki búin að læra eins
mikið og búast hefði mátt við. Ivenslukonum-
ar höfðu hver fram af annari lagt meiri stund
á að uppræta það úr huga hennar, sem sú
næsta á undan hafði kent henni, heldur en að
kenna henni nokkuð verulegt sjálfar. Lydíu
til mikils ama, var hún sett með börnum, sem
voru yngri en hún.
Þetta [var skömmu fyrir jólin. Það leið
ekki á löngu, þangað til hún var færð og sett
með jafnöldram sínum. Hún hafði aldrei áð-
ur reynt neitt að læra. Það eina, sem liún
hafði stundað með alúð, var að gera ekki það,
sem kenslukonurnar sögðu henni að gera. En
strax þegar hún fór að reyna að læra, fann
hún, að hún átti létt með }>að. Hún hafði haft
gaman af að lesa lengi fram eftir á kveldin,
þegar Miss Bennett hélt, að hún væri sofnuð.
Það var eins og hún hefði beinlínis sett
sér það, að verða vinstúlka Elinóra, sem var
þó töluvert á undan henni í skólanum. Það
kom eingöngu til af því, að hún dáðist að El-
inóru fyrir það, hve gáfuð hún var og live
djarfmannleg og hrein og bein. Að þessum
sömu dygðum hennar dáðist hún enn í dag.
Það var á þessum áram, að Elinóru þótti
veralega vænt um Lydíu 0g sú velvild hélzt
alt af við, þó henni á seinni árum hefði að vísu
oft mislíkað við Lydíu. Hún kallaði á bílstjór-
ann og keyrði inn í borgina og beint heim til
Lydíu. Morson opnaði dyrnar og var jafn-
vel enn alvarlegri og hátíðlegri á svipinn, held-
ur en vanalega, ef annars var mögulegt að
vera það.
“Jú, Miss Thorne var heima, en hann var
ekki viss um að hún gæti talað við Miss Belling-
ton ré'tt sem stæði, því Mr. W.iley væri kom-
inn.
“Mr. Wiley?” sagði Elinóra 0g reyndi að
koma fyrir sig hver hann væri.
“Lögmaðurínn,” sagði Morson.
“Segið þér henni, að eg sé héma,” sagði
hún. Morson fór og kom rétt strax aftur og
vísaði henni inn í stofuna.
Stofan var bæði stór og skrautleg. Þar
sátu þau Miss Bennett og Wiley og Lydía stóð
hjá eldstæðinu. Þegar Elinóra kom inn, sagði
Lydia ekki neitt, en það var langt síðan Elin-
ára hafði séð góðvild hennar til sín eins greini-
lega eins og nú. Hún gerði hana kunnuga Mr.
Wiley.
Wiley hafði snemma unnið sér mikið álit
sem lögmaður, óvanalega snemma fyrir lög-
mann, og nú þegar hann var fimtíu og átta ára
gamall, hafði hann síðustu þrjátíu árin haft
afarmikið að gera og verið við ótal mál rið-
inn. övinir hans höfðu einhvern tíma um hann
sagt, að hann væri meiri leikari en lögmaður,
en hvað sem því leið,þá hafði honum hepnast,
að vinna flest mál, sem hann hafði tekið að
sér, og því var alment trúað, að hann væri
flestum lögmönnum snjallari. Hann var líka
mikill fjármálamaður, 0g hafði afarmikið álit
í þeim efnum. Það var því naumast hægt að
líta öðra vísi á, en Lydía hefði fengið eins
heppilegan lögmann eins og kostur var á.
Hann hefði máske ekki kært sig um að taka
mál hennar að sér, ef hann hefði ekki lengi
verið lögmaður föður hennar og leit enn eftir
hennar eigin fjárhag. Af þessum ástæðum
þekti hann Lydíu vel, kosti hennar og veikleika.
Hann vissi t. d., að hún mundi segja sér sann-
leikann afdráttarlaust, sem lögmenn finna oft
misbrest á hjá skjlólstæðingum tsínum. En
hann óttaðist, að hún gerði það sama, þegar
hún yrði yfirheyrð og mundi kannske sjálf
spilla málstað sínum herfilega við kviðdóm-
endurna. Hann var því vanur, að tillit væri
tekið til þess sem hann sagði, og hann ætlað-
ist til að það væri gert. ♦
Elinóra settist niður, en afsakaði að hún
kæmi kannske á óhentugum tíma. Mr. Wiley
sagð.i, að það væri öðra nær, hún væri vinstúlka
Lydíu og það væri ekki nema gott, að hún
vissi hvað um væri að vera.
“Eg var nærri búinn að segja það, sem eg
hafði ætlað að segja,” bætti hann við.
“Eg kom bara til að fá að vita, hvort hér
væri nokkur hætta á ferðinni,” sagði Elinól-a.
“Hætta, Miss Bellington?” Wiley leit til
hennar mjög alvarlega. “Að verða manni að
bana, þegar maður er sjálfur að brjóta
lögin?”
“Mr. Wiley heldur, að alt sé undir því kom-
ið, hvernig með málið er farið,” sagði Lydía,
og það var ekki nokkur snefill af gleði í orðum
hennar eða látbragði.
KAUPIÐ AVALT
LUMBER
Kjá
THE EMPIRE SASH & DOOR CO. LTD.
HENRY AVE. EAST. - - WINNIPEG, MAN.
VTard Office: öth Floor, Bank of Hamilton Cliambors.
“Til þess nú að vera alveg einlægur og
hreinskilinn,” sagði Wiley, “og Lydía segist
vilja fá að vita það eins og það er, þá lít ég svo
á, að ef kviðdómurinn væri skipaður mönnum
með réttu ráði, óhlutdrægum mönnum, sem
ekki létu leiðast af öðrum, þá mundi Lydía
verða fundin sek um manndráp — það er að
segja, eftir hennar eigin framburði. En það
vill nú svo vel til, að kv.iðdómendur era sjald-
an sérstaklega gáfaðir, og ef vel er með farið,
má væntanlega hafa áhrif á tilfinningar þeirra,
])egar um unga og fallega, einstæðingsstúlku er
að ræða.”
“Eg hefi nú aldrei haft sérstaklega mikið
af viðkvæmni,” sagði Lydía.
“Hættulegast af öllu er það, hvernig hún
tekur þessu sjálf,” sagði Miss. Bennett. “Það
lítur ekki út fyrir annað, en henni sé alveg
sama, hvort hún verður fundin sek eða ekki.”
Lydía lét á sér skilja, að MLss Bennett hefði
rétt að mæla, en sneri sér síðan að Wiley.
“Eg býst e'kki við það geri neitt til, þó eg
fari frá dálitla stund, Mr. Wiley. Mig langar
til að tala við Elinóra.”
Hún leiddi Elinóru með sér inn í litla stofu
uppi á lofti. Hér gaf hún tflfinningum sínum
meir lausan tauminn.
“Eru ekki þessir lögmenn óttalegir menn,
Elinóra? Hér stend ég sem manndrápari —
hefi drepið mann! Því ætti ég ekki að lenda í
fangelsi og úttaka mína hegningu? Eg vil
ekki bera fram neina lýgi. Auðvitað langar
mig ekki til að vera sakfeld. En mér ofbýð-
ur, þegar Wiley segir, að það verði ekkj af
því eg er kvenmaður og af því eg er rík, og af
því hann geti snúið kviðdómnum um fingur
sér. ’ ’
“Eg býst ekki við að hann segi, að þú sért
ekki í neinni hættu, Lydía?”
“Jú, hann segir það einmitt. Vertu nú
ekki eins og Benny. Hún sér mig strax í fanga-
fötunum. Það sem Wiley eiginlega á við, er
það, að þar sem eg hafi verið svo lánsöm að
fá hann til að verja málið, þá sé öllu óhætt, ekki
vegna þess að eg hafi ekki ætlað mér að drepa
Drammond, heldur vegna þess að hann geti
látið kviðdómendurna gráta yfir mér. Er það
ekki viðbjóðslegt?”
“Jú, það er það,” sagði Elinóra.
“Dæmalaust varst þú væn að koma, Elin-
óra,” sagði Lydía og fór að gráta. Elinóra
hafði aldrei fyr séð hana gráta. Hún grét
hóflega og stillilega og hafði nokkurn veginn
fult vald yfir sjálfri sér, og hún grét el^ki
lengi. “Heldurðu að allir mundu hafa ótrú
á því að eiga bíl, sem hefir orðið manni að
bana? Eg keyri aldrei framar, en samt vildi
ég ekki selja bílinn, eg gæti ekki tekið við pen-
ingum fyrir hann. Vilt þú eiga bílinn, Elinóra?
Þú þyrftir ekki að keyra, eins og eg hefi gert.”
Elinóra vildi ekki þiggja bílinn og bar því
við, að hún sæi ekki nógu vel til að keyra bíl.
“Þú ættir nú að fara ofan aftur og tala
við Mr. Wiley.
Lydía, ypti öxlum.
“Mér stendur nokkurn veginn á sama hvað
um mig verður, ” sagði hún.
Elinóra hikaði. Hún hafði aðallega kom-
ið til að segja það sem hún nú byrjaði á að
segja.
“Eg vona, Lydía, að þú sleppir út úr þessu,
en þú þekkir Dan O’Bannon ekki eins vel eins og
eg geri, og—”
“Heldurðu hann langi til að sjá mig sak-
felda?”
“Ekki þig persónulega, auðvitað ekki. En
hann hefir mikla trú á lögunum. Hann trúir
})ví, að þau séu réttlát og eigi að ganga jafnt
vfir alla. Eg veit að hann tók sér mjög nærri
í vikunni sem leið, að þurfa að fá ökumann
sakfeldan, en hann gerði það samt, til að fylgja
lögunum. Hans afbrot var e'kki nærri því eins
augljóst eins og þitt. IIug3aðu um þetta,
Tjydía. Geturðu ekki séð, að hónum hlýtur að
finnast, að }>að sé hrein og bein skylda sín, að
sýna fram á að þú sért sek og einnig, að em-
bættisheiður sinn sé í veði, ef hann gerir það
ekki. Hann getur ekki annað, en litið svo á,
að það sé miklu meira áríðandi, að þú sætir
iiegningu fyrir það, sem þú hefir gert heldur
en ef hér væri að ræða um einhvem óupplýst-
an og umkomulausan alþýðumann.”
^ribgman dílectiic €o.
WINNIPEG . FURBY og PORTAGE . SÍMI 34 781
RAFLAGNING A GIMLI
Látið oss gera raflagninguna í húsunum hjá
yður og kaupið hjá oss ljósáhöldin. Verk og
vörur á ódýrasta verði.
Vér skulum með ánægju veita upplýsingar
um kostnaðaráætlun hvenær sem er. Lítið inn
í búðina hjá oss, við hliðina á símastöðinni á
Gimli og talið við herra Ásgeirsson.