Lögberg - 14.05.1931, Blaðsíða 4

Iji3. 4
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 14 MAÍ, 1931.
Xöfltiers
Gefið út hvem fimtudag af
THE COLUMBIA PRESS, LTD.,
Cor. Sargent Ave. og Toronto St.
Winnipeg, Manitoba.
Talsímar: 86 327 og 86 328
Einar P. Jónsson, Editor
Utanáskrift blaðsins:
The Columbia Press, Ltd., Box 3172
Winnipeg, Man.
Utanáskrift ritstjórans:
Editor Ldgberg, Box 3x72, Winnipeg, Man.
Verð $3.00 uni árið. Borgist fyrirfram.
The “Lögberg” is printed and published by
The Columbia Press, Limited,
695 Sargent Ave., Winnipeg, Manitoba.
Starf og hamingja
Sennilega leggja engir tveir menn í það
nákvæmlega sama skilning, hvað sönn ham-
ingja í raun og veru sé; þó eru allir að leita;
ýmsir hreppa hnossið; aðrir leita langt yfir
skamt, og enn aðrir koma móðlausir úr leið-
angrinum.
Þegar á manndósmárin kemur og taum-
ihaldi hefir verið náð á heitustu ólgu tilfinn-
ingalífsins, fjölgar þeim ávalt, er að þeirri nið-
urstöðu komast, að í starfinu sé lífshamingj
una mestu að finna; að hvergi nema þar fái
heiíbiágt samræmi handar og anda, notið sín
til fulls.
Það væsir sjaldan um þá menn, er þannig
líta á lífið; veðráttufar og vindstaða skiftir
þar minstu máli, því í kappsiglingunni um lífs-
ins sollna sæ, sverja þeir sig í ætt við hina
fornu Hrafnistumenn. Á hinn bóginn er því
ekki að leyna, að fjöldi fólks lítur á makindin
sem nokkurs konar sáluhjálparatriði.
Fjöldi manna víðsvegar um heim, reynir
að aura jsaman tekildingum, með það fyrir
augum, að setjast svo í helgan stein; slíkur
hugsunarháttur er skaðlegur 0g hefnir sín
grimmilega; vinnan ein, andleg eða líkamleg,
skapar manngildið, og er þess meguug, að geta
haldið því við.
Vafalaust’hafa ýmsir, er að makinda-tak-
markinu keptu; náð þangað fyr eða síðar. En
urðu þeir þá sælli fyrir það?. Nokkrir hafa
þegar horft úr sér augun, og fáeinir lifa ef til
vill enn þá í voninni.
Sérhver heilskygn maður finnur að sjálf-
sögðu hjá sér hvöt til þess að búa svo um
hnúta, að framtíð ástmenna sinna megi sem
tryggust verða, er á efri árin kemur og starfs-
þrekið tekur að dvína. Sparsemi, er í þá átt
hnígur, á ekkert skylt við hugmyndina um að
setjast í helgan stein.
óumflýjanlegt hamingjuskilyrði er það fyrir
sérhvern mann, að hann hafi ávalt eitthvað fyr-
ir stafrii; gangi að ákveðnu starfi dag eftir dag
og ár eftir ár; starfi, er svo verði honum kært,
að hann vildi ekki á því skifta fyrir öll rxki
veraldarinnar og þeiiTa dýrð; margskiftir
kraftar koma sjaldnast að verulegum notum.
Þegar starfskraftar einstaklingsins eru svo
að þrotum komnir, að hvfldin sjálf fær ekki
endurnýjað þá lengur, er kominn tími til þess
að setjast í helgan stein, en fyr ekki.
Sérhver sá, er eitthvað á eftir af óeyddum
starfskröftum, á í raun réttri frá siðferðilegu
sjónarmiði einskis annars úrkosta, en að vinna;
um leið og hann í þessu tilliti slakar til við sjólf-
an sig, er hann byi-jaður að taka sína eigin gröf.
Samfara hinu daglega starfi, er öllum það í
brjóst lagið, að létta sér upp; tilbreytingin er
hollur aflgjafi, sem enginn má án vera.
Sjaldnast er það holt, að verja hvfldardög-
unum öllum til leika, því það er með skemtanir
og leiki sem flest annað, að of mikið af öllu má
gera. Skemtanimar í daglegu lífi mannanna
eiga að svara til fyndninnar í bókmentunum,—
vera hressandi krydd, er létti skapið og styrki
taugarnar.
Starfsamur maður finnur sjaldan til leið-
inda; hann má ekki vera að því að láta sér leið
ast; starfið er heilagt pund, sem honum er ljóst
að ávaxta beri; þessvegna skín starfsgleðin úr
augum hans á leiðinni til iðju að morgni, hversu
mikið erfiði sem bíður hans.
Sérhver sá, er hlakkar til næsta virks dags,
er hamingjusamur, hvort heldur hann er auð-
ugur að fé, eða það gagnstæða, því hann á yfir .
slíku jafnvægi að ræða, að heilbrigðum sam-
böndum við umhverfið verður jafnan borgið.
Hvorki gull né grænir skógar, fá nokkru
sinni borgið landeýðunni frá tortíming.
Þeir einir, e^ tæmt hafa til botns bikar krafta
sinna í þjónustu samfélagsins, geta með fullum
rétti sezt í helgan stein. f
Villandi átaðhœfmg
Eitt hinna lítilmótlegustu málgagna Ben-
nett stjórnarinnar, gefið út hér í borginni, gerði
þá villan'di stpðhæfingu í vikunni, sem leið, að
canadiskir bændur, einkum og sérílagi þó þeir,
er framleiðslu mjólkur hafa að atvinnu, hefðu
hagnast drjúgum við bannið gegn innflutningi
smjörs frá Nýja Sjálandi. Trúi nú hver, sem
trúa vill.
Bændur Vesturlandsins finna vitanlega bezt
til þess sjálfir, hvar skórinn kreppir; það eru
þeir, sem við mjólkur framleiðsluna fást; þeim
er það ljóst, að þrátt fyrir bannið gegn Nýja
Sjálands smjörinu, fá þeir lægra verð um þess-
ar mundir fyrir rjóma sinn, en við hefir geng-
ist í háa herrans tíð; staðhæfingin um það, að
bannið hafi orðið þeim að hjálparhellu, er því
ekkert annað en heiber lokleysa.
Sir Oswald Mosley
Svo breytilegt er viðhorfið í brezku stjórn-
málalífi um þessar mundir, að þar sýnist í raun
réttri á svipstundu geta orðið allra veðra von;
almennar kosningar virðast geta sltollið á þá og
þegar; allir gömlu flokkarnir eru í óða önn að
hervæðast, og nýr flokkur er kominn fram á
sjónarsviðið, undir forustu Sir Oswalds Mosley.
Hver er svo þessi Sir Oswald Mosley? Hann
er maður kominn af háum aðli, gekk fyrir all-
löngu í flokk hinna óháðu verkamanna, var kos-
inn á þing, og tók við embætti í ráðuneyti Ram-
say MacDonalds að afstöðnum síðustu kosn-
ingum. Eftir að á þing kom, skipaði Sir Oswald
sér þegar í fylkingu hinna róttæku jafnaðar-
manna, en sagði núna fyrir skemstu skilið við
flokk hinna óháðu verkamanna, og stofnaði nýj-
an, róttækan jafnaðarmanna flokk.
Lítið verður að vísu um það sagt á þessu
stigi málsins, hverju Sir Oswald kann að fá á-
orkað við næstu kosningar; þó er engan veginn
óhugsandi, að honum kunni að græðast nokkurt
fylgi, því maðurinn er sagður að vera hinn glæsi-
legasti og mælskur vel.
Fyrir skömmu komst Sir Oswald svo að orði
í samtali við brezkan blaðamann:
‘ ‘ Eg get fullvissað yður um það, að þessi nýi
stjómmálaflokkur, sem kendur er við mig, býð-
ur að minnta kosti fram fjögur hundmð þing-
mannsefni við næstu kosningar, og eg staðhæfi
það ennfremur, að ekkert verði til þess sparað
að fá hvert einasta og eitt þeirra kosið á þing.
Örvunum verður fyrst og fremst stefnt að þeim
stjórnmálamönnum, brezkum, er lofum og lögum
réðu fyrir styrjöldina miklu, og meðan á henni
stóð; mönnum, sem enn lianga við völd, án þess
að skilja kröfur hins nýja tíma; þessum mönn-
nm öllum, án tillits til flokkslegrar afstöðu, segir
flokkur minn stríð á hendur.
Eg og mínir menn tala fyrir nlunn æskunnar
og berjast fyrir rétti hennar; málssvarar hins
gamla skóla steyptu ökkur í það öngþveiti, sem
við eigum nú að glíma við, og þeir gera ekki
svo mikið sem eina einustu tilraun til þess að ná
okkur upp úr feninu aftur; frá okkar hálfu þurfa
þeir því einskis stuðnings að vænta.
Mér kemur ekki til lifandi hugar, að halda
því fram, að þessi flokkur sé í alla staði full-
kominn, enda væri slíkt hin mesta fásinna; með
honum hefst þó í sögu brezku þjóðarinnar nýtt
tímabil áræðis og athafna, í stað málskrafs og
meðalmensku. Og eg efast ekki um, að brezkir
kjósendur, að kunnum öllum málavöxtum, hall-
ist á okkar sveif.”
Þó eg megi enn kallast ungur maður, þá hefi
eg engu að síður haft margvíslega æfingu á
stjórnmálasviðinu; eg hefi setið tólf ár á þingi,
og átt þess góðan kost, að kynnast helztu stefn-
um og straumum, er þar hafa verið efst á baugi;
mér hefir skilist, að það skifti í raun og veru
minstu máli, hver hinna þriggja, gömlu flokka
sæti við völd; þeir hjakka allir í sama farinu
með fána athafnaleysis við hún. Nú er það blóð-
rík og einhuga æska er býður út liði; kynslóð
frjálsborins forustulýðs, er særa skal til fylgis
við sig ódreymdar orkulindir og hefja þjóðina
til öndvegis af nýju.”
Merkisrit
Eftir Richard Beck

Þeir, sem lesið hafa tímaritið “óðinn” minn-
ast þess eflaust, að þar hafa verið að koma út
á undanförnum árum æfiminningar séra Frið-
riks Friðrikssonar, ritaðar af honum sjálfum.
Fyrir skömmu (1928) var fyrsta bindi þeirra
sérprentað í Reykjavík og nefnisb: Undirbún-
ingsárin. Ekki man eg til að hafa séð þessarar
bókar að neinu getið vestan hafs, en þó er hún
of merkíleg til að liggja í þagnargildi.
Eins og útgefandinn, Þorsteinn ritstjóri
Gíslason, bendir á í eftirmála sínum, þá eru
bókmentir vorar “fátækari en vera ætti” að slík-
um ritum, að sjálfsæfisögum merkra manna. Þó
eru fáar bækur fróðlegri eða kærkomnari, ekki
sízt ef þær eru vel í letur færðar. En því áhrifa-
meiri sem sögumaðurinn eða sögukonan hafa
verið, því meiri fengur er að lífssögu þeirra. Út-
koma umræddrar bókar mun því mörgum fagn-
aðarefni, þar sem höfundur hennar er ástsæll
mjög og mikils metinn fyr.ir víðtækt starf í þágu
þjóðar sinnar. Hann á líka drjúg ítök í hugum
margra Islendinga vestan hafs síðan hann
dvaldi á meðal þeirra.
Fleira hefir drifið á daga séra Friðriks í
æsku Jians og á yngri árum, á því tímabili, sem
Jiann kallar undirbúnvngsárin, en margur mun
hyggja. Það er langt frá því að tómt logn og
ládeyða væru hlutskifti hans. Satt að segja er
þessi hluti æfisögu lians hreint ekki laus við
æfintýrablæ; höfundurinn rataði í svo margt og
svo vel rættist fram úr öllu fyrir honum. Þó
ber ekki svo að skilja, að hann hafi “fært” frá-,
sögn sína “í stílinn” til þess að vekja athygli
lesenda, svo sem sniðugum skriffinnum vorrar
aldar er títt. Hér á hið gagnstæða sér stað.
Höfundi hefir prýðilega tekist að ná því marki
sem hann setti sér í þessum orðum: “Eg hefi
heldur ekki reynt til að setja atburðina í skáld-
legar umbúðir, heldur viljað segja frá þeim blátt
áfram. ” En þetta hispursleysi hans ogbersögli
gera frsögn hans einkar aðlaðandi. Maður finn-
ur og veit að hann segir sannleikann og dregur
ekkert undan; hann kemur til dyranna eins og
hann er klæddur, í hversdagsfötunum eða spari*
fötunum eftir því sem við á.
Þar við bætist að séra Friðrik segir fjörlega
og skemtilega frá; góðlátlegri kímni bregður
oft fyrir hjá honum. Hið gamansama blandast
hinu alvarlega svo að frásögnin verður ekki ein-
hæf 0g þarafleiðandi þreytandi. Þeir, sem á
skólabekk liafa setið og ekki eru of stærilátir til
að minnast breka sinna frá þeim dögum, munu
hafa gaman af lýsingu höfundar á því er latínu-
skólapiltum datt það snjallræði í hug, að færa
Apollo fórn í latínutíma, en bezt er að láta séra
Friðrik segja söguna: ‘ ‘ Var sent niður í Apótek
eftir reykelsi, sem þá fékst í hnúðum, er staðið
gátu á borði. Svo báðum við rektor um leyfi að
fórna og fengum það. Svo var kveikt á hnúð
fyrir framan hvem mann, 0g fimm hnúðar vora
settir á kathetuna. — Stigu nú reykirnir upp
lystilega um allan bekk, og sumir juku eldana
með pípureyk, höfðu þeir pípumar undir borð-
inu og blésu reyknum upp í reykjarstrókinn af
reykelsinu. Varð nú svo mikið reykjarkaf að
flestum fór að þykja nóg um og voru opnaðir
gluggar, en ekkert dugði. Eg kom upp og er
eg stóð við kennarastólinn, gat eg varla grylt í
dúxana. Rétt í endalok tímans opnaði Geir
kennari Zoega belckmn að vita hvað ylli svo
miklum reyk; hann gat fyrst varla eygt rektor;
við kölluðum í kór: “Rektor leyfði oss að fórna
Ayollo. ” Þá hló Geir og fór út. Hann grunaði
víst að eitthvað meira væri á seyði en reykelsið
eitt, en gerði enga rekistefnu að því, enda þurfti
þess ekki. Flestallir fengu höfuðverk og höfðu
upp frá þv nga tilhneigiúgu að færa goðum fórn-
ir.
Og einmitt fyrir það, að séra Friðrik reynir
ekki til að gera frásögn sína skáldlega, en lýsir
tilgerðarlaust atburðum, eða öðru, sem hann
segir frá, verða lýsingar hans oft skáldlegar í
orðisins beztu merkingu, mannar myndir með
lífi 0g lit. Sumarfriði ágúst-nætur uppi á ís-
lenzkri fjallaauðn lýsir hann á þessa leið: ’ ’Alt
var hjúpað liúmblæju ágústnæturinnar. Kyrðin
vaf ákaflega djúp. Veðrið var kyrt, og svalinn
vai* eins og andardráttur hins sofanda jökuls.”
Ekki er átthagaþránni lieldur ófimlega lýst í
þessum orðum: “Norðurland! Það er einhver
seiðmagnaður unaður í því orði. Það fís upp
mynd í huganum, sem ekki er unt að lýsa. Það
er eins og upphleypt landakort, þar sem hugur-
inn sér í einu héraðinu, dalina, f jöllin, árnar og
vötnin. Brjóstið tútnar út af óþreyju og unaði,
og manni finst hin hraðasta ferð of seinfær. ”
Þeir gagnrýnendur ,sem ekki eru nema smá-
munasemin, finna máske sitthvað að stíl séra
Friðriks, óíslenzk orð eða orðatiltæki hér og
þar; en slíks gætir harla lítið þegar litið er á bók
hans í heild sinni; svo vel segir hann frá að k-
nægja er jafnap að lesa.
En þessa bók ber þó fyrst oð síðast að skoða
sem æfisögu og sem lýsingu á andlegum þroska-
ferli höfundarins. Þar í er aðal gildi hennar
fólgið, þó hún sé hins vegar eigi, sem bent hefir
verið á, snauð að ljókmentalegu gildi. Og það
er bæði fræðandi og vekjandi að lesa hina ber-
orðu lýsingu séra Friðriks á trúarstríði hans.
Hann hraktist fyrir stormum efasemda og ver-
aldarhyggju áður en hann komst í höfn. Hann
varð að glíma við Guð sinn eins og Jakob forð-
um áður en hann gekk sigrandi af hólmi. Trú-
arvissa hans er dýru verði keypt, en hún er þá
einnig á bjargi bygð. Það mundi draga úr krafti
lýsingar séra Friðriks á trúar-reynslu hans, að
fara að birta kafla úr þeirri frásögu hér; menn
verða að lesa hana í heild sinni. Höfundur
kveðst hafa kosið að láta atburðina tala sjálfa
og það hefir honum heppnast.
En 'jafnframt því að vera lifandi lýsing á
höfundinum, á i>ók þessi alment sögulegt gildi.
Hún gefur hreint ekki litla hugmynd um ís-
lenzka menningu á þeim árum, sem höfundurinn
var að alast upp og mentast. Auk þess hefir
séra Friðrik átt við marga saman að sælda um
dagana, að meiru eða minna leyti, og ekki fáa
hinna mestu merkismanna íslenzkra, sinnar tíð-
ar; og hann hefir margt eftirtektarvert að segja
um ýmsa þeirra. Eg nefni sem dæmi lýsingu
hans á kennurunum í latínuskólanum, eða þá
frásögn hans um heimsókn sína til Gríms skálds
Thomsens, eða fyrstu kynni höfundar af séra
Matthíasi Jochumssyni. Og allar eru lýsingar
hans, á láum sem háum, ritaðar af skilningi og
samúð. Höfundurinn þarf víst ekki að óttast
að hann ve*ði ásakaður um að hafa varpað
skugga á nafn nokkurs þeirra, sem hann segir
frá.
Hvera sem les þessar æskuminningar séra
Friðriks mun þyrsta í framhald æfisögu hans, en
það er nú að koma í “Óðni” og kallast Starfs-
árin; það, sem út er komið, stendur Undirbún-
ingsárunum ekki að báki.
Æfisaga séra Friðriks má hiklaust teljast
meðal merkisbóka íslenzkra.
Minningar frá Islandi
í austurríkska blaðinu “Wiener
Bilder”, er grein eftir Theo Hen-
ning málara, og fylgja henni
nokkrar myndir frá ísltenzku sýn-
in!gunni, sem haldin var í Wien í
sumar, og Henning gekst fyrir.
Grein hans er mjög vingjarnlega
skrifuð og birtast hér kaflar úr
henni.
- iLi
v ' x \ \
hk
DODDS
ÍKIDNEY
Eg var einn á ferð gangandi
langt inni í landi elds og íss, hafði
hvorki fylgdarmann né hest, frem-
ur venju, tekkert tjald og en!gan
farangur, nema bakboka, og í
honum var nesti mitt og hin nauð-
synlegu áhöld: máilaraáhöldin.
Allan daginn 'hafði eg gengið yf-
ir sandauðnir og stefndi á H'eklu,
því að upp á hana ætlaði ég að
ganga daginn eftir. Hekla er
drotnin!g allra eldfjalla á íslandi.
Hún hefir að jafnaði gosið tvisv-
ar á öld. Er hún fræg um öll
lönd. Nú hreykir hún sér hljóð
og tignarl'eg fyrir framan mig.
Það borgar sig að fara umhverf-
is jörðina til þess að fá að njóta
hins dýrlega útsýnis af Heklu-
tindi.
Fyrirm ér verður á, sem eg
þarf að komast yfir, því að hand-
an við hana er bóndabærinn, sem
eg ætlaði að gista á. Það var ekki
um annað að gera, en að klæða
sig úr o!g vaða yfir ána. Varð
mér þá ósjálfrátt hugsað til hinna
mörgu manna, sem látið hafa líf-
ið í jökulám íslands, stem ýmist
eru stórgrýttar í botni, eða þá að
sandbleyta er í þeim,
Þarna inni á milli hrauns og
sanda er dálítill grænn blettur og
þar stendur bóndabærinn, mörg
hús saman með torfþökum, eins
og siður var áður að byggja á
íslandi. Lítill og fátæklegur er
bærinn að sjá, en þegar 'eg kom
í hlaðið, brá mér heldur en ekki,
því að fagur (hljóðfærasláttur
barst til mín út úr torfbænum.
Þar voru leikin lög eftir Grieg
og Bach og Beethoven. Húsfreyj-
an var að leika á hármonium og
hún söng meðal annars Loreley
í íslenzkri þýðingu. En húsbónd
inn sat við borð 0g var að lesa
þýðing á Goethes “Faust.”
Húsbóndinn las nákvæmlega
meðmælabréif mitt frá austur-
ríkska konsúlnum í Reykjavík,
virti mig fyrir sér frá hvirfli til
ilja. Að því búnu var mér tekið
opnum örmum eins og kærum
vini.
Sá vegur, sem ferðamenn hafa
Venjulega til Heklu, liggur tals-
vert norðar og þess vegna er
lítið um gestkomu á þessum bæ.
Var því um margt az spyrja og
mörgu að svara, eftir því sem ís-
lenzkukunnátta mín leyfði. Þetta
var í lok júlímánaðar 1927. —
Bóndinn vildi fá að vita alheims-
fréttir og honum nægði það ekki,
heldur reyndi hann að skýra þær
á sem réttastan hátt. Hann var
alveg hissa, aS eg skyldi ekki
vita meira en hann um það, sem
var að gerast í Austurríki um
þær mundir. En þð var nú langt
síðan eg fór frá Wien, og frétt-
irnar sem birtust í íslenzku blöð-
unum, skildi hann betur ten ég.
Og hann var í einu og ðllu verð-
ugur fulltrúi Thule-eyjarinnar,
enda þótt hann væri fátækur og
ætti fleiri börn heldur en kýr.
Með miklu erfiði aflaði hann
nauðsynlegra heyja. Með nær-
gætni ræktaði hann matjurta-
garð: kartöflur, rófur og trölla-
súrur (rabarbara)i; annað þrteifst
þar ekki. Kornvörur og salt,
timbur og búsáhöld og alt annað
verður hann að flytja heim til
sín á hestum, margra mílna leið
frá þjóðveginum.
Hann sýndi mér bókasafnið
sitt og var hreykinn af því. Það
var í hillu, sem var 1% metri á
lengd. Smábóndi er hann, en
hann hefir gáfu hugsjónamanns,
göfgi fursta og konungshug. Ef
ti’l vill er hann afkomandi ein-
hvers hinna norsku stórhöfð-
ingja, er flýðu land 874 og stofn-
uðu sjálfstætt riki á Islandi. Eina
íslenzka konan, sem er í Austur-
ríki, Áistríður Jaden barónsfrú,
getur t. d. rakið ætt sína til Har-
aldar hárfagra Noregskonungs.
í meir en þriðjung aldar hafa
Dodd’s Kidney Pills verið viður-
kendar rétta meðalið við bakverk,
gift, þvagteppu og mðrgum fleiri
sjúkdómum. Fást hjá öllum lyf-
sölum, fyrir 50c. askjan, eða sex
öskjur fyrir $2.50, eða beint frá
The Dodds Medicine Co., Ltd.,
Toronto, ef borigun fylgir.
haft hin dásamlegustu viðfangs-
efni alla sína æfi. Eg dvaldi
þar um hríð, og þótti sárt að
þurfa að skilja við þennan stað.
Eg tók saman pjðnkur mínar og
lagði á stað. Kom ég þá að drif-
hvitu tjaldi, sem stóð á grænni
flöt milli kl'etta. Þetta tjald áttu
nokkrar fagrar blómarósir ÚJ*
Reykjavík, og eyddu þarna sum-
arfríi sínu. Það voru verzlunar-
spengilegar, kátar en gáskalaus-
og skrifstofustúlkur, fagrar og
ar. Þær voru í stuttum jökkum
og sportbuxum og með stuttklipt
hár. — Gamla íslenzka þjóðbún-
inginn nota nú í Reykjavík að-
eins aldraðar konur, því að kvik-
myndáhúsin tvö bera þangað tízk-
una frá París og London jafn-
snemma og hún kemst til Wien.
Eg kynti mig þessum stúlkum
sem málara og fékk þann heiður
að mála félagsmerki þeirra á
tjaldið, og mér veittist sú ánægja
að mega mála fegurðarbletti í
kinnarnar á þeim öllum!
Fyrir þremur árum átti eg því
láni að fagna, eftir að eg hafði
gengið á Heklu og skoðað Geysi,
að koma til Þingvalla. Betri stað
hefði hinir gömlu hofgoðar alls
ekki getað valið sem þingstað,
heldur en þetta Eldorado íslenzkr-
ar náttúru, þar sem málari gæti
Um mörg dásamleg 'héruð hefi
ég farið, hvert öðru fegurra. —
Hvtert þeirra varð mér sem ný
O'pinberun, með síbreytilegri lit-
auðgi, landslagi og svip. Eg sá
æfintýlra'legar íhraunmyndir, eld-
gíga stóra og fagurlega myndaða,
mýrar og vötn, rjúkandi land af
jarðhita, goshveúi ' og sjóðandi
brennisteinshveri, vojduga jökla
og fossa, sem eru nærri því eins
miklir og Niagara, ten honum ef
til vill fegurri. Oft varð ég svo
hrifinn, að eg hélt að eg mundi
ekkert fegurra sjá, en þegar eg
kom á næsta leyti, ætlaði ég ekki
að trúa mínum eigin augum.
Alveg eins htefir þeim farið,
gestunum, sem komið hafa á sýn-
inguna í Wien. Sumir héldu, að
eg væri vitlaus og hefði gaman
af því að bera hið ótrúlegasta á
borð fyrir auðtrúa fólk. Aðrir
héldu, að eg væri umboðsmaður
fyrir eitthvert málararlita-firma
og hefði því þarna til sýnis alla
þá liti, sem firmað framlteiddi.
Eg verð því að taka skýrt fram:
Töfraeyjan er eins og eg hefi mál-
að hana. Það er eigi að eins að
hún hafi heillað augu mín, held-
ur einríig hjarta mitt, því að eg
telska þetta einkennilega marg-
breytninnar land; eg elska hina
fámennu íslenzku þjóð, sem hef-
ir stofnað sitt eigið ríki, þar sem
enginn hermaður er til, þar seW
glæpir eru svo að stegja óþektir,
þar sem engir öreigar eru, en
menning á öllum sviðum, há-
skóli og sérfræðiskólar, söfn, vís-
indafélög, leikhús, spítalar. t?r
Reykjavík, sem eigi alls fyrir
löngu var hafnarlaust fiski-
mannaþorp, með 300 íbúum, htef-
ir þjóðin gert borg, þar sem eru
26,000 íbúar, 2,500 talsímar, 800
bílar, flughöfn og fjðldi stór-
hýsa úr sementsstteypu og með
öllum nýtízku þægindum. í byrj'
un annarar þúsund ára aldar
sinnar, hefir íslenzka þjóðin ver-
ið svo stórstíg, að það líkist mest
því, sem er í Bandaríkjunum. Og
þó er hún enn, eins og hún var-
göfug og heiðarleg þjóð. — Lesb-
Sprenging verður manni
að bana
Hinn 8. þ. m. sprakk hitunar-
vélin í Bradeen Apartments,
Langside Ave., hér í borgiini, 0%
varð eftirlitsmanni byggingar'
innar að bana, sem var að hrein®3
vélina, þegar þetta kom fyrir-
Maðurinn hét Edward WaH461,
og var á milli fimtugs og s'eX
tugs. Engir aðrir meiddust 0%
skemdir á byggingunni urðu ek^1
stórktestlegar.