Lögberg - 01.10.1931, Blaðsíða 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 1. OKTÓBER 1931.
Bls. 3.

Sérstök deild í blaðinu SOLSKIN Fyrir böm og unglinga
1
DÝRASÖGUR.
Gráni.
Mér var g’efinn hann árið 1894, þá á þriðja .
ári. —
Ekki er liægt að segja, að liann fengi vand-
að uppeldi, nema hann gekk undir móður sinni
þar til hann var tveggja ára; þá átti að “færa
honum frá”. Var þá farið með þau bæði fram
á svonefndan Hóladal, folinn skilinn þar eftir
með fleiri tryppum, en farið heim með hryss-
una. Grjótgarður var til fyrirstöðu, sem þótti
óyggjandi. Eftir lítinn tíma er Gráni kominn
heim, og skildu menn ekkert í því. Var þá far-
farið með hann í annan sinn og beðið við garð-
inn, til að sjá hvað hann hefðist að. Gráni
kom iþá fljótlega að garðinum og hleypur með
lionum upp og ofan, og er hann sér enga leið
yfir hann, hendir hann sér fram af háum bakka
í hvítfyssandi og stórgrýtta ána., talda ófæra,
og syndir út fyrir garðinn og hleypur þaðan
heim. Var þá reynd önnur aðferð, sem liepn-
aðist.
Þegar til tamningar kom, þótti hann í meira
lagi óþjáll, en fljótt har á því, að hann mundi
verða fjörugur og vel traustur, enda reyndist
það svo, er stundir liðu, að hann var fullerfið-
ur í reið, þegar skap var komið í hann, en sjald-
an reyndist hann mér óþægur.
Eitt sinn um vetrartíma skrapp eg á honum
að Nýjabæ (þriggja bæjarleiða veg). Á fyrri
leiðinni fór að hríða, og það svo mjög, að ekki
átti að sleppa mér frá Nýjabæ. En heimilis-
ástæður mínar leyfðu enga bið, svo eg hélt af
stað lieimleiðis. Hafði þá hríðin aukist stór-.
um, og sá ekkert frá sér. En stormurinn beint
í fangið og leiðin mikið til slétt. Þegar hríðin
var orðin svona dimm, tók eg það úrræði að
sleppa taumunum á Grána og láta hann ráða
ferðinni. Skilaði honum rösklega áfram, og
mun eg sjaldan hafa fengið betri skeiðsprett’
hjá honum en þá, og ekki nam hann staðar fyr
on við hesthúsdymar sínar.
Sem merki um þol hans get eg þess, að einu
sinni var honum riðið einhesta héðan frá Jökli
til Akureyrar og verið átta klst. í Wrtu. — Til
skýringar má geta þess, að hvor leið er röskur
10 klst. klyfjagangur.
Ekki var Gráni talinn stór (52 þuml. á
hæð), en þrekinn, og aldrei held eg hann hafi
brugðist ætlunarverki sínu til dauðadags;
hrepti hann þó oft fullerfitt hlutverk, bæði í
læknisferðum og öðrum nauðíeitum.
Haustið 1916 lógaði eg Grána og vom þá
lítil ellimörk að sjá á honum. Mynd á eg af
honum, stækkaða eins mikið og kostur var á,
og hefi hana við rúmið mitt. Meðan hún er
við líði varir þó minning Grána míns.
Skjóni.
Fyrri maðurinn minn, Vigfús Jónsson, átti
hann fullorðinn, er við giftumst. Vilja- og
traustleika hestur. Reið Vigfús honum jafn-
an og þótti hvorum vænt um annan. Hrekkja-
laus var hann og gæfur. En eftir að Vigfús
lagðist í rúmið, eða hafði litla fótavist, tók
Skjóni upp á því að verða ljónstyggur, og það
svo, að næstum ómögulegt var að reka hann
inn, eða koma honum nálægt liúsi, nema þá
helzt að kveldi til. Jafnframt varð hann svo
skapillur, að stálpaðir unglingar gátu ekki
rekið hann úr túni, sem hann var þrásækinn í.
Var mér þetta bagalegt, þar sem venjulega
var enginn fullorðinn á fótum á heimilinu, nema
eg. 'Slapp því Skjóni við margt ómakið, og
fékk marga tuggu úr túninu.
Eitt sinn þurfti nauðsynlega að fylgja
stúlkukrakka yfir Eyjafjarðará, en ekkert hross
við nema Skjóni og enginn til að ná honum
nema eg. Fór eg nú að rölta við hann, en það
gagnaði ekkert. Ætlaði eg þá að reka hann
inn, en það var alveg sama. Ómögulegt að
handsama hann á neinn hátt. Fór eg inn að
segja manni mínum frá þessu; hann var þá
veikur í rúminu. Segir hnn mér að koma Skjóna
svo nálægt hlaðvarpanum, sem hægt sé; sjálf-
ur segist hann ætla að reyna að skreiðast í
bæjardyrnar og vita, livað þá gerist. Kom eg
nú Skjóna heim undir hlaðvarpann, en Vigfús
kallar til hans iir dyrunum: “Stattu nú kyr,
Skjóni minn!!” með fleiri gælu-orðum. En
nú brá svo við, að eg gat gengið að honum, þar
sem hann stóð hreyfingarlaus, og beizlað
bann.
Um þessar mundir varð eg að hirða skepn-
ur mínar sjálf að vetrinum að miklu ltyti. Var
það þá oft í hríðum, að eg fór í gamla treyju
utan yfir, sem Vigfús átti. Venjulega, þegar
eg var í treyjunni, þefaði Skjóni af henni og
kumraði við um leið. Sýnilega þekti hann
treyjuna, og var þó þá komið á annað missiri
frá því hann hafði séð eigandann í henni.
Þegar Vigfús sá dauðann fyrir dyrum síð-
asta haustið, sem hann lifði. lét hann leiða
Skjóna heim einn dag. Komst með veikum
'burðum út og skaut hann. Var þá klárinn að
eins 13 vetra. Þetta var bæði hin síðasta fóta-
ferð Vigfúsar og síðasta verk.
t
Dröfn
Dröfn var keypt vorið 1904, þriggja vetra,
og átti eg hana í tíu ár.
Hún var góð mjólkurkýr, og vit hennar og
eftirtekt meira en venjulega gerist um kýr.
Skal liér greina frá atvikum, sem benda í þá
átt.
Þegar eg hafði verið fjarri heimili mínu
dagshluta eða lieila daga og kom heim og gekk
inn göngin (gengið í fjósið úr göngunum), þá
var það æfinlega, að kusa tók til baula hástöf-
um. Hefir heyrt fótatakið og lilotið að þekkja
það. Þessu hélt hún áfram, þar til eg kom í
fjósið.
Þetta var marg-reynt, að hún gat enga liug-
mynd haft um mig nema af fótatakinu. En
þegar eg var heima og var að smá-ganga um
bæinn, eins og venjulega gerist, þagði kusa.
Þess verður að geta, að hér liagar svo til
sunnan við túnið, að gamall skriðuhryggur fel-
ur sýn suður frá bænum. Venjulega vöktuðu
krakkarnir kýrnar sunnan við þennan hrygg,
áður girðing kæmi. Þegar svo var kominn
tími til að láta inn kýrnar á kveldin, kallaði
eg heiman frá bænum, annað hvort í krakkana
eða kýrnar. Var það þá oft, að krakkarnir
lieyrðu ekki til mín, en kusa tók æfinlega á
rás heim, og þótt þau ætluðu að varna henpi
leiðar sinnar, dugði það ekkert. Kusa hélt
strvkinu heim og hinar á eftir.
Eitt a4nn var það, eftir að kýr voru á tún
teknar, að eg ætlaði að láta þær inn að kveldi
til. Fór eg þá að svipast um, en sá kýrnar
livergi. Kallaði eg þá til þeirra, ef vera mætti,
að þær heyrðu til mín. Eftir litla stund kom
kusa hlaupandi og hinar á eftir. Fólkið, sem á
engjum var, sagði mér svo um kveldið, er það
kom heim, að kusa hefði tekið alt í einu við-
bragð, og hlaupið sem liún hraðast mátti lieim
á leið. Fleiri voru smá-vik, sem bæði lýstu
eftirtekt hennar og viti. En þetta læt eg nægja
— Dýrav. Sesselja Sigwrðardóttir.
M AN S T U?
Þessi saga gerðist í fymdinni, þegar menn-
irnir hugsuðu að sánkti Pétur héldi vörð við
koparhliðið mikla, sem er inngangur úr skýj-
unum og inn í himininn stóra og víða.
Einu sinni var lítill drengur, sem Tonni
hét. Hann varð veikur, og þegar hann dó liélt
hann áleiðis að himnahliðinu, til þess að biðja
guð og sankti Pétur að lofa sér inn fyrir.
Hann var alveg viss um að mamma sín, sem
var dáin fyrir rúmu ári, væri þar inni, því liún
var betri en allar mömmur á jörðinni.
Lifandi menn sjá ekki veginn að hliðinu,
en hinir dánu sjá hann undir eins. Hann er
langur og beinn, og liggur upp í móti; há
skuggaleg tré til beggja handa, og fyrir ofan
er þögult eins og í kirkjugarði.
‘ ‘ Eg vildi það væri ekki svona langt upp til
guðs,” sagði Tonni litli og þrammaði áfram.
‘‘Það er eins og eg sé að verða dálítið smeik-
ur að hugsa til að fara einn í gegn um öll skýin
sem eru á sveimi þarna uppi, ætli það sé
mögulegt að enginn sé á allri þessari leið!”
“Eg er liérna,” heyrði liann einlivem segja
bak við trén og rétt á eftir kom hestshaus
fram á milli trjástofnanna.
“Hér hefi eg beðið eftir þér, af því að eg
vissi að þú mundir koma og mig langaði til að
tala dálítið við þig. Þú manst eflaust eftir
mér. Eg heiti blesi. Manstu hvað oft þú
komst til mín og gafst mér brauð? — Manstu
eftir kvö/ldinu, þegar vinnujlnennirnir höfðu
tjýðrað mig lengst úti á engi og gleymt að
sækja mig, þeim fanst eg geta verið þar kyr,
en þú komst um nóttina í þokunni, sem þú
varst þó svo hræddur við, til þess að hjálpa
mér. Manstu eftir öllum hlýlegu liugsunun-
um, öllum vinahótunum og góðu orðunum, sem
þú æfinlega hafðir á reiðum höndum. Það get-
ur verið, að þú sért búinn að gleyma því öllu,
en eg man það alt svo vel, þess vegna bíð eg nú
ef'tir þér, til þess að bera þig að koparhliðinu;
með því er eg að reyna að sýna þér þakklæti
mitt.”
“Mér þykir fjarska vænt um að hitta þig,
Blesi minn, því liér er svo einmanalegt, en eg
skil ekkert í . . .”
“Þú skalt ekkert vera aðbrjóta heilann um
hvernig á því stendur, að eg er hér, Tonni litli.
Láttu bara liggja vel á þér og vertu viss um
að eg er sárglaður yfir því að geta hjálpað
þér. En líttu nú í kringum þig, því það koma
víst einliverjir fleiri.”
“Já, ” sagði Tonni, sem var kominn á bak
Blesa og setti hönd fyrir auga, “eg sé eitthvað
rísa upp á götunni langt í burtu. Þetta er
undarlegt! Hver ætli það sé? — Lubbi, ó!
elsku Lubbi, ert það þú?—”
Lubbi stóð upp og heilsaði Tonna. Hann
stóð á afturfótunum, stór, loðinn og grár, og
gleðin skein úr augunum.
“Það er eg, Tonni, eg er búinn að bíða lengi
eftir þér. Mig langar líka til að fylgja þér að
hliðinu, eg þurfti að þakka þér fyrir svo
margt. Manstu þegar við vorum að leika okk-
ur? Manstu þegar þú lézt brauðið ofan í tóm-
an eldspýtna<btokk, og haljðir pvo gaman af
að sjá hvernig eg fór að bíta hann í sundur, til
að geta náð í góða bitann; manstu þegar þú
lézt ketbitaan ofan í vatnsfötu, tii þess að láta
mig reka trýnið ofan í vatnið upp undir eyru,
til að nú í þá; þú veltist um af hlátri, því þetta
var alt leikur. Manstu livernig við sofnuðum
saman, þegar sólargeislarnir voru að hverfa,
og öll gælunöfnin, sem þú gafst mér. Manstu
hvað ótal sinnum þú færðir mér svaladrykk,
þegar eg var þyrstur og hitinn var óþolandi.
Þú þreyttist aldrei á að gera mér gott, og
þess vegna er eg nú kominn hingað, til að
fylgja þér að hliðinu. En líttu nú í kring um
jþig, því það koma víst einliverjir fleiri.”
Það fór að þjóta svo undarlega í grænu
blöðunum alt í kring og yfir liöfði hans, alveg
eins einmanalega og hljóðlega eins og þegar
þýtur í laufinu á trjánum kringum kirkjugarð-
inn, og Tonni fann að hann hvítnaði upp af
hræðslu, en hann mudi undir eins eftir, að
hann var ekki einn, og óttinn hvarf að öllu þeg-
ar hann sá, að alt í kringum hann voru lifandi
verur; allstaðar út úr runnunum á bak við og
til liliðanna, skauzt eitthvað hvítt og þyrptist
í þringum hann, og hann fór að brosa og
leggja höfuðið til allra hliða, án þess þó að vita
hvað um var að vera.
“Góðan daginn, góðan daginn, komdu nú
sæll, Tonni — ge — ge — gekk! — Við erum
gæsirnar lians pabba þíns — ge — ge — gekk
— þekkirðu okkur ekki >— við erum hér, allur
hópurinn — ge — ge — gekk. — Manstu þegar
þú varst að reka okkur. Manstu eftir helli-
skúrunum og kuldastormunum á vorin og
haustin, þá léztu okkur inn og okkur leið vel,
af því það varst þú, sem áttir að gæta okkar.
— Nú erum við allar komnar hingað, enga ein-
ustu vantar — ge — ge — gekk. — Já, við gÖrg-
um allar í einu og teygjum hausana upp og
suðum svo ekki heyrist mannsins mál, en þú
skilur okkur eins fyrir því. — Og nú ætlum við
að fylgja þér alveg að hliðinu, við skulum vera
alt í kringum þig og með þér, þótt við séum
óttalega heimskar — ge — ge^— gekk!”
“Mér þvkir svo fjarska, skelfing vænt um
að hafa ykkur með mér,” sagði Tonni litli, og
leit alt í kringum sig, til að vera viss um að
þær væru þar allar; “eg var orðinn hálfhrædd-
ur, og nú eigum við að fara í gegnum skýin.
En gáið þið nú að hvar þið stigið niður, hvað
er þetta sem er á götunni, eitthvað svart —
lítið —
“Já” — sag’ði einliver lágt og röddin kom
neðan úr rykinu á götunni, “við erum bara
ormarnir úr graðinum hans pabba þíns. Við
liugsuðum að við gætum glatt þig með því að
koma og fylyja þér dálítinn spöl; við erum auð-
vitað ósköp litlir og lítum ekki stórt á okkur,
en við gætum samt fylt hópinn, og okkur lang-
ar til að minna þig á ýmislegt, ef þú skyldir
verða hræddur. Hér eru sniglamir úr runn-
unum heima og maurarnir undan brúnni, ána-
maðkamir úr moldarflögtunum og margir,
margir aðrir. Manstu hvað varlega þú steigst
niður til þess að gera okkur smælingjunum
ekki ilt. Þú hafðir yndi af okkur og lofaðir
okkur að lifa í friði þann stutta tíma, sem við
mbáttum njóta lífsins. Þess vegma, komum
við nú allir og förum með þér að hliðinu. —
Þér er óhætt að ríða hart, það gerir okkur
ekkert núna. Við emm lítilfjörlegir og smá-
vaxnir, ,en samt umkringjum við þig á alla
vegu. Við ætlum að hjálpa til að verja þig, og
ef þú verður hræddur skulum við segja þér
fallegar sögur, því við komum til að votta þér
þakklæti okkar fyrir alt gamalt og gott.”
Tonni leit ofan á allan þenna smávaxna
hóp — gatan var alveg þalíin — og hann fann
heit tárin koma fram í augu sér. Hann lang-
aði líka til að segja eitthvað við þá, en þá fór
alt í einu að dimma í loftinu og liann leit
snögglega upp. Fiðrildi þaut fram hjá honum
og stór hópur kom á eftir því.
“Þekkir þú lítinn dreng, sem eitt sinn var
gefið net til að veiða í fiðrildi, og sem reif það
undir eins í sundur og henti því bak við tað-
lilaðann ? Þann dreng þekkjum við, og okkur
langar til að muna honurn, að hann fékst ekki
til að taka þátt í að veiða okkur, hann vildi
ekki brjóta litlu vængina okkar. Litli, góði
Tonni, við eram fiðrildin lieiman úr rósarunn-
unum. ’ ’
“Já, við komum líka,” heyrði hann ótal
raddir kalla lengra burtu. “Við erum fugl-
arnir úr stofugluggunum heima, og á eftir
okkur kemur heil lierfylking af fuglum. Vertu
nú ekki hræddur. Við ætlum að fylkja okkur
um þig. Nú áttu að ferðast í gegn um dimmu
skýin. Þú varst einu sinni vinur okkar Tonni
litli, nú skulum við líka sýna, að við erum ekki
síður vinir þínir.”
(Framh.)
Ó SK.
Ó, kenn mér, dís, er dal og hól
í dýrðleg færðir klæði,
að sauma’ úr blómum sumarkjól
með sólargeisla’ að þræði.
PROrCSSONAL CARDS

DR. B. J. BRANDSON 216-220 Medical Arts Bldg. Cor. Graham og Kennedy Sts. Phone: 21 834 Office tlmar: 2—3 Heimlll 776 VICTOR ST. Phone: 27 122 Winnipeg-, Manitoba • H. A. BERGMAN, K.C. Islenzkur löofrœOingur Skrifstofa: Room 811 McArthur Building, Portage Ave. P. O. Box 1656 PHONES: 26 849 og 26 840

DR. 0. BJORNSON 216-220 Medical Arts Bldg. Cor. Graham og Kennedy Sta. Phone: 21 834 Office tímar: 2—3 HeimiU: 764 VICTOR ST. Phone: 27 686 , Winnipeg, Manltoba W. J. LÍNDAL Og BJÖRN STEFÁNSSON islenzkir lögfrœOingar & öBru gölfi 325 MAIN STREET Talslmi: 24 963 Hafa einnig skrifstofur aS Lundar og Gimli og eru þar aS hitta fyrsta miS- vikudag I hverjum mánuSl.

DR. B. H. OLSON 216-220 Medical Arts Bldg. Cor. Graham og Kennedy Sts. Pþone: 21 834 Office tlmar: 3—5 Heimili: 5 ST. JAMBS PLACB Winnipeg, Manitoba % J. T. THORSON, K.C. Islenzkur lögfrœOingur Skrlfst.: 411 PARIS BLDG. Phone: 24 471

DR. J. STEFANSSON 216-220 Medical Arts Bldg. Cor. Graham og Kennedy Sts. Phone: 21 834 Stundar augna, eyrna, nef og kverka ejúkdöma.—Er aB hitta ki. 10—12 f. h. og 2—5 e. h. HeimiU: 373 RIVER AVE. Talslmi: 42 691 J. Ragnar Johnson B.A., LL.B, LL.M. (Harv.) islenzkur lögmaöur 910-911 Electric Rallway Chambers. Winnipeg, Canada Slmi 23 082 Heima: 71 763

Dr. P. H. T. Thorlakson 205 Medical Arts Bldg. Cor. Graham and Kennedy Phone: 21 213—21144 Heimili: 403 676 Winnipeg, Man. G. S. THORVALDSON BJt., LL.B. LögfrœOingur Skrifstofa: 702 CONFEDERATON LIFE BUILDING Main St gegnt Clty Hall Phone: 24 587

DR. A. BLONDAL 202 Medical Arts Bldg. Stundar sérstaklega kvenna og barna sjúkdöma. Er aC hitta frft kl. 10—12 f. h. og 3—6 e. h. Offlce Phone: 22 296 HeimiU: 806 VICTOR ST. Slmi: 28 180 E. G. Baldwinson, LL.B. tslenzkur lögfrœOingur 809 PARIS BLDG., WINNIPEG Residence Office Phone: 24 206 Phone: 89 991

Dr. S. J. JOHANNESSON stundar lœkningar og yfirsetur Til viStals kl. 11 f. h. til 4 e. h. og frá kl. 6—8 aS kveldinu 532 SHERBURN ST. SÍMI: 30 877 J. J. SWANSON & CO. LIMITED 601 PARIS BLDG., WINNIPEG Fasteignasalar. Leigja hús. Út- vega penlngalftn og eldsftbyrgS af öllu tagi. Phone: 26 349
Drs. H.R.& H.W.Tweed Tannlœknar 406 TORONTO GENERAL TRUST BUILDING Cor. Portage Ave. og Smith St. PHONE: 26 545 WINNIPEG
A. C. JOHNSON 907 Confederation Life Bldg. WINXIFEG Annaat um fasteignlr manna. Tekur aS sér aS ftvaxta sparlfé fólks. Selur eldsábyrgS og bif- reiSa ftbyrgSir. Skriflegum fyr- irspurnum svaraS samstundis. Skrifstofus.: 24 263—Helmas.: 33 328

Dr. A. B. INGIMUNDSON Tannlœknir 602 MEDICAL ARTS BLDG. Slmi: 28 840 Heimilis: 46 054 DR. C. H. VROMAN Tannlæknir 605 BOYD BLDG., WINNIPEG Phoae: 24 171
DR. A. V. JOHNSON lslenzkur Tannlasknir 212 CURRY BLDG., WINNIPEG Gegnt pösthúsinu Slmi: 23 742 Heimilis: 33 328 G. W. MAGNUSSON Nuddlœknir 91 FURBY ST. Phone: 36 137 VlStals tlml klukkan 8 til 9 aS mergnlnum

Björg Frederickson STeacter of tfjc $íano W Telephone 34 785 A. S. BARDAL 848 SHERBROOKE ST. Selur Ukkistur og annast um út- farir. Allur útbúnaSur sft bectl Ennfremur selur hann ailskonar minnlsyarSa og legstelna. Skrifstofu talslmi: 86 607 Heimilis talslmi: 68 302
1 brjóst hans gef mér gullna mynd
úr gliti’ af sævarbárum,
í liáls og mitti himinlind
og hnappa’ úr daggartárum.
Og að því búnu bið ég þig,
í blómatösku þinni
að flytja’ hann norður fyrir mig
og fá hann vinu minni.
. S. J. J. — Kvistir.
VINAVAL.
(Ávai-p Japanskeisara til skólapilta í Tokio.)
Sé vatni helt í bikar, bolla skál,
það breytir lögun eftir kringumstæðum;
á vinatengd vér töpum eða græðum,
því til hins verra’ og bptra—eftir gæðum—
af þeirra valdi mótast mannleg sál.
Þér ungu vinir, vonir þessa lands,
í vinakjöri tákið skyn til ráða
og forðist svipi, stormi’ og straumi háða,
en stórum sálum tengist f ast. — Til dáða
þær knýja fram með svipum sannleikans.
.... .—S.J.J.■—Kvistir.