Lögberg - 12.11.1931, Qupperneq 3

LÖGBEŒtG, FIMTUDAGINN 12. NIÓVEMBER 1931.
Bls. 3.
T
Sérstök deild í blaðinu SOLSKIN Fyrir böm og unglinga

LEYNDARMALIN.
(Eftir S. Jennie Smith.)
Fyrir þrjár litlar stúlkur og eina nokkuð stærri.
Minnie (kemur inn á leiksviðið; mætir Irene,
sem kemur inn hinum megin): Eg veit nokkuð,
sem þú veizt ekki.
Irene: Er það svo? hlessuð segðu mér það!
viltu ekki gera það?
Minnie: Nei; eg ætla ekki að segja það nein-
um. Eg ætla að steinþegja yfir því. Híæ, hæ!
það er svo dæmalaust skrítið!
Celia: Þú segir mér það, Minnie, heldurðu
ekki að þú gerir það? Manstu ekki eftir því,
>að eg gaf þér af brjóstsykrinum mínum um
daginn ?
....Minnie: Jú, eg man það; en eg segi þér það
samt ekki; eg má engum lifandi manni segja
það.
Irene: Og eg lofaði þér að tyggja gúmmíið
mitt í marga klukkutíma. Mér finst þú ættir
að segja mér þetta, — eg veit þú gerir það-
Minnie: Eg hefi sagt þér, að eg má engum
lifandi manni segja það, og eg segi það engum.
Irene: Hver sagði þér, að þú mættir það
ekki?
Minnie: Enginn sagði mér það. Eg veit það
sjálf, að eg á ekki að gera það, og eg geri það
ekki — það er ekkert meira um það.
Celia: Það gerir ekkert til, mér stendur alveg
á sama. Eg veit nokkuð líka, sem eg skal ekki
segja.
Irene: Þú segir mér það, Celia; heldurðu það
ekki?
Celia: Nei, nei; sannarlega ekki. Eg segi það
ekki nokkurri lifandi manneskju.
Irene: En hvað 'þið eruð báðar upp með ykk-
ur af því að vita eitthvað. Eg veit nokkuð, sem
er miklu betra en það sem þið vitið báðar.
Minnie (gremjulega: Hvernig geturðu sagt
það, Irene! Þú veizt ekki hvað það er, sem eg
veit.
Pálína (kemur inn): Svo þið eruð þá að ríf-
ast; af hverju eruð þið nú reiðar, litlu stelpur?
Clara: Minnie veit nokkuð, sem hún vill ekki
segja okkur.
Minnie: Já, og Celia og Irene vita nokkuð
líka, en vilja ekki segja hvað það er.
Pálína: Góðu, litlu stúlkur mínar. Eg skil
ekki, að það geti verið skaðlegt fyrir neinn, þó
þið segið þau leyndarmál, sem þið vitið. Hvern-
ig væri það, að þið kæmuð ykkur saman um, að
segja hver annari það sem þið vitið ? Eruð þið
viljugar til þess?
Celia: Já, eg er það.
Irene: Og eg líka.
Minnie: E—e—eg býst við, að eg geri það
líka.
Pálína: Jæja, þú segir fyrst hvað þú veizt,
Celia.
Celia (hlæjandi) : I dag er þriðjudagur, en
á morgun verður miðvikudagur.
Pálína: Það var þá ekki sérlega mikið leynd-
armál, Celia. Þú ert næst, Irene.
Irene: (hlæjandi): Tveir og tveir eru fjórir.
Pálína: Þarna var þá annað voðamikið leynd-
armál til þess að rífast um! Eg býst við, að
leyndarmálið hennar Minnie sé alveg eins undra-
vert.
Celia og Irene: Segðu nú hvað þú veizt,
Minpie.
Minnie: Eg segi það engum; eg ætla------
Pálína: Jú, þú gerir það, góða; það væri
ekki sanngjarnt að neita því, þegar hinar eru
búnar.
Minnie: Það e—e—er rigning.
Sig. Júl. Jóhannesson, þýddi.
SAMNINGARNIR.
(Eftir Clöru J. Denton.)
Fyrir tvo litla drengi.
Friðrik (Stendur við borð og byggir hús úr
kubbum; þessir kubbar ættu ekki að vera venju-
legir kubbar með stafrofi, heldur mismunandi
til húsabygginga handa stálpuðum drengjum).
Valdimar (Kemur inn til hægri): Heyrðu,
Friðrik, farðu í jakkann þinn og búðu þig og
komdu út með mér; liafðu með þér sleðann
þinn. Eg spurði mömmu þína, hvort þú mættir
koma, og hún sagðist ekkert hafa á móti því, ef
þú vildir fara.
Friðrik (Bætir einum kubbi við bygging-
una): En eg veit ekki, hvort eg kæri mig um
að koma. Það er svo gaman að þessu, sem eg
er að gera.
Valdimar: Já, eg trúi því. Þetta eru ágætir
kubbar. Kom Sankti Kláus með þá?
Friðrik: Já, bann kom með þá í fyrra.
I aldimar: Eg vildi hann kæmi með svona
kubba til mín .
Friðrjk: Já, eg vildi að hann færði mér smíða-
tólakassa. Eg þarf endilega að fá sög og ham-
ar og ýmislegt fleira. Eg hefði skrifað honum
bréf, ef eg hefði vitað hvar hann á heima.
Valdimar: Þú þarft ekki að vita það; sendu
bara bréfið í búðina til hans Gunnlaugs Jó-
hannssonar, þá kemst það til skila; hann send-
ir það til Sanki Kláusar.
Friðrik: En hvernig veit hann, hvar Sankti
Kláus á heima?
Valdimar: Eg veit það ekki; en eg veit að
hann veit það.
Friðrik: En heyrðu finst þér það ekki skrít-
ið, að enginn skuli viba nákvæmlega hvar liann
á heima?
Valdimar: Einhver hlýtur að vita það.
Friðrik: Nei, enginn veit það með vissu. Um
daginn var kennarinn minn að segja okkur frá
Columbusi; veizt þú nokkuð um Columbus?
Valdimar: Já, eg hefði nú s'agt að eg vissi
það. Pabbi sagði mér alt um hann, löngu áður
en eg kom fyrst í skóla.
Friðrik: Þegar kennarinn minn var að segja
okkur frá Columbusi, sagði hún að allir partar
jarðarinnar hefðu nú verið rannsakaðir og þess
vegna sé ekki lengur þörf á mönnum eins og
Columbusi. Þá rétti eg upp hendina og sagði:
“En það hefir ekki verið fundið enn, hvar
Sankti Kláus á lieima.” Og allir í herberginu
skellihlógu.
Valdimar: Hvers vegna gerðu þeir það?
Friðrik: Það er nokkuð, sem mér þætti gam-
an að vita.
Valdimar: Sagði kennarinn ekkert?
Friðrik: Jú, hún sagði: “Þú getur tekið þér
það fyrir hendur, Fiddi, þegar þú ert orðinn
stór”. Og eg hugsaði mér þá undir eins, að eg
skyldi einmitt gera það.
Valdimar: Jæja, Fiddi; eg skal fara með þér.
Friðrik (byrjar að láta niður kubbana og
heldur því áfram þar til samtalið er á enda):
Við skulum gera það, þegar við erum orðnir
stórir menn. Hugsaðu þér bara, hvað það verð-
ur gaman, að finna hvar Sankti Kláus á heima
og alt um hann.
Valdimar: Komdu, flýttu þér, farðu í utan-
yfir þig og svo skulum við koma út að leika það
að við séum að finna heimili Sankti Kláusa.
Friðrik: Já, við skulum gera það. En þú
verður að lofa því núna, að við skulum vera
saman þegar við vtrðum.stórir og að við skul-
um ferðast yfir alla veröldina þangað til við
finnum nákvæmlega blettinn, þar sem Sankti
Kláus á heima. Eg held hann hljóti að eiga
heima einhværs staðar þar sem ósköp er kalt;
heldur þú það ekki ? Því á öllum myndum, sem
hann lætur taka af sér, er hann í vetrarfötum.
Valdimar: En eg á frænda, sem kom að heim-
sækja okkur. Hann á heima í Californíu og hann
sagði okkur livað hlýtt væri þar allan veturinn.
Hann var að tala um eitthvert pláss í fjöllun-
um, og hann sagði að það væri einhvers staðar
}>ar, sem manni fyndist að Sankti Kláus ætti
að eiga heima.
Friðrik: Þú hefðir átt að láta hann segja
þér alt um það.
Valdimar: Eg reyndi það, en hann sagði:
“Bíddu þangað til þú verður fullorðinn, og þá
getur þú farið þangað sjálfur.
Friðrik: Svona talar fullorðna fólkið alt af,
mér finst það vera fjarska ótuktarlegt, þegar
það veit, hvað það tekur voðalega langan tíma
að vaxa og verða fullorðinn.
Valdimar: Það gerir'nú samt ekkert til. Við
verðum stórir einhvern tímia, og ef við finnum
það út, hvar Sankti Kláus á heima, þá verðum
við enn þá frægari en Columbus. En við skul-
um ekki segja nokkrum lifandi manni frá
þessu.
Friðrik: Nei, við skulum einu sinni ekki segja
mömmunum okkar frá því. Þær kannske hlæja
að okkur fyrir það.
Valdimar: Nei, það eru bara samningar milli
okkar, mín og þín! en ef við finnum það út,
livar Sankti Kláus á heima, þá verðum það við,
sem hlæjum.
Friðrik: Komdu nú, Valdi; jakkinn minn og
húfan eru frammi í ganginum; við skulum fara
út og moka upp stórri snjóhrúgu, og svo skulum
við leika þaði að við finnum Sankti Kláus í
henni.
(Þeir fara út til vinstri handar.)
Tjaldið fellur.
Sig. Júl. Jóhannesson, þýddi.
ÁGIRNDIN.
Langt suður í löndum, undir háu f jalli einu,
sáust fyrir mörgum öldum rústir af stórri höll.
Menn höfðu ímugust á þessum gömlu rústum,
af því að sú trú ríkti meðal íbúanna þar í grend-
inni, að mikil lauðæfi væru geymd þar, og að
þeirra væri gætt af ótal illum öndum. Af þess-
um ástæðum þótti flestum ráðlegasta að leggja
leið sína sem lengst frá rústunum, þegar menn
einhverra hluta vegna urðu að fara fram hjá
þeim. — En í þorpinu, sem lá við f jallsræturn-
ar, var maður einn, sem hafði allan huga á að
eignast eitthvað af auðæfunum, sem allir þótt-
ust vita af, en enginn þorði að nálgast.
Það var ungur maður, sem auðnan aldrei
hafði leikið við, og lifði handafla sínum, án þess
þó að eignast nokkurn tíma neitt fram yfir það,
sem hann þurfti til að draga fram lífið.
Sunnudag nokkurn fór bann upp að hallar-
rústunum, og labbaði hann þar um í þungum
hugsunum, innan um þétta runna og vafnings-
við. Varð þá fyrir honum steinþrep fornfálegt
mjög og brotið. Gekk liann ofan þrepið og kom
þá niður í hvelfingu eina mikla og lágu inn úr
henni löng göng. Hann gekk nú eftir göngun-
um, unz hann kom í klefa nokkurn og logaði þar
bjart ljós; undraðist hinn ungi maður stórum,
er hann sá þar standa á miðju gólfi afar stóran
gljáfágaðan eir-pott, fyltan á barma nýmótuð-
um gullpeningum.
Á bak við pottinn stóð garnall maður, hár
vexti, klæddur síðri .skikkju mjallhvítri; var
hann hvítur fyrir hærum og hafði skegg sítt.
Leit hann alvarlega en ekki reiðulega á ung-
linginn.
“Þú hefir lengi óskað eftir, að hamingjan
brosti við þér,” mælti hann, “fer nú að óskum
þínum, og þú kemur á heillastund. Er þér
leyfður aðgangur að auðæfum þessum, og skaltu
koma dag hvern og sækja einn gullpening. En
muna máttu að taka aldrei — aldrei meira en
einn í einu, því þá snýst hamingja þín í óham-
ingju!”
Frá sér numinn af gleði, tók ungmennið einn
gullpening og skoðaði hann við ljósbirtuna,
stakk honum síðan í vása sinn og ætlaði að
þakka gamla manninum, en er hann leit við, var
þar enginn.
Frá þessari stundu fylgdi gæfan hinum unga
manni í öllu sem bann tók sér fyrir hendur.
Á hverjum degi sótti hann sér einn gullpen-
ing, eins og fyrir hann var lagt.
Hann fór vel með peningana, og þar kom, að
liann gat keypt sér jörð með allri áhöfn. Smám-
saman bætti hann svo við engjum, ökrum og á-
vaxtagörðum. Síðan lét hann byggja bæinn
upp af nýju, sem var orðinn hrörlegnr og gam-
all, svo hann varð reisulegastur þar um slóðir.
Á hverjum degi í þrjú ár hafði hann farið og
sótt gullpeninginn, og var nú orðinn ríkur
maður.
En maðurinn er nú einu sinni þannig gerð-
ur, að honum hættir við að villast út af réttri
braut, og þessi ungi maður var engin undan-
tekning frá þeirri reglu.
Hann fór að verða ágjarn.
Þessi ljóti löstur leyfði honum engan frið.
Á nóttunni lá hann vakandi og hugSaði um
gullið í pottinum, honum virtist það vaxa við
hvern pening, sem hann tók, það var eins og
það ætlaði að renna út af börmunum og væri
að ota sér að honum, og hann hafði óstjórnlegli
löngun til að grípa með báðum höndum ofan í
pottinn og taka lúkufylli sína — fulla poka —
fullar tunnur. 1 hvert skifti, sem hann fór út
úr klefanum með gullpeninginn sinn í vasan-
um, fann hann til sárrar kvalar yfir því að hafa
ekki fylt alla vasa sína af gulli.
Svo kom að því, að hann tók að ásaka sjálf-
an sig fyrir þá heimsku, að láta hafa sig til að
ganga langan og erfiðan veg á hverjum degi,
hvernig sem viðraði, til að sækja einn auðvirði-
legan gullpening, þegar hægðarleikur var að fá
fullan poka með sömu fyrir höfn.
Vinnu sína var hann hættur að stunda, því
nú hafði hann nóg vinnufólk, sem gat tekið af
honum ómakið.
Sí og æ velti hann því fyrir sér, hvílík heimska
það væri fyrir mann, sem daglega sæi ótæmandi
auðæfi fyrir fótum sér, og þyrfti ekki annað en
rétta út hendina eftir þeim, að hafa svona mik-
ið fyrir að verða ríkur.
Það eina, sem hann tók sér fyrir hendur var
'að sækja gullpeninginn, og var hann nú orðinn
svo latur, að honum veittist það afar örðugt,
enda þótt hann nú orðið færi það ríðandi, og
gerði ekki annað, þegar heim kom, en hvíla sig
á silkikoddum.
Annað var það enn, sem hann hugsaði mikið
um auk gullsins í pottinum; hann vildi fá sér
konu, en vissi ekki hverri hann ætti að auðsýna
þá náð að giftast.
Bændastúlku vildi hann alls ekki líta við,
en vissi hins vegar ekki, hvort sér mundi til
nokkurs að fara slíks á leit við konur af háum
stigum, að minsta kosti fanst honum ekki mundi
tjá að hugsa til þess, meðan hann væri búinn
sem bóndi, enda þótt vandað væri vel til fat-
anna. — En þar var líka úr vöndu að ráða, þar
sem hann var bundinn við að sækja peninginn
á hverjum degi, og var þess vegna,-að honum
fanst, eins og hundur í bandi.
Hann fór nú að leggjva niður fyrir sér, hvort
í raun og veru gæti stafað nokkur hætta af því,
þó hann brigði út^af boðinu og tæki einu sinni
pokafylli — enginn þurfti að vita það, og eng-
inn var heldur sem vissi, að bann var bæði nógu
heimskur og ráðvandur, til að láta sér nægja
með einn pening á dag.
Það lá í augum uppi, að eina skynsama ráð-
ið, sem hann gat tekið, var að hafa með sér
stóran poka, þegar hann færi næst — hver gat
vitað það? — enginn •— potturinn var jafnfull-
ur fyrir það. Eða átti hann heldur að reyna
fyrir sér og fara hægt í sakirnar — það yrði
máske affarasælla.
Næsta dag tók hann tvo gullpeninga í stað-
inn fyrir einn — liann leit í kringum sig flótta-
lega, en ekkért óvanalegt bar við.
Þá var bann viss um, að engin hætta væri á
ferðum.
Daginn eftir tók hann þrjá — og svo fjóra,
og ekki bar á neinu.
Svona hélt hann áfram heila \nku, og aldrei
varð hann var við neitt óvanalegt; það leit ekki
lít fyrir, að hann ætlaði að verða fyrir neinni
hegningu, svo hann færði sig upp á skaftið og
tók nú fimm, svo sex — alt voru þetta hundrað
krónu peningar, svo liann átti nú álitlega upp-
ræð.
Nú fanst honum ekki vanta nema herzlu-
muninn, að taka einu sinni nóg í einu, svo gæti
hann fengið sér greifa — eða jafnvel konungs-
dóttur fyrir konu — nóg var af gullinu.
Svo tók hann með sér tvo stóra poka, þegar
hann fór næst upp í rústimar.
Hann gekk niður þrepið, inn í hvelfinguna,
PROFESSONAL CARPS~|
DR. B. J. BRANDSON
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sta.
Phone: 21 834 Oífice tlmar: 2—3
Heimili 776 VICTOR ST.
Phone: 27 122
Winnipeg, Manitoba
H. A. BERGMAN, K.C.
Islenzkur lögfrœOingur
Skrlfatofa: Roora 811 McArthur
Bulldlng, Portage Ave.
P. O. Box 1656
PHONES: 26 849 og 26 840
DR. O. BJORNSON
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sta.
Phone: 21 834 Office tlmar: 2—8
Helmili: 764 VICTOR ST.
Phone: 27 586
Winnipeg, Manltoba
W. J. LÍNDAL og
BJÖRN STEFÁNSSON
ialenzkir lögfrœOingar
i. öCru gölfl
325 MAIN STREKT
Talstmi: 24 963
Hafa einnig skrifstofur aö Lundar og
Gimli og eru þar aö hitta fyrsrta miC-
vikudag 1 hverjum mánuCi.
DR. B. H. OLSON
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sts.
Phone: 21 834 Offlce tlmar: 3—5
Heimili: 5 ST. JAMES PLACE
Winnipeg, Manitoba
DR. J. STEFANSSON
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sts.
Phone: 21 834
Stundar augna, eyrna, nef og kverka
Bjúkdóma.—Er aO hitta kl. 10—12
f. h. og 2—5 e. h.
HeimiU: 373 RIVER AVE.
Talslml: 42 691
Dr. P. H. T. Thorlakson
205 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham and Kennedy
Phone: 21213—21144
Heimili: 403 675
Winnipeg, Man.
DR. A. BLONDAL
202 Medical Arts Bldg.
Stundar sérstaklega kvenna og
barna sjúkdóma. Er aö hitta frfi.
kl. 10—12 f. h. og 3—5 e. h.
Office Phone: 22 296
HeimiU: 806 VICTOR ST.
Slmi: 28 180
J. T. THORSON, K.C.
tslenzkur lögfrœOingur
Skrifst.: 411 PARIS BLDG.
Phone: 24 471
J. Ragnar Johnson
B.A., LL.B, LL.M. (Harv.)
islenzkur lögmaOur
910-911 Electrlc Railway Chambers.
Winnipeg, Canada
Slml 23 082 Helma: 71751
G. S. THORVALDSON
BA, LL.B.
UögfraOingur
Skrifstofa: 702 CONFEDERATON
LIFE BUILDING
Maln St. gegnt City Hall
Fhone: 24 587
E. G. Baldwinson, LL.B.
lsienzkur lögfrœOingur
809 PARIS BLDG, WINNIPEO
Resldence Offlce
Phone: 24 20« Phone: 89 991
Dr. S. J. JOHANNESSON
stundar lœkningar og yfirsetur
Tll viötals kl. 11 f. h. U1 4 e. h.
og frfi kl. 6—8 aO kveldinu '
532 SHERBURN ST. SÍMI: 30 877
Drs. H. R. & H. W. Tweed
Tannlceknar
i 406 TORONTO GENERAL TBUST
BUILDING
Cor. Portage Ave. og Smith St.
PHONE: 26 545 WINNIPEG
Dr.A. B. INGIMUNDSON
Tannlœknir
602 MEDICAL ARTS BLDG.
Slmi: 28 840 Heimilis: 46 064
DR. A. V. JOHNSON
Islenzkur Tannlaeknir
212 CURRY BLDG., WINNIPEG
Gegnt pósthúsinu
Stml: 23 742 Heimilis: 33 328
J. J. SWANSON & CO.
LIMITED
601 PARIS BLDG., WINNIPEG
Fasteignasalar. Lelgja hús. Út-
vega penlngalán og elds&byrgC
af Cilu tagi.
Phone: 26 349
A. C. JOHNSON
907 ConfederaUon Life Bldg.
WINNIPEG
Annast um fasteigntr manna.
Tekur aC sér aC fivaxta sparifé
fólks. Selur eldsfibyrgC og bif-
reiöa fibyrgClr. Skriílegum fyr-
irspurnum svaraO samstundis.
Skrifstofus.: 24 263—Heimas.: 33 828
G. W. MAGNUSSON
Nuddlœknir
91 FURBY ST.
Phone: 36 187
Vtetals tlmi klukkan 8 til 9 aO
mergnlnum
Björg Frederickson
Teacher of the Piano
Ste. 14, Comelius Apts.
Telephone 39 357
A. S. BARDAL
848 SHERBROOKE ST.
Selur Ukkistur og annast um út-
farlr. Allar útbúnaOur sfi be«U
Ennfremur seiur hann allskonar
mlnnlsvarGa og legstelna.
Skrifstofu talstmi: 86 607
Heimilis talsimi: 68 801
gegnum ganginn og stóð nú í klefanum við
pottinn. Hann var eins og fyrri barmafullur
af glóandi fögru gullinu, og ekki sá á, að tekið
hefði verið af því dag eftir dag í mörg ár.
Það var eins og augun ætluðu iit úr höfðinu
á unga manninum af taumlausri ágirnd — það
var hægðarleikur fyrir hann að eignast öll
þessi ógrynni f jár — það hafði sýnt sig, að eng-
in hætta var á ferðum, — því átti hann þá að
dragas ig lengur á því? —
Þessi mikli fjársjóður mátti ekki lengur
liggja þarna ónotaður.
Svo tók hann pokana, opnaði annan þeirra
og fór að ausa gullinu í hann með báðum hönd-
(Frarnh. á 6. bls.)
KAUPIÐ ÁVALT
LUMBER
hjá
THE EMPIRE SASH & DOOR CO. LTD.
HENRY AVE. EAST. - - WINNIPEG, MAN.
Yard Office: 6th Floor. Bank of Hamilton Chambers.