Lögberg - 12.11.1931, Blaðsíða 5

Lögberg - 12.11.1931, Blaðsíða 5
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 12. NÓVEMBER 1931. Bla. 6. VARIST ÍMYNDAÐAN HAGNAÐ, MEÐ ÞVÍ AÐ NOTA ÓDÝRA TEGUND EÐA PAKKA-TE — ÞEG- AR BLUE RIBBON GÆÐIN FÁST A SANNGJÖRNU VERÐI. Blue Ribbon Limited WINNIPEG :: :: CANADA tekinn til a<5 horfa út um bil-glugg- ann, og sá nú aÖ við vorum stödd í stórum viðáttumiklum dal, svo víst var um það, að nú lá leið vor eitt- hvað langt frá sjó. Þarna voru strjál bændabýli hingað og þangað, a ðmér sýndist. Sól kom upp í heiði strax eftir að tók að birta þennan morgun, og nú sá eg há f jöll, eins og girða þessa stóru sléttu með morgunsólargeislana á brjóstum sér. Sum af þeim voru tekin til að klæða sig inn í bláma dagsins. Þetta var minn fyrsti morgun á þessari ferð minni, svo mér fanst að hann mætti ekki liða svo fram hjá, að eg veitti honum ekki fulla athygli. Alt af brunaði bíllinn áfram, og það fór eiginlega vel um okkur. Sætin voru mjúk og góð og hægt var að breyta þeim á þann hátt, að halla baki þeirra ofurlítið aftur, ef maður vildi gera tilraun til að sofa eða rétta ögn úr sjálfum sér. Farþegarnir voru nú enn mjög daufir, með stýrur í augum, eftir svefnleysi þessa síðastliðnu nótt, en það jafnaði sig fljótt og tók að verða glaðara eftir því sem leið á daginn. Aftast í bíl vorum var sæti er rúmaði fimm manns, og þangað máttu bæði karlar og konur fara og sitja þar í næði og reykja, og þar var helzt hægt að ná tali af fleirum en einum, svo þar var skemtilegra en að húka ávalt í hinu eina og sama sæti. í þetta sæti settust karlar og konur á víxl, til að fá reyk og til breytingar. Nú var komið nær há- degi, og enn brunaði bíllinn áfram. Sæti voru nú því sem næst öll upp- tekin. Nú vorum við komin í stóra fjallasali. Við liðum áfram utan í miðjum fjallahlíðum, með djúpum giljum fyrir neðan okkur. Mér virtist nú að fólkið fara að verða mun skemtilegra en áður. Allir far- þegar töluðú amerísku, er margir hér kalla hina gömlu og hreimfögru ensku, nema ef til vill tvær nunnur, er sátu saman framarlega í bílnum; þær töluðu víst spönsku. Nú var eg búinn að færa mig til í reykingarsætið, er kallað var, og sat þar nú hjá f jórum mér óþektum mönnum. Tveir af þeim voru hinir mestu kjaftaskúmar og töluðu um eitt og annað, en þetta lífgaði þó stórum ferðalagið, gaf til kynna að þarna væri þó fólk á ferð, frekar en einhverjir sauðir. Eg ætla ekki að fara hér, að segja neinar kynjasögur af sjálfum mér, á þessari leið minni þangað norður. Hér er að segja frá þessum tveimur mönnum, er altaf voru að skrafa, að það kom upp þræta meðal þeirra um það hvað Dr. Albert Michael hefði verið búinn að smíða langa pipu til að mæla með ljóshraðann, þegar hann hafi dáið. Annar sagði hana hálfa mílu, en hinn sagði að hún hefði verið heil rníla á lengd. Hlvorugur þessara manna vildu samþykkja að þeir væru ekki réttir hvor um sig. Eftir talsvert langt þref, fóru þeir að bera undir aðra farþega, hvor þeirra myndi hafa réttara fyrir sér, en þeir sýndust verða litlu nær, því enginn þóttist vita eða muna neitt um þetta atriði, er þeir voru að þræta um. Eg hafði hina mestu skemtun af þrætu þessara manna, því að eg hafði oft séð í Los Angeles blöðun- um ýmsar sagnir um Dr A. Michael og þessa pípu hans; eins og á að giska hálfu ári íyrir andlát hans, svo þegar spurning þessara manna kom til mín, þá sagði eg þeim að hvorugur þeirra væri réttur hvað lengd pípunnar áhiærði. Eg sagði þeim að eg vissi glögt um að pípa þessi, er þeir væru að þræta um, hefði verið orðin ein og hálf míla á lengd, þegar Dr. Michael hefði dá- ið frá henni; sömuleiðis hefði hann ekki lifað nógu lengi til að fullgera hana. Ennfremur hefði hann ekki náð til að reyna hana við ljóshraða reikningstilraunir sínar, því hann hefði að líkindum fengið hugtak sitt of seint. Hinsvegar hefði Dr. Mich- ael ávalt fullyrt að ljóshraða reilýn- ingur allra annara, til þessa, væri ekki réttur. Og alt af brunaði bíll- inn áfram, nú yfir gráa og bera hóla og hæðir, með lágum og limamikl- um og kræklóttum Silver Oak trjám hér og hvar. Þetta fanst mér nú vera orðið býsna skemtilegt ferða- lag. Nú voru þessir menn, er altaf voru að rífast, þagnaðir. Eftir þetta var mér veitt meiri eftirtekt en áður. Eg var að sönnu vel til fara og hjálpar það mjög um álit á einum og öðrum, eins og allir vita. Mér fanst fólkið vilja verða mér alúð- legra, því það fór vist að halda að eg væri einhver fróður maður. Kvenfólkið tók til að færa sig nær mér og verða eitthvað svo hlýtt, broshýrt og blítt, sumar af þeim náðu loks til að spegla sig í augum minum, síðan tóku þær upp sjálfs síns eigin spegla, skoðuðu vel sjálfar sig og bættu þá ofurlitlu af farva á andlit sitt. “Þetta er alveg satt,” sagði karl nokkur í Pembina fyrir mörgum árum siðan, er hann sá skammargrein í íslenzku blaði, út af einhverju kirkjuþingi. Eins segi eg um þetta atriði, viðvíkjandi þessum konum. Altaf brunaði bíllinn áfram. “Gaman er að ferðast,” sagði eg við A Thorough School! The “Success” is Canada’s Largest Private Commercial College, and the finest and best equipped business train- ing institution in Western Canada. It conducts Day and Evening Classes throughout the year, employs a large staff of expert teachers, and provides sufficient individual instruction to per- mit every student to progress according to his capacity for study. In twenty-one years. since the founding; of the “Success” Business Collcfre of Winnlpepr in 1909, approxiniately 2500 loelanillc studcnts liave enrolled in tlils Collego. The decided prererence for “Success” tralningr is Eis’nificant, bocause Icelanders liave a keen sense of educational values, and each ycar the nuinber of our Icelandic students sliows an increase. Day and Evening Classes Open all the Year The SUCCESS BUSINESS COLLEGE, Ltd. PORTAGE AVENUE AT EDMONTON STREET- PHONE 25 843 !•« Members of Chambers of Commerce party examins ruins of Fort Prince of Wales. mann, er sat nú hjá mér. Já, sagði hann og bætti svo við: “Eg vildi eg gæti altaf verið að íerðast.” Eg veit að hann sagði mér satt, því eg mun vera líkur honum á þennan hátt. Eg þekki sjálfur ferðaþrána og hef ef til vill látið of mikið undan keipum hennar. Eg býst við að ef lesari minn getur séð í huga sínum nokk- uð af því, er eg nú hefi verið að reyna til að lýsa fyrir honum—séð að þetta sé i eðli sínu fyrsti heili dagurinn á þessu áður fráskýrða norðurferðalagi mínu. Eg ætla því að reyna til að segja honum undur og skelfing margt fleira. Og þá verð eg að byrja á því að síðari hluta þessa sama dags, komst eg til San Francisco og þar var áð í 45 mínút- ur. Mér fanst svo svalt þar að eg fór að sjá eftir þvi hvað eg væri þunt klæddur. Eg hafði þarna eng- an tíma til að fara í búð til Gyðinga og fara að raga við þá um yfir- frakkakaup. Eg fór að kvíða því að mér hlyti að verða kalt þegar kæmi norður til Wáshington, en þá datt mér í hug að eg gæti þá alt að einu keypt frakka þar, því alstaðar eru óhræsis Gyðinga kaupahéðnar, það hefði eg líka átt að vita. Eg hætti þarna við kaupin og reyndi nú að komast sem fljótast inn í biðstöð- ina og halda mig þar. Tíminn er fljótur að líða á svona ferðalögum, og það leið ekki heldur á löngu með að nú kæmi maður með einkennishúfu og kallaði farþega um borð með því að telja upp alla bæi á allri norðurströnd Kyrrahafsins. —Sá er minnugur, hugsaði eg. Þarna í San Francisco fór nú af, flest þetta fólk, er vissi einhver deili á mér, og þar komu aðrir í staðinn. Þar var skift up bíl og bílstjóra. Jafnhliða því, að farþegar stigu inn í bílinn, voru endurskoðuð farbréf- in. Svo var keyrt á stað eftir endi- löngu Mission stræti, inn á Market stræti, er liggur niður í ferjuhúsið. Keyrt var í gegnum húsið og út á þetta stóra ferjutröll, er rúmar næst að segja alla skapaða hluti. Við sátum öll í bíl okkar grafkyr og bíll- inn líka, og urraði nú ekkert í hon- um. Eg var kunnugur á þessum slóð- um frá fyrri tíma, að eg hafði verið þar. Nú leið ferjan á stað yfir f jörðinn og yfir til Oakland. Það er önnur stórborg, er stendur þarna fyrir innan hið þekta Gullhlið (Golden Gate). Þar var svo að segja ekkert stansað og þaðan haldið rakleiðis áfram yfir fjöll og fyrn- indi. Altaf var vegur hinn bezti, fallegur og sléttur, með hvítum, lág- um girðingum við dýp^tu gil og hvít- máluð rönd á miðjum veginum. Við komum við í smáþorpi til að skila skeytum og láta af farþega og taka aðra í staðinn. Enn á ný kom nóttin og enn haldið áfram yfir stór- an fjallgarð og háan, og þar ein- hversstaðar voru mörkin millum þessara tveggja ríkja, Californiu og Oregon. Fljótt frá sagt, að morgni komum við í snotran smábæ, er heitir Cór- vallis. Þar borðuðum við morgun- verð, héldum svo þaðan, og alt af brunaði bíllinn. Ekkert gerðist nú til tíðinda^með- al farþeganna nema það, að nú var orðið afar þröngt í bil þessum, og nú voru komnar breytingar á útlit landslagsins, og meiri skógar af öll- um stærðum. Árnar voru orðnar stærri, því nú vorum við komin langar leiðir suður fyrir þurra belt- ið. Þetta var yndislegur dagur. Fólkið var kátara og gat hlegið að öllu; og svoleiðis á fólk að vera. Og sólin skein í heiði og himininn var blár. Áfram brunaði bíllinn frá einu þorpi til annars, gegnum frjó- samt land, framhjá myndarlegum býlum og man eg ekki þá sögu að segja fyr en við skriðum inn í höf- uðstað Oregon ríkis, er nefnist Salem. Þar áðum við lengi, ekki þó alveg heilan klukkutima. Þar borðuðum við og drukkum okkur til lífs og hressingar, eins og gengur. Þar var enn á ný skift um bíl og bílstjóra. Ný buðust þar fleiri far- þegar, svo nú fengum við tvidekk- aðan bíl, gríðar stóran og fallegan. Þar voru endurskoðuð farbréf. Nú fékk eg og aðrir nýja sessunauta. Þar settist hjá mér kona nokkuð stutt og gild. Andlit hennar bar vott um að hún væri á að giska um fim- tugt, andlitið þó heldur snoturt nema það, að hún hafði stóran svart- bláan hring fyrir neðan annað aug- að. Hún var vel búin í ljósbláum silkikjól og með gull og gimsteina á höndum sér. Úr á úlfnlið fest inn í gilda hvítagullskeðju. Hár henn- ar var stífað dökkbrúnt að sjá, nema hvað það var tekið til að grána ofur- lítið. Augun dökk og snarleg. Kjóll hennar virtist ekki vera neitt sérlega stuttur, 'þó var hún alla jafnan að teygja hann meira niður fyrir hné sér. Ekki þurfti hún þó að skamm- ast sín fyrir fótleggi sína, þeir voru bæði gildir og vel vaxnir, og þá voru ekki skórnir síðri, þeir voru silfur- bryddir með háa hæla. Svona kom þessi kona mér fyrir sjónir. Ekki hafði þessi kona setið lengi hjá mér þar til hún ávarpar mig og spyr mig hvaðan eg komi. Eg sagði henni það, og hún sagðist þá líka koma frá Los Angeles og hafa verið þar að heimsækja systur sína, en hafa slórað mjög á leið norður. Helst aðeins ferðast á daginn. Hún spurði mig hvað eg héti. Eg sagði henni nafn mitt; þar næst sagði hún mér sitt nafn. Hún sagðist heita Miss J. W. Bruce og kenna í skóla í Port- land. Svo þögðum við bæði ofurlitla stund. Svo segir hún. Eg er bú- in að kenna í skóla i 28 ár í Oregon ríki, og lifi eg til að kenna önnur tvö ár, fæ eg eftirlaun. Eg sagði henni að það væri bærilégt og bætti svo við: Eg má vera montinn af að sitja hjá þér, Miss Bruce. Hvað kemur þér til að segja það. Og hún eins og brá ofurlitið svip, eins og hún væri í efa um hvernig hún ætti að taka þetta. Eg skýrði henni svo frá því, að það sem eg hefði meint með að segja þetta, væri það, að hún væri mentaður skólakennari. Hún bara hló heldur þýðan og fall- egan hlátur, og mér einmitt þótti vænt um að heyra hlátur hennar. Margir litu nú til okkar, og hafa víst sumir haldið að þetta væri ókurteisi að tala svona hátt og hlæja innan um alla. Svona til að gera enda á þetta samtal okkar, segir Miss Bruce: Það eru allir jafnir hér í Ameríku. Fólk ber ekki mannamun í töskum, eins og fólk í Evrópu, og svo kom löng þögn. Miss Bruce tók að kippa niður kjól sínum. En eg horfði sem mest út um gluggann á bílnum, þar til hún segi :r Segðu eitthvað til gamans. Eg sagði henni að eg tal- aði lítið og illa amerísku, því eg hugsaði vanalega á útlendu máli. Nei, hvaða vitleysa er þetta, þú talar vel. Nei, ekki hélt eg nú það. Og sagði eg eins og satt var að eg ósk- aði, að eg gæti talað betur. Hverrar þjóðar ert þú, spyr hún mig. Eg sagðist vera Islendingur, en dauð- sá þó eftir að eg sagði henni ekki að eg væri kanadískur, því mér fanst að nú dofna svo mjög yfir Miss Bruce, og hún þagði nú lengi vel, þar til hún segir: Hvar er það land? Eg sagði henni að það lægi langt fyrir norðan Skotland, milli Noregs og Grænlands. Já, nú sagði Miss Bruce að hún myndi eftir þvi. Er þar ekki fátt fólk? Jú, að sönnu er það smáþjóð, en eigi að síður mjög eftirtektarverð. Hvernig er það ? spurði Miss Bruce nú, og varð forvitnisleg á svip. Nú í þessum svifum rann bíllinn inn á laglegan viðkomustað, og Miss Bruce stóð upp og eg á eftir henni og sagði við hana á leiðinni út, að það væri svo mikið er þessi litla þjóð hefði til síns ágætis, að eg gæti ekki sagt henni það nema í löngu máii. Þó myndi eg líka ekki geta gert henni það skiljanlegt. Svo varð eigi samtal okkar lengra. Við fórum og fengum okkur þar kaffi og svo var óðara haldið þaðan. Nú var kl. um 5 e. h. og allir vissu það að við kæmum nú þetta kveld inn til Portland, kl. 9. Miss Bruce vissi nú hvert eg ætlaði og bjóst vjð að eg myndi halda áfram alla næstu nótt. Þessa leið, sem eftir var til Portland, sagði Miss Bruce mér að hún ætti 11 þúsupd dala hús í Port- land og góðan og dýran bil. Eg man ekki hvað hún. kallaði þá sort, en hún ságðist aldrei keyra hann í i • ' langferð, og sagðist þó fara á hverju ári suður til Los Angeles til að finna systur sína. Hún sagði mér að móðir sin væri dáin fyrir nokkuð mörgum árum. Eg hefi gömul hjón að hirða hús mitt, og þau eru nýkomin heim núna, því þau fara altaf burtu á sumrin, þegar eg fer. Svona lét hún dæluna ganga. Eg bara hlustaði og horfði eftir svipbrigðum hennar, því hún virtist hafa ánægju af að rausa um þetta við mig. Svona leið tíminn, að sið- ustu fór hún að grafast eftir mín- um högum. Eg gat ekki verið að leyna hana þeirn, úr því hún hafði hug á að vita nokkuð um mig. Eg vissi það myndi vera bara sann- gjarnt. Eg sagði Miss Bruce eins og var, að eg væri hundgamall ekkjumaður, atvinnulaus og bláfá- fækur. Eg ætti að sönnu hús í Los Angeles, alt á kafi í skuldum. Eg hefði lagt í það 2,500 í peningum, þegar eg hefði bygt það, nú væri það alt tapað, þvi eignin væri nú fallin í verði, rétt um það bil að vera þess virði nú, -sem skuldum svaraði. Þetta er slæm lukka sagði nú Miss Bruce með angistarsvip á andliti og við litum raunalega hvort á annað. Og þá blöskraði mér hvað hún var blá í kringum annað augað, en ekki þorði eg fyrir mitt líf, kurt- eisinnar vegna, að spyrja hana hvort nokkur hefði verið svo líðilegur að fara að gefa henni glóðarauga. 1 þessum svifum rann bíllinn inn í viðstöðina í Portland. Þar kvaddi eg Miss Bruce með handabandi og þakkaði henni fyrir samfylgdina, og hún sagðist einnig vera mér undur þakklát, og sagði að eg gæti fundið simanúmer sitt hér í símabókum, ef eg vildi kalla sig upp þegar eg færi aftur til baka suöur. Eftir 45 mínútna bið í Portland átti bill að renna af stað þaðan til Seattle. Eg hafði nú verið tvo daga og tvær nætur á þessu ferðalagi að heiman og hafði ekki sofnað einn einasta dúr. Eg var nú orðinn slæpt- ur og sifjaður, og fór nú að hugsa út í hvert eg ætti ekki að hvíla mig þarna þessa nótt. í því kemur mað- ur til mín, er lengi hafði verið í sama bíl og eg. Hann spurði mig hvort eg væri búinn að'sjá mér út verustað. Eg sagði það ekki vera, þvi eg væri hálfpartinn að hugsa um að halda áfram. Hánn sagði að eg dræpi sjálfan mig á að vaka þriðju nóttina. Eg hélt nú ekki. Samt sagðist eg halda að eg tæki ráðum hans og verða hér nóttina. Hann sagðist vera búinn að finna sjálfum sér góðan verustað og tár- hreint rúm hjá Japana hér skamt í burtu frá biðstöðinni, og sagðist skyldi ganga með mér þangað ef eg vildi. Eg þakkaði honum fyrir það með miklum virktum og sagðist halda að eg þæði það. Nú göngum við út úr biðstöðinni og héldum af stað til Japanans. Á leiðinni ,þang- að segir þessi maður við mig: Þú og gkólakennarinn höfðuð mikið að segja á leiðinni. Já, eg sagði að það hefði þó verið dálitið. Þú hefðir átt að “húkka” í hana, sagði þessi mað- ur í mestu einlægni. Eg sagðist ekki hafa árætt að festa mig henni. í þessu brostu framan i okkur báða maður og ung kona, japönsk. Mér leist gæðalega á þessa Japana og skrásetti nafn mitt óðara í bók þeirra, og hvaðan eg væri, því eg sá þetta hús var æfa gamall timbur- hjallur, er gat logað upp á hverri núnútu. Mér var nú vísað á herbergi, alt prýðilega hreint og fágað, á neðstu hæð og gluggar á því sá eg að vissu fram á stræti; þetta þótti mér ágætt. Eg kvaddi manninn, er visaði mér á staðinn og fór strax að hátta. Eg sofnaði strax 0g svaf eins og rotað- ur selur fram til kl. 7 næsta morgun. Framh. —iEg heyri sagt, að þú sért orð- inn bókari hjá Smith. Kantu nokk- uð í bókfærslu? — Nei. — Og hvernig gengur það? — Ágætlega, því að Smith kann ekkert í bókfærslu heldur. THE EATON Portrait Studio Offers a Complete and Artistic Serviceln Christmas Portraiture THE EATON PORTRAIT STUDIO features some delightful new settings: living-room nooks of home-like charm, or more sophisticated backgrounds to accord with personal desire. Those who are havinjg portraits taken for Christ- mas gifts will be particularly pleased with the un- posed, natural effects secured in our studies. All mechanical equipment of the Studió is equally up-to-date. The service is prompt, the accómmoda- tion ample, the dresising rooms comfortable and daintily furnished. iPrices on suitable gift portraits range from $5.00 to $35.00 dozen. —Portrait Studio, Seventh Plöör, Portage. *T. E ATON C°u “Hún gleymdi,, Sjónleikurinn, “Hún gleymdi” var sýndur í Árborg, Man., föstu- dagskvöldið 6. nóv. Var skemtun sú ágætlega sótt, og nutu allir sdn hið bezta. Þessi sjónleikur mun íslendingum áður ókunnur. Höf- undurinn er Lillian Mortimer, hefir hún samið marga sjónleiki, er hafa átt vinsældum að fagna; svo sem: “Stígurinn yfir fjallið”, 0. fl. Efni leiksins er þannig, að það hrífur áhorfendur þegar í byrj- un, og heldur eftirtekt þeirra til leiksloka. í óveðri, að, sumarkveldi til, sit- ur frægur höfundur, David Baird, í sumarbústað sínum, og heyrir kvenmannsgrát úti á s'völunum. Rose, “Stúlkan úr þokunni’’, kem- ur þannig, vilt ög ráðþrota á heim- ili hans. Þar gleymir hún, — gleymir sársauka liðinna ára, gleymir hatri og hefnigirni.— Ja- son, þjónn lögmannsins, sem hef- ir reynt kulda og s'amúðarskort meðbræðra sinna, kýs heldur að gjörast þjófur á ný, heldur en að bjðja um ölmusu. til þess að kom- ast yfir fé, til að borga læknis- hjálp deyjandi eiginkonu sinnar. Pearl, sem hefir mist sjónina á barisaldri, hefir óskerta sína innri sjón og hrífur áhorfend- ur; einkanlega finna allir til þess. að hún sé fremur af öðrum heimi en þessum. Linda, gestur á heimilinu, hjálp- ar til að koma áhorfendunum í gott skap; sömuleiðis Albons, skrifari lögmannsins. Greeta, ráðskona, af sænskum ættum, er hreinasta gull, sem aldrei hefir lent í æfintýrum fyr en hún kynnist Gustavus garð- yrkjumanni húsbónda síns'. Giles læknir er samvizkulaus ó- þokki, sem hefir hert hjarta sitt fyrir öllu, nema ást á peningum. Judy, systir hans, hefir látið hann leiða sig í ógöngur, sem leiða að fangelsisdyrum. Allur útbúnaður leiksviðsins var hinn bezti Og hið sama má segja með búninga leikendanna. Allir leystu þeir hlutverk sín all- vel af hendi, flestir ágætlega. Hin erfiðu hlutverk David Baird og Jasons eru leikin af hr. S. A. Sigurðssyni og hr. Hjálmi Daní- elssyni. Leika þeir báðir vel, 'S'kilja hlutverk sín, og eru eðli- legir á leiksviðinu. Frú Hólm- fríður Daníelson leikur Rose, og frú Magnea Sigurður Pearl. Báð- ar leika þær snildarlega. Ekki væri hægt að leika Rose betur en gert var í þetta sinn. Eru þau fjögur hlutverk aðal atriði leiks- ins á meðferð þeirra veltur mest. Mörg hinna smærri hlutverka voru einnig ágætlega leikin. Frú Þorbjörg Jónasson leikur Greetu aðdáanlega vel; enginn getur ver- ið í svo vondu skapi, að hann ekki hlægi meðan hún er á leiksviðinu. Margt gott mætti segja um hina leikendurna alla; voru sumir þeirra þó á leiksviði í fyrsta sinn. Þessi leikur verður sýndur aftur á Hnausa, föstudaginn þann 13. þ. m. Þeir, sem tækifæri hafa til að verða þar viðstaddir, melga búast við ágætri skemtun'. Arðnr sam- komunnar fer til kvenfélags Ár- dalssafnaðar. Huglesarinn: Eg get ykkur upp á hár, hvað hver ykkar er að hugsa um. Rödd: Æ, þá verð eg að biðja yður fyrirgefningar, því að það var ekki ætlun mín að móðga yð- ur. Are You Warm? If not, get one of our A Small Deposit Delivers Any Heater Your choice of styles and sizes: Nto. 710 Square-upright.... $19.75 No. 712 No. 714 No. 716 No. 55 Circulating Heater No. 65 No. 75 22.75 27.95 33.25 39.75 45.00 49.75 The Reliable Home Furnishers “GOOD-CHEER-HEATER” Guaranteed Fuel Savers. 492 MAIN ST. Phone 86 667

x

Lögberg

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lögberg
https://timarit.is/publication/132

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.