Lögberg - 24.12.1931, Blaðsíða 1

NÚMER 52

Við leiði móður minnar
(í BrooTcside.)
Kvöldið liljótt. Við leiði móður minnar
myndir kallast fram úr hngans djúpi;
finst mér eins og heilagt döggfall drjúpi
dánar-reit.sins niður hljóðar kinnar.
Hérná margan lífs og liðinn dreymdi, —
logi kvöldsins friðarhofið haðar.
Fleira nam við þenna þögla jaðar
þroskans sál en moldareðlið gleymdi.
Bautasteinar ristir frónskum rúnum
rísa hátt úr sléttu-djúpsins sævi;x
geyma þar um margra alda ævi
endurblik frá sögulandsins túnum.
Sorg og gleði líkjast litlu tári,
líkt og dropinn falla í sama liafið.
Leiðið prýða himinheiði vafið
heiðarrós og fjögrablaða smári.
Skamt er bilið milli morgna og nátta, —
mistur-hjúpinn vestræn elding klýfur.
Þögul kend um þankareit minn svífur:
þreyttum syni bráðum mál að hátta.
Nóttin hljóð, — í húmi regnið grætur.
Hérna blundar orsök minna ljóða.
Þar, sem mætast moldir allra þjóða,
minningamar eiga dýpstar rætur.
Einar P. Jónsson.

Rödd að heiman
GLEÐILEG JOL!

N
Hátíða-samkomur í Fyrátu Lút. kirkju
• _
Jólanótt, 24. des.—
Kl. 7.30—Jólatré og barnasamkoma
Jóladag, 25. des.—
kl. 11 f.h.—Hátíðar-guðsþjónusta (íslenzk).
söngflokkurinn syngur hátíðar-söngva.
Sunnudaginn 27. des.—
Kl. 11 f. h.—Sunnudagsskóli og æfingar.
Kl. 7 e. h.—Konsert sunnudagsskólans—
Cantata sungin af um hundrað manns.
Gamlárskvöld,—
Kl. 11 e. h. — Aftansöngur og bænagjörð.
Sunnudaginn 3. Jan.—
KI. 11 f. h.—Nýárs-guðsþjónusta (ensk).
Kl. 7 e. h.—Nýárs-guðsþjónusta (íslenzk)v
Eldri
Borgarfirði, 10.—12. nóv. 1931.
Kæru Borgfirðingar og aðrir góð-
kunninlgjar vestan hafs!
Heilir og sælir!
Það er nú liðið eitt ár síðan eg
skrifaði ykkur mitt síðasta bréf,
mætti því ætla að eitt og annað
hefði borið til tíðinda á þessu
tímabili, þótt ekki sé litið yfir
stærra svæði en þetta hérað. Um
Borgarfjörðinn læt eg hugann að-
eins hvarfla, þegar eg er að rifja
upp viðburði frá liðnum tímum.
Ekki hefir veðráttan þjakað
okkur Borgfirðingum þetta síðast-
iiðna ár. Veturinn snjóléttur,
hagasæll o!g stórhretalaus. Vorið
nokkuð svalt og þurkasamt. Sum-
arið alt sólríkt, með óvenjumörg-
um blíðviðris- og þerrisdögúm. í
vor kviðu menn grasleysi vegna
hinna miklu þurka, sem þá gengu,
en sá ótti varð ástæðulaus að
mestu, því hlýjar relgnskúrir komu
við og við í júlímánuði, sem vöktu
allan jarðargróða til nýs lífs.
Grasvöxtur varð því 'smæilegur
að lokum og sumstaðar ágætur.
Nýting á heyjum varð svo góð, að
heita mátti að hvert strá þornaði
af ljánum. 1 þessari dæmalausu
árgæzku, þegar saman hefir farið
eitt hið bezta veðurfar og að sama
skapi bezta heilsa á fólki og fén-
aði. þá er það fjárkreppa og at-
vinnuleysi, sem fólkinu t verður
tíðræddast um. Nú er ekki ís-
lenzkri óáran um að kenna, þar
sem saman hefir farið gnægð af
jarðargróða og fiskisæld. Þessi
svo kallaða kreppa kemur hér
fram í verðfalli á þeim afurðum,
sem land og sjór !gefa. Þess munu
varla dæmi fyr, að hvít og þvegin
vorull hafi verið seld á 45 aura,
en svo var það hér í Vor. Það eru
svo að segja þær einu tekjur, sem
flestir bændur fá af búum sínum,
það sem sauðféð gefur af sér, en
á þessu ári var afrakstur þess í
óvenjulega lágu verði samanbor-
ið við alt, sem inn þarf að kaupa,
hvort sem litið er til vinnulauna
eða annara heimilisþarfa. Um
sláttinn höfðu kaupamenn 45—50
krónur um vikuna, auk fæðis bæði
virka daga og helga, og kaupakon-
ur 25—30 krónur. Bændur gættu
því hófs í kaupafólkshaldi, eftir
því sem frekast var unt, þegar það
var aulgljóst, að verðgildi heyj-
anna nálgaðist ekki þá upphæð,
sem kaupafólkið krafðist í verka-
Iaun. Hefir sumum bændum tal-
ist svo til, að þeir þyrftu verð 60
til 70 dilka til þess að borga
tveimur kaupahjúum yfir hey-
skaparvikurnar. Það er þetta ó-
samræmi í verðlagi, sem veldur,
nú sem stendur, nokkru hiki á
framförum þeim, sem hér hafa
verið á undanförnum árum. Eink-
um eru það hinar stærri bygging-
ar, sem margir eru deigir við und-
ir þessum kringumstæðum. Aft-
ur á móti halda menn áfram við
jarðræktina á þann hátt, að breyta
mýrum og móum í véltæk tún. í
Bargarfjarðarsýslu voru sléttaðar
í sumar nokkuð á 6. hundrað dag-
sláttur með drátarvélum. Mýr-
sýslingar sléttuðu líka mikið, en
þó eitthvað minna. Hér hefir
aldrei verið unnið jafnmikið að
túnrækt sem í þetta sinn, sem
sýnir það o'g sannar, að menn lifa
í góðri von um þa-ð, að fá, þó að
seinna sé, full laun verka sinna.
Engin jörð spratt hér eins vel í
sumar sem hin .nýræktuðu tún.
Voru þess dæmi, að 2.0 hestar voru
af dagsláttu, og jafnvel meira.
Telja nú hinir bjartsýnustu bænd-
ur mestar líkur til þess, að innan
fárra ára verði ei átt hér við hey-
skap á óræktuðu landi. Ekki
leggja bændur hér eins mikla
stund á það, að auka ræktun mat-
jurta, en flestir hugsa þó um það
að gróðursetja það mikið af þeim,
sem nægir til heimilisþarfa. Það
skortir líka flesta bændur vinnu-
kraft til þess að leggja stund á
það, að rækta matjurtir til út-
sölu, þótt oftast megi vænta hér
eftir góðri uppskeru, þar sem öll
hirðitíg á sáðreitum er í góðu
lagi.
Hið sögulegasta og merkilegasta
úr þessu bygðarlagi, er í sambandi
við Reykholt og hinn nýja Reyk-
holtsskóla, sem tók til starfa
fyrsta vetrardag nú í haust og
var vígður 7. nóvember síðastlið-
inn. Saga þessa héraðsskóla Borg-
firðinlga, hefst með komu Sigurð-
ar Þórólfssonar hingað í Borgar-
fjörð. 1905 keypti hann Bakka-
kot í Bæjarsveit, er Sigurður
nefndi Hvítárbakka, og réðst þá í
'það að byggja þar upp, fyrir eig-
in fé, og setja þar á stofn skóla,
sem þá nefndist Lýðháskóli. Með
miklum dugnaði og viljaþrótti
kom Sigurður skóla þessum í það
horf, að hann var af mörgum tal-
inn hin nauðsynlegasta stofnun og
gagn og prýði héraðsins. Sigurð-
ur var bæði hagsýnn og sparsam-
ur og gætti hinnar mestu varúðar
í því að eyða engu yfir efni fram.
Var hann ungum mönnum til fyr-
irmyndar í þeim efnum. úr flest-
um sýslum landsins komu nem-
endur til Hvítárbakka í tíð Sig-
urðar. Þe'gar Sigurður hafði
starfað við þennan skóla með elju
og dugnaði um fimtán ára skeið,
var hann orðinn svo bilaður á
heilsu, að hann neyddist til að
hverfa frá því starfi, sem hann
hafði beitt sér fyrir af alhug. —
Réðust þá nokkrir málsmetandi
áhugamenn héraðsins í það, að
stofna hlutafélag, sem keypti
Hvítárbakka og hélt þar skóla með
líku fyrirkomulagi og Sigurður
hafði byrjað á. í höndum þessa
hlutaféla'gs fór hin fjárhagslega
afstaða skólans að verða örðugri
en áður, meðan hann var eins
manns eign. Samt voru þar jafn-
an ágætir kennarar og skólinn full-
ur á hverjum vetri, eins og rúmið
frekast leyfði. Jókst þar líka með
hverju ári fjölbreytni í náms-
greinum. En hús skólans voru
bæði köld og ófullnægjandi nú-
tímakröfum. Fyrir nokkrum ár-
um komst það mál á dagskrá hér
í Borgarfirði, að flytja þennan
skóla á einhvern annan stað, þar
sem hann yrði hitaður upp með
hveravatni og hveragufu. Eftir
miklar bollaleggingar urðu flestir
ásáttir með það, að velja Reykholt
fyrir skólastað. Réði þar mestu
um, ekki einungis hverahitinn,
heldur hinn mikli frægðarljómi,
sem hvíldi yfir þeim stað fyrir
margar hluta sakir, þótt þar bæri
hæst á Snorra Sturlusyni. Nú
var það hið íslenzka ríki, sem gekk
í lið með héraðsþúum að koma
þessu máli í framkvæmd. Sam-
skot voru hafin af ungmennasam-
böndum héraðsins og söfnuðust á
þann hátt 20 þús. krónur. Sýslu-
nefndir Mýra- og Borgarfjarðar-
sýslu lögðu fram 60 þús. krónur,
en að öðru leyti hefir skólinn ver-
ið reistur af fé ríkisins. Þetta
skólahús er hið veglegasta hús,
esm reist hefir verið hér í Borg-
arfirði; alt úr steinsteypu. Það
stendur á hól þeim, sem kendur
er við Snorralaug, sem er aust-
anvert við hólinn. Alt er húsið
upphitað með vatni frá hver þeim,
sem Skrifla nefnist, og er það leitt
heim í lokræsi því hinu sama, sem
Snorri Sturluson lét gjöra til þess
að fá vatn heim í Snorralaug. Þá
er líka gufuleiðsla heim frá hvern-
um, sem á að fullnægja skólanum
að mestu leyti til eldamensku. Alt
er húsið uppljómað rafljósum og
að því leyti sem gufan fullnægir
ekki til eldamenksu, kemur raf-
ma'gnið þar til viðbótar. Rafvirkj-
unin er tekin með vatnsafli úr
lækjum, sem falla niður af hálsin-
um sunnanmegin Reykjadalsár,
hjá Vilmundarstöðum. Eru þrír
bæir í sameiningu um þá rafstöð,
sem eru Vilmundarstaðir, Stein-
dórsstaðir og Reykholt. Á neðstu
hæð skólahússins, er stór sund-
laug, sem veitt er í vatni, sem
hita má eftir vild með hveravatni.
Lofthvelfingin yfir sundlaúginni
er, sem önnur herbergi hússins,
uppljómuð rafljósum.
Þá vil eg nú hér næst lýsa
hinni hátíðlegu vígsluathöfn þessa
glæsilega skólahúss. Laulgardag-
urinn 7. nóv. var bjartur og blíð-
ur, frostlaust veður, logn og sól-
skin. Bifreiðarnar fóru að streyma
að Reykholti, ein eftir aðra, þeg-
ar á daginn leið; kl. 5 e. m. átti
hátíðin að ’byrja. Var þá saman
kominn fjöldi fólks, áætlað um
500 mann.s Vígslan hófst með
því, að hópur stórmenna, með
dómsmálaráðherra Jónas Jóns-
son og fjármálaráðherra Ásgeir
Ásgeisson í broddi fylkingar, köst-
uðu sér í lau'gina, sem var barma-
full af silfurtæru vatni. Voru 15
manns í lauginni í einu og þreyttu
þar sund góða stund. Þótti það
hin mesta skemtun að sjá þessa
garpa, flesta ágætlega sundfæra,
leika sér þarna í skini rafljós-
anna. Að sundinu loknu hófust
ræðuhöld í leikfimishúsi skólans,
sem er 18 metra langt og 9 metra
breitt. Voru bekkir um þveran
salinn, en ræðustóll og pallur fyr-
ir söngmenn fyrir gafli. Var sal-
urinn troðfullur af fólki. Þessir
fluttu ræður: Andrés Eyjólfsson
bóndi í Síðumúla, formaður skóla-
nefndar; Jónas Jónsson dóms-
málaráðherra, Ásgeir Ásgeirsson
Jólabæn
Eftir Richard Beck.
Brostu stjania
blessaðra jóla
lielkalt hjarnið yfir;
rósir frostsins,
feigðar-bleikar,
vef þú geisla-gliti!
Beindu stjarna
blessaðra jóla
öllum veg, sem villast;
sæfarendur,
vonar-vana,
ileiddu heila’ af hafi!
Berðu stjama
blessaðra jóla
hugfró öllum hreldum;
vek oss gleymnum,
gnægta-s j ukum,
bróðurást í barmi!
Bræddu stjarna
blessaðra jóla
hjartans klaka kyngi;
lirind oss blindum
höfga’ af augum
sannleiks veg að sjálum!
fjárm.ráðherra, Freysteinn Gunn-
arsson skólastjóri, Bjarni Ásgeirs-
son alþingismaður, séra Svein-
björn Högnason alþingismaður,
Guðm. Björnsson sýslumaður,
Pálmi Hannesson rektor, Friðrik
Þorvaldsson form. ungmennasam-
bands Borgarfj., Sigurður Féld-
sted bóndi í Ferjukoti, Vigfús
Guðmundsson gestgjafi í Borgar-
nesi, Jón Silgurðsson bóndi á
Haukagili, séra Eiríkur Alberts-
son á Hesti, Kristinn Stefánsson
skólastjóri í Reykholti, séra Ein-
ar Guðnason í Reykholti, Þórir
Steindórsson kennari í Reykholti,
Helgi Hjörvar form. útvarpsráðs-
ins í Reykjavík og að síðustu Gísli
Guðmundsson ritstjóri Tímans.
— Flestir þessir framantöldu
ræðumenn eru þjóðkunnir menn
og frægir af mentun og mælsku.
— Kvæði fluttu: Halldór Helga-
son skáld á Ásbjarnarstöðum og
Sigurður Jónasson frá Bjarteyj-
arsandi á Hvalfajrðarströnd, einn
af nemendum skólans.
Söngflokkur sá, er nefnist
“Bræðurnir”, skemtu með söng,
undir stjórn Bjarna Bjarnasonar
á Skáney. Voru þeir allir, sem í
þeim flokk eru, næstu da'gana fyr-
ir hátíðina, að æfa nokkur lög,
sem sungin voru. Meðal annars
voru sungin þrjú nýort vígslu-
kvæði, eftir Halldór bónda á Ás-
bjarnarstöðum, Kristleif bónda á
Stóra-Kroppi og Andrés bónda í
Síðumúla. Við tvö þeirra voru ný
lög eftir Emil Thóroddsen píanó-
leikara í Reykjavík og Björn Jak-
obsson organista á 'Stóra-Kroppi.
— Síðasti þáttur skemtiskrárinn-
ar var dans, sem var stiginn alt
til morguns. Að ræðunum loknum
hélt skólanefndin boðsgestum sín-
um veizlu. Voru það um 70
manns, sem sátu þar að borðum í
einum sal.
Gjafir bárust skólanum, o!g má
þar fyrst tilnefna tvö gylt horn,
eftirlíking af tveimur gullhornum,
sem fundust á Suður-Jótlandi
fyrir nokkrum öldum. Eiga þau
horn mjög merkilega sögu, og eru
talin smíðuð ekki síðar en á fimtu
öld e. Krist, eftir letri því að
dæma, sem á þeim stendur. Eru
þessi horn hvorutveggja í senn,
minjagripir og skrautgripir Þá
gafst skólanum enn fremur fagurt
málverk af Eiríksjökli, tekið frá
Húsafelli. Báðar þessar merkilegu
gjafir voru frá Jónasi Jónssyni
dómsmálaráðherra. Þá hafði Vig-
fús Guðmundsson í Borgarnesi
safnað og gefið 500 kr. til hljóð-
færakaupa handa skólanum, og
við þá upphæð bættust nokkur
hundruð króna frá gestum skól-
ans hátíðarkvöldið. Þess má líka
geta, að heillaskeyti bárust skól-
anum þetta kvöld, bæði frá skólum
og einstökum mönnum. Hátíð
þessi fór vel og siðsamlega fram
og var að öllu leyti hin ánægju-
legasta. ,
Skólastjórinn í Reykholti, Krist-
inn Stefánsson, er prestaskóla-
kandídat, ættaður úr Fljótum í
Skagafirði. Aðrir kennarar við
skólann eru: Þórir Steinþórsson,
bóndi í Reykholti; flútti hann
norðan úr Mývatnssveit í vor;
hann er dóttursonur Jóns Sig-
urðssonar alþingismanns á Gaut-
löndum. Þorgils Guðmundsson,
bóndi í Reykholti, frá Valdastöð-
um í Kjós, og séra Einar Guðna-
son, prestur í Reykholti. Þetta
eru alt prýðilega mentaðir menn,
vel virtir og í blóma lífsins. Gef-
ur það því beztu vonir um það, að
skólavist í Reykholti undir stjórn
slíkra kennara, verði unglingum
menningarvegur á einn og annan
rátt. Nú eru 57 nemendur þar á
skólanum.
Hinar miklu bifreiðaferðir auk-
ast ár frá ári hér um Borgarfjörð
eftir því sem akvegir lengjast. Að
og frá Reykjavík má nú fara héð-
an á bifreiðum hvort heldur vill
um Kaldadal eða um Hvalfjarðar-
strönd, inn fyrir Hvalfjörð og um
Kjalarnes; héðan eru óslitnir bif-
reiðavegir til Borgarnsss og Stykk-
ishólms, Bárðardals og norður í
Þingeyjarsýslu. Þessir miklu veg-
ir, eru búnir að gjörbreyta svo
háttum landsmanna, að öll ferða-
lög og vöruflutningar fara fram á
bifreiðum. Flestir bændur eiga þó
enn þá vagna og vagnhesta, sem
að eins eru notaðir við akstur
heima við bæinn, en eftir flutn-
ingsbrautunum þora menn naum-
ast að fara með hesta sökum hinna
mörgu bifreiða, sem þar þjóta aft-
ur og fram alla daga.
Nú eru bændabýlin líka hætt að
anna því, að fullnægja þörfum
hinna mörgu sumargesta, sem
freðast hér. Var því settur upp
gististaður í Reykholti í sumar í
hinu nýja skólahúsi. Verður það
svo að líkindum í framtíð, að þar
verða bæði veitingar og gisting
fyrir sumargesti. Bætir það mil^-
ið úr brýnustu þörfum, þótt fleiri
gististaðir þyrftu að koma í hér-
aðið, ef allra þörfum yrði full-
næ'gt í þeim efnum. Frá 7. júlí
til 20. sept. komu 713 bifreiðir að
Húsafelli, sem fóru um Kaldadal.
Þó voru ótaldar þær, sem fóru
þar um er menn voru þar í svefni
að næturlagi, á því tímabili. Á
sama tíma fór fjöldi bifreiða fyr-
ir Hvalfjörð að og frá Reykjavík.
Af þessu má sjá, hve mikill mann-
fjöldi ferðast hér um Borgarfjörð.
Nokkrir kaupstaðabúar kjósa þó
fremur að ferðast fótgangandi, og
þótt það kosti þá meira erfiði, not-
ast þeim betur að öllum þeim ynd-
isleik, sem íslenzk náttúra hefir
að bjóða upp á, svo sem blómailm,
lækjarnið, fuglasöng, að ógleymdu
hinu dásamlega víðsýni til hinna
fögru fjalla. — Eg vil minna alla
góða vini mína á það, sem koma
hingað heim vestan yfir hafið, að
binda sig ekki að öllu leyti við
bifreiðarnar. Þær eru fljótar í
j ferðum, en þær bygja líka oft fyr-
ir það, sem bezt er og fegurst við
íslenzka sveitasælu.
Þess má enn fremur geta, í sam-
bandi við Reykholt, að miklar lík-
ur eru til þess, að þar verði haldn-
ir í framtíðinni fundir til þess að
ræða ýms stórmál, sem varða bæði
lærða menn og leika. Byrjaði
það strax í sumar, að hópur
presta hélt þar samkomu til þess
að ræða kirkjumál. Byrjuðu þeir
fundarhaldið með messugjörð og
altarisgöngu. Á fundinum voru
þessir prestar; Einar Guðnason í
Reykholti, Eiríkur Albertsson á
Hesti, Þorsteinn Briem á Akranesi,
Einar Thorlacöus, í Saurbæ, Björn
Magnússon á Borg, Árni Þórar-
isnsson í Stórahrauni, Magnús
Guðmundsson í Ólafsvík, Jón
Guðnason á Prestsbakka og Sig-
urjón Guðjónsson í Saurbæ að-
stoðarprestur. Þessi prestasam-
koma stóð yfir sunnudag, mánu-
dag og þriðjudag. Voru þar bæði
fyrirlestrar og umræðufundir með
lífi og fjöri. Af því að slík fundar-
höld hafa verið næsta fá meðal
íslenzkra presta, þykir mér vert
að geta hér þessarar samkomu.
Og þar sem saga hinna eldri Reyk-
holtspresta er1 að mörgu leyti
merkileg, á það vel við, að í Reyk-
holti séu háðir slíkir kirkjumála-’
fundir, enda mun það í ráði að
svo verði gjört í framtíðinni.
Út úr þeim byggingum, sem nú
standa í Reykhotli, má lesa sögu
bæði gamla og nýja tímans. Kirkj-
an stendur enn þá í sínum stað,
þar sem hinir eldri menn eiga
margar minningar um hina höfð-
inglegu og mælsku presta, sem þá
sátu Reykholt, en sem hvíla þar
nú við hlið sóknarbarna sinna
undir grónum leiðum. Torfbær-
inn gamli, í hinum forna íslenzka
stíl, stendur enn. Þar eiga líka
hinir eldri menn margar endur-
minningar frá ýmsum tímum um
skemtilegar heimsóknir til hinna
'gáfuðu húsráðenda. Yfir þessar
fornu byggingar gnæfir nú hið
nýja skólahús. Þangað horfir nú
æskan með hinar björtu framtíð-
arvonir, meðan gamla fólkið horf-
ir um öxl og rifjar upp endur-
minningar frá löngu liðnum tím-
um.
Nokkrar nýjar byggingar, auk
Reykholtsskóla, hafa risið hér upp
á þessu ári; má þar til nefna tvö
nýbýli í Bæjarsveit. Annað þeirra
er bygt á Þingneslandi, af Magn-
fríði, ekkju Jóns Hjálmssonar.
Hún er dóttir Magnúsar G. Waag-
es frá Snartastöðum. Magnús er
enn á lífi og vann mikið að smíði
þessa húss hjá dóttur sinni. Þá
bygði Björn Blöndal, sonur Jóns
Blöndals læknis, býbýli á Lau'gar-
hólnum, billi Bæjar og Laugar-
holts. Það hús er hitað upp með
lauginni, sem þar er við hólinn. í
þeirri laug var háður hinn fyrsti
sundskóli, sem nú er kunnugt um
hér í Borgarfirði. Var það 1872?
Þar var þá sundkennari Björn
Lúðviksson Blöndal, móðurfaðir
þessa Björns, sem þarna nemur
nú land. Eg hygg að þrír nem-
endur frá þessum fyrsta sundskóla
(Framh. á bls. 16.)
017

Landabréfið
Eg á mér lítið landabréf,
1 lögun eins og gamalt stef,
Er norrænt skáld, með nauman tíma,
Um nœtur undi við að rima.
Unz stríð og raun í stuðlum sást,
Og stolt og þrek—og dulin ást.
Hér alt ber vott um innra stríð
Og wmbrot þung á fyrri tíð.
—Uví feiknir élds, i iðrum jarðar,
Hér eiga rök frá hnjúk til fjarðar.
Þér hraun og jökull hugar frýr.—
Svo hátturinn er ærið dýr.
Á þessum stöðvum styrmir kalt.—
Hér stefndi hrönnum norðrið alt
Að lágri strönd um langan aldur.
—Því lýsir þessi hvíti faldur,—
Þó sigri hrósi hátturinn,
Er hugraun blandinn ómurinn.
Þú stolta litla landabréf,
Sem Ijóst, en kjarnyrt norrœnt stef,
Þú birtir skóla’ á bruna-hnjótum,
Og bæi fram með “jökul-rótum.”
—Og vermireiti, vita’ og söfn.
—Og vélur öllu klassisk nöfn!
Að byggja þessa eyði-ey
Við úthaf nyrst—og skelfast ei
Þá afneitun á ytri gœðum,
Og einangnm frá sjónar-hœðum,
Það heim ti þrek og þol og dáð,
Og þúsund skáld “af drottins núð”.
Það heimti ást i innstu leynd,
Sem eykst við hverja sára reynd,
Unz þjóðin hjarta hefir fundið,
Og hjartans lögum trygðir bxmdið.
—Þú eyja smá, það er mín trú,
Að ékkert laxid sé dáð sem þú.
JAKOBÍNA JOHNSON.