Lögberg - 24.12.1931, Blaðsíða 6

Bla. 14.
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 24. DESEMBER 1931.
Jólagleðin hans Egils
“Ha, ha, ha, nú var mér skemt.”
Hann hnykti höfðinu aftur á bak,
skelti á kné sér og skellihló og réði
sér varla fyrir kæti.
“Þetta var svei mér gaman, ha, ha,
ha.” Og hann hló í sífellu. Þetta
reyndi á hann og hann var farinn að
fá verki utan um sig af áreynslunni
og óhljóðunum svo hann reyndi að
þagga niðri í sér hláturinn, en óðar,
er hann var búinn að ná sér al-
mennilega kitlaði hugurinn hann á
ný og hann byrjaði aftur á sama lag-
inu, öðru stigi hærra.
Anna starði á hann alveg undrandi
og forviða. Hún hafði aldrei verið
eins hissa á æfinni nema í eitt skifti
áður, þegar Björn heitinn maðurinn
hennar bað hennar. Hún var alveg
steinhissa og skildi ekkert í þessu.
Hann Egill bróðir hennar að láta
svona eins og flón eða einhver ær-
ingi.
Hann, sem var alt af svo hljóður
og fámálugur og lét á engu bera.
Þannig hafði hann ekki hlegið síðan
að hann var ærslafullur strákur og
hafði gjört eitthvert prakkarastrik,
sem hann stærði sig af. Hún tók
eftir því að hann var með stóran
böggul og var ekki alveg laust við
að hún yrði ofurlítið forvitin um
innihald hans. Það var búið að
kaupa allar nauðsynjavörur sem með
þurfti til hátíðarinnar, og jólin voru
næsta dag. Hvernig stóð á því að
hann skildi vera að álpast með svona
stóran böggul með sér.
Meðan Anna var að brjóta heil-
ann um alt þetta var Agli litið til
hennar, og var hálf kýmileitur þeg-
ar hann sá hvernig hún horfði á
hann. “Hefðirðu verið læknir, Anna
min, hefði eg veriö hræddur við
önnur eins augu og ályktanir, en þú
þarft ekkert að óttast, eg ér heill
bæði á sál og líkama, en það er nú
öðru máli að gegna með aumingjann
hann Antonio. Við skemtum okkur
víst aldrei saman íramar. Við þessi
orð stóð hann upp tók böggulinn
með sér og gekk inn í innri stofuna.
Hávarður var annar nágranni
Egils og var enskur í föðurættina.
Þeir höfðu verið samtíða á skóla þar
í sveitinni og notið vanalegrar al-
þýðuskólamentunar og útskrifuðust
þaðan um sama leyti. Sem strákum
» hafði þeim aldrei almennilega kom-
ið saman og með uppvaxtarárunum
hafði þetta ekkert lagast. Hávarði
gekk vel lærdómurinn og var fljótur
til svars. Hann var töluvert upp með
sér og hugðist að hafa marga yfir-
burði fram yfir félaga sína. Þetta
þoldi Egill illa, alt yfirbragðssniö
var honum ógeðfelt og þá kom þessi
keskni í hann. Þá var hann fullur
af hrekkjum og alls konar stráka-
pörum tilbúinn til þess að stýfa af
hinum f jaðrirnra. Ekki hafði hann
verið eins fljótur að færa eins og
Hávarður, en hann hafði þann á-
gætiskost, sem ekki er öllum með-
fæddur, sjálfstæðar hugsanir sam-
fara góðri dómgreind. Hefðu nú
allir prófessorar komið sér saman
um að sýna honum í margflæktu
máli að hvitt væri svart, að maður-
inn ætti fiskinum hrygginn að þakka,
apanum vaxtarlagið og sjálfum sér
vizkuna, hefði þeim samt aldrei tek-
ist að sannfæra Egil. Hann hefði
aðeins horft á þá góðlátlega uin
stund og látið þá rausa sig hása og
ekki lagt orð í belg. En þegar þeir
voru farnir að fá sér málhvíld hefði
honum kannske orðið að orði:
“Jæja, vinir mínir, þið hamist eins
og apar, hugsið eins og fiskar og
blásið eins og vindurinn, en hvar er'
mélið, herrar minir, hvar er mélið?
Hávarður var utskrifaður af há-
skólanum og var við kenslu í borg-
inni. Auminginn hann Egill var ekki
nema réttur og sléttur bóndi. Það
datt engum í hug að aumka Egil né
skoða hann aumingja nema Há-
varði; hann aumkvaði hann af þvi
hann var við stritvinnu og landbún-
að. Hann sat hvorki við íallegt
skrifborð eins og hann, allan daginn,
né var heldur á söngleikjum á kveld-
in og las helztu heimspeki mann-
anna, sem hann kunni utan að eins
og rit Shakespeare’s Hvað mikið,
sem hann skildi af öllum þessum
fjölda og gat rökstutt með eigin
hugsunum og orðum, kom ekki mál-
inu við.
Hlann ætlaði nú heim um jóla-
Ieytið og heiðra sveit sína með komu
sinni og dvelja hjá foreldrum sínum
yfir jólafríið. Hann hafði skrifað
heim og beðið að mæta sér þann 24.
desember á járnbrautarstöðinni. Nú
vildi svo illa til að bróðir hans hafði
orðið fyrir slysi og meiðst eitthvað
í handleggnum og gat þvi ekki keyrt
og bað Þorbjörn nágranna sinn að
fara í sinn stað. En svo fór fyrir
Þorbirni að hann gat ekki komið
bílnum sínum af stað. Þorbjörn sá
að þetta dugði ekki, svo hann fór
til Egils og bað hann eins og guð
sér til hjálpar að fara fyrir sig, því
að hann kæmi engu tauti við bíl
skömmina. Hann vissi líka að Egill
var binn að fá sér nýjan bíl, 1928
Ford og gljáði á hann eins og sela-
húð og honum Hávarði væri víst'
engin smán að keyra með honum í
slíku fartæki. En hverjum hefði
getað dottið í hug að hann mundi
fara með hann Antonio ?
Nú víkur sögunni að Antonio og
er víst mál komið. Antonio var fyr-
irmyndar bíll á sinni tíð, en sá tími
var löngu liðinn. Nú var hann elzti
billinn þar um slóðir. Það var ekl:i
laust við að sumir bændurnir öfund-
uðu hann Egil allra fyrst þegar hann
brunaði fram hjá í honum Antonio 4
þessari fljúgandi ferð. Marga stund-
ina hafði Egill hagnýtt sér og geta
notið í næði með hjálp og viðleitni
Antoniusar. Þeir voru líka orðnir
hvor öðrum svo vel kunnugir og
samrýmdir að þeir skildu hvor ann-
an orðalaust.
Þegar Egill var eitthvað önugur
eða reiður, þá urraði og brakaði og
rumdi i Antonio; þegar lá vel á Agli,
þá ískraði bíllinn, skrækti og skjögr-
aði nærri máttvana á afturhjólunum;
en þegar lá illa á húsbónda, þá grét
bíllinn, þó að það væri ekki nema
“gasólíns” tár, þá voru þau hræsnis-
laus og komu frá viðkvæmu hjarta.
Antonio hafði hvílt sig vel þetta
sumar og setið undir þaki svo ekki
kæmi regn ofan á hann. Hann var
heldur en ekki hissa þegar hann
opnaði augun og sá húsbónda sinn
vera að stumra yfir sér og segja sér
að hann þyrfti endilega að skreppa
til kaupstaðarins. Eftir dálítið sam-
tal ekki alveg hávaðalaust var það
útkljáð að svo skildi vera og þeir
komnir af stað. Það gekk dálítið
skrykkjótt í fyrstu en svo fóru þeir
rambandi og raugandi með mikilli
háreysti í áttina til kaupstaðarins.
Þegar Hávarður steig niður af
járnbrautarlestinni skimaði hann í
allar áttir eftir bróður sínum, en
kom hvergi auga á hann. “Það hef-
ir eitthvað tafið liann; hann kemur
bráðlega, hugsaði hann með sér.
Kunningjar hans, sem voru þar við-
staddir komu og heilsuðu honum
með virktum og\ óskuðu honum
gleðilegra jóla. Svo hurfu þeir
smám saman í burtu og hann var
einn eftir á pallinum. Hann var orð-
inn leiður og órólegur að biðinni og
gekk fram og til baka til að halda á
sér hitanum. Alt í einu heyrir hann
einhvern gauragang og sér hvar Egiil
kemur í honum Antonio og stefnir
beint að járnbrautarstöðinni og
stansar þar fyrir framan hann og
stekkur úr bílnum upp á pallinn og
heilsar komumanni með handabandi
og biður hann afsökunar á því að
hafa komið í seinna lagi.
Hlávarður roðnaði dálítið og spyr
fremur byrstur því bróðir hans
hefði ekki komið. Egill svarar því
ósköp hóglega að bróðir hans hefði
ekki getað komið, og hann vonaði
að hann hefði ekkert á móti því að
fara méð sér, og það.væri nú bezt
að flýta sér, því það færi óðum að
rökkva og ekki veitti af tímanum;
hann þyrfti líka snöggvast að bregða
sér inn í búðina þar í kaupstaðnum,
en það myndi ekki tef ja hann lengi.
Hávarður litaðist um í allar áttir
til þess að vita hvort sér væri nokk-
urrar bjargar von, en allir kunningj-
ar hans voru farnir heim og hann sá
að hann yrði því að sætta sig við
þann neyðarkost að fara með Agli,
ef hann ætlaði að komast heim þá
um kvöldið. Egill sat i bílnum og
beið eftir Hávarði. Hann kom loks-
ins og steig hálf snúðugur upp í bíl-
inn og settist niður í baksætir. Svo
var keyrt upp að búðinni og fór Egill
þangað inn og leið góður hálftími
áður en hann kom þaðan út aftur.
í millitíðinni sat Hávarður í hon-
um Antonio og var fagurrjóður í
framan; þeim sem fram hjá gengu
var starsýnt á hann. Honum leið
ósköp illa og mundi ekki eftir að
hafa skammast sín eins mikið á æf-
inni eins og nú, að sjást þarna í bíl-
ræflinum hans Egils. Honum væri
það maklegt að eg skildi hann eftir,
og það mundi eg gjöra, ef eg kynni
að keyra þenna bíl. Þegar hann er
í þessum hugrenningum sér hann
hvar Egill kemur með stóran böggul
undir handleggnum.
“Nú leggjum við strax af stað
heimleiðis; maður verður svei mér
feginn góðum kaffisopa eftir alt
þetta skrölt. Það kemur sér vel að
við getum tekið af okkur krók hér
og þar yfir sléttuna og verðum ekki
lengi að ná í háttinn.”
Þeir kvöddu bæinn með miklu
glamri og glymjanda; hver skrúfa
og nagli iskruðu og pískruðu eftir
hæfileikum. Egill var hinn kátasti
og skrafhreifinn í meira lagi.
Hþvarður reyndi að stilla 'sig og
dylja gremju sína svo að Agli gæfist
ekki kostur á að gleðjast yfir því
hvernig honum liði innan brjósts.
Hann var því eins hæverskur og hon-
um var unt. Þeir keyrðu svo þegj-
andi um stund. Það reyndi líka á
róminn að láta heyrast til sín og hvor
hafði nóg með sig. Egill við hjól-
ið og þá ekki síður Hávarður i bak-
sætinu. Þeir voru nú nærri komnir
heim og fóru út af brautinni yfir
engið.
“Það eru skrítileg áhrif, sem jólin
hafa á mig, annars,” sagði Egill.
“Mér finst eg vera orðinn unglingur
í annað sinn. Hér komum við að
stöku tré. Eigum við ekki að leika
okkur—‘allir í kring um einiberja-
runn.’ ” Um leið tók hann á sig
sveiflu í kring um tréð. “En hvað
hér er alt óslétt. Manstu eftir vís-
unni, sem við vorum vanir að syngja
þegar við vorum í skóla?”
Rock-a-bye baby in the tree top
Wlhen the bough bends, the cradle
# will rock;
When the bough breaks the cradle
will fall
Down will come baby cradle and all.
Nú er að duga eða drepast hugs-
aði Hávarður, þegar þeir nálguðust
skurðinn, sem Egill þurfti að komast
yfir, er lá skamt frá heimili Há-
varðar. Hann þóttist eitthvað vera
að fálma til þess að ná sér góðu
haldi og greip um herðar Egils helj-
artaki og þeir ultu báðir eins og
tunnur ofan í skurðinn, en Antonio
lenti hinum megin og lá þar hreif-
ingarlaus og margbrotinn.
Ertu nokkuð meiddur, lagsmaður ?
spurði Hlávarður Egil. Nei, þakka
þér fyrir, segir Egill, um leið og
hann stendur upp og burstar sig. En
hvernig líður þér, Hávarður? Vel,
þakka þér fyrir, svarar hinn. Þeir
gengu þegjandi spölkorn, þar til að
þeir komu að heimili Hávarðar, þar
bjóða þeir hvor öðrum góða nótt.
“Það er leiðinlegt að þú skulir þurfa
að fara fótgangandi, Egill minn,”
segir Hávarður vinalega.
“Ekki er nú leiðin löng,” mælti
Egill, “og mun mig hvergi saka.”
Anna kallaði á Egil framan úr
stofunni. “Komdu hingað.” Anna
var að búa til kaffið og láta jóla-
brauðið á borðið, því það var kom-
ið fram yfir miðnætti og blessuð
jólin voru nú komin.
Þegar hún gengur inn í stofuna,
kemur Egill á móti henni með bögg-
ulinn og réttir henni hann. Það
eru eintómir hnútar á honum, það
er bezt að þú fáir að leysa þá.
Anna tekur við bögglinum hálf
fejmnislega og slítur af honum
böndin. Það færðist roði í kinn-
arnar á henni þegar hún sér hvað í
honum er. Ekki nema það þó!
Ljómandi fallegur, svartur silkikjóll
prýddur kniplinga-kraga og hvítum
bryddingum, og svo buxur og slopp-
ur og nýir skór, og lítill bíll og
rokkur handa Nonna litla, drengn-
um hennar. Anna horfði á Egil
með gljáa i augunum. “Egill, þvi
varstu að þessu ?”
“Hm,” sagði Egill, “hm, eg gladdi
þig hvorki á jólunum í fyrra né
heldtrr jólunum þar áður. Mér fanst
ekki úr vegi að breyta vitund til i
þetta sinn.”
L. B. B.
Með hverju ári fjölgar þeim háskóla- 0g miðskóla-
stúdentum, sem innritast í þennan mikla skóla. Margir
þeirra koma frá öðrum fylkjum en Manitoba, svo sem
British Columbia, Alberta, Saskatehewan, Ontario, North
Dakota og Minnesota Meiri hluti þeirra, sem ganga á
verzlunarskóla í Winnipeg, ganga í Success skólann,
vegna þess, að vorir stúdentar verða betur hæfir fyrir
viðskiftalífið, bæði hvað snertir mentun 0g persónulega
framkomu. Einnig vegna ráðningaskrifstofu vorrar, því
að frá’ henni fá 2,000 félög í nágrenninu skrifstofufólk
sitt.
W. C. ANGUS, C.A
Principal
D. F. FERGUSON
President and Manager
r====PtAii:£rrrPANCí
MARSLE SrTHE riNIZH
'---^TÍOP.E THANSOO DAYSCHOOL SIVVENTS.IIUKIVAL AZTEtJDAVCB. ASSSICSlfD IHTHE COUEGE '---^
AODITORIUM FOR AIECTVRE VELIVEREÞ SYEDWAA£> FCYMT.AN OFFICIAL OF THE GREATNOKTHEItN FAIl'WAY'-
'bcokkeeplng & Accouiram depaptmbmt
SmOR. TYPEWRrmCGDEPAP.TMENT - THEIARGESTII/ CWASA
-'COHPTOnETER 6-MACHIM CAlCUlATtNG DEPAKTKENTc 'SPEED DlCTATlON, SHORTHAHD DEPAR.TMEUT
^ONE OF OUR. EIGHT SHORTHAND ROOPIS
snemma
byrjar Mánudaginn 4. Janúar
Ef þér getið ekki innritast strax, þá getið þér gert það nær
sem er. Vér lítum persónulega eftir hverjum
stúdent, og sjáum um að hann byrji á
upphafi hver^ár námsgreinar.
Gestir eru oss kœrkomnir
Skrifstofa vor verður opin á hverjum-degi milli jóla og
nýárs, þó ekki á jóladag né nýársdag. Komið
tímanlega, svo þér getið byrjað 4. janúar.
SKRIFSTOFU TÍMI:
Jólavikuna:
Á daginn—kl. 9 f.h. til kl. 6 e.h.
Á kveldin—Mánudaga og Fimtudaga frá kl. 7.30 til 10.
Dagskóli
og
Kveldskóli
Cor. Portage Avenue and Edmonton Street
%
Að norðanverðu á Portage Avenue.
Miðja vegu milli Eaton og Hudson Bay búðanna.
rt • 1

1 : ' , 'ixttSi j