Lögberg - 30.06.1932, Blaðsíða 7

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 30. JÚNÍ 1932.
Bl.s 7.
Getur núverandi
fyrirkomulag staðist?
Eftir Ralph Connor.
Félagsleg sameign fyrir ein-
stakling, séreign í iðnaði og
f járhagslega.
Núverandi fyrirkomulag getur
ekki staðist, sjáanlega, vegna
hinna óbætanlegu illu afleiðinga:
1. Langvarandi ruglings í iðn-
aði; sem leiðir af sér: (a) at-
vinnuleysi; (b) gjörir verzlunar-
viðskifti ill-möguleg; (c) dregur
úr hagnaði almennings í fyrir-
tækjunum og leiðir af sér fátækt
og eymd, líkamlega og siðferðilega
veiklun og félagslegar óeirðir.
2. ósamræmi í iðnaði, sem leið-
ir af sér: (a) ósamræmi í fram-
leiðslu og notkun þess, sem fram-
leitt er; (b)\ gjörræðislega stjórn
auðmanna; (c) ósanngjarna skift-
ing afurða og gróða; (d) ósann-
gjarna vernd hinna sterku þátta
iðnaðarins.
3. Hins f járhags’.ega fyrirkomu-
lags, hvers sjálfráði kraftur inni-
felur sífelt ógnandi hættu þjóð-
inni, fjárhagslega og félagslega.
Margar eru orsakir þessa ó-
fagnaðar; en það má rekja þær
allar að sama brennipunktinum,
nefnilega til hins óbeizlaða sér-
réttar einstaklingsins, sem er í
beinni mótsögn við sameign í iðn-
aði og fjárhagslega.
Sérréttur einstaklingsins sýn-
ir sig sérstaklega á tvennan hátt:
í markmiði og stjórn.
1. Markmiðið. — Það er látið
í veðri vaka, og í raun og veru
ætti það að vera markmiðið, að
allur iðnrekstur (ætti að vera) eða
sé almenningi í hag. Raunveru-
lega, og svo sem af hefð, er mark-
miðið ætíð hið sama: að auðga
eigenur iðnaðarins. Því er löng-
um fleygt: Það er nauðsynlegt
til velgengni, að markmiðið sé
heill almennings; en aðal hreyfi-
aflið í öllum iðnrekstri er gróð-
inn á fyrirtækinu — gróðinn, sem
fellur í skaut eigendum iðnaðar-
ins, — með öðrum orðum gróðinn.
sem fellur . í hluta þeirra, sem
leggja fram peningana til fyrir-
tækisins. Og samkvæmt núver-
andi fyrirkomulagi virðist alt
snúast um það, að allur afgang-
ur efnis og allur gróði, eftir að
efni og vinnulaun hafa verið
dregin frá, skuli allur afgangur
gangatil “peningamannanna.”
2. Stjórn. — Stjórnin fellur
löngum í hlut hinna sterku; þar
af leiðandi hefir penin'gamönnun-
um vanalega dæmst stjórnin á
hendur; því þeir hafa verið og
eru álitnir hinir sterku.
Það sem á sér stað fjárhags-
lega alstaðar. Hið fyrsta og að-
al markmiðið í bankarekstri, er að
sjá um hag hluthafa. Alveg eins
og í sambandi við iðnrekstur, er
það látið í veðri vaka, að fólkið,
sem leggur inn í bankana, skuli
njóta allra hlunninda og að þeirra
peningar skuli vera vel geymdir.
En hér, eins og í hinu tilfellinu,
er það aðal-atriðið, að sjá um, að
allur gróði falli í skaut hluthafa.
Það sama má segja, um allar
vorar fjárhagslegu stofnanir, svo
sem; samsteypufélög, lánfélög og
vátryggingarfélög: “gróðinn skal
falla í pyngjur eigenda” er slag-
orðið á vettvangi, hvar sem er, og
er varið sem réttmætt og sjálf-
sagt, hvenær sem því er hreyft.
Meira að segja: almenningur hef-
ir fallist á þetta sem rétt og sann-
gjarnt á liðinni tíð.
Þessa grundvallarhugmynd sér-
réttar einstaklingsins, samþykkir
jafnaðarmaðurinn ekki, heldur
þverneitar. Hann heldur því
gagnstæða fram, nefnilega: að
eftir að búið er að borga af gróð-
anum fyrir notkun peningainn-
stæðunnar (rentur), og eftir að
borgað hefir verið fyrir fram-
leiðslukostnaðinn, vinnulaun og
svo framvegis, þá ætti að afhenda
stjórninni alt það, sem eftir er, og
ætti hún svo að afhenda það öllu
fólki til notkunar.
Þannig farast Endurbótanefnd-
inn, sem nefnd hefir verið hér að
framan, orð:
1. “Vér mælum með sameign
allra og starfrækslu á náttúru-
auðæfum, flutningi, samgöngum,
raforku og öllum öðrum iðnaði,
sem virðist líklegt til að lenda í
einokunarklemmuna.”
2. Þjóðeign á bönkum og öðr-
um gróðastofnunum, sem annist
allar lántökur og arðvænleg fyr-
irtæki.”
Það er eftirtektarvert samt sem
áður að hér er ekki gert ráð fyrir
þjóðeign á öllum iðnaðarfyrirtækj-
um, heldur er hér talað um hin
stærri fyrirtækin og þau, sem
líklegt er að lendi í einokunar far-
ganinu. Veigna þessara alvarlegu
takmarka á sameign almennings,
eru kröfur nefndarinnar ekki
fullkomlega í anda jafnaðar-
manna.
Nokkrar vissar staðhæfingar
svæsnari jafnaðarmanna innifela
í sér grundvallaratriði, sem eru
hættuleg öllu heilbrigðu félags-
lífi og meginreglum í félagslíf-
inu, sem nauðsynleg eru eðlilegri
og fullkominni þroskun einstak-
lingsins, — svo hættulegar, að vér
getum með engu móti fallist á slík
atriði, slíkar staðhæfingar. En
ef vér hefðum tækifærið að velja
á milli jafnaðarstefnunnar eins
og hún er sett fram í tillögum end-
urbótanefndarinnar, og núverandi
fyrirkomulags, þá myndum vér ó-
hikað hálda oss að jafnaðarstefn-
unni.
Hvaða helzt gallar, sem kunna
að vera á þjóðeign og starfrækslu
á öllum hinum stærri fyrirtækj-
um, eins og það er sett fram í til-
lögum nefndarinnar, og hvaða
helztu hættur og erfiðleikar, sem
kunna að vera því samfara að
þjóðin eigi sína banka og starf-
ræki öll sín gróðafyrirtæki, þá
mundum vér glaðir og af frjálsum
vilja kjósa það fyrirkomulag, í
staðinn fyrir að halda áfram með
núverandi fyrirkomulag, með þess
hættulegu eigingirni og heiðing-
legu sérréttarkenningu, sem er í
beinni mótsögn við meðlíðun með
öðrum eða umhyggju fyrir hag
annara — ekkert annað en dýrkun
á æfagömlum hugsunarhætti,
sjálfselskrar, heiðinglegrar menn-
ingar.
Þessi óheillavænlega séreignar-
og sérréttar dýrkun er aðalorsök
allra styrjalda og aðal þröskuld-
urinn í vegi þess, að þjóðirnar
geti lifað í friði hver við aðra.
Það er aðal hreyfiaflið í hinni
ægilegu, eyðileggjandi samkepni
á verzlunarsviðinu. Það er undir-
stöðuatríði og “faðir-vor” óaldar-
flokkanna og hvöt stigamannsins.
Það stendur í vegi fyrir öllum sið-
ferðilegum framförum; það klipp-
ir vængi hugsjónastefnunnar.
Eins fljótt og núverandi fyrir-
komulag losnaði við sérréttar- og
séreigna stefnuna, yrði ónauðsyn-
legt að viðtaka hinar nærgöngulu
kröfur jafnaðarmanna og sam-
eignarmanna.
Getum vér upprætt séreignar-
stefnuna? — Vér trúum því, að
það sé mögulegt, en að eins með
stórkostlegri, róttækri breytingu.
Ef vér, í iðnaði og gróðafyrir-
tækjum bygðum á sameign, í stað-
inn fyrir á séreign, myndum vér
losna við mest af ófögnuði þeim,
sem gegnsýrir núverandi fyrir-
komulag.
Til dæmis, viðvíkjandi mark-
miðinu. Það er látið í veðri vaka
að iðnrekstur eigi að vera til
hagnaðar almenningi. Látum það
vera svo virkilega. Með því móti
komum vér að samvinnu og samúð
í staðinn fyrir séreign og eigin-
girni; og sameign, samvinna og
samúð færir oss velfarnan, hvar
sem er.
Samvinna er möguleg, þegar
hver þáttur iðnaðarins nýtur rétt-
ar síns fullkomlega, og meðal
þessara réttinda er fyrst og fremst
sanngjam afrakstur iðnaðarins,
og óhultleiki í sambandi við starf-
ið. Eftir að öllum þessum rétt-
indum er náð og framleiðslukostn-
aður hefir verið borgaður, kem-
ur spurningin: “Hvað skal gjöra
við afganginn?” og þá kemur að
hinu atriðinu: “Hver á að stjórna
við iðnreksturinn.”
Fyrir Nýrnaveiki og
Blöðrus j úkdóma.
púsundir manna, sem mikil óþægindi
hafa haft af því, að nýrun hafa verið
veik og blaðran sömuleiðis og hafa þess-
vegna ekki notið sVefnværðar, hefir
batnað fljött og vel af Nuga-Tone. petta
ágæta meðal styrkir nýrun, svo þau
geti unnið sitt verk eins og þarf að
vera. Ef þú reynir Nuga-Tone I fá-
eina daga munt þú komast að raun um
þetta, og þú munt geta sofið alla nðtt-
ina án þess að þurfa að fara upp úr
rúminu.
Nuga-Tone bætir fljðtt heilsuna yfir-
leitt, þar sem það styrkir vöðvana og
taugarnar og öll líffærin. þ>að gefur þér
betri matarlyst, styrkir lifrina, eyðir
gasi og uppþembu í maganum og inn-
ýflunum, læknar hægðaleysi, höfuðverk,
svima, veitir endurnærandi svefn og
gerir þig feitan og sællegan.
Aldrei hefir betra meðal verið til fyr-
ir þá, sem aldraðir eru orðnir og hrum-
ir, því það veitir þeim aftur nýja krafta.
Nuga-Tone fæst alstaðar þar sem meðul
eru seld. Hafi lyfsalinn það ekki við
hendina, þá láttu hann útvega það frá
heildsöluhúsinu.
Undir núverandi fyrirkomulagi
hefir það verið talið sem fejálf-
sagt, að “peningamennirnir” hefðu
stjórnina á hendi; en við mörg
iðnaðarfyrirtæki í Bandaríkjun-
um, hefir “stjórnin” verið gefin
í hendur fulltrúa hinna þriggja
þátta iðnaðarins: Innstæðu, Ráðs-
mensku og Vinnu. í sumum til-
fellum hafa líka fulltrúar um-
hverfisins tekið þátt í stjórninni.
Þessi hópur fulltrúa hefir full-
komið vald yfir iðnrekstrinum. í
sumum tilfellum hafa fulltrúar
þessir haft vald yfir stefnu o!g
skifting á arði og hefir vel gef-
ist. Grundvallaratriði félagslegr-
ar sameignar og samvinnu er
það, að stjórn öll — meðferð —
sé gefin fullkomlega í hendur
hinna fjögra þátta iðnaðarins:
peningamannanna, vinnumann-
anna, ráðsmannanna og manna
úr umhverfinu. Fljótleg en furðu-
leg breytin!g mundi skjótt verða á
til hins betra. Til dæmis; úlfúðin
mundi hverfa og í staðinn myndi
koma sameiginleg vernd og um-
önnun hinna fjögra þátta iðnað-
arins, peningamanna, vinnumanna
(verkamanna)„ ráðsmanna og
valdra manna úr umhverfinu. Nú
myndu vinnuveitendur og vinnu-
þiggjendur taka saman höndum
að fyrirbyggja atvinnuleysi og til
þess að koma á samræmi milli
framleiðslu og notkunar (á því
yrði afar mikið grætt); þá kæmi
líka trygging, semeiginleg, það
sem varðar vinnuveitendur, gegn
líklegu tapi, gegn óhagstæðum
markaði, gegn heimskulelgri sam-
kepni; og frá hendi vinnuþiggj-
enda gegn slysum, gegn veikind-
um, gegn gamals áldri, og svo
framvegis. Hagnaður sá, sem af
breytingum slíkum leiddi, myndi
gjörberyta öllum iðnrekstri að því
er viðkemur bæði svip og árangri.
Vér höfum ekkert sagt um fé-
lagslega sameign í tilliti til vorra
fjárhagslegu stofnana. En straf
þeirra, sem höndla Ríkisspari-
bankann í Bandaríkjunum, virðist
benda á, að það sé mögulegt að
útrýma úr f járhagsstofnunum
vorum^ ægilegar þó þær séu, þessu
áltsýkjandi frumatriði um prívat
gróða, sem alt virðist snúast um.
Það getur varla liðist mikið
lengur, að bankar vorir hér í Can-
ada noti sér sameiginlega trúgirni
þeirra, sem leggja inn peninga;
neyð þeirra, sem lán þurfa að
taka; framttakssemi iðnrekenda.
lánstraust stjórnarinnar, aðal-
lega til hagnaðar hinum fáu, held-
ur að þeir finni einhvern veg,
þar sem öll þessi öfl verði notuð
til arðs þjóðinni sem heild. Með
öðrum orðum, vér vonum að þess-
um stofnunum, bönkunum, muni
auðnast að breyta til, og í staðinn
fyrir hið æfa gamla, úrelta, ósið-
ferðilega frumatriði, um sérrétt
og séreign, setji þeir hitt, gamla
frumatriðið, reynt og fágað fyrir
aðgerðir hinna mestu o!g beztu
manna þjóðarinnar, meginregluna
um félagslegt samstarf, sprottið
af sameign og samúð.
Ritgerðarlok.
J. E.
ZAM-BUK
Græðir Meiðsli og Varnar
BLÓÐEITRUN
Hús hrynja í Lyon
Sunnudagsmorguninn þ. 8. maí
hrundu alt í einu tvö íbúðarhús
í úthverfi borgarinnar Lyon í
Rhonedalnum. Brattlent er þar,
en Rhone, hið vatnsmikla fljót,
rennur við hlíðarræturnar og
grefur sig þar inn undir bakk-
ana, en jarðvegur gljúpur í hlíð-
inni.
Fyrir nokkrum árum urðu mikil
skriðuhlaup í Lyon af völdum
vatnagangs. —■ Gengið höfðu nú
rigningar fyrstu vikuna í mai,
og var farið að bera á því á laug-
ardaginn þ. 7. maí, að hús þau,
sem hrundu, væru í hættu. Hafði
verið reynt að gilda upp árbakk-
ann niður undan húsunum, en á
laugardagskvöld sást, að vatn
hafði safnast í hinn gljúpa jarð-
veg innan við varnargarðinn.
Ein fjölskylda flúði því um kvöld-
ið. En flestir létu sér á sama
standa, og voru kyrrir.
Klukkan 8% á sunnudagsmorg-
uninn hrundu húsin tvö alt í
einu til grunna, undirstaðan lét
alt í einu undan, og var sem hús-
in sykki í jörð niður.
í húsunum voru 35 manns, er
þau hrundu, 10 forðuðu sér út í
tíma, 16 náðust lifandi úr rúst-
unum, en 27 létu lífið.
Maður einn, sem átti heima í
húsum þessum, kom úr ferðalagi
til Lyon þá um morguninn. Hann
símaði af járnbrautarstöðinni
heim til konu sinnar. En áður en
samtalinu lauk slitnaði sam-
bandið. Hélt maðurinn að síma-
sambandið hefði verið rofið á
miðstöðinni, en hætti við að
hringja upp ajftur, tók heldur
þann kostinn að halda heim. Er
hann kom þangað, var húsið
rústir, kona hans og börn liðin
lík í rústunum.
Herriot er borgarstjóri í Lyon.
Hann tók þegar að sér að stjórna
björgunarstarfinu. Sama daginn
stóðu yfir kosningar í Frakk-
landi. - Kosningarnar snerust.
sem kunnugt er, mikið um Herri-
ot, og stjórnmálastefnu hans. —
Lesb.
Mátti ekki tefja lengur.
Trúðleikari einn, sem var á
ferð í járnbrautarvagni hafði of-
an af fyrir samferðafólkinu með
því að sýna því ýmiss konar list
ir sínar. Einn samferðamannanna
lét sér fátt um finnast öll töfra-
brögðin, og sagði jafnan að þetta
og þetta, sem leikarinn sýndi,
gæti annar hver maður leikið
eftir honum, sonur sinn, sem
væri á 10. ári, gæti það eins vel
og leikarinn. Þeim, sem töfra-
brögðin sýndi, mislíkaði þessar
undirtektir, en lét þó lítið á því
bera. A'lt í einu bað hann um
að fá lánaðan hatt þessa sam-
ferðamanns síns. Fékk trúðleik-
arinn hattinn í hendur, skar koll-
inn vendilega frá börðunum, og
sagði síðan: “Þetta er ekki ann-
að en byrjunin. Að festa kollinn
aftur á getur annar hver maður
gert. Sonur yðar, sem er á 10.
árinu, getur vafalaust gert það.
En eg hefi ekki tíma til þess, því
hér þarf e!g að fara úr lestinni.—
Og með það rauk hann út.
Brást loforði sínu.
Vilhelm fyrv. krónprinz Þjóð-
verja, hefir vakið á sér eftirtekt
nýlega fyrir það, að hann gaf til
kynna, að hann væri fylgismaður
Hitlers. Þ’egar j(þý4ka stjórnin
leyfði honum landvist í Þýzka-
landi, fyrir nokkrum árum, var
leyfið veitt með því skilyrði, að
hann hefði engin afskifti af
stjórnmálum landsins. Nú er
hann hefir tjáð sig fylgjandi á-
kveðnum stjórnmálaflokki, þykir
sem hann hafi brugðist toforði
sínu og því vafasamt, hvort hann
fái landvist í Þýzkalandi fram-
vegis.
Ritstjóri: Hafið þér sýnt ein-
hverjum öðrum ritstjóra þessi
vorljóð yðar?
— Skáldið: Nei.
— Nú, hvers vegna eruð þér þá
með glóðarauga?
KAUPiÐ ÁVALT
LUMBER
hjá
THE EMPIRE SASH & DOOR CO. LTD.
HENRY AVE. EAST. - - WINNLPEG, MAN.
Vard Offlce: 6th Floor, Bank of HamUton Chambers.
Fertugaála og áttunda ársþing
(Framh. frá 2. bls.)
Sérstök skýrsla um ungmennafélög og starf þeirra í söfn-
uðum vorum, kemur að sjálfsögðu fyrir þingið frá nefnd
þeirri, er það hefir til meðferðar. Mun tala slíkra félaga hafa
aukist á árinu.
Sunnudagsskólar vorir munu nú flestir eða allir nota
meira og minna af hérlendum hjálparblöðum og lexium, jafn-
vel þó kenslan fari fram á íslenzku. Er þetta óumflýjanlegt
og að engu leyti neittt neyðarúrræði. En mikið ríður á því,
að heppilega sé valið. Síðustu árin hefir verið feykileg fram-
för hvað snertir slik hjálparrrit. Eg vil enn á ný benda á hið
svokallaða Life Course, sem 'gefið er út af United Lutheran
Church. Eftir þeirri þekkingu og reynslu, sem eg á yfir að
ráða, er það hið heppilegasta til notkunar, sem út er gefið af
lútersku kirkjunni hér í álfu. Sama má segja um sunnudags-
skólablöð þessa sama félags. “Lutheran Young Folks” fyrir þá
þroskaðri og “Lutheran Boys and Girls” fyrir þá yngri. eru
svo vel úr garði gerð o!g aðlaðandi, að hverjum skóla mundi
það hinn mesti gróði, að fá nemendum sinum þau til lestrar. —
Svo má benda á þá mikilsverðu hreyfingu í landinu, að koma
á sem víðast föstum námsskeiðum fyrir sunnudagsskólakenn-
ara. Einkum eru kvöldskólar í borgunum, er leysa þetta verk
af hendi. Hvar sem kennarar vorir hefðu tækifæri til að nota
sér slík Leadership Training Courses, mundu þeir finna sér
það til mikils vinnings. Og þeir, sem ekki hafa kost á því,
gætu gert sér mikið gagn með því að ei'gnast kenslubækur þær,
sem notaðar eru við þessa skóla, og nota þær til heimalesturs.
tSvo vildi eg undirstrika tvent, er tekið var fram í áliti þing-
nefndar í sunnudagsskólamálinu í fyrra. Annað er, að heim-
ilin undirbúi börnin undir sunnudagsskólann. Hitt er, að
venja börnin á að sækja guðsþjónustur safnaðarins. Árangur
af þessu hvorutveggja mundi verða afar mikill í kristilega átt.
Eg veit, að í hugum vor allra er tilfinning fyrir þvít að
alvörutímar eru yfir oss að ganga. Kirkja Krists og öll mál-
efni hennar eru stödd í sárri eldraun erfiðrar reynslu. Þó að
reynsla sú, er mannkynið er statt í nú, sé að miklu eða öllu leyti
sjálfskaparvíti, þá er þó hönd Guðs í erfiðleikunum o!g hans
vilji að leiða út til blessunar. Hvað meðferð allra vorra mála
snertir, þá finst mér, að oss beri að taka fullkomið tillit til
þess, hvernig ástæður eru, og ekki ofþyngja með álögum eða
byrðum. Kirkjan verður að komast af með minna fé, eins og
aðrar stofnanir, meðan árferði er erfitt. Sannir kristindóms-
vinir láta ekki málefni kirkjunnar líða fyr en 1 síðustu lög.
En nú sérstaklega er þess þörf, að kirkjan reiði sig á þau til-
lög, sem menn leggja fram af innri hvöt, fremur en ytra að-
haldi. Hennar hlutverk er sérstaklega að vekja áhuga fyrir
málefni Guðs ríkis í hvívetna og kærleika til þess. Þannig
mun bezt rætast framúr með málefni hennar. Og hún á að
kenna mönum að standa uppi í erfiðleikunum þannig, að þeir
ekki láta bugast, heldur starfi í öruggri von og trausti, jafn-
vel þegar erfiðast gengur.
Kirkjuþingsmenn, eg fel ykkur málefni kirkjufélags vors
til meðferðar á þessu þingi, að þér ráðstafið þeim með bæn-
aranda og trausti til Guðs, með það fyrir augum, að gera um-
fram alt hans heilaga vilja.
Einnig lagði forseti fram þetta bréf til þingsins, frá dr.
F. H. Knubel, forseta Sameinuðu lút. kirkjunnar í Vestur
heimi:
The United Lutheran Church in America.
Office of the President, Lutheran Church House,
39 East Thirty-Fifth Street, New York,
May 26th, 1932.
To the Icelandic Lutheran Synod of America:
Dear Brethren:—
If only Providence were taking me nearer Winnipeg at this
time, nothing would please me more than the privilege of meet-
ing with you personally and of presenting the greetin&s of the
United Lutheran Church in America. Since I cannot meet you
face to face, this letter is being sent as a greeting, assuring you
that I shall definitely pray for you as you counsel together.
May our Lord give you new assurance that He is guiding each
decision you make. Let us all be sure that He wills to rule in
our hearts, and that His control is our greatest blessin'g.
He has I believe gulded the relationship of the Icelandic
Synod and the United Lutheran Church since its beginning.
That relationship has helped both of us. We have hitherto
worked together in foreign mission endeavor, in home mission
enterprise, in educational purposes, etc. All of this has inevit-
ably established many ties between us. I believe you have
appreciated that in such assistance as the U.L.C.A. has been
able to give, it has acted simply as a brother of yours who
happens to be a little stronger than the Icelandic Synod. All
of our men are actuated only by that motive.
That which we have tried to show to you is after all the
same spirit which exists between the thirty-three synods in
the U.L.C.A. itself. Those synods all maintain their individual
rights and independence. They have symply agreed to do
certain definite pieces of work together, but continue their
own independent existence in all other respects. They aim
to be helpful to one another, the stronger ones in particular
helping those that are weaker. We find ourselves particularly
fortunate in the present difficult times that we are all living as
brothers under one roof. We can thus as a family be of greater
assistance to those synods that are in greatest need.
We have previously indicated to you that it would be a
happiness to us if you were willing as another brother to live
also under the same roof with the other thirty-three synods.^
If you desire to appoint a committee to confer with us, such a
plan would be welcome. Please understand, however, that we
are not in any way attempting to press this upon you. My
only reason for stating it is that I believe we would thus be
better able to help you and you could definitely help us, in the
present time and at all times.
Assuring you once more that as you meet I shall be pray-
ing for you, and with truest greeting in Christ, I am
Faibtfully yours,
F. H. KNUBEL,
President of the United Lutheran
Church in America.
Samþykt var að skrifari, í nafni þingsins, þakki dr. Knubel
bréflega hina bróðurlegu kveðju og árnaðarorð þau, er bréf
hans hefir meðferðis.