Lögberg - 15.06.1933, Blaðsíða 6

Bls. 6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 15. JÚNí 1933
»•-----—-----------———■—■—■—
Pollyanna þroskaét
Eftir ELEANOR H. PORTER
.—.-------—.-------—-----
Hver manneskja í þessum litla bæ þekti
Pollyanna nú orðið og flestallir voru að
reyna að hugsa eins og hún hugsaði, reyna
að finna eitthvað gott í öllu. Sumir létu sig
það vitanlega engu skifta. Pollyanna kom
(þvf svo að segja í hvert hús og sagði öllum
að hún væri að fara til Boston og ætti að vera
þar um veturinn. Öllum þótti slæmt að hún
skylai vera að fara úr bænum. Það gerði
Nancy, vinnukonan hjá læknishjónunum, og
það gerði líka ríka. fólkið í stóra húsinu uppi
á hæðinni, þar sem John Pendleton átti
heima, og allir þar á milli.
Nancy hikaði ekki við að segja öllum öðr-
um en húsmóður sinni, að það væri allra
mesta vitleysa að senda Pollyanna til Boston.
Hún sagðist vera meir en viljug að líta eftir
hennii Mrs. Ohilton hefði svo sem getað far-
ið tii Þýskalands þessvegna.
John Pendleton sagði nokkurn veg’inn það
sama, en hann hikaði ekki við að segja það
við Mrs. Chilton. Sama var um Jimmy, sem
John Pendleton hafði tekið á heimilið, vegna
þess að Pollyanna bað hann að gera það, og
sem hanji hafði nú tekið í sonar stað, af því
hann vildi það sjálfur. Jimmy vildi ekki með
nokkru móti að Pollyanna færi til Boston.
“Þú ert rétt nýkomin,” sagði hann heldur
ólundarlega, eins og litlir drengir gera oft
þegar þeir eru að reyna að hylja það sem
þeim býr í brjósti.
“Eg hefi verið hér alt af síðan í marz. Eg
er svo sem ekki að fara þangað til að vera
þar altaf. Eg á bara að vera þar í vetur. ’ ’
“Það getur verið, en þú varst í burtu íjieilt
ár eða nærri það og mér datt ekki í hug að þú
mundir fara strax aftur. Mér hefði ekki dott-
ið í hug að hjálpa til að taka á móti þér þegar
þú komst heim, ef mér hefði dottið í hug, að
þú mundir gera þetta.”
“Því ekki það, Jimmy Beanf” sagði Polly-
anna, og þyktist dálítið við þetta. “Eg bað
þig ekki að koma á móti mér með lúðraflokk
og eg veit ekki hvað og hvað. En eg skal segja
þér nokkuð, þú talar ekki rétt.”
“Hvað gerir það svo sem t'd hvort eg tala
rétt eða ekkiP’
“Eg hélt þú vildir tala rétt, því þú baðst
mig einu sinni í sumar að segja þér til þegar
þú talaðir rangt, því Mr. Pendleton væri ant
um að þú talaðir rétt mál.”
“Ef þú hefðir verið alin upp á munaðar-
leysingjahæli, þar sem öllum,var sama um þig,
í staðinn fyrir að vera alin upp lijá öllum
þessum kerlingum, sem ekkert höfðu að gera
annað en kenna þér að tala, þá getur vel ver-
ið að þú hefðir ekki talað betur en eg, Polly-
anna Whittier, og kannske ver.”
“Hvaða viteysla er þetta, Jimmy Bean,”
sagði Pollyanna og var nú æði fljótmælt.
“Konurnar voru ekki gamlar, ekki sumar af
þeim mjög gamlar og—”
“Eg er lieldur ekki Jimmy Bean,” tók
hann fram í fyrir henni og var nú töluvert
hróðugur.
“Svo þú ert ekki Jimmy Be. Hvað ert
þú eiginlega að reyna að segja?” spurði
Pollyanna.
“Mr. Pendleton hefir nú arfleitt mig lög-
lega. Hann segist lengi hafa ætlað að gera
:það, það hafi bara dregist. Nú hefir hann
gert það. Nú á eg að kalla hann John frænda,
þó eg sé nú reyndar ekki frændi hans. Eg er
ekki búinn að venja mig á þetta enn þá.
Drengurinn var enn ergelsislegur, en nú sá-
ust engin merki þess lengur á stúlkunni, að
henni hefði misþótt, Hún klappaði saman
höndunum af gleði.
“Dæmalaust var þetta gott,” sagði hún.
“Nú átt þú fólk sem hugsar um þig og þykir
vænt um þig, og þú þarft ekkert að vera að
hugsa um það, þó þú sért ekki hans ættingi,
nú hefir þú lians nafn. Dæmalaust þykir mér
vænt um þetta. ”
Dengurinn stóð upp af grjótgarðinum þar
sem þau höfðu setið og fór burtu. Honum
var svo f jarskalega heitt á kinnunum og það
voru tár að koma fram í augun á honum. Það
var Pollyanna, sem hann átti að þakka alt það
lán, sem honum hafði fallið í skaut. Hann
vissi það, og það var Pollyanna, sem hann
hafði nú verið að tala við og verið svo ónot-
alegur við.
Hann sparkaði með fætinum í smástein,
sem varð á leið hans og svo í annan og þann
þriðja. Tárin runnu niður kinnarnar á hon-
um hvernig sem hann reyndi að sporna við
því. Hann rak fótinn í einn steininn enn og
annan. Svo tók hann upp einn steininn og
kastaði honum eins langt og hann mögulega
gat. Svo kom hann aftur til Pollyanna þar
sem hún sat enn á grjótgarðinum.
“Eg skal veðja, að eg get hlaupið harðara
en þú, þarna niður að trénu, ” sagði hann þrá-
kelknislega.
“Eg er viss um þú getur það ekki,” sagði
Pollyanna og stökk niður af garðinum.
Það varð samt ekkert úr því kapphlaupi,
því Pollyanna mundi eftir því rétt mátulega
snemma, að það var eittt af því, sem hún
mátti ekki láta eftir sér, að hlaupa mjög hart.
En það gerði ekkert til hvað Jimmy snerti.
Kinnarnar voru ekki lengur eldheitar og tár-
in voru ekki lengur að reyna að brjótast fram
í augu hans. Hann var aftur kominn í gott
skap og var orðinn eins og hann átti að sér.
III. KAPÍTULI.
Þegar 8. september nálgaðist, en það var
dagurinn, sem Pollyanna átti að koma, fór
Mrs. Kuth Carew að verða mjög óróleg og
enn óánægðari en áður. Hún sagði að liún
hefði einu sinni séð eftir því að liafa lofað
að taka Pollyanna, og það hefði verið allan
tímann síðan hún gaf það loforð. Áður en
sólarhringur var liðinn frá því hún lofaði
þessu, liafði liún skrifað systur sinni og farið
fram á það, að liún leysti sig frá þessu lof-
orði. En Della hafði svarað því, að það væri
orðið of seint, að fara fram á þetta, því bæði
hún sjálf og Dr. Ames hefði þegar skrifað
Dr. Chilton og konu lians og beðið þau að
láta Pollyanna fara til hennar.
Ilétt skömmu síðar skrifaði Della systur
sinni aftur og sagði henni að Mrs. Chilton
hefði gegnið inn á að Pollyanna færi til henn-
ar, og að hún mundi fljótlega koma til Boston
iil að ráðstafa veru hennar þar, sérstaklega
viðvíkjandi skólagöngu. Mrs. Carew sá ekki
að nokkuð væri hægt við þetta að gera, annað
en láta það hafa sinn gang, úr því sem komið
var. En þó hún yrði að láta hér við sitja, þá
var langt frá, að hún tæki þessu vel, eða bæri
sig vel. Auðvitað reyndi hún sem bezt hún
gat, að taka systur sinni og Mrs. Chilton
sæmilega vinsamlega, þegar þær komu til
Bbston eins og ráð var fyrir gert. En í raun
og veru þótti henni mjög vænt um að Mrs.
Chilton g>at ekki staðið við í Boston, nema
stutta stund og hafði þar að auki mörgu að
sinna.
Það var kannske í sjálfu sér gott, að Polly-
anna átti ekki að koma seinna en 8. septem-
ber. Mrs. Carew var alt af að verða meir og
meir óánægð við sjálfa sig að ganga inn á þá
vitleysu að taka þennan krakka á heimilið.
Della vissi mjög vel hvað skapsmunum
systur sinnar leið. Hún lét sem allra minst
á því bera, en með sjálfri sér var hún mjög
kvíðafull út af því hvernig fara mundi. En
hún hafði mikið traust á Pollyanna, og ásetti
sér að segja henni ekkert um það, hvað hún
vonaðist eftir að hún mundi gera fyrir Mrs.
Carew. Hún gerði því svo ráð fyrir, að syst-
ir sín tæki á móti sér og Poilyanna á járn-
Ibrautarstöðvunum, en svo ætlaði hún strax
að fara sína leið 0g láta þær eftir tvær einar.
Þetta fór eins og Della hafði ráð fyrir gert,
en þegar Della fór, kallaði Mrs. Carew á eftir
henni: “Della, Della, gerðu ekki þetta, þú
mátt það ekki.”
Ef Della heyrði til hennar, þá að minsta
kosti lézt hún ekki gera það. Mrs. Carew
snéri því að litlu stúlkuimi.
“Þetta var slæmt! Hún hefir víst ekki
heyrt til yðar,” sagði Pollyanna og horfði
áliyggjufull óftir hjfúkrunarkonuimi. “Eg
vildi hún hefði ekki farið. En nú get eg verið
lijá yður og eg get látið mér þykja vænt um
það.”
“Já, þú hefir migmg eg hefi þig,” sagði
frúin, en mjög óánægjulega. “Við skulum
koma þessa leið, ” sagði hún og tók Pollyanna
með sér.
Pollyanna gerði eins 0g henni var sagt og
gekk við hliðina á Mrs. Carew gegnum þessa
afarstóru byggingu, sem þær voru staddar í.
Nokkrum sinnum leit íiún þó upp og
framan í sína nýju húsmóður og það var
eins og hún væri í einhverjum efa um það,
hvað hún ætti að hugsa, og það sem hún sagði
næst, sagði hún dálítið hikandi.
“Þér hafið kannske haldið að eg va:ri fall-
eg stúlka.”
“I1alleg?” hafði Mrs. Carew eftir henni.
“Já, með hrokkið fallegt hár og alt þetta,
sem gerir litlar stúlkur fallegar. Þér hafið
náttúrlega verið að liugsa um hvernig eg liti
út, eins og eg var að hugsa um yður. En eg
vissi að þér munduð vera fallegar og góðar,
því eg þekti systur yðar. Eg gat farið eftir
því, en þér höfðuð ekkert að fara eftir. En
eg er nátúrlega ekki falleg, vegna þess að eg
er svo freknótt. Og það er leiðinlegt fyrir yð-
ur, ef þér hafið vonast eftir lítilli fallegri
stúlku, að fá stúlku eins og mig; og—”
“Hváða vitleysa er þetta, barn!” sagði
Mrs. Carew nokkuð höstugt. “Nú skulum
við ná í kistuna yðar og svo skulum við fara
heim. Eg var að vonast eftir því, að’ systir
mín mundi koma með okkur. En hún sýnist
ekki hafa kært sig um það, jafnvel ekki að
vera eina nótt hjá mér.”
“ Já, það var leiðinlegt, en hún hefir líklega
ekki getað það,” sagði Pollyanna brosandi.
“Hún hefir líklega þurft að sinna einhverjum
öðrum. A heilsuhælinu þurfti hún alt af að
vera að sinna einhverjum. Það er nokkuð ó-
naíðissamt, þegar maður þarf alt af að vera
að gera eitthvað fyrir einhverja aðra, og
hefir svo engan tíma fyrir sjálfan isig. En
svo er það sjálfsag't ósköp gott að aðrir vilji
alt af hafa mann til að hjálpa sér og gera
eitthvað fyrir sig. Maður getur látið sér
þykja vænt, um það.”
Hún fékk ekkert svar, sem kannske hefir
komið til að því, að Mrs. Oarew hafi verið að
hugsa um, hvert það væri nokkur manneskja
í víðri veröld, sem í raun og veru kærði sig
nokkuð um hana, og var það þó ekki vegna
þess, að hún kærði ,sig um að svo væri, eða að
minsta kosti vildi hún ekki kannast við það
fyrir sjálfri sér. Og ergelsissvipurinn á and-
liti hennar varð enn greinilegri heldur en áð-
ur.
Pollyanna tók ekkert eftir því; hún hafði
augun á öllu öðru en Mrs. Carew.
“Hamingjan • góða! skelfing er fólkið
margt,” sagði hún í glöðum róm. “Það eru
enn fleiri heldur.en þegar eg kom héma áður.
En eg hefi engan séð enn, sem eg sá þá, þó eg
hafi allsstaðar verið að gæta að þeim. Það er
náttúrlega ekki von að konan með litla barnið
sé hér, því liún átti heima í Honolulu, og hún
er sjálfsagt farin þangað. En hérna var lítil
stúlka, sem hét Susie Smith, hún átti heima
hér í Boston. Þér þekkið hana kannske.
Þekkið þér Susie Smith?”
“Nei, eg þekki ekki Susie Smith,” svaraði
ölrs. Carew.
“Þekkið þér hana ekki? Hún er ósköp
falleg, með svart og hrokkið hár, eins og eg
ætla að hafa þegar eg er komin til Guðs. En
eg get kannske fundið hana seinna, svo þér
getið fengið að sjá hana. Nei, dæmalaust er
þetta fallegur bíll! Ætlið þér að keyra í hön-
um?” Þær voru nú komnar út úr bygging-
unni og þar stóð þessi stóri og fallegi bíll,
sem Pollyanna var að tala um, og hjá honum
stóð bílstjóri, sem opnaði hurðina á bílnum
þegar þær komu.
“Já, við ætlum að keyra í honum,” sagði
Mrs. Carew. “Nú förum við heim, ” sagði
hún svo við bílstjórann.
“Er þetta virkilega yðar bíll?” spurði
Pollyanna, en skildi nú samt á augn^ráði frú-
arinnar að svo mundi vera.
“Þetta er alveg ágætt. Svo þér hljótið að
vera ríkar, ákaflega ríkar. Mikið meira ríkar
heldur en konurnar sem geta þó liaft gólf-
dúka í hverju herbergi í húsinu og ísrjóma á
sunnudögum, eins og Mrs. White, sem var
ein af kvenfélagskonunum. Eg hélt að liún
væri rík, en nú veit eg að þær konur, sem eru
reglulega ríkar, eiga demantshringi, og loð-
kápur og hafa vinnukonur og eru í silkikjól-
um á hverjum degi og eiga bíla. Eigið þér
alt þetta?”
“Já, eg býst við því,” sagði Mrs. Carew
og brosti dauflega.
“Þá eruð þér ríkar, nátúrlega,” sagði Polly-
anna. “Polly frænka hefir það líka, nema
bara hennar bílar eru hestar. Það er f jarska-
lega gaman að keyra í þessum bílum. Eg hefi
aldrei gert það áður nema í bílnum, sem rakst
á mig. Þeir létu mig inn í bílinn, þegar þeir
voru búnir að ná mér undan honum, en eg
vissi ekkert um það, svo eg hafði ekkert
gaman af því. Polly frænka vill ekkert hafa
með bíla að gera, en Tom frænda líkar þeir.
Hann segist verða að fá einn. Hann er læknir,
eins og þér vitið,, og allir hinir læknamir í
bænum hafa bíla. Hún vill að Tom frændi
hafi alt sem hann vill, en hún vill ekki að
hann vilji hafa annað en það, sem hún vill.
Nú gat Mrs. Carew ekki að sér gert að
hlæja.
“Já, einmitt það, barnið gott,” sagði hún
alvarlega, en gat þó ekki varist því að lirosá.
“Það er gott,” sagði Pollyanna, “eg hélt
þér munduð skilja það, en þetta var nú víst
eitthvað óskýrt, sem eg var að segja, eða mér
heyrðist það. Polly frænka segist gjarna
vilja liafa bíl, ef engin annar bíll væri til, því
þá þyrfti hún ekki að vera lirædd um að ann-
ar bíll rækist á sinn bíl,-—Fjarskalega eru
húsin mörg,” sagði Pollyanna og liættk nú
alt í einu að tala um bílana. “Eru þessar
húsaraðir endalausar? En það er svo sem
auðvitað, að það þurfa að vera mörg hús
fyrir alt þetta tolk, sem við sáum á járnbraut-
arstöðvunum og alt þetta fólk, sem er á stræt-
unum. Hér er margt fólk til að kynnast. Mér
þykir f jarska gaman að kynnast fólki. Þykir
yður það ekki.
“Kynnast fólki!”
“Já, fólkinu, eg á ekki við neitt sérstakt
fólk, bara fólkinu, öllu fólki.”
“Nei, Pollyanna, eg get ekki sagt að mig
langi til þess, ” sagði Mrs. Carew og það leit
út eins og henixi þætti fyrir.
Gleðiglampinn var alveg horfinn úr augum
frúarinnar 0g hún leit heldur þóttalega til
Pollyanna. Með sjálfri sér hugsaði hún að
þetta mundi nú vera byrjunin. Nú ætti að
iara að kenna sér að umgangast annað fólk
meira en liún hafði gert, eins og Della hafði
oft sagt.
“Er það mögulegt að yðuv langi ekki til
að kynnast fólkinu? Það langar mig til.
Fólkið er alt skemtilegt, en svo fjarskalega
mismunandi og hér er það svo f jarska margt.
Þér vitið ekki hvað mér þykir ósköp gaman
að vera komin hingað. Eg vissi nú reyndar
að mér mundi þykja vænt um að koma hingað,
þegar mér var sagt að þér væruð hér, eg á við
að systir Miss Wetherby væri hér. Mér þykir
svo ósköp vænt um yður líka. Eg vissi að þið
munduð vera líkar, þó þið séuð ekki eins líkar
og Mrs. Jones og Mrs. Peck og þær eru nú
ekki alveg eins heldur vegna vörtunnar, en
eg held ekki að þér vitið hvað eg á við svo
eg skal segja yður það.”
Þó undarlegt væri, hlustaði Mrs. Carew á
söguna um vörtuna með mikilli þolinmæði.
En rétt þegar sagan var búin var bíllinn
kominn inn á Commonwealth stræti, og Polly-
anna. fór strax að dásama alla fegurðina sem
þar var að sjá, ogsegja frá mismuninum, sem
hún sá á því og hinum strætunum. En henni
þótti skrítið að alt fólkið skyldi ekki eiga
heima á þessu stræti, sem var svo miklu fall-
egra en hin. “Vill það ekki helzt búa hér?”
spurði hún.
“Það er líklegast,” svaraði Mrs. Carew,
en það er nokkuð sem ómögulega getur ver-
ið.” Hún sagði þetta þannig, að Pollyanna
skildist að henni mislíkaði þessi spurning.
“Nei, auðvitað ekki,” ílýtti hún sér að
segja, “og eg ætlaði ekki að segja, að mjóu
strætin væ^u ekki rétt eins falleg, kannske
betri, aukheldur, því þá er ekki eins langt að
fara, ef maður þarf að hlaupa yfir strætið
til að fá lánuð egg, eða eitthvað annað. En
eigið þér virkilega hér heima?” bætti hún
svo við þegar bíllinn var stöðvaður framan
við eitt af hinum stóru og skrautlegu húsum
á strætinu. “Bigið þér hér heima, Mrs.
Carew?”
“ Já, vitaskuld á eg hér heima,” sagði frúin
æði þurlega.
“Dæmalaust hlýtur yður að þykja vænt um
að eiga heima í svona fjarskalega fallegu
húsi,” sagði litla stúlkan og horfði hugfangin
á þetta skrauthýsi. “Þykir yður það ekki?”
Mrs. Carew svaraði þessu engu. Hún var
heldur þungbúin á svipinn þegar hún kom út
úr bílnum.
Pollyanna hélt aftur að Mrs. Carew mislík-
aði við sig og henni fanst hún þurfa að segja
eitthvað sér til afsökunar.
“Eg á ekki við þessa gleði, sem sumt fólk
kallar syndsamlegt stærilæti,” sagði hún og
horfði fast framan í Mrs. Carew. ‘ ‘ Þér liafið
kannske haldið það eins og Polly frænka
lieldur stundum. Eg á ekki við það, að þér
séuð glaðar af því að liafa eitthvað sem aðrir
geta ekki haft. Eg á bara við þetta, sem gerir
mann svo hjartanlega glaðan og ánægðan með
lífið.” Pollyanna var svo full af gleði og fjöri
að hún fór að dansa á gangstéttinni.
“Yið skulum koma inn, Pollyanna,” sagði
Mrs. Carew mjög þurlega og gekk upp að liús-
inu.
Fimm dögum seinna fékk Della Wetlierby
bréf frá systur sinni. Það var fyrsta bréfið
sem hún hafði fengið frá henni síðan Polly-
anna kom til hennar. Hún opnaði bréfið þeg-
ar í stað og las það. Það var á þessa leið:
Eilskulega systir mín!
Því í ósköpunum gafstu mér ekki einhverja
hugmynd um það, Della mín, hvers eg mætti
vænta af þessu barni, sem þú varst svo áköf
að láta mig taka? Eg er að verða hálf ærð út
af þessu, en get samt ómögulega sent krakk-
ann burtu. Eg hefi reynt það þrisvar sinnum,
en í hvert sinni hefir hún komið í veg fyrir að
eg gæti sagt henni að hún ætti að fara, með
því að fara að segja mér hvað hún væri ánægð
hér og hvað eg væri góð, að lofa sér að vera
hjá mér meðan frænka sín væri á Þýskalandi.
Hvernig í ósköpunum gat eg þá fengið mig
til að segja henni að nú yrði hún að fara, og
eg vildi ekki liafa hana lengur? Eg hold auk-
lieldur að það hafi aldrei komið henni í hug,
að eg vildi ekki hafa sig og hún heldur víst
að mér þyki meira að segja vænt um að hafa
sig. Mér finst eg ekki geta komið henni í
skilning nm, að eg vilji ekki endilega hafa
liana.
En ef hún tekur upp á því, að fara að pré-
dika fyrir mér og kenna mér þakklátssemi
og segja mér að eg eigi að vera ánægð með
alt, j)á skal eg áreiðanlega láta hana fara. Þú
manst að strax í byrjun sagði eg þér að það
gæti eg ekki þolað lienni, og eg ætla mér ekki
að reyna það. Tvisvar eða þrisvar hefi eg
lialdið að hún ætlaði að byrja á því, en það
hefir alt af endað með einhverjum vitleysis
sögum um kvenfélagið, svo ekkert verður úr
prédikuninni, sem betur fer fyrir hana, ef
liún annars vill vera hér.