Lögberg - 21.09.1933, Blaðsíða 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 21. SEPTEMBER, 1933
Bls. 3
Til blessunar varð mér
hin sára kvöl
Didrik Andersen, norskur trúboði, segir
svo frá:
Það var annan jóladag 1898. Starfsbróð-
ir minn og eg vorum boðnir í ofurlitla mið-
dagsveizlu hjá Steinsund kaupmanni. Hann
var gjaldkeri trúboðsins þarna í litla sjávar-
borpinu, þar sem við, er þá vorum ungir pré-
dikarar, höfðum verið að starfa í nokkra
mánuði. Frú Steinsund var líka áhugasöm
um trúboðið og starfandi meðlimur þess.
Þegar við komum heim til þeirra, að lok-
inni samkomu í kirkjunni, voru þar fyrir um
10 gestir, altsaman kunningjar frá samkom-
unum í bænahúsinu og kirkjunni.
A meðan við biðum eftir miðdegismatn-
um, sagði gestgjafi okkar: ‘ ‘ Við höfum kvatt
ykkur hingað, þessa vini, til stuttrar samveru
og sambæna hér á heimili okkar, og ber aðal-
lega að skoða það sem kveðjusamsæti fyrir
Önnu, einkadóttur okkar, sem ætlar að leggja
af stað til Ameríku einhvern næsta dag eftir
jólin. Það er ekki sársaukalaust fyrir okkur.'
að við höfum látið það eftir henpi, að fara til
New York. Við höfum beðið fyrir henni síð-
an áður en hún fæddist, og enginn hlutur hér
í heimi gæti glatt okkur eins og það, að fá að
vita okkar elskuðu dóttur ganga Guði á hönd;
en þeirrar miklu gleði erum við ekki orðin að-
njótandi enn. Öðrum unglingum hefir vakn-
ingin náð nú að undanförnu, þar á meðal ýms-
um vinstúlkum Önnu, en ekki henni.
Þegar liún nú fer að heiman, burtu þang-
að, sem álirif okkar ná ekki til hennar, þá vit-
um við engin betri ráð, en að biðja fyrir henni
og biðja ykkur liðsinnis með fyrirbæn fyrir
henni. ’ ’
Þegar sezt var að borðum og farið að
tala um brottför Önnu og hún sá, hve faðir
hennar var dapur í bragði, strauk húu hend-
inni um vanga hans og sagði: “Eg er ekki
svo slæm, sem þú heldur, pabbi minn, en mig
langar svo mikið til að koma ofurlítið út í
heiminn og kynnast mannlífinu.’
1 svona smáþorpum þekkjast allir og vita
alt, hver um annan. Og nú þóttust menn gela
frætt okkur, aðkomumennina, um það, að
ungur verkfræðingur, sem unnið hafði þarna
í grendinni um sumarið, hefði farið til New
York. Svo að það var þá víst hann, fremur
en Ameríka, sem dró Önnu hurtu frá góða
heimilinu. Og reyndar var mér kunnugt um,
að þetta var á rökum bygt; Anna Iiafði sagt
mér það sjálf.
Við vorum þarna hjá Steinsund þangað
til kveldsamkoman í bænahúsinu átti að byrja,
og það var, að allra dómi, reglulega ánægju-
legt samsæti. Anna, þessi unga og elskulega
stúlka, gekk milli gestanna, broshýr og glað-
leg, og það var ofur eðlilegt og auðsætt, að
liún var sólargeisli heimilisins.
Aður en við skildum, las Steinsund kaup-
maður stutta kafla í Guðs orði og bað bæn.
1 bæninni nefndi liann dóttur sína með nafni
og sagði: “Drottinn, frelsaðu Önnu. Notaðu
til þess hvaða ráð, sem þér þóknast, jafnvel
þungar þrengingar, ef þess þarf með,— að-
eins að við fáum að hittast aftur á himnum
og vera þar saman. Heyr þá bæn, í Jesú
nafni! ’ ’
Anna hlustaði á bænina, mjög hrærð; en
að lítilli stundu liðinni var liún orðin jafn
glöð og kát sem áður.
Nokkrum árum seinna var eg á leið til
Ameríku, með danska eimskipinu “United
States. ” Einn daginn kom skipstjórinn til
mín og sagði: Viljið þér gera mér þann
greiða, að fara niður í sjúkrahúsið (þau her-
bergi í skipinu, sem ætluð eru sjúklingum)
og reyna að telja um fyrir konu, sem þar er,
yfirkomin af sorg. Tveggja ára gamalt barn
hennar dó í nótt, 0g við neyðumst til að varpa
líkinu í sjóinn. Það eru fjórar dagleiðir enn
til New York og heitasti tími árs. Eu konan
er svo sturluð, að hún segist held.ur vilja láta
fleygja ðér í sjóinn, en baminu.”
Þegar eg kom inn í sjúkraherbergið, brá
mér meir en lítið er eg sá, að þessi syrgjandi
örvúlnaða kona var engin önnur en Anna
Steinsund.
Nú tjáir ekki a tala við mig um Guð,”
sagði hún. “ Guð er óvæginn, liann er órétt-
látur! Hann er ekki jafn góður og kærleiks-
ríkur, ein og faðir minn sagði að hann væri.
Væri hann það, þá hefði hann ekki látið alt
þetta mikla mótlæti dynja yfir mig.”
“ Anna,” sagði eg, “við höfum ekki séðst
síðan í kveðjusamsætinu þínu fyrir sex árum,
heima hjá guðhræddu foreldrunuim þínum.
Manstu eftir fyrirbæn föður þíns ?”
“ Já; eg hefi oft hugsað um þá bæn. Mér
líkaði hún ekki. En auðvitað vissi eg það,
að honum gekk ekki annað en gott til. En
mótlætið, sem eg hefi orðið að reyna nú und-
anfarið, er meira en svo, að eg rísi undir því.
Fyrir yúmu ári var mér skrifað heiman að,
að móðir mín væri dáin. Og nú fyrir sex
vikum fékk eg bréf um það, að pabbi væri
veikur, og ef eg vildi tala við hann áður en
hann dæi, þá yrði eg að koma sem allra fyrst.
Eg tók litla drenginn minn með mér og lagði
af stað heim með fyrsta skipi. Þegar eg kom
til Kristiansands og símaði heim, var mér
sagt að pabbi væri dáinn. Hann dó daginn
áður en Ameríku-skipið kom í höfn. Svo kom
jarðarförin og allar viðkvæmu minni'ngarnar
frá bernsku- og æskuárunum heima lijá pabba
og mömmu, og ótal sárar ásakanir fyrir það,
að eg var þeim ekki svo góð, sem eg átti að
vera. Eg hafði enga eirð þar heima, úr því
að þau voru horfin, og þess vegna lagði eg af
stað aftur þrem dögum eftir jarðarförina,
heim til mannsins míns í New York.—Og nú
í nótt dó barnið mitt! Það er mér ofraun.
Eg get ekki afborið það. E,£ vil óska þess, að
eg gæti fengið þá til að fleygja mér í sjóinn,
með barninu mínu. ’ ’
“Anna, eg vil endurtaka fyrirbæn föður
þíns: “Drottinn, frelsaðu önnu! Notaðu til
þess hver þau ráð, sem þér þóknast, jafnvel
þungar þrengingar, ef þess þarf með,—aðeins
að við fáum að hittast aftur á himnum og
vera þar saman! ’ ’
“En gat það verið vilji föður míns að eg
yrði fyrir allri þessari sáru sorg?”
‘ ‘ Því get eg ekki svarað; en eg er í eng-
um vafa um það, að Guð er með í ráðum um
alt þetta mótlæti, sem þú liefir orðið að
reyna. ”------
Eftir beiðni talaði eg við greftrunar-at-
höfnina kl. 1 daginn eftir. Ekki gat eg orðið
var við neina hugarfarsbreytingu hjá Önnu,
en hún var róleg og las í Biblíu föður síns,
sem hún hafði tekið með sér heiman að.
Einu sinni, þegar eg kom niður til að
hughreysta liana, tók liún fram Biblíuna og
sýndi mér livar skrifuð voru með fagurri rit-
hönd nöfn foreldra hennar og hennar sjálfr-
ar, svo og fæðingardagar þeirra og hvenær
þau höfðu snúist til lifandi tiúar á Guð — en
fyrir það var eyða við nafn Önnu. En neðan
undir voru þessi orð rituð: “Himneski Fað-
ir, veit þú fámennri fjölskyldu okkar að fá
að koma til þín og vera hjá þér á liimnum um
alla eilífð,—í nafni Jesú Krists!”
“Þetta er líkt bæninni í kveðjusamsæt-
inu forðum,” sagði Anna.
Einátœðingarnir tveir
Hann sat einn skjálfandi á bekk og allir
hlutu að verða hissa er þeir sáu hvernig liann
leit út. Hann var hnugginn — örvæntingin
uppmáluð. Það var eins og síðustu leyfar
lífslöngunarinnar hefðu yfirgefið liann —
nema augun. Þessi björtu óeðlilega björtu
og starandi augu.—Hann svelti.
Hreyfingarlaus sat hann og horfði beint
fram, þokubakki var yfir ánni, milli blað-
lausra trjáa og nakinna teiga. Visin blöð
sópuðust af tré sem stóð hjá bekknum. Varir
lians bærðust.
“Eff gæfan vildi aðeins varpa til mín
öfurlítilli ljósrák—aðeins til að gefa mér von
um — ofurlítinn matarhita að minsta kosti.
En gæfan hefir víst yfirgefið mig fyrir fult
og alt-------”
Kuldahrollur fór um hann og hann kúrði
sig betur á bekknum og lokaði augunum-----
og þannig sat liann lengi og mókti.
Alt í einu vaknaði hann — stirður af
kulda.. Hann kendi einlivers í hægra fæti,
alveg eins og hann væri þyngri en hinn, þeg-
ar hann ætlaði að standa upp. Hann leit nið-
ur og varð undrandi.
Hundur einn hafði tylt sér á ristina á
lionum og hjúfrað sig upp að honum til þess
að verjast kuldanum.
“Hver hefir sent þig hingað?” muldraði
maðurinn.
Rakkinn þrýsti sér enn fastar að honum
og skalf og nötraði.
Maðurinn hló. “Þú skelfur og ert ein-
mana eins og eg og kemur liingað til þess að
fá vemd, en þú liefir ekki hitt á rétta mann-
inn, lasm.”
Hundurinn horfði ofur raunalega á hann,
svo laut hann höfði aftur og starði út á ána.
Maðurinn sá, að ekkert liálsband var á
honum og að hundskömmin var einstaklega
órólegur.
“Hvað lieitirðu, snati? Láttu mig sjá.”
Svo hreifði hann fótinn svo að rakkinn varð
að standa upp. Hann gat varla staðið á löpp-
unuin og stóð þarna skjálfandi með rófuna
milli lappanna. Maðurinn hristi höfuðið.
Þetta var einstaklega ljótur hundur. Haus-
inn alt of stór hlutfallslega og rófan vansköp-
uð og lítil. Hundurinn virtist allur vera van-
skapaður—nema augun, sem mændu á mann-
inn, vonandi og sveltandi.
Það var einhver angurblíða í þessum
hundsaugum svo að maðurinn hætti við að
brosa en beygði sig niður að hundinum og tók
liann upp og þrýsti honum að sér. Hundur-
inn þrýsti trýninu inn í lófa mannsins.
“Jæja,” sagði maðurinn, “þú ert skrít-
inn, en eg vil ekki hlæja að þér, jafnvel þó
hvert einasta rif sjáist í þér og þú sért allur
úr greinum genginn. En það er víst það eina
sem eg get gert fyrir þig, að láta vera að
lilæja að þér. Elkki get eg gefið þér neitt og
varla getur þú gefið mér. Yið verðum báðir
einmana og yfirgefnir, kunningi. ’ ’
“Fyrirgefið þér — eigi þér þennan
hund?”
Maðurinn á bekknum stóð forviða upp
og sá vel klæddan mann standa hjá sér.
“Ekki beinlínis,” svaraði maðurinn.
“Eg fann hann—eða hann fann mig, réttara
sagt.”
Ókunni maðurin kinkaði kolli og brosti.
“Hafið þér nokkuð á móti því, að láta mig
fá hann ? Eg býð yður fimm pund. ”
Svangi maðurinn rétti úr sér. “Fimm
pund—ba? fyrir þetta ljóta afskræmi?”
“ Já, það er nú sá besti, sem eg hefi séð
enn. ’ ’
“Já, besti af þeim ljótustu, eigið þér
við ? ’ ’
‘ ‘ Einmitt, ’ ’ svaraði ókunni maðurinn um
leið og hann settist á bekkinn og klappaði
stóra hausnum, “og eg ætla mér að sýna
hann. Ónei, bætti hann við og hló. “Eg er
ekki brjálaður, en það á að vera sýning á
skrítnum hundum í Kensington í næstu viku.
Allskonar tegundir, frá þeim beztu til þeirra
ljótustu. Þeir ljótustu geta orðið þeir beztu,
skiljið þér. Eg á orðið talsvert safn heima,
og þeir eru að vísu skrítnir, en komast þó
ekki í hálfkvisti við þennan. Þetta er fárán-
legasti kynblendingur, sem eg liefi nokkurn-
tíma séð og eg er viss um að eg fæ verðlaun
fyrir hann.
Ilinn maðurin hristi höfuðið.
“Þessi hundur vill ekki láta hlæja að
sér,” sagði hann, en það mun fólk gera þegar
það sér hann á sýningunni.”
Ókunni maðurinn kinkaði kolli og fór að
klappa hundinum.
“Eg hlæ ekki að honum — ekki núna.
Hann er soltinn, garmurinn og maður hlær
ekki að þeim, sem soltnir eru,” sagði hann
alvarlega. “EJn þegar hann hefir fengið fylli
sína er eg viss um að hann hlær að mér. Því
að liundur þessi virðist vera spaugsamur.”
Maðurinn á bekknum rétti hinum hönd-
ina. “Þér hafði rétt að mæla,” sagði hann,
“og ef þér lofið mér því að fara vel með
hann—jæja, þá getið þér tekið liundinn.”
Ókunni maðurinn tók upp veskið sitt og
rétti hinum fimm punda seðil.
‘ ‘ Þér ætlið þá að fara vel með hundinn, ’ ’
sagði liann og kreysti seðilinn í hendi sér.
‘ ‘ Þér megi vera viss um það! Mér þykir
vænt um hunda, og þessi skal eiga góða
daga,” sagði maðurinn um leið og liann tók
hundinn upp. Svo stóð liann upp. “Egætla
að ná í bifreið.”
Hinn stóð upp líka. “ Jæja, verið þér
sælir—eg þarf að flýta mér að koma nokkru
af þessum peningum í lóg, eg kæri mig ekki
um að segja yður, hve vel mér kom að fá þá.
Og líði þér vel, snati minn. ’ ’
Hundurinn horfði á hann votum augum
og lafandi tungu. Það var eins og hann brosti
til mannsins.
‘ ‘ Svei mér ef eg held ekki að hundurinn
hafi skilið gamnið í þessu,” sagði hann og
strauk honum um hausinn. “Líði þér vel —
við höfum hjálpað hvor öðrum, kunningi.”
Hundurinn sleikti á honum höndina 0g
skömmu síðar var ókunni maðurinn horfinn
með hundinn út í þokuna.

DDnFF^mniyAi padivs

DR. B. J. BRANDSON 216-220 Medical Arts Bldg. Cor. Oraham og Kennedy Sta. Phone 21 8S4 — Offlce tlmar 2-8 Heimili 214 WAVERLEY ST. Phone 403 288 Wlnnipeg, Manltoba CARLTON ELECTRIC PHONE 80 753 641 SARGENT Raf-aBgerBir af öllum tegundum, ásamt vlrlagningu. Raf-stör ySar “disconnected" ÓKEYPIS. Alt Verk Ábyrgst H. A. BERGMAN, K.C. lalenzkur IögfrœOingur Skrifatofa: Room 811 McArthur Buildlng, Portage Ave. P.O. Box 1666 PHONES 96 062 og 39 048

DR. T. GREENBERG Dentist Hours 10 a.m. to 9 p.m. PHONES: Office 36 196 Res. 51 455 Ste. 4 Norman Apts. 814 Sargent Ave., Winnipeg Drs. H. R. & H. W. TWEED Tannlœknar 406 TORONTO GENERAL TRUST BUILDING Cor. Portage Ave. og Smith St. PHONE 26 646 WINNIPBG W. J. LINDAL, K.C. og BJORN STEFANSSON lslenxkir lögfrœöingar 326 MAIN ST. (& öBru gólfi) Talslml 97 621 Hafa einnlg skrifatofur aB Lundar og GimU og er þar aB hitta fyrata miBvikudag I hverjum mAnuBi.

DR. B. H. OLSON 216-220 Medical Arta Bldg. Cor. Graham og Kennedy Sta. Phone 21 834—Office tímar 4.30-6 Heimill: 5 ST. JAMES PLACE Winnlpeg, Manitoba Dr. A. B. Ingimundson TanníceknW 602 MEDICAL ARTS. BLDG. Slmi 22 296 Heimllia 46 064 J. T. THORSON, K.C. lalenzkur lögfrœöingur 801 Great West Perm. Bldg. Phone 92 755

DR. J. STEFANSSON 216-220 Medical Arta Bldg. Cor. Oraham og Kennedy Sta. Talsími 26 688 Stundar augna, eyrna, nef og kverka sjúkdöma.—Er aB hitta kl. 2.30 til 6.30 e. h. Heimili: 638 McMIL/LAN AVH. Talalml 42 691 DR. A. V. JOHNSON talenakur Tannlœknir 212 CURRY BLDG., WINNIPEG Gegnt pósthúainu Slmi 96 210 Heimllis 38 328 J. RAGNAR JOHNSON B.A., LL.B., LL.M. (Harv). ialcntkur lögmaöur Ste. 1 BARTELLA CRT. Heimaslml 71 768

Dr. P. H.T. Thorlakson 206 Medical Arta Bldg. Cor. Graham og Kennedy 8ta. Phonea 21 213—21 144 Res. 114 GRENFEL.L, BLVD. Phone 62 571 A. S. BARDAL 848 SHERBROOKE ST. Selur likkistur og annast um út- farir. Allur útbúnaBur síl beztl. Ennfremur selur hann allskonar minnisvarBa og legstelna. Skrifstofu talslml: 86 607 Heimilis talsimi 601 662 G. S. THORVALDSON B A., LL.B. Lögfrœöingur Skrifst.: 702 CONFEDERATION LIFE BUILDING Main St., gegnt City HaU Phone 97 024

DR. A. BLONDAL 602 Medical Arts Bulldlng Stundar sérstaklega kvenna og barna sjúkdöma. Er aB hitta frá kl. 10-12 f. h. og 8-6 e. h. Office Phone 22 296 HeimiU: 806 VICTOR ST. Simi 28 180 A. C. JOHNSON 907 Confederatlon Life Bldg. Winnlpeg Annast um fasteignir manna. Tekur aS sér aB ávaxta sparifé föiks. Selur eldsábyrgö og bif- reiBa ábyrgBir. Skriflegum fyrir- spurnum svaraB samstundia. Skrifst.s. 96 7 67—Helmas. 38 328 E. G. Baldwinson, LL.B. falmzkur lögfrœöingur Residence Phone 24 206 729 SHERBROOKE ST.
Dr. S. J. Johannesson G. W. MAGNUSSON J. J. SWANSON & CO.
LIMITED
NudAlœkn4r 601 PARIS BLDG., WINNIPBO
ViBtalatlmi 3—6 e. h. 41 FURBY STREET Fasteignasalar. Leigja húa. Ot-
Phone 36187 vega peningalán og eidaábyrgfl af
632 8HERBURN 8T.-9imi 80 877 óllu tagi.
SlmlB og aemjlB um aamtalstlma i aone 94 331

Sólskin
Sérstök deild í blaðinu
Fyrir börn og unglinga