Lögberg - 05.10.1933, Síða 7

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 5. OKTÓBER, 1933
Bls. 7
KAUPIÐ ÁVALiT
LUMBER
THE EMPIRE SASH & DOOR CO. LTD.
HENRY AVENUE AND ARGYLE STREET.
WINNIPEG, MAN
og beiS nú eftir, hvert ekki kæmi
meira. Hann leit á það, sem hann
hafÖi skrifaÖ. ÞaÖ var fullkomin
játning, en mundi hún verÖa tekin
gild? Belmont hafÖi játaÖ sig sek-
an um moröiö á Austery Barling.
Mundi rétturinn taka tillit til þess,
er dauÖveikur maÖur rausaÖi um í
hitaórum sínum?
Rétt á eftir heyrÖu þeir bíl nema
sta,ar fyrir utan, og að vörum spori
var litla hurÖin bakdyramegin opn-
uð, og læknirinn kom inn. Hann
kinkaÖi kolli til Fieldings og gekk
þegar að rúminu.
“Jæja þá,” tautaði hann. “Loks-
ins! ÞaÖ hefir dregist lengi. 'Eg
hefi furðað mig á því, aÖ hann skuli
hafa enst svona lengi. Lungun eru
veik, og hjartað heldur ekki sterkt.”
Hann laut ofan aÖ sjúklingnum,
sem lá á bakið, setti heyrnarpípuna
á brjóstiÖ—nálægt hjartanu — og
rétti sig svo aftur.
“Hvernig er útlitið?’’ spurði
Fielding.
“Hann á ekki langt eftir. Ef til
vill fáeinar mínútur. Eg hefi búist
við þessu svo að segja daglega síð-
ustu fimm árin. Það er nærri því
kraftaverk að hann skuli hafa skrölt
svona lengi. Hann hefir fengið
mörg köst af “Angina.” I seinasta
skiftið hélt eg, að það væri alveg
úti um hann. En hann hefir verið
feikilega seigur. Það mætti jafn-
vel segja þrautseigur.”
“ÞaÖ er þá ekkert að gera við
þessu?” mælti lögmaðurinn.
“Alls ekkert.”
“Alveg nýskeð hefir hann—hérna
í návist okkar—játaÖ sig sekan í
morði , Austery Barlings,” mælti
Fielding rólega. “Hann sagði mjög
greinilega frá því.”
Lækninum varð sýnilega hverft
við. “Þetta er ótrúlegt,” mælti
hann. “Hann hefir þjónað Barling
með trúmensku í mörg, mörg ár.
Hversvegna hefði hann átt að gera
þetta ?”
“Það var gömul óvild þeirra á
milli eftir því, sem eg kemst næst, ’’
mælti lögmaðurinn. “Og hann hef-
ir í mörg ár setið um tækifæri til
að framkvæma þetta, sem loksins
hepnaðist honum. Fyrir þrjátíu ár-
um gerði Barling honum blóðugan
órétt, og það er ástæðan til þess, að
Jerome drap hann að lokum.”
“Hver—hver er að segja það?”
Jerome opnaði alt í einu augun og
starði sljólega út í loftið. “Hver er
að segja það ? Það er lygi—það er
lygi!”,
“Það er eg, sem segi það,” mælti
lögmaðurinn og laut ofan að hon-
um. “Þér hafið sjálfur játað það.
Hvert orð, sem þér hafið sagt, hefir
verið skrifað upp. Það er ekki til
neins fyrir yður, að neita þvi.”
“Hvað — hvað kemur mér það
við,” tautaði Jerome án þess að
skifta sér minstu vitund af því, sem
Fielding sagði. “Eg ligg hérna og
get ekki hreyft mig. Hver er kom-
inn? Er það læknirinn. Hvað vill
hann hingað? Eg sagðist ekki vilja
læknir. Hvar er Fanny? Eg sagði
henni, að hún mætti ekki sækja
lækninn.”
“Það var eg sem sagði henni það,”
mælti Fielding.
“Hvað er um að vera? Hvers-
vegna komið þér liingað?’’ Jerome
leit aftur á lækninn.
“Þér eruð veikur, Jerome. Þér
eruð mjög veikur,” mælti læknirinn
hátiðlega. “Eg vil ráða yður til, ef
þér hafið eitthvað að segja—ef þér
hafið eitthvað á samvizkunni . . .”
“Samvizka,” tautaði Jerome,
“samvizkan hefir aldrei ónáðað
mig, eg er ekki einn af þeim, sem
klessast saman eins og blaut dula
aðeins af því, að þeir eiga að deyja.
Eg hefi ekkert, sem þyngir mig. Það
sem eg hefi gert, það hefir eg gert.
Eg ætlaði að drepa hann, og eg gerði
það. Eg sé svei mér ekki eftir því.
Eg skyldi gera það upp aftur, hve-
nær sem væri. Þetta er dóttir hans
—Fanny. Alt sem hér er ætti að
vera hennar eign. Það væri ekki
nema rétt og sanngjarnt. En þann-
ig verður það nú ekki, því Lizzie var
ekki gift honufn. Hún telst ekki
með.”—
“zEtlið þér að láta saklausan
mann gjalda glæps yðar,” spurði
læknirinn. “Svarið mér, Jerome,
það getur þó ekki verið áform yð-
ar ?”
“Jú, það ætla eg, svei mér þá.
Fjandinn hafi hann. Eg hata Bel-
mont. Hann skal verða hengdur.
Látið þá bara hengja hann. Alt
hyskið-------”
Fielding gaf Jamieson merki, að
hann skyldi koma að rúminu.
“Lesið nú upphátt, það sem þér
hafið skrifað,” mælti hann.
Jamieson las alla játninguna hægt
og skilmerkilega.
“Er þetta satt, sem hér er skrif-
að?” spurði Fielding og laut niður
að sjúklingnum.
“Já, víst er það satt. Trúið þér
því ekki að það sé eg, sem gerði
það ?> Eg hataði hann, djöfulinn
þann arna. Og þegar eg hefi sagt
það, þá er það satt. En hvað kem-
ur mér það við? Eg skrifa ekki
undir það. Við skulum bara láta
hengja hann fyrir það—það þætti
mér gaman. Eg hefi alt af hatað
hann—Ralph Belmont.”
“Hann getur ek'ki skrifað undir,”
mælti læknirinn. “Hann hefir blátt
áfram ekki krafta til þess.”
“Þetta er lygi, sem þú ert að
segja, læknir. Eg hefi nóga krafta.
Það veit enginn, hvað eg get. Eng-
inn þekkir mig. Eg hefi snúið á þá
alla—alla saman." Og Jerome hló
aftur tryllingslegan kuldahlátur.
“Haldið þér, að þér getið skrifað
undir skjalið það arna?” spurði
læknirinn. “Því trúi eg ekki. Þér
hafið ekki krafta til þess.”
“Já, en eg segi að það sé lygi—eg
get svei mér skrifað undir. Eg hefi
nóga kraftg. til þess, og þótt meira
væri. Eg gæti rotað hann einu sinni
enn, ef þess væri þörf. Komið bara
með pennann, svo skal eg sýna ykk-
ur, að eg get skrifað undir. Getur
enginn ykkar stutt mig? Eg skal
sýna ykkur, að læknirinn þarna er
lygalaupur, þegar hann segir, að eg
sé máttlaus. Komdu hingað, svo
skal eg skrifa.”
Iíann greip pennann með alveg
ótrúlegum krafti, er átti rót sina
að rekja til fádæma þverúðar hans
og þrjózku, og reyndi að krota nafn-
ið sitt. “George,” skrifaði hann, og
því næst “Jero—”, þá datt penninn
úr hendi hans.
Augu hans glentust upp og störðu
út í bláinn. Brjóstið gekk upp og
niður, eins og í krampahviðum, svo
seig hann alt í einu saman og höfuð-
ið féll niður á koddann. Hann var
dáinn.
“Nú skrifa eg nafn mitt undir,
sem vitni,” mælti Fielding, “og þér
hr. læknir, og þér, hr. Jamieson,
verðið einnig að skrifa undir.”
Þeir skrifuðu svo báðir undir og
Fielding tók við skjalinu.
“Nú sendi eg dómsmálaráðherr-
anuin þetta skjal, eða réttara,—eg
fer með það sjálfur. Eg fer undir
ins. Ralph Balmont skal ekki þurfa
að sitja í fangelsi einni mínútu leng-
ur, en auðsynlegt er.”
Flóðið mikla í Borgar-
íirði
Morgunblaðið átti í gær tal við
ýmsar símastöðvar í Borgarfjarð-
arhéraði um hið dæmalausa f lóð sem
þar varð. Fer hér á eftir frásögn
þeirra um flóðið og tjón það, sem
af því hefir hlotist.
Fjórar brýr brotna. Bílar teptir.
Fornahvammi.
í vatnavöxtunum miklu hafa
brotnað fjórar brýr, sem menn vita
um, tvær á Bjarnadalsá, ein rétt fyr-
ir ofan Hvamm í Norðurárdal á
Litlá og ein lítil brú á farveg skamt
fyrir ofan Fornahvamm. Munu þó
bílar geta komist þar yfir.
Geitabergi.
Hér voru 4 bílar í nótt, tveir á
norðúrleið og tveir á suðurleið. Eru
þeir teptir, því að ekki er hægt að
komast lengra en að Hraunsnefi
noröur á bóginn og vegurinn fyrir
Hvalfjörð er ófær vegna þess, að
skriða hefir hlaupið á hann.
Stórkostlegir heyskaðar.
Dalsmynni.
Flóðið hér í Borgarfirði staiar
aðallega; frá Norðurá, og hefir ekki
komið annað eins flóð um þetta
leyti árs i manna minnum. Allar
smáár og lækir belgdust líka upp,
og komu fossandi straumföll í gilj-
um, sem vanalega eru þur. Svo var
flóðið mikið að dalurinn var allur
eins og hafsjór.
Skriða hljóð yíir bílveginn hér
skamt fyrir framan, og sér nú ekki
örla á hann á löngum kafla hér á
milli og Hvamms. — I morgun kom
hingað maður ríðandi frá Ilvammi.
Þræddi hann veginn af því að hann
vissi hvar hann lá, en svo var aurinn
víða mikill, að hann hélt að hestur-
inn ætlaði ekki.að hafa sig fram úr
honum, var sumsstaðar kviðhlaup
þar sem áður var glerharður bg
rennsléttur vegur.
Um tjón af vatnsflóðinu vita
inenn ekki svo gjörla enn. Heytjón
hefir orðið mikið viða, t. d. skolaði
flóðið burt 300 hestum af heyi á
Hreðavatni og öðrum 300 hestum á
Hrausnefi. Eitthvað af fé hefir
farist í flóðinu og voru menn þó í
allan gærdag önnum kafnir við það
að bjarga fé úr Norðurá. En í dag
er farið að reka dautt fé upp úr
ánni.
Flóðið fór að minka í morgun
og hefir sjatnað mikið í dag. Um
þessar mundir (kl. 3) komu hingað
3 bílar að norðan. Höfðu þeir ver-
ið 11 saman, en 9 urðu að staðnæm-
ast hér skamt fram i dalnum. Festist
einn þeirra í aurnum og komst
hvergi, og áræddu þá hinir ekki að
halda lengra. Þessir þrír bílar, sem
hingað eru komnir, snúa nú undir
eins aftur, til þess að sækja ferða-
fólkið úr hinum bílunum.
Svignaskarði.
Talið er, áð um 3,000 hesta af
heyi hafi flóðið tekið eða jafnvel
meira. Mestu heyskaðarnir eru í
Munaðarnesi, Hlöðutúni, Arnar-
holti (um 500 hestar sem voru í sæti
og flekkjum), Stafholti, Svarfhóli,
Melkoti, Flóðatungu, Svignaskarði,
Fróðhúsum, Sólheimatungu, Galtar-
holti, Eskiholti, Ferjukoti og Ferju-
bakka.
Tjr Norðurárdal hefir frést, að
þar muni hafa orðið talsverðir fjár-
skaðar. Einn maður sá flóðið hrífa
17 kindur í einu.
Aldrei í manna minnum hefir
komið hér annað eins flóð um þetta
leyti árs. Er það líkast flóðinu
mikla, sem gerði um jólaleytið 1926.
í morgun byrjaði það þó að fjara,
og er nú farið að örla á hæstu hóla
á engjum, en annars var alt láglendi
sem úthaf, alla leið frá Dalsmynni
og að ármótum Norðurár, Gljúfrár
og Hvítár.
Flóðið liefir eigi aðeins valdið
þeim skemdum, að sópa burtu heyi
bænda, heldur hefir það einnig eyði-
lagt engjar og bithaga, því að þar
sein áður var mikill gróður, er nú
aðeins aur og sandur, sem flóðið
hefir borið fram.
Skriða skcmmir tún.
Stóra-Kroppi.
Miklir vatnavextir hafa orðið hér,
meiri én nokkur dæmi eru til áður.
Urðu allar ár ófærar, en flóð urðu
ekki svo að tjón hlytist af.
Skriða hljóp á túnið á Gullbera-
stöðum i Lundareykjadal og mun
hafa tekið af því setn svarar 10 dag-
sláttum.
A Mýrurn varð ekki tjón af vatna-
vöxtunum.
Hér var aftakarigning í gær og
kom gríðarvöxtur í allar ár og læki,
en ekki hefir orðið að því tjón, svo
að kunnugt sé.
Vegir eru hér óskemdir af vatn-
inu, og hafa bílar verið á ferð fram
og aftur í allan dag, og ekki hindr-
ast neitt. T. d. hafa vegamenn, sem
voru áður hér fyrir vestan, verið
að flytja tjaldbúðir sínar í dag hér
suður fyrir, að Fíflholtum. Flafa
þeir farið tvær ferðir, og segja að
vegurinn sé ágætur.
t Dölum urðu talsverðir heyskaðar.
Harrastaðir.
Hér um slóðir hafa orðið afskap-
legir vatnavextir, eins langt og!
spyrst, en samgöngur hafa verið litl-
ar í dag, sennilega vegna þess að ár
og lækir eru ófærir og má því vera
að ekki hafi enn frést um alt það
tjón, sem af vatnavöxtunum heffr
stafað.—Þessir vatnavextir eru hin-
ir mestu, sem menn muna, og hafa
víða eyðilagt engjar með aurfram-
burði.
Heyskaðar hafa orðið miklir víða,
og er þó enn ekki vitað hve miklir
þeir eru. Mestir hafa þeir orðið hér
á Harrastöðum, Stóraskógi, Sáíiða-
felli, Kvennabrekku, Kirkjuskógi,
Kringlu og Snóksdal.
Til þess að fá sem glegst yfirlit
yfir tjón það, á brúm og vegum, sem
vatnsflóðið olli, sneri Morgunblaðið
sér til skrifstofu vegamálastjóra og
fékk þar ýmsar upplýsingar um á-
standið á vegunum út á landi. Vega-
málastjóri er sjálfur í ferðalagi um
Norðurland, en fulltrúi hans, Ásgeir
Ásgeirsson frá Fróðá, lét blaðinu í
té eftirfarandi upplýsingar:
1 Nórðurárdal
Alvarlegastar skemdir urðu á
veginum í Norðurárdal í Borgar-
firði.
Þar fóru, sem fyr var frá sagt,
tvær steinbrýr á kvíslum á Bjarna-
dalsá, undan Dalsmynni. Nálægt
20 metra vegarkafli, beggja megin
brúnna sópaðist burtu í flóðinu.
Einnig flæddi yfir þjóðveginn á
ýmsum stöðum í Norðurárdal, sóp-
aði flóðið burt slitlagi af veginum
og vegköntum; einnig féllu skriður
yfir veginn á köflum.
Til marks um það, hvérnig um-
horfs var þarna, má geta þess, að
önnur brúin var horfin með öllu og
sást hvergi leifar af henni. Af hinni
brúnni sást aðeins annar stöpullinn.
Þá sópaðist burtu brú af Litlá hjá
Hvammi í Norðurárdal. — Hafði
vatnið tekið brúna (steinsteypubrú)
og svift henni til hliðar fulla lengd
sina og auk þess brotið stórt skarð
í veginn.
Hvítárbrautin.
Á Hvítárbrautinni rann vatn yfir
veginn vestan við brúna á Ferju-
kotsskýli, og skolaði burtu ofaní-
burði og braut niður vegbrúnir.
Þá hafði flóðið rofið nokkuð úr
veginum hjá Hvítárvöllum á rúml.
100 metra kafla. En efnið mun þó
að mestu nothæft aftur, og er þegar
byrjað aS endurbæta veginn þarna.
Skriðuhlaupið á Iivalfjarðarvegi.
Á veginum inn fyrir Hvalf jörð I
urðu miklar skemdir, einkum hjá
Hvammi, innan við Reynivallaháls.
Þar féllu tvö stór skriðuhlaup á veg-
inn á löngum kafla, svo umferð tept-
ist algerlega.—Einnig má búast við
að skriður hafi fallið úr Þyrilshlíð-
inni, og tept veginn þar. Engar
skemdir urðu á brúnum á Brynju-
dals- eða Botnsá.
Flokkur mann er nú kominn á
vettvang til þess að ryðja skriðun-
um burt af veginum, svo leiðin geti
opnast sem fyrst aftur.
Við Markarfljót.
Þar var alt umflotið í vatni,, og
miklir erfiðleikar á að halda efni
fyrir vatnsflóðinu, svo sem timbri
og öðru„ sem nota þarf við mann-
virkin þar eystra. En ekki hafði í
gær orðið neitt verulegt tjón á
mannvirkjum, hvorki á brúnni né
varnargarði.
Þó hafði byrjað að grafa frá ein-
um stauraokanum undan Markar-
fljótsbrúnni, en ekki virtist útlitið
þannig, aö óttast þyrfti frekari
skemdir.
IIjá Klifanda
Brúin á Klifanda í Mýrdal var
fullgerð fyrir viku, en verið var að
ganga frá uppfyllingu og vegi beggjá
megin brúarinnar.
í fyrrinótt kom feikna vöxtur i
ána.—Flæddi hún yfir alla aura og
liktist hafsjó. Flóðið svifti burtu
einum stauraokanum undir brúnni á
ánni, og var brúin farin að síga um
miðjan dag í gær, en þó ekki talið,
að alvarleg hætta væri á ferðum.
Einnig urðu skemdir á uppfyll-
ingunni austan brúarinnar.
Hafursá í Mýrdal olli einnig
nokkru tjóni á bráðabirgðabrúm
þeim, sem á henni eru, En þetta
eru smábrýr og tjónið smávægilegt.
Mbl. 9. sept.
Jólagestur
(Framh. frá bls. 3)
Og ungi maðurinn fór að segja
þeim frá þvi, sem fyrir hann hafði
komið. Þegar hann mætti ókunna
manninum, og þeir töluðust við um
mömmu hans og jólin heima. Hann
sagði frá för sinni burt úr bænum
og heimilislausrahælinu. Það var
eins og hann væri að segja frá
draum, og þó var draumurinn svo
greinilegur. Það var auðséö að
honurn var alvara, hann var ekki að
leika á þau. Eitthvað hafði borið
fyrir hann, sem mönnum var of-
vaxið að útskýra.
Konan leit til manns síns, og það
brá einkennilegum ljóma í augnaráð
hennar.
“Vertu hjarna hjá okkur um jól-
in! Þú átt hvergi samastað hvort
sem er. En fyrst af öllu þarftu að
fá þur föt.” Og hann fékk föt af
syni þeirra til að klæðast í. Og
hann var settur í sæti sonarins við
borðið. Húsbóndinn var ekki far-
inn að mæla orð frá vörum, en
gömlu augun hans voru full af tár-
um, og hann átti bágt með að verj-
ast grátinum, þegar ungi maðurinn
var sestur við borðið i sæti sonar-
ins.
En það voru samt komin jól inn
í stofuna þeirra. ösýnilegi heimur-
inn hafði færst nær, og það var
huggun og friður, sem fylti hjörtu
foreldranna.
Þegar þau buðu hvert öðru góða
nótt og ætluSu að ganga til náða,
ókunni pilturinn átti að sofa í svefn-
herbergi sonar þeirra, lagði gamla
konan hendur á öxl honum og sagði:
“Eg trúi þvi fastlega, að það hafi
verið hann sonur okkar, sem vísaði
þér hingað heim. Guð hefir leyft
honum að leiða okkur gömlu hjónin
á hinn rétta veg. Við hugsum alt of
mikið um sorgina og söknuðinn, og
gleymum bæði Jesú og jólunum—
og öllu öðru. GuSi sé lof fyrir að
þú komst. Þú hefir verið eins og
blessaður engill, þó þú vitir það
ekki.”
Gömlu hjónin töluðu saman um
atburð kvöldsins, fram eftir nótt-
unni; en ungi maðurinn lá í rúminu
inni í svefnherbergi sonarins. Hann
gat ekki sofnað. Hann horfði út um
gluggann, og sá stjörnur, sem
tindruðu á himninum, og hann fór
að hugsa um jólin sín litima hjá
mSður sinni. Það var friður í hug-
■ skoti hans. Honum fanst hann hata
fundið Guð aftur—eins og ]'>tgar
hann var barn.
Honum fanst hann vera kotninn
heim.
(G. L. þýdd' lausicga)
—Bjartiú.

\ \
Þegar þér þarfniát
Prentunar
þá lítið inn eða skrifið til
The Golumbia Press Ltd •
sem mun fullnægja þörfum yðar
/ \
1
i