Lögberg - 28.06.1934, Qupperneq 7

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 28. JÚNI, 1934
7
JAKOB GUÐMUNDSSON
fyrrum bóndi á SnæringsstöÖum í Vatnsdal, andaÖist aÖ Gimli
þ. g. júní s. 1.
Jakob var fæddur í Gilhaga í Vatnsdal þ. 6. febr. 1846.
Var því fyllilega 88 ára er hann andaðist.
Foreldrar bans voru Guðmundur Gunnarsson og kona
hans, Katrín Guðmundsdóttir. Þau hjón bjuggu fyrst í Gil-
haga, en síðar í Vatnahverfi á Refasveit. Þar ólst Jakob upp
frá tíu ára aldri.
Kona Jakobs Guðmundssonar var Sigurlaug Jósefsdóttir,
ættuð úr Víðidal. Þau hjón fluttu vestur um haf árið 1886,
ásamt börnum sínum, er þá voru á unga aldri.
Þegar vestur kom fluttu þau hjón undir eins til Gimli. Var
þar þá fyrir Jósef Jósefsson, bróðir Sigurlaugar, allvel stadd-
ur, einhleypur maður. Reyndist hann systur sinni og manni
hinn ágætasti vinur. Gaf þeim stórgjafir og studdi þau með
ráði og dáð í öllu. Fór hagur þeirra hjóna fljótt svo batnandi,
að þau komust bærilega af og mátti heita að þeim liði vel.
Börn þeirra hjóna, Jakobs og Sigurlaugar, urðu átta alls.
Mistu þau fjögur þeirra í æsku, en f jögur náðu fullorðinsaldri,
og eru enn á lífi. Þau eru Ingunn, ekkja eftir John Daniel,
(enskan mann) ; Ingibjörg, gift Þórði Sólmundssyni í
Winnipeg; Jósefína Kristin, kona Guðmundar Hannessonar á
Gimli og Guðmundur Jakobsson, bóndi í Framnesbygð, er á
fyrir konu Unu, dóttur Gests bónda Oddleifssonar í Haga í
Geysisbygð, og konu hans Þóreyjar Stefánsdóttur.
Uppeldisdóttir þeirra Jakobs og konu hans er Guðrún Guð-
mundína, kona Valda Rafnssonar Johnson á Gimli.—
Þ. 5. nóv. árið 1897, v&rð Jakob fyrir þeirri sorg, að missa
Sigurlaugu konu sína. Var það mikill harmur bæði honum og
börnum hans. Sigurlaug var greind kona, glaðlynd og örugg í
allri baráttu. Höfðu þau hjón átt við mikla erfiðleika að stríða
á Islandi, en leið miklu betur hér vestra. — Jósef Jósefsson,
bróðir Sigurlaugar, lézt árið 1916.—
Eftir að Jakob varð ekkjumaður dvaldi hann lengst af á
heimili Jósefínu Kristinar, dóttur sinnar, á Gimli og manns
hennar Guðmundar Hannessonar. Leið honum þar eins vel og
mögulegt var. Hafði hann nálega til hins síðasta góða heilsu,
þó blindur væri hann f jögur síðustu árin.—
Afkomendur Jakobs eru á lífi, auk fjögurra barna hans,
er nefnd hafa verið, fimtán barnabörn og tólf barnabarna börn.
Jarðarförin fór fram með húskveðju á heimili þeirra
Hannessons hjóna og með útfararathöfn í kirkju Gimlisaínaðar,
undir umsjón Bardals, þ. 13. júní s. 1.
Sá, er línur þessar ritar, flutti þar kveðjuorðin.—
Jóh. B.
Frá Seattle Wash.
16. júní, 1934.
Snemma á þessu vori, virtist að
hér í borginni væri ofurlítið að lifna
með atvinnu, sérstaklega smiða og
handverksmanna. Margir fóru að
hressa upp á heimili sín, mála hús-
in og spónleggja á ný, ásamt breyt-
ingum og viðgerðum á þeim, sem
komið var í vanrækt með að gera,
en þoldi ekki lengri bið. Viðskifta-
líf og flutningar, sérstaklega til
sjávarsíðunnar, virtist einnig vera að
örfast að mun. Þetta glæddi hjá
mörgum von, að betri tímar væru
þá í aðsigi, og alt færi að lagast,
og vinnan að koma smátt og smátt
til baka. En vonirnar brugðust, í
svip að minsta kosti.
Þann 9. maí s. 1. gerðu sambands-
menn skipabryggjanna (The Long-
shore Men’s Union) alment verk-
fall sin á milli, sem staðið hefir yfir
til þessa. Á slíkt verkfall ekki sinn
lika á skipabryggjum Seattle-borgar,
að tímalengdinni til; enda er það
búið að valda miklu tjóni bæði til
lands og sjávar. Það hefir stöðvað
og haft lamandi áhrif á mörg önnur
félög hér í borginni, slegið óhug á
allar fyrirætlanir og hindrað verk-
legar framkvæmdir og fyrirtæki, sem
annars hefðu kunnað að þokast á-
fram í endurreisnar áttina, ef verk-
fall hefði ekki verið hafið. En eins
og nú stendur, má eins vel búast við
að öll verkamannafélög og ‘unions’’
i þessum bæ ætli sér að sigla í sama
kjölfarið og uppskipunarmennirnir.
Það þýðir ekkert að segja meira um
þetta verkfall hér í þessari grein,
því það er á allra vitund, að verk-
fall þetta tók undir sig alla strönd-
ina, frá Vancouver, B.C., til Mexico
línunnar, strax i byrjun. Hvergi er
neitt varanlegt samkomulag komið á
enn, en skaðinn við það óútreikan-
legur. En þrátt fyrir alt uppistand-
ið, verður ekki annað sagt, að fólki
hér líði yfirleitt heldur vel, þegar átt
er við f jöldann. Vitanlega eru æfin-
lega einhverjir í stærri bæjum, eins
og þessum, sárt leiknir af ýmsum
orsökum, sérstaklega á svona tím-
um. En alment er heilsufarið gott,
og veðráttan indæl, og hefir það
hvorttveggja heilmikið að segja fyr-
ir liðan fólks. Vitanlega gengur
ekki alt upp í skipið fyrir flestum
nú, hvað efni og inntektir snertir,
sem ekki er heldur við að búast á
slíkum timum.
Auðvitað er þessi vellíðan fólks,
sem hér er um að ræða, á nokkuð
mismunandi hátt við það vanalega,
og máske ekki öllutn sem geðfeldast,
í það minsta þeitn, sem kjósa miklu
fremur að vera sjálfbjarga, en upp
á aðra komnir. En það verða þeir
hinir sömu þó að sætta sig við nú, i
þessum endalausa atvinnuskorti.
Öllum, sem ekki hafa haft atvinnu
í lengri tíð, og þeir eru margir enn, í
þessari borg, er sem framast má, séð
fyrir lifsviðurværi af stjórninni, svo
enginn líði fyrir skort á því. Er
þessi hjálp auðvitað stór þakkar-
verð. En margir, sérstaklega þeir
yngri, með fullu fjöri, mundu held-
ur kjósa að slik hjálp mætti íara að
taka enda, og aðrar leiðir að opnast
til meiri velsæmdar og vellíðunar
manna á meðal. Það mundi öllum
vera geðfeldara og fyrir bestu.
í miðjum maí s. 1., lést hér á einu
sjúkrahúsi bæjarins, Jón Berg, húsa-
smiður, um sextugt; einhleypur
maður. Þjáður af sjúkleik lengi i
síðustu tíð. Hann átti eina dóttur
hér í Seattle. Þann 24. s. m. dó hér
á Virginia Mason Hospital, Joseph
J. Crawford, 46 ára, “Police Lieut-
entn,” af hérlendum ættstofm : þjáð^
ist hann af nýrnaveiki í síðustu tíð
en var ekki frá verki sínu nema rúm-
an mánuð og fór þá á áðurnefnt
hospital, fékk síðast “paralytic
stroke” og raknaði ekki við úr því.
C rawford var maðpr Salinar Jos-
ephson (Lóa), dóttir þeirra hjóna
Jóns Jósephssonar, nú látinn, og
Ingibjargar Arngrímsdóttur (Jos-
ephson) hér í bæ. Hjónabands tíð
þeirra Crawfords var 14 ára. Varð
ekki barna auðið. Hinn látni hafði
verið í þjónustu lögreglunnar hér í
borg í 21 ár samfleytt, og stóð til að
verða kosinn yfir lögreglumaður,
chief of police, af hinum nýja borg-
arstjóra, Charles L. Smith, sem tók
við embætti 5. þ.m., og þótti mikið
til mansins koma, enda var hann hin
gjörfulegasti ásýndum og álitin bezti
drengur. Ekkjan, 4 bræður og ein
systir, öll í Seattle, syrgja hinn
látna.
Ferðafólk: Snemma í Marz s.l.
kom hingað íslenzkur trúboði frá
Philipine-eyjum, Mr. Alex. Loptsön,
hélt hann fyrirlestur í isl. lút. kirkj-
unni og sýndi myndir af fólki og
trúboðsstarfi sínu þar, um 6 ára
þjónustu; var sýning sú hin allra
bezta; myndirnar hreinar og skýrar
og fyrirlesarinn útskýrði á mjög
áheyrilegan hátt á góðu ensku máli.
Að lokum sýndi Mr. Loptson
glitofna dúka og skrautklæði,
KAUPIÐ AVAL.T
LUMBER
THE EMPIRE SASH & DOOR CO. LTD.
HENBY AVENUE AND ARGYLE STREET.
WLNNIPEG, MAN. PHONE 95 551.
unnið í eyjunum. Maður þessi
dvaldi hér um tíma í borginni
hjá frændfólki sínu, Mr. og
Mrs. George Brown, og er víst að
uppruna Canada maður, frá Sas-
katchewan. Annar maður var hér
um sama leyti, í kynnisför til dóttur
sinnar, búsettri hér, Ólafur Jónsson,
frá Alberta, Canada. For hann víð-
ar hér um ströndina í heimsókn til
ættingja og vina, og dvaldi hér vest-
ra um mánaðartíma. Sömuleiðis
kom hingað til borgarinnar, þ. 2. þ.
m., séra Erlingur Ólafssor., frá
Juneau, Alaska, þar sem hann hefir
verið þjónandi prestur tæp s.l. tvö
ár. Kom kona hans með honum til
Point Roberts, hvar hún dvelur hjá
systur sinni, Mrs. Thorsteinsson.
Séra Erlingur hefir tveggja mán-
aða frí frá söfnuði sínum þar í
Juneau. Þ. 23. s.l. fór héðan í
heimsókn til sonar síns í Winnipeg,
Mrs. Guðbjörg Kárason, hvar hún
bjóst við að dvelja um tveggja mán.
tíma; i för með henni var íslenzk
kona og sonur hennar frá Blaine,
Wash., er dvalið höfðu þar um hálfs
árs tíma, og þ. 4. þ.m. tók einn af
fyrstu infíýtjendum íslendinga til
þessa bæjar (pioneer), Mr. Bogi
Björnson, sér ferð til ættihgja og
vina í N. Dakota, Manitoba og víðar
um Canada, eftir 40 ára burtuveru
frá þeim, altaf hér. Mr. Björnson
er ekkjumaður og býr hér með dótt-
ur sinni og fjórum sonum, alt risa
vaxið fólk og vandað að karakter.
Stúlkan hefir verið til nokkurra ára
í þjónustu lögreglunnar hér (police
woman) og rekur þá stöðu prýðilega
eftir sögn. Piltarnir sumir hand-
verksmenn og hinir uppskipunar-
menn. Allir vinir og kunningjar
Boga hér, voru glaðir að sjá hann
taka sér þessa ferð á hendur, eftir
40 ára heimasetu, og báðu honum
farar heilla og heillrar heimkomu
aftur.
Skólar og samkomur: I síðast-
liðin 6 ár hefir lestrar fél. “Vestri”
haldið hér uppi íslenzku kenslu á
laugardögum, þriggja mánaða tíma
hvern vetur. Árangur þeirrar kenslu
virðist að vera sæmilega góður;
38 börn frá 6 til 12 ára sóttu skólann
í vetur í fundarsal ísl. lút. kirkjunn-
ar. Dr. J. Árnason var kosinn for-
stöðumaður skólans í þetta sinn,
en kona hans, frú Árnason, veitti
kensluna í forföllum doktorsins, á-
samt séra K. K. Ólafson og hans
frú. Sömuleiðis veitti W. A. Al-
bert kenslu í söng með aðstoð frú
S. Benóní. Sumardaginn fyrsta
höfðu þessi börn skemtisamkomu
undir umsjón kennara þeirra í sam-
komusal frjálslyndu kirkjunnar.
Hafði Dr. Jón Árnason undirbúið
ágætt prógram með aðstoð Mr.
Alberts og fl. Var það hin ánægju-
legasta slcemtun fyrir alla, sem
heyrðu og sáu; leikir þeirra litlu,
ramsögn og.söngur var til umskipta,
og vakti alt sérstaka eftirtekt og
gleði þeirra eldri að sjá hvað unga
þjóðin gerði vel. Það er unaðsríkt
að sjá börn koma fram á leiksviði,
en það kostar oft mikla fyrirhöfn
að búa þau undir það, og þeir sem
að því vinna eiga stórar þakkir skil-
ið. Hér er einnig talsvert mikið
gert af því, af íslendingum, að
kenna músík og framsögn. t langa
tíð hefir Mrs. Karl Fredrick kent
framsögn, og koma hennar nemend-
ur i þeirri list, oft fram á okkar
skemtisamkomum, sem er vanalega
eitt af því bezta á skemtiskránni, og
oft kemur Mr. Fredrick þar fram
sjálf. Unfrú Victóría Pálmason
hefir lagt sig mikið við því i seinni
tíð að kenna piano spil. Sjálf er
hún hátt standandi i þeirri list. I
tvo s.l. vetur hefir hún boðið til
“Complimentary Piano Recital” með
nemendum sinum, og oftast haft
góða aðsókn; þann 18. maí s.l. hafði
hún recital með 15 nemendum sín-
um, í Calvary kirkju okkar Islend-
inga, fyrir fullu húsi; 16 stykki
voru á flagskrá og voru öll prýðilega
flutt. Margt af annara þjóða fólki
var þarna viðstatt, því ungfrúin
kennir eins börnum þess sem íslend-
inga. Mörn Mr. og Mrs. Pálma-
sons, 5, eru öll músikölsk og söng-
hneigð; yngri drengurinn, Edward,
er fyrirtaks söngmaður, orðin um
20 ára að aldri, en eldri bróðurinn,
\ ictor, er að verða frægur fíólínisti.
Sókt er oft eftir þessum þremur
nafngreindu systkinum til að singja
og spila i kirkjum borgarinnar og
öðrum samkomustöðum. Ferming
10 barna og altarisganga, 32, eða
sem næst því, framkvæmd; séra
Kristinn hér þ. 13. maí, og næsta dag
var haldinn safnaðarfundur (auka-
fundur við ársfund). I orði var
þá að prestur okkar færi bráðlega
austur til Canada, og þjónaði söfn-
uðum í vatna bygðunum í Sas-
katchewan, nokkra mánuði, kom því
söfnuðinum saman um á þessum
fundi að hafa aungva stöðuga prest-
þjónustu hér um sumar tíman, með
því líka að hann fann sér ekki kleyft
að borga presti launin fyrir óákveð-
in tíma, heldur reyna að halda í
kirkjuna, sem stór skuld er á móti.
Hin langvinna kreppa, hefir sorfið
svo að þessum söfnuði að fólk veit
naumast livað það á að gera, samt
réði fundurinn til þess að halda
safnaðarstarfinu í horfið eftir föng-
um.
Seytjándi maí s. 1. var stór dagur
hjá Norðmönnum í þessari borg
héldu þeir þá i fertugasta og fimta
sinn hér sina frelsis hátið í minn-
ing um heima þjóðina og sjálfstjórn
hennar. Samkomustaður þeirra í
ár var ‘Civic Auditorium.” Pró-
gram var þar gott og fjölbreytt og
stóð yfir í tvo og hálfan klukkutíma.
Aðalræðumaður dagsins var þó ís-
lendingur, en íslendingar og Norð-
menn eru nokkuð það sama, segja
sumir. Séra Kristinn hélt þar
snjalla ræðu fyrir þrjú þúsund á-
heyrendum er fékk ágætan róm.
Otdráttur úr grein ritstjóra Wash-
ington Posten, gefið út í þessum bæ,
um ræðu séra K. K. Ó., er sem fylg-
ir: Séra Kristinn K. Ólafson, sem
kynt hefir sig meðal norðmanna i
þessum bæ sem frægur mannfunda
ræðumaður (folke taler),svar okkar
val fyrir aðal ræðumann í þetta
sinn. Ræðumaður flutti kveðju frá
sonum og dætrum Noregs sem á ís-
landi búa, og sem enn í dag eru jafn
upp með sér að að vera þeirra af-
komendur og þeir vóru fyrir þús-
und árum síðan. Margt fleira tal-
aði hann í garð hinna mörgu sona
og dætra Noregs í þessu landi og
minti á rækt þá og kærleika er þeir
ávalt höfðu sýnt fósturjörðinni,
og aftur á hinn bóginn hvað gamla
laddið ‘Norge’ hefði lagt heiminum
og sérstaklega þessu landi marga
góða sonu og dætur, og hér hefði hið
norska fólk reynst á meðal beztu
borgara í sínum nýju heimkynnum
þessa lands,” o.s.frv., (
Næsta dag þ. 18. maí lagði séra
Kristinn á stað til Canada, bjóst
hann ekki við að koma til baka fyr
en með haustinu. Familía hans er
öll hér. Páll sonur þeirra hjóna,
sem verið hefir á Firland Hospital
(Sanatóríum) hátt upp í 2 ár, er
sagður á góðum bata vegi.
H. Th.
Ferhendur
Heima á frónsku feðraláði,
fyrrum man eg vorin blíð;
vall þá spói og votu spáði
veðri upp í f jallsins hlíð.
Valur í ströngu vanur að stýra
vængjum fjalls að siðunni.
Svanir löngum sungu dýra
sálma í veðurblíðunni.
Á feðragrund í fyrri daga
fé var beitt um braunið grýtt.
Yar þá oft um vötn og haga
vængjablak að heyra títt.
M. Ingimarsson.
TALA DÝRIN SIN A MILLI?
Maður, sem dvalið hefir í Vest-
urheimi, segir þannig frá:
Fyrir nærri 40 árum síðan dvaldi
eg um hríð í norðurhluta Minnesota
í Bandaríkjunum. Héraðið var þá
enn strjálbygt, bændur fluttir þang-
að fyrir skömmu og frumbýlings-
háttur á flestu, enda áttu fæstir
þeirra lönd þau, sem þeir höfðu tek-
ið til ræktunar. Skóglendi var þar
nokkurt, aðallega lauf- og barrskóg-
ar, og dýralíf fjölbreytt.
Þá kom fyrir atvik í námunda við
eitt af þessum nýbýlum, er þótti
all-merkilegt.
Vormorgun einn sást rádýrshind
rölta fram hjá fjósinu, og fór ekki
dult, að eitthvað meira en lítið mundi
ganga að henni, enda komst hún að-
eins fáa faðma, og þar bar hún kálfi
sínum. Frumbýlingurinn, sem á
þetta horfði, sá að kálfurinn gat ekki
svona nýborinn, risið á legg, gekk
því þangað, bar kálfinn inn i fjós,
en hindin hvarf í skóginn.
En hugsið ykkur undrun manns-
ins, þegar hindin. móðir kálfsins,
kemur tveimur stundum síðar, og í
fylgd með henni tveir hirtir, er tóku
að róta upp jörðinni og öskra af
öllum mætti utan við fjósdyrnar.
Létu þeir ekki af þeim látum, fyr
en frumbýlingurinft sótti kálfinn og
slepti honum til móðurinnar, enda
gat hann þá staðið og fylgst með
henni. Eftir augnablik var svo öll
hersingin horfin inn i skóginn.
Er ekki þetta litla atvik óræk
sönnun þess, að dýrin geta gert sig
skiljanleg hvert fyrir öðru?
(Sænski Dýravinurinn)
—Dýra verndari n n.
MÝS FLYTJA PLÖGG SIN
YFIR VATN
I Fnjóskadal nyðra var maður,
sem Guðmundur hét, og átti heima á
NUGA-TONE STYRKIR
LÍFFÆRIN
Séi: líffæri yðar lömuð, eða þér kenn-
ið til elli, ættuð þér að fá yður NUGA-
TONE. pað hefir hjálpað mljónum
manna og kvenna í síðastliðin 45 ár.
NUGA-TONE er verulegur heilsu-
gjafi, er styrkir öll líffærin.
Alt lasburða fólk ætti að nota^NUGA-
TONE. Fæst í lyfjabúðum; varist stæl-
ingar. Kaupið ekta NUGA-TONE.
Végeirsstöðum. Einu sinni um vor,
er hann stóð yfir kindum, sá hann
það, er hann undraði mjög. Þetta
var um það bil, er snjór var í leys-
ingu, og var hann að mestu leystur
þar um slóðir. Þar nærri var löng
læna og djúp, sem snjór hafði legið
i, og var nú full af vatni. Hann sér
þá, hvar tvær mýs koina og roguð-
ust þær með fýsisvepp á milli sín.
\'ar hann fullur af muðlingum, sem
mýsnar auðsjáanlega höfðu tínt i
hann sumarið áður. Þegar mýsnar
komu að lænunni með vatninu, settu
þær fýsisveppinn niður, tóku þurt
og skinið kúahlass og ýttu því út á
vatnið, settii á það fýsisveppinn og
gengu svo sjálfar á hlassið á eftir.
Reru þær svo ineð hölunum og létu
hlassið á þann hátt bera sig með
ferðapoka sinn yfir vatnið. Og sá
Guðmundur það seinast til þeirra,
að þær komust heilu og höldnu með
farangur sinn yfir vatnið.—
—Dýraverndarinn.
RF.IPTOG
fór fram milli hermanna af brezka
herskipinu, sem hér dvelur nú og
nokkurra lögregluþjóna á fþrótta-
vellinum í gærkveldi. Var reynt i
þremur atrennum. Unnu Islending-
ar eina, en Englendingar tvær.
Leyndi það sér ekki að lögreglu-
inennina skorti mjög leikni og æf-
ingu í þessari iþrótt á við Englend-
ingana, en kraftar mun þá ekki hafa
skort.—N. dagbl. 5. júní.
j INNKÖLLUNAR-MENN LÖGBERGS
• Arras, B. C
Amaranth, Man B. G. Kjartanson
Akra, N. Dakota
Árborg, Man
Árnes, Man
Baldur, Man
Bantry, N. Dakota
Bellingham, Wash
Belmont, Man
Blaine, Wash
! Bredenbury, Sask
Brown, Man J. S. Gillis
Cavalier, N. Dakota
Churchbridge, Sask
Cypress River, Man
Dafoe, Sask ...» J. G. Stephanson !
Darwin, P.O., Man
Edinburg, N. Dakota....
Elfros, Sask .. Goodmundson, Mrs. J. Hi
Garðar, N. Dakota
• ■ Gerald, Sask
Geysir, Man
Gimli, Man
Glenboro, Man
Hallson, N. Dakota
Hayland, P.O., Man
Hecla, Man
Hensel, N. Dakota
Hnausa, Man
Húsavík, Man
Ivanhoe, Minn
Kandahar, Sask
Langruth, Man
Leslie, Sask
• Lundár, Man
Markerville, Alta
Minneota, Minn
! Mountain. N. Dakota...
Mozart, Sask
Oak Point, Man
Oakview, Man
Otto, Man
Point Roberts, Wash
Red Deer, Alta
Revkjavík, Man
Riverton, Man
Seattle, Wash T. T. Middal
Selkirk, Man
Siglunes, P.O., Man. ..
! Silver Bay, Man
Svold, N. Dakota
Swan River, Man
Tantallon, Sask
Upham, N. Dakota
Vancouver, B.C
• Víðir, Man
Vogar, Man
Westbourne, Man
Winnipeg Beach, Man..
Winnipegosis, Man
Wynyard, Sask