Lögberg - 10.01.1935, Blaðsíða 6

6
LöGBERGr, FIMTUDAGINN 10. JANÚAR 1935
Heimkomni hermaðurinn
“Ekki noma það þó,” sagði Jamie við
blómin og sjálfan sig. “I>að stæði víst nokk-
urn veginn á sama hversu eg legði mig í líma;
eg yrði sennilega ekki miklu nær, og eg er
iheldur ekki viss um að þessi kona, hversu
sem ihún legði sig í framkróka, fengi leitt mig
mikið lerxgra. Það er alt annað að fórna eða
fá fórn sína endurgoldna. Þessi mánuður er
nú senn á enda: og komi til þess að Margrét
Cameron segi að eg sé úr allri hættu, eftir að
liún hefir skoðað sár mitt vandlega á ný, hlýt
eg að sannfærast um að eg sé allur annar
maður en eg var fyrir þrjátíu árum. Þetta
hafði eg ekki tekið til greina daginn sem eg
gekk að eiga stormgyðjnna; afstaða mín er
meS öðrum hætti nú en liún þá var. ÞaS
verSur ekki hjá því komist að eg hugsi ráð
mitt ofan í kjölinn og reyni að gera mér þess
ljósa grein hver munur á 'því er, að ganga
áskyldu barni í föðurstað, eða bregðast eins
og ódrengur föðurskyldunni.”
Jamie hugsaði lengi um þessi mál fram
og aftur; þess lengur aem hann velti þeim
fyrir sér iþeim mun flóknari virtust honum
allar aðstæður verða; hann jafnvel gleymdi
um stundarsakir stormgyðjunni sjálfri með
hárið silkimjúka; þessari töfrandi konu, er
Imnn lxafSi vafið örmum á gnýpunni óveðurs-
nóttina góðu; hún hlaut að vera siðprúð og
göfug kona; alt annað var óhugsandi að því
er honum fanst; hiin gat samt scm áður liafa
verið táldregin af einhverjum óþokkanum:
einhverjum, er í augnabliki tókst að sannfæra
hana um órjúfandi ást’ og hét henni öryggi til
daganna enda. Það stóð í rauninni á sama
hvað lxana hafði hent; það var auÖséÖ á öllu
að guð hafSi að minsta kosti fvrirgefið henni
og því átti þá ekki skozkur maður að gera hið
sama, og gera það meira að segja af jafn fús-
unx vilja. Hvorn eiðinn á eg að rjúfa'? Eg
sór það við drengskap minn að veita lienni
aldrei eftirför eða gera mér nokkurt far um
að hnýsast inn í hagi hennar. I hjarta mínu
hafði eg á hinn bóginn strengt þess heit að
leita hana uppi hvað sem það kostaði; jafn-
vel þó það kostaði minn síðasta blóðdropa.
E|kki var óhugsandi aS slíkt gæti til þess leitt
að við í rauninni fyndum hvort annað og gæt-
um átt saman langa og ástúðlega sambúð.
Jamie hafÖii verið í hálfgierðri leiðslu
um stundarsakir; nú komst hann þó til sjálfs
sín og veitti því þá fyrst allra hluta eftirtekt,
að komiS var fram yfir þann tíma, er hann
var vanur að vatna blómunum; greip hann
því til garðkönnunnar í flýti og gekk til iðju
sinnar; innan stundar hafSi hann lokið því
verki; áður en hann fór heim, sleit hann upp
nokkur blóm og lét í dálitla skál, er hann hafði
meðferðis; bar hann blómin inn -í svefnher-
bergi sitt og lét þau á lítið borð, er stóð hjá
höfSalagi hvílunnar.
Það sem eftir var dagsins, reikaði Jamie
um í þungum þönkum, hálfringlaur og valtur
á fótum. Ekki var því þó um a kenna að liann
væri á nokkurn hátt veikari fyrir en venja
var til; hann var sokkinn niður í hugsanir
sínar, djúpar og draumkendar hugsanir, er
aldrei létu hann í friði. Slíka drauma hafði
hann aldrei áður dreymt, hvorki í svefni né
vöku.
12. KAPÍTULI.
Það sem eftir var vikunnar, að loknum
hinum reglubundnu, daglegu störfum, laö
Jamie alt er hann með nokkrum hætti gat
yfir komist. Ilann hafði fyrir löngu lært ó-
umflýjanlegustu aðferðina til þess að rækta
blóm í hinni hagstæðu veðráttu Nýja Eng-
lands ríkjanna vrið tilfinnanlegan skort á sól
og regni. A þeim stöðvum, þar sem hann nú
var niðurkominn, Iiagaði nokkuð öðruvísi til,
því svo mátti að orði kveða, sem búgarður
býflugnameistarans væri ávalt laugaður í sól-
skini á milli hinna reglubundnu regnskúra, er
ávalt komu eins og þeir væri kallaðir, er
þeirra var mest þörf. Það lét því nærri að
þar væri engu minna áríÖandi að verjast of-
gróðri en vangróðri.
Það var hreint ekkert smáræði, sem
Jamie bafði lært af Margréti Cameron við-
víkjandi blómgróðri og öðru þess háttar; hún
vissi ávalt upp á hár hvaða blómategund var
þessi og þessi aðferðin fyrir beztu, livernig
losa skyldi um jarðveginn í einu tilfellinu og
lxaga áburðinuip í hinu þannig, að sem allra
mestu gagni mætti koma; hún hafði gefið
honum margar og mikilvægar leiðbeiningar,
er líklegar voru til þess að koma að góSu
haldi, er fram í sækti.
Jamie hafði fundist í aðra röndina sem
þessi vika ætlaði aldrei að líða; hann beið
laugardagsins með óþreyju, því þá átti hann
að vitja húsbónda .síns á sjúkrahúsinu, ásamt
litla skátanum : hann hafði fastbundið að lagt
yrði af stað stundvíslega klukkan tvö; nú
voru liðnar 15 mínútur fram yfir hinn á-
kveðna tíma; fanst Jamie að það heimfærðist
ekki sem allra bezt upp á þá skoðun, er liann
hafði myndað sér um litla skátann, eftir bar-
dagann við Indíánana; þarna var hann nú
samt að koma hoppandi yfir girðinguna.
Jamie var óvenjulega starsýnt á þessa smá-
vöxnu persónu; hún hafði bláa hringi í kring-
um auguin, er báru vitni um grát; honum
fanst sem grátkökkur kæmi upp í háls sér við
sýn þessa. Var það hugsanlegt að nokkur
ihefði gerst svo fífldjarfur að móSga þessa
yndislegu og saklausu ungu persónu og koma
út á henni tárunum. Jamie opnaði faðm sinn
og breiddi út báðar hendur og umlukti litla
skátann viðkvæmnislega, er hvíldi höfuð sitt
viS brjóst hans. . “Hvað kom fyrir þig, bless-
að barn?” spúrði Jamie. “IlrasaSirðu og
meiddir þig, eða livað?” Litli skátinn hristi
þegjandi höfuðið og átti þaÖ auðsæilega að
skiljast sem neitun.
“Tíminn bíður sjaldnast eftir manni,”
sagði Jamie í viðkvæmum alvöruróm. “Við
verðum aS leggja af'stað nú þegar, ef viS eig-
um ekki að láta býflugnameistarann bíða ó-
hæfilega lengi eftir okkur.” Litli skxitinn
losaði sig snögglega úr faðmi Jamies og stóð
fyrir framan hann albúinn til ferðar. “Eg
held þér veitti ekki af að skola á þér andlit-
ið,” sagði Jamie; fór hann svo með barnið
inn í baðherbergið og þvoði því allrækilega í
framan; var ekki um hina minstu fvrirstöðu
að ræða í því tilliti.
“Það er einkennilegt,” sagði litli skát-
inn, “að mamma er sýknt og heilagt að fjarg-
viðrast yfir því að <eg hreinsi ekki betur á mér
eyrun og neglumar, en raun ber vitni um.
Og liggi augnahárin ekki öll í jöfnum felling-
um eftir kústarinnar regium, þá sæti eg átöl-
um fvrir það líka. AS eg nú ekki tali um
prinsessuna; eg mundi með fagnaÖargeÖi
gefa bezta hnífinn, sem eg á til í eigu minni,
ef pabbi ræki hana úr vistinni. Ja, ekki nema
þaS ])ó; þaS yrði nú sennilega ekki auðhlaup-
ið að því að vísa prisessu á dvr. ÞaS tæki nú
alveg út yfir alt ef til þess kæmi; það dugar
ekki að beita sömu aðferðinni við prinsessur
sem aðrar konur; enda hefir slíkt víst aldrei
nokkra sinni komið til orða.”
“Þessi prinsessa, sem viÖ höfum í eld-
húsinu, á víst ætt sína og uppruna að rekja
til Norðurálfunnar; það má auðveldlega sjá
á öllu látbragði hennar; hún hefir auðsjá-
anlega vanist því að láta stjana undir sig;
þessvegna veit hún einnig á því glögg skil
hvernig komið skuli fram við aðra. Mér virð-
ist það langt of nærgöngult að kalla okkur
ávalt skíraarnafni og þar frameftir götunum,
alveg eins og um vini væri að ræða frá blautu
bamsbeini. Það verður að beita til þess
nokkurri launhvggni ef brauðsnloiðin á að
vera betur sumrin í eitt skifti en annaÖ og
dálítið meira af jarðarberjum á undirskál-
inni á morgun en viðgekst í dag. En þegar
til klæðnaðar, eða réttara sagt tízku-klæÖnað-
ar kemur, þá getur liitt og þetta orðið uppi á
teningnum, er dregur dilk á eftir sér, og það
var einmitt út af því, sem nokkuð slettist upp
á vinskapinn. Eg vildi klæða mig eftir því
sem andinn blés mér í brjóst; eg vildi vera í
fötunum, sem eg var vön að vera í þegar eg
lék mér niÖur við ströndina. En mamma
skarst fijótlega í leikinn og blátt áfram fyrir-
l>auð mér að fara með þér eða heimsækja bý-
flugnameistarann nema. því aðeins að eg væri
í þeim fötum, er hún tiltók; eg varð blátt á-
fram að lúta valdboði hennar og klæðast að
hennar geðþótta. Þú getur vafalaust sett
þig inn í það, að það hlaut að taka þó tölu-
verðan tíma að hafa fataskifti; það var því
að kenna og engu öðru, að eg varð á eftir
tímanum. ’ ’
“Eg get skilið þetta,” sagði Jamie. “En
má eg spyrja: Fanst þér ekki ástæða til þess
að klæðast þínum beztu fötum, er ákveðiS var
að þú skyldir fara í heimsókn til býflugna-
meistarans; mér hefir ávalt skilist að þú
vnnir honum öllum öðrum mönnnm fromur?”
“Mér veitist örðugt að stjóraa hugsun-
um mínum, þegar býflugnameistarinn er
nefndur á nafn,” sagði litli skátinn; “jafn-
vel það sem eg helzt vildi dylja, fæ eg sízt af
öllu dulið. Ef eg hefSi hugboð um að það
gæti haft einhver álirif til góðs, myndi eg ó-
Irikað vaða fyrir hann eld og reyk. Ef bý-
flugnameistaranum þætti ekki vænt um mig,
mvndi hann ekki hafa beðið' þig fyrir skila-
boðin til mín um að koma til fundar við sig.
Eg^er mér þess ljóslega meðvitandi, að lxann
hafi aldrei áður séð mig jafn vél til fara og í
þetta sinn. Að minsta kosti er það víst, að
eg hefi aldrei áður á æfinni komið í jafn fína
sokka og þessa. Eða þá skórnir! Fyr má nú
vera en svo sé, að spígspora um alt á skóm
úr nýtízku gljáleðri. Jamie lagði frá sér
þvottarýjuna, greip hárgreiðuna og ætlaði að
fara að laga til hárið á litla skátanum. “Þetta
líð eg engum,” svaraði barnið í ákveðnum
róm. “Eg nota ahlrei sömu hárgreiðuna og
annað fólk. Slíkt getur óneitanlega dregiÖ
dilk á eftir sér.” Jamie lagði hárgreiðuna á
sinn gamla stað, svo flýttu þau sér alt hvað
þau orkuðu og voru svo að segja á svip-
stundu komin út fvrir hliðiS. Eftir stundar-
korn voru þau komin upp í strætisvagninn.
Jamie varS litið áíhinn litla félaga sinn; hann
hafði ekki veitt því eftirtekt hvað barnið leit
óhraustlega út; að minsta kosti fanst honum
hann sjá þess glögg merki nú, að líkamleg vel-
líðan þess væri ekki eins og hún ætti að vera.
“Viltu ekki fræða mig eitthvað um aldur
þinn,” spurði Jamie, ofur góðlátlega. “Því
get eg auðveldlega svarað; eg er tíu ára, og
eg get fullvissað þig um að eg hefi í anda og
sannleika lifað þau öll, hvert einasta og eitt
og revnt margt, á ekki lengri æfi. Eg hefi
verið á ferð og flugi frá Atlantshafi til
Kyrrahafs, dvalið í borgum og bæjum, þar
sem fólk þarf sýknt og heilagt að vera á verði
gegn lögreglu ofsóknum og ofsóknum af
hálfu mannræningja og hvers konar stiga-
manna. Að minsta kosti liefir mamma það
sífelt á huganum að í raun sé ástandið þann-
ig. Mér skilst að slíkt megi þó ekki ávalt taka
bókstaflega; það kemur ekki til nokkurra
mála, að }>ví er mér finst, að mannræningjar
myndi nokkru sinni veita mér aðsúg, nema
mig á brott eða koma mér fyrir kattarnef.
Eg er heldur engan veginn svo hárviss um að
þeim þætti árennilegt að ybbast til við mig,
þó ekki sé aldur minn liár. Eg hefi ekki geng-
ið í svefni heldur ferðast með opin augu hvar
sem leiS mín liefir legið. Eina stundina hafSi
eg alt, sem hendur þurfti til að rétta, en aðra
stóð eg uppi með tvær hendur tómar. Eg
hefi haft talsvert af skáta-hreyfingunni að
segja, og það er hreint ekki svo fátt, sem
brugðið hefir fyrir augu mín. Mamma er
greinagóð kona og oft og einatt næsta fljót
til þess aS átta sig á hlutunum. Þá er pabbi
heldur enginn silakeppur; hann hefir verið
fréttaritari og ritstjóri við stórt og víðlesiS
blað og er í raun og veru karl í krapinu; hann
hefir farið loftleiðis yfir þvert og endilangt
Þýzkaland og tekið sæg af myndum; hann
veit alla jafna hvað hann svngur, er hann
tekur sér nýtt viSfangsefni fyrir hendur.”
“Eg geri ráð fyrir að hitta föður þinn
eirihvern liinna næstu daga,” sagði Jamie.
Litli skátinn ypti öxlum snögglega og rak
upp stór augu. “Hvar ætlar _.þú að Iiitta
pxxbba?” “Heima hjá ykkur; þegar eg
hringdi mömmu þína upp og spurði eftir þér,
þá bauð hún mér að koma og neyta með ykk-
ur miðdegisverðar eins fljótt og eg fengi því
við komið eða hentugleikar mínir leyfðu.
Litli skátinn varð forviÖa og laut höfði.
“Einmitt það. ” Það leyndi sér ekki að tals-
verðrar óánægju varð vart í sambandi við
heimboðið. “ Sé það á móti skapi þínu að eg
komi, þá kem eg ekki,” sagði Jamie nokkuð
seinlega en með fullri áherzlu. “Gaf eg
nokkuð þvílíkt i skyn ?” spurði litli skátinn og
starði rannsakandi augum á Jamie. “Vita-
skuld hefi eg ekkert á móti því að þú heim-
sækir okkur, neytir með okkur máltíðar og
fáir þér hressingu af heimabruggi. Þó get
eg ekki fvllilega áttað mig á því hvers vegna
endilega ]>arf að blanda mömmu og pabba,
Nanniette, J|immy log konungsf[jölskyldunni
dönsku inn í sérmál okkar. Því getum við
ekki verið vinir út af fyrir okkur?”
“Mér kemur ekki til hugar að þiggja
heimboð móður þinnar sé þér á móti skapi að
eg komi,” sagði Jamie skýrt og ákveðið.
“Þai’na byrjar ]iað aftur,” sagði litli skát-
inn. “Hefi eg nokkru sirxni gefið í skyn að
eg væri því mótfallinn að. þú heimsæktir for-
eldra mína? Hefi eg ekki sýnt það í verki,
eða að minsta kosti í fasi, að eg léti mér ant
um þig og vildi njóta návistar þinnar? Nei!
En vegna þess að þér skilst að mér standi ekki
alveg á sama hvar fundum okkar ber saman,
leggur þú þann skilning í orð mín og athafnir
að eg vilji helzt ekkert hafa saman viS ]>ig að
sælda. Bghélt að réttlætistilfinning þín væri
óskeikul; mér hálf liggoir við að efast um að
svo sé. Þú hefir enga ástæðu t il þess að efast
um það. ” “Því ekki?” “Orð þín verða
tæpast skilin nema á einn veg.” “Vegna
þess að mér stendur ekki á sama um hvar
fuiulum okkar einkum og sér í lagi ber saman,
telur þú þér trú um að eg láti mér á sama
standa um þig; slíkt er misskilningur; mér
liggur við að segja alveg óafsakanlegur piis-
skilningur. ”
Jamie tók barnið í fang sér og þrýsti því
að hjarta sínu; það blátt áfram skalf eins og
hrísla frá hvirfli til ilja.. “Finnast ])ér dag-
amir ekki stundum næsta langir,” spurði
hann. “Ekki lengri en þeir eiga að vera og
hljóta að vera; þeir er.u víst ekki mikið lengri
eða leiðinlegri en dagar annara barna, þó
sum börn hafi óneitanlega safnað meiri hold-
um og þrifist betur en eg.”
“Eg geng þess ekki dulinn að eitthvað
ami að þér, ” sagði Jamie um leið og liann
þrýsti litla skátanum þéttar að hjarta .sínu
en áður. Hvað er það annars, sem angrar
þig eða veldur þér áhyggju?” “Áhyggjur
mínar eru með öllu eðlilegar og auðskildar,
viljir þú á annað borð setja. þig inn í þær. ÞaS
tekst enginn á hendur skátaforustu með þegj-
andi þögninni; slíkt útheimtir látlausa elju,
.látlausa æfingu, skarpa dómgreind og svo ó-
tal margt fleira. Það nægir ekki að vera
sæmilega fær í einni íþrótt; maður verður
áð kunna skil á mörgum flokkum íþrótta,
lielzt öllum; ekki nóg með það, heldur verður
sá, er forustu tekst á hendur að skara fram úr
í þeim öllum sjálfur, ef vel á að fara. Maður
verður að kunna að skipa fyrir og vita með
vissu hvaða aðferum skuli beitt til þess að
Irvgt sé að fyrirskipununum veri umsvifa-
laust hlýtt; það er til dæmis ekki ávalt auð-
hlaupið að því að hafahendur í hári Óla feita,
eða gera liann eins auðsveipann og vera ber;
nokkru auveldara er að eiga við góða barnið;
en um Engilandlit er það að segja, að vöðvar
þess vaxa svo með hverjum líðandi degi,
að helzt er ekki annað fyrirsjáanlegt en þar
sé að koma fram á sjónarsviðið voldugur og
lítt viSráanlegur íþróttakappi. Sá náungi
var nú samt ekki ávalt sem bezt á sig kom-
inn; þjáist víst af botnlangabólgu annað veif-
ið eða einhyerjum svipuðum kvilla.”
Northern Lights
1 gazed at the night, when the northern lights
Were prancing to and fro;
The sky was bright, to its unscaled heights
As it was in the long ago.
Like clouds in the sky, they danced on high,
With brilliant colors swaving,
From Bast to West, on the zephyrs breast,
Like little Fairies playing.
T ’was a wonderful raoe, at a mightv pace,
These fliekering fairies ran,
Like Heralds forth, they headed north,
To thrill the hearts of man.
I watched from my bed, as away they fled,
Across the starlit skv,
I weary grew, and never knew,
Tilll the -sun was up on high.
“Tlie Drifter”, Arnes.
Dec. 24, 1934.
Minningarorð
Mrs. ÁsgerSur Jóhannesdóttir Magnússon, kona
Ármanns Magnússonar bónda i Víðir-bygS í Mani-
toba, andaSist á Almenna sjúkrahúsinu í Winni-
peg 2. des. s. 1., eftir stutta legu þar.—
ÁsgerSur var fædd 27. febr. 1891, á JaSri í
BreiSuvík i Nýja íslandi. Foreldrar hennar voru
lóhannes Jónasson frá HarastöSum í MiSdölum í
Dalasýslu og kona hans Halla Jónsdóttir frá Brenni-
stöSum í Borgarhreppi í Mýrasýslu.
ÁsgerSur ólst upp á JaSri meö móSur sinni og
systkinum, því Jóhannes faSir hennar andaSist
snögglega á bezta aldri frá stórum og efnilegum
barnahópi, er svo bjuggu ásamt móSur þeirra, fyrst
á JaSri, sem áSur er greint, en siSar á JaSri í VíSir-
bygS, þar sem aS nokkur þeirra búa enn stórbúi.—
Ung aS aldri giftist ÁsgerSur Ármanni Magn-
ússyni, 17. jan. 1912. Þau bjuggu jafnan i grend
viS ViSir P.O., og farnaSist vel, en lífsbaráttan vai'S
þeim örSug og þung, þar sem þau árum saman, áttu
viS mikla vanheilsu aS stríSa. Hin síSari ár urSu
kjörin nokkru léttari sökum vaxandi aSstoSar upp-
vaxandi barna þeirra og breytingar á heilsufari
þeirra, en þá kom hiS sviplega fráfall hennar. Níu
börn þeirra hjóna eru á lifi; mannvænleg ungmenni,
er hafa stutt foreldra sina eftir megni; eru sum
þeirra enn í bernsku.
ÁsgerSur heitin var myndarkona, sem hún
átti kyn til. Hún studdi mann sinn af ítrustu kröft-
um í lífsbaráttunni; hún var gædd miklu jafnaSar-
geSi og glaSlyndi. Börnum sínum og eiginmanni var
hún rnikil blessun, er hennar þvi sárt saknaS, er svip-
lega burtför hennar hefir aS höndum boriS. JarS-
arför hennar fór fram frá samkotnuhúsinu í VíSir
þann 6. des. aS viSstöddu mörgu fólki, var samúS
meS eftirskildum eiginmanni og móSurlausum börn-
um hans mjög ríkjandi í hugum allra,—og sár sökn-
uSur ástvina og skyldmenna yfir dauSa hennar, er
svo skyndilega var á brott numin.
Á. Ó.
ÞAKKARAV ARP
MeS línum þessurn viljum viS tjá hjartans
þakklæti öllum þeim, er sýndu okkur bróSurhug og
veittu okkur aSstoS viS sviplegt fráfall eiginkonu
okkar og móSur, Mrs. ÁsgerSar Magnússon. ViS
vottum sérstaklega þakkir Dr. B. J. Brandson fyrir
frábæra ljúfmensku hans; éinnig Mrs. P. Erlends-
son, 1027 Ingerstoll St., Winnipeg, ásamt fólki
hennar. SíSast en ekki sizt þökkum viS systkinum
hinnar látnu fyrir alla hjálp auSsýnda fyr og síS-
ar; sömuleiSis þökkum viS nágrönnum okkar ýmsa
aSstpS og biSjum GuS aS launa.
Ármann Magnússon og b'órn.
VíSir, Man.