Lögberg - 14.02.1935, Blaðsíða 7

LÖGBEJJG, FIMTUDAGINN 34. FEBRUAB, 1935.
7
Mrs. Sigríður Goodman
MINNING
Meðal þeirra, sem mér eru minnisstæÖastir af samverka-
fólki í sunnudagaskólastarfi frá dvalarárum mínum á Gimli, er
Mrs. Sigríður Goodman. Hún bjó þar í þorpinu, ekkja, me?5
þrjá drengi; var hinn yngsti þeirra þá enn á barnsaldri. Mér
er enn í minni hve óvenjulega andlega sinnuÖ hún var, hve
mjög hið andlega átti djúp ítök hjá henni. Hún átti, a<5 eÖli-
legleikum við þröngan efnahag a8 búa. Heilsa .hennar var alls
ekki sterk, hún var og nokkuS tekin aÖ kenna til þreytu, þótt
enn væri hún á góðum aldri. Fáa hefi eg þekt, er fúsari væru
til starfs og þjónustu í þágu safnaðarstarfsemi og í þarfir
fjöldans, en hana, og fáum hefi eg kynst er meÖ jafnmikilli
gle8i intu þjónustu af hendi í þarfir þeirra er bágara áttu.
Hún var gædd góðri greind, og þótt tækifæri hennar til skóla-
göngu væru takmörkuS hafði hún lesiS margt og íhugaS. Auk
þess hafSi hún notiS mikils af fraéðslu og áhrifum dr. Jóns
heitins Bjarnasonar í lútersku kirkjunni í Winnipeg, þvi undir
áhrif hans og inn í starfslíf þess safnaSar hafSi hún ung kom-
ist og bjó jafnan að áhrifum þaSan.
En hún hafSi líka þroskast viS rauSablástur eldlegrar æfi-
reynslu, er fárra meSfæri myndi veriS hafa aS þola.
ViS hjónin komum oft inn í litla húsiS hennar þar sem
hún bjó og ól fagrar vonir meS litlu drengjunum, og tók þátt í
æskugleSi þeirra og óljósum framtíSardraumum. Djúpt traust
til GuSs varpaSi jafnan birtu á brautir hennar og gerSi ófær-
urnar sem óhjákvæmilegar virtust, vel færar og enda aðlaSandi.,
Hin ytri kjör hennar fóru smábatnandi, og er hún fór,
ásamt sonum sínum, til Winnipeg, var þa5 sökum þess aS þeir
fóru þangaS í atvinnuleit; og er þeim auðnaSist bráSum aS fá
þar starf, byg&u þeir þar heimili, og björt virtist sameiginleg
framtíS þeirra aS vera, eftir þung hjáliSin baráttu ár. UnaSs-
og systkini sín. En þessi dvalarár urSu fá, og köllunin aS
legt fyrir SigríSi sömuleiSis aS vera í grend viS aldraSa móSur
skilja viS störfin kom fyrirvaralítiS. Störfum hlaSna og
þreytta móSirin varð snögglega veik, og áSur en varSi, var hún
liSiS lik. AS baki hennar svo stórt æfistarf, aS fáir vita, utan •
þeirra er bezt til þekkja,—og svo drengirnir hennar, er mest
hafa notiS af umönnun og ást hennar.
SigríSur Goodman var fædcl 9. sept. 1875, aS Álftártungu
í Mýrasýslu, elzta barn hjónanna GuSrúnar Jónsdóttur frá
GrímsstöSum .og Þorvaldar Sveinssonar frá Álftártungu. Þau
fluttu vestur um haf og settust a5 í Winnipeg áriS 1887; var
SigriSur þá tólf ára aS aldri.
ÁriS 1896 giftist SigríSur Haraldi SigurSssyni, og voru
sjö samvistarár þeirra nærri óslitin sjúkdómsbarátta; stundaSi
hún mann sinn meS fórnfýsi og dæmafárri þolinmæSi. EndaSi
sjúkdómsstriSiS meS dauSa hans í Blaine, Washington, áriS
1903.—
Tveimur árum síSar giftist hún Jóni Goodman, ættuSum
úr Mýrasýslu. Þeim fæddust þrjú börn: Margrét, er dó í
bernsku, Haraldur og Jón Stanley og fóstursonur Óscar að
nafni, er þau ólu upp sem þeirra eigiS barn væri. En áriS
1916 misti hún mann sinn frá þremur litlu drengjunum, og
þaSan af barSist hún lífsbaráttu sinni aS mestu ein, og má meS
sanni segja aS sá sigur hennar var stór.—
Er stundir liSu fengu synir hennar störf i Winnipeg:
Haraldur í þjónustu Canadian National Railways; Oscar í
Royal Bankanum 0g Stanley hjá Pat Burns Co. Eru þeir allir
efnilegir ungir menn.-----•
Nú er rétt ár hjáliSiS frá dánardægri SigríSar sálugu, og
minning er í ástvinahjörtum björt og fögur, sem sólríkur sum-
ardagur. Hún auðgaSi ástvinahópinn sinn óþrotlegum auSi.
Og í hjörtum vina hennar, kunningja og samferSafólks birtir
jafnan til þegar um hana er hugsaS—svo andlega sinnuS, göfug
og góS var hún.
GuS blessi minningu hennar.
Sigurður Ólafsson.
—“Þú gjörSir löngum bjart á ve|um vorum,
Þú varst í kvennahópnum prýSi sönn;
Sem liljur greri’ hiS gó5a í þínum sporum,
Af göfgi, tign og þýSri kærleiks önn.
Þig hafSi sorgin þyrnum hvössum stungiS,
En þú gafst rósir innra’ er blæddu sár,
Og eigiS geS þá angri mest var þrungiS,
Þú öSrum varst æ fús aS þerra brár.”
(Stgr. Thorsteinsson).
“ Jarðrækt ”
^ar kom hún, bókin, sem mig
efir dreymt um aS skrifa, mikiS af
æfmni. þa8 er jargrækt Knut
amsuns—Nobels-verSlauna bókin
ans- Hún segir frá sannleik til-
verunnar, baráttu, ósigri, sigri, synd
x <1^’ " a óbrotnu seiSandi máli,
!?J* ^rennandi tilfinningu aS undir-
°. U’ sannleik í hverjum stólpa og
sjgri GuSs náSar yfir öllu, sem er
lagt og ljótt.
Þetta er JarSrækt.
Tonarnir, sem leikiö er á, er nor-
ræn lund. ÞaS er ein ástæSan fyr-
ir því, (aS bókin er líklega vart eins
vinsæl eSa víSlesin fyrir vestan haf
sem austan; því andarnir, sem
óyggja Ameríku og Evrópu núna,
eru töluvert ólíkir.
Samt hefi eg hitt fyrir vestur-
íslenzkan bóndason, unglingspilt,
sem skilur bókina vel, dáir hana og
finnur skyldleika sálar sinnar viS
hana.
ísak og Inger eru norrænir risar
meS kosti og galla hins grófa styrks,
sem rífur upp bjarkirnar og breytir
mörkum í sáSland, en sem skortir
viSkvæmni og fórnfýsi á þeim sviS-
um, er snúa frá þeirri tegund styrks.
Isak sigrar i trúnni á GsS.
“Kanske það (hugmyndin um aS ná
vatninu á þenna hátt í fötuna) hafi
komiS frá! GuSi,” segir hann. í
Jesú nafni sáir hann og gengur á
móti því, sem ógnar honum.
Akur Isaks ber ávöxt, nægan til
aS ala önn fyrir mörgum, þrátt fyr-
ir þurkana og alla aSra erfiSleika.
BýliS, sem ísak byggir úr ólíklegu
fjallendi stendur, og þaS í blóma,
þegar ýmislegt annaS, sem glitrar i
auga og gefur munntaman mat, er
hruniS til grunna.
Karakter ísaks er eins og klett-
urinn. Ósvífin kona treSur sér inn
á heimili hans og fyrir hennar sýsl
og afbrot Inger er kona ísaks f jar-
verandi. En Isak reynist eins og
gulliS i eldinum.
Inger mætir sínum lífsraunum í
fyrstu á annan veg. Hennar viö-
fangsefni eru önnur og viSkvbæmari
og hún er kona. ÞaS er sagt viS
séum brothættari. ÞaS er því sízt
aS undra þó hún hnígi fyrir þeim í
bráS. En sama enlurlausnarhöndin
reisir hana á fætur. Hún þorSi
ekki aS taka krossinn, svo hún brýt-
ur hann. En GuSs náS er ekkert
um megn, og Inger ris úr brotun-
um, stærri, sterkari, fágaSri kona
en hún hafSi verið nokkurn tíma
áSur.
Ólína;—væri hægt aS segja aS
einn karakter væri betur dreginn en
annar, þá hefSi eg freistingu til aS
segja aS það væri Ólína. Hún er
aSdáanlega dregin. Enn þá fremur
svo fyrir þaS aS svo rík er hún af
þessum móSurgæðum, aS hún er
góS annarar konu börnum, sem eru í
hennar höndum og sem henni gekk
þó eigingirnin ein til aS þjóna.
En öfundin brennur henni í bein.
um, svo aS eigi hættir hún fyr en
sú kona var aS velli lögS, sem hún
sá aS meira hafSi en hún.
AS hún stóS upp aftur, er einn
af björtustu geislum sögunnar.
Þá er Geissler alveg sérstök
karkaterbygging. Borinn saman
viS ísak, má segja aS hann sé dögg-
in á trénu, en ísak tréö. Hann er
ekki þolinn né þrautseigur, en hann
sér ve'g þar sem hinn sterki maSur
verSur aS láta undan síga. Þessi
nákvæmni í eSli hans, kemur dásam-
lega fram í réttarsalnum. Þá staS-
næmist hugur hans hjá þeim, sem af
öSrum er yfirgefinn.
ÞaS eru þung straumhvörf aS
gerast þar. Miskunnsemi og ábyrgS
standa á tæpum brúnum.
Sek kona stendur fyrir réttinum.
Grimdin, ófreskja gamalla tíma,
gagnvart þessari minnihluta veru, er
nú úr sögunni. SiSferSisbrotiS er
ekki nefnt,—aðeins líflátiS.
Svo mannaSar erum vér nú orSn-
ar, aS ein systir vor stendur uppi j
réttinum, hjá þessum fullvalda höf-
undi og ber varnir fram fyrir þá
seku. Eer hún þá svo langt aS rétt-
urinn vefst um fingur henni.
Hin seka er sýknuS. Fagnar því
hver sem les. En þaS er eins og öll
ábyrgSartilfinning fari út um þúf-
ur.
Geissler einn spyr í huga sér: Já,
en hvaS um barniS?
Þegar eg les einhverja bók, eru
þaS sérstaklega vissir drættir, sem
meS tímanum verSa eftir í huga mér.
Ef til vill hefi eg ekki hugsað um
neinn skáldsagnahöfund eins mikiS
og Einar Hjörleifsson Kvaran.
Stundum meS stormum í huga,
stundum meS feykilegri baráttu,
stundum meS blíSviSri. Oftast
kemur þá ”vitlausa Gunna” upp úr
kafinu, þegar eg hugsa um sagnir
hans í heild, og tökudrengurinn í
“Vistaskiftum.” Hún er ekki mik-
ilsverS persóna í heimsins augum,
vatnskerling og “vitlaus” í tilbót.
GuSrún hefir þó komiS bæSi í
I>aradís og Getsemane. ÞaS síSara
hefir orðiS henni ofraun.
Er eg hlusta eftir tíSindunum aS
baki henni, heyri eg hamarshöggin
dvngja á nöglunum í líkkistuloki
litla drengsins hennar.
Þetta atriSi máist ekki af minni
mínu og eg skil aS höfundur er hér
vottur mannlegrar sorgar, sem hann
segir heiminum frá, meS eldi i orS-
um.
(Framh, á bls. 8)
Meira um undra-vélina
Eins og vér gátum um- hér í blaS-
inu fyrir skemstu, hefir landi vor
B. E. Olson, fundiS upp vél, er
sparar bændum mikla peninga og
fyrirhöfn viS hirSing korntegunda,
og var þess þar jafnframt getið,
aS menn mættu snúa sér meS fyrir-
spurnir og annaS þessu viSkomandi,
til hans eSa félags þess, er hann
hefir myndaS i þeim tilgangi, aS
koma hugmynd sinni á framfæri og
vélinni á markaSinn. Og sú hefir
reyndin orSiS á, aS þessum fyrir-
spurnum hefir rignt inn á félagiS
nálega úr öllum bygSum Islendinga
í Canada og Bandaríkjunum. Þar
eS allar upplýsingar, bæSi um félag-
iS og vélina, eru prentaðar á ensku,
en flest af áSurnefndum fyrirspurn-
um veriS á íslenzku, en íslenzkir
starfskraftar fáir (bara uppfynd-
ingamaSurinn einn), hefir hann snú-
iS sér til íslenzku blaSanna, og beSiS
þau aS birta eftirfarandi upplýsing-
ar. sem svar til þeirra íslendinga er
honum hafa skrifaS, en sem hann
hefir eigi enn haft tíma til aS svara
á íslenzku.
Hér er þaS, sem Mr. Olson segir:
Yfirstandandi tímar, meS öllum
sínum mörgu og miklu erfiSleikum
í viSreisnar áttina, hafa sannfært
hvern hugsandi mann um þá óskapa
ómöguleika er bændur eiga viS að
stríSa aS því er verk, flokkun og
kostnaS áhrærir, aS þar mun óhætt
um aS segja, aS þegar öll kurl séu
til grafar komin, þá fái hann bara
skuldirnar og fyrirhöfnina í sinn
hlut.
Öll framleiSsla og hirSing korn-
tegunda kostar æriS fé. HvaS mik-
il hún er aS vöxtum og gæSum og
hvaS mikiS þaS kostar að koma
henni í peninga, eru þau atriSi er
framtíS hóndans og landsins snúast
um. Ef hiS alkunna máltæki:
“bóndi ér bústólpi, bú er landstólpi,”
hefir átt viS í nokkru landi, þá á
þaS sannarlega viS í Vestur-Canada.
ÞaS er því auSskiliS mál, aS búskap-
urinn verSur aS borga sig; já meira
en þaS: lífsspursmál fyrir land og
Iýð. En þaS gerir hann aldrei, eins
og nú er komiS, nema meS því, aS
hægt sé aS spara útgjöldin, og sjá
fyrir skemdum af regni og snjó-
komu. Þetta fullyrSi eg aS mér
hafi nú tekist.
Máli mínu til sönnunar vil eg geta
þess, aS skýrslur Canada-stjórnar
sýna, aS um tuttugu og sex miljón-
um dollara er kastaS á glæ árlega í
ónauSsynlegan kostnaS viS hirSing
og þresking korntegunda í Iandinu.
Hér skal eg þá telja upp, í fáum
orSum, þau sparnaSaratriSi er vél
mín hefir að bjóSa:
1. Allan bindara-tvinna og alla
hirSing á kornbindum.
2. Hægt er aS byrja á plæging
strax og búiS er aS slá, hvaS sem
þresking líSur.
3. Fuglar og hérar leggjast ekki
eins á stakkana og þeir annars gera,
ef korniS liggur annaShvort laust
eSa bundiS á ökrunum.
4. KorniS er alveg óhult fyrir
skemdum af regni og snjó.
5. Hveiti er hægt aS slá fyr en
ella.
6. Minkar hrap á korninu úr
hýSinu viS slátt og sátndrátt.
7. Sparar tap á lausum stráum.
8. ÞaS er hægt aS slá og hirða
korniS þó stöngin sé smávaxin.
9. Eykur vörugæSin—þar af leiS-
andi meira verS.
10. Flýtir til viS þreskingu og
sparar mannahald.
11. StráiS verSur betra til skepnu-
fóSurs.
12. Er áreiSanlega einhlít aSferS
hvernig sem viSrar.
13. Má nota í sambandi viS þær
vélar, er hver bóndi hlýtur aS eiga.
14. Allur bindara-tvinni og þar af
leiðandi hnúta-basl hverfur úr sög-
unni meS öllum sínum töfum.
Eg vil leyfa mér aS taka hér upp
ummæli prófessor Donald Cameron,
B.Sc., er hann er hann skrifari Ex-
tension College of Agriculture, Uni-
versity of Alberta. Farast honum
þannig orS á einum staS:
“KorniS, sem kom úr stökkunum,
var í öllum tilfellum betra, bæSi aS
gæSum og lit, en þaS, er tekiS var
úr bindum, og var þess þó gætt
vandlega, aS sama aSstaSa væri í
j báSum tilfellum, hvað veSurfar
I snerti. Þetta sannaðist meS tilraun-
j um, er gerSar voru í Edmonton-hér-
aSinu meS fjórum mismunandi aS-
ferSum í sama akrinum.......Og
sama reyndist alstaSar, er stakka-
aSferSin var reynd og notuS.”
Til skýringar koma hér nokkrar
myndir, er teknar voru viS hinar
mörgu tilraunir, er gerSar voru á
síSasta ári.
Þessi mynd sýnir stakka i bein-
um röðum. ÞaS rigndi á þá svo nam
fimm þml. af vatni, en samt var
korniS No. 1.
Efsta röSin á þessari mynd sýn-
ir hvar maðurinn stendur, sem litur
eftir vélinni. Einn maSur lagar
stakkinn og setur hann fyrirhafnar-
laust á jörSina þegar hann er full-
gerSur. — MiS-myndin sýnir hvar
veriS er að taka stakkinn úr vélinni.
Alt er gert meS sjálfhreyfingu,
(automatic) og meðan alt er á fullri
ferS. NeSsta myndin sýnir vélina
rétt áður en stakkurinn er tekinn úr
henni.
Efst á þessari mynd sést röS af
stökkum, en auSur akur neSan til,
sem gerir bóndanum möguíegt aS
plægja áður en hann þreskir. MiS-
myndin sýnir hvernig stakknum er
lyft upp og tekinn í heilulagi aS
þreskivélinni. NeSsta myndin sýn-
ir aS enginn þarf aS bíSa eftir hin-
um.
Vél þessi verSur til sýnis innan
fárra daga hér í Winnipeg og verS-
ur staSurinn auglýstur síSar.
Ykkar meS virSingu,
Björn Edw. Olson.
819-821 Somerset Blk.
Winnipeg, Man.
FIMTA GUDSPJALLIÐ
FUNDID
FornfræSingar viS British Mus-
eum telja líklegt, aS fundiS sé brot
úr fimta guSspjallinu. BrotiS sem
fundist hefir er á mjög fornfáleg-
um pappir, papírus, sem var í
böggli fleiri gamalla og mjög ó-
hreinna papírusa, sem brezka safn-
iS keypti síSastliSiS sumar. Þessi
fundur fornra brota úr nýju nýja-
testamentishandriti, er talinn mjög
merkilegur. Fundist hafa tvö
pappírsblöð, um f jórum sinnum þrir
þumlungar á stærS, og nokkur enn-
þá minni brot, þau eru mjög dökk-
morkin af elli, en gríska letriS
greinist þó vel og þaS voru einmitt
2 grísku stafirnir, sem oftast eru
notaSir, til þess aS tákna nafn Jesú,
sem fyrst vöktu athygli á því, aS hér
mundi vera um mikilsvert handrit aS
ræSa. ÞaS er taliS vera frá miSri
annari öld, eða jafnvel frá fyrra
hluta hennar, og ef svo skyldi reyn-
ast, er þaS um öld eldra en Codex
Synaiticus.
Textinn á einu blaðinu er mjög
áþekkur kafla pr Jóhannesar guS-
spjalli, þaS er kafli um viSræSur
Jesú og höfSingjanna, sem endar á
því, er reynt er aS grýta Jesúm.
Einnig er sagt frá því, aS Jesús
læknar líkþráa, en hinum megin á
sama blaSi, er sagan um mannf jöld-
ann, sem undrast stórlega spurning-
ar Jesú. Á öSru blaði er kafli úr
frásögn um fólk, sem reynir aS
freista Jesú meS spurningum, en
textinn er ekki skýr.—N. dagbl. 24.
jan.
+ Borgið LÖGBERG!