Lögberg - 21.02.1935, Side 4

Lögberg - 21.02.1935, Side 4
4 LÖGBFiRG, FIMTUDAGINN 21. FEBRtJAR 1935. Högtierg Ocf) 6 tSt hvern flmtudag af TH * COLVMBIA PREB8 L I M I TM D 696 Sargent Avenue Wlnnipeg, Manitoba. Utan&skrlít rltstjórans: BDITOR LÖGBERG, 69 5 SARGENT AVE WINNIPEG, MAN. VerB $S.OO um árið—Borgist fyrirfram The "Lögberg” is prir.ted and published by The Colum- bia Press, Limited, 695 Sargent Ave., Wnnipeg, Manitoba PTIONE 8« 327 Nefndarátörfum lokíð Konunglega rannsóknarnefndin í Ot- tawa, er haft hefir það hlutverk með höndum, að kalla má í ár, að rannsaka verzlunarvenjur hinnar canadisku þjóðar, hefir nú lokið störf- um og fengið stjórninni álitsskjal sitt í hend- ur; er það sagt að vera í mörgum liðum og koma víða við; um flest af því, er við rann- sókn þessa kom í Íjós, er almenningi að meiru og minna leyti kunnugt, með því að vitna- leiðsla fór jafnan fram í heyranda hljóði og flest það, er helzt þótti máli skifta birt jafn- óðum frá degi til dags. A þessu stigi málsins verða það því tillögur nefndarinnar, þær, er til umbóta horfa, er hugur þjóðarinnar aðal- lega beinist að. Margt af því, er rannsóknarnefnd þessi afhjúpaði viðvíkjandi atvinnukjörum þús- unda manna og kvenna í þessu landi, er svo andstyggilegt og óskvnsamlegt, að ætla mætti að einungis gæti átt heima í illkynjuðum reif- ara-rómönum, þar sem blind græðgin snýst upp í 'hreina og beina vitfirring. Því hvað er það í rauninni annað er svo er gengið langt ágóðahvatarinnar vegna, að kúgaður vinnulýður fyrirgerir manngildi sínu og gríp- ur til hvaða örþrifaráðs sem er, til þess að draga fram lífið ? Stúlkurnar, sem ekki fengu nema fimtán cent fyrir að sauma kven- kjól, hafa sína sögu að segja; hún er engin léttavara ábyrgðin, er á herðum þeirra hvílir, sem þannig hafa til fjörráða stofnað við canadiskt persónufrelsi. Þær eru margar og mislitar syndirnar, sem drýgðar hafa verið í skálkaskjóli kreppunnar. Uppástungur nefnd- arinnar, þær, er að umbótum á atvinnu og launakjörum lúta, hafa enn eigi birtar verið í heilu lagi; þó liafa dagblöðin flutt nokkurt yfirlit, er ætla má að innibindi meginkjarn- ann, og skal nú það helzta hér dregið fram: Nefndin leggur til að það skuli varða fang- elsisvist, ef ítrekuð séu brot á verndarlöggjöf verkalýðs um lágmarkslaun og hámarks ■vinnutíma; að stuðla skuli að eflingu verka- mannasamtaka (Trade Unions); að réttur þeirra til samninga verði skýlaust viðurkend- ur; að samin skuli og afgreidd lög til umbóta á launa- og vinnukjörum þess fólks, er starf- ar í þjónustu keðjubúðanna (Chain Stores); að samræma betur verkamannalöggjöfina, en fram að þessu hefir gengist við, og hlutast til um að anda hennar og ákvæðum verði strang- lega framfylgt í öllum atriðum og undir öll- um kringumstæðum; að numin skuli tafar- laust úr gildi úr lágmarks launalöggjöfinni, þau ákvæði, er heimila að þrjátíu og einum af hundraði þeirra, er vinna, megi greiða lægra kaup en þar er gert ráð fvrir, og að breyta sfeuli grundvallarlögum þjóðarinnar (British North America Act) ef þurfa þyki, til þess að óhjákvæmilegustu samfélagsumbótum verði lögum samkvæmt hrundið í framkvæmd. 1 sambandi vin atvinnu og launakjör saumastúlkna hefir nefndarálitið meðal ann- ars þetta að segja, eftir að leidd hafði verið athygli að því, hve kaupgjald sé óhæfilega lágt við það starf, en vinnutími oft og þrá- sinnis óverjanlega langur: “Með fullu tilliti til þess hvernig til hag- ar við klæðagerð hér í landi og hversu sá iðnaður hefir ár frá ári átt örðugra upp- dráttar vegna stórkaupa samtaka annars veg- ar og kreppunnar hins vegar, þá getur nefnd- in ekki, án þess þó að allir eigi óskilið mál, fram hjá því gengið, að lýsa vfir því í fullri hreinskilni, að svo sé ástandið í þessari grein canadisks iðnaðar hvað atvinnu og launakjör áhrærir ömurlegt, að slíkt verðskuldi þjmgstu fordæming; ástand sem þetta verður ekki rétt- lætt með neinni þeirri þjóð, er telja vill sig siðmannaða.” Ekki er glæsilegri lýsingin, er nefndin dregur fram í sambandi við húsgagnaiðnað- inn, og kjör þau, er verkalýðurinn í þeirri framleiðslugrein 'hefir átt við að búa. Svo má segja að einu gildi hvar gripið sé ofan í ummæli og álit nefndariunar; það er ekki ein- asta að potturinn sé tíða brotinn viðvíkjandi ástandi verkalýðs í verksmiðjum, keðjubúð- um og annarsstaðar, heldur er hann blátt á- fram kvarnaður til agna. x Vinnutíminn í þeim keðjubúðum, er mat- vælasölu höfðu með höndum, nam um 60 klukkustundum á viku, og þó nokkru meiru í Quebec, að því er nefndinni segist frá. 1 búðabáknunum, er við margþættari verzlun fengust, var ástandið síður en svo betra, og þó að jafnaði einna átakanlegast hvað launa- kjör stúlkna áhrærði. Væri framkvæmdar- stjórinn við eitt slíkt fyrirtæki spurður að hverju þetta sætti, svaraði hann á jiessa leið: “Stúlkurnar eru ánægðar.” Níutíu og fimm af hundraði þeirra fengu innan við tíu dali á viku í kaup, þó félagið greiddi hluthöfum sín- um í gróðahlutdeild 80 af hundraði. Með tilliti til löggjafar þeirrar um lág- markslaun, sem í gildi er í hinum ýmsu fylkj- um, leggur nefndin til að þær undanþágur, sem þar eru veitfar, einkum í sambandi við byrjunarlaun, 'séu með 'öllu útilokaðar, og mjög hert á eftirliti frá því, sem nú er. Eins og nú hagar til, eru undanþágu á- kvæði í gildandi lágmarkslauna löggjöf, sem heimila að stúlkur vinni frá 55 til 60 klukku- stundir á viku, og í einstökum tilfellum 72 klukkustundir. Þetta telur nefndin með öllu óhæfilegt og krefst á því skjótra breytinga. Komi það upp úr kafinu að sambands- þing skorti valdsvið til þess að hrinda í fram- kvæmd hinum óumflýjanlégustu umbótum í mannfélagsmálum, leggur nefndin til að grundvallarlögum þjóðarinnar verði um- svifalaust breytt þannig, að slíkt verði fram- kvæmanlegt. Meðan á undirbúningi slíkra breytinga stæði, mælir nefndin með því að sambands- og fylkjastjórnir hefjist handa með það fyrir augum, að ráða að minsta kosti bráðabirgða bót á allra tilfinnanlegustu mis- fellunum. Betur má ef duga skal Það er vitaskuld ekki ávalt geðfelt verk að liamra sýknt og heilagt á því sama; þó er það sígilt hið fornkveðna að dropinn holi steininn, sem og það að þrálætið sé seigast allra óla, þó slíkt verði auðvitað ekki fekið bókstaflega. Sé eggjárn ekki nógu skarpt, er það brýnt; ekki einu sinni eða tvisvar, held- ur þráfaldlega unz tilganginum er náð. Það hefir oftar en einu sinni og oftar en tvisvar verið brýnt fyrir almenningi, og verð- ur oftar gert enn, hver nauðsyn beri til að fslenzku blöðin séu skilvíslega borguð; ekki aðeins af hendingu á löngum fresti, heldur að þau verði greidd árlega fyrirfram; ekki af nokkrum kaupendum, heldur hverjum ein- asta og eina. Tekjustofnar blaðanna hafa verið, og geta aðeins verið tveir; sem sé auglýsingar og áskriftargjöld. Meðan gott var í ári og landið flaut í mjólk og hunangi og auglýs- ingar fengust greiðlega, slampaðist alt sam- an nokkurn veginn af, þó hinu og þessu væri nokkuð ábótavant um innheimtu áskriftar- gjalda. En eftir því sem harðara varð í ári, rénuðu auglýsingatekjur blaðanna af eðlileg- um ástæðum; og til þess að þau þá ekki logn- uðust út af, var auðsætt að meiri áherzlu varð að leggja við innheimtu áskriftargjalda, en gert hafði áður verið að jafnaði. Áskoranir til kaupenda um kð greiða á- skriftargjöld sín í gjalddaga, sem er það sama og borga fvrirfram, hafa verið sendar þeim hvað eftir annað, ár eftir ár; ávalt hafa þær borið einhvern árangur; stundum allmikinn, en á hinn bóginn líka oft lítinn. Lögberg á fjölmennan hóp trúrra vina víðsvegar um íslenzkar nýbygðir hér vestra; vina og velunnara, er ekkert ómak hafa spar- að til þess að verða því að liði og greiða fjrrir gengi þess; er blaðið þeim öllum þakklátt og langminnugt. Þó verður ekki fram hjá því gengið, að Lögberg á enn útistandandi stór- fé, sem það getur ekki undir nokkrum kring- umstæðum verið án, eigi framtíð þess að verða trygg. Til þess er því vinsamlegast mælst einu sinni enn, að þeir, sem blaðinu skulda, bregðist nú við og geri þau skil, er ástæður allra frekast leyfa. Margt smátt gerir eitt stórt; það safnast þegar saman kemur, jafnvel þó hver upphæð um sig sé ekki j'kja stór. . 1 fyrri viku voru birt kostaboð, er ná til allra, sem frá þeim tíma greiða andvirði blaðsins fyrir fram, sem og til nýrra kaup- enda; er hér átt við auglýsingu frá McFayden fræverzluninni ,og þar að lútandi kofltaboði. Ætti þessu að verða alment sint, og það hið bráðasta. Þjóðernis síns vegna og sóma síns vegna, geta Vestur-lslendingar ekki undir neinum kringumstæðum veríð án íslenzku blaðanna. Sartarbrandshellurnar í Grákollugiljum Oft hafa tilmæli komið fram á prenti frá merkum Vestur-Islend- ingum — hugs&ndi mönnum, — aS margvíslegur fróðleikur, er geym- ist hér á meðal vor vestra sé skráð- ur og gerður að almennings eign. Og vafalítið er það, að sökum van- rækslu í þeim efnum, hefir æðimargt glatast, sem vel hefði verið þess virði að komast fyrir almennings- sjónir. Er frásögn sú er mig fýsir að færa í letur með þessum linum þess eðlis, að vel gæti það orðið skaði frá hagfræðilegu ^jónarmiði að láta hana með öllu hverfa i haf gleymsku og glötunar. Þetta 6o ára gamla leyndarmál um Surtarbrandshellurnar í Grá- kollugiljum, mun nú vera að mestu eða öllu gleymsku undirorpið. Eru nú að líkum fáir orðnir eftir á lífi, fyrir utan þann er þetta ritar, sem um þessar hellur.vissi eða getur gef- ið um þær nákvæmar upplýsingar, sem að haldi gæti komið, ef ein- hvern fýsti að færa sér þær til nota. Það er sem kunnugt er álit margra manna þeirra, er vel þykjast vita að þar sem surtabrandur finst til j muna eða nærri yfirborði, séu lík- ! indi mjög mikil til að kol séu fólgin I í jörðu, að meira eða minna leyti. Og ef svo skyldi til takast að þetta meinlausa leyndarmál mitt gæti orðið öldnum og þá einkum óborn- um til arðs eða blessunar, vildi eg siður'taka það með mér í gröfina. Vildi eg því biðja Wlinnipegblöðin að gera það heyrum kunnugt, og flytja austur um ál, til móður vorr- ar og hennar blessuðu barna, ef verða mætti til einhvers góðs, og að einhver Borgfirðingur nýju kyn- slóðarinnar vildi leita fyrir sér und- ir surtarbrandslögunum. Það var á árunum 1874-76 að í Fornahvammi í Norðurárdal bjó bóndinn Einar Sigurðsson. Þá bjó í Hlið (sem nú er og hefir verið æði lengi í eyði) Ingimar Marísson, og voru bæirnir svo nærri hvor öðr- um, að kallast mátti á úr einu hlað- inu í hitt, þegar logn var. Þó rann (á sú, er Hvassá heitir, milli tún- anna. Eram undir botni Norðurár- dalsins að sunnanverðu, ekki all- langt frá svo kölluðum Holtavörðu- heiðarsporði, og rétt á móti Sælu- húsinu, sem þá var, (1870) eru tvö gil ekki mjög stór, sem þá voru köll. uð Grákollugil, og er skamt á milli þeirra. Gil þessi falla í Norðurá framan til á svonefndum Hellistung. um. Bæði falla gilin í mjóum frem- ur grunnum gljúfrum og ekki mjög löngum, enda eru þau ekki vatns- mikil nema í vorleysingum, þegar hver smáspræna þykir voða-vatns- fall og veltur fram kolmórauð á meðan nógur snjór er á fjöllurrf uppi. Það sem eg vildi sérstaklega leggja áherzlu á er að frá þessum tveimur bæjúm, Hlíð og Eorna- hvammi, var tekið talsvert af* surt- arhrandshellum úr áminstum Grá- kollugiljum á árunum 1874-76 og þá einnig nokkuð síðar. Man eg sérstaklega eftir einni hellu ; var hún notuð fyrir árefti yfir fjósdyr. Hún var um 4—5 fet á lengd og 1/—2 að breidd og var ósködduð með öllu er eg síðast man eftir. Það heyrði eg talað að surtarbrand- urinn væri meiri í fremra gilinu, nær heiðinni. Einnig heyrði eg að surtarbrandur hefði fundist á svo nefndu Hellisárgljúfri á víð og dreif. En Hellisá kemur úr Gisla- vatni og takmarkar Hellistungur að sunnanverðu, en hún fellur í Norð- urá nokkru neðar en Kattarhryggs- gil. Einnig heyrði eg það oft rætt að liklegt væri áð kolaæð eða lag lægi í gegnum Helþstunguna, úr Grákollugiljum yfir í Hellisdalinn, og er það alls ekki ólíklega til get- ið. Á annað er þó að líta í sam- bandi við kolafund eða rekstur á þessu svæði, en það eru flutnings- möguleikar. Voru þeir torfærir til forna og æði miklum erfiðleikum háðir. Nú munu vera komnir bíl- vegir milli Borgarness í Borgarfirði og Borðeyrar í Hrútafirði nyrðra, svo að nú virðist sem flutningur ætti ekki að vera slíkum annmörk- um bundinn og áður fyr, og ýms úr- ræði nú, sem eigi þektust til forna. ZICZAG NÝ — þægileg bók í vasa SJÁLFVIRK — EITT BLAÐ 1 EINU — pægilegri og betri bók í vasann. Hundraö blöð fyrir fimm cent. Zig-Zag cigarettu-blöð eru búin til úr bezta efni. Neitið öllum eftirlíkingum. Virðist því nú sem góður búbætir gæti það orðið héraði og landi, ef kol fyndust svo að námi nemi í Grá- kollugiljum, eða annarsstaðar í Hellistungum. Fyrst eg á annað borð er farinn að minnast á kol ög kolanámur, vildi eg um leið geta lítilsháttar kola- námunnar gömlu í Hreðavatnsf jalli, sem talsvert af kolum var tekið úr árin 1885-87. Skal þess getið, að hjá svonefndum Þórisengismúla er ofurlítið gildrag, sem oftast er þurt um jniðsumarsleytið. Þar var vart bæði surtarbrands og kola ofan- jarðar. ( Surtarbrandur mun að vísu talinn ^ín tegund kola). Það heyrði eg sagt að kol þau, er vart varð í nefndu gildragi myndu vera í sam- bandi við gömlu námuna. En hún er í svokölluðum Fannárgljúfrum, þar sem áin (Fanná) fellur úr mynni Fannárdalsins. Er dalur sá upp á háf jallinu og náman því ofar- Iega í Hreðavatnsf jalli. Fannárdal- urinn er annar efsti og grynsti dal- urinn á þessum svæðum, en hinn Sátudalur, þegar eg þekti til fyrir 45 árum síðan. Ekki get eg sett mig úr færi, fyrst eg annars er á stað farinn, en að minnast tveggja munnmælasagna, er fleygar voru í héraði á mínum ung- dómsárum. Ekki skal eg dæma gildi þeirra eða hvort nokkur sannindi eru í þeim fólgin. Hitt er gaman, að þær geymist og aðrar kynslóðir eigi þær á bak við eyrun, ef svo til tækist að þága væri í. Og hvort gull er i jörðu, þar sem sögurnar benda til, ætla eg ekki á að giska. Það er þá fyrst að eg heyrði talað um, að presturinn í Hvammi í Norð- urádal, sem eitthvað var sturlaður eða geðveikur, ekki man eg nafn hans fyrir víst (Líklega séra Jón Benediktsson). En hvað sem hann hét var oft um það talað, að hann hafði á blíðviðris sumardegi riðið inn á Sanddal og ef til villi alla leið inn í Mjóadalsbotn, -sem er afdal- ur inn úr Sanddalnum milli Galtar- höfða og Sanddalstungu. En er klerkur kom heim aftur hafði hann haft mikið af gullsandi í vetling sín. um. Hin er sögnin sú, að bóndi á Hreimsstöðum í Norðurádal, kom eitt sinn úr f járleit eða smalamensku með steinvölu í vasa sínum, er hann hafði fundið norðan í Baulusandin- um, og átti að hafa verið sem svar- aði éinum þriðja af gullblendingi í ^teinmolanum. Ekki veit eg um ár- töl eða hvenær sögur þessar hafa fyrst til orðið. En alt af finst mér að vænta megi auðs og allsnægta úr urðum gamla íslands, þó enn hafi ekki orðið nein sú leit til láns, er til þess hefir verið gerð að hefja slíkt til yfirborðsins. Að endingu óska eg heimaland- inu og þjóðinni árs og friðar, við námagröft, sem á öllum öðrum svið. um, um æfi og óborna daga. M. Ingimundarson. Fjölsótt gleðimót Síðastliðið föstudagskvöld var haldið gleðimót í JðYis Bjarnasonar skólá samkvæmt því sem tilkynt var í síðasta tbi. Lögbergs. Fyrir þessu gleðimóti stóð “Jón Bjarnason Ladies’ Guild,’’ sem er tiltölulega nýmyndað félag, er samanstendur af ýmsum konum, sem bera sérstak- an hlýhug til Jóns Bjarnasonar skóla og til hans þekkja vel, þar sem börn þeirra annað hvort eru nú á skólan- um, eða hafa gengið á hann undan- farandi, og er tilgangurinn sá að hlynna að framfara- og velferðar- málum skólans eftir megni. Samkvæmi þetta var í orðsins fylsta skilningi “gleðimót.” Þar var mesta fjölmenni samankomið— húsfyllir—fólk á ýmsu aldursstigi, nemendur og aðstandendur, og margt annað ágætis- og myndarfólk. Var setið við “bridge” í tveim kenslustofunum og dansað i hinni Jiriðju. Hljómsveitin “The Col- legians’ Orchestra” lék danslögin, en unga fólkið steig sporin létt og lipurlega meðan setið var við “bridge” í hinum stofunum, en að því loknu voru bornar fram rausn- arlegar veitingar og nokkrar minnis- gjafir afhentar þeim, er há- eða lag- stigum náðu við spilaborðin. — Að því öllu um garð gengnu tóku “Col- legians” aftur að leika fjörug dans. lög, og dansaði þá margt af eldra fólkinu ekki síður en hið yngra. Auk Mrs. A. S. Bardal. sem er forseti félagsins, studdu félagskon- ur að því að mótið gæti orðið sem ánægjulegast, eins og raun varð á. Umsjón og eftirlit með spilaborð- unum höfðu þær Mrs. C. J. Weale, Mrs. D. H. Ross og Mrs. Frank Vaux. Um kaffiveitingar og alt meðfylgjandi góðgæti önnuðust þær Mrs. Peter Myrvold og Mrs. A. Griffith aðallega, en drjúga aðstoð veittu þeim félagskonurnar, Mrs. C. C. Herald, Mrs. J. G. Snidal, Mrs. M. E. Hornbeck og margar fleiri. Eiga allar þessar konur þakklæti skilið fyrir framúrskarandi rausn og^dugnað við þetta tækifæri.— Nöfn þeirra er minnisgjafirnar hlutu, eru þessi: Mrs. G. K. Steph- enson, Miss Guðrún Johnson, Mr. S. Sigurdsson og Mr. Stanley Mar- tin.— M. KJÖRIjyN AÐ HEIÐURS- FÉLAGA Á fundi, er Karlakór íslendinga í Winnipeg hélt þann 16. janúar síð. astliðinn, var hr. Björgvin tónskáld Guðmundsson, söngkennari á Akur- eyri, kjörinn heiðursfélagi flokks- ins. Björgvin átti forgöngu að því að flokkurinn var stofnaður, og vann með því mikið þarfaverk, sem og á öðrum sviðum islenzkrar þjóð- ' rækni meðal Islendinga vestanhafs.

x

Lögberg

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Lögberg
https://timarit.is/publication/132

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.