Lögberg - 27.06.1935, Qupperneq 6

6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 27. JÚNÍ, 1935.
Týnda brúðurin
Eftir MRS. E. D. E. N. SOUTHWORTH
“Það gerir ekkert til, eg heiti Edith, og
það dugar, þegar þú talar við mig; en þú ert
særður; hvar ertu særður? Þú ert að fölna
upp! hvar er það? Sestu hér á bekkinn-
Ó-nei, hann er of harður. Komdu inn í svefn-
herbergið mitt, það er hérna út úr forstof-
unni; það er mjúkur legubekkur þar, sem
þú getur hvílt þig á. Eg ætla að útvega þér
einhverja hressingu.
“Kæra þökk fyrir, göfuga jómfrú; en nú
má eg ekki dvelja hér lengur. Bg verð að
taka hestinn minn og fara strax.”
“Fara?”
“Já, Bdith. Hið eina, sem eg get gert,
eftir það, sem á undan er farið—og sem eg
iðrast ekki eftir—er að fara til herstöðvanna
strax og segja frá öllu sem fyrir hefir komið,
og frá minni þátttöku í því og gefa mig upp
mótstöðulaust, og svara þeim kærum, sem á
mig kunna að verða bornar.”
“Hamingjan góða! Eg veit í hversu
mikla hættu þú hefir sett þig, með því að
verja mig frá því að verða föntunum að bráð!
E(g veit hversu hræðileg hegning liggur við
því, að óhlýðnast yfirforingja sínum í hern-
um. Farðu ekki! í Guðs bænum farðu ekki! ”
“Er yður það svo hjartfólgið hver verða
mín forlög, göfuga jómfrú?” sagði ungi liðs-
foringinn, með djúpri tilfinningu í röddinni.
“Að mér sé ekki hjartfólgið áhugamál
hver verði forlög míns göfuga hjálparmanns!
Hvernig ætti eg að geta látið mér vera sama
um hvað þín bíður? f hamingjunnar bænum
farðu ekki. Láttu þér ekki detta í hug að
fara!. Þú gerir það ekki. Segðu að þú ætlir
ekki að fara!”
“Eg er þess fullviss, að jafn göfug
stúlka og þú ert, viljir ekki ráða mér til neins,
sem er ógöfugt og kastar skugga á mannorð
mitt.”
Nei, nei,—en þú hefir lagt svo mikið í
sölurnar mín vegna. Þegar eg hugsa um það,
þá næstum óska eg að þú hefðir ekki steypt
þér út í þá hættu, sem þú gerðir, til þess að
frelsa mig. Ó, eg get ekki hugsað til að þú
þurfir að líða harða hegningu fyrir það, að
hafa frelsað mig. Eg vildi heldur að ])ú hefð-
ir látið það ógert, að bjarga mér!”'
“En af slíkri hamingju hefði eg ekki
viljað missa, þó öll heimsins gæði hefðu verið
í boði. Kvíð þú ekki fyrir mér, kæra Bdith.
Eg stofna mér ekki í mikla hættu, með því
að gefa mig sjálfviljuglega og mál mitt upp
fyrir herréttinum. Enskir herforingjar eru
prúðmenni, sem taka ástæður til greina- Þú
mátt ekki dæma þá eftir þíví, sem þú hefir séð
af framferði þessara druknu ribbalda. Þegar
þeir heyra alla málavexti, er eg í engum efa
um, að þeir líta á málið með sanngirni. Auk
þess koma úrslit málsins undir Ross. —
General Ross er einhver mannúðlegasti
og göfugasti maður, sem nokkurntíma hefir
verið til-—Ka'ra Edith, þú verður að lofa mér
að fara, það er óhjákvæmilegt. ”
Hann tók hendi hennar og bar að vörum
sér, og þrýsti heitum kossi á hana, hneigði
sig djúpt fvrir henni og gekk út. Hann tók
hest sinn, fór á bak og hélt á stað.
Rétt í þessu kom Claudesley og sagði þær
fréttir að Englendingarnir hefðu komist
undan og flúið í skóginn. Hann snéri sér að
liðsforingjanum, sem var að ríða úr hlaðinu
og sagði: “Þú ætlar þó ekki að fara héðan,
herra minn, svona undir eins, þú ættir að
vera hér í dag og hvíla þig eftir áreynsl-
una, ’ ’
“Þakka þér fyrir, en eg verð að fara;
það er óhjákvauiiilegt! Eg verð að fara!”
En þú ert veikur; þú ert ekki ferðafær;
þú getur naumast setið á hestinum. í ham-
ingjunnar bænum láttu þér ekki detta í hug
að fara héðan eins og þú ert. ”
“Þú ert hermaður—eða að minsta kosti
bvrjandi. Þú skilur það, að eftir alt, sem
skeð hefir, get eg ekki, sem heiðarlegur liðs-
foringi, látið það um mig spyrjast, að eg fari
í felur til að forðast réttvísina, og geri ekki
grein fyrir athöfnum mínum- Eg verð að
fara og standa fyrir máli mínu sem heiðar-
legur maður. ”
“Bg skil það, en þú ert veikur.”
Liðsforinginn anzaði engu, en rétti
Cloudesley hendina og hneigði sig fyrir
Edith og reið af stað.
Cloudesley og Bdith horfðu á eftir þess-
um göfuga manni, er hann reið eftir veginum,
að ldiðinu á girðingunni. Hann var nærri því
kominn að hliðinu, þegar alt í einu að hest-
urinn stanzaði og hann riðaði í hnakknum og
féll af baki. Cloudesley og Edith hlupu til
hans eins hart og þau gátu, til að hjálpa hon-
um. Cloudesley losaði fætur hans úr ístöð-
unum og tók hann í fang sér. Edith stóð föl
og sem steini lostin.
“Það hefir liðið yfir hann! Eg sá það á
honum að hann var mjög veikur. Edith
hlauptu og náðu í vatn! Nei, eg skal fara,
en sittu hér og haltu undir höfuðið á honum,
meðan eg er í burtu.”
Edith settist niður við hlið verndara síns,
reisti höfuð hans upp að brjósti sér og beið
þannig milli vonar og ótta, þar til Claudesley
kom. Cloudesley þaut eins fljótt og fæturnir
gátu borið hann, heim að húsinu, til þess að
ná í vatn, og fá hjálp- til að bera liðsföringj-
ann heim. Á leiðinni til baka mætti hann
skólafélögum sínum, sem höfðu verið að elta
ræningjana- Þeir sögðust hafa tvísrað þeim
í allar áttir og að síðustu mist af þeim inn í
stórskógana. Þeir hlupu af baki hestum sín-
um og söfnuðust saman kringum hinn sjúka
mann.
Cloudesley baðaði andlit sjúklingsins
með köldu vatni. Hann sagði skólafélögum
sínum, hver þessi maður væri, og beiddi ein-
hverja þeirra að ríða sem fljótast til þorps-
ins og ná í lækni. Thurston Willcoxen, sem
gekk næst Cloudesley að völdum í skóla-her-
deildinni, hljóp undir eins á bak hesti sínum
og þeysti á leið til þorpsins.
Ilinn særði liðsforingi var á meðan beðið
vTar eftir lækninum, borinn heim í húsið, og
lagður í mjúkan legubekk í einni stofunni.
Bdith heyrði hjólaskrölt og að vagni var
ekið upp að framdyrum hússins. Hún þaut
á fætur og sér til mikillar huggunar sá hún
að það var læknisvagninn og hún sá lækninn
koma hlaupandi upp tröppurnar. Hún gekk
til læknisins og reyndi að vera eins róleg og
mögulegt var; hún fylgdi lækninum að stof-
unni þar sem sjúklingurinn lá, opnaði hurð-
ina og læknirinn gekk inn. Edith beið fyrir
framan í forstofunni. Hún gekk mjög hljóð-
lega fram og til baka og stanzaði stundum til
að hlusta, ef hún heyrði nokkuð. Að lítilli
stundu liðinni voru dyrnar opnaðar, og það
var Solomon Weisman, sem kom út og beiddi
um volgt vatn, bómull og nóg af sáraumbúð-
um.
Bdith útvegaði þetta undir eins og fékk
honum og hélt eftir sem áður áfram að ganga
um gólf í forstofunni og hlusta við og við,
eins og áður; einu sinni lieyrði hún djúpa
þjáningastunu, eins og deyjandi manns;
henni varð svo bilt við, að hjarta hennar nær
því stöðvaðist af ótta fyrir því sem fram væri
að fara inni í stofunni, en svo heyrðist ekkert
framar-
Klukkutími, tveir klukkutímar liðu, þar
til hurðin vor opnuð aftur og Edith sá lækn-
irinn með skyrtuermarnar brotnar upp fyrir
olnboga og með báðar hendur blóðugar. Það
var Solomon, sem opnaði hurðina, til að
biðja um þvottavatn, handklæði og sápu
handa lækninum, til að þvo sér með. Edith
útvegaði það strax og Solomon lokaði hurð-
inni á eftir sér.
Hálfum tíma síðar var hurðin opnuð í
þriðja sinn, og læknirinn kom út, nýþveginn,
með ánægjubros á andlitinu, og alt látbragð
hans bar vott um að hann hafði góða von um
að sér mundi hepnast að bjarga lífi sjúkl-
ingsins.
“Vilt þú gera svo vel, jómfrú Edith,”
sagði læknirinn. “Eg þarf að tala dálítið
við þig.”
‘ ‘ Það var sannarlega ekkert á þessu
augnabliki, sem Edith þráði meir, en að tala
við læknirinn og fá að heyra hvað hann segði
um sjúklinginn.
“Hvernig líður sjúklingnum þínum,
doktor?” spurði hún með niðurbældri ákefð.
“Honum líður ágætlega; kemur til að
líka ágætlega! Það er að segja, ef hann fær
góða hjúkrun og aðhlynningu. , Það er ein-
mitt það, sem mig langar til að tala um við
þig, jómfrú Bdith. Eg hefi séð þig við
sjúkrabeð áður, góða mín, og veit að eg má
treysta þér betur en nokkrum öðrum, sem eg,
eins og á stendur, get náð til. Bg var að
hugsa um að gera þig að hjúkrunarkonu í
þessu tilfelli, góða mín.
Þegar líf og bati sjúklingsins hvílir á
umönnun yðar, veit eg að þér munuð setja til
síðu alt það er þér kunnið að hafa á móti þess-
um manni, jómfrú Edith,eg þori að segja það-
Þér hafið gömlu þjónustustúlkuna yðar,
Jenny, yður til aðstoðar, og Solomon er hér
við hendina, ef nokkra hættu ber að höndum.
Ejg ætla að gefa yður mínar fyrirskipanir, og
umboð til að annast sjúklinginn sem bezt þér
getið. ”
“Eg skal annast sjúklinginn eins vel og
mér er framast mögulegt, doktor. ”
“Eg veit það. Eg efast ekki um það.”
Bdith sat við rúmið, sem hann lá í, alla
nóttina, og veifaði hægt og gætilega blævæng
yfir andliti hans, til þess að kæla loftið, en
lagði m.júkan ullardúk yfir brjóst honum, svo
loft ka>mist ekki að sárinu; hún gaf honum
með réttu millibili meðulin, sem læknirinn
hafði sagt henni að brúka; hún vökvaði varir
hans. af og til, til að kæla hitann. Þannig
vakti hún yfir honum og lét sér ekki koma
til hugar að sofna eitt augnablik alla nóttina.
Jenny sat í haígindastól öðrum megin við rúm
sjúklingsins og dottaði fram á hendur sér.
Solomon, ungur læknanemi, svaf vært á tré-
bekk í forstofunni. Þannig leið nóttin. Bftir
miðnætti, Edith til mikillar gleði, fór hitinn
að minka í sjúklingnum, og hann féll í væran
svefn- Þegar Solomon kom á fætur, fór hann
inn í sjúkrarúmið og tók að sér að vera yfir
sjúklingnum og annast hann, svo Edith gæti
farið og hvílt sig og sofnað dálitla stund.
1 staðinn fyrir að sjúklingnum batnaði,
versnaði honum svo, að líf hans hékk á veik-
um þræði næstu daga. Bezta umönnun, sem
hægt var að láta í té, og sú bezta læknishjálp,
sem taanleg var, gat með naumindum bjargað
lífi hans. Og þegar hann loksins var úr mestu
liættunni, liðu fleiri vikur þar til hægt var að
lyfta honum úr rúminu yfir í legubekkinn.
Tliorg, sem einnig liafði þurft á læknis-
hjálp að halda, en var nú ferðafær, kom inn í
sjúkrastofuna, þar sem liðsforinginn lá næst-
um því rænulaus. Hann kvaddi liðsforingj-
ann mjög innilega og lét í ljósi að hann væri
mjög hryggur yfir því, sem gerst hafði og
lofaðist til að gera alt sem hann gæti, til að
bæta fyrir honum við herforingjaráðið. Þetta
loforð vakti meira vantraust en traust í huga
Edith, sem hún gat ekki útrýmt, að minsta
kosti lagði hún engan trúnað á það. Thorg
var sendur til herdeildar sinnar, eftir að hún
kom frá borginni Washington, áður hún sigldi
burt frá ströndum Ameríku, til Englands.
Liðsforinginn lá margar vikur nær því á
milli heims og helju og Edith stundaði hann
með stakri árvekni og umönnun.
Um þessar mundir kom sjóliðsforingi
Waugh heim til Luckenough, með konu sína,
þjóna og fylgdarlið. Hann sagðist hafa
fengið að vita um alt sem skeð hefði heima
í fjarveru sinni. Hann var svo himinlifandi
glaður yfir hetjuskap Edith, að hann sagðist
ekki eiga orð til að láta í ljós með aðdáun sína
á því, sem hún hefði gert.
Það var til einskis fyrir hana að reyna
að segja honum, að það hefði alls ekki verið
hetjuskap sínum að þakka, helduí stúdentun-
um, sem hefðu komið þegar mest reið á, og
varið Imckenough fyrir ræingjunum- Það
hafði enga þý?ðingu að segja. honum það;
gamli maðurinn var alveg ákveðinn í því að
skoða frændkonu sína sem slíka hetju, sem
verðskuldaði að standa hlið við hlið mærinnar
af Orleans.
“Var það ekki,” sagði hann, “hennar
göfuga hetjulund, sem gaf henni þor til að
gæta hússins; eða mundu skólapiltarnir nokk-
urn tíma liafa komið til að verja þetta heimili,
ef þeir hefðu ekki heyrt að hún væri í húsinu
til að gæta þess og verja það,—næstum ein-
sömul? Segðu mér ekkert af því! Edith er
stjarnan í meyjaskara gömlu Sankti Maríu,
og eg er svo hjartanlega stoltur af að eiga
slíka frændkonu. Hún á sannarlega skilið
að erfa reiturnar mínar! Hún -hefir sýnt það
að hún er sannur afkomandi Maríu Zelenski;
])að er hún! Bg skal segja þér hvað eg ætla
að gera, Edith. Eg ætla að launa ])ér eins og
]>ú átt skilið, elsku barnið mitt. Já, það skal
eg sannarlega gera. Eg ætla að gifta þig pró-
fessor Grimshaw! Það er það sem eg ætla að
gera, góða mín! Og þið skuluð eiga; Ludk-
enough; þannig get eg bezt launað þér, og það
er ekkert, sem eg hefi ráð á, of gott til þín,
hetjan mín.
Mánuðirnir liðu, stríðinu var lokið, og
friður saminn, en hinn ungi liðsforingi lá enn
.sjúkur á Luckenough, og langt frá ])ví að vera
ferðafær. Thorg hafði gengið svo frá, að
honum var send reglulega borgun sín frá her-
stöðvunum, og tvisvar var honum gefin fram-
lenging á fjarveruleyfi frá hernum.
Edith gat einhvernveginn ekki áttað sig
á þessu, ]>að var henni óskiljanlegt, að Thorg
g.æti gengið nokkuð gott til með því sem hann
gerði. Hún gat ekki trúað því.
4. Kapítuli.
Þegar leið á vorið fékk Michael Shield
skipun um að fara til herdeildar sinnar, sem
])á var komin til Canada- Áður en hann fór,
talaði liann við Edith og með liennar sam-
])ykki, bað hann föðurbróður hennar, Waugh
sjóliðsforingja, um hans samþykki til ráða-
liags við bróðurdóttur hans. Við að heyra
þessa bón, varð gamli hermaðurinn afskap-
lega reiður, svo hann næstum misti vald á sér.
Hann hafði alt hugsanlegt á móti Mr.
Shield sem mannsefni fyrir Edith, en fyrst
og fremst var það, eins og hann komst að
orði, að bregðast Grimshaw. Þar næst var
það, að hann væri Gyðingur, en það versta
af öllu og um leið það viðbjóðslegasta að
liugsa til, var að hann gæfi brezkum herfor-
ingja frændkonu sína fyrir konu. Nei! slík
óforskömmugheit gengu svo langt úr hófi, að
hann gat engu orði komið upp, en sló bylm-
ingshögg í borðið, svo sem til að árétta neitun
sína. Það var með öllu árangur.slaust -þó
konan hans, hin góðláta og hpgværa Henri-
etta, reyndi á allar lundir til að sansa hann
og sefa ofstopann í honum; sömu ósköpin
gengu á fyrir honum í nokkra daga, og eng-
inn fékk komið nokkru tauti við hann, þar
til loks, eins og óveðrið lægði af sjálfu sér,
eða hann væri orðinn uppgefinn á hamagang-
inum, sem allir á heimilinu höfðu fengið fylli-
lega að kenna á. Þegar liann hafði náð nokk-
urnveginn jafnvægi á skapi sínu kallaði hann
á Editli og reyndi að ræða þetta mál við hana,
með stillingu.
“Það sem eg ætlaði að tala um við þig,
Edith, er það, ef þú vilt gæta sóma þíns og
hugsa skynsamlega og giftast Grimshaw, er
minni kr-öfu fullnægt,—og henni skal verða
fullnægt. Undir eins og þú ert gift Grim-
shaw, gef eg þér alla Luckenough eignina,
með öllu, sem henni fylgir, lield aðeins fyrir
mig og Henriettu gömlu, einni stofu og því,
sem við þurfum okkur til viðurværis meðan
við lifum; en ef þú kýst heldur að taka þenn-
an liðsforingja flæking að þér, gef eg þér
ekkert, nei, alls ekkert. Það er alt sem eg
liefi að segja við þig, Edith.”
Meðan gamli maðurinn lét dæluna ganga,
stóð Editli grafkyr, og horfði niður fyrir
fætur sér; loksins sagði hún með skjálfandi
rödd:
“Eg býst við að þetta sé alt, sem þú ætlar
að segja, föðurbróðir minn, eða er ekki svo?
Þú sviftir mig ekki ást og umhyggju þinni;
það veit eg þú gerir ekki, kæri föðurbróðir
minn! ’ ’
“Eg veit ekki, Edith! Eg veit ekki hvað
eg kann að gera, þegar þú hefir af ásettu ráði
valið þér mann, sem mér er í alla staði þvert
á móti skapi, en hafnað þeim manninum, sem
mér er annast um allra manna, og sem eg
hefi valið handa þér; þú liefir með þessu vali
þínu stungið mig í hjartað; en hvað sem þú
afræður í þessu máli, þá gerðu það strax.
Eg þoli ekki að vera í neinni óvissu um það
livað þú ræður af í þessu máli-”
“Bg skal tala við Michael, föðurbróðir
minn. ” Hún gekk út og fann Michael, þar sem
hann var að ganga sér til afþreyingar á flöt-
inni bak við húsið.
Hann kom á móti henni með gleðibros
á andlitinu, tók hönd hennar og þrýsti á hana
heitum kossi.
“Kæra Edith, hvar hefirðu verið allan
þennan tíma?”
“Eg liefi verið hjá föðurbróður mínum,
og hann hefir gefið mér, eins og hann kallar
það, síðasta tækifærið.”
“Hvað er það, Edith?”
“Hvernig get eg sagt þér það, án þess
að særa tilfinningar þínar? En kæri Michael,
þú mátt okki láta þér verða bylt við að heyra
dutlunga og barnalega fordóma gamals her-
manns; sérstaklega þegar þú veist að slíkt
er ekki bygt á neinum rökilm, -heldur sprott-
ið af vondum og ósjálfráðum kringumstæðum,
og einkis verðum kreddum.”
Jæja, kærasta Edith, hvað er það, sem
komið hefir fyrir?”
“Föðurbróðir minn segir að eg megi gefa
þér hönd mína, kæri Miohael—”
“Hann sagði það! Blessuð sé þín fagra
hönd og blessaður sé föðurbróðir þinn, fyrir
að samþykkja að þú gefir mér svo dýrmæta
gjöf! ” Og hann bar hönd hennar aftur upp
að vörum sér og kysti hana mjög ástúðlega.
“Já, Michael, en—”
“En, hvað! Það er þá framar ekkert,
en—; hann samþykti að þú gæfir mér hendi
þína; þá getur ekkert verið því til fvrir-
stöðu.” ,
“Bg átti að erfa allar eignir -lians, eins
og þú ef til vill hefir heyrt.”
“Nei, eg hefi ekki heyrt neitt um það,
mér liefir aídrei dottið neitt í hug um það;
hvernig átti eg að vita nema hann ætfi full-
orðin börn á lífi; en hvað kæmi það svo þess-
um mplum við!—Eg elska þig, Edith!”
“Já, eg átti að erfa allar eignir hans, en
nú gerir hann mig arflausa, nema að eg gangi
að eiga uppáhalds vin hans Dr. Grimshaw.”
“Þúhefir sannarlega skýrt mér frá þessu
máli með aðdáanlegri varfærni og góðvild,
elsku Edith. Hann ætlar að gera þig arf-
lausa, ef þú giftist mér, er ekki svo? Þú þarft
ekki að svara þessari spurningu, elsku Edith;
eg vil á engan hátt standa í vegi fyrir gæfu
þinni í framtíðinni. Eg hefi ekkert nema
sverðið mitt, auk hinnar takmarkalausu
elsku, sem eg ber til þín, ekkert annað að
bjóða þér, nema hin hörðu og óvissu kjör, sem
oft bíða konu hermannsins- Augun þín fögru
fljóta í tárum, elsku Edith, segðu eins og þér
býr í brjósti. Treysturðu þér til að lifa hinu
umflakkandi hermannalífi, og mæta hinum
mörgu hættum, er því eru samfara? Þorir þú
að gefa mér hönd þína, kæra Edith! Nei, nei!
Það er of mikil sjálfselska að biðja þig slíkrar
bónar, það er rangt gert af mér. Hugsaðu þig
vel um, þú leggur svo mikið í háttu; hugsaðu
'bara um hversu mikilla þæginda að þú ferð á
mis, allar þær hættur, sem þú kvnnir að lenda
í, með því að binda forlög þín við mig, og
mína óvissu framtíð. Guð einn veit hversu -eg
hefi tekið nærri mér að segja þetta, en hugs-
aðu um þetta, elsku Bdith, óttastu ekki mig,
eg elska þig meðan eg lifi, hvað sem þú ræður
af í þessu máli.”