Lögberg - 02.08.1935, Blaðsíða 2

2
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 29. ÁGUST, 1935.
Á myndinni sést hertogafrúin af York, þar sem hún heimsótti
búgarð einh er stofna?5ur var fyrir atvinnuleysingja i Lancashire.
Hallig Suderoog
(Framh.)
Fyrir ókunnuga væri sennilega
illmögulegt aÖ ímynda sér, að flat-
lend eyja úti í miðju hafi og ekki
stærrí en 90 ha. geti verið skemti-
staður fyrir unga tápmikla stráka,
sem vilja lifa og leLka sér. En á
Hallig Súderoog er petta hið gagn-
stæða. Þar eru óþrjótandi mögu-
leikar til starfs og leikja, en það sem
laðar strákana mest og sem kemur
flestum þeirra til að sakna þessa
sumarheimilis síns, er frelsið. Hér
eru þeir frjálsir án nokkurra veru- ;
legra takmarka, þeir mega lifa og
leika sér eins og þá lystir og það eru
hvorki foreldrar né kennarar til að
bjóða þeim eða banna. Hér er
bernskan ekki deydd í bundnum sið
kerfum og í fjötrapressum, heldur
er alt gert til þess að unglingarnir
fái að njóta sin, óháðir, óþvingaðir
og sem eðlilegastir.
Að vísu'eru hér fullorðnir fyrir-
liðar eða stjórnendur sem gæta allr.
ar reglu og að strákarnir fari sér
ekkj á neinn hátt að voða. Hver
fyrirliði hefir flokk stráka 15—20
talsins og hver flokkur hefir ein-
hvern ákveðinn starfa á hendi, t. d.
hafði minn flokkur þann starfa, að
gæta alls hreinlætis utan húss. Varð
eg að sjá um að allar gangstéttir
væru sópaðar, að alt rusl væri tint
burt af hlaðinu, að þvottavatn yrði
sótt og að strákarnir þvoðu sér og
burstúðu tennurnan. Urðu þeir að
afklæða sig ofan að niitti og ef ein-
hverjum þótti kalt í veðri og ætlaði
að þvo sér i skyrtunni, var honum
hegnt með því að demba yfir hann
fullri fötu af köldu vatni. Sá, sem
einu sinni hafði orðið fyrir slíku
steypubaði, hugsaði sig tvisvar um í
næsta skifti, áður en hann gerði til-
raun að þvo sér í skyrtunni aftur.
Aðrir flokkar höfðu önnur störf,
sumir hreinsuðu svefnsalinn og
gættu þess að strákar byggju um
rúmin sín, aðrir söfnuðu rekavið og
hjuggu í eldinn, þriðji flokkuririn
starfaði í eldhúsi við uppþvotta og
þurkaði af. Þannig hafði hver
flokkur einhvern ákveðinn starfa,
en sem alla jafna var svo hverfandi
litill samanborið við fjöldann, sem
að honum vann, að honum var
venjulega lokið á fáum mínútum.
Flokkarnir skiftust á að vinna i
heyi, þá sjaldan að í því var unnið,
og þá einkum að snúa múgunum og
hjálpa til að taka saman, sömuleiðis
skiftust þeir á að veiða kola, ef far-
ið var í veiðiferðir.
Yfirstjórnandi og stofnandi þessa
sumarheimilis er eigandi eyjarinnar
Hermann N. Paulsen að nafni.
Píann er fæddur og uppalinn á
Hallig Suderoog, gekk í mentaskóla,
en var kallaður í herinn áður en
hann lyki námi. Þegar hann kom
til baka fanst honum lífið eyðilegt
og tómt og hann sá ekki lengur þann
tilgang í tilverunni, sem hann hafði
séð og æskt á meðan hann var ung-
ur. Þessvegna fann hann enga til-
hneiging hjá sér til að setjast aftur á
skólabekkinn og læra þar grísku,
latínu og stærðfræði, sem honum
fanst vera meir til þess að þurka
upp þessa litlu sálarleifar, sem her-
maðurinn átti eftir, heldur en að
auka þær. Hann kom eins og svo
margur annar, brotinn á sál úr stríð.
inu og vissi ekki meir hvað af sér
átti að verða. Eirðarlaus og hug-
sjónalaus fór hann af landi burt
norður til Danmerkur og Svíþjóðar.
Þar kyntist hann sumarleyfisheim-
ilum, sá um leið nýjan tilgang rísa
framundan, kemur eftir þriggja ára
fjarveru aftur heim til Þýzkalands,
og þá fullur áhuga að koma þessari
nýju hugsjón sinni i framkvæmd.
Hann vissi að starfsemi í þágu
æskulýðsins var ekki unnin fyrir gíg,
því þaðan var framtíðarinnar að
vænta. Árið 1924 stofnaði hann
fyrsta sumarheimili sitt á eynni
Hooge og hafði þar 15—20 stráka
frá Svíþjóð og Þýzkalandi. Tvö
næstu árin á eftir var hann kyr á
Hooge, strákunum fjölgaði, þeir
komust upp í 60 og þar af fáeinir
frá Danmörku. Árið 1927 fluttist
hann til heimaeyju sinnar, Hallig
Slderoog, og hefir dvalið þar síðan.
Ár frá ári hefir strákunum fjölgað,
sem farið hafa í sumarleyfinu til
Hallig Súderoog og síðast þegar eg
vissi, voru þar á 4. hundrað strákar.
Að vísu eru þeir þar ekki allir í
einu, þeir fyrstu koma í maí-byrjun
og hinir síðustu fara í september,
en flestir eru þeir í júli og ágúst,
þá eru þar um tvö hundruð strákar
b einu. Strákarnir eru ekki aðfeins
frá öllum hlutum Þýzkalands, held-
ur og frá Danmörku, Svíþjóð, Sviss
og Ungverjalandi. Þeir koma þang-
að hver með sinn þjóðarfána og
meira að segja islenzki fáninn blakti
þar við hún, tíu vikna tíma sumarið
1929.
Strákarnir kynnast ekki aðeins
hverir öðrum, heldur kynnast þeir
þjóðum hver annars, þeir kynnast
siðum og háttum, lyndiseinkunn,
leikjum og söngvum hinna ýmsu
þjóða. Hallig Súderoog er orðinn
að nokkurs konar miðdepli fyrjr
æsku líkra sem ólíkra, skyldra sem
óskyldra þjóða, þar sem hún mætist
og kynnist, þar sem unglingarnir
læra að skilja og þekkja hvorir aðra
og þegar þeir hverfa aftur til heim-
kynna sinna, er sjóndeildarhringur
þeirra margfalt víðfeðmari. Þeim
hefir skilist þar svo margt, sem þeir
skildu ekki áður, þeir hafa hrifist
og glaðst í djúpri og innilegri vin-
áttu, sem þeir hafa bundist ein-
hverjum “útlendingi,” þeir hugsa
með vinarþeli og hlýju til félaga
sinna og lifa aftur og aftur upp í
endurminningunni ýms atvik frá
dvöl sinni á þessari fögru, einstæðu
eyju. Á Hallig Súderoog hvorki
rífast þeir né hatast, berjast eðá
myrða hvorir aðra, eins og þjóðirn-
ar gera svo oft, þegar þeim er
stjórnað af hinum “vitru” stjórn-
málaskörungum sínum.
Klukkan sex á morgnana er fóta-
ferðatími. Allir gluggar eru opn-
aðir, strákarnir þvo sér, búa um
rúmin sín og borða morgunverðinn.
Að því loknu er hreinsað og sópað
bæði utan húss og innan og á eftir
fara allir, svo framarlega sem veðr-
ið er þolanlegt, í sjóinn að baða sig.
Á hverjum degi fara strákarnir í
allskonar leiki, handknattleiki og
knattspyrnu, pokahlaup, naglahlaup
eggjahlaup, eða þeir reyna sig í
glimu og frjálsum íþróttum. Stund-
um eru kappleikir, og þeim beztu
veitt verðlaun. Strákarnir eru að
mestu leyti látnir sjálfráðir. Hinir
draumlyndu þeirra geta farið ein-
förum og gleymt sér einhversstaðar,
þar sem enginn truflar þá, nema ef
vera skyldi kríurnar og máfarnir.
Aðrir skrifa sendibréf og dagbækur
og enn aðrir fara í knattleiki eða
byggja sér strandborgir úr fjöru-
sandi niðri við ströndina. Stundum
eru háðar þar sjóræningjaorustur
með sandkúlur að vopni ojf ógurleg
áhlaup gerð; endar orustan venju-
lega með veizlu, þar sem strákarnir
hluta út sælgæti, er þeir hafa fengið
sent frá foreldrum eða ættingjum.
Oft liggja þeir hálfnaktir eða al-
naktir, baða sig í sólinni og teikna
eða lesa bækur, stundum hjálpa þeir
eitthvað til í matjurta- eða blóma-
garðinum og stundum setjast þeir
undir skugga trjánna og syngja eða
leika á hljóðfæri.
Hallig Súderoog verður þannig
að sannkallaðri strákaparadís, þar
seiji þeir lifa frjálsir og óháðir öðru
en matnum, svefninum og hrein-
lætinu. Skyldurnar, sem hvíla á
þeim eru fáar en strangar: kl. 9
að kvöldi er hringt til svefns og kl.
10 verður fullkomin kyrð að vera
komin á í svefnskálunum; fyrirlið-
arnir sjá um það til skiftis.
Á kvöldin er dimma tekur og áður
en gengið er til hvílu, fer stundum
allur hópurinn niður á ströndina,
kyndir þar elda, sezt í hring utan
um bálköstinn og segja þá sögur og
æfintýri frá heimkynnum sínum,
eða þeir leika fjörug lög á marg-
faldar harmoníkur, syngja þjóðlög
frá ýmsum löndum eða leika á fiðl-
ur. Stundum fá strákarnir að vera
úti til kl. 10, en þá gengur hópurinn
heitn, heillaður af fegurð kvöldsins
og yndisleik þessarar verðandi æsku.
En stundum finst manni Hallig
Súderoog liggja hér svo einmana i
þessum eyjaklasa í Norðursjónum
og þá langar mann eitthvað burt ekki
til meira lífs, því það er ekki annars.
staðar meir en á Súderoog og ekki
heldur til meiri vináttu eða samræm-
is, heldur langar mann að sjá eitt-
hvað meira, meira land, fleiri eyjar.
Og þá fer maður með stórum mótor-
bátum til næstu eyja: Hooge,
Norderoog, Pellworm, Föhr og
Amrum. Stundum er hópurinn
nokkra daga í burtu, sefur í hlöð-
um á næturnar, en gengur í fylkingu
undir fánum og hljóðfæraslætti eftir
eyjunum á daginn. Á Föhr og Am.
rum eru frægir baðstaðir með fleiri
þúsund íbúa, og þegar strákarnir
gengu með öllum fánunum syngj-
andi og leikandi eftir götunum,
stöðvaðist umferðin oft af því að
horfa á þessa léttlyndu, djarflegu
og stoltu stráka, sem buðu heiminum
byrginn með söng sínum og svell-
andi fjöri.
En þótt Súderoog sé afskekt og
einsömul og syðst allra eynna, er
hún samt oft í góðu veðri næstum
þakin gestum, sem koma á smáum
vélbátum og stórum hjólskipum
hingað til eyjarinnar og dvelja þar í
fáeinar stundir. Það eru mest bað.
gestir frá meginlandinu, sem koma
til að skoða þennan sökkvandi eyja-
heim, eða líka til að kynnast þessu
einkennilega sumardvalarheimili,
sem einn efnalaus einstaklingur
hefir hafið til vegs og sæmdar og
sem fórnað hefir æskunni æfi sinni.
(Framh.)
Skemtiferðir skólabarna. í síð-
ustu viku fóru 39 skólabörn og 2
kennarar frá Seyðisfirði á bifreið-
um til Akureyrar. Á leiðinni var
komið að Dettifossi, Ásbyrgi og í
Mývatnssveit. Úrkomur spiltu
nokkuð vegum og útsýni, en að öðru
Ieyti var þetta ferðalag hið ánægju-
legasta.—N. dagbl. 1. ágúst.
Erindi
/lutt • að ■ Betel við heimsókn
íslenzka lúterska kvenfélagsins
frá Winnipeg, 10 júlí, 1935.
Heiðruðu gestir og samferðafólk I
Það má ekki minna vera en að eg
verði við bón forstöðukonunnar, og
segi nokkur orð, sérstaklega vegna
þess að hún er slíkt afbragð sem
forstöðukona og líka vegna þess að
mér er svo vel við kvenfélagið, sem
er hér á ferð í dag. Annars er mér
vel við öll kvenfélög. Vegna hvers?
Vegna þess að eg veit að þau eru
laus við f járhagslega eigingirni; en
fjárhagsleg eigingirni á ýmsum
sviðum, er sterkasti þátturinn i
kreppunni miklu, sem nú ríkir um
heim allan. Kvenfélögin hugsa að-
eins um að láta gott af sér leiða,—
gera öðrum gott.
Heimsóknir til Betel eru nú orðn-
ar alltíðar og sAiir það hlýhug þann,
sem menn yfirleitt bera til stofnun-
arinnar og líka til vistmanna þeirra,
er á Betel búa. Sjálfur er eg und-
antekning í því efni. Eg er frernur
óvinsæll, eg held nálega, alstaðar.
Það er aðeins á Betel að vikið er úr
vegi fyrir mér. Fólkið er hrætt við
mig. Eg fer svo hratt niður stig-
ana sem skriða falli úr f jalli, og færa
menn sig til hliðar eins fljótt og þeir
geta. Þeir, sem hingað fara, eru í
raun og veru álitnir aflóga,—vist-
menn meina eg; en eg er undantekn-
inig í því efni sem fleiru,—taugar
járnsterkar og fætur sem stálfjaðr-
ir. Þetta var auðvitað útúrdúr.
Fólk í öllum áttum og ekki sizt í
umhverfinu finnur til þess hvað það
var vel hugsað af stofnendum þessa
heimilis, að safna þessu fólki saman
á einn stað og ala önn fyrir því,
hjúkra, sem bezt má verða, þessu
fólki, sem tímans tönn hefir núið og
nagað þar til sjón, heyrn, taugar og
tilfinning virðist alt allmjög að þrot.
um' komið. Menn finna til þess
hvað fulltrúum og forstöðufólki
hefir farist vel á liðinni tið, fjár-
hagslega og allavega, svo á neyðar-
timum er stofnunin í bólma og ekki
á neinu nástrái f járhagslega. Þeir,
sem lifa í einhverri fjarlægð og
þykir vel að verið, hugsa sem svo,
að ekki megi minna vera en að þeir
heimsæki Betel einu sinni á ári,
geri sér glaðan dag með þeim, sem
þar búa, heilsi og kveðji vistmenn,
máske í hinsta sinni, fólk sem þeir
álíta að sjálfsögðu á takmörkum
jarðneskrar baráttu og sællra sól-
heima. Þegar þetta yngra fólk kem-
ur að heimsækja vistmenn, þá er
því líkast sem hinir eldri yngist upp
og njóti að einhverju leyti þess lífs
og fjörs, sem yngra fólkið ætíð flyt-
ur með sér. Það er ánægjulegt mjög.
Kvenfólkið er ætíð fjölmennara i
þessum heimsóknum. Orsökin til
þess er auðvitað sú, að þetta er líkn-
arstofnun. Kvenfólkinu hefir löng-
um verið líkt við englana, þessar
vængjalausu verur, sem menn hugsa
sér sífelt á flökti fram og aftur að
hjálpa, hjúkra og hugga og að lok-
um flytji sálir manna til sælubú-
staða. Karlmennirnir eru samt fylli-
lega með, þó þeir ekki fjölmenni í
þessar skemtiferðir. Það er á allra
vitorði, að karlmennirnir hafa lagt
sinn skerf til stofnunarinnar og við-
haLds hennar. Samt beitir kvenfólk
sér löngum fyrir líknarstarfi af
hvaða tegund sem er og hvar i
heimi er. «*
Ekkert er slíkt sem heimilið,
segja menn jafnvel þar sem um fá-
tækt er að ræða; en góðu heimilin,
eru vermireitir og blómabeð i mann-
félags gróðrarstöðinni. Betel er eitt
af góðu heimilunum og ekki það
sizta. Nei, eg vil segja eitt hið allra
bezta. Eden “er ekki í því,” borin
saman við Bletel. Hugsið ykkur.
Engin spjör að klæða sig í þar, og
ekkert nema hráæti á borðum. En
á Betel eru allsnægtir af öllu, sem
til hamingju heyrir fyrir vistmenn,
föt fææði og atlætii af ágætustu
tegund,—allar óskir uppfyltar, sem
nokkurt vit er í.
Eg talaði um hlýhug manna til
Betel og það ekki að orsakalausu.
Betel er framúrskarandi vinsæl
síofnun. Nálega allir Ieggja gott
til Betel. íslendingum kemur nokk-
urnveginn saman um Betel. Það
virðist nýtt að öllum Islendingum
komi saman um nokkurn skapaðan
hlut; en svona er það. Það hefir
verið af sumum álitið eitt af aðal-
einkennum íslendinga að þeir gætu
aldrei setið á sáttshöfði, hver við
annan, að þeim kæmi aldrei öllum
saman um neitt. Skyldi Betel ætla
að verða til þess að sameina þá?
Ágætt, ef svo væri;—mega ekki við
neinni sundrung, sárlega dreifðir í
framandi landi,
Að endingu þakka eg konunum
kærlega fyrir komuna, fyrir veit-
(tigarnar vænu og skemtunina góðu,
og óska þeim allra heilla.
Eitt enn! Eg held að vistmenn
óski og voni að sjá ykkur aftur hér
á þessari Betel, þar sem þeir eru
ekkert að flýta sér til flutninga, en
biða fleiri heimsókna úr heimi utan
þar sem fjör og lif og framsókn
þróast, ástir eflast og óskir rætast,
hönd tengist hönd og hugir ýmsra
stefna að kærleiksmerki miklu, því
að gleðja gamalmenni og þau fela
föður alvöldum hann, sem engum
út mun hýsa, né neinum gleyma á
neyðartímum.
J. E.
Fréttabréf frá Islandi
Eftir Pétur Sigurðsson.
Það er víðar en i dæmisögunni
um ríka manninn og Lazarus, sem
mikið djúp skilur þá að, er vilja
fara frá einum stað til annars. Þeir
eru vafalaust margir fyrir vestan
haf, sem gjarnan vildu hafa farið
þar um á íslandi, sem eg hefi farið
síðastliðna n mánuði. Eg hefði
heldur ekkert á móti því, nú eftir
fimm ára dvöl á íslandi, að mega
ferðast um bygðir íslendinga í
Vesturheimi og yngja upp góðar
endurminningar. En þótt djúpið,
sem á milli er, sé ekki óyfirstígan-
jegt, þá reynist það samt mörgum
svo, er fara vilja.
Eg hefi svo góðar endurminning-
ar um sólskinsbjarta og víðfeðma
landið fyrir vestan haf, að eg mun
jafnan þrá það að einhverju leyti,
en hitt er líka satt, að eg uni mér
mjög vel á íslandi. Eg hefi heldur
enga ástæðu til annars. því hér hefi
eg átt góðu að fagna á ferðum mín_
um.
Frá því í fyrrahaust hefi eg farið
hringferð um landið, og nokkuð
meira. Þó enganveginn hraðferð.
Eg hefi kornið víða og staldrað
nokkuð við, flutt fyrirlestra í flest-
um sýslum landsins—alls hátt á ann-
að hundrað erindi. Á þessum ferð-
um kemst maður í náið samband við
almenning og kjör hans, atvinnu-
lif og líðan.
Af þessum fimm árum, sem eg
hefi verið heima frá því eg kom frá
Canada, mundi eg telja síðastliðið
ár einna erfiðast fyrir land og lýð.
í fyrra sumar var heyksapartíð mjög
slæm um alt Austur- og Norðurland,
og tæpast í meðallagi í hinum f jórð-
ungum landsins. Landskjálftar
gerðu mikið tjón við Eyjafjörð, og
svo kom haustið með vonsku veður
og hriðarbylji, svo að hey urðu
sumstaðar úti og fé fenti. Ofviðri
og flóð gerði stórtjón, og svo kom
veturinn með aflaleysi og litla at-
vinnu og víða enga. Vertíð brást
alveg hér og þar; en tíminn græðir
öll sár, og það er helzt útlit fyrir, að
þetta sumar muni bæta mönnum
skaðann að nokkru. Síldarafli er
nú mikill og mjög sæmileg áran til
landsins.
En þrátt fyrir erfitt ár, halda
framfarir á íslandi áfram. Hafn-
argerðir, byggingar á nýjum síldar-
bræðslu-verksmiðjum, allmiklar
vegagerðir og samgöngubætur, en
mest áberandi er þó nýrækt víða á
landinu. Þar með vil eg þó ekki
segja, að hún jafnist á við ýmislegt
annað, sem að framkt'æmdum lýt-
ur, en framfarirnar í ræktun hafa
verið miklar og vekja einna helzt
eftirtekt ferðamannsins. Eg skoðaði
alveg nýlega umhverfi Akureyrar,
og hefir þar orðið gleðileg breyting
á síðari árum. Það er uppörfandi
að líta yfir iðgrænu og víðáttumiklu
túnin í kringum þennan snotra og
friðsæla bæ. Eftir því sem sam-
göngur á landinu batna, vaxa tæki-
færi manna til sveita að ýmsu leyti.
Alt af eru að koma nýir bílvegir. í
fyrsta sinni fór eg í sumar í bíl
ntilli Önundarf jarðar og Dýraf jarð-
ar, og bráðum kemur bílvegur alla
leið milli ísafjarðar og Önundar-
f jarðar, og byrjað er á að leggja veg
milli Patreksfjarðar og Bíldudals.
Það verður þó miklum erfiðleikum
bundið, að fá góðan bílveg um alla
Vestfirði og þaðan í samband við
aðal vegakerfi landsins. Verið er að
gera bilveg yfir einn erfiðasta fjall-
veg landsins — Siglufjarðarskarð,
setn þá tengir Siglufjörð við hinar
góðu sveitir Skagaf jarðarsýslu. Nú
getur tnaður sezt i bíl á Akureyri
klukkan 5 eða 6 árdegis og verið
kominn í Borgarnes klukkan 7 síð-
degis, og til Reyjavíkur með hinu
nýja skipi Borgfirðinga, “Laxfoss,”
klukkan 11, og enn á leið þessi eftir
að styttast, eftir því sem vegurinn
batnar, sem víða er enn slæmur og
getur varla heitið bilvegur.
Á Austfjörðum hefir verið einna
daufast yfir atvinnu- og athafnalífi
á landi hér, nú upp á síðkastið.
Blíðutíð var þar í fyrravetur fram
i febrúar, en síðari hluti vetrar var
harður og voraði seint. Góðkunningi
minn á Fáskrúðsfirði, Einar Sig-
urðsson, vann i fyrravetur verk þar,
sem vert er að segja frá. Hann tók
að sér, ásamt öðrum manni, að öllu
leyti smíði á þremur skipum, og
veitti þannig töluverðum peningum
inn í þorpið. Annars eru slíkir bát-
ar flestir bygðir erlendis, sem ís-
lendingar kaupa nú. Einar sá um
smíði skipanna að öllu leyti og setti
vélarnar í þau lika. Þar stóðu þau
þrjú, öll í röð með rá og reiða, vél-
um og öllu tilheyrandi, tilbúin að
fara á flot um það leyti sem eg var
staddur á Fáskrúðsfirði í fyrravet-
ur (febrúar). Eg dáðist að vinnu
og öllum frágangi og gat ekki annað
hugsað mér, en að verkið væri 'prýði.
lega af hendi leyst og óaðfinnanlegt.
Mig minnir að skipin væru milli 20
og 30 tonn. Þessi maður, Einar
Sigurðsson, er íæddur smllingur,
segist ekki vera mikið lærður.
Eftir að eg kom heim frá Aust-
fjörðum, fór eg til Norðurlands og
ferðaðist þar um nálega tveggja
mánaða tírna. Á Húsavík er nú
verið að gera höfn, og verður það
mikill vinningur fyrir þann stað.
Eg kom þar rétt fyrir páska og þá
voru snjóveggirnir mannhæðar háir
á götunum, þegar búið var að grafa
sundur skaflana, en veður breyttist
þá skömmu síðar mjög ákveðið til
batnaðar. Eg dvaldi nokkra daga á
Húsavík og flutti þar erindi við
mjög góða aðsókn og prédikaði einu
sinni við messu hjá séra Friðriki A.
Friðrikssyni, sem Vestur-íslending-
um er að góðu kunnur. Húsvíkingar
eru ánægðir með prestinn sinn, og
hafa þeir góða ástæðu til að vera
það, því séra Friðrik er mesta ljúf-
menni og lipurmenni og starfsmað-
ur góður.
Þótt svona mikill snjór væri um
þetta leyti norður í Þingeyjarsýsl-
um, var þó alveg snjólaust á sama
tíma í Skagafirði, og voru það við-
brigði mikil að koma frá Sauðár-
króki til Húsavíkur. Eg hafði ein-
mitt verið staddur á Sauðárkróki
dagana áðúr í “Sæluviku Skagfirð-
inga.” Þá var þar mikill mann-
söfnuður saman kominn. Þar fluttu
ýmsir menn erindi og menn ræddu
á málfundum trúmál, félagsmál og
ýms mismunandi viðfangsefni. Leik-
ið var á hverju kvökli á tveimur
stöðum, og auðvitað dansað á hverri
nóttu, en í dansi er eg óhæfur þátt-
takandi og kom þar þvi hvergi
nærri. — Á Sauðrákróki er nú haf-
inn undirbúningur að hafnargerð og
stendur til að vinna að henni næsta
ár. Sauðárkrókur hefir lengi beðið
með mikilli þolinmæði, en hefir nú
knýjandi þörf fyrir einhverjar nýj-
ar framkvæmdir. Eg var staddur
þar nú aftur fyrir nokkrum dögum,
og þá skeði sú nýjung, að bændur
fóru í fyrsta sinn með mjólk sína
til Sauðárkróks til þess að láta vinna
úr henni þar. Mjólkursamsalan
hefir nú opnað mjólkurbú á Sauð-
árkróki.
Á Vestfjörðum hafa ekki gerst
neinar sérstakar nýjungar í atvinnu-
lífi eða framkvæmdum, nema að ný
hvalveiðastöð er að taka til starfa á
Tálknafirði, og var verið að endur-
reisa hana, er eg fór þar um í vor.