Lögberg - 02.08.1935, Blaðsíða 6

fí
Týnda brúðurin
Eftir MRS’. E. D. E. N. SOUTHWORTH
Hann reyndi til þess, þegar fólkið kom út
úr kirkjunni og dreifðist um kirkjugarðinn,
að sjá framan í hana og hneigja sig fyrir
henni, en það var alt af eitthvað, sem var á
milli þeirra, svo hann liafði ekkert tækifæri
til að heilsa henni eða tala við hana.
Hún var alt af samferða, frá kirkjunni
Thurston ofursta, eða öðrum gömlum og mik-
ilsmetnum emíbættismönnum úr bygðarlaginu,
sem sýndu henni hina mestu virðing og um-
önnun, svo það var engin leið að ná tali af
henni, nema gera sig beran að óafsakanlegri
ókurteisi.
' Þeim mun meiri erfiðleikar, sem voru á
því, að hann gæti náð tali af Marían, og kynst
henni, þeim mun áfjáðari varð hann að ná
fundi hennar. Ef hann hefði verið ákveðinn í
því að biðja sér hennar fyrir konu, hefði hann
ekki þurft annað en biðja Edith um leyfi að
mega heimsækja hana á heimili hennar; en
honum fanst það óhugsandi, því Thurston átti
í stríði við sjálfan sig og áform haná var
ekki svo staðráðið; hann vildi helzt að fund-
um þeirra gæti borið saman, sem algerlega
af tilviljun, svo hann þvrfti ekki að láta uppi
hug sinn eða vekja hjá henni neinar vonir,
sem hann væri ekki viss um að geta veitt.
En hversu lengi að þessi kalda varfærni
mundi endast, ef hann kæmist í náið samband
og kunnugleika við Marian, það er nú eftir
að vita.
Það var eitt sunnudagskvöld í október
um haustið, að Marian kvaddi sinn virðulega
förunaut, Thurston ofursta, við sáluhliðið, og
hélt glöð og einsömul út á skógarbrautina,
sem lá heim til hennar. Thurston hljóp á
hest sinn, er hann sá þetta og stefndi inn á
sömu braut er hún fór, svo léttilega og hugs-
unarlaust, eins og hann vissi ekki af neinum
á undan sér. Hann náði henni við girðigar-
hlið, sem víða loka upp sveitavegunum. Hann
hnegiði sig fyrir henni, hélt svo áfram, hljóp
af baki, opnaði hliðið og hélt því opnu meðan
liún fór í gegnum það. Marian brosti góðlát-
lega og kinkaði kolli til hans í þakklætisskyni,
og sagði: “Gott kvöld, hr. Wilcoxen,” er hún
reið í gegnum hliðið.
Thurston lokaði hliðinu og reiÖ svo á
eftir henni.
“Þetta er dýrðlegt veður, jómfrú May-
field.”
“Já, sannarlega dvrðlegt!” svaraði
Marian.
“Þá landið; það er svo yndislega fallegt
á haustin. Eg get ekki verið skáldunum sam.
dóma, sem kalla haustið árstíð deyfðar og
þunglyndis.” “Það get eg ekki heldur,”
sagði Marian, “því haustið með hinn fagur-
bláa, heiðskíra himin, hina marglitu skóga,
nægtaríku uppskeru og tilhlökkunina til jóla-
fagnaðarins og vetrar hvíldarinnar eftir ann-
ir sumarsins, hefir alt af verið mér fagnað-
arefni. Ársins mest áríðandi störfum er þá
lokið; uppskerunni farsællega komið í forða-
búrin og tímar gleðskapar og hvíldar eru
framundan.”
“í heimi félagslífsins,” sagði Thurston,
“er það á kvöldin, að loknu dagsverki, sem
glaðværðin er mest, rétt áður en fólk gengur
til hvíldar. Eg skil þínar fallegu hugsanir
um haustið, sem líkingu, sem táknar kvöld
ársins, sem fer á undan vetrarhvíldinni. Nátt-
úran hefir aflokið sínu dýrmæta verki, og
hún klæðist skrantbúningi, og heldur hátíð,
áður en hún legst til hvíldar yfir vetrartím-
ann.” Marian leit á hann og brosti.
“Já, það er líklega það sem eg meinti,
bara betur sagt,” sagði hún brosandi.
Bros hennar fór eins og ljósglampi gegn-
um sál hans og líkama; það var orkustraum-
ur, lífsandi, sem lyfti honum upp yfir hið
hversdagslega og verkaði á alla tilveru hans
með ómótstæðilegri hrifningu. Andlit hans
ljómaÖi af lífi og fögnuði, sem hanh endur-
galt henni með. Það skein eitthvað það úr
augum hans, sem hafði þau áhrif á hana, að
hún leit niður fyrir sig og roðnaði. Thurston
horfði fast á hana og gætti nákvæmlega allra
svipbrigða í andliti hennar, 'og sagði eftir
litla þögn í hátíÖlegum og laðandi róm.
•‘Við erum að tala um hinn sýnilega
heim, jómfrú Mayfield; en hvað er um hugar.
heim vorn? Hvernig verkar haustið á hugs-
analíf vort ? Mér — nei, eg held eg megi segja
að flestum mönnum finnist að haustiÖ sé
frekar boðberi erfiðleika, vöntunar og þján-
inga, frekar en tími hátíðahalds og hvíldar. ”
“Eg held, ef svo er, að það stafi af því að
mannfélagið er ekki í réttu samræmi við nátt-
liruna. MaÖurinn hefir mist sjónar af á
náttúrunni og samræminu við hana, eins og
hann hefir mist sjónar á GuÖi, og samræmi *
við hann,” sagði Marian.
“Og þarf á frelsara að halda til að opna
LÖGBERG, FIMTUDAGINN
augu sín fyrir hvorutveggja,” sagði Thurs-
ton.
“Finst þér það — finnurÖu til þess?”
spurði Marian og leit á hann þessum himin-
töfrandi fögru augum sínum.
Thurston varð eins og frá sér numinn,
og viðkvæm tilfinning hrifningar og gleÖi fór
um hann allan, og hann svaraði eins og hálf-
vegis utan við sig.
“Eg veit það, og finn óumræÖilega sárt
til þess,” sagði hann.
Thurston hélt að hann væri að segja satt
þó sannleikurinn væri sá, að hann hafði aldrei
áður hugsað um eÖa látið sig nokkru skifta
þetta mál, þar til nú að Marian vekur hann
til umhugsunar um það, með áhrifum síns lif-
andi anda, sem gagntók sál hans.
Hún tók aftur til máls, og sagði í ákveðn-
um og einlægum róm: “Þú þekkir það og
finnur sárt til þess. Sú djúpa tilfinning og
þekking er sú heilaga smurningar olía, sem
hefir helgað þíg sem boðbera og starfsmann
í þjónustu mannúðarinnar. Þú ert kallaður
til göfugrar þjónustu meðal mannánna, vertu
þessari háleitu hugsjón trúr. Það er svo
margir kallaðir, hrifnir allra snöggvast; en
þeir staðföstu og trúu eru svo fáir, en þeirra
er kóróna lífsins. ”
“Þú ert þá æðsti presturinn, sem hefir
smurt höfðu mitt með hinni helgu vígslu-
olíu. Eg skal reynast trúr!”. Hann talaÖi í
svo mikilli einlægni og hrifningu, að Marian
fyltist brennandi samhygð með honum, og
talaði nú við hann í sínum glaða og létta róm.
Hann fann hina skjótu breytingu málsins, og
merkti hin ytri svipbrigði á hinu fríða andliti
hennai’, en hvaða ljósi og skuggum að brá
fyrir í sál hennar, var meir en hann gæti
greint að því sinni. Þegar hann tók aftur til
máls sagði hann mjög stillilega og alvarlega:
“Þú talar eins og kennari og prédikar eins
og prestur—með almennum orðatiltækjum.
Talaðu blátt áfram og ákveðið; hvað viltu að
eg geri, jómfrú Mayfield? Aðeins láttu mig
vita hvað þú vilt að eg geri, og, og seg'Su mér
hvernig eg á að byr ja á því; og þú mátt reiða
])ig á, að aldrei hefir nokkur riddari verið
þjónustubundnari ástmey sinni, en eg skal
véra þér!”
Marian brosti.
“Hvernig? — Ó, þú verÖur sjálfur að
l)úa þér til þá stöðu, þar sem þú getur haft
áhrif á fólkið. Eg held eg geti ekki gefið
neinar leiðbeiningar í því máli, en þú finnur
hina réttu leið; ef eg væri karlmaður,—skyldi
eg!”
‘ ‘ En sem kona ’hefir þú unnið undursam-
leg verk! ’ ’
“Fyrir konur,” sagði Marian, og leit á
hann augum fullum gáska og gleði.
“Nei, nei, hvort heldur hefði verið menn
eða konur! En hveriiig ferðu að því,
Marian? Fvrirgefðu,—jómfrú Mayfield,”
flýtti hann sér að segja, og roðnaði í framan
upp í hársrætur.
“Nei, það er óþarft,” sagði hún, “kall-
aðu mig Marian, ef það nafn er tamara tung-
unni en hitt. Allflestir kalla mig Marian, og
mér geðjast vel að því.”
Mild sælutilfinning fór um allar taugar
hans; hann þýddi orð hennar í huga sér sem
hafandi sérstaka meiningu fyrir sig, sem þau
í sjálfu sér höfðu ekki; hann gleymdi því að
þessi velvild, sem hún sýndi honum með því
að lofa honum að kalla sig skírnarnafni sínu,
var frá hennar sjónarmiÖi öllum frjálst; en
honum fanst að hann einn yrði fyrir þeirri
náð. Hann sagði:
“En ef eg nefni þig skírnarnafni þínu,
indæla jómfrú, má eg þá vænta mér þeirrar
ánægju að fá að heyra þína hljómþýðu rödd
nefna mig skírnarnafni mínu?”
“Ó, eg veit ekki!” sagði hún og brosti
svo yndislega góðlátlega. “Ef nokkurn tíma
skyldi koma til þess að það væri eðlilegt, þá
ef til vill; en alls ekki núna. Hinn virðulegi
ofursti Thurston kallar mig Marian, en mér
dettur alls ekki í hug að kalla hann John. ”
13. Kapítidi.
Þetta var fyrsti samfundur þeirra, en
þeir urðu brátt fleiri og fleiri, og við hvern
slíkan fund varð Thurston meir og meir ást-
fanginn af hinni indælu Marian, og hún gat
ekki heldur dulið þá átiægju og sælu, sem
hún hafði af samvistunum við hann.
Einn dag er Thurston reið í gegnum
skóginn mætti hann Marían gangandi eftir
skógarbrautinni, hún var á heimleið frá þorp-
inu. Hún var svo hraust og fögur og bros-
andi af lífsgleði og ánægju er hún mætti hon-
um. Ilún har litla körfu á handlegg sér.
Thurston hljóp af baki til þess að heilsa henni
og taka körfuna af hendlegg hennar, og til
þess að sjá framan í hana, og stama út úr sér
hversu mikil ánægja að sér væri að sjá hana;
það var alt sem hann virtist geta sagt fyrst í
stað.
“Eg kem úr þorpinu, og er á heimleið,”
sagði hún, til þess að segja eitthvað.
29. AGÚST, 1935.
“Það er löng leið að ganga í gegnum
skóginn.”
“Já; en svo stendur á að reiðhesturinn
minn festi fótinn í holu og reif undan sér
skeifuna, og er dálítið haltur, svo eg býst ekki
við að geta n«taÖ hann fyrst um sinn.”
“Guði sé lof,” h^gsaði Thurston með
sjálfum sér.
“Veðrið er svo indælt og eg hefi bara
gaman af að ganga þennan spöl,” sagði hún.
“Marian—bezta Marian, viltu leyfa mér
að fylgja þér heim? Það er leiðinlegt fyrir
þig oina að ganga í gegnum skóginn, og það
er ekki óhult fyrir jafn fallega stúlku, að
vera ein á ferð á þessari afskektu braút.”
‘ ‘ Eg er alveg óhrædd; það gerir mér eng-
inn mein,” sagði Marian.
“Eg vona að þú neitir mér ekki um að
fylgja þér. Þú gerir það ekki, kæra Marian! ”
Hann bað hana svq innilega og sakleysislega;
hann tók í hönd hennar og þrýsti, ef svo svo
mætti segja, afli sálar sinnar með handtak-
inu inn í liennar sál, meðan hann stóð fyrir
framan hana og starði í andlit henni, fullur
aðdáunar og hrifningar.
“Eg þakka þér fyrir; en þú ert á annari
leið.”
“Eg var bara að slæpast, til þess ein-
hvern veginn að eyða tímanum fram að helg-
inni, að eg sæi þig við kirkjuna. Seztu nú
hérna, drotningin mín, hugsjóna-drotningin
mín, eins og í hásæti, meðan eg fer og kem
hestinum mínum í haga. Eg verð kominn
hingað eftir fimtán mínútur; hérna er nokk-
uð, sem þú getur skemt þér við að skoða á
meðan,” sagði hann og tók úr vasa sínum
ljómandi fallega bók, bundna, í purpura og
gull, og lagði í kjöltu hennar. Hann brosti til
hennar og hljóp á bak hestinum, hneigði sig
fyrir henni og þeysti á harðaspretti í burtu,
og skildi Marian eftir eina við að skoða bók-
ina.
Bókn var Lundúna útgáfan af Spencer ’s
“Alfadrotningin,” með mörgum og fallegum
myndum í, hún var einhver fáséðasta bók í
öllu landinu á þeirri tíð. Á saurblaðið var
nafn Marian skrifað, með hendi Thurstons.
Fáeinar mínútur liðu, og Marian var nið-
ursokkin í að skoða þessa fallegu gjöf, hún
fletti blöðunum með óblandinni gleði og fögai-
uði yfir gjöfinni og gefandanum.—Hún var
svo niðursokkin í að lesa í bókinni, að hún
tók ekki eftir þegar Tliurston kom og settist
hjá henni; hann hafði verið fljótari en hann
bjóst við.
“Þú ert svo niðursokkin í Spencer, að þú
livorki heyrir til mín eða sérð mig,” sagði
hann í dálítið vonbrigðalegum málróm.
“ Já, eg sannarlega var komin inn í hul-
iðsheima. Eg þakka þér svo innilega þessa
fögru gjöf. Það er sannarlega dýrgripur.
Eg skal gæta vel þessarar dýrmætu gjafar,”
sagði Marian í barnslegri gleðihrifningu.
“ Veiztu það, að “álfheimar” er ekki eitt-
hvað, sem fallið er úr tízku, eða úrelt, kæra
Marian?” sagði hann og horfði með svo mik-
illi einlægni og lirifningu í hið fagra og góð-
mannlega andlit hennar, að hún leit undan
og roðnaði.
“Komdu,” sagði hún lágt og stóð upp af
steininum; “við skulum fara héðan og halda
áfram.” Þau héldu á stað eftir veginum, og
ræddu í mildum málróm um ýmsa hluti; hug-
arflug og ímyndanir Spencer’s; hið fagra og
blíða liaustveður, grösin og laufin á trjánum;
um helzt alt, nema það, sem þeim báðum lá
inst í hjarta. Hann var hraMdur við að hann
mundi gera hana feimna, og sú hugsun dróg
úr þeim vonarljóma, sem skein á andlit hans,
og öerði hann varfærinn og hélt honum til
baka; þar sem aftur á móti að hún byrgði til-
finningar sínar undir feimnisroða þeim, sem
breiddi sig um andlit hennar og brjóst, en
taugakerfi hennar titraði og sendi draum-
sæta unaðshljóma inn í sál hennar.
Hann ákvarðaði sig á leiðínni, til að tjá
henni ást sína, og fá vissu um hvers hann
mætti vænta. En, livemig gdfc harni hafið
máls á slíku. Hann fann að hún var svo við-
kvæm, að minsta tillit eða raddbreyting gat
haft þau áhrif að hjarta hennar lokðist, eins
og blóm á viðkvæmri plöntu.
Þau héldu áfAm og voru alt af að upp-
götva nýja og nýja fegurð, sem þeim varð
svo skrafdrjúgt um; stundum var það aðeins
lauf á einhverju eikartrénu við veginn, sem
hafði sérstakloga einkennilegan lit; eða smá-
ormur eða padda, sem hafði náð fullum
þroska, og þau dáðust að lagi og lit þessara
smádýra; eða Thurston tók upp skrælnaða og
niðurfallna smágrein, er fallið hafði á veginn,
og breiddi hana út til að skoða hinn yndislega
litablending í vöðvum þess, eða hinar tignar-
legu bogalínur, sem voru að verða svo berar.
—Iinignun? — nei; hin hægfara og eðlilega
sameining þess aftur við moldina. Eða þau
ræddu um hina margbreytilegu liti þurra
laufa, er vindurinn hafÖi feykt í múga upp að
rótum stórra trjáa. Eða að þau litu upp í
himininn og dáðust að fegurð og móælistign
geimsins. Ilið fölleita haust og hinn fagur-
blái himinn heillaði liuga þeirra í ljúfa leiðslu.
Thurston vissi af fögru skógarrjóÖri,
ekki langt í burtu, til vinstri handar, við göt-
una, þaðan var gott útsýni, sem hann langaði
að sýna henni, og hann leiddi Marian þangað
eftir nær því uppgrónum götuslóðum.
tJr rjóðri þessu var gott útsýni milli
trjánna út á fjörðinn, sem var skamt í burtu,
og til bygðarinnar hinum meginn skógarins,
sem öll var í gyltum ljóma í dýrð haustsólar-
innar. Krónur trjánna mvnduðu eins og
stórkostlegan sigurboga yfir höfðum þeirra.
Marian stóð hreyfingarlaus og virti
þessa dýrðlegu sjón fyrir sér, í þögn og að-
dáun.
“Er ekki indælt hér,” sagði Thurston.
Hún kinkaði kolli, en sagði ekkert.
“Er það ekki yndislegt?”
Hún kinkaði kolli aftur og brosti.
“Hefirðu nokkurn tíma komið hér áð-
ur ?”
“ Aldrei.”
“Marian, þú ert sannarlega hrifin af
náttúrunni og elskar fegurðina.
“Eg veit ekki,” sagði hún svo undur blítt,
“livort það er heldur ást eða tilbeiðsla, eða
hvorutveggja, en það er einhver mynd, sem
heillar mig. Sjón sem þessi töfrar mig, og eg
vildi teiga inn í sál mín^, eins mikið af þess
ari fegnrð, dýrð og vizku, eins og eg get veitt
viðtöku. Það er með mig eins og segir í sög-
unni um gamla sjómanninn, sem hélt öllum
veizlugestunum hreyfingarlausum, með sín-
um eldlegu augum. Mynd sem þessi heldur
mér í hrifningu, þar til eg hefi heyrt þá sögu,
og lært þá lexíu, sem hún segir og kennir mér.
Hefirðu nokkurn tíma orðið þess var úti í
hinni frjálsu náttúru, að hún eins og sogar í
sig tilveru þína, og á sama tíma samlagast
tilveru þinni ? Eða er það aðeins ímyndun
mín að fegurðin sé fæÖa sálarinnar?”
Hún leit sínum skæru augum á hann, eins
og til að spyrja, en hann gleymdi allri sinni
varfærni, gleymdi öllu, en tók hana í faðm
sér og þrýsti henni að brjósti sér ,og þrýsti
brennandi ástarkossum á varir hennar, og
hann vissi ekki fyr en hann kraup við kné
hennar, biðjandi liana að fyrirgefa sér —
hlusta á sig—.
Marian stóð og huldi andlit sitt með
höndunum; liún var orðlaus; hún vissi varla
hvað hafði skeð; hún stóð þannig fáein augna-
blik algjörlega hreyfingarlaus. Hún tók hend-
urnar frá augunum, sneri sér frá honum og
sagði með skjálfandi röddu: Stattu á fætur.
Þú skalt ekki falla á kné fyrir nokkurri mann-
eskju, slík lotning tilheyrir Guði einum. 1
hamingjunnar bænum, stattu á fætur! ’ ’
“Fyrirgefðu mér fyrst—hlustaðu fyrst
ámig!”
“Ó, stattu upp—stattu upp; eg bið þig!
Eg get ekki horft á mann liggjandi á hnján-
um, nema í bæn til Guðs,” sagði hún og gekk
frá honum. Hann reis á fætur og fylgdi henni;
hann tók í hönd hennar og leiddi hana að
bekknum og lét hana setjast og settist sjálf-
ur við hlið hennar, tjáandi henni með ákefð
og einlægni í hálfum hljóðum:
“Marian, eg elska þig! Eg hefi aldrei
sagt þessi orð við nokkurn kvenmann áður,
því eg hefi aldrei elskað áður. Marian, fyrst
þegar eg sá þig, fékk eg ást á þér; án þess að
vita af var eg snortinn nýjum lífsstraumi, og
ást mín til þín hefir þróast og aukist með
hverjum degi síðan. Eig elska þig innilegar
en eg get lýst með orðum, eða hugurinn grip-
ið. Eg elska nærveru þína! Marian! Áttu
ekki eitt orð eða tillit fyrir mig? Góða talaðu,
snúðu elskulega andlitinu þínu að mér,” sagði
hann og lagði handlegginn mjúklegá um háls
henni.
“Ansaðu mér, Marian, eg vegsama þig—
eg tilbið þig!”
“Eg verðskulda ekki að vera elskuð á
þann hátt. E|g vil ]>að ekki, því það er rangt,
—bjáguðadýrkun, ” sagði hún með lágri og
titrandi röddu.
“Hvað meinarðu? Er ást mín til þín,
sem líf mitt hangir á; þér svo ógeðfeld? Svar-
aðu mér, Marian. Þú, sem ert öllum ljúfari
og meðaumkunarsamari að eðlisfari; hvernig
getur þú kvalið mig í þessari óvissu?”
“Eg held þér. í engri óvissu.”
‘ ‘ Má eg þá elska þig ? ”
Marian rétti honum hönd sína; það var
svarið.
“Elskarðu mig?” Hún svaraði öllum
spurningum hans með því að þrýsta mjúklega
hendi hans milli handa sér. Hann tók um
hendur hennar og þrýsti þeim að hjarta sér
og vörum, og kvsti þær með brennandi ákefð.
“Segðu eitthvað, elsku Marian; lofaSu
mér að heyra af vörum þínum að þú elskir
mig; viltu gera það, elsku Marian?”
“Eg get ekki sagt þér það núna,” sagði
hún í lágum og titrandi málróm, “eg er dá-
lítið trufluð; mig langar til að komast til ró-
legheita; og eg vil komast sem fyrst heim.
Við skulum ekki dvelja hér lengur.