Lögberg - 02.08.1935, Blaðsíða 5

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 29. ÁGtJST, 1935.
j :-\j
-. i. .. i i .
?ni
■-.!--------------------------------------------------------------------
ni/í .j>'* bn • 1
We’re All Nutty
Here and There
N
(By P. N. BRITT.)
OW that the fall racing is on, a
racing story might be in order.
I like racing stories, or hockey stor-
ies, or baseball stories. And, I get
an odd thrill, too, out of a fight
story.
I guess most people are sort of
nutty at times over this stuff. Lots
of them, of course, don’t want folks
to think they are interested. That’s
probably all right, too, but I never
could find any reason for being
ashamed of turning to the sport
páges.
Most of the good fellows I have
known, and girls, too, have had a
friendly interest in legitimate sport.
I am rather inclined to think sports
are about the finest line of enter-
tainment we have.
Everybody likes a good sport,
while a poor sport has about as
many friends as a rattlesnake.
Stories about good sports ought to
have a steadying influence on poor
sports, make them feel ashamed of
themselves and try to gn straight.
* * *
'T' HE other day, a printer was tell-
A ing me about a poor sport. This
egg, immaculately attired, wanted a
price on printing 5,000 cards. He was
working a racket here, from which
nobody but himself would get any
benefit. He had it so arranged, as
all rackets are fixed. It was an il-
legitimate game, but it was appar-
ent he was doing well at it. Lots
of folks hereabouts are nutty or
dumb, and good material to work
on. The printer gave him a price
of $2.50 a thousand. He said he
could get it done in Montreal for
$1.50 a thousand. The printer told
him to go to Montreal—or some-
where—and get the job done. Like
all chiselers, he was a poor sport.
* * *
T met Teddy McGrath on the street,
the day of the Dempsey-Tunney
fight, the “long count” battle, which
bent badly Dave Barry’s reputation
as ‘ a referee, as well as showing
Dempsey as dead from the neck up,
in not knowing enough to get back
into his corner.
I asked Teddy how he thought the
fight was going. He said he had
fifteen dollars he had won recently
on Dsmpsey, and it was available
for anybody who thought Tunney
had a chance. I said I thought so,
Teddy said okay. Next morning
Teddy came in and handed me three
fives. Teddy is a good sport.
* * *.
Q NE day Joe Fahey walked into
the office, and he had someone
with him. Joe was a likeable, friend-
ly fellow, interested in all in-and
out-door sport. This day Joe’s com-
panion was Bob Fitzsimmons, just
after Jim Corbett had run into lanky
Bob at Carson City, with disastrous
result for Gentleman Jim.
Well, the entire staff, from the
editor-in-chief to the church editor,
rushed into the news room to be
introduced to and shake hands with
Bob.
“What a gentle, kindly handshake
that was,” said the financial editor,
an ex-preacher by the way, and the
sóciety editor thought so, too.
But what a solar-plexus wallop
that fist of Bob’s could deliver. Bob
was a good sport.
» * «
A FTER all, the value of a hockey
•^player, a ball player, a boxer or
a race horse, is his value as an enter-
tainer of the public. Most of us feel
the need of entertainment off and
on. At a hockey match, a ball game,
or watching a horse race we forget
a lot of our headaches, and get more
joy out of it than going fishing where
we find there are no fish or some-
where to meet countless inconven-
iences never known in our own
happy homes.
* * *
D UT about the racing story. Well,
old Bill has been keeping in
touch with racing since away back
when Ten Broeck held the records
from one to four miles, more than
fifty years ago. Bill doesn’t use
horse racing to excess, but he knows
the pastime, and a horse when he
sees it, or settles down to watching !
its performances.
Bill is an old philosopher, too, who |
says a horse race is as uncertain as i
an election, as Sir John Macdonaid j
used to say “an election is just as !
uncertain as a horse race.”
I always look Bill up and have a
talk with him when I get a notion j
to buy a ticket or two. One night j
Bill and I were looking over “to- j
morrow’s entries.” Bill has a niece !
who was going to the races next
day, and she was pestering her uncle
to figure out a horse for her that
would win her enough money to buy
her a winter coat.
Bill made it plain that he didn’t
want to advise her, as any real sport
would. But he was pointing out to
her a pony that had been running
just outside the money, and always
getting a bad start.
“With a boy up who can get him
away,” said Bill, “that horse will
pay good money, maybe tomorrow,
carrying only 98 Ibs. against up to
112 lbs. in other races. If tomorrow
is the day, and you play him across
there will be a good winter coat in
it. And, besides, he’s owned by
Captain Harrison, who would rather
win a race than the money.”
When the little lady went out
next day, she found the rider had
been changed. Bagur was up, and
she took Bill’s advice.
For her six dollars, Chiron paid
her $96.50. She wears a swell coat
each winter on which she has a nice
silk hanger with “Chiron” em-
broidered on it.
* * *
Ð ILL got a lot of joy out of that
incident. He’s a good sport. His
niece was telling me that one day
at the spring meeting recently, he
gave her two dollars and told her to
buy a ticket for the maid in the
house.
When the maid was asked to pick
a horse, she chose what she thought
was the nicest name on the card,
“Pert Peggy,” and wanted a straight
ticket. They brought back to Mary
$10.40.
When they told Bill the result, he
just laughed and dryly remarked:
“Mary can pick ’em just as well
as I can.”
* * »
But, of course, to enjoy any sport,
one has to be a good loser, too. Good
losers are always good sports. They
can take it.
i : “Haf a'ð sækja víSar, víÖar,
■ vantaS hefir dug.
Morgunandinn okkar tíðar
örfar framtaks hug.
Úti á haf í Alvalds nafni.
Ei er hugur yeill;
GuS í hjarta, Guð í stafni,
gefur fararheill.”
Frá Islandi
Þórhallur Einarsson skipstjóri
og eigandi vélbátsins ‘Úðafoss’
fellur útbyrðis og druknar.
Síðastliðinn laugardag vildi það
slys til á vélbátnum Úðafossi írá
Keflavík, er var á siglingu út af
Skagafirði, á austurleið, að Skip-
jtjórinn, Þórhallur Einarsson féll
útbyrðis og druknaði. Vita menn
^kkj gjörla hvernig slysið heur bo.-
ið að höndum, en skipverjar sáu
Þórhalli aldrei skjóta upp eftir að
fiann féll útbyrðis.
Þórhallur var 35 ára, og lætur
eftir sig konu og aldraða móður.—
Mbl. 7. ágúst.
verðmæti lífsins eftir þörfum. Þess
má og minnast að auðæfi landsins
er of mjög komin í fárra manna
hendur; sitja hinir auðugu menn
yfir rétti yngri og eldri.
Það hvílir í dag þoka og mistur
yfir strönd fyrirheitpa landsins —
framtíðarlands athafna og orku.
Næsta framtíð lofar fáu um ónum-
in lönd, bíðandi tækifæri og kostug-
leg verðlaun stríðs og starfsemi.
Þannig virðist ástandið yfirstand..
andi tíðar. Vér erum vissulega
stödd í frumbýlings mannraunum,
jafnvel þótt þrautirnar séu að ýmsu
annars eðlis en áður var.
Þegar vér nú í dag lítum á þetta
ástand frá sjónarsviði þessara
bygða, vaknar hjá oss þessi spurn-
ing:
Hvar stöndum vér á þessari miklu
alvörustund gagnvart hinum mörgu,
örðugu ráðgátum?
Hvar munum vér standa að fimtíu
árum liðnum?
Svarið er falið í brjósti og fram-
tíðar athöfnum hinna yngri bygðar.
manna og kvenna.
Munu mannvirki þeirra skapa
þeim sömu virðingar að fimtíu árum
liðnum eins og á sér stað um hina
eldri kynslóð á þessum tímamótum?
Munu þeir reynast sannir íslend-
ingar; “þéttir á velli og þéttir í
lund.”
Munu þeir ganga undir merki
fallinna feðra og mæðra, eins og
sómir sönnum íslendingum?
Munu þeir leggja ræktwið alt það
góða og göfuga, sem íslenzkt þjóð-
erni hefir að geyma?
Þannig spyrjum vér í dag.
Svarið kemur í ljós að fimtíu ár-
um liðnum. Eg spái engu í þessu
efnii.
En mér blandast alls ekki hugur
um það, að hin yngri kynslóð fer
vel búin úr föðurgarð, að þvi er til
greindar og mannkosta kemur.
Vér tökum oss því í munn á þess-
ari hátíðarstund hin dásamlegu orð
Samúels spámanns: “Hingað til hef-
ir Drottinn hjálpað oss.” (I. Sam.
7, 12.).
Það er líka eina vonin; vort eii\-
asta hlutskifti og afmældur bikar.
Sæll er sá maður, er gerir DrotL-
inn að athvarfi sinu. Hæli er hinn
eilífi Guð. Og hið neðra eru eilífir
armar. (5. Móseb. 33, 27.). Gangir
þú gegnum vötnin, þá er eg með þér,
gegnum vatnsföllin, þá skulu þau
ekki flæða yfir þig ; gangir þú gegn-
um eld, skalt þú eigi brenna þig, og
loginn skal eigi granda þér. Þvi að
eg, Drottinn, er Guð þinn, hinn
Heilagi i ísrael, frelsari þinn. (Jes
43: 2, 3).
f heiminum hafið þér þrenging,
en verið hughraustir, eg hefi sigrað
heiminn. (Jóh. 16; 33).
Svo látum vér staðar numið við
orð skáldanna:
r
“Sé viljinn sannur og hjartað hreint,
vér hræðumst ei ógnir neinar.
Guð er í oss, vér göngum þeint —
svo gjörðu þeir Jesú syeinar.”
•lÍÍ Ög■’> . tll .>•>! . ,
Stofnun málmleitarfélags
Fundur var haldinn í gærkvöldi í
kaupþingssalnum til þess að ræða
um undirbúning að stofnun félags-
skapar, er ynni að því, að leita að
málmum og öðrum verðmætum efn-
um hér á landi.
Þessir tóku til máls á fundinum:
Kristján Guðmundsson framkvstj.,
Björn Kristjánsson fyrv. alþm.,
Helgi Hermann skólastjóri, Gunnar
Bachmann .símritari, Sigurjón Pét-
ursson, Andrés Þormar, gjaldkeri
og Emil Jónsson bæjarstjóri.
Samþykt var á fundinum að vinna
að því, að félag yrði stofnað i þessu
skyni, og var kosin itndirbúnings-
nefnd, 5 manna.
Þessir voru kosnir i nefndina:
Kristján Guðmundsson framkv.stj.,
dr. Trausti Einarsson, Helgi Sig-
urðsson verkfr., Jón Gauti raf-
magnsfr. og Gunnar Bachmann síni-
ritari.—Mbl. 7. ágúst.
Stúlkcv hverfur.
Síðastliðinn sunnudag hvarf
stúlka frá Skógi# í Rauðasands-
hreppi, Jónína Bjarnfeld, 18 ára.
Stúlka þessi, sem er ættuð þaðan að
vestan, hefir dvalið í Reykjavik tvö
undanfarin ár og var nýkomin heim.
Skemtun var haldin að örlyggs-
höfn á sunnudaginn og var búist við
að Jónína ætlaði þangað, en er hún
kom þar ekki, var hafin leit að henni
og hefir henni verið haldið áfram
undanfarna daga, en án nokkurs
árangurs.—Mbl. 7. ágúst.
íþróttamót ái Egilsstöðum
íþróttaráð Austurlands efndi til
íþróttamóts á Egilsstöðum á Völl-
um á sunnudaginn var, með ung-
mennafélögum og íþróttafélögum á
Austurlandi. Kept var um farand-
bikar, sem gefinn var af íþrótta-
ráði Austurlands, en bikarinn hefir
Ríkarður Jónsson smiðað.
Að þessu sinni keptu fimm félög
um bikarinn, og vann hann íþrótta-
félagið “Huginn” á Seyðisfirði.
Hlaut það alls 16 stig, en næst því
var Ungmennafélag Tunguhrepps
með 7 stig, og Ungmennafél. Fljóts-
dæla með 5 stig.
Knattspyrnu háðu íþróttafélagið
Huginn og verkamenn við rafveitu
Eiðaskóla, og unnu verkamenn með
5 mörkum gegn engu.
í reipdrætti keptu Norðmýlingar
gegn Sunnmýlingum, og unnu Norð-
mýlingar í annari lotu.
Á þessu móti var stödd skáldkon.
an Jakobína Johnson, og flutti hún
kveðju frá Vestur-íslendingum.
Einnig las hún upp nokkur af kvæð-
um sinum.
Merkjasala var höfð til ágóða
fyrir sundlaug Eiðaskóla, og söfnuð-
ust á þann hátt um 100 krónur.
Veður var hið bezta, og sóttu mót-
ið 7—800 manns.—Mbl. 7. ágúst.
FRIÐARFÉLAG alrra ÞJÓÐA
Samtal við aðalritara félagsins Mr.
E. D. W. Chaplin ritstjóra tíma-
ritsins “Spectator.”
.<»•»' G ■ \ 1 '
Með f erðamannaskipinu. u - “At-
þantis,” kom hingað í gærmorgun
Rússneski flugmaðurinn Sigmund Levaneffsky, sem myndin er
af, ætlar bráðlega, að reyna í annað sinn að fljúga frá Moskva til
San Francisco yfir norðurpólinn. Fjarlægðin er 6,000 mílur.
Mr. E. D. W. Chaplin, aðalritari
A.P.A. (All Peoples’ Association—
Friðarfélag allra þjóða) sem hefir
höfuðbækistöð sína í London.—
Hann ferðaðist hér nokkuð í gær
og fór aftur með '“.‘Atlantis’’ i nótt,
en þennan stutta tíma, sem hann
dvaldist hér, stofnaði hann íslenzka
deild friðarfélagsins. Er það 30.
deildin, sem stofnuð er og hafði
Haraldur Sigurðsson konsúll undir.
búið stofnun hennar áður en Mr.
Chaplin kom hingað. Stofnendur
íslenzku deildarinnar eru 17 og má
þar fyrstan og fremstan telja séra
Friðrik Hallgrímsson dómkirkju.
prest.
Morgunblaðið hitti Mr. Chaplin
að máli í gærkvöldi og spurði hann
um tildrög stofnunar þessa félags-
skapar og hlutverk hans. Honum
sagðist svo frá:
—Félagsskapurinn var stofnaður
i Englandi árið 1930. Nú hefir
hann deildir i 30 löndum síðan ís-
lenzka deildin var stofnuð Qg eru í
félaginu um 7,000 meðlimir.
—Til hvers er þessi félagsskapur
stofnaður ?
—Vér litum svo á, að stríð hafi
aðallega af misskilningi þjóða í
milli, og þessum misskilningi viljum
vér útrýma, en þó á þann hátt að
starf vort fari hvergi í bága við
borgaralegar skyldur, eins og þær
eru ákveðnar fyrir einstaklinga með
lögum í hverju landi. Hlutverk fé-
lagsins er að auka samúð með öllum
þjóðum jarðar og réttan skilning
þeirra á högum hver annarar.
Eg hefi nú ferðast um flest lönd
Evrópu seinustu 5 árin til þess að
efla þessa hugsjón. Hefi eg ferðast
í þessu skyni sem sjálfboðaliði í frí-
tímum mínum, því að eg er ritstjóri
við vikutímaritið “Spectator,” sem
gef'ið er út í 20 þús. eintökum og
kostar aðeins 6 d. Þetta rit er orðið
gamalt og hafa starfsmenn þess
haldið trygð við það, eins og sjá má
á þv, að fyrstu 100 árin, sem það
lifði, vyu aðeins 4 ritstjórar við
það, hver fram af öðrum.
—Hvernig starfar friðarfélagið ?
—Eins og áður er sagt starfar
það í deildum, en hver deild' gengst.
fyrir því að halda almenna fundi,
þar sem friðarmál eru rædd, og
helztu ágreiningsatriði þjóða á milli.
Stundum heldur félagið líka al-
þjóðafundi til að ræða um þessi mál.
Það heldur og uppi alþjóðaskrif-
stofu, sem veitir allar upplýsingar,
sem beðið er um, og bókasöfn
stofnum vér víðsvegar til þess að
fólk eigi aðgang að þeim bókum,
sem efla friðinn.
—Hvernig stóð á þvi, að þessi fé.
lagsskapur var stofnaður?
—Hann er i rauninni sprottinn
upp af vinafélagi því, er stofnað var
eftir stríðið milli enskumælandi
þjóða (Foundation of English
speaking Union). Sá félagsskap-
ur er aðeins milli Breta og Banda-
ríkjamanna og þar koma engar aðr-
ar þjóðir til greina. En vér vildum
að hugsjón hans ’næði víðar, og þeg-
ar félag vort var stofnað urðu Þjóð-
verjar fyrstir rnanna til þess að sýna
því fylgi, og eru þar nú 8 deildir í
ýmsurn borgurp,
Þetta teljum vér vott þess að fé-
lagsskapurinn sé bygður á heilbrjgð.
um grundvelli, og vér störfum að
því og vonum, að hann geti, áður en
lýkur, náð til allra þjóða.
Og mér þykir vænt um hvað Is-
lendingar hafa brugðist hér vel við
—en þess var að vænta, því að það
er eina þjóðin í heiminum, sem hefir
lýst yfir ævarandi hlutleysi sínu.—
Mbl. 1. ágúst.
FRAMRÆSLUKERFI
WINNIPEGBORGAR
Síðastliðinn þriðjudag var form-
lega hafið verk við hið margum-
rædda lokræsakerfi Winnipegborg-
ar. Eitthvað um 250 menn fá at-
vinnu við þetta mannvirki nú þegar,
en með haustinu er ráðgert að sú
tala aukist upp í nokkuð á annað
þúsund.
! IIelgasot\ Baldiviy. ^ð Hecla P. O.,
‘Onrtttio. 'v *
Margrét var vel að sér við að
sníða og sauma kjóla^og fékk fljót-
lega góða atvinnu hjá' ríkisfólki, er
heima átti í Cleveland, Ohio, en
dvaldi á sumrum við vötnin í Mus-
koka, en á vetrum i North Carolina.
Það fólk tók Margréti með sér;
vildi ekki missa hana, og í North
Carolina kyntist hún John F. Alli-
son, er siðar varð maður hennar.
Þau giftust í Dallas, Texas, og hafa
búið þar stöðugt síðan. John F.
Allison er “contractor” og duglegur
maður. Auk eiginmannsins syrgja
Margréti sáíugu þrír uppkomnir
sýnir. Allir mentaðir á æðri skól-
um. John, sá elztl, vinnur með föð-
ur sinum. Walter er lögmaður í
Dallas og Richard kennir við háskóla
í Iowa Park, Texas. Þau hjón bæði
John F. Allison og Margrét hafa
verið, í söfnuði í Trinity English
Lutheran Church, og allir synir
þeirra voru uppfræddir og fermdir
í þeirri kirkju, og Margrét var ein
af þeim ellefu konum, sem að stofn-
uðu kvenfélag (Ladies Aid Society)
1908 og í því félagi vann hún mikið
fyrir kirkju og kristindóm til æfi*
loka. Margrét var jafnaðarlega hæg-
lát og glaðleg í viðmóti við alla, og
vinföst. Eftir að hún flutti til
Dallas sá Margrét aldrei íslending,
en móðurmáli sínu gleymdi hún samt
ekki, og keypti alt af tvö islenzk
blöð, Lögberg frá Winnipeg, til að
fá fréttir af íslenzku þjóðinni og
ágætis trúmálaritið “Bjarma” frá
Reykjavík, til að sjá þar um kristni-
haldið á íslandi.
Hvildu í Guðs friði.
Margrét.
Hann: Hvers konar fólk er það,
sem flutt er hingað í næstu íbúð?
Hún: Það hlýtur að vera ósköp
fátækt, það á hvorki útvarp né
grammófón og verður sjálft að gera
allan hávaðann.
VlSUR TIL K. N.
Dánarminning
. Þann 16. júní þetta ár, lézt að
heimili sínu í Dallas, Texas, merk
kona, Margrét Jónsdóttir (Mrs.
John F. Allison), 63 ára gömul;
fædd 9. maí 1872, í Arnarholti í
Stafholtstungum í Mýrasýslu á Is-
landi. Jón^ faðir Margrétar var
Magnússon, bónda á Stafholts-
veggjum, af ætt Mýramanna, en
móðir hennar var Kristín Jónsdótt-
ir, Jónssonar, ísakssonar á Bakka
á Akranesi.
Föður sinn misti Margrét 2. ára
görnul og fluttist síðar með móður
sinni til Akraness. Frá Reykjavík
kom hún nálægt 1893, til frænku
sinnar Hallfríðar, Mrs. A. V.
Eg lít með andans augum
þann undra háa sal,
þar múgur manns er inni,
og mætast kvenna val.
Við hallarborðið skur
hinn hýri öldungur,
með ljúfu lifsins brosi,
sá ljóða skjöldungur,
Hann horfir yfir hópinn,
svo hlustar ræður á,
og gleðigeislar skina
svo glögt um öldungs brá.
Þar heyrist skálda hljómur,
með hreinni unaðs gnægð;
þeir yrkja drápur dýrar
um drengskap hans og frægð.
Á köldum vetrarkvöldum
er K. N. sungin ljóð,
sem lifa lengst hjá ýtum
um langa tímans slóð.
Þar sézt ei sorg né myrkur,
þar samið djarft er spaug;
hans andans stór er styrkur
með sterkri bragataug.
Margrét J. Sigurðsson.
w NIGHT SCHOOL ^
Classes Begin September 5th
Classes
from 7.30
to 10 p.m.
To those whose day-time hours
are occupied, we offer Evening
Classes of instruction and training
in Shorthand, Typewriting, Book-
keeping, Accountancy, Business
Letter Writing, Comptometer, Dic-
taphone and Civil Service.
Avail yourself of this oppor-
tunity and advance in your chosen
field of business. Adequate and
experienced Faculty — individual
instruction—spacious class rooms
—modern office equipment
Mondays
and
Thursdays
ENROLL NOW—PROSPECTUS MAILED ON REQUEST «
WE DO NOT EMPLOY CANVASSERS
ANGUS
SCHOOL of COMMERCE
New Telephone Bldg.
Portage at Main
UTi 01.
rí» ...!*«•
■ ■ ■- ■

Phone 95 678
'irrtíi - isy ,■ ,99
i/
>8 ,í!'l
i;i'
-f
—
■
. miaq 'Hi;'»!
. ,,---«