Lögberg - 19.09.1935, Blaðsíða 7

LÖGBERGr, FIMTUDAGINN 19. SEPTEMBER, 1935
7
Fimtugaáta og fyrsta
ársþing
HINS EVANGELISKA LÚTERSKA KIRKJUFÉL.
ISLENDINGA 1 VESTURHEIMI.
Haldið að Mountain, N-D., og í Winnipeg, Manitoba
19. til 25. júní 1935.
Though the “calamities” of the future are unknown, the
“tragedies” of the past cannot be forgotten. We shall always
have with us the sufferers of recent and recurrent catastrophies, to
with The Kwanto (Yokohama-Tokio) Earthquake and The Kwan.
sai (Osaka-Kobe) Typhoon. Of ccourse we must list among the
tragedies of our times The Shanghai Incident and The Manchurian
Affair both of which created such international misunderstandings,
catastrophies if you please, and intensified a certain kind of
nationalism the end of which cannot be predicted.
In the midst of these certainties of the past and the uncertain.
ties of the future, we know that the time has come for another
annual report, and we do not hesitate to say that this is one year
when we Wish the Missionary’s wife would write the report. We
feel so intensely that so very little if anything has been accom-
plished during the year, and she is equally convinced that is has
been one of our most busy and fruitful years! At the Seminary we
were taught not to believe everything one’s wife said in praise of
one’s efforts.
The political and economic uphealvals of the nation we need
not report. Nor dare we venture opinions concerning the after-
maths of the Shanghai Incident and the Manchurian Affair. As
for the Kwansai Typhoon of September 1934, we refer you to
the November 1934 issue of the Japan Lutheran Bulletin. To our
article on page three, we should like to add h,ere that we finally
were able to remove Saburo and his family to a quiet place 40
miles away from the place of disaster. We made several visits to
the devastated areas with clothes and other provisions. We also
made several attempts to move Saburo from the ruins, but each
time the doctor advised against it fearing hemorrhages (which
actually did occur) or other injurious effects to the patient. So
it was with no little anxiety and much trepidation that we finally
got him into our car, but imagine our relief when we landed him
safely and without any physical set-back in the house in the hills
which his brother had rented for him and his family. Best of all,
Saburo has come to a fuller understanding of the wonderful ways
of the Almighty and has given himself anew to the Master from
whom according to his own confession he had been straying. Pray
for this young man who has been spared through both the Kwanto
Earthquake and the Kwansai Typhoon that he may become a
true and faithful witness to the love of God which passeth all
understanding.
To write about what we have done during the past year . . .
well, we might as well stop before we start. To us, the bane of
all these annual reports, even though we try to write in the spirit of
what the 'Lord has wrought by means of us, and even in spite of us
is, we fear, that to many who read much of what we have to write
sounds like egotism!
To write about what we have wanted to do and still wish to
do, would be to run the risk of being visionary and impractical in
this time of balanced budgets. But even were we to risk the above,
we should first and all along the line have to write about the many
obstacles in the way, yes even some deliberately put in the way to
discourage us by those who should uphold our hands in prayer and
encouragement. This would be to paint a picture of pessimism,
but we are by nature optimistic, hence such a write-up becomes
impossible so we shall not even make an attempt to enumerate the
frequency or to indicate the sources of these obstacles. We do
wish, however, to assure you, one and all, that we “are pressing
on toward the goal unto the prize of the high calling of God in
Christ Jesus” (Phil. 3:14).
The work in Kobe as officially recognized by the Japan
Lutheran Church is divided into two church centers, West and
East. That in the west-end is about to take on a new lease of
life because of the completion of the new Church Building which
was dedicated as a place of worship to the Glory of^God on Sunday
May i9th. (Under separate package we are sending you several
pictures). This building was made possible by the tireless efforts
of Dr. Lippard when on furlough in 1926 to raise a Kobe Equip-
ment Fund. The response was so generous that with the proceeds
two centers could be equipped in Kobe. But for some reason or
other the realized amount of this Fund has so shrunk as to limit the
project to a model equipment at West Kobe and only a temporary
barrack affair at East Kobe. But if some of those who made
pledges long ago would even now come forward and redeem them
we would be able to proceed witli our original program of giving
to East Kobe also a model plant in which to carry on the work so
auspiciously begun four years ago, but blasted during the Mission-
ary’s absence of a few months on furlough. Not until within the
past six months, i. e. since the death of one of our former promi-
nent members, have we been able to see results of a definite retyrn
to the fold of a goodly number of the former membership in East
Kobe. In March of this year, Pastor Kishi was removed from this
charge to succeed his father-in-law at our church in Kyoto, and
Mr. Nomura, a recent graduate from our Theological Seminary
was located here. So that, with a past as yet only very partially
redeemed and this change in the staff we dare not write anything
about our work here, suffice it to say that the possibilities are
tremendous.
At Hiroshima, the work is at a standstill. The local pastor
is convinced that he must go to America to learn ways and means
of building up an indigenius and self-supporting church. To this
end he has persuaded a sister of his who lives in California to fin-
ance hini during two years of study at one of our Lutheran Semi-
naries in America. He is planning to leave this summer, so we are
now facing the problein of how to carryy on this work during the
pastor’s absence. We shall look forward to noticing the influence
of the Home Church on this ambitious Japanese Pastor.
Besides the supervision of the work referred to above, and
in our spare time carrying on a bit of rural work in the mountains
just outside of Kobe at a village called Oabashi, we Jiave had to
care for the Treasury of the Mission, both Men’s and Women’s,
also that of the Japan Lutheran Church. This, of course, has be-
come a regular routine service which some one of us out here must
do as best he can sandwiched in somehow between his regular and
full time work, be he a Field Missionary or one engaged in an In-
stitution as the vote of the Mission may decide. To say the least,
the official life of the Treasurer of the Church and of the Mission
is most drab from the evangelist’s point of view, and we have
nothing to report along this line, only to say that somebody has
to be the Goat! The only ray of encouragement we have received
in this department during the year is from Treasurer Weitzel irt
Baltimore who wrote the following on April ist.:—
“I note your comment on standstill budget and am sorry I can
give you no word of encouragement. Some of the receipts are
a little better than last year, but the total is less than last year. We
are hoping that the bottom in receipts has been reached, and assure
you that we will never be so happy as when things pick up and we
can grant more field requests.”
Our work with individuals continues to be the most encourag-
ing feature of our work out here, for it is only as we see “The
Light of the World” shine into the hearts and lives of individuals
that one really experiences the joys of our Mission separated as
we are on the foreign field from all our loved ones. Yes, we say
“all” without any apologies, for the people to whom we have been
sent and who surround us here can never take the place of those
who pray for us at home.
Oh, how the Home Field pulls! We were sorely tempted
during our last furlough, tempted as never before, not to come
back, but the conviction thát what was worthwhile dedicating o'ur
lives to twenty years ago, was even more wortwhile now than ever
before, keep us steadfast. So we ask you, why, having put our
hands to the plough should we look back? Yes, we are on the
handle of the Foreign Missionary Plough. The power of God is
pulling. Those who come after us (but when are they coming?)
must do the planting, for the furrows of the past have not yet
been deepened sufficiently for the seed of the Sower. These
Foreign Missionary Furrows are deepened only by patient and
persistent continuance in well-doing in His Name and in obedience
to His Commands. Ye are the farmers, the husbandmen, if you
please. We are only the ones you have sent out into the ever-
widening and far-reaching harvest fields of the Church in obedi-
ence to the Master’s Command,—“GO YE.”
Respectfully submitted,
S. O. Thorlaksson.
Þá er séra Steingrimur hafði lesiÖ skýrsluna flutti hann stutta
en skýra ræðu um kristniboðsmáliS í'heild sinni.
UrÖu þá almennar umræÖur um málið, er fyrst í staÖ snérust
mest aÖ fjárhagslegri hlið þess, en urðu brátt yfirgripsmeiri og
víÖtækari. Þar með rætt um og lögö áherzla á, aÖ glæÖa og efla
trúboðsáhuga hjá fólki í kirkjufélaginu yfirleitt, eftir því sem bezt
má verða.
Séra R. Marteinsson gerÖi þá tillögu, er margir studdu, að fé-
hirði sé falið aÖ borga nú þegar $600.00 í kristniboðssjóÖ U.L.C.A.
Var þaÖ samþykt.—
AÖ þessu loknu var samþykt aÖ vísa málinu til 5 manna þing-
nefndar. í nefndina voru skipaðir séra Sigurður Ólafsson, séra
H. Sigmar, Eiríkur Anderson, A. F. Björnson og Jón Halldórsson.
Þá var tekið fyrir á ný 4. mál á dagsskrá:
Jóns Bjarnasonar skóli.
%
Fyrir hönd þingnefndar í því máli lagði séra N. S. Thor-
láksson fram þessa skýrslu:
Herra forseti!
Þingnefnd sú, er þú skipaðir í skólamálið hefir reynt að afla
sér allra þeirra upplýsinga, sem henni var unt, viðvíkjandi málinu,
eins og það nú horfir við, til þess hún gæti komið fram með til-
lögur fyrir þingið. Henni varð ljóst, að erfiðasti hjallinn við að eiga
var efnahagsástæðurnar, skuldirnar, sem á skólanum hvíla og nú
þegar þarf að greiða. En hún þóttist líka viss um að þingið myndi
ekki til þess ætlast, að hún leysti þann hnútinn; en hann þarf að
leysa og málinu að ráðstafa, svo að ekki verði til vansæmdar fyrir
kirkjufélagið, né til hnekkis málefni þvi, sem það berst fyrir Er
nefndin þess fullviss, að allir séu þar á einu máli, þótt skoðanir '
séu skiftar um úrlausn málsins En á því ríður, að vér skiftumst
svo á skoðunum, að leiði til sem heppilegastrar úrlausnar, án þess
að svo mikill hiti komist að, að sjóði upp úr og slökkvi eldinn.
Nefndin finnur til þess, að gott verk og fórnfúst hefir verið
unnið af kennurum og skólaráði, og að samhugur og áhugi fyrir
málinu hefir ráðið við starfið. Vill því nefndin leggja það til:
1. Að þingið þakki skólaráði og kennurum fyrir velunnið
verk og alúð alla, sem við það hefir verið sýnd.
Ennfremur litur nefndin svo á, að bezt og haþpasælast fyrir
kirkjufélag vort, væri það, ef skólinn gæti haldið áfram og lifað og
dafnað við verk sitt góða, til sæmdar þjóð vorri, til blessunar
mannfélagi því, sem vér tilheyrum, og til heilla kirkju vorri.
Nefndin leggur því til:
2. Að kirkjufélagið greiði þá þúsund dollara, sem nú þegar
þarf að borga, svo skólaeignin verði ekki seld skattsölu og uppfylt
verði loforð það, sem gefið var á síðasta þingi.
3. Að skólinn haldi áfram.
Að öðrum kosti leggur nefndin fram þessa vara-tillögu:
Að skólaráði og forseta Kirkjufélagsins sé lagalega heimilað.
ur réttur til þess að selja skólann og það, sem skólanum heyrir til,
til lúkningar öllum þeim skuldum, sem á skólaeigninni hvila í sam-
ræmi við samþykt þá, sem gerð var í því máli á síðasta þingi.
(Sjá Gjörðabók sðasta þings, bls. 55, tölulið 3.).
Á kirkjuþingi í Winnipeg 25. júní 1935.
N. S. Thorláksson J. S. Gillis Mrs. S. H. Brieni
Rósa Johnson Thomas Halldórson Stefán Sigmar.
Flutti framsögumaður skýra og skarpa tölu um málið um leið
og hann lagði skýrsluna fram.—
Skýrslan var tekin fyrir lið fyrir lið.
1. liður var samþyktur.
2. liður var ræddur lengi og ítarlega.
Loks gerði S. S. Einarsson breytingartillögu, er komi í stað
alls nefndarálitsins, að undanteknum 1. lið, er þegar var sam-
þyktur. Stuðningsmenn voru séra E. H. Fáfnis og G. Thorleifs-
son. Breytingartillagan hljóðar á þessa leið:
Hið evangeliska lúterska kirkjufélag íslendinga í Vesturheimi
býður Þjóðræknisfélagi íslendinga i Vesturheimi og hinu Sam-
einaða kirkjufélagi íslendinga i Vesturheimi sameign og samvinnu
á skóla Hins. ev. lút. kirkjufélags, þ. e. Jóns Bjarnasonar skóla,
með eftirfylgjandi skilyrðum.
1. Nefnd félög greiða nú þegar tólf hundruð dollara
($1200.00) upp i helming eignarinnar.
2. Þau borga helming af öllum áföllnum skuldum, sem hvíla
á skólanum og eignum hans.
3. Þau leggja fram helming af því fé, er þarf til að starf-
rækja skólann á komandi tíð.
4. Nefnd félög skuldbinda sig til að halda skólanum á ís-
lenzkum og kristilegum grunni.—
Reglugjörð um samvinnu við þessa sameign beggja kirkju-
félaga og Þjóðræknisfélagsins, skal samin af þar til kjörnum
mönnum úr hverju félagi fyrir sig, og samþykt á ársþingum þeirra.
B'lutti framsögumaður ítarlega ræðu um málið um leið og
hann lagði breytingartillöguna fram. Héldu þá umræður um
skólamálið áfram og tóku margir til máls. Stóðu þessar umræður
yfir þar til tími var kominn að slíta fundi. Sunginn var sálmur-
inn No. 13 og fundi síðan slitið kl. 12 á hádegi. Næsti fundur
ákveðinn kl. 2 e. h. sama dag.—
ELLEFTI FUNDUR
Kl. 2 e. h. sama dag.
Sunginn var í fundarbyrjun sálmurinn 232.—Skólamálið lá
fyrir til umræðu.
I umræðum þeim tóku þátt formaður skólaráðs, J. J. Bíldfell.
Flutti hann ítarlega ræðu um skólamálið í heild sinni. Kvað hann
það eindreginn vilja skólaráðsins, að Kirkjufélagið héldi sjálft
skólanum áfram. En færi svo, að það sæi sér það ekki fært, þá
væri ef til vill ekki alveg vonlaust um, að skólaráðið, með aðstoð
einnhverra samhentra manna, gæti tekið skólann algerlega í sínar
hendur. Benti hann á, að þessi aðferð væri reynandi, ef kirkju-
þing sæi engan veg til að Kirkjufélagið sjálft gæti lengur haft
skólahaldið í sínum höndum. Héldu umræður um skólamálið enn
áfram. Tóku ýmsir til máls. Loks gerði séra G. Guttormsson þá
tillögu, er margir studdu, að skólamálinu, eins x>g það þá horfði
við, sé vísað til þingnefndár aftur, og hún beðin að semja nýtt
nefndarálit, bygt á þeim upplýsingum, er nú voru fram komnar,
er hún svo skili siðar á þessum sama fundi. Var það samþykt.
Beðið var um, af formanni þingnefndar, að tveim mönnum sé
bætt við i nefndina. Var það samþykt, og í nefndina voru skip-
aðir þeir G. B. Björnson og dr. B. B. Jónsson.
Þá var tekið fyrir á ný 9. mál á dagsskrá:
Samvinna með öðrum kirkjufélögum.
Fyrir hönd þingnefndar í því máli lagði G. Thorleifsson fram
þessa skýrslu:
Nefndin, sem skipuð var til að fjalla um samvinnu við
önnur kirkjufélög, leyfir sér að leggja fram svohljóðandi
nefndarálit:
1. Kirkjuþingið lýsir ánægju sinni í tilefni af vaxandi
samuð og samvinnuhug innan hinna ýmsu deilda kristinnar
kirkju, og þá sérstaklega milli hinna tveggja kirkjufélaga fs-
lendinga í Vesturheimi.
2. Kirkjuþingið Iýsir gleði sinni yfir ánægjulegri sam-
vinnu Pacific Synod hins sameinaða lúterska kirkjufélags
við hina fjarlægu söfnuði vora á Kyrrahafsströndinni.
3. Kirkjufélagið telur sig reiðuhúið til samvinnu við
Hið Sameinaða Kirkjufélag fslendinga í Vesturheimi á grund-
velli jafnréttis i öllum sameiginlegum kirkjulegum áhuga-
málum, hvar sem slíkri samvinnu verður svo fyrir komið að
hún leiði til einingar og andlegs þroska.
—G. Thorleifsson, Klemens Jónasson, Valdimar
J. Eylands, O. Anderson, A. Bardal.
Samþykt var að taka skýrsluna fyrir, lið fyrir lið.
1. liður var samþyktur.
2. liður sömuleiðis.
3. liður var ræddur æði lengi og all-ítarlega. Loks gerði séra
R. Marteinsson þá tillögu, en séra Sigurður Ólafsson studdi, að
slept sé orðinu “kirkjulegum,” i 3. lið skýrslunnar.—Þá er hér
var komiÖ var auglýst fundarhlé i hálfa klukkustund, um kl. 3.30
e. h., til að þiggja kaffiveitingar í fundarsal kirkjunnar.
Þegar fundur kom saman aftur var sunginn sálmurinn 165.
Að því búnu héldu umræður um nefndarálitið áfram sérstak-
lega um þá breytingartillögu við 3. lið er fram var komin. Loks
var breytingartillagan borin undir atkvæði og samþykt. Liðurinn
með áorðinni breytingu þar næst samþyktur. Nefndarálitið síðan
með áorðinni breytingu, í heild sinni, samþykt. Málið þar með af-
greitt af þinginu.
Þá lá fyrir á ný 6. mál á dagsskrá:
Fjármál.
Fyrir hönd þingnefndar lagði séra B. Theodore Sigurðsson
fram þessa skýrslu:
Fjármálanefndin.
Nefndin, er sett var til að athuga fjármál kirkjufélagsins,
leggur fram eftirfylgjandi tillögur:—
1. Að það sé skilið og hér með ákvarðað að framkvæmdar-
nefnd kirkjufél^gsins hafi fulla heimild til að verja þeim pening-
um sem þegar eru í “Jubilee” sjóðnum, og þeim peningum er safn-
ast í þann sjóð á árinu,—til heimatrúboðs.
2. Að féhirðir kirkjufélagsins greiði $400.00 úr heimatrú-
boðssjóði i heiðingjatrúboðssjóðinn — eins fljótt og kringum-
stæður leyfa og þörf gjörist.
3- Á, $350.00 séu færðir úr kirkjubyggingarsjóði í heimatrú.
boðssjóð og féhirði sé hér með gefið fult vald til þess.
4. Að allur prentunar kostnaður sé borgaður úr Kirkjufé-
lagssjóði.
5. Að samanlögð ársgjöld safnaða Kirkjufélagsins í Kirkju-
félagssjóð séu $600.00.
6. Að þetta þing, votti yfirskoðunarmönnum Kirkjufélags-
ins—hr. Th. Thorsteinson og hr. Fred Thordarson—innilegt þakk.
læti fyrir það, hvað þeir hala leyst vel af hendi vandasamt starf,
—án endurgjalds.
John J. Vopni T. Anderson S. H. Briem
Th. I. Hallgrímson B. Theo. Sigurdsson.