Lögberg - 17.10.1935, Blaðsíða 6

6
LÖGrBERG, FIMTUDAGINN 17. OKTÓfBER, 1935.

Týnda brúðurin
Eftir MRS. E. D. E. N. SOUTHWORTH
Marian var hljóð og svaraði þessu engu.
“ Og nú vil eg spyrja þig hvernig þú ætlir
að koma í veg fyrir að eg giftist Miss LeRoy,
ef mér svo sýnist!”
“Það þarf ekki mig til að koma í veg
fyrir slíkt, Thurston, því það kemur aldrei til
þeirra mála. Þú ert sjáanlega að reyna mig
og prófa stillingu mína og traust mitt á þér.
Það er hvorttveggja nógu traust til að stand-
ast svona leikaraskap, ætla eg að vona. Eg
ímynda mér að hingað til hafir þú verið að
gefa Miss LeRoy undir fótinn í algerðu mein-
ingaijleysi og hugsunarleysi; en nú þegar
þær óhella afleiðingar, sem af því geta hlotist,
eru settar þér fyrir sjónir, munir þú sjá að
slíkt er ekki samboðið þínu göfuglyndi og eg
treysti því að þú hættir að leita þér afþrey-
ingar í því að vekja vonir hjá Miss LeRoy,
sem aldrei geta ræst, og þannig gera hana ó-
hamingjusama. Þú segist vera á förum til
Frakklands. Það gefur þér gott tækifæri til
að slíta kunningsskap þínum við hana. ”
“ Já, og kannske gera hana örvinglaða af
sorg—hver veit f EJn revndu bara að ímvnda
þér að eg giftist henni og tæki hana með
mér ? ’ ’
“Nei, slíkt get eg ekki látið mér til hug-
ar koma.”
“En ef nú þrátt fyrir allar aðvaranir
þínar, að slíkt va>ri áformið!”
“Undir slíkum kringumstæðum, skal eg
opinbera giftingu okkar. ”
“Ó-já. það ætlaðirðu að gera!”
“Areiðanlega! Hvernig getur þér dott-
ið annað í hug? Slíkt tækifæri leysti mig frá
þagnarloforði mínu, en legði mér á herðar
hina sjálfsögðu skvldu mína, að gera giftingu
okkar öllum kunna.”
“Egi býst við að þú munir líta svo á,”
sagði hann gremjulega.
“E'n kæri Thurston, um hvað ertu eigin-
lega að tala! Erfu að tala um að þér sé í
hug að framkvæma svo samvizkulaust níð-
ingsverk. Það er ómögulegt, kæri Thurs-
ton! Um alla eilífð ómögulegt!”
‘ ‘ Það er eins óhugsandi að þú, eins heilög
og þú ert, skulir láta þér detta í hug að opin-
bera giftingu okkar, með nokkurri von um
að þú getir sannað hana. Marian,—prestur-
inn, sem gifti okkur er farinn til Indlands
sem trúboði, og eg er sá eini, sem hefi gift-
ingarvottorð okkar. Svo þú sérð þú hefir
ekkert í höndum til að sanna með að við séum
gift.”
“Eg þarf ekki að sanna það, Thurston.
Eg veit að eftir að athvgli þín liefir verið
vakin á því, að þú vilt ekki hafa það lengur á
samvizkunni að þú sért í algerðu meiningar-
leysi að leika með tilfinningar þessarar
stúlku, og spilla sálarró hennar. Komdu nú!
Taktu hönd mína og við skulum fara heim.
Við verðum að flýta okkur, því það er að
ganga í vont þrumuveður.”
Tliurston, sem hafði óljósa tilfinningu
fyrir ]>ví að hann hefði móðgað ]\rarian fram
xxr liófi, sá þó ekki og gerði sér ekki grein fyrir
því, hversu mærri sér hún hafði tekið þetta
samtal þeirra, hann sá ekki hið biæðandi
hjarta rennar og liinar særðu tilfinningar,
sem duldust bak við hið stilta og rólega yfir-
borðs látbragð hennar. Hann stóð loksins á
fætur, tók hendi hennar og leiddi hana heim
á leið.
Ulviðrið færðist brátt nær, svartir ský-
flókamir þyrluðust um loftið með feikna
hraða og breyttust í allra handa ægilegar
myndir og eldingarnar mynduðu næstum því
eitt óslitið ljóshaf alt um kring. Marian
beiddi hann að ganga hratt, til þess, ef hægt
væri, að komast heim áður en illviðrið skylli
yfir; hún hélt að Edith og Miriam mundu
verða svo hræddar um sig. Þau flýttu sér
sem þau gátu, en rétt er þau voru komin heim
undir Old Field, skall á þau óstætt ofsaveð-
ur með hagli og snjó, og veðurhæðin var svo
mikil að þau gátu varla á fótunum staðið.
Þannig börðust þau áfram um stund á móti
ofviðrinu. Hvinurinn í storminum, brakið
í trjánum, sem vom að brotna í skóginum. og
óslitið þrumuhljóðið og allar ógnir náttúru-
aflanna runnu saman í eitt skerandi hávaða-
org, og gerði þeim ómögulegt að heyra nokk-
urt orð hvort til annars. Alt í einu berst að
eyrum þeirra skerandi kall eða óp, gegnum
ofviðrið. Marian varð afarhrædd; þau
hlustuðu og heyrði rétt hjá sér kallað með
harmþrunginni barnsrödd: “Marian, Marian,
h\rar ertu, Marian!”
Það var Miriam, sem var að kalla. Jú,
það var hún; í þessu óskapa veðri, um miðja
nótt, að leita að sinni elskuðu Marian, sem
hafði verið henni sem önnur móðir, frá því
hún fyrst mundi eftir sér.
Marian slepti hendi Thurstons og æddi í
ofboði í áttina þangað sem hún heyrði að
hljóðið kom, kallandi eins hátt og henni var
mögulegt: ‘ ‘ Eg er hérna, elsku barnið mitt,
eg er hérna. Hvernig stendur á því að þú ert
úti í þessu vonda veðri, góða barn!” spurði
hún, er hún fann Miriam hálfdauða úr kulda
og bleytu, og vafði hana að sér.
“Ó, haglið buldi svo óttalega á hxxsinu
og vindurinn hristi það svo hræðilega, að eg
gat ekki sofið; þegar eg vissi af þér úti í
þessu óskapa veðri. Svo eg fór á fætur og
læddist út til að leita að þér. Góða Marian,
farðu ekki aftur ein að heiman, eg verð alt af
svo hrædd um þig; mér þkir svo vænt um
þig!”
1 þessu verður Miriam litið á Thurston,
sem' stóð hjá þeim, andlit hans var að mestu
hulið bak við breiðan stormkraga ó vfirhöfn
hans, og sást lítið á andlitið. Hver er þessi
maður ?” spurði Miriam óttaslegin.
“Það er vinur okkar, góða mín, sem
fylgdi mér heim,” sagði Marian.
“Góða nótt,” sagði Thurston og hélt án
tafar út í myrkrið og illviðrið, en þær fóru
heim að húsinu.
21. Kapítuli.
Jarqueline stóð fyrir framan stóra speg-
ilinn í setustofunni, og var að virða fyrir sér
útlit sitt með mestu gaumgæfni; það var eins
og hún væri að lesa sína ólifuðu æfi í töfra-
gleri, sem sýndi alt í hyllingum, en þó hvergi
svo skýrt að hægt væri að henda reiðu á
neinu; aðeins ímyndun og draumur. Það var
eins og hún væri að velta fyrir sér þeiiri
spurningu, hvort þetta væri hún sjálf eða
ekki.
Dr. Grimshaw sat í leðurstól í öðrum
enda stofunnar; hann hélt á bók, og þóttist
vera að lesa, en hafði þó aldrei augun af
Jacqueline. Alt í einu stóð hann á fætur,
gekk til hennar og sagði:
‘ ‘ Mér þætti gaman að vita hvað þú ert að
gera, og hversu lengi að þú ætlar að standa
frammi fyrir speglinum!”
“Nei, þætti þér gaman að vita það?”
sagði hún ertnislega.
‘ ‘ Hvað varstu að gera og— ’ ’
‘ ‘ Hvað svo sem heldur þú að eg hafi ver-
ið að gera, nema skoða mig í speglinum.”
“Mætti þér þóknast að svara spurningu
minni vöflulaust; eg vil fá að vita hvað þú
varst svo niðursokkin í að hugsa um. Og nú,
maddama eða ungfrúj—”
“Maddama, ef þú vilt gera svo vel! Sá
góði veit að eg borgaði nægilega fyrir þenn-
an nýja heiðurstitil; og reyndu ekki til að
draga neitt af honum. Ef þú kallar mig ung-
frú aftur, þá bara fæ eg einhvern, sem elskar
mig, til þess að skora þig á hólm; eg þoli ekki
slíka móðgun. Þú mátt vera viss um að eg
er meira en lítið upp með mér af maddömu-
titlinum; eg býst við að þú sért það líka.
Heyrðu Grim., ert þvi ekki ósköp ánægður og
upp með þér af því að vera giftur?” sagði
Jacqueline háðslega.
“Hæðist að mér! Eg veit í hvaða til-
gangi þú gerir það. Etn það skal ekki verða
þér að miklu liði. Eg krefst að fá að vita
hvað )>ú varst að hugsa um, þegar þú stóðst
fyrir framan spegilinn.”
Engum, nema hálfvitlausum manni eins
og Grimshaw var, mundi hafa komi til hugar
að gera aðra eins kröfu, eða opinbera af-
brýðisemi sína eins átakanlega. Jacqueline
liorfði á liann með háðslegri fyrirlitningu.
“He-hem!” sagði hún, og lézt vera mjög
alvörugefin. “Eg er svo skelkuð, yðar há-
æruverðugheit, að eg get varla fengið tung-
una til að bærast, til þess að hlýða yðar náð-
ugu fyrirskipun. Eg vona að vðar hágöfgi
láti þér J)á ekki mislíka við mig. Eg var svona
í hálfgerðu hugsunarleysi að velta þeirri
spurningu fyrir mér, hvort guð mundi liafa
skapað allar manneskjurnar á jörðinni, og J)á
sérstaþlega hvort hann mundi hafa skapað
þig, og ef svo væri, hvað honum hefði getað
gengið til þess.”
“Þú ert óforskömmuð skepna. En eg
sver það við alla heilaga, að eg skal neyða Jxig
til að svara spurningu minni, um hvað þú
varst að hugsa, Jxegar þú stóðst fyrir framan
spegilinn.”
“ Það hryggir mig að skýringin, sem eg
gaf á því, hefir ekki geðjast yðar hágöfgi eins
vel og til var ætlast. En svo það valdi engum
misskilningi, skal eg segja þér í einlægni hvað
eg var að hugsa um. Eg var að hugsa um,
hversu undur fríð og falleg eg er. Vertu nú
hreinskilinn og segðu mér, gamli skrópurinn,
hefir þú nokkurn tíma á allri þinni æfi séð
eins frítt, aðlaðandi, töfrandi og tælandi
kvenmannsandlit sem mitt?”
“Eg held eg hafi aldrei séð annað eins
flón og þig!”
“Virkilega? Þá háfa yðar heilögheit
aldrei skoðað sjálfan yður í spegli. Ekki einu
sinni vðar náttúrlega andlitsskapnað, hvað J)á
að þér hafið reynt að gera yður grein fyrir
hverslags tegund af manni að þér eruð.”
“Hvílík endemis ósvífni! Eg svar það
að eg skal komast að því hvað þú varst að
hugsa frammi fyrir speglinum, þó eg þurfi að
slíta það út úr hjarta þínu.”
“ Já, já! Þér er meira en lítið ant um að
vita það. Eg hélt að manni væri frjálst að
hugsa. Ef eg til dæmis væri að hugsa um
hvort eg væri ekki álitleg, ung ekkja, og gæti
náð í Thurston Wilcoxen. ”
“Þú ósvína, óskammfeilna, óbetran-
lega—”
“Tra-la-la, tra-Ia-la, ” söng Jacqueline
og dansaði um gólfið í ofsakæti.
“Hættu þessu, kvenflagðið þitt. Hættu
þessu strax, vitfirringurinn þinn, eða eg læt
setja þig í poka!” hrópaði Dr. Grimshaw,
viti sínu fjær af reiði.
“Vesalingurinn!” sagði Jaoqueline og
rendi sér fóaskriða á gólfinu rétt að honum,
og sagði svo í háðslegum meðaumkunartón:
“Ó, auminginn, vertu ekki svona óstiltur,
Jxað getur haft svo vond áhrif á heilann í þér.
Þú getur ekki gert við því, þó þii sért ófríður
og leiðinlegur ásýndum, fremur en Thurston
Wilcoxen getur gert við því að hann er lag-
legur og aðlaðandi eins og Apollo.”
“Nú er eg búinn að komast fyrir leynd-
armálið; það var um hann sem þú varst að
hugsa, þokkakvendið þitt! Já, eg veit það!
Eg er viss um það!” hrópaði hann og æddi
fram og aftur um gólfið í ofsabræði.
“Reyndu að taka því karlmannlega!”
sagði Jacqueline.
“Þú viðurkennir það þá. Þú — þú—”
“ ‘Dækjan þín.’ Þarna hefirðu það! Eg
hefi loksins orðið að hjálpa þér með J)að, sem
þú ætlaðir að segja. En gættu nú að, ef Júg
langar til að vera skáldlegur, þá ættir þxx að
rífa með báðum höndum í hárið á þér, aöða í
ofboði um gólfið og hrópa í sífellu: ‘Ring'lað-
ur! brjálaður! eilíflega glataður!’ eða ein-
hver önnur hræðileg orð, sem þér gæti dottið
í hxxg. Það er sem þeir gera í sjonleikjun-
um.”
“Maddama, ósvífni þín gengur svo úr
öllu hófi, að eg ætla ekki að þola þér slíkt
lengur. ’ ’
“Þú verður þá að fara úr landi.”
“Eg fyrirfer mér.”
‘ ‘ Það er sem þú ætlar að gera! Mér
mundi ekki vera neitt ógeðfelt að bera sorgar-
merki á erminni í vetur. Eg vona að þú gerir
það sem fyrst, ef þú hefir það á annað borð
í liyggju, J)ví þá yrði eg komin yfir sorgar-
mánuðina með vorinu! ’ ’
“Það sver eg, að þetta skal þér verða
grimmilega goldið.”
“Hvenær sem þér er hagkvæmast, Dr.
Grimshaw; og eg skal vera við því búin að
gefa þér fullnaðar viðurkenningxi fyrir
greiðslunni samstundis! ” sagði Jacqueline og
stóð upp. “Er það nokkuð annað, sem þú
vildir tala við mig núna, Dr. Grimshaw? Þú
lætur mig heyra til þín, þegar þú átt erindi
hérna inn í stofuna! Eg ætti að vera svo
innilega þakklát fyrir velvildina,” sagði híxn
í dillandi-mjúkum róm og hoppaði af kæti til
dyranna. “Bn eftir á að hyggja, herra minn,
hr. Thurston flytur fyrirlestur í kvöld í skóla-
liúsinu; ætlarðu að fara að hlusta á hann?
Eg fer. Vertu sæll'!” sagði hún, kysti á hönd
sér og hvarf xít xxr dyrunum.
Grimshaw var að verða vitlaus, eða að
minsta kosti var það að verða almannarómur,
og almannarómur er vanalega tekinn fyrir ó.
mótmælanlegan sannleika. Margir héldu því
fram að hann hefði aldrei verið með fullum
sönsum eða að minsta kosti hefði alt af verið
undarlegur og, þeim mun meir borið á því
síðan hann neyddi Jacqueline til að giftast
sér.
Dr. Grimshaw hefði feginn viljað geta
komið í veg fyrir það að Jacqueline sækti
þenna umtalaða fyrirlestur, en hann gat ekki
fundið neina ástæðu, sem hann mátti láta uppi
til Jxess að banna henni það. Allir úr ná-
grenninu sóttu fyrirlestra Thurstons, sem
þóttu bæði fræðandi qg Isklemtilegir. Frú
Waugh sótti þó reglulega, og lét sig aldrei
vanta. Hún tók Jacqueline með sér í hvert
skifti þegar lxxxn vildi fara, sem var mest
megnis til að stríða Dr. Grimshaw, því
Jacqueline veitti því litla eftirtekt hvað fyr-
irlesarinn sagði; hún var vanalega að geispa
allan tímann meðan fyrirlesturinn var flutt-
ur.
Þetta kvöld var eins og vanalega vel sótt-
ur fyrirlestur hr. Thurstons; þau sátu 'í
fremstu röð, Dr. Grimshaw og frix Waugh og
Jacqueline milli þeirra.
Þetta kvöld var Jacqueline ekki að
geispa hún sýndist blátt áfram að vera hrifin
af Jxví að hlusta á fyrirlesarann, og hafði
aldrei áugun af honum. Frxí Waugh veitti
því sem fyrirlesarinn sagði, góða eftirtekt, og
gætti einkis annars. Grimshaw leið mjög illa,
og það svo að hann gat ekki dulið það. Því
J>cgar liann kom heim, lagði hann'blátt bann
við því að Jxxcqueline sækti nokkurn tíma
framar fyrirlestra Thurstons. Hvort Jacque-
line hefði tekið þetta bann til greina, er ekki
gott að segja um, ef ekki hefði annað komið
í veginn, sem var uppihaldslausir byljir og
fannfergi, sem stóð í hálfan mánuð og gerði
alla vegi ófæra í aðrar tvær vikur; og rétt
þegar vegirni fóru að verða færir aftur
þurfti Thurston Wilcoxen að fara aftur til
Baltimore, í erindagerðum fyrir afa sinn, og
var hann tvær vikur í þeirri ferð. Þannig
liðu sex vikur, svo Jacqueline gafst ekkert
tækifæri til þess að sýna hvort hún mundi
lúta banni Dr. Grimshaw, eða ekki. Næsta
sunnudagsmorgun eftir að Thurston kom
heim frá Baltimore, var J)að auglýst í kirkj-
xxnni, að hann héldi áfram fyrirlestrxxm sín-
um, eins og að undanfönxu, og að næsti fyrir-
lestur yrði fluttur næstkomandi miðvikudags-
kvöld, í samkomusal skólans. Dr. Grimsliaw
leit til Jacqueline, til þess að sjá hvernig hún
tæki þessum böðskap. Vesalings Jacqueline
hafði um undanfamar vikur verið undir
handleiðslu Marian, sem hafði bæði friðandi
og betrandi áhrif á hana, enda reyndi hún að
vera eins stilt og hógvær og lienni var fram-
ast unt. Hún lét ekki á sér sjá, að það væri
henni neitt fagnaðarefni, að Thurston færi
aftur að flytja fyrirlestra sína, eins og henni
heldur ekki var.
“Hún er farin að vera vör um sig,—það
er ekki góðs viti. Hún má vera viss um að
eg skal gæta að framferði hennar,” muldr-
aði Dr. Grimshaw út á milli tannanna. Marg-
ir voru að leiða getgátur að því á heimleið-
inni frá kirkjunni, hvað því mundi valda, að
hið hrukkótta og ófríða andlit Dr. Grimshaw
var með lang ljótasta móti sem þeir þóttust
nokkurn tíma hafa séð það.
Þetta mál lá nú í dái til miðvikudagsins,
svo enginn mintist á Thurston eða hinn vænt-
anloga fyrirlestur. Dr. Grimshaw hafði þó
ekki glevmt því, því á miðvikudagsmorguninn
kom hann inn í dagstofuna þar sem Jacque-
line var einsömul og stóð út við gluggann og
horfði vfir engið, sem var að byrja að
grænka. Hann læddist yfir gólfið og fast upp
að henni, og gerði hana svo hissa að hún vissi
ekki hvaðan á sig stóð veðrið, með því að tala
til hennar í liógværum og mildum málróm á
þessa leið:
“ Jacqueline, þú hefir haft of mikla inixi-
veru nú um langt skeið. Þú ert að verða svo
niðurdregin og dauf. Þú verðxxr að vera
meira úti. Hr. Wilcoxen flytur fvrirlestur í
kvöld. Kannske þér þætti gaman að fara og
lxlusta á hann. Ef þig langar til að fara, þá
þarf það ekki að standa í veginum þó eg bann-
aði þér að lilusta á hann; eg tek það bann
aftur, það var ef til vill of ósanngjarnt; eg
vil að })ú farir eftir því sem þér finst, hvort.
þing langar eða ekki.”
Jacqueline vissi varla hvað hixn átti að
segja. Augun kipruðust saman svo varla sá
í þau, en augabrýrnar komust alveg upp í
hársrætur. En prófessorinn stóð fvrir fram-
an hana, skuggalegur, með hnyklaðar brýr,
og starði niður á fætur sér.
* ‘ Mér þykir leiðinlegt að eg get ekki far-
ið; eg hefi lofað að mæta mönnxxm í kvöld,
sem bíða mín í Leonardtown, og eg býst við
að vera í burtu í nótt, en frú Waugh ætlar að
fara og hún tekur þig að sér. Heldurðu ekki
að þig muni langa til að fara?”
“Eg hefi þegar ákvarðað að fara,”
svaraði Jacqueline, án þess að láta sér bregða.
Dr. Grimshaw lineigði sig til samþykkis
og fór út.
Jacqueline fann frú Waugh skömmu síð-
ar að máli: “Heyrðu frænka—,” sagði hún.
“Hvað ætlarðu að segja, Jacqueline
mín?”
“Þegar djöfullinn gerir sig að ljóssins
engli, er hann þá ekki hættulegastur?”
“Hvað meinar þú, góða mín?”
“Veiztu hvað, prófessorinn kom til mín
svo kurteis og mjúkur og var að afsaka hvað
hann hefði verið óvorkunnsamur við mig, og
stakk upp ó því að eg skyldi fara með þér á
fvrix-Iestur hr. Wilcoxens í kvöld, meðan hann
færi til Leonardtown til þess að mæta þar
einhverjum, sem hann ætti brýnt erindi við.
Mér finst, frænka, að eg finni lyktina af ein-
hverjxx sviksamlegu ráðabruggi, sem hann er
að vinna að. Finst þér það ekki líka?”
“Eg veit ekki hvað eg á að liugsa um
])að. Ætlar þú að fara?”
“Og auðvitað ætla eg; eg hefi alt af ætlað
mér að fara. ”
Að svo bíxnu féll talið niður að því sinni.
Undir eins að loknum miðdagsverði, lét Dr.
Grimshaw söla hest sinn og lýsti því yfir að
hann færi til Leonardtown og mundi ekki
koma heim fyr en daginn eftir.
Strax að loknum kvöldverði, lét Mrs.
Waugh setja liesta fyrir keyrslusleðann sinn,
og settist hún og Jacqueline upp í hann, og
keyrðu á stað til skólans; þær komu við á leið-
inni í Old Field og tóku Marian með sér. Þær
keyrðu hratt yfir snjóinn og hjarnið, og komu
rétt í tæka tíð áður en byrjað var.