Lögberg - 31.10.1935, Síða 5

Lögberg - 31.10.1935, Síða 5
LÖGBERGr, FIMTUDAGINN 31. OKTÓBER, 1935. 5 •EZíl We’re All Nutty Here and There (By P. N. BRITT.) Some folks hate the winter, Others dread the heat, Lots are always grousing; Rather grouse than eat. Folks are Grits or Tories. That’s enough of that. Crackpots poke in noses, Fire is in the fat. Half wits get in limelight, Make a lot of smoke, ' But when votes are counted They are just a joke. We may all be nutty— But, just off and on— We’ll be on the job when Crack-pots are all gone. Cheer up! Can the gloom! Canada has always “come back,” and freed of restrictions and phony handicaps, she’s on the way to stage another come-back. But, get into it, boys. Every man with his “shoulder to the wheel.” Get together and away we go. * * • * Q R, would you rather stay with the synthetic “leaders,” phony “opportunists” and glass-eyed “hur- rah boys,” and continue meddling and messing along in the throes of fear and uncertainty? Waiting for Santa Claus or somebody to come “around the corner.” * * * W HY keep on going along sort of ” silly, listening to anythirjg from Bouillion to Belton, soup to nuts— opportunists, getting a fat living out of “leading” dim-wits to nowhere. That hoary-headed racket has gone on since the beginning of time, and it is still one of the finest of pros- pects for cute, designing bums and idlers, who see that we’re nutty, and commercialize it. There are those who make a thousand dollars a month, while their dupes don’t make one grand in a lifetime. Same as that old-timer “in the midst of plenty, thousands are starving.” Just vice-versa, that’s all. * * * r ORD, O Lord! How long are we going to continue to be a bunch of suckers? For the sake of our- selves, our homes, and our children, are we ever going to get sense? When we were Grit or Tory, for or against, Free Trade or Protection —“If he is not for me, he is against me”—we were going along nicely. Since short-haired women and long- haired men have got to corralling the key women and cork-screw men in every movement, it hasn’t been so good. The exploiters have it, and the multitude are suckers. If we can just be ourselves we can mend or correct all this. Now is our chance. We are away on a new deal. * * * IV/T AYBE you didn’t notice where Jack Benny is running a news- paper column, aimed at foully lacer- ating everybody’s character, uhtil he would be known as a rat, just to demonstrate, of course, how leprous alleged humans can be. When he got to be a big enough rat, Jack said, he could wear a saddle. Be as big as a horse, a heavy-weight rat, if you like. * * * X> ECENTLY a “column” emerged -*-*■ out this way, presumably the product of a whitechapel or sewer rat. The smell was stifling. I asked a decent person for an opinion on it. He said it was “lousy.” The vermin that produced it will likely eventual- ly be a slimy cockroach—or what’s even more repugnant than that? In the days of assisted passage, when we were trying to populate the country, why did we overlook barr- ing the louse? We brought that in, it was not here in the beginning, and for having tolerated the column louse we ought to be ashamed of ourselves. Some day we’U stage a contest be- tween a domestic skunk and an im- ported louse or turtle, or somethmg, and get thmgs cleaned up. * * * TY ID you ever notice the difference between young old folks who step right out, and the other old folks who shuffle along. Palmer Lindsay explained that when a girl friend was congratulating him on being so spry: “My dear,” he said laughingly, “a woman is just as old as she looks, but a man is never old till he quits looking.” Palmer was always a philosopher. Girls ought to be dolled up and be jaunty. And, they know how, too. I met a young-old girl recently, who told me her first vote was for Alex- ander Mackenzie in 1878. She looked about 45. silfurmuni, sem var gjöf frá gest- unum og nokkrum fleiri vinum, til minningar um daginn. Svaraði Mr. Pálmason meÖ prýðisfallegri tölu. Auk þeirra, sem þegar eru taldir, tóku til máls Björn Stefánsson, Mrs. W. J. Lindal, P. S. Pálmason, Paul Bardal, S. Thorkelsson og Finnur Johnson, sem sérstaklega nlfntist Mrs. Soffíu Einarsson, móður Mrs. Pálmason. Hann sagðist ekki að- eins hafa verið í brúðkaupsveizlu silfurbrúðhjónanna, heldur líka í brúðkaupsveizlu Mrs. Einarsson, fyrir eitthvað nærri sertíu árum. Þessarar konu, Soffíu Guðbrands- dóttur frá Vatni í Haukadal, hefir ekki verið að miklu getið, en hún er merkiskona engu að síður, sem hefir af hendi leyst mikið og þarft dagsverk og gert það prýðilega. Hún og maður hennar, Einar Einarsson, sem nú er dáinn, komu til Winnipeg snemtaa á árum og voru hér jafnan síðan. Þó hann væri hinn mesti iðju- og dugnaðarmaður, þá höfðu þau ekki við annað að styðjast en lítil verkamannslaun. Heimilið var stórt, börnin mörg, en með ráðdeild sinni og dugnaði og sinni miklu og yfirlætislausu skyldurækni, lánaðist henni lífsstarf sitt ágætlega. Nú nýtur hún líka þeirrar gleði, að hafa séð öll sín mörgu og mannvænlegu börn komast til menningar og þroska og njóta virðingar og vin- sælda samborgara sinna, og sjálf nýtur hún nú mikillar ástúðar “við aringlóð ástvina, á æfikveldi.” Heillaóskaskeyti bárust þeim Mr. og Mrs. Pálmason frá mörgum, og man eg eftir þessum: J. Pálmason, Keewatin; Mrs. Haralds og Miss Haralds, New York; Mr. og Mrs. K. K. Albert, Chicago; Mr. og Mrs, Alfred Albert, Seattle; Mr. og Mrs. J. R. Johnson, Toronto; Mr. og Mrs. J. Johnson, Vancouver; Mr. og Mrs. J. P. Duncan, Antler, Sask. Má vera að skeytin hafi verið fleiri. Margir söngvar voru sungnir af gestunum og stjórnaði Paul Bardal söngnum, en S. K. Hall var við hljóðfærið. Þess er óþarfi að geta, að veiting. arnar voru ágætar, rausnarlegar og vel fram bornar, því svo er æfin- lega þar sem íslenzku konurnar eiga hlut að máli. Bbrðin voru fallega blóimim skreytt. Sá af veizlugestunum, sem þetta skrifar, hefir verið í nokkuð mörg- um silfurbrúðkaupsveizlum, en engri skemtilegri en þessari, enda er eins og fyr segir, æfinlega bjart og glatt um Mr. og Mrs. Pálmason og fjöl- skyldu þeirra. F. J. Leningrad Eftir Finn Halvorsen. 1 ágústmánuði fór norska skipið Bergensfjord skemtiför til Rúss- lands með marga farþega. Var þeim þar vel tekið, ferðuðust þeir nokkuð um landið,. meal annars til Moskva, og sýndu rússneskir leiðsögumenn þeim margt af því, sem Rússar stœra sig mest af. í förinni var Finn Hal- vorsen rithöfundur og hefir hann rita nokkrar greinar í “Aftenposten” um ferðalagið. Þetta er sú fyrsta. Það var þétt rigning og þokuloft um morguninn þegar “Bergens- fjord” sigldi fram hjá Kronstadt. Vígin og hermannaskálarnir og tvö eða þrjú herskip í. höfninni voru draugaleg ásýndum. En ennþá draugalegrj og óvistlegri er borgin, sem smám saman kemur í ljós á ströndinni — Leningrad. Og þessi óhugðarsvipur hennar nær hámarki sinu, þegar vér leggjumst þar að bryggju, og helzt eftir það svo að segja óbreyttur á meðan vér erum i borginni. Hafnarbakkarnír eru * eins og geymslustaður fyrir brenni. Hver skíðahlaðinn er þar við annan í ó- yndislega löngum röðum. Milli þeirra liggur óralöng gata inn í borg- ina.—uta fátækrahverfið, að maður hyggur í fyrstu, en seinna kemst maður að þeirri niðurstöðu að öll borgin er ekki annað en það, sem kallað er fátækrahverfi á Norður- löndum. Húðunin er að molna af húsunum, í sumum þeirra er svo að segja hver rúða brotin, eru þær ýmJ ist límdar saman með pappír, eða þá að í þeirra stað eru sett pappírs- spjöld, eða gömlum dagblöðum og tuskum troðið í gluggana. Flest eru húsin íbúðarhús. Hver fjölskylda verður að láta sér nægja tvö herbergi, að minsta kosti ef um verkamenn er að ræða. Verkamenn fá frá 150—300 eða 400 rúblur i kaup á mánuði, að því er mér var sagt. Verkfræðingar, forstjórar og prófessorar, sem allir teljast til æðri stéttar i þessu landi, þar sem engin stéttaskifting er, fá um 2,000 rúbl- ur í kaup á mánuði og þeir hafa efni á því að leigja sér 3—4 herbergja íbúðir. Það eru tiltölulega fáar verzlanir í Leningrad. Stjórnin hefir skipað þeim svo dreift, að viðskiftamenn verða að bíða timunum saman í hóp- um fyrir utan þær. En hvernig eru þessar búðir? Hver norskur kaup- maður mundi skammast sín fyrir að bjóða jafn lélegar vörur í svo sóða- legum kompum. En fólkið sjálft, allar þær þús- undir sér imaður sér á götunni. . . . Eg hefi séð hina sárustu fátækt víðsvegar í Evrópu, en fátæktin hér í klæðaburði yfirgengur alt annað. Það er hrein tilviljun að sjá mann í almennilegum skóm. Hérmaður slangrar eftir götunni, hann er í háu svörtu stígvéli á öðrum fæti, en skitnum strigaskó með ristarbandi á hinum. Flestir eru með ilskó— og hvílíkir ilskór!—eða þá að þeir hafa vafið druslum um fæturnar og bundið að snæruta. Og á þessu þramma þeir í gegnum for og forar polía í dynjandi rigningu. Hér má sjá margan í fötum með þvi sniði ér tíðkaðist fyrir stríðið og upplituð eru af margra ára sólskini. Og hatta, eins og tíðkast i Evrópu, hafa engar konur nema tvær af túlk- unum. Það er ekki að furða þótt flestir Leningradbúar séu síhóstandi og hafi á sér berklaveikiseinkenni. En maður sér þó ekki merki þess, að þeir þjáist beinlínis af hungri. Marg- ir sjást vera að naga svartabrauð, auðvitað viðbætislaust, og það er ekki skemtileg máltíð. Sá, sem ekki hefir kynst ástand- inu í Rússlandi eins og það var fyr_ ir stríð, getur ekki dæmt um hve mikil breyting hefir á orðið. Það getur vel verið að margir hafi áður átt við álíka þröngvan kost að búa eins og öll alþýðan nú. En þá voru til margir efnaðir borgarar. Það er engu líkara en Sovjetstjórnin hafi viljað og henni hafi tekist það að mestu leyti—að gera alla jafna þeim, sem bágast áttu áður. Að minsta kosti verður maður að draga þá á- lyktun af því, sem imaður sér í Leningrad. Og hvaða áhrif hefir það á hugsunarhátt fólksins, að það hefir ekkert tækifæri til þess að láta sig dreyma um betri kjör en þessa sáru fátækt, sem á að ganga jafnt yfir alla, fá aldrei vakinn áhuga fyrir efnum og fegurð með því að horfa á eitthvað, sem er meira virði en það sjálft á, fá aldrei tækifæri til þess að beita starfsþreki sínu og liyggiclum til þess að komast vel á- fram í lífinu? Þegar maður gengur uta göturnar í Leningrad, verður maður bæði hryggur og gramur, þó ekki svo mjög vegna þess að Rússar hafa kosið sér þetta hlutskifti, því að ef til vill hæfir það þeim. Framandi maður á ekki að gera sig að dómara í þvi landi, þar sem hann þekkir ekki hugsunarhátt fólksins. En þá má heldur ekki Sovjet né hinir blindu aðdáendur þess útbásúna það um önnur lönd, að þetta sé ímynd hinn. ar jarðnesku paradísar, sem1 allir eigi að leggjast á eitt um að skapa. Vér skulum bara nota augun og dóm- greind vora og þá getum vér allir orðið sammála um að demokratiskt ríki, eins og t. d. Noregur, er með öllum sírium göllum regluleg paradís í samanburði við hið hálfasíatiska öreigaríki í austri. í Leningrad er þó til sú fegurð og sá menningarvottur, sem menn hugsa sér í jarðneskri paradís, en það er alt frá keisaratímanum. Það er nú t. d. Vetrarhöllin, hið skraut- lega slot keisarans i miðri borginni, og það eru sumarhallirnar utan við borgina, Peterhof og Djetskoe Selo —Peterhof með sína síkviku gos- brunna og Djetskoe Selo með. bláa og gullna salinn, sem sennilega er fegursti salur, sem finst í nokkurri höll i Evrópu frá öldinni sem leið. 1 Djetskoe Selo dvaldist Nikulás II. keisari og f jölskylda hans þang- að til þau voru rekin þaðan út um dyr með glerhurðum, er vissu út að leikvelli barnanna í garðinum, og áttu að sendast til Síberíu. Tiilkur vor segir að þá hafi veðrið verið likt og nú, rigning og kuldi. Ibúð Niku_ lásar keisara er enn með sömu um- merkjum og þegar ahnn var flæmd- ur þaðan. Hún er alveg sérstæð fyrir það smekkleysi, sem þar hefir ríkt, og ber órækan vott um að keis- arinn hefir verið gjörsneyddur þeirri gáfu að géta gert greinanmun á því, sem verðmæti hefir og því, sem einskisvert er. Hér eru kopar. stungur og léleg málverk innan um hópa af aulalega teknum ljósmynd- um. Keisarafrúin þóttist vitrari en keisarinn og að minsta kosti varð hann að sitja og standa eins og henni þóknaðist. Og hún réði því, að tal_ sími var ekki lagður inn í skrifstofu síma. Undir stiga í leikherbergi barnanna standa þrír smábílar hins veika ríkiserfingja. Rétt hjá er rennibraut, þar sem keisaradæturnar rendti sér niður, en hann varð að liggja milli svæfla og horfa á. Enn hafa Rússar geð í sér til þess að sýna erlendum feröamönnum -^etta. Já, þeir hafa ekki einu sinni geð í sér til þess, heldur fyrirverða þeir sig ekki að útmála það, að við þetta óhóf hefði keisarafjölskyldan búið á kostnað hinna fátæku. I móttöku- herbergi Nikulásar keisara er ljótt skýliborð og bak við það eru tvær marghleypur, sem hann hafði til taks, ef hann skyldi verða fyrir ó- væntri árás. Og það er áreiðanlegt, að það hefir eigi aðeins verið sein- ustu hörmungadagana að hann hefði verið fús að skifta kjörum fyrir sig og sina við hvern fátækling. Sovjet neitar fólkinu ekki um að horfa á þá fegurð og skraut, sem einu sinni var, en engin hætta er á að komi aftur. f Erimitagen þyrp- ist fólkið, sem hvorki kann að lesa né skrifa, og þar eru fegurstu mál- verk heimsins útskýrð fyrir því— málverk eftir Leonardo da Vinci, Rembrandt og fleiri meistara—og fólkinu er sagt að þau séu tákn bar- áttunnar milli auðvalds og kommún- isma. Nokkrir hinna fáfróðu minn- ast þess ef til vill að hið fegursta, sem þeir hafa séð á æfi sinni voru dýrlinga myndirnar í kirkjunum, og hinir elztu ganga enn inn í stærstu kirkjuna í Leningrad, St. ísask- kirkjuna, og falla þar á kné frammi fyrir guðsmóður, sem gerð er úr gulli og silfri. Það hefir komið fyrir, en hitt hefir líka komið fyrir að harðhendir varðmenn hafa þá rekið þá burt. Kommúnistar þola ekki misskilning, og það er mikill misskilningur að falla á kné í St. ísakskirkjunni, því að hún er ekki lengur grísk-kaþólsk kirkja, heldur guðníðslusafn. Hin heilaga guðs- ntóðir og dýrlingarnir fá ekki að vera þarna til þess að vera tilbeðnir, heldur til þess að hæðst sé að þeim. Jafnframt er kostað alls kapps um að sýna hve grimmilega kirkjan hafi komið fram við þá, sem voru ann- arar trúar, einkum, á inkvisitions”- tímunum. En hvergi sjást ritningar- staðir svo sem eins og um flísina í auga bróðursins og bjálkann í eigin auga. Manni verður ósjálfrátt að spyrja hve lengi fólkinu nægi að láta eifl- veldið skamta sér rétt svo, að það geti dregið fram lífið, og skemta sér með myndum af Lenin og Stalin. Margir komast af án guðsdýrkunar, en líf án vonar um framhaldslif og sælu, krefst alveg sérstaks innrætis og þess hæfileika, sem ekki er öllutn gefinn, að láta sér standa á sama um alt. Er hægt að ætlast til þess af hinni stóru og barnalegu rússnesku þjóð ? Þeir, sem stjórna henni nú ættu að vera færastir um að svara því. En að dómi vor hinna er bragurinn á hinum þremur miljónum sálna í Lenins borg álíka grár og kaldur eins og vatnið í Neva, eða hið dynj-( andi illviðri. En vér sitjum í mak- indum inni í einu af hinum gömlu veitingahúsuni, etum kavíar og skol- um honum niður með harpeisblönd- uðu víni. Um beina ganga kurteisir liðsforingjar frá keisaratimanum. Þeir eru enn svo mentaðir að þeir vita hvernig menn leggja hnífa og matforka á borð fyrir Evrópumenn. Vita Sovjetherrarnir ekki hvernig þeir koma upp um sig með þessu? Eða halda þeir í fullri alvöru að evrópeisk menning sé algerlega ó- þörf fyrir rússnesku öreigana? —Lesb. Mbl. ^ Borgíð LÖGBERC.! MOLAR Suez-skurðurinn, sem tengir sam- an Miðjarðarhafið og Rauðahafið er talinn 171,2 km. á lengd. Þar með eru þó taldar rennur út á sjálf höf- in báðum megin. Hann var tipp- haflega 8 metra djúpur og 22 m. breiður í botnihn. En seinna hefir hann verið dýpkaður alt að 13 metr. um og breikkaður upp í 60 m. (þrengstu kaflarnir). Við opnun skurðsins styttust sigl- ingaleiðirnar frá Evrópu til Ind- lands að miklum mun. Leiðirnar frá London, Marseille og Triest til Bombay styttust um 44,59 og 63 %; milli London og Hongkong um 28% o. s. frv. Talið er, að alt að I800 verka- menn og starfsmenn starfi stöðugt að viðhaldi skurðsins með dýpkun- arskipum, lyftivélum, dráttarbátum og efnisferjum. Aðallega eru það íbúar bæjarins Port Fouad, sem liggur við Miðjarðarhafið austan skurðsins. Umferðin um skurðinn hefir stöð- ugt verið geysimikil. Hann ,var opn_ aður árið 1S69. Árið 1870 fóru um hann 486 skip, árið 1900 3,441 skip og árið 1925 5,237 skip o. s. frv. Með öðrum orðum: Umferðin vex stöðugt og ef skurðinum væri lokað myndu ferðir, flutningar og við- skifti raskast víða um heim. Fluggarpurinn Charles Lindbergh á ýmsa merkilega hluti, sem hann hefir eignast á ferðum sínum. Meðal annars á hann allmarga lykla úr ýtasum málmum og af ýmsum stærðum og gerðum. Þetta eru hin- ir svonefndu “borgarlyklar,” þ. e. þeir sem gerðir erö heiðursborgarar einhverrar borgar, eru sæmdir slík- um lykli. Stærsti lykillinn, sem Lindbergh hefir hlotið á þennan hátt er frá bænum Buffalo, U.S.A. En sá minsti er frá París. Hann er lika úr skíru gulli. Erfiðustu tungumál heimsins eru af flestum talin kínverska og ara- biska. Menn eru ekki á eitt sáttir, hvort málið sé erfiðara. Málfræði arabiskunnar er afar taargbrotin, t. d. myndast fleirtalan á 34 vegu. Kínverskan aftur á móti skiftist í svo margar og ólíkar mállýskur, að undrum sætir. Sú mállýska, sem töluð við upptök Jangtsekianj-fljóts- ins er engu líkari þeirri, sem töluð er við ósana, heldur en íslenzka er Iík rúsgnesku. 'i. W‘V HUGSIÐ YÐUR EF ENGIN SÝNDl SAMOÐ? 0(1. W I M N I 1= E G NOV. 281" COMMUNIT/ CHEST 2"-D I

x

Lögberg

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Lögberg
https://timarit.is/publication/132

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.