Lögberg - 16.01.1936, Blaðsíða 3

LÖGBERGr, FIMTUDAGINN 16. JANCAR 1936
ið var mesti hjassi til gangs og
sigldi litið nær vindi en hliðliyr.
Sjór varð fljótt úfinn og rismikill
svo öldurnar veltu því á ýmsa
vegu. Þoku sló yfir sjóndeildar-
hringinn svo landið hvarf. Far-
þegarnir veiktust af sjósótt.
Hjálmar var sá eini af íslending-
um, sem ekki veiktist af þeim
kvilla. Það kom sér líka betur í
svona löguðum kringumstæðum,
því alt þetta sængurfólk, karlar
jafnt og konur mæijdu sjúkum
vonaraugum til hans, því allir
þurftu að fá kalt vatn að drekka
eftir hverja uppsölu-kviðu, og
svo stundum heitt vatn i kaffi—
þeir sem höfðu lyst á því. Hjálm-
ar var því á stöðugum faralds-
fæti við það að hlvnna að þessu
sængurfólki. Og svo var nú kið-
nn (geitin); hún var ein í tölu
þeirra, sem Hjálmar þurfti að
hirða. Iikki hafði hún veikst af
Sjósótt, en margan knéskítinn
hafði hún hlotið samt þarna í
skipslestinni, þegar öldurnar
köstuðu því á ýmsar liliðar; en
undarlegur þótti henni þessi sí-
feldi ókyrleiki á þessari jörð sem
hún stóð nú á. Hún mintist þess
ekki að hafa nokkurntíma áður
orðið var við aðra eins slcelli og
hristing þegar hún gekk til grasa
með henni mömmu sinni upp um
Vallendis brekkurnar fyrir ofan
hæinn í Fornhaga í Hörgárdal.
Þarna stóð hún, þungt hugsandi
um kjör sín í þessari breytilegu
veröld. Yfir þessum hugsunum
hristi hún höfuðið og velti vöng-
um. En jafnan virtist glaðna yf-
ir svip hennar þegar hún sá
Hjálmar koma með rúg í fötu
tvisvar á dag, til að gefa henni
svona rétt til smekkbætis með
fornhaga töðunni, um leið og
hann injólkaði hana. Þetta vas
vinur sem i raunum reyndist, hef-
ir hún kannske hugsað.
Sjóferðalag þetta gekk frá-
munalega seint. Skipinu mátti
líkja við troghera sem ekið er
eftir þýfi. Það stakst á ýmsa
enda yfir öldurnar, virtist höggva
í sama fari svo dögum skifti.
Eftirfarandi vísur lýsa þessari
sjóferð að nokkru leyti:
Veðrin skiftust altaf á
með ýmsu móti,
ofsastorm og ölduróti,
út á þessu breiða fljóti.
Eftir þriggja vikna volk
í veðra tóni,
upp skaut loks með ensku fróni
andlitinu á Bolaljóni.
Þrátt fyrir þessa lýsingu
menn ekki halda að altaf
stormar og mótvindar, því
daga var blíðviðri og still
há batnaði farþegunum sjc
ln svo þeir skreiddust úr
11111 sinum upp á þilfar skij
þar var andrúmsloftið. mei
lletra en niðri í skipinu. I
’0ftið væri heiðríkt og skygr
lezta sást hvergi til lands;
an8t og augu eygðu sást e
Ileina himin og haf. Það
anuálsvert hvað þetta sjófer
^ekk ömurlega og seint, því
tuttugu og eins dags hafvis
. ’ að siglt var norður Eyjaf
lnn undan dalablænum,
skipið hafnarmynninu í H
Englandi. Þar mætti því
skip sem dró það inn á ha
bryggjuna. Stór hópur b
uia tar staddur niður við s
har sem skipið lenti, líklef
að skoða farþega þess, að ln
°g yfirlit, og eitt var víst a
J>au augu, sem þar voru s
hvíldu á þeim og farangri þ<
En fagnaðar halelúja yfjr þc
gestakomu heyrðist ekki frá
jnanns vörum fvr en Hjá
'oni UPI> úr skipinu með he’
1Indir handleggnum og geit
•andi á eftir sér. Tvær he
,IUr virtust gleðjast mest
Komu l>essa ferfætlings.
var eins og þær hefðu heim
'omið skyldmenni sitt úr 1
.með þesu danska skipi. Þai
Ut ,að l>essar frúr ættu 1
Í' 'Þe,SSari ferfætlu, svo f
g kiT “í Við bana með k
konur^- BÚðar Þ
spurðu hvort geitllu
og hvað hún æU i’f"
£im ogaðk^ au
hana fyrir eitt pund sterling
sem svarar 5 dolIUrum. ^
vandaðist málið llm h .
hvorug frúin kunni að mi
og kiða setti þvert bann fyrh
með dómsúrskurði horna s
og klaufa, og öðrum illum látum,
að enskar frúar-höndur væru að
þukla um brjóstin á sér. Báðu
þær nú Hjálmar að leiða hana
þangað, sem þær áttu heiinili og
mjólka hana meðan hann dveldi
þar, og gerði hann það.
Tíu daga voru þessir íslenzku
farþegar í Hull. En þegar Hjálm-
ar fór þaðan var hann búinn að
kenna þessum frúm að mjólka
geitina og spekja hana svo að
hún sýndist una því vel þó enskar
hendur strykju greivörtur henn-
ar.
Vel og tafalaust gekk þessu ís-
lenzka fólki ferðalagið frá Hull
til Toronto, Ont. Þangað var
ferðinni heitið, og ferðapassarn-
ir sögðu hingað, og ekki lengra.
Þó jiessi fámenni fslendinga-
hópur væri nú komin til Toronto
var samt úr mörgu vöndu að
ráða. Það stóð þarna peninga-
laust, húsaskjólslaust, mállaust á
enska tungu, og úrræða lítið.
Sumrinu var farið að halla;
haustið hafði gert skógi og engi
aðvart um komu sína með því að
slá rauðbleikum farfa á lauf og
stör. Þessi bending náttúrunn-
ar minti alla á það að liúsaskjóls
þarfnaðist lúinn ferðamaður.
Fyrst fóru því einhverjir að leita
að því og knýja á hurðir Tor-
onto Flosa til bjargarráða úr
þessum vandræðum. ,Úr þessum
leiðangri komu þeir bráðlega aft-
ur, glaðir og erindislokum sínum
fegnir. Einhver Toronto-höldur
leit á þessa innflytjendur eins og
strandmenn, minti þá með hjálp-
semi sinni á Svínafells fornaldar-
bóndann íslenzka, útvegaði þeim
húsnæði og leysti vel úr því vand-
ra'ði þeirra. Fáum dögum seinna
fengu karlmennirnir vinnu við að
saga og kljúfa stórtré, sem feld
höfðu verið og afkvistuð árinu
áður. Þau skyldu bútuð niður
í fjögra feta lengdir, og klofin í
hæfilega parta fyrir minni sagir.
Daglaun voru gohlin fyrir þessa
vinnu einn dollar og fimmtíu
sent á dag, miðað við tíu klukku-
tíma. Verkstjórinn lagði þeim
til sagir, axir, fleyga og sleggjur,
en sjálfir þurftu þeir að fæða
sig. Vinnan hófst og verkið
vanst furðu vel. Sumir af þeim
höfðu sagað heima og kynst því
verki þar. Dálítið var þeim tor-
veldara að sveifla skógar-öxunum
rétt, svo þær veittu viðnum sem
þyngst högg. En fleygana og
sleggjurnar handléku þeir eins og
þaulvanir skógarmenn. Sum af
þessum trjám voru það stór að
viðurinn úr þeim klofnum mæld-
ist tvö hundruð teningsfet. Þessi
vinna entist í sex vikur, og að
loknu þvi starfi voru hvort-
tveggju ánægðir. Verkgefandinn
hrósaði vinnumönnunum fyrir
dugnað, og kapp við vinnuna, og
þeir honum fyrir rétt viðskifti.
Hjálmar var í Toronto þennan
fyrsta vetur sinn í þessu landi.
Vorið 1874 fékk hann vinnu við
stóra múrbyggingu sem byrjað
var að byggja þar, og segir hann
að vinna sín við það húsbákn
hafi enst nærfelt í þrjú ár. Á
þessu tímabili lærði hann múr-
steinshleðslu til fullnustu, fékk
Sveinsbréf og múrmeistara merk-
ið sitt, sem hann á enn og geymir
sem minningargrip. 21. júlí 1874
giftist hann ungfrú Friðriku
Jónsdóttir frá Skinnalóni á Mel-
rakkasléttu, áður nefnd hér að
framan. Þau voru gefin saman
í hænum Orillia í nánd við Tor-
onto. Presturinn sem gifti þau
hét A. Stewart, en hjónabands-
vottar þeirra voru Gunnar Ein-
arsson og Sigriður Jónsdóttir.
Hjálmar og kona hans bjuggu i
Toronto í 15 ár við góðan efna-
hag. Störf hans þar lutu flest
að handverki hans (múrsteins-
hleðslu). Það mætti vel segja
svo, að steinarnir yrðu Hjálmari
að brauði, eftir að hann lærði
iessa iðn. Marga daga segist
hann hafa lagt 1000 múrsteina
og fengið 15 dollara i laun fyrir
lað á dag. Stundum hafði hann
vinnu hjá stjórninni við það, að
leiðbeina ýmsra þjóða innflytj-
endum, sem voru að leita sér að
heimilisréttarlöndum þar i ná-
grenninu. Gekk oft töluverður
tími í þá leit, það ferðalag var
erfitt og seinfarið um veglausa
stórskóga, flóa og foræði. Flestir
af þessum landkönnurum höfðu
bagga á bökum sínum, svp sem
tjöld, mat og nauðsynlegustu
verkfæri—axir og rekur. Alt
þetta gerði ferðalagið torsótt og
dagleiðir stuttar. Svo þegar þar
var komið, sem fylgdarmaðurinn
sagði þeim að landið væri óunnið,
lilu þessir innflytjendur sínum
augum hver á kosti þess. En
fleiri voru þeir þó, eins og jafn-
an vill verða, sem þóttust sjá
annmarkana glegst. Skógarnir
virtust þeim helzt óvinnandi,
jarðvegur grunnur og sendinn, og
engjalönd lág og vot. Nokkrir
tóku þar heimilisréttarlönd að
nafninu til, en flestir af þeim
undu þar lítt hag sínum og fóru
þaðan eftir stutta dvöl eitthvað
lengra vestur í Canada eða til
Bandaríkjanna.
Eitt sinn var Hjálmar látinn
fylgja nokkrum samlöndum sín-
um (íslendingum) í eina af þess-
um landskoðunarferðum. Fóru
þeir viða um allstóra landspildu
sem var óunnin. En það fór fyrir
þeim líkt og K. N. sagði: “Þeir
fundu hvergi land út á landi.”
Þeir hurfu því frá að leita leng-
ur að því sem þeir fundu ekki,
en snéru nú aftur til baka á leið
til Töronto. Þeir létu Hjálpiar
skilja á s a m t a 1 i sínu við
hann, að upphaflega hefði það
verið áform þeirra að flytja til
Bandaríkjanna og væri sú fyrir-
ætlun óbreytt enn, þrátt fyrir það
þó þeir hefðu leiðst út í þessa
landskoðunarferð, fyrir áeggjan
stjórnar - agentsins í Toronto.
Þeir sögðust eiga frændur og vini
búsetta í Bandaríkjunum, sem
hefðu hvatt þá til að flytja þang-
að, ef þeir færu til Ameríku.
Hjálmar sagðist skilja þetta vel.
Sagði þeim þó að Canada stjórn-
in ætlaðist til þess að þeir sem
keyptu farbréf frá agentum henn-
ar og flyttust til Canada á henn-
ar skipum og farkosti, yrðu þegn-
ar Canada en ekki Bandaríkj-
anna. Þeim hefir víst skilist
eitthvað ófrelsi felast í þessum
orðum og svöruðu því að þeir
væru frjálsir menn, og ætluðu sér
að ferðast undir því flaggi, hvert
sem þeir færu.
Skamt frá borginni Toronto
komu þeir að vatninu Ontario.
Þar lá við hafnarbryggju eimskip
ferðbúið til borgarinnar Duluth
í Bandaríkjunum. Með því vildu
þessir íslenzku landskoðunar-
menn kaupa sér far þangað.
Hjálmar sagði þeim að fara til
Toronto fyrst og tala við stjórn-
ar-agentinn þar, um þessa fyrir-
ætlun sína, segja honum eins og
væri, að þeim hefði hvergi í
þessari landskoðunarferð litist
svo vel á landið, að þeir vildu
eyða heimilisrétti sínuin á það.
Myndi hann þá ráðleggja þeim
það bezta sem hann gæti áhrær-
andi landskoðun annarsstaðar í
fylkinu, eða þá að öðrum kosti
skifta sér ekkert af því hvert á
land þeir færu'. Sjálfur sagðist
hann ekki geta leyft þeim að
fara suður yfir landamærin, án
þess að þeir töluðu fyrst við yfir-
mann sinn, stjórnar-agentinn í
Toronto, sem hefði sent sig sem
fulltrúa sinn í þessa landskoðun-
arferð með þeim. En landarnir
svöruðu honuin því, að þeir tækju
fararleyfin hjá sjálfum sér, án
þess að sækja þau til agenta eða
nokkurra þeirra þjóna. Við það
skildi með Hjálmari og þeim. Þeir
fóru með skipinu til Duluth, en
hann til Toronto. ViQ þessi er-
indislok sín undi Hjálmar hið
versta. Vissi að hann myndi fá
hellisteypu af skömmum hjá yfir-
inönnum sínum fyrir að sleppa
þessum innflytjendum suður fyr-
ir landamærin. Þegar hann kom
til Toronto fann hann strax ag-
entinn, sem spurði han nað því,
hvar mennirnir væru sem hefðu
farið með honum í landskoðun-
ina, og hvað margir af þeim hefðu
merkt sér lönd. Hjálmar sagði
honum, að þeim hefði ekki litist
svo vel á landið að þeir hefðu
viljað eyða rétti sínum á þau. Þá
er að senda þig með þeim eitt-
hvað annað, þangað sem landið
er óunnið, mælti agentinn.
Hjálmar sagði honum þá að þess-
ir fylgifiskar sínir hefðu óvægir
viljað prófa sundið með skipi
sem hefði farið til Duluth og
væru á leið þangað núna. Þess-
ari óvæntu frétt reiddist agentinn
ákaflega svo hann stökk úr sæti
sínu og spurði: Hvað sagðirðu
inaður—hvað sagðirðu? Fornir
til Duluth, komnir til Duluth. Er
mögulegt að þú skiljir það svo, að
stjórnin borgi þér peninga fyrir
það, að smala bezta þjóðflokkn-
um sem flytur til Canada —- ís-
lendingum — burt úr ríkinu?
Hjálmar sagðist hafa reiðst þess-
ari óþyrmilegu orðahnútu en þó
mikið minna en búast hefði mátt
við, af því maðurinn, sem þó
var fokreiður, hefði verið svo
drenglyndur, að láta íslendinga
njóta sannmælis um það, að vera
bezti þjóðflokkur, sem flyttist til
Canada. Hjálmar sagði honum
að þessir menn hefðu farið frjáls-
ir úr föðurlandi sínu, borgað far-
gjöld sín að fullu, komið til Can-
ada sem frjálsir inenn, kysu því
að vera frjálsir að því, hvort þeir
vildu heldur eyða dögum sínum
í faðmi Bandaríkjanna eða Can-
ada. Um peninga þá, sem stjórn-
in borgaði sér fyrir þetta land-
skoðunarvastur skyldi hann vera
sem fáorðastur; þeir hefði aldrei
verið annað en hundsbætur, jafn-
að saman við öll þau illþrif og ó-
inök, sem hann þvrfti að leggja á
sig í þessum útlegðar-ferðalög-
um; hann hefði góða atvinnu við
handverk sitt þar i borginni og
þyrfti ekkert að sækja til þeirra
að neinu leyti. Hjálmar segist
hafa ætlað að fara burtu af þess-
um samtalsfundi, og verið kom-
inn fram að skrifstofudyrunum.
Þá hafði risið úr sæti sínu aldr-
aður maður, mjög höfðinglegur
og góðmannlegur, talað til sín og
sagt: bíddu mín, Jalmarson;
farðu ekki héðan reiður, Jalmar-
son. Hjálmar segir að orð þessa
hógværa manns hafi strax hrund-
ið frá sér allri þykkju. Hann
virtist tala til okkar beggja, og
hóf mál sitt þannig. Eg er ykkar
elztur og ætti þá líka að vera
ykkar reyndastur. Mér hefir
jafnan virzt hægð og lipurð
vinna betur saman í öllum starfs-
málum en ofsi og gorgeir. Ef
þið viljið veita þessum orðum
mínum áheyrn, þá takið það fyr-
talda tvent í félagsskapinn með
ykkur við störf ykkar, en kastið
hinum tveimur út — þau ættu
aldrei að fá húsaskjól hjá siðuð-
um mönnum. Þessi fáu orð
höfðu þau áhrif á þá Hjálmar og
agentinn, að þeir skildu vel sátt-
ir. Hjálmar hélt áfram störfum
sínum í stjórnarinnar þágu, þeg-
ar þess þurfti, og fékk töluverða
kauphækkun.
Þess er áður getið hér að fram-
an að Hjálmar og kona hans
bjuggu við góð efni i 15 ár í Tor-
onto. Hann vann inest að hand-
verki sínu, húsasmiði lir múr-
steini þar í borginni og víðar,
stundum suður í Bandaríkjum;
eitt sinn var hann sendur til
New York. Með þremur skozk-
um múrsmiðum þar, hlóðu þeir
80 feta háan kirkjuturn fjórkant-
aðann, hlóðu sinn kantinn hvor.
Þessi kirkja stendur í einu fjöl-
farnasta strætinu í þeirri miklu
borg (Wall Street). Sukksamt
þótti Hjálmari lífið þar, þó dvölin
væri stutt.
Á þeim árum sem Hjálmar og
kona hans bjuggu í Toronto
fæddust þeim fimm börn af sex,
sem þau eignuðust og verða þau
talin hér: Stefán Sigurjón, nú í
North Dakota; Anna Sesselja, gift
Alfred Haines, Detroit Lakes; Jón
ísak, var nokkur ár búsettur í
Pine River, Man. og hafði þar
Verzlun, vinnur nú sem eftirlits-
maður stjórnarinnar við skóg-
gæzlu fyrir eldi og fleiru það á-
hrærandi, kona hans heitir Hólm-
fríður Guðmundsdóttir bónda ná-
lægt Walhalla, N. Dak.; Hjálmar
Walter, lézt í stríðinu mikla; eitt
barn mistu þau nýfætt.
Arin sem þau bjuggu í Toronto
voru víst mjög fáir íslendingar
búsettir þar. Þeir að vísu komu
þangað sem innflytjendur en
héldu svo lengra vestur í landið,
þangað sem samlandar þeirra,
frændur og kunningjar frá gamla
landinu voru þá búsettir. Marg-
ir fóru til Nýja íslands og svo til
North Dakota og Minnesota og
viðar. Þeir, sem fyrst fluttu vest-
ur, voru forystusauðirnir; í
þeirra sporaslóð runnu svo hin-
ir, sem á eftir koinu. Þjóðrækn-
is-taugin og íslenzka tungan vildu
sem lengst lylgjast að innan vé-
banda al-íslenzkra bygðarlaga að
unt væri. Þó þeim Hjálmari og
konu hans liði vel efnalega þar
sem þau voru, og væru bæði búin
að læra enska tungu og kynnast
mörgu góðu hérlendu fólki, þá
virtist þeim samt þau þarfnast
einhvers sem þau gætu ekki
veitt sér þar í borginni, nema að-
eins stund og stund á sínu eigin
heimili. Það var íslenzka tung-
an. Hún heyrðist aldrei töluð á
strætum eða gatnamótum Tor-
Framh. á bls. 5.
Business and Professional Cards
SURGEONS
------------------------—j
Dr. P. H. T. Thorlakson
20 6 Medlc&l Arts Bldg.
Cor Or&h&m ok Kennedy Ste
Phonee 21 2XS—21 144
Res. 114 QRENFELL BLVD.
Phone 62 200
DR. E. JOHNSON
116 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy St.
Taisimi 23 739 Viðtalsttmar 2-4
Heimili: 776 VICTOR ST.
Winnipeg
Sfmi 22 168
BARRISTERS, SOLICITORS, ETC.
DRUGQISTS DENTISTS
DR. T. GREENBERG
Dentlst
Hours 10 a. m. to 9 p.m.
PHONES:
Office 36 196 Res. 61 46S
Ste. 4 Norman Apts.
814 Sargent Ave., Winnipeg
BUSINESS CARDS
HÓTEL 1 WINNIPEG
SEYMOUR HOTEL
100 Rooms with and without
bath
RATES REASONABLE
Phone 28 411 -277 Market St.
C. G. Hutchison, Prop.
PHONE 28 411
THE MARLBOROUGH
SMITH STREET, WINNIPEG
“Wlnnipeff'a Down Town HoteV
220 Rooms with Bath
Banquets, Dances, Conventions,
linners and Functlons of all kinds
Ooffee Shoppe
F. J. FALL, Manager
ST. REGIS HOTEL
286 SMITH ST., WINNIPEG
paegileffur og rólegur bústaður <
miSbiki borgarlnnar.
Herbergi $.2.00 og þar yflr; me8
baðklefa |3.00 og þar yflr.
Ágætar máltlðir 40c—60c
Free Parking for Guesta
Corntoall ^otel
Sérstakt verð á viku fyrir námu-
og fiskimenn.
Komið eins og þér eruð klæddir.
J. F. MAHONEY,
framkvæmdarsty
MAIN & RUPERT WINNIPEO
J. J. SWANSON & CO.
LIMITED
601 PARIS BLDG., WINNIPEG
Fasteignasalar. Leigja hús. Út-
vega peningalán og eldsábyrgð af
ÖHu tægi.
Phone 94 221
C. E. SIMONITE TLD.
DEPENDABLE INSURANCE
SERVICE
Real Estate — Rentals
Phone Office 9 6 411
806 McArthur Bldg.
REV. CARL J. OLSON
Umboðsmaður fyrir
NORTH AMERICAN LIFE
ASSURANCE FÉLAGIÐ
ábyrgist íslendingum greið og
hagkvæm viðskiftl.
Office: 7th Floor, Toronto General
Trust Building
Phojne 21 841—Res. Phone 37 7 69
A. S. BARDAL
848 SHERBROOKE ST.
Selur líkkistur og annast um út-
farir. Allur útbúnaður sá beztl.
Ennfrsmur selur hann allskonar
minnisvarða og legsteina.
Skrifstofu talslml: 86 607
Heimilis talsimi: 601 662
A. C. JOHNSON
907 CONFEDERATION LIFE
BUILDING, WINNIPEG
Annast um fasteignir manna.
Tekur að sér að ávaxta sparif*
fólks. Selur eldsábyrgð og bif„
reiða ábyrgðir. Skrlflegum fyrir-
spurnum svarað samstundis.
Skrlfst.s. 96 7 57—Heimas. 33 328
HANK’S BARBER AND
BEAUTY SHOP
251 NOTRE DAME AVE.
3 inngöngum vestan viO
St. Charles
Vér erum sérfræðingar í öllum
greinum hárs- (tg andlitsfegrunar.
Allir starfsmenn sérfræðingar.
SÍMI 25 070
Drs. H. R. & H. W.
TWEED
Tannlœknar
406 TORONTO GENERAL
TRUSTS BUILDING
Cor. Portage Ave. og Smith St.
PHONE 26 545 WINNIPEG
DR. A. V. JOHNSON
Isienzkur Tannlœknir
212 CURRY BLDG., WINNIPEG
Gegnt pósthúsinu
Slmi 96 210
Helmilis 33 321
H. A. BERGMAN, K.C.
Islenzkur lögfrœOingur
Skrifstofa: Room 811 McArthur
Building, Portage Ave.
P.O. Box 1656
PHONES 95 052 og 39 043
J. T. THORSON, K.C.
Islenzkur lögfrœOingur
801 GREAT WEST PERM. BLD.
Phone 92 755
G. W. MAGNUSSON
Nuddlœknir
41 FURBY STREET
Phone 36 137
Stmlð og semjið um samt&lstlma
DR. B. H. OLSON
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sts.
Phone 21 834—Office tlmar 4.30-6
Heimili: 5 ST. JAMES PLACE
Winnipeg, Manitoba
PHYSICIANS
DR. B. J. BRANDSON
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sts.
Phone 21 834—Office tímar 2-3
Heimili 214 WAVERLEY ST.
Pbonc 403 288
Winnipeg, Manitoba
DR. J. STEFANSSON
216-220 Medical Arts Bldg.
Talslmi 26 68 8
Stundar augna, eyrna, nef og
kverka sjúkdóma.-—Er að hitta
kl. 2.30 til 5.30 e. h.
Heimili: 638 McMILLAN AVE
Talsími 42 691
Dr. S. J. Johannesson
Viðtalstlmi 3—5 e. h.
218 Sherburn St.—Sími 30877