Lögberg - 02.04.1936, Blaðsíða 5

LÖGBERG. FIMTUDAGINN 2. APRIL, 1936
5
WE’RE ALL NUTTY
HERE AND THERE
-By P. N. Britt_
A NE of the most welcome visitors
I’ve had in many moons was
Kirkcaldy, who dropped in the other
day. You may not know “Kirk”,
but he and I have been intimate
friends for far beyond the beginning
of this century we now have with
us. We spent many pleasant years
together in a dear old town that
never grew up. He’s still there, and
he says it’s not just the same old
friendly place that it used to be. But,
what town is? The town’s there ali
right, but the “old scenes, old songs,
old friends” are fnissing, many gone
forever, the few left with only recol-
lections of the good old days—the
newcomers callous with ^io back-
ground.
Brigadier - General James Kirk-
caldy! What a fellow. As I looked
him over, the same old “Kirk”, I was
going over the colorful career of the
old rascal during the nearly half a
century we have known each other,
kept in touch with each other and
have met off and on.
During the forty-five years or
more he has fitted into more jobs
of importance and responsibility
than anyone I have ever kno'wn. It
seems to me that he was a member
of the Black Watch (this has nothing
to do with Bulova) before he came
here.
When I met him he was working
on a farm for Donald McEwen. His
military bearing was superb, he
looked like a born soldier, and—
He became chief of the police and
served with distinction.
He quit that and became publicity
commissioner when the publicity
game was going strong.
He saw a good chance to run a
good hotel, and he ran it well, but
he didnt like the late hours.
He became city assessor, and re-
vamped the assessment, so that it
was fifty-fifty for rich and poor.
Then the big war came, and he
was one of the first to jump into it.
He was a soldier, while most of the
others who hopped off early, for the
ocean trip, as they thought, were
steam-fitters, plumbers,' real estate
agents, and chartered accountants.
Sam Hughes picked out Kirkcaldy
and Curry at the front to come back
to Canada and recruit. Kirk organ-
ized the 78th here in Winnipeg, took
them over, and fought it out until
the Kaiser threw up the sponge, and
the world was made safe for de-
mocracy, or what they have in Al-
berta, or what Woodsworth, McPhail
and Stevens would like to tell us we
ought to have.
Kirk is the same old Kirk, an
alderman now, chairman of finance,
if you please, as human, sensible, and
still as confident as ever that nothing
but hard work and honest dealing
will ever get anybody anywhere.
You couldnt get a six-pence piece
from Kirkcaldy for a barrowful of
Aberharts social evil certificates,
even endorsed by the emperor of
Turner Valley or the irrigation mag-
nates of Medicine Hat and suburbs.
I like Kirkcaldy. Hes a real guy,
and any slicker who could pass
Chinese money on Kirk would be
able to outwit Sam Pearlman or
somebody.
* * *
rT' HE other day I saw a neighbor
of mine call a boy in off the
street and ask him if he cared to
put a cord of wood into the base-
ment and pile it for seventy-five
cents. The boy jumped at the offer,
brought along his brother and the
pair finished the job in an hour.
They received eiglity cents to make
it easier for them to divide the
money. They were very grateful,
left their address, and asked to be
called whenever there was any more
wood to be handled. One of the
boys said a few days before a well-
to-do man in the next block offered
him ten cents to handle a cord of
wood, but he didn’t like the looks
of the man; sáid he was kind of
mean-looking.
fúsir til að taka þátt í þeim athöfn-
um. Ef til vill eru ekki til hús-
lestraibækur á öllum heimilum, en
það er möguleiki að afla sér þeirra.
Nýjatestamentið mundi handbært á
nálega öllum stöðum, er þar um bók
bókanna að ræða. Andlegur vistt-
forði mun því nægur fyrir þá, sem
vilja færa sér það i nyt.
Lýk eg svo orðum minum með
þeirri hjartans bæn til Guðs, að þan
nrættu verða til blessunar þeirn, sem
lesið hafa.
S. S. C.
Rauðskinnar í Banda-
ríkjunum
Þegar hvitir menn fóru að taka
S(>1 l’ólfestu í Bandarfkjunum, er
tnlið, að þar hafi búið um 900,-
000 Indíánar. I>eir voru einu i-
búar og “eigendur” landsins og
höfðu lifað þar frá alda öðli,
dreifðir yfir feikna miklar víð-
attur. En á þremur öldum fækk-
aði þeim svo, að um 1800 var tal-
ið að ekki lifðu eftir nema 350,-
000 manna. I>eir höfðu verið
drepnir, þúsundum saman, en þó
There was nothing nutty about
that boy—he knows his men.
* * *
Vf/'HAT is news?
” Frank B. Cox, publisher of the
Douglas County (Nebraska) Weekly
Gazette, answers the question in an
advertisement in his paper. He says:
News is when you have:
Died, moved, eloped, been ill, sold
out, sold hogs, been shot, been born,
had a baby, been drunk, been gyped,
had a fight, broke a legs had a party,
caught cold, been robbed, had com-
pany, been married, bought a car,
been visiting, broken an arm, been
courting, been divorced, been ar-
rested, stolen anything, gone crazy,
lost your hair, had a birthday, had
an anniversary, been bitten by a
snake, had an accident, cut a toot.h,
or had an operation.
Yes, that’s news.
* * *
“My soul complains in the same old
fashion;
Crying aloud in my troubled
breast.
Is the same old longing, the same old
passion.
O where is the treasure which men
call rest?”
* * *
'T'HERE hasn’t been much news
-*■ coming from Alberta for the last
few months. Not so far back, Al-
berta wás a sort of garrulous
stretch of natural resources and sun-
shine, with the odd touch of riotous
living in the news from out there.
The change has been most remark-
able. They seem to have adopted
a policy of “watchful waiting”—just
idling along, probably trying to
guess which way the cat’s going to
jump. It would seem to be as hard
to guess what’s going to happen to
Alberta as to guess what’s going to
happen to Ethiopia.
* * *
T> ATHER ashamed, after milling
-*-*■ around for sixty years or more,
to say that I don’t dance — never
danced. Strange, too, that waltz
music always appeals to me — the
melody and rhythm, no doubt. I
have an inborn feeling that Johann
Strauss’ “Artist’s Life” is still the
greatest of all the waltzes—
“For it is so full of the dear old
time—
So full of the dear old friends
I knew.
And under the rhythm, and lilt and
rhyme
I am álways finding—you.”
—You, the one whom I have come
along down through the years.
Wayne King may be the waltz king,
who plays ’em now, but Johann
Strauss was the waltz king who
composed ’em 110 years agq, and
his “Artist’s Life” is a dream waltz.
* * *
“T’were a dull old world, me thinks,
my friend,
If we all went just one way;
Yet our paths will meet no doubt at
the end
Though they lead apart today.”
* * *
TY OWN at Toronto just now is a
girl friend from here* who went
east, to see the closing games of the
hockey season, the opening of the
baseball season and the racing (if
any) before the first of May. Some
sport, you will say. Here are a few
notes of her colorful story of last
Saturday’s game between the Leafs
and Boston Bruins:
“After all that’s been said about
him, I was disappointed in Eddie
Shore, for in this game he was just
shooting the puck down the ice,
stalling and wasting time.
“Can Charley Conacher skate apd
shoot? ril say he can. One of his
shots last night hit the boards at
the end of the rink and the impact
was such as to remind me of one
of those guns going off at the gov-
ernment building on Broadway on
somebody’s birthday.”
Gives one a sort of longing to seö
a red hot hockey battle.
urðu farsóttir þær, og sjúkdómar
aðrir, sem hvítir menn fluttu með
sér vestur, fleirum að fjörlesti,
einkum hitasóttir ýinsar og bólu-
sótt. Nú er talið, að um 375,000
Indíánar séu í Bandaríkjunum,
en þess ber að gæta að síðan 1880
hafa þeir mjög blandað hlóði við
hvíta menn, svo að hreinir—-“full-
hlóðs” Indíánar eru nú orðnir
njög sjaldgæfir, og fjöldi fólks í
B.tndaríkjunum hefir aldrei séð
hroinan Indiána. Kynið er orðið
svo blandað.
Eftir þvi sem fólki fjölgaði í
Bandarikjunum og stjórn komst
þar í fastari skorður, krepti meira
að kosti Indíánanna. Stjórnin
fékk þeim afmarkaðar landspild-
ur til að lifa á og fékk hver stofn
eða ættleggur sína spildu. Ætt-
leggirnir eru taldir vera um 200,
en mjög eru þeir misstórir. Sum-
staðar eru Indíánabygðirnar ekki
stærri en stórbýli, til dæmis vest-
ur í Californíu, en stærstu “terri-
tory” þeirra eru Navajo-bygðirn-
ar í Arizona og New Mexico. Þar
er nú aðal Indíánabygðin i
Bandarikjunum, fremur magurt
land, sem hinir fyrri eigendur
Ameríku hafa orðið að flýja til
undan yfirgangi hvítra manna.
En í nálegu hverju einasta sam-
bandsriki U.S.A. eru Indíána-
bygðir, undir eftirliti stjórnar-
innar. í fjórum sambandsrikj-
unum eru næstum tveir þriðju
af Indíánum Bandaríkjunum,
nefnilega 120,000 í Oklahoma,
44,000 í Arizona, 24,000 i Suður-
Dakota og 22,000 í New Mexico.
Og af hinum nafnkendari ætt-
bálkum Indiána, þeirra er siðað-
ir eru Cherokee,- Chickasaw,-
Chactaw,- Chippewa,- Sioux- og
Onandago-Indíánarnir helztir.
Flestir ættbálkarnir í Okla-
homa eru forríkir og miljóna-
mæringar margir meðal þeirra,
sem selt hafa auðfélögunum olíu-
lindir í landi sinu. Þeir fá ákveð-
ið gjald fyrir hverja oliutunnu
og geta leyft sér alt það óhóf, sem
hvítir menn geta kent frá sér. En
vestar lifa ættbálkarnir mest hirð-
ingjalífi. Þar sjást þeir á ferli
meðfram árfarvegunum m e ð
hjarðir, sem stundum telja um
10,000 fjár og er það álitlegur
bústofn. Aðrir bálkar lifa á silf-
ursmíði, sumir vefa gólfdúka,
brenna muni úr leir og mála þá
með sínum hætti. Þykir hand-
iðnaður Indíána bera volt um
listrænan smekk.
Hjá flestum ættbálkunum eru
enn iðkaðir hinir fornu Indiána-
dansar og leikir, sem svo víð-
frægir eru. Og dansinum fylgir
vitanlega hljóðfærasláttur á hin
fornu og einkennilegu hljóðfæri
þeirra. Þykir hvítum mönnum
mikið varið í, að sjá hina tryltu
særingadansa Indiána, er þeir
hamast nær allsnaktir in e ð
fjaðraskraut og fáránlegar mynd-
ir málaðar á kroppinn, hoppa,
hneigja sig og beygja og vinda á
allar lundir eins og brjálaðir
menn, við hljómfall hinna ein-
kennilegu tó'na og æpa og
skrækja, svo að sumum er nóg
boðið. Hinir siðmentari Indíán-
ar hafa líka dansskemtanir, en
dansa ekki berir, heldur festa
fjaðralengjur og annað skraut á
fötin. Stundum standa dans-
skemtanir þessar meira en viku
samfleytt og þykir það óskiljan-
legt hversu vithaldsgóðir sumir
eru í dansinum.
Hinum fvrstu landnemum
vestra voru Indiánarnir mestu
hættugripir. Fólk þorði oft varla
milli fjóss og bæjar, vegna ótta
við að Indíánar lægi í leyni og
dræpu þá, og víða þorði fólk ekki
að kveikja ljós á kvöldin, svo að
Indiánar sæi þau ekki. Þegar
tungl var í fyllingu þótti mest
hættan stafa af Indíánunuin.
Margir landnemar hygðu sér eins-
konar vigi við bæinn sinn og
höfðust þar við meðan tungl var
í fyllingu, til þess að verjast bet-
ur yfirgangi Indíánanna. Og jafn-
an var hafður vökumaður á
hverjum bæ, um það leyti. Þegar
landnemar þurftu að fara i kaup-
staðinn slóu þeir sér saman og
fóru með langar kerrulestir og
liöfðu ineð sér alt fémætt og vopn
sín, því að Indíánar sátu jafnan
um þessar kaupstaðalestir. En
stundum gátu landnemarnir
gabbað Indíánana. Þannig voru
eitt sinn tvær konur hvitar á leið
heim til sín ríðandi, er þær urðu
varar við að hópur Indíána kom
á eftir þeim, Hka ríðandi og færð-
ist nær. Konurnar vissu af kvik-
syndi skamt fyrir framan, sem
IndíánarniT ]>ektu ekki. Hleyptu
þær nú hvað af tók fast að kvik-
syndinu, en beygðu þá hvor til
sinnar handar á síðustu stundu.
En Indíánarnir vöruðu sig ekki
á þessu bragði og riðu í fenið og
sátu hestar þeirra þar fastir. Og
konurnar komust undan.
Indíánauppreisnin 1862 er sú
hættulegasta sem sögur fara af
í Bandarikjunum. f aðeins einni
orustunni, við Sioux-Indíánana i
Red River dalnum i Minnesota
] féllu 800 hvítir landnemar. Voru
það einkum Norðurlanda-búar,
Sem þarna bjuggu, og vörðust
þeir af mikilli hreysti. f annað
sinn voru 30 norðurlandabúar i
Minnesota á leið til kirkju. Réðst
|iá á þá Indiánahópur og drap 13
þeirra. Og fleira þessu líkt mætti
telja. Þegar uppreisnin loks var
kæfð náðist í verstu forsprakk-
ana. Voru 303 af þeim dæmdir
til dauða en 18 i fangelsi. Ahra-
ham Lincoln, sem þá var forseti
Bandarikjanna, náðaði þó 265 af
þcim dauðadæmdu, til fangelsis-
vistar, en 38 voru hálshöggnir í
Mankato 26. des. 1863.
Það er margra skoðun, að á-
stæðan til upreisnarinnar hafi
verið sú, að stjórnin hélt ekki
loforð sín við Indíána. Saklaus-
ir landnemarnir týndu lifi fyrir
það, að stjórnin eða umboðsmenn
hennar lifðu í vellystingum á
þeim styrkjum, sem rauðskinn-
unum voru ætlaðir, en þeir liðu
mikla neyð um þær mundir, og
voru hjálpar þurfar.
Það eru sannkallaðar tröllasög-
ur, sem gengu um Indíána fyr á
árum. Og þeim hefir verið borin
röng saga. Indíánar eru alls ekki
eins grimmlyndir og menn vilja
vera láta. Þegar rétt er farið að
þeim og þeim sýnd góðvild og
vinátta kemur betri maður þeirra
í ljós. Sem dæmi má nefna að
eitt sinn fundu hvitir menn ung-
an rauðskinna, sem var að verða
úti í byl. Þeir fóru með hann
heim og hjúkruðu honum og
hann rétti við. Varð hann á
heimilinu út veturinn. Um vorið
varð Indíánaupphlaup í nágrenn-
inu og umkringdu Indíánar bæ-
inn og ætluðu að drepa alla um-
svifalaust. En þá gekk pilturinn
á milli. Han.n sagði frá hvernig
fólltið hefði farið með sig og
hvað það hefði gert sér mikið
gott og baðst vægðar fyrir það.
Höfðinginn hlustaði á mál hans
og þyrmdi öllu heimilisfólkinu.
Eftirfarandi saga sýnir, að Ind-
íánar eru hvorttveggja í senn hjá-
trúarfullir og tildurgjarnir Átján
ára gömul prinsessa af Wenne-
bago-ættbálkinum hafði látið
klippa hár sitt stutt eftir nýjustu
tízku. Þetta tiltæki hennar vakti
svo mikla gremju meðal hinna
erilri, að hún var dæmd ræk úr
flokknum. Tók hún þá barn sitt
á handlegginn — hún var gift —
og yfirgaf flokkinn og mann sinn.
Skömmu eftir að hún var farin
gaus ilkynjuð inflúenza upp hjá
þessum ættbálki og töldu hinir
eldri þetta refsingu af himnum
ofan fyrir að stúlkan hefði verið
rekin á brott. Og svo var maður
hennar sendur út af örkinni til a?
sækja hana.
í Santa Fé, sem er höfuðborg
New Mexico, er fjöldi Indíána.
Það má sjá þá á daginn, sitjandi
berhöfðaða á löppum sér, vafða
inn i sjöl og dúka, fyrir utan
dyrnar á leirkofum sinum, eða
þeir eru hjá kaupmönnunum að
hafa kaup á silfursmíðum sinum,
leirmunum og ullardúkum fyrir
mexikanskt silfur, sem þeir nota
til smiðanna.
Spánskir jesúítar og aðrar
munkareglur komu til Santa Fé
frá Mexico 60 árum eftir að Col-
umbus fann Ameríku og settu
upp trúboðsstöðvar meðal lndí-
ána. Miguelskirkjan fræga.
frægasta byggingin í Santa Fé,
var bygð 1545, og stendur enn í
dag, þó hún væri bygð úr leir.
Eru veggirnir 3—5 fet á þykt.
Klukkan í kirkjunni er 780 pund
og var steypt 1356. Pueblo-Indi-
ánarnir, sem bjuggu þá á þessuin
slóðum eyðilögðu nokkurn hluta
kirkjunnar 1680, en hún var
bygð upp aftur og þykir nú með
merkustu fornmenjum í Banda-
ríkjunum. f Santa Fé eru margir
ulíánaskólar.
f “Museum of the American
Indian” í New York er merkilegt
safn af allskonar merkum mun-
um frá Indíánum, sem þykir ein-
stakt í sinni röð. Var það einn
maður, Clarence B. Moore, sem
safnaði þessum gripum, en þeir
eru 13,000 talsins og flestir frá
Florida, Tenessee, Georgia, Ar-
kansas og Alabama. Sumir
]>eirra eru taldir vfir 1000 ára
gamlir. Eru þeir gerðir úr steini,
leir og málmi.
Fvrir þremur árum dó síðasti
höfðingi Chippewa-ættbálksins.
Meðal hvítra manna gekk hann
undir nafninu John Dever, en
réttu nafni hét hann Sha-Bon-Ba-
Shjong. Var hann einn meðlima
í hinu heilaga ráði Indiána og
hafði á hendi söfnun helgisöngva
ættbálksins, en þeir voru ritaðir
á birkinæfra.
Höfðingi Nez Percé-Indíán-
anna, Kip-Kip?KipeIiean var
lengi talinn með merkustu höfð-
ingjum Indíána og var það hann,
sem kom á friði eftir Nez Percé-
stríðið svonefnda 1877. Tók hann
kristna trú að stríðinu loknu.
Hann kom oft til Washington til
að tala máli kynbrwðra sinna við
stjórnina og talaði við fjóra
Bandaríkjaforseta. Hann dó 1922.
Það eru 118 ár síðan að fyrst
var farið að reyna samninga milli
Indíána og stjórnarinnar í Wash-
ington. öll þessi ár hafa verið
haldnar margar ræður og borin
fram mörg frumvörp um stöðu
Indíána innan Bandaríkjanna og
margar bækur verið skrifaðar um
þau mál. Margir hafa spáð því,
að Rauðskinnar mundu deyja út
með tímanum og aðrir hafa hald-
ið því fram, að það muni ókleift
að kenna þeim siði hvítra manna.
En sennilegasta ráðningin verður
sú, að hreinir Indíánar hverfi
með tímanum. Hinsvegar virð-
ast hinir blönduðu Indiánar
standast ágætlega sainkepnina
við hvíta menn og geta lært siði
þeirra. Þeir sækja mentastofn-
anir hvítra manna, þeir reka
verzlun í stórum stíl, þeir verða
læknar, lögfræðingar og prestar
og sumir hafa verið kosnir á þing.
í íþróttum standa þeir mjög
frainarlega og ýmsir þeirra eru
liðsforingjar í hernum eða flot-
anum. Þá má nefna að margir
góðir listamenn i Bandaríkjun-
um eru af þessu bergi brotnir.
Og fyrir bætta alþýðumentun og
aukinn þrifnað hefir ineðalæfi
Indiána lengst á undanförnum
árum.
Þó að Indíánar séu frumbyggj-
ar og elztu borgarar Bandaríkj-
anna var þeim til skamms tíma
synjað um borgararétt í Banda-
ríkjunum. Þeir voru fyrir utan
Iands lög og rétt, allflestir. En
árið 1924 var loks bætt úr þessu
misrétti með lögum frá þinginu
og nú eru allir Indiánar borgarar
og jafn réttháir hvítum mönnum,
að minsta kosti í orði ltveðnu.
—Fálkinn, febr. 1936.
er svona sett fram á ensku: The
flow of credit must balance the flow
of production based on the cost of
production. Og eg sé ekkert var-
hugavert við þá stefnu. Það er ekki
nóg að skamma Mr. Aberhart fyrir
það að hann er ekki búinn að liga
nú strax alt það, sem aflaga hefir
farið þessi síðastl. kreppuár; menn
þurfa að brúka dálitla sanngirni,
hver helzt sem í hlut á. Með því fá
nálin bezta og varanlegasta úrlaus:i.
G. A. Thordarson,
Amaranth, Man.
HaIeaGO0DGARDEN
ATIIUGASEMD
Amaranth, Man., 22. marz 1936.
Herra ritstjóri:
Yiltu gefa þessum fáu línum rúm
í þínu heiðraða blaði; mig langar að
gera dálitla athugasemd við greinar,
sem hafa birst í Lögbergi, sem skrif-
aðar eru af manni, sem heitir S
Guðmundsson. Hann sagði í fyrstu
grein sinni að hann ætlaði að skrifa
hlutdrægnislaust um stjórnmálin i
Alberta, en til þess þyrfti hann að
skrifa þannig að ekki væri hægt að
sjá af greinum hans hvorum flokkn-
um hann fylgir; en mér virðist
greinar hans rnjög einhliða; hann
gengur fram hjá mjög áríðandi at-
riðum. Það fyrsta er að Mr. Aber-
hart sagði kjósendum sínum fyrir
kosningarnar að það tæki að minsta
kosti 18 mánuði að koma á fót
Social Credit fyrirkomulagi í Al-
berta og er það stuttur tími fyrir svo
mikla breytingu enn nú er hann að-
eins búinn að vera við völd sex mán-
uði og þetta er hans fyrsta þing, og
þar bætist við að U.F.A. stjórnin,
sem búin var að vera við völd i
meir en tólf ár skildi við fjárhag
fylkisins i mjög slæmu ásigkomu-
lagi, svo að það varð að vera Mr.
Aberharts fyrsta verk að laga fjár-
haginn, og honum hefir tekist það
furðanlega. Tekjur stjórnarinnar
hafa hækkað að mun síðan hann
kom til valda og nú er hann rétt í
þann veginn að lækka rentur á
skuldum fylkisins, sem mun spara
fylkisbúum 2j4 miljón dollara á ári
og er það sannarlega spor í rétta átt.
Mér finst að stefna Mr. Aberharts
og stefna McKenzie Kings vera að
nokkru leyti líkar; tökum til dæmis
Control of Credit á stefnuskrá
Kings, með því að gera Central
bankann að þjóðareign, ætlar Mr.
King að draga smám saman peninga
völdin úr höndum auðmannaklíku
þeirrar i St. James Street í Mon-
treal, sem hefir öll ráðin yfir cana-
disku bönkunum og peningaveltu
þeirra, sem byggist á rentum og
’róða. En Social Credit stefnan
hefir fyrir grundvöll sinn peninga-
veltu, sem er í samræmi við fram-
leiðslumagn þjóðarinnar, til þess að
verðlag á vörum geti verið í sam-
ræmi við framleiðslukostnað. Það
PlenUjcfherijthhiq
tcEat-Fresh-
o/ndfou.
Big Oversize Packefs
M'FAYDEN SEEDS
onq 3-4c
PFR PACKET
P4v 5t
McFAYDEN FRÆ KOSTAR UTIÐ
EN FRAtMLEIÐIR MIKIÐ
Stærrl en venjulegir pakkar af Mc-
Fayden fræi—aðeins 3c—4c hver
pvl að borga 5c og lOc?
Mestu hlunnindin við McFayden
fræ liggja ekki f lágu verði, heldur
hinu, að hver tegund um sig af
reyndu fyrsta flokks útsæði, tryggir
mesta og bezta uppskeru, og sendast
beint heim til yðar en koma ekki frá
umboðssölu hylkjunum í búðunum.
Fræ er lifandi vera. pví fyr er
það kemur þangað, sem þvf skal sáð,
þess betra fyrir það sjálft, og þann
er sáir.
KREFJIST DAGSETTRA PAKKA
Hverjum manni ber réttur til að
vita að fræ það, sem hann kaupir
sé lífrænt og nýtt. Með nýtfzku 4-
höldum kostar það ekkert meira, að
setja dagsetningu á pakkana, þegar
frá þeim er gengið.
pví A EKKI DAGSETNINGIN AÐ
STANDA?
Hin nýja breyting 4 útsæðislög-
unum krefst ekki dagsetnlngar á
pökkunum, en við höfum samt enga
breytingu gert.
KYNNIST ÚTSÆÐI YÐAR
Hver pakki og 'hver únza af Mc-
Fayden fræi, er dagsett með skýru
letri. McFayden fræ er vfðindalega
rannsakað og fult af lffi; alt prðfað
tvisvar. Fyrst rétt eftir kornslátt,
og svo aftur f Dominion Seed Testing
Daboratory.
Væri McFayden Seeds sent I búðir
í umboðssölu pökkum myndum vér
eiga mikið ðselt í lok hverrar árs-
tfðar. Ef afganginum væri fleygt,
yrði þar um slíkt tap að ræða, er
hlyti að hafa f för með sér hækkað
verð á útsæði. Ef vér gerðum það
ekki, og sendum það út f pökkum
aftur, værum við að selja gamalt
fræ. pessvegna seljum vér aðeins
beint til yðar, og notum ekki um-
boðssöiuhylkin: fræ vort er ávalt
nýtt og með þvf að kaupa það, eruð
þér að tryggja árangur og spara.
Tíu pakkar af fullri
stærð, frá 5 til 10 centa
virði, fást fyrir 25 cents,
og þér fáið 25 centin til baka með
fyrstu pöntun gegn “refund cou-
pon," sem hægt er að borga með
næstu i öntun, hún sendist með þessu
safni. Sendið peninga, þú má'senda
frfmerki. Safn þetta er falleg gjöf;
kostar lftið, en gefur mikla uppskeru.
Pantið garðfræ yðar strax; þér
þurfið þeirra rneð hvort sem er.
McFayden hefir verið bezta félagið
síðan 1910.
NEW-TESTED SEED
Every, Packet Dated
BEETS—Detroit Dark Red. The best
all round Red Beet. Sufficient
seed for 20 ft. of row.
CARROTS—Half Long Chantenay.
The best all round Carrot,
IOnough Seed for 40 to 60 ft.
of row.
CUCUMBER—Early Fortune. Pickles
sweet or sour add zest to any
meal. This packet will sow 10
to 12 hills.
LETTUCE—Grand Rapids, Loose
Leaf variety. Cool, crisp, green
lettuce> This packet will sow 20
to 25 ft. of row.
ONION—Yellow Globe Danvers. A
silendid winter keeper.
ONIÓN—White Portugal. A popular
white onion for cooking or
pickles. Packet will sow 15 or
20 ft. of drill.
PARSNIP—Half Long Guepnsey.
Sufficient to sow 40 to 50 ft. of
drill.
RADISH—French Breakfast. Cool,
crisp, quick-growing variety.
This packet will sow 25 to 80
ft. of drill.
TURNIP—White Summer Table.
Eariy, quick-growing. Packet
will sow 25 to 30 ft. of drill.
SWEDE TURNIP—Canadian Gem.
* Ounce sows 75 ft. of row.

*°CashPrizes$2002?
I hvelti áætlunar samkepni vorri, er
viðskiftavinir vorir geta tekið þátt I.
Upplýsingar t McFayden Seed List,
sem sendur er með ofangreindu fræ-
sa'ni. eða gegn pöntun.
ÓKEYPTS—Klinpið úr þessa aug-
lýsingu og fáið ðkevpis stóran pakka
af fögrum blðmum.
Milettl afslríttur til félapa op er
frd pvi skýrt i frœskrdnni.
McFayden Seed Co., Winnipeg
I