Lögberg - 30.07.1936, Blaðsíða 6

c / LÖGKBERG, FIMTUDAGINN 30. JÚLÍ, 1936
Sir Gordon og Laurie Stewart
“Jú, en það sem þurfti til þess, fanst
ekki,” svaraði eg-. “Pig hafði í raun réttri
enga stúlku séð, sem eg gat elskað —> að
minsta kosti ekki þá. ”
“Hafið þér seinna fundið slíka per-
sónu?” spurði hún.
“Þér verðið að afsaka mig, það er mitt
leyndarmál. Eg get aðeins sagt að eg teldi
mig lánsaman, ef eg gæti náð ástum hennar.”
“Góða mín,’” heyrði eg frú Vann hvísla
að Laurie, ‘ ‘ eg held að Sir Gordon sé ástfang-
inn af hinni yngstu ungfrú Salter; það yrði
gott fyrir hana.”
En Laurie vissi betur.
12. Kapítuli.
Það var eins og að ætla sér að veiða vilt-
an fugl. Stundum hélt eg að eg væri búinn
að ná henni, en á sama augnabliki var hún
þotin frá mér, en hún vissi að eg elskaði hana.
Ef það væri ekki tilfellið, því var hún þá að
.forðast mig ? Af hverju hafði traust og vin-
átta okkar snúist upp í óframfærni ? Skeytti
hún nokkuð um mig? Eg vonaði það, en hafði
þó enga sönnun að styðjast við.
Hún gat líka roðnað gagnvart öðrum, og
orsökin til þess að hún forðaðist að finna
mig aleinan gat verið sú, að hún vissi hve
vænt mér þótti nm hana. Þegar eg leit á mál
efni þetta frá þeirri hlið, varð útlitið fremur
dökt. Vonin hvarf brott. En svo kom hiin
aftur, og livíslaði að mér að gugna ekki.
Aldrei lét eg mér detta í hug að aðalstign mín
eða auður hefðu nokkur áhrif á hana.
Við vorum nú búin að vera meira en
mánuð á eyjunni, og Atkinson var orðinn von-
daufur. Brauðið var nærri búið, kvenfólkið
var orðið þreytulegt, og við höfðum enga von
um frelsun. Þessi eyja hlaut að liggja fyrir
utan þá stefnu, sem skip voru vön að halda,
því við sáum aldrei neitt þeirra.
“Það liggur líklega fyrir okkur að deyja
hér,” sagði ungfrú Salter einn daginn, og
fyrsta hugsunin mín var, að eg vildi heldur
deyja með Laurie en lifa án hennar.
Eftir því sem eg kyntist henni meira
varð eg þess var að hún var að upp-
lagi glaðlynd, fjörug og fyndin. Hún
hlaut að hafa þjáðst mikið á skipinu, af því
hún varð að dylja sitt eðlilega lundarfar.
Þegar eg heyríji fyrst til hennar hinn hreina,
hjartanlega hlátur, varð eg alveg hissa.
eLaurie, sem eg hafði ávalt áður séð lamaða
af hræðslu, þögula og ógæfusama, hló nú eins
og fjörugt, glaðlynt barn.
Við töluðum aldrei um hinn voðalega við-
burð áskipinu. Við mintumst á skipið og
skipst jórann, en aldrei sem eiginmann Laurie,
ekki mintumst við heldur á hræðslu hennar
við sjóinn, né þunglyndi hennar á skipinu.
Nú var hún öll önnur, kát og fjörug, ánægð,
rjóð í kinnum og miklu fegurri.
Einn daginn var hrópað hátt: “Segl,
segl!” Við drógum upp hyíta fánann okkar,'
og á meðan stóð kvenfólkið með tárvot augu
og biðjandi — allar nema Laurie, sem þaut
inn í þéttan trjárunna strax og hún heyrði
hrópið. Við kölluðum eins hátt og við gátum,
en það heyrðist ekki til skipsins, sem hélt á-
fram. Skipið hvarf, kvenfólkið var veinandi
og grátandi, en eg fór að leita að Laurie, ‘hún
stóð við hinn enda runnans, yndislega fögur.
Þegar hún sá mig, blóðroðnaði hún og slepti
blómavendinum, sem hún hafði týnt; en svo
áttaði hún sig og kom til mín allfeimnisleg.
“Sáu þeir fánann okkar? Korha þeir á
land að sækja okkur?” spurði hún.
“Nei,” svaraði eg, “þeir tóku ekki eftir
okkur.”
Mér til stórrar undrunar broti hún, í
stað þess að tárfella eins og hinar stúlkurnar,
brosti svo unaðslega að eg varð utan við mig
af ánægju að sjá þessa fegurð.
“Þér eruð ekki hryggar?” sagði eg, “og
held þér séuð jafnvel glaðar yfir því að þeir
sáu okkur ekki af skipinu. Ó, Laurie, þér
eruð svo glaðar.”
Eg flýtti mér til hennar í því skyni að
taka hendur hennar og halda þeim föstum,
en hún skausts svo fljótlega burt, að eg vissi
naumast hvað af henni varð. En bros henn-
ar og roði flutti mér hina mestu ánægju. Hin-
ar stúlkurnar grétu og veinuðu; hvernig gat
hún glaðst yfir því að vera á þessari eyju,
nema með því að elska einhvern? Við fund-
umst ekki aftur fyr en við dagverðinn, og þá
leit hún aldrei á mig. Það var leiðinlegasti
tíminn sem við höfðum átt saman, kvenfólkið
var svo þögult og þunglvnt, vonbrigðin voru
þeim svo erfið.
“Eg vil heldur vera án vonar, en verða
fyrir svo þungum vonbrigðum, ” sagði ung-
frú Salter.
Það vildi svo til að Laurie leit í augu
mín, og mér fanst þau segja mér, að eyjan,
sem öðrum fyndist svo leiðinleg, væri henni
sönn Paradís.
Eg ásetti mér að fá að tala við Laurie
þenna dag, hún gat ekki reiðst því, hún varð
að skilja mig. Hvar gat eg nú fundið hana?
Líklega hjá frú Vann.
Já, þar fann eg hana, hún sat og talaði
við hina sorgbitnu konu, sem nú var laus við
alt dramb og allan hroka, af og til felcli hún
líka tár af söknuði yfir hinum framliðna
manni sínum, sem hún hafði mist. Menn
■rða að afsaka mig, að eg fann upp á yfir-
hylming; þegar maður er gagntekinn af ást,
er maður ekki ávalt jafn varkár með orð sín.
Eg sagði Laurie, að hins vegar á eyjunni
hefði eg fundið hvít blóm og gylta ávexti, þau
væri svo indæl, að hún yrði að koma og sjá
þau. Hún vildi það ekki, kvaðst vera þreytt
og sig langaði til að vera kyr hjá frú Vann,
en hún leit hörkulega til hennar.
“Góða m'm, fyrst Sir Gordon biður yður,
verðið þér að fara; á þessari einmanalegu,
leiðinlegu ey, verðum við að sýna hvort öðru
velvild og geðþekni.”
Eig sá að Laurie var enn ófús til farar-
innar, en hún þorði ekki að neita, hún var svo
>n við að hlýða. Hún stóð upp og sagði:
“Já, Sir Gordon, ef þér viljið það, þá
>kal eg koma með yður, en eg get ekki verið
lengi í burtu.”
Það tók nú ekki langan tíma að búa sig
undir skemtigöngu, undir okkar kringum-
stæðum, því lítið af fötcim höfðum við með
okkur frá skipinu; en Laurie var ávalt fögur
í mínum augum, og þó eg aldrei liti á klæðnað
hennar, vissi eg að hann fór henni vel og var
indæll.
Þegar við höfðum gengið spottakorn,
sagði hún:
“Eg sé ekki neitt af hvítu blómunum né
gyltu ávöxtunum, Sir Gordon, hvar eigum við
að leita þeirra?”
‘ ‘ ó, Laurie, Laurie, verið þér ekki svona
miskunnarlausar; þér hljótið að hafa séð hve
oft eg hefi reynt að ná tali af yður—hve inni-
lega eg hefi þráð að fá að tala við yður vitna-
aust. ’ ’
Hún gekk hratt án þess að segja eitt orð,
í andlit hennar var blóðrautt og hún horfði
til jarðar.
“Hvers vegna eruð þér svona harðar við
mig? Hvað hefi eg gert, sem bannar yður að
líta á mig og tala við mig?”
“Eg horfi á yður,” svaraði hún hræðslu-
lega.
“Nei, það gerið þér ekki. Þér horfið á
blómin, trén, himininn, grasið og andlit ann-
ra—en mér lítið þér ekki við.”
“Jú, eg er alveg viss um að eg geri það
Sir Gordon. ”
“Horfið þér þá til mín núna, Laurie, að
eins eitt augnablik.”
“Nei, það vil eg ekki,” svaraði hún rösk-
lega.
“Hvers vegna ekki?”
“Það get eg ekki sagt yður, Sir Gordon. ”
Eg tók hendur hennar. Hún dró þær ekki
að sér, en roðnaði enn meira, en fölnaði svo.
“Laurie,” hvíslaði eg, “elskulega
Laurie, þér vitið að eg elska yður — þér
hljótið að vita það — segið aðeins eitt ein-
asta orð. Mér þykir svo innilega vænt um
yður, mín heitt elskaða Laurie, að eg gæti
dáið fyrir yður.”
Hún stóð alveg kyr; kringum hana voru
hin indælustu blóm, og fuglarnir sungu yfir
höfuði hennar; hún var svo fögur, svo ung
og sakleysisleg þar sem hún stóð. Eg gat
ekki ráðið við mig —eg laut niður og kysti
hana; hún leit út sem dreymandi barn. Það
vakti hana, hún losaði sig með hægð úr faðmi
mínum.
“Laurie,” hrópaði eg, “ eg elska yður af
öllu hjarta, og eg bið yður um að verða kona
ún.”
Þá gerði hún það, sem hgn hafði aldrei
gert áður, hún snéri sér að hafinu, lyfti hendi
sinni, benti á það og sagði:
“Þér eruð gleyminn — þér ættuð ekki að
tala um ást til mín svona snemma, og svo
nærri gröf mannsins míns.”
“En Laurie, hvaða áhrif hefir }>að? Eg
ætla ekki að segja eitt einasta ilt orð um
hann, en hann var ekki góður við yður, og þér
elskuðuð hann ekki. Fyrirgefið mér, en er
það ekki satt, að yður þótti ekki vænt um
hann?”
“ Jú, það er satt, eg elskaði hann ekki,”
svaraði hún með hægð, og talaði fremur til
sín sjálfrar en til mín. “En hann var þó
eiginmaður minn. ”
“ Já, elsku Laurie, við skulum bæði virða
minningu hans. Þér elskuðuð hann ekki,
Ijaurie, en eg vona að þér elskið mig ofurlítið
—og að þér seinna elskið mig meira. ’ ’
“Ekki ennþá, ” sagði hún skjálfrödduð.
“Eg er nýlega sloppin úr klóm dauðans, og
hann er dáinn. Þér ættuð ekki að tala til mín
um ást, Sir Gordon.”
‘ ‘ Eg má til að gera það. Eg ber virðingu
fyrir sorg yðar, en eg verð að segja yður frá
minni einlægu ást á yður. Eg verð að segja
yður, að eg elska yður takmarkalaust — að
eg el þá von að þér viljið einhverntíma verða
kona mín—að mín innilegasta ást er að lifa
fyrir yður. Þér viljið ekki neita þessari ósk
minni, Laurie?”
Hún hvíslaði “nei,” en það er sú lægsta
hvíslan, sem eg hefi heyrt á æfi minni.
‘ ‘ E(g skal ekki tala meira um þetta núna,
en viltu ekki gefa mér það loforð, kæra
Laurie, að verða kona mín þegar sorgarárið
er liðið?”
“ Jú, eg lofa því, Sir Gordon.”
Eg knéféll fyrir framan hana og kysti
hendur hennar.
“Eg skal elska þig meðan eg lifi. Eg
•Val verja þig fyrir allri sorg, öllu mótlæti
Þú skalt verða ljós lífs míns. Ó, Laurie, nve
nilega eg elska þig. ”
“Og nú ekki einu orði meira, ” sagði hún,
og lagði litlu fingurna sína á varir mínar.
“Ef þú heldur þannig áfram, þá munu jafn-
vel fuglarnir í loftinu skilja leyndarmál okk-
ar. ”
Eg stóð upp og bað um einn koss — sem
borgun fyrir eins árs bið, en hún neitaði mér
um hann, og það hefir máske verið rétt gert
af henni.
13. Kapítidi.
“Innilegri ást verður ekki lýst með orð-
um”—segir eitt skáldið, og það er heilagur
sannleiki. Eg samþykti að samband okkar
skyldi geymt hjá okkur tveim—enginn annar
skyldi geta komist á snoðir um það, við skyld-
um vera svo varkár í umgengni okkar. Það
var bæði gleðjandi og kveljandi, að hlusta á
orð hennar, en að sjá hana aldrei líta á mig,
það reyndi afaramikið á þolinmæði mína.
Engum af félögum okkar kom til hugar að
nokkurt samband ætti ætti sér stað milli okk-
ar. Frú Vann hélt að eg væri ástfanginn af
hinni yngstu ungfrú Salter, en Laurie og eg
issum betur.
Mig dreymdi jafnvel á daginn nú orðið,
að skip mundi koma og flytja okkur heim, og
svo seinna, þegar sorgarárið væri liðið, hve
•’laður eg yrði að ná ást minnar indælu brúð
ir, sem eg svo flytti til Egremont, þar sem
hiin ætti að vera húsmóðir.
En hvað eg þráði að skipið kæmi til að
bjarga okkur, og þó fanst mér veran á eyj-
unni yndisleg í návist hennar. Laurie og eg
orum sjaldan saman, en eitt kvöld um sólar-
lagsbilið, þegar hafið var eldrautt, var flest,
af kvenfólkinu farið að leita að skjaldböku
eggjum. Frú Vann bað Laurie mína að sitja
já sér, en það varaði aðeins skamma stund,
,’í hún var þreytt, og vildi heldur leggjast
it af og sofna. Þegar hún gerði það, læddist
haurie burt og við fundumst.
Hún ásakaði mig um það, að eg gætti
nnar ivalt, héldi vörð um hana, en loks
hætti hún þessu. Við urðum samferða niður
ð sjávarströndinni. Eg sagði henni að mér
þætti vænt um að hún gæti losnað við þessa
sjóhræslu, að hún ætti heldur að hugsa um
ókomna gæfuríka daga. Bylgjurnar ultu að
landi, og eg sá ekkert óttavert við hafið, loftið
var heiðríkt og bjart.
“Gröf,” sagði hún með alvarlegri og
angurværri rödd, “að eins gröf, sem alt
gleypir. Hve margir röskir menn og fagrar,
eðallyndar konur eru ekki í þessari gröf. I
þessum heimi er meira af því hræðilegra en
ngra. ”
‘ ‘ Kæra Laurie mín, þú hefir verið ógæfu-
öm, annars gætir þú ekki hugsað þannig. Eg
>;et sagt þér um höf, sem flytja gull á land,
i- sem aldrei et stormur eða hættulegt óveð-
■r; eg get líka sagt þér frá tilveru margra
tersóna, sem aldrei urðu fyrir sorg né J)ján-
ugum, eins og þeim, sem þú hefir orðiíi fyrir.
Eg hefi oft ætlað að spyrja þig, Laurie, en
eg hefi ekki vogað það. Þú mátt nú ekki neita
að segja mér sannleikann í þetta skifti, hvað
var það, sem kom þér, svo ungri, svo fallegri
.svo smekkvísri sem J)ú ert, til að giftast Hard-
ross skipstjóra, sem ])ú segist þó aldrei hafa
elskað — hvernig skeði það að J)ú, sem ert svo
hrædd við sjóinn, giftist manni, sem var
bundinn við að vera ávalt á sjón.um?”
“Þér finst það má.ske undarlegt,” sagði
hún, “en eg skal segja þér það. Það var ekki
spurt um ást—eg held að minsta kosti að J)að
hafi ekki átt sér stað. Eiríkur — vesalings
Eiríkur, sem druknaði — hélt sig afar ást-
fanginn af mér, og það vildi þannig til. Faðir
minn, Allan Stewart, bjó við St. Romas, fall-
egur bústaður við sjávarsíðuna og ágæt höfn.
Ilann er ná mjög gamall maður; liann var 50
ára þegar eg fæddist. Móðir mín var mikið
yngri en hann, en ávalt mjög lieilsulítil. Við
þrjú bjuggum saman og leið ágætlega. Eg
gekk í skóla, og þar eða heima hjá okkur voru
margar góðar bækur, las eg mikið í þeim.
Eins og eg sagði, leið okkur vel, en frá því
eg var ofurlítil, var eg alt af hrædd við sjó-
inn. Þegar eg gekk mér eitthvað til skemt-
unar, fór eg ávalt inn í skóginn eða um engj-
arnar, sjóinn forðaðist eg alt af, hann var í
mínum augum ímynd svika og táldrægni. Eg
Iiataði hann af því að hann var svo rólegur,
eg gat ómögudega liðið sjávarhljóðið. Tilvera
okkar var ótrufluð, og eg fór aldrei langt fra
heimilinu, sem mér þótti svo vænt um; blómin
í litla garðinum okkar voru mér sem systur
og bræður, fuglarnir voru vinir mínir. Aldrei
liðum við af kvíða eða sorgum, að því undan-
teknu að mamma var ávalt lasin.
Eg ætla nú ekki að lýsa fyrir þér fallegu
skógunum, víðáttumiklu engjunum og ökrun-
um, bröttu liæðunm og fögru görðunum; enn
fallegri voru hinir dýrðlegu morgnar, rólegu,
döggríku næturaar; um alt þetta þótti mér
svo innilega vænt. Faðir minn fékk árlega
lífeyri frá stjórninni, sem hann hafði unnið
fvrir í mörg ár. Hann var ekki mikill, en við
komumst vel af og vorum ánægð þangað til
einn daginn, þegar eg kom heim eftir sólar
lag og hafði tínt burkna og ýms önnur grös í
skóginum. Eg var svo hress af útiverunni, að-
cins ofurlítið þreytt, og drakk teið glöð og
ánægð yfir tilveru minni.
“Kyrðin í húsinu var svo mikil, svo há-
tíðleg og óyanaleg, að eg fyltist kvíða. Eg
ætlaði að ganga til herbergis föður míns, en
áður en eg kom þangað inn, heyrði eg grát-
ekka og stunur í honum — hann, sem eg aldrei
hafði séð gráta. Gamall vinur föður míns
liafði komist í vandræði, og faðir minn fékk
lánaða peninga gegn veði í lífeyri sínum, til
• ð hjálpa lionum, fékk J)á lánaða með l)ví
skilyrði að J)eir skyldu verða borgaðir á á-
kveðnum degi. Nú var borgunartíminn kom-
' inn; vinur pabba gat ekkert borgað, og hafði
því farið úr landi með leynd — pabbi var
eyðilagður maður, vonlaust eyðilagður.
“Við verðum að flytja í fátækrastofn-
anina, Laurie,” sagði hann, “að minsta kosti
.-g og mamma þín, máske ])ú getir unnið fyrir
J)ér. Þú mildi guð, að eg skyldi steypa mínu
einkabarni í þessa ógæfu.” Það var beiskur
sannleiki, þetta laglega, litla heimili með svo
mörgum kærum smámunum, varð nú að selja.
“Þremur dögum áður en salan átti fram
að fara, sem faðir minn óttaðist. svo mikið,
t'om Ilardross skipstjóri til að tala við hann.
Þeir liöfðu fundist einhversstaðar fyrir
inörgum árum síðan, og skipstjórinn, sem var
á einhverju ferðalagi, kom inn á höfnina í St,.
Romas og vildi tala við föður minn. Frá því
að hann kom inn úr dyrunum, liorfði hann
stöðugt á mig. Hann hlustaði með vingjarn-
legri samhygð á frásögn föður míns um ó-
gæfuna sem yfir vofði. ’ ’
“Þér þurfið 1500 pund til þess, að kom-
ast úr þessum vandræðum?” spurði hann.
“Eg gæti eins vel beðið um 15. miljónir,”
sagði faðir minn.
“Þegar Hardross skipstjóri fór út, lagði
hann hendi sína á höfuð mitt og sagði: “Þér
viljið gera hvað sem er til J)ess, að faðir yðar
gæti fengið þessa peninga?” spurði hann. Eg
leit á dökka andlitið hans og kvaðst vilja gera
Jiað. “Eg skal ekki fara burt frá St. Romas,”
sagði hann, “eg hefi áformað nokkuð. Faðir
yðar liefir veðsett 5 ára lífeyri sinn til að fá
peninga; eg held eg geti frelsað hann frá
eyðileggingu — eg ætla að koma aftur. Verið
þiðsæl.” .
“Daginn eftir kom hann aftur; þá var
faðir minn alveg utan við sig, og eg efaðist,
um að hann gæti lifað einn dag enn, jafn
sorgmæddur og kvíðandi sem hann var. Eg
sat við rúmið, sem hann lá í, þegar skip-
stjórinn kom inn. Hann lagúst á knén til þess,
að eiga hægra með að tala við föður minn og
sagði: “Gamli vinur, eg bæði get og vil hjálpa
yður. Eg skal borga þessi 1500 pund, ef þér
gefið mér Laurie dóttur yðar fyrir konu.”
Þetta var alt, Gordon, það var ekki talað um
að biðla til mín, sem svo er nefnt. Elg vissi
varla hvaða þýðingu það hafði að vera kona
manns; mér hafði aldrei komið til hugar að
yfirgefa heimilið, og nú — ferðast á sjónum,
og lifa ávalt hjá Jiessum dökka, alvarlega
manni. Faðir minn leit til mín meðaumkunar
augum. ‘ ‘ Heyrir þú, Laurie ? ’ ’ sagði hann.
“ Já, eg heyri ])að, og er fús til þess,”
svaraði eg. Hann tók mig í faðm sinn, og tár
hans féllu á andlit mitt.
“ Guð blessi þig, góða barnið mitt,” sagði
hann. “Eg hefi alt af r-eynt að vera sjálf-
stæður, og að lifa í fátækrahælinu hefði deytt
mig. ” Eg man það nú, að hvorki faðir minn
eða skipstjórinn virtust gefa J)ví neinn gaum
hvern þátt eg tók í þessu. Þeim hefir víst
fundist það sjálfsagt að eg færi að óskum
þeirra. Peningarnir voru borgaðir, faðir
minn var nú laus við sorg og armæðu, og nú
fyrst skildi eg hvað eg hafði gert. Gift.ingin
átti strax að fara fram; eiginmaður minn var
skipst.jóri á “Water Queen,” og átti sem slík-
ur að fara til Indlands. Eg varð að fylgja
honum á ]>essu ferðalagi. Móðir mín horfði
alvarlega á mig. ‘ ‘ Eg vona þú verðir gæfu-
rík, Laurie,” sagði hún, “en þetta skeður alt
svo skyndilega, með svo sorglegum hraða. ”