Lögberg - 24.12.1936, Blaðsíða 4

4
LÖGBEBG, FIMTUDAGINN 24. DESEMBER, 1936
Högíjerg
Gefið út hvern fimtudag af
T H E COLUMBIA PRES8 L I MITED
695 Sargent Avenue
Winnipeg, Manitoba
Utanáskrift ritstjórans:
EDITOR LÖGBERG, 695 SARGENT AVE.
WINNIPEG, MAN.
VerS $3.00 um árið — Borgist fyrirfram
The “Lögberg” is printed and published by The
Columbia Press, Limited, 695 Sargent Avenue,
Winnipeg, Manitoba
PHONE 86 327
“Stoðir samfélagsins”
Leikfélag Sambandssafnaðar sýndi ný-
verið þenna lærdómsríka óg sjpekiþrungna
leik Henriks Ibsen; leiksýning þessi var hrak-
.smánarlega sótt, og mun aðgangseyrir ekki
liafa nándar nærri hrokkið fyrir óumflýjan-
legustu útgjöldum; verður þetta Islending-
um hér í borg til lítils sæmdarauka; gerð hefir
verið tilraun til þess að réttlæta þetta óafsak-
anlega áhugaleysi almennings með því, hve
nær var komið jólum, er leiksýningin fór
fram; slík viðbára fellur um sjálfa sig. Og
þó tekið sé fult tillit til kreppunnar og tak-
markaðra peningaráða manna á meðal. þá
verður ekki um það deilt, að daglega sé varið
drjúgum skildingi til aðgangs að óverulegri
og innihaldsrýrari “myndum” en þeim, sem
Henrik Ibsen bregður upp í “Stoðum samfé-
lagsins.”
Það er ekki heiglum hent að sýna svo
leikrit Ibsens að vel sé; og óneitanlega var
það í næsta mikið ráðist af Leikfélagi Sam-
bandssafiiaðar að taka sér fyrir hendur sýn-
ingu jafn umfangsmikils leiks og “Stoðir
samfélagsins” eru. Sýningar á leikritum
Ibsens verða engu auðveldari fyrir það, þó
einhver lítilsigldur pennaflysjungur glopri
því út úr sér eða næstum falli í stafi, eins og
nýlega var gert, yfir því, hve létt það sé(að
sýna leiki hans; þessa aldramatískasta ádeilu-
víkings norrænnar leikritagerðar. Ekki er
listinni þjónað með þess konar fleipri.
Hverju er þá verið að þjóna?
Máttarstoðir þjóðfélagsins hafa á öllum
öldum verið að meiru eða minna leyti sýktar
og sýrðar; eigi aðeins á tímabili því, er Ibsen
var uppi á, og tekur sér fyrir hendur að lýsa;
þær eru það, illu heilli, enn þann dag í dag,
þó nekt sína hylji þær ef til vill með öðrum
litum en þá gekst við. Ibsen hatast við óheil-
indin í þjóðlífinu og segir hræsninni vægðar-
laust stríð á hendur.
Við niðurlag á íturhugsaðri ritgerð um
leikrit Ibsens frá 2. þ. m., eftir dr. Beck, er
þannig komist að orði um áníinstan leik:
“Stoðir þjóðfélagsins” bera að vísu
kennimörk þeirrar tíðar, sem þær spruttu
upp úr og sum þau deilumál, sem þar eru
meginþættir, eru nú til lykta leidd.
Eigi að síður á leikrit þetta erindi til
vor nútíðarmanna, því að eðli manns er
næsta samt við sig nú sem á öld skáldsins;
hinn andlegi þroski svo seinfara. — Eigin-
girni, þröngsýni, hræsni og hverskonar
heimska sitja enn alt of víða í öndvegi, svo
að framsæknir og fr jálshuga menn — sann-
ir hugsjónamenn — eiga í sífeldu návígi
við þá féndur einstaklingsþroskans og
þjóðfélagslegrar þróunar.
Enn er víðast brýn þörf á að hleypa
fersku lofti inn í þjóðfélagið, bæjarfélögin
og býli einstaklinganna. Orð Ibsens og á-
minning standa því í fullu gildi. “Andi”
sannleikans og frelsisins — það eru stoðir
þjóðfélagsins.”
Þegar tekið er fult tillit til allra að-
stæðna, óhentugs og þröngs leiksviðs, fjölda
leikenda á leiksviði í einu, og þá ekki sízt þess,
hve leikendur allflestir erij önnum hlaðnir við
dagleg störf, og hafa þar af leiðandi einungis
getað sint æfingum í hjáverkum, verður ekki
annað sagt, en jafnvel ótrúlega vel tækist til
um sýningu leiksins, þó vitanlega væri ýmsu
ábótavant og allir leikendur ætti ekki að sama
skapi vel heima á leiksviðinu; enda sumir
hverjir víst komið þar fram í fyrsta sinn.—
Af leikendum, sem öðrum fremur báru
leikinn uppi, ber að telja konsúl Karstein
Bernick (Ragnar Stefánsson); langt og erfitt
hlutverk, sem leyst er prýðilega af hendi frá
upphafi til enda. Ragnar er marghæfur leik-
ari, sem lifir sig inn í viðfangsefni sín þó ólík
séu og fjarskyld; slíkt gera aðeins þeir einir,
er yfir eiga að ráða meðfæddum leikara hæfi-
leikum. Konsúlsfrú Betti Bernick (frú Krist-
ín Johnson), lék íilutverk sitt af næmum
skilningi, og svo gerði einnig Lona Hessel
(Miss Elín Hall). Dína Dorf (Miss Fanney
Magnússon) var ágætlega leikin og frú Rum-
mel (Miss Þóra Magnússon), einnig dável.
Frú Guðrún Eiríksson hafði með höndum
hlutverk Mörtu Bernick, og brá víða fyrir í
leik hennar þó nokkrum hæfileikum til tján-
ingar. Að leik Ragnars Stefánssonar undan-
teknum, voru kven-hlutverkin drjúgum betur
af hendi leyst en karlmannanna; þó verður
ekki annað sagt en þeir kandidat Hilmar
Tönnesen (Þorvaldur Pétursson); Ánn skipa-
smiður (Björn Hallson) og aðjunkt Rörlund
(Thorleifur Hanson), færi sæmilega með
lilutverk sín. Gaman var einnig að litla
drengnum ólafi Bemick (Friðrik Kristjáns-
son); framkoma lians á leiksviðinu eitthvað
svo undur hreinskilnisleg og blátt áfram. Jó-
hann Tönnesen (Hafsteinn Jónasson) óeðli-
lega kaldrænn elskhugi, og Krap ráðsmaður
(Guðmundur Jónasson) óþarflega flóttaleg-
ur, eins og hann væri í hálfgerðum vandræð-
um með hvert hann ætti að horfa; mun hann
vera nýsveinn á leiksviði.—
Vonandi verður þessi lærdómsríki leikur
sýndur á ný áður en langt um líður; ætti þá
leikfélaginu að verða endurgreitt eitthvað af
ómaki sínu og fyrirhöfn. Það yrði saga til
næsta bæjar, ef það sýndi “Stoðir samfélags-
ins” fyrir hálftómu húsi í þriðja sinn.—
Vert er að þess sé getið, að leiktjöld voru
hin fegurstu og útbúnaði á leiksviði yfir höf-
uð haganlega fyrir komið.
Flughöfn í Winnipeg
Þeir, sem ant láta sér um viðgang flug-
málanna í þessu landi, taka vafalaust þeim
tíðindum með fögnuði, að samkvæmt samn-
ingi milli bæjarstjórnarinnar í Winnipeg og
St. James og sambandsstjómarinnar í Ot-
tawa, sé nú fengin fyrir því full trygging, að
Winnipegborg fái nýtízku flughöfn, og að
hún verði þar sem nú er kallað Stevenson
Field eða Stevenson flugvöllurinn. Og þó
fram að þessu hafi verið eitthvað skiftar
skoðanir um staðinn, þá munu menn nú orðn-
ir nokkurn veginn á eitt sáttir um það, að
þegar alt kemur til alls, muni tæpast vera um
hentugri stað að ræða í grend við Winnipeg-
borg.
Víst er nú orðið um það, að flughöfnimii
verði séð fyrir drjúgum meira landrými en
því, sem Stevenson flugvöllurinn tekur yfir,
og að komið verði þar upp veðurstofu og nýj-
um og hagkvæmum skrifstofubyggingum.
Vitanlega er það margt fleira, sem koma
verður til greina í sambandi við hina nýju
ílughöfn en það, sem nú hefir nefnt verið;
mestu varðar þó það, að sá skriður er kominn
á málið, að ætla má að flughöfnin verði full-
ger áður en langt um líður. Vel mönnuð
nefnd hefir verið sett í málið hlutaðeigandi
stjómarvöldum til aðstoðar, og má þess
vænta, að hún sýni af sér æskilega rögg við-
víkjandi fjárhagshlið þess og starfi með
fullri fyrirhyggju að undirbúningi þess og
framkvæmd á einn og annan hátt. Vel sé
þeim, er beitt hafa sér fyrir það, að hrinda
þessu nauðsynjamáli í skjóta framkvæmd.
Hátíðakveðjur
Jólin eru að ganga í garð á ný; þessi und-
ursamlega, eina hátíð, sem fær er um það að
varpa af oss áhyggjunum og láta oss taka
höndum saman sem bræður; þessi hátíð, er
svo er yfirgripsmikil að innviðagildi, að hún
ein getur opnað augu vor fyrir raunveru
bræðralagsins og hinnar sönnu heimilisham-
ingju.
Þeir af oss, sem tengdir eru daglega ó-
rjúfandi starfsböndum við móðurmoldina og
hina göfgandi landbúnaðariðju, finna ekki ó-
sennilega öðrum fremur til þess, hve jólin eru
nátengd bændabýlunum; engin stétt í þessu
landi skilur betur anda jólanna, ánda sam-
vinnunnar og bræðralagsins, en hin drengi-
lega bændastétt; hún kann að fagna jólunum
og tileinka sér boðskap þeirra; ekki í dag,
heldur á morgun líka.
Landbúnaðarráðuneyti Sambandsstjórn-
arinnar í Ottawa, sem hefir það hlutverk sér-
staklega með höndum, að vera opinber mál-
sÝari kjarnastéttar þjóðfélags vors, grípur
hér með tækifærið til þess að áma bændum
og búalýð þessa lands giftusamlegra hátíða,
friðar og farsældar um alla ókomna tíð.
HON. JAMES G. GARDINER,
landbúnaðarráðherra
DR. G. H. BARTON,
aðstoðar landbúnaðarráðherra
Ottawa, í desember 1936.
Orðsending til vina minna
Vinir mínir eru dreifðir vítt út um þetta
mikla meginland beggja megin landamær-
anna; eg næ ekki til þeirra betur á annan hátt
en þann, að senda þeim í fámæltri þökk hjart-
ans kveðju mína í tilefni af jólafagnaðinum
og því hinu nýja ári, er senn verður hringt
inn, og gera það í dálkum Lögbergs. Sú hin
víðfeðma samúð, sem eg úr öllum áttum hefi
orðið aðnjótandi, geymist í safni þeirra
minja er hvorki mölur né ryð fær grandafð.
Með alúðarkveðju, yðar einlægur,
Einar P. Jónsson,
ritstjóri Lögbergs.
Tíundu jólin mín
Veturinn 1887-8 var einn sá harÖ-
asti og lengsti, sem eg man eftir á
íslandi, þá kyngdi niður snjó
snemma í október, og sem ekki tók
algjörlega fyr en 9 vikur af sumri,
eða um 20 júní, og rétt á eftir hvarf
hafísinn, sem legið hafði landfastur
í 4 mánuði, fyrir öllu Norður-,
Austur-, og Vesturlandi; samt varð
ekki fjárfellir það ár, en vanhöld
mikil á búpeningi.
Þá komu þíðviðri fyrir jólin og
þerrir, sem kallaður var fátœkra
þnrkur, svo hægt væri að þvo og
hreinsa klæði manna og húsakynni
fyrir jólin, sem allir hlökkuðu til og
kölluð var fæðingarhátíð frelsar-
ans.
Foreldrar mínir bjuggu þá í Við-
vík á Digranesi, sem liggur fyrir
opnu hafi; þar er ákaflega brima-
samt, svo brimlöður og froða fauk
langt upp á land, í stórviðrum. Upp
af víkinni var langur og djúpur dal-
ur, nærri 4 mílur enskar á lengd,
en fyrir dalsbotni var þverfell, svo
dalurinn var í laginu sem djúpt
trog, sem þó vantaði einn gaflinn i,
grösugur og skjólsæll var sá dalur,
en fremur snjóþungur á vetrum.
Það var rekasælt í Viðvík, af út-
lendum trjávið. Sagt var mér að
-hann kæmi frá Ameríku, og mun
það rétt hermt; mikið af rekaviðn-
um var ágæt fura, og ferkantaðir
eikarbjálkar, sem ekki vaxa í Nor-
egi, en berast með hlýja golf-
straumnum frá austurströnd Ame-
ríku.
Þegar góðviðri kom fyrir jólin,
hljóp eg með öllum fjörum til að
tína upp alt, sem fémætt fanst sjó-
rekið, sérstaklega var eg beðinn að
leita uppi allan birkibörk og næfur,
til að brenna í öllum bænum og bað-
stofunni; það gjörði svo ilmandi
lykt í húsunum, sem öll voru með
torfveggjum og rakasæl í illviðrum
og úrkomutíð. En kvenfólkið á ís-
landi hafði gott lag á að prýða hí-
býli sín fyrir hátíðir, en mikið starf
var það, því fyrir utan að þvo alla
baðstofuna, sem oft var mjög erfitt
verk, og öll föt manna varð að sníða
og sauma eða prjóna, hverjum
manni á heimilinu nýtt fat, því ann-
ars gat hann lent í jólaköttinn, sem
álitið var hættulegt, og engin góð
húsmóðir hætti á slíkt.
Öllum voru gjörðir nýir skór úr
Sauðskinni eða selskinni, oftast af
svörtu skinni, með hvítum elti-
skinns-bryddingum og í þá látnir
illeppar prjónaðir úr ullarbandi, út-
flúraðir litfögrum rósum. Ó hvað
það var þægilegur og hlýr fótabún-
aður, sérstaklega inni við, og íéttir
á fæti i langferðum.
Æfinlega sendi faðir minn í kaup-
stað fyrir jólin, á^Vopnafjörð, sem
var dagleið í burtu, og man eg glögt
að æfinlega var keypt kaffi, sykur,
tóbak og ein flaska af brennivíni,
fáein pund af hveitimjöli og rúsín-
ur í jólakökuna. Alt annað sælgæti
var heimafengið. Bróðir minn, sem
var 10 árum eldri en eg, fór þá flest-
ar sendiferðir fyrir heimilið; var þá
byrjaður að bíta í munntóbak og
bauð mér að bragða á. Mér er enn
minnisstætt hvað tóbakið var bragð-
ilt, og hét því að láta það aldrei inn
fyrir mínar varir, og hefi efnt það.
En svo kom nú aðfangadagur
jóla, með öllum sínum.usla; þá feng-
um við börnin bara okkar morgun-
verð, en urðum að bera inn nógan
eldivið og vatn til jólanna, svo sem
minst þyrfti að vinna á hátíðinni.
Strax eftir hádegi var kallað á okk-
ur börnin inn í baðstofu og við öll
þvegin frá hvirfli til ilja og látin
hafa fataskifti, klædd í nýja sokka
og brydda skó. En af því dagur er
•stuttur í skammdegi á Islandi var
rökkur komið kl. 4, svo við fórum
að gæta að hvort ekki sæjust jóla-
sveinar. Þeir voru sagðir viðsjár-
verðir óþægum börnum, svo eg hafði
heldur skömm á þeim, og fór ekki
mikið fram úr bænum, eftir að fór
að dimma, og varaði hin börnin við
því, og hepnaðist allvel að halda
þeim í skefjum, því við vorum öll
myrkfælin. Grýla var þá lifandi og
oftast á ferðalagi. Leppalúði var
heldur ekki seztur að fyrir fult og
alt. Eg var þá búinn að læra tvö
grýlukvæði, sem eg man vel enn;
annað eftir Eggert Ólafsson, en hitt
held eg ort af Bjarna Gissurarsyni
presti að Þingmúla um 1700.
Þegar dimma tók óskuðum við
eftir að farið yrði sem fyrst að
skamta jólamatinn, en þá varð
amma mín fyrir svörum og sagði að
aldrei mættu kristnir menn eta mat
á aðfangadag jóla fyr en búið væri
að lesa guðsorð, og þakka Guði fyr-
ir að senda oss Jesús í heiminn, því
hann fæddist á jólanóttina.
Eg var snemma spurull þegar eg
var strákur, og spurði ömmu hvern-
ig stæði á því að eg mætti ekki fá
eina laufaköku að eta. Hún hafði
svarið á reiðum höndum og sagði
að einu sinni hefði verið uppi sauða-
maður, sem Glámur hét, og vildi fá
fylli sína að eta á aðfangadag jóla,
en húsfreyja kvað það ekki krist-
inn sið, heldur ættu allir að fasta
þann dag. Glámur tók því illa og
kvaðst vilja fá mat sinn og engar
refjar, óg svo fékk hann matinn og
fór til sauðanna, en kom aldrei aft-
ur. Og hvað varð' af honum?
Tröllin tóku hann, sagði amma, og
kendi okkur vísuna:
«
Jólasveinar einn og átt
ofan komu af fjöllunum;
í fyrrakvöld þeir fóru að hátta,—
fundu þeir Jón á völlunum;
en Isleif hittu þeir utangátta
og ætluðu að færa hann tröllunum.
Þetta sefaði okkur í bráðina, og
við báðum ömmu að segja okkur
fleiri sögur; hún kunni þær svo
margar og sagði þær svo vel, að við
trúðum hverju orði í þeim.
En loksins voru svo ljósin kveikt
og allir komu inn. Amma tók guðs-
orlabækurnar og valdi jólasálmana
og allir sungu sem gátu. Svo las
amma langan lestur, já of langan,
því eg var orðinn svangur. En þetta
var svo ríkur siður og fallegur, að
engum datt i hug að brjóta hann.
Vorið eftir flutti faðir minn bú-
ferlum í Gunnólfsvík, en amma og
afi ekki fyr en ári seinna. Þá var
mér skipað að taka við að lesa hús-
lestra, þó mér þætti að hörð kárína,
en eg las aldrei fyr en kl. 9 á kvöld-
in, jafnvel þó jól væru.
Hverjum manni var skamtað þá
út af fyrir sig og svo mikið, að það
dugði til jóladagskvölds, og tel eg
það góðan sið og mætti enn vera í
gildi, því hann sparaði konum mik-
ið ómak.
Jólasiðir munu hafa verið hinir
sömu hjá föður mínum, eins og
tíðkuðust á Austurlancþ, því hann
ólst upp hjá séra Sigurði Gunnars-
syni á Hallormsstað i 19 ár (þeir
voru systrasynir) og þótti alt bezt
sem hann gjörði, enda var hann
(S. G.) talinn einn hinn merkasti
maður Austurlands sinnar tiðar
(sbr. P. Melsteð, Th. Thoroddsen).
Jólamaturinn var súr svið af
feitum sauðum, lundabaggar og
reyktir magálar, pottbrauð, laufa-
brauð og nýtt kúasmjör. Kaffið
var hitað seinna á vökunni, og
drukkið óspart með jólabrauðinu, og
seint farið að sofa, en aldrei mátti
snerta spil þá helgu nótt, en á jóla-
dagskvöld var spiluð vist, alkort,
púkk og svarti Pétur, o. fl.
Á jóladagsmorgun vöknuðum við
snemma, því veður var gott og gang-
færi einnig. Kaffi var hitað og
drukkið, en hver át sínar leifar frá
kvöldinu áður, því nóg var til.
Amma las húslesturinn í Jóns Post-
illu áður en nokkur fór út úr húsi,
og allir sungu sem gátu, hver með
sínu nefi, en sálmalögin voru gamal-
dags, eitthvað í ætt við Grallara-
lögin gömlu. Þá var þó byrjáð að
syngja nýju sálmalögin í kirkjum
og heimahúsum, en illa var eldra
fólkinu við þá tilbreytingu. Fjórum
árum seinna var keypt orgel í
Skeggjastaðákirkju og maður send-
ur til að læra orgelslátt. Það mætti
mótspyrnu í söfnuðinum; einn
bóndi var svo berorður, að harin, á
safnaðarfundi, óskaði eftir að það
herjans orgel væri róið út á haf og
sökt í sjó. Eg var staddur á þeim
fundi, það var fermingarvor mitt,
og man að það var hlegið dátt að
karlinum fyrir.
Á jóladagsmorguninn fékk eg það
eftirlæti í fyrsta sinn á æfinni að
fara til messu með eldra fólkinu, og
tekið rikt fram við mig, að vera
siðlegur. Leiðin lá yfir stutta hefði,
mig minnir það væri talinn þriggja
tíma gangur; fjöldi fólks kom til
kirkju, og allir gangandi, því gott
var hjarn. Jón Halldórsson messaði
og margir sungu. Mér var það alt
nýtt, en setti ekki á mig ræðu prests,
en hlakkaði þvi meira til að kynnast
ungu piltunum á mínu reki og fá að
reyna mig við þá í glímu, krók og
kappleikjum, eftir messu, enda
byrjaði þá skemtunin. Eg fékk að
vera nóttina eftir í Höfn, þar voru
fleiri drengir, sem eg mátti skemta
mér með um jólin. En slík unun og
tilbreyting frá þvi að dúsa alla tíð í
Viðvík, afskektum bæ. Það sinn sá
eg í fyrsta sinn dansað eftir har-
moníkuspili, og þótti mér skrítinn
leikur. En alt vakti það hjá mér
góðar og unaðslegar endurminning-
ar, þvi það var helgiblær yfir öllu.
Sigurður Baldvinsson.
Frá Edmonton
(18. des. 1936)
1 Heimskringlu frá 9. des., arkar
Mr. B. Thorláksson í Markerville,
Alta., í annað sinn út á ritvöllinn. í
þetta sinn hefir hann strykað yfir öll
stóru orðin, sem voru svo áberandi í
hinu fyrra ritsmíði hans. Strax í
byrjun verður hann svo ærzlafullur
og óðamála, að hann dettur um tærn-
ar á sjálfum sér, ogum leið gleymir
hann málefninu, sem hann auðsýni-
lega hefir ætlað sér að rita um, nfl.
svar til mín. Svo þegar hann er
búinn að koma sér aftur á laggirnar,
þá tekur hann til að hundskamma
fyrverandi liberala og U.F.A. stjórn-
irnar hér ö Alberta, fyrir það að
sökkva fylkinu í þá skuldasúpu, sem
það er nú í. Eg hefi aldrei haldið
uppi neinni vörn fyrir ráðsmensku
þessara stjórnarflokka hér í fylkinu.
Ekki hefi eg heldur með einu orði
reynt til að gefa núverandi stjórn
neina sök á þessum kröggum, sem
fylkið er í; er því þetta skvaldur í
Mr. Thorláksson úti á þekju.
Eg skoraði á Mr. Thorlákson að
hrekja með rökum eitt einasta atriði
í því sem eg hefi ritað um Social
Credit stjórnina í Alberta. Þetta
hefir hann auðvitað ekki treyst sér
til að gera.
Mr. Thorlákson er að geta þess til
að eg fái minn fróðleik um Social
Credit úr “Edmonton Bulletin,” og
“The Labor News.” Eg kannast við
það, að eg les “The Bulletin” en
ekki “The Labor News,” því það
er hálft annað ár síðan það blað
hætti að koma út.
Eg ber of mikla virðingu fyrir
lesendum Lögbergs, til þess, að bera
á borð fyrir þá nokkurt persónulegt
pex við Mr. Thorlákson. Læt því
hér staðar numið.
S. Guðmundson.
Jólaósk
um sanna gleði án áfengis-
nautnar á jólunum, og
næsta nýári.
Við heyrum mikið nú á dögum,
hvað það er æskilegt að halda uppi
“hófdrykkju.” Við heyrum að
mynduð séu “hlófdrykkjufélög” í
þeim tilgangi að koma á bindindi
með hófdrykkju; frá sjónarmiði
“bruggara” að þetta sé aðal og eina
ráðið til að minka drykkjuskap.
En reyndin og óhrekjandi sann-
leikurinn er sá, að áfengisnotkun
verður vanaástand, sem leiðir til
eitur-notkunar. Þeir, sem trúa á
hófsemdardrykkju, verða óhjá-
kvæmilega að hlýða á. vísindalegar
sannanir, sem skýra þeim þann
sannleika, að nautnin eykst við þrá-
falda notkun.
Þessi sannleikur verður því meir
áreiðanlegur, þegar kemur til vana-
nautnar á eitri eða deyfandi efnum.
Uppþornun í lifrinni (Cirrhosis)
eða drykkjubrjálsemi (Delirium
Tremens) eru ekki nauðsynlega aðal
afleiðingar ofdrykkjúnnar, iheldur
byrja þær veiklanir með hófdrykkj-
unni. Allir ofdrykkjumenn og kon-
ur voru fyrst þófdrykkjufólk.
Mörg af okkur hafa lifað nógu
lengi til þess, að sjá og reyna nóg
til að sannfæra okkur um það, að
hvorki ætterni, mentun, menning,
viljakraftur né skiljanlegir yfirburð-
ir er nokkur ábyrgð fyrir því að
hófdrykkja leiði ekki til raunalegra
afleiðinga oft og tíðum'.
Það vonda er sérstaklega hættu-
legt, þegar það er klætt í fallegan
búning, og sérstaklega þegar það
kemst inn hjá þeim, sem halda á-
byrgðarstöðum í lífinu, og þeim,