Lögberg - 24.12.1936, Blaðsíða 6

6
LÖGBEBG. FIMTUDAGINN 24. DESEMBER, 1936

Þræll Arabahöfðingjans
Skáldsaga, eftir Albert M. Treynor.
Skellihlátur glumdi við í hermannahópn-
um. Hyllingarhrópin g-ullu við á ný, og
sverðin sungu undir. Zouaiarnir kuimu að
taka gamni, pó að það gengi út yíir þá sjálí'a.
Deir hlógu aí' öllu iijarta og skemtu sér, þar
sem það þrátt fyrir ait var enginn skaði skeð-
ur.
Höfðinginn varð fyrstur ,til að setja upp
alvörusvipinn á ný, og þá sljákkaði þegar
gáskinn í hinum.
“Hn hvers vegna varst þú ekki nær-
staddur, þegar þessi smávægiiegi árekstur
vaið í nótt? Þú hefðir getað kallað til okkar
og sagt til nafns þins, og þá hefðirðu sparað
okkur alla fyrirhofnina 1H—
“Eg hafði sent lest mína liálía dagleið
á undan mér aö næsta áfangastað,’’ mælti
Caverly. “Eg nam sjálfur staðar ásamt þræli
mínum til ao njóta svefns og hvíldar, meðan
síðdegishitinn var mestur. Eg held, að fjand-
inn hafi farið í úlfaldana! Þeir slitu sig
lausa og þutu út í buskann. Eg og þrælsnáð-
mn minn urðum þvi að iabba á stað totgang-
andi. Ug þegar við loksins komum á áfanga-
staðinn, þa var þar umhorfs, eins og þér er
bezt kunnugt.
Hópur nraustra hermanna hafði komið
þangað a undan mér,” bætti Caveriy við al-
variega. “Ug þegar eg sá, hvernig umhorfs
var, datt mér ait í einu í hug, að það hlyti að
vera þú, sem þarna haiðir verið að verki.
Siðan fylgdi eg hinni breiðu slóð þinni, og
nú er eg hmgað kominn, faðir minn!”
“bastu uka slóðina eftir einn stroku-
úlfalda í ’ ‘ spurði Tagar.
. Caveriy kmkaði kolli. “Já, en eg taldi
lík tylgdarmanna minna, og fann þá alla. Var
þetta iaus úifaldif”
“Nei. Það var maður á honum. Hann
var þræii minn. Kristinn maður! ’ ’ Gremja
Tagars og heift ætlaði aiveg að kæfa hann.
“liann fiúði úr herstöð minni og ruddist síð-
an gegnum heimannaraðir mínar á bráðfljót-
um úlfalda. Þrír af beztu reiðmönnum mín-
um eru nú að elta hann.”
• Einmitt hér var sú hætta fólgin, er Cav-
erly hafði óttast mest. Það fór hrollur um
hann, er honum varð litið í augu Tagars.
Næðu þeir strokumanninum, og það sannaðist
að það væri eigi þræll höfðingjans, myndi
næst verða til að svara: Hvað er orðið af
hvíta þrælnum? Ug þá myndi tortryggni
Tagars þegar beinast að manni þeim, er þótt-
ist vera sonur hans. Það var því algjörlega
undir öriögum flóttamannsins komið, hvort
þessi grímuleikur Caverlys og Bó ætti að
hepnast eða ekki. Ug allur hugur Caverlys
flaug út á eyðimörkina til flóttamannsins, og
hann óskaði þess innilega, að honum mætti
verða undankomu auðið.
Heiftaræði Tagars hafði nú sljákkað.
Augu hans leiftruðu eins og stál. “Hvar er
Hússeán prestur, sem var kennari þinn?”
spurði hann.
“Hússein er dáinn.”
“Jæja!” Tagar var fljótur að móðgast.
‘ ‘ Ug mér hefir ekki verið tilkynt það. ’ ’
“Hússein dó fyrir skömmu í París á
Frakklandi. Eg lagði sjálfur af stað, til að
færa þér fréttirnar munnlega. Var ekki mál
til komið að eg kæmi heim aftur, faðir minn?”
Tagar svaraði því engu, en gekk hring-
inn í kringum hinn nýkomna og virti fyrir sér
vöxt hans og vaxtarlag frá hvirfli til ilja.
‘ ‘ Þú hefir svei mér vaxið! ’ ’ mælti Tagar.
“Þú ert orðinn hár vexti, drengur minn!”
“Vonandi að viti líka, ” sagði Caverly.
“Við fáum nú að sjá það. Hefirðu lært
nokkuð til vopnaburðar ? ”
“Eg hefi lært mikið.”
“Við fáum nú að sjá það líka,” mælti
Tagar þurlega. “Til að byrja með skal Ali
Móhab kenna þér, hvernig úlfaldariddari
hagar sér við reiðdýr sitt. Við skulum vona,
að þú verðir námfús.”
“1 þeim efaum þarf eg engrar kenslu
við,” svaraði Caverly.
“Ekki það?” Tagar lyfti brúnum. “Hafa
þeir úlfalda þar sem þú hefir verið?”
“Marga úlfalda.”
“í þessari París?”
“Já, í dýragarðinum, þar hafa þeir úlf-
alda. ”
“Ug þú hefir riðið á þeim?”
“A hverjum degi,” svaraði Caverly.
“Og þú heldur að úlfaldi, sem riðið er í
dýragarði, sé samskonar dýr og sá úlfaldi,
sem riðið er á víðavangi, þar sem sjóndeild-
arhringurinn einn er takmörkin. ”
“CTfaldi er alt af úlfaldi, hvar sem hon-
um er riðið,” svaraði Caverly.
Kuldaglotti brá fyrir í augum Tagars
sem allra snöggvast, og hann deplaði augun-
um háðslega til skeggkarlanna, sem stóðu
umhverfis hann.
Mennirnir voru of kurteisir til þess að
hæðast opinberlega að syni liöfðingja síns, en
af liinum íbyggilega augnakasti, er þeir sendu
hver öðrum, mátti greinilega skilja, að þeim
virtist ekki hyggilegt af hinum unga manni,
að gorta af því, er hann bar ekkert skynbragð
á.
En Caverly kerti hnakkann og horfði
lítilsvirðingaraugum út yfir hópinn. “Færið
mér riffil, sveðju, fullan yatnspoka og tvö
skothylkjabelti,” mælti hann í skipunarróm.
“Hvað ætlarðu að gera með þessa
hluti?” spurði liöfðinginn.
“Við fáum nú að sjá,” svaraðl Caverly
og beið.
Þrír—fjórir mannanna gengu nú fram.
Einn þeirra rétti honum skothylkjabelti, sem
Caverly spenti um herðar sér. Svo var vatns-
belgur festur á bakið á honum, rétt ofan við
þar sem beltin gengu í kross. Þriðji maður-
inn rétti honum riffil með löngu hlaupi, sem
hann fleygði á bak sér, og sá fjórði rétti hon-
um tíu feta langa sveðju.
Haria nú, ’ ’ mælti Caverly, ‘ ‘ færið mér nú
fljótasta úlfaldann, sem hér er. Beislaðan,
en hnakklausan. ”
Tveir menn hlupu á stað út að tjóðurlín-
unni og komu aftur að vörmu spori með há-
fættan úlfalda skjóttan, með bálhvít lymsku-
leg augu.
^‘Ilefir sonur höfðingjans yfirstjórnina
í fjarveru höfðingjans sjálfs?” spurði Cav-
erly.
“Ef liann reynist þess verður,” svaraði
Tagar og virti fyrir sér allan undirbúninginn
með hýrum augum.
“Ef svo er,” mælti Caverly í ákveðnum
,róm, “eiga þeir, sem ríða á eftir höfðingja-
syninum, að ríða á sama hátt og haga sér eins
og hann. Geti þeir það ekki, verða þeir að
sitja heima hjá kvenfólkinu. ”
Hann rak upp hást skipunaróp, eins og
úlfaldarekamir eru vanir að gera. Með
vinstri hendi greip hann um beislið, en hægri
liendi, er hann hélt sveðjunni í, greip hann á
kaf í ull úlfaldans, sem hljóp af stað með
vaggandi göngulagi. Caverly, sem hafði all-
an herbúnaðinn að bera, hljóp með hlið úlf-
aldans. 1 fjórða skrefi tók hann undir sig
stökk, spratt rösklega í loft upp og kom sitj-
andi tvovegu á úlfaldahrygginn. Haim rak
svo hnén í síðurnar á úlfaldanum og hleypti
honum á sprett upp sandbrekkuna, sveiflaði
sveðju sinni og rak upp tryllingslegt heróp
Zouai-anna.
Er hann kom upp á sandölduhrygginn,
sneri hann úlfaldanum við, án þess að lægja
sprettinn, og hleypti honum á stökk ofan
brekkuna aftur. Hann stöðvaði reiðskjótann
fáein skref framan við tjald Tagars og stökk
léttilega af baki án þess að láta úlfaldann
fyrst leggjast á hnén.
Ræningjalýðúrinn rak upp hátt fagnað-
aróp. Caverly litaðist um. og virti fyrir sér
þessi döku andlit, er gláptu forviða á hann,
og allra snöggvast brá fyrir heiftarglampa í
bláum augum hans. Hann sá hinn sneypta,
klofstutta Mansor og hinn slæga Zúwalla og
marga aðra, er hann hafði enga ástæðu til að
unna. Það reyndi sennilega á þolrifin, áður
en liann hefði lokið öllum reikningsskilum við
-Zouai-kynstofninn.
Hið hörkulega andlit Tagars var nærri
broshlýtt. “Þetta var svei mér ekki illa af
sér vikið, sonur sæll,” mælti hann.
“Kann eg þá að ríða úlfalda?”
“Það kantu. En til eru ýmsar aðrar
listir. Iíefirðu lært að fara með nokkur
vopn ?’ ’
“Já, riffil og skammbyssu,” svaraði
Caverly.
‘ ‘ Eg var nú líka að hugsa um hin þögulu
vopn. Til dæmis vopn það, er hvíslar, en er
þó ægilegast allra.” Tagar greip up skeftið
á hinu stutta bogsverði sínu, og dró það til
liálfs úr slíðrum. “Þetta vopn, sem er alda-
vinur okkar.”
‘ ‘ Eg hefi lært að beita hinum granna og
beitta stingkorða, sem maður rennir í gegnum
óvini sína, ” mælti Caverly.
“Jæja?” Nú brosti Tagar. “En hár-
beitt eggin er þó skæð.” Hann klappaði í
hendurnar. “Færið mér einhverja smámuni,
avo að eg geti sýnt Sídíanum, hvað eg á við.”
Einn mannanna ruddi sér braut gegnum
þyrpinguna og rétti Tagar lófafylli af græn-
um gulaldinum.
“Gott!” mælti Tagar. “Farið frá!”
Hann dróg bogsverð sitt úr slíðrum,
fleygði sítrónunum upp í loftið, þremur alls.
,,Svo leiftraði bogsverðið þrisvar sinnum eld-
snögt, svo að tæpast varð fest auga á, og
sítrónurnar féllu til jarðar, klofnar sundur í
miðju, hver á fætur annari.
Þetta er laglega af sér vikið,” mælti
Caverly, og hermennirnir lömdu saman vopn-
um sínum í viðurkenningarskyni, — “ en það
mætti einnig beita sverðsoddinum. ”
Caverly leyndi dálitlu kuldaglotti. Það
var sannarlega furðulegt, hvernig örlögin
gátu látið að haldi koma alla þá tækni og
leikni og þekkingu, sem maður viðar að sér á
lifsleiðinni. Ekkert af því fer forgörðum.
Fyrir tíu-tólf árum liafði Caverly verið sam-
tíða frönskum riddaraliðsforingja í herstöð
nálægt Azrak, og þessi herforingi hafði verið
snillingur í að skilmast með korða. Kvöld og
morgna mánuðum saman, höfðu þeir Caverly
og herforingi þessi æft sig í skilmingum í
gamalli námu skamt frá fjallaborginni. Þá
haf'ði Caverly lagt stund á þetta sér til nauð-
synlegrar dægrastyttingar, og ef til vill til að
halda sér í hreyfingu, meðan flestallir hinir
á herstöðinni voru að deyja úr leiðindum og
aðgerðaleysi.
Caverly var ætíð vanur að vinna með
lífi og sál að því, er hann tók sér fyrir hend-
ur. Skapgerð hans var þannig farið. Ug nú
reyndist það sannleikur, að tími sá og þrótt-
ur, sem hann hafði lagt í skilmingarnar, var
ekki á glæ kastað.
Hann dróg nú rólega. hið oddhvassa og
granna bogsverð sitt úr slíðrum. Síðan tók
hann þrjár af sítrónum þeirn* er Tagar hafði
fleygt frá sér, og fleygði þeim allhátt upp í
loftið, hverri á fætur annari. Hreyfingar
lians voru svo snöggar, að áhorfendur gátu
varla fest auga á blikandi sverðinu eða arm-
beygjum hans. Svo sló hann saman hælum
og sýndi Jieim sítrónurnar þrjár, sem þrædd-
ar voru í röð upp á sverðsoddinn, er hann
hafði rekið gegnum þær allar saman.
Tagar brosti nú hróðuglega. Nú voru
tilfinningar hans augljósar. Þessi ungi mað-
ur var virkilega sá Sídí, sem hann hafði
vænst svo lengi.
“Eg er nú samt þeirrar skoðunar, að
eggin sé betri,” mælti hann ákveðið.
‘ ‘ En eg treysti meira á oddinn. En það
skiftir auðvitað minstu, faðir minn, þegar
* við snúum bökum saman.”
Fagnaðarlirópin glumdu á milli tjald-
anna eins og þrumugiiýr í kyrðinni:
“Heill, lieill! Heill Sídí Sassí! Heill,
Tagar liöfðingi!”
Caverly skeytti hrópunum engu. “Eg
liefi gengið langt, faðir minn,” mælti hann.
“Má eg, með þínu leyfi, ganga til tjalds
míns?”
“ Já, far þú að sofa!” mælti Tagar.
“Hvert tjaldið er mitt?”
“Tjaldið við hliðina á mér. Þú færð
tjald Alí Móhabs.”
Tagar steig til hliðar og rakst þá á Bó
Treves, er hafði staðið í skugga, án þess að
nokkur gæfi henni gaum, og hafði verið þög-
ull vottur að því sem gerðist. Er Tagar varð
þess var, að þetta var þræll, er stóð fyrir
honum, varð hann hamslaus af bræði.
“Úr vegi, hundurinn þinn!” Hann sveifl-
aði handleggnum og gaf ungu stúlkunni utan
undir, svo að small hátt við.
Caverly stökk fram. Blóðið þaut upp í
kinnar hans. Hann áttaði sig skjótt og stilti
sig, þótt lian*i ætti örðugt með að láta vera að
ráðast á höfðingjann. Hann sneri því við
blaðinu og lét bræði sína bitna á Bó Treves.
“Klaufabárðurinn þinn! Snautaðu inn í
tjald mitt og búðu um mig!”
Aður en nokkur Zouaianna yrði var við
reiðina og þóttasvipinn á andliti stúlkunnar,
iagði Caverly báðar hendur yfir andlit henni
og ýtti henni aftur á bak inn í tjaldið. Ug
með sömu sjálfstjórninni sneri hann sér aftur
að Tagar.
“ Allah varðveiti þig!” mælti hann stilli-
lega, og er hann hafði látið tjaldskörina falla
á eftir sér, gat hann ekki stilt sig um að bæta
við — “ og snúi þig úr hálsliðnum eiturkvik-
indið þitt!”
Bó Treves stóð við tjaldsúluna á miðju
gólfi í ljósbjarmanum af fimm kertum, sem
héngu í stjökum. Það var rauð rönd þvert
vfir kinn hennar og munn, og á kinnum henn-
ar sást votta fyrir tárum. En er Caverly
kom inn, þurkaði hún sér um augun og horfði
á hann köldum heiftaraugum.
“Eg tók vel eftir því, að þér sögðuð þetta
síðasta svo lágt, að hann gat ekki heyrt það,”
sagði hún í þeim tón, að það var eins og hún
þeytti framan í hann dýpstu fyrirlitningu
sinni.
“ Já, var ]>að ekki sniðugt af mér?”
“Yður—!” Hún lagði þvílíka áherzlu á
þetta eina stutta orð, eins og væri það kröft-
ugasta skammaryrði. “Að hugsa sér, að
karlmaður skuli geta staðið rólegur og horft
á, að þorpari hagi sér svona við konu! Ug
svo skríðið þér meira að segja,f fyrir honum
eftir á! Já, þér hafði svei mér ástæðu til að
vera hnakkakertur. Þetta var djarfmann-
lega af sér vikið. Þér eruð svei mér karl í
krapinu!”
“Þér verðið að so'fa fyrir utan tjald-
dyrnar mínar,” tilkynti hann henni rólega.
“Hér rignir mjög sjaldan, þér fáið lilýtt
teppi, og svo er gaman að liggja úti og glápa
á stjörnurnar. Maður verður að haga sér
eftir landsvenjum, og það er þrælsskylda yð-
ar að hnipra yður saman eins og hundur við
tjalddyr húsbónda síns.”
Hann leit á hana þreytulega og sagði:
“Eg veit fyllilega vel, að það stappar næst
landráðum að láta ungfrú Treves fá rokna
löðrung, án þess að grípa í taumana. En
menningarsiðir vorir og kurteisisvenjur gilda
ekki hér á þessum slóðum. Eg veit ekki hvað
þér hafið ætlast til að eg gerði. Gefa honum
á hann í staðinn — eða hvað ? Blessaða barn,
þurfið þér endilega. að vera svona kvenleg.
Getið þér ekki leikið hlutverk yðar, þó að það
gangi nærri yður? Það eni engin önnur ráð,
eins og þé^ vitið.”
Boadicea Treves leit út fyrir að vera of
skynsöm stúlka til þess að láta dutlunga. og
þverúð stjórna framkomu sinni. En liún var
tilfinninganæm og örgeðja. Hún bar í brjósti
þetta ósveigjanlega stærilæti, sem hreinrækt-
uðum skapgerðarmönnum er svo eiginlegt, og
það er háskalegur eiginleiki. Ug það er líka
fátt. sem æsir svo huga manns, sem að vera
sleginn á munninn.
Hefðu andlitsdrættir hennar eigi verið
svo fagrir og fullkomnir, gæti maður freist-
ast til að segja, að hún liefði skælt sig fram-
an í hann.
“Og þér hétuð einu sinni kapteinn Cav-
erly. Mig minnir meira að segja, að þér haf-
ið hlotið verðlaunapening fyrir framúrskar-
andi afrek og hugrekki í orustu gegn Tyrkj-
um.”
Caverly varp öndinni. “Já, liver myndi
trúa því?”
“Það hlýtur að vera misskilningur,”
mælti hún.
“Já, það er það líklega.”
“Eg hefi aldrei haldið að maður, sem
áður hefir verið djarfur og hugrakkur, gæti
nokkurn tíma orðið að gungu og bleyðu. En
samt virðist það vera svo.”
“Þér liafið alveg rétt að mæla. Flestir
karlmenn eru bæði hugrakkir og bleyður. Það
,er ekki hægt að treysta þeim. Aðra strind-
ina ganga þeir berserskgang og bíta í skjalda-
rendur, en liitt veifið leggja þeir niður skott-
ið. Það veltur alt á því, hvaða mat þeir hafa
fengið í miðdegisverð, eða hvort þeir yfir-
leitt liafa fengið nokkurn miðdegisverð eða
ekki.”
Eftir ofurlitla þögn sagði hann: ‘ ‘ Þegar
þér hniprið yður saman í sandinum fyrir ut-
an tjalddyr mínar, þá skuluð þér grafa dá-
litla holu fyrir annari öxlinni á yður og aðra
fyrir mjöðminni. Þá verður maður ekki eins
stirður og lemstraður, þegar maður vaknar.”
Hann fleygði til hennar ábreiðu úr ú!f-
aldaull, settist svo niður á gólfið með kross-
lagða fætur og fór að draga af sér stígvélin.
“Reynið að sofa, ef þér getið,” mælti
liann, “það kemur nýr dagur að morgni.”
An þess að líta við honum tók Bó tepp-
ið á handlegg sér og gekk út úr tjaldinu.
Caverly sat lengi og starði á tjaldskörina á
eftir henni, og augu hans, er áður höfðu ver-
ið köld og kærulaus, leiftruðu nú af aðdáun
og blíðu.
VIII.
Höllin í eyðimörkinni.
íbúar eyðimerkurþorpanna í nágrenninu
töldu Gazim algerlega óvinnandi borg, er gæti
boðið óvinaárás byrginn, þótt þeir skiftu þús-
undum. Múrveggirnir, lileðslugarðarnir og
turnspírurnar höfðu sennilega verið alda-
gamlir, þegar fyrsti höfðinginn af Kredd-
acheættinni braust þar inn og gerðist einvald-
ur yfir þeim hluta eyðimerkurinnar.
Gazim-vinjarnar og eyðimörkin á alla
vegu umliverfis borgina eru enn þann dag í
dag ókunnir blettir á landabréfum þeim, er
Norðurálfumenningin hefir gera látið af
Norður-Afríku. Á víð og dreif um hina
geysimiklu eyðimörk Saliara, eru óefað mörg
önnur þorp og eyðimerkurborgir, sem jafnast
á við Gazim og Khadrim, án þess að nærliggj-
andi menningarþjóðir liafi ef til vill heyrt
þeirra getið. Hafi nokkur hvítur maður kom-
ið inn í Gazim á undan Caverly, má telja víst,
að hann hafi aldrei sloppið þaðan aftur, og
hafi því ekki getað frætt neinn um staðinn.
Einhverstíma kemur að því, að allir
leyndardómar Sahara verði afhjúpaðir og
öllum kunnir. En þess verður óefað langt að
bíða. Frakkar í Algier hafa áætlað, að leggja
járnbraut þvert í gegnum Sahara, frá norðrí
til suðurs. En brautaspor þetta í öllum sín-
um mikilleik verður þó aðeins örmjótt stryk,
og báðum megin við það munu ókannaðir
leyndardómar Sahara ná eins og áður út að
yztu mörkum sólrisu og sólarlags.
Til þessa hafði Caverly aðeins séð Gazim
úr holunum í þrælagarðinum. Og hann hataði
af öllu hjarta þá skytnu og grimipúðugu til-
veru, sem hann hafði þar orðið að reyna. Og
samt sem áður hafði hann orðið snortinn og
hrifinn af þeirri steinhörðu, glóandi fegurð,
sem hvíldi yfir eyðimerkurborg þessari, og
þeim miðaldasvip og skrauti, er einkendi
íbúa hennar. Meðan hannvar þræll, hafði
hann oft dauðlangað til að geta litið inn í höll
Tagars; en þar var öllum óviðkomandi
stranglega bannaður aðgangur.