Lögberg - 03.06.1937, Blaðsíða 6

6
LÖdBBBG, FIMTUDAGINN 3. JÚNÍ, 1937
Þræll Arabahöfðingjans
Skáldsaga eftir Albert M. Treynor.
Steinþrepin voru svo mjó, aS eigi gátu
nema tveir menn í einu komist upp þau sam-
liliða. Caverly þekti skapgerð þessara manna
mjög vel. Hann vissi því, að væru þeir á ann-
að borð komnir inn í turninn og hefðu þjapp-
að sér þar saman svo þétt, að þeir gætu varla
hreyft sig, þá myndu þeir ekki skjóta á hann,
heldur blátt áfram þokast upp á við, þangað
til þeir næðu í hann. Honum var því ljóst, að
það myndi alls ekki verða byssukúla, sem
endaði æfi hans. Þeir ætluð'u sér að taka hann
liíandi, og einasta leiðin, sem þeir gátu kom-
ist að honum, var þessi mjóa vindiltrappa.
Hér vroru engir stigar til, er þeir ga)tu notað
til þess að komast upp á turninn að utan og
dytti þeim eitthvað í hug, svo að þeir gætu
komist aftan að' honum, — jæja, því fyr væri
öllu lokið. ÞaÖ var aðeins spuming um tíma.
—Hann var ákveðinn í að verja sig í lengstu
lög og selja líf sitt liæsta verÖi. Og ef enginn
þeirra tæki það ráð að senda honum kúlu, þá
skyldi það verða liátt, verðið, sem þeir þyrftu
að gjalda!
Caverly læddist út að brúninni á kringl-
ótta þakinu og gægðist út jd'ir handriðið.
Þaðan að ofan sá hann út yfir mannfjölda,
sem við 511 önnur tækifæri hefði veriÖ skemt-
un að virða fyrir sér, svo fjölbreytt var sú
sjón, er fyrir augu hans bar. Það var eins og
litskrúðugt haf af mislitum liöfuðdúkum,
glampandi spjótsoddum, sem lýstu í sólskin-
inu, og af blaktandi skikkjum og litklæðum,
og haf þetta gekk í bylgjum, er mennirnir
þutu fram og aftur með mesta óðagoti.
Sólin var nú komin upp fyrir sjóndeild-
arliringinn, og fuglamir vöknuðu í görðun-
um. Kauðgullinn bjarmi flæddi upp yfir
himininn, út yfir öldur og dældir eyðimerk-
urflákanna og varpaði mildum roða á hina
dapurlegu múra Gazimborgar.
Allir hermennirnir þarna niðri voru
gangandi. ASeins ein manneskja sat letilega
á Ijósgráum úlfalda skamt frá turninum, svo
nærri, að turnskugginn fell á hana og liuldi
hana að nokkru leyti. Búningur þessarar
manneskju \rakti eftirtekt Caverlys, og hann
virti hana nánara fyrir sér. Það var grann-
vaxinn kvenmaður í skrautlega marglitum
búningi, og brá gullinni hunangslitaðri slikju
á hann. Þetta var búningurinn, sem Nakhla
hafði íklæðst til heiðurs honum, er hún kom
á fund hans í hásætissalnum mikla og reyndi
að tæla hann til að taka að sér höfðingjavald-
ið í Mið-eyðimörkinni og þýðast ást hennar.
Þetta alt hafði gerst fyrir fáeinum klukku-
stundum, en Caverly virtist samt, að mánuðir
og jafnvel ár væru liðin síðan.
Hann virti hana alveg rólega fyrir sér.
Hann kendi hvorki til kulda né reiði í hennar
garð. Hún hafði á sinn liátt sýnt honum
fulla hreinskilni. Hún hafði sett honum
tvenna kosti, og hann haíði valiÖ. Það hafði
ekki verið eftir hennar höfði, og var því ekk-
ert um það að segja, þótt liún hefndi sín nú.
Hún hafði látið andlitsslæÖuna falla á ný,
og sat nú í sínum vana-stellingum, bæði leti-
lega og yfirlætisl(‘ga í senn. Húu hélt sig
utanvert við hávaðasaman hermannahópinn,
og virtist enginn þeirra gefa henni hinn
minsta gaum. Hún hafði sýniiega aðeins
komið til þess að vera viðstödd síðustu leiks-
lokin, er hún sjálf hafði valdið.
Það var nærri því eins og hún fyndi ó-
sjálfrátt til þess, að Caverly horfði á hana.
Hún lyfti alt í einu höfðinu, og liann sá, að
hún starði á hann gegnum hina þröngu rifu
ofan við andlitsslæðuna. Hann svaraði augna-
ráði hennar með sínu yfirlætislega brosi, en
lirökk svo alt í einu við. Hann starði, eins og
hann gæti ekki trúað sínum eigin augum.
LTt á milli silkiklæðanna í hinum skraut-
lega búningi Nökhlu kom í ljós smágerv brún
hendi, og grannur vísifingur gerði bendingu,
eins og til að kalla hann niður úr turninum.
Og meðan liann stóð kyr og starði á fingur-
inn, rétti fingurinn úr sér og benti gætilega
ofan eftir strætinu í áttina til hinna opnu
borgarhliða, svo beygði fingurinn sig aftur
og pikkaði íbyggilega ofan í bakið á úlfald-
anum.
Caverly fanst allra snöggvast, eins og
hjartað hoppaði upp í hálsinn á sér og lemd-
ist þar um, svo honum lá við köfnun. Þessi
leynilega bending, sem Nakhla hafði gefið
honum, gat ekki haft nema eina merkingu.
Það hlaut að vera meiningin, að hann ætti að
bjarga sér og flýja á ljósgráa úlfaldanum
þarna niðri. Á fljótum úlfalda gæti hann
vafalaust rutt sér braut gegnum mannfjöld-
ann og komist út úr borginni, áður en Gazim-
búar kæmust í veg fyrir hann. Hliðin stóðu
upp á gátt, þar eð nú var engan óvin framar
að óttast að utan, og utan við hliðin lá voldug
víðáttumikil eyðimörkin. Þetta var einasta
björgunarvonin fyrir hann, og stúlkan hafði
bersýnilega hvatt hann til að reyna þetta.
Hann starði hálf-glettnislega á konuna,
sem sat á úlfaldanum. Hafði Nakhla svona
alt í’einu tekið sinnaskiftum? Hafði hún iðr-
ast þess á síðustu stundu, að hafa ljóstrað
upp um hann ? Hafði hún nú áttað sig á því,
að framtíðarhorfur hennar voru ekki sérlega
glæsilegar og að líf hennar myndi ekki verða
gleðiríkara, þegar Zaad væri orðinn höfðingi
í Gazim ? Ætlaði hún sér nú að nota tækifær-
ið til þess að flýja frá Gazim með manni
þeim, sem hún hafði játað aðdáun sína, í
þeirri von, að hann síðar meir myndi sýna
henni þakklæti sitt ? Ætlaði hún nú að reyna
að bæta úr öllu saman með því að bjóða hon-
um tækifæri til að flýja? — WÖa var þetta að-
eins gildra, sem hún lagði fyrir hann? Svika-
brella, tii þess að ginna hann ofan úr tum-
inum, svo að hún gæti komið honum í hendur
böðla hans?
Hér var úr vöndu að ráða. Hann var í
vafa um, hverju liann skyldi treysta. Ætti
hann að kjósa þá leiðina, sem Nakhla virtist
benda honum á —og það svo reyndist svika-
brögð af hennar hálfu, myndi hann tæplega ta
svigrúm til að nota sér það skammbyssuskot
er hann geymdi handa sjálfum sér, og átti að
frelsa hann úr miskunnarlausum höndum
böðla sinna. Bn væri Nökhlu full alvara . . . .
Hann gat ekki séð andlit liinnar ungu
konu. Honum var því ómögulegt að ætla á
með nokkurri vissu um raunverulegan tilgang
hennar. En úlfaldinn stóð samt þarna albú-
inn að taka á móti honum. Borgarhliðunum
var enn ólokað, eftir að þau höfðu verið opn-
uð upp á gátt fyrir Zaad og mönnum hans.
Hún hafði a. m. k. bent honum á leið út úr
öngþveitinu, í hvaða tilgangi sem það var
• gert.
Að vísu gat hann ekki gert sér miklar
vonir um að komast á lífi niður úr turninum.
Btökkið sjálft var ekki það hættulegasta,
heldur hitt, að klifra yfir brjóstvirkið og
hanga svo á höndunum augnablik, áður en
hann slepti sér og léti sig detta. Á því augna-
bliki væri hann tilvalinn skotspónn fyrir
hvern þann, sem bara vildi hafa fyrir því að
bauna á hann úr byssu sinni, og á svo stuttu
færi myndi hann verða sundurboraður eins og
sáld af ótal kúlum.
En — á hinn bóginn var óneitanlega dá-
lítill möguleiki til þess, að þessi fífldjarfa og
óvænta flóttatilraun gæti gefið ofurlitla von
um undankomu áður en hermennirnir væru
búnir að átta sig og ná ábyggilegu miði. Þetta
var alt saman að líkindum aðeins fávísleg
vonartýra, en það var samt sem áður tæki-
færi. Honum var hvort sem var dauðinn vís,
ef hann hafnaði því og væri kyr þar sem hann
var kominn.
Nú skaut morgTinsólin glóandi eldrönd
sinni upp yfir sandöldurnar í fjarska. Cav-
erly lygndi augunum og starði hugsi í áttina
til sólarinnar, sem hann tæplega hafði búist
við að sjá aftur. Hefði Múezzíninn nú ekki
legið bundinn úiiðri í turnherberginu, myndi
liann á þessu augnabliki hafa staðið hér á liá-
tindi turnsins og kallað hina trúuðu til bæna-
lialds, því nú rann upp stund morgunbæn-
anna.
En presturinn var forfallaður, og hinir
rétt-trúuðu höfðu öðru að sinna en að krjúpa
á bæn. Ilugur þeirra var fullur af heift og
blóðþorsta.
Hann gægðist út um eitt skarðið í múr-
brúninni og heyrði í sama bili hróp þaðan að
neðan. Tíu-tólf menn komu kjagandi um
hallarhornið og báru langan og gildan tré-
drumb. Enginn virtist muna bænatímann.
Allur þessi ærsla-liópur ruddist í áttina til
turnhurðarinnar í því skyni að sprengja
hana upp.
Alt í einu datt Caverly snjallræði I hug.
Það kom yfir hann eins og elding, svo að
hann stóð alveg á öndinni. — Sólrisan!
—Músezzíninn! — Morgunbænin! — Gæti
liann aðeins fengið eina einustu mínútu til
umráða, án þess að setið væri um hann, gæti
hann komist niður og á bak á úlfaldanum og
forðað sér. Hann hálf-svimaði við hugsunina.
Hjartað lamdist í brjósti hans, og lionum lá
við köfnun. Á þann hátt gæti það tekist.
Þarna var tækifærið — hið einasta hugsan-
lega!
Hann leit aftur á reiðkonuna í skraut-
klæðunum. Hún sat grafkyr á sama hátt og
áður, kæringarlaus og letileg, og horfði á
menninga, sem voru að bisa við trédrumbinn
mikla. En hann þóttist finna það á sér, að
hún vissi, að hann hefði skilið bendingar
hennar. Hún hafði séð, hve forviða hann
varð, og nú beið hún aðeins þess, að hann
skyldi grípa tækifærið, sem hún bauð honum
til að flýja.
1 einu vetfangi var Caverly kominn að
loftshlemminum og þeyttist nú ofan vindu-
stigann. Hann tók þrjú-fjögur þrep í einu og
vopnin í belti hans glömruðu á steinunum.
Það mátti ekki tæpara standa. Um leið
og hann var kominn alveg ofan stigann, var
barið með þvílíku heljar-afli á hurðina að
utan, að þykkir plankarnir létu undan í sam-
skeytunum. Hermennirnir fyrir utan voru
farnir að beita slagtré sínu. Það mundi ekki
þurfa mörg slík högg, til þess að hurðin léti
undan fyrir fult og alt. Hann horfði á liurð-
ina stundarkorn, eins og hann byggist við, að
trédrumburinn myndi sjást í gegnum rifurn-
ar. Hann gat heyrt hvæsið og másið í mönn-
unum fyrir utan og fótaskrjáfið, er þeir f jar-
lægðust til að gera nýtt álilaup og hrópuðu til
félaga sinna, að þeir skyldu færa sig undan.
Jafnvel sterkustu dyr gátu ekki staðist
aðra einá heljar árás. Fimm eða sex högg
myndu algerlega ráða leikslokum, að því er
Caverly bjóst við. Hér var því aðeins Um
eina eða tvær mínútur að ræða, áður en hurð-
in færi í-mola, og hópur tryltra hermanna
myndi ryðjast inn í turninn, og þá gæti liann
ekkert viðnám veitt.
Örþrifaráð hans var ósköp blátt áfram.
Hann varð að ná í hvítu skikkjuna og höfuð-
dúk Múezzínans, klæða sig í það og leika lilut-
verk prestsins. Enginn vissi neitt um það,
hvað af prestinum var orðið, annað en það, að
hann væri í turninum ásamt Caverly. Er þeir
því sæju hann stíga fram á brún háturnsins
og búa sig undir bænakall sitt, rnyndu þeir
halda, að alt væri með feldu. Caverly var alls
ekki undankomu auðið, án þess að þeir sæju,
og bænakall Múezzínans var fastákveðin
skipun, sem enginn rétt-trúaður áræddi að ó-
hlýðnast. Það var Allah sjálfur, sem kallaði
gegnum munn prestsins, og hefndin varð jafn
ljúf fyrir því, þó hún drægist íaeinar mínútur.
Caverly laut niður yfir hinn bundna
mann, sem lá við hliðina á líkbörum Tagars.
A meðan Caverly liafði verið uppi í turninum,
hafði presturinn stritast við að reyna að losa
sig úr böndunum. Honum hafði líka liepnast
að losa fæturna, því Caverly liafði ekki gefið
sér tíma til að binda hann nógu rækilega; en
hendurnar voru enn þá rígbundnar á bakinu.
Hann varð því að skera á bandið þar, áður
en hann gat náð skikkjunni af prestinum.
Múezzíninn glápti a‘gilega framan í hann, er
Caverly beygði sig yíir hann. Það voru
jafnvel helgispjöll, að kristinn maður skyldi
snerta heilaga persónu prestsins.
Caverly brosti. Hann beygði sig ennþá
betur niður yfir prestinn og skar með hár-
beittum rýting sínum á böndin, sem reyrð
voru utan um beinabera álfliði hans. í sama
vetfangi spratt gamli presturinn á fætur með
ótrúlegu snarræði og lipurð lijá jafn gömlum
manni. Hann þaut beint á Caverly og reyndi
að ná hálstaki á honum.
Þá buldi í hurðinni að baki þeim. Brot-
hljóð kvað við, og hinir þykku plankar rifn-
uðu að ofan og alveg niður úr, og liinn trausti
dyraumbúningur losnaði í múmum. Tvö —
þrjú högg af sama tagi myndu ríða hurðinni
að fullu.
Caverly tók það mjög nærri sér, að verða
að slá gamla prestinn í rot, en undan því varð
nú ekki komist, og svo gerði hann það. Hann
lmitmiðaði liöggið á hökuna. Múezzíninn
skjögraði og féll svo aftur á bak niður í
blómahrúguna hjá börum Tagars. Svo lá
gamli maðurinn hreyfingarlaus með opinn
munninn og opin, bliklaus augu. Það var ekki
hægt að gera þetta betur eða öðruvísi. Nú
var presturinn úr sögunni um hríð, og Cav-
erly fékk nú til umráða þær íau mínútur, sem
hann þurfti á að halda.
Hann hikaði ekki eitt augnablik. I flýti
færði liann prestinn úr hvítu skikkjunni, sem
var embættisbúningur hans. Hann smeygði
handleggjunum í hinar víðu ermar og fleygði
hyrnunum aftur yfir axlirnar., Svo reif hann
af sér skrautlega vefjarhöttinn sinn og setti
upp hið óbrotna hvíta höfuðfat prestsins, er
skýldi hér um bil öllu andlitinu.
Utan við dyrnar heyrðist á ný þungt
fótatak. er boðaði nýja árás á turnliurðina.
Caverly sneri sér við og hljóp í skyndi upp
vindustigann, svo skikkjulöfin blöktu í allar
áttir.
Aður en hann var kominn alveg upp,
buldi næsta höggið á hurðinni, og um leið
ráku hermennirnir upp ógurlegt öskur. En
Jmð heyrðist ekkert til þeirra ennþá niðri í
turninum. Hurðin virtist hafa staðist 'þetta
höggið líka. Það þurfti þá líklega eitt eða
tvö högg enn, og á meðan var a. m. k. nokk-
urra mínútna frestur.
Caverly smeygði sér upp gegnum opið í
turnloftinu másandi af mæði. Svo dró liann
andann djúpt nokkrum sinnum, vafði prest-
skrúðanum vandlega að sér og steig fram á
turnbrúnina. Flestallir hermennirnir höfðu
þyrpst saman fyrir utan turndyrnar og biðu
þess þar með mikilli eftirvæntingu, að hurðin
skyldi láta undan. Þar næst stóðu þeir með
sverð í hendi og hinar þungu byssur sínar
tilbúnar. Allir voru þeir áfjáðir í að vera
fyrstir til, og það var því með illu, að þeir
viku úr vegi fyrir hurðarbrjótunum í hvert
sinn, er þeir gerðu nýja árás. Nú höfðu þeir
fylkt sér á trjábolinn eins og margir og kom-
ist gátu að, og tekið svo langt tilhlaup, að það
átti að nægja til fullnaðarúrslita.
Caverly stóð frammi við brjóstvirkið
teinréttur eins og Múezzíni og blasti við
hverjum þeim, er leit þangað upp. Eldrauð
morgunsólin varpaði skugga lians langt inn
yfir hallargarðinn. Svo lyfti hann höndunum
hátíðlega upp yfir höfuð sér og hóf rödd iína
með hinu íyrirskipaða bænakalli, svo berg-
málið kvað við milli húsanna:
“La lllaha lll 'Allah!’’
Þetta var Islams eldgamla ákall til hins
milda og miskunnsama alföður. Öldum saman
hafði ákall þetta hljómað frá háturnum Mú-
hameðstrúarmanna og bænahúsum þeirra!
Öldum saman hafði það kvatt hina rétt-trú-
uðu til bænahalds, og í auðmýkt og hlýðni
höfðu þeir hlýtt kallinu og fallið fram á á-
sjónur sínar frammi fyrir hinum almáttuga
og miskunnsama Allah. Óteljandi sinnum
hafði þetta bænþrungna ákall hljómað út yfir
hina voldugu víðáttu eyðimerkurinnar.
Dögum og mánuðum saman hafði Cav-
erly lilustað á bæna'kall þetta á hinum ýmsu
bænastundum dagsins. Hann þekti því allar
áherzlur Múezzínans út í æsar og kunni alla
bænaþuluna frá upphafi til enda, eins og
væri hann sjálfur prestur í bænahúsi Islams.
1 dag kom þessi kunnátta lionum að góðu
haldi. Nú valt líf hans á því, hve vel honum
tækist að herma eftir liinum gamla presti
Gazimbúa.
I sama vetfangi og hann hóf upp raust
sína á turnbrúninni, \rarð dauðahljóð niðri í
hallargarðinum. Þar heyrðist aðeins kliður
af sverðum, er voru slíðruð, og byssum, sem
lagðar voru niður á steinbrúna. Börn Allah
frestuðu hinu blóðuga áformi sínu um hríð og
guldu Allah það, sem honum bar.
Caverly lyfti höfðinu, svo að slæður höf-
uðbúningsins féllu um andlit honum, og fram-
hald bænarinnar hljómaði út yfir niður-
beygð liöfuð mannfjöldans.
“Haya Allah Satah! Haya AUah Fallah!”
Nú fleygðu hermennirnir sér á grúfu, og
bænasongurinn frá háturninum hljómaði út
yfir þá í morgunkyrðinni. Guði*æknishygð
hinna rétt-trúuðu er einskonar meðfædd nátt-
úruhvöt, er þroskast hefir með þeim öldum
saman. Að skammri stundu liðinni myndu
þeir snúa sér aftur að liinum veraldlegu mál-
efnum, hatrið, hefnigirnin var ekki gleymd
—en nú urðu þeir að nota bænastundina vel
og rækilega. Þeir féllu á kné á steinstéttina,
lögðu vopnin gætilega frá sér, og allra höfuð
bfeygðu sig í áttina til hinnar upprennandi
sólar, er sveipaði alt skærum morgunroða.
Hvert sem litið var, sá Caverly ekki ann-
að en lútandi höfuð og bogin bök krjúpandi
fólks á bæn.
Meðan allsherjar-kyrð ríkti þessa stuttu
helgu stund, læddist Caverly yfir að liinni
turnbrúninni. Ilann sveiflaði sér út yfir
brjóstvirkið og lét sig síga niður í beinum
handleggjum. Hann hékk ofurlítið augnablik
á blá fingurgómunum.
Svo slepti hann takinu.
XXV.
Úlfaldi Nökhlu.
Það sem eftir var af turnhæðinni, þegar
Caverly hafði látið sig síga eins langt niður,
og auðið var, nam fullum tuttugu fetum niður
að steinbrúnni. Hann gaf eftir í hnjáliðun-
um, eins og honum var frekast unt, og það
heyrðist varla til hans, er hann kom niður.
Hann gat haldið jafnvæginu, og áður en nokk-
ur bænamannanna er næstir voru, var farinn
að furða sig á klæðþytum og hinu mjúka
dumpi á steinstéttinni, var Caverly búinn að
rétta úr sér og jafna sig og var albúinn til að
stíga næsta sporið til flótta og frelsis.
Veðhlaupaúlfaldinn beið enn á sama stað
fast inni við turnfótinn. Reiðkonan hafði ekki
stigið af baki til að biðjast fyrir með hinum.
Hún hafði heldur ekki hreyft sig né gert neitt
það, er gefið gæti vitneskju um, hvað hann
hefðist að, þótt liún hlyti að hafa séð til hans,
þegar hann stökk niður úr turninum. 1 stað
þess að hrópa upp og segja til hans, eins og
Caverly hálfvegis hafði óttast, veifaði hún
ákaft með annari hendinni og gaf honum vís-
bendingu. Það var svo að sjá, sem Nakhla
hefði algerlega skift um hug, og að hún ætlaði
sér nú að frelsa hann, þótt liún með því legði
jafnvel líf sitt í hættu.
I sama vetfangi og liann hljóp í áttina til
hennar, keyrði hún úlfaldann á stað. Cav-
erly greip báðum höndum á kaf í ullina á
hrygg úlfaldans, um leið og hann skeiðaði á
stað. Hann hljóp tvö-þrjú skref áfram með
úlfaldanum og tók svo undir sig heljarmikið
stökk. Hann sveif augnablik í lausu lofti og
hékk aðeins eftir á höndunum, en kom svo
sitjandi tvovega á bakið á úlfaldanum rétt
aftan við hnakkinn. Úlfaldinn frísaði og
hentist á stað á harða spretti.