Lögberg - 06.01.1938, Blaðsíða 3

LÖGrBERG, FIMTUDAGINN 6. JANÚAR, 1938
o
o
Músíkalskt athafnalíf
Flutt í útvarpið í Reykjavílc
25. apríl 1937.
SkilyrSi fyrir farsælu athafnalifi
einstaklinga og heildar verða aÖ vera
tvennskonar. Fyrst að skapa athafna
þörfina, og siÖan, að halda hepni
við. Það er sannur nrálsháttur, að
“neyÖin kennir naktri konu aÖ
spinna.” ÞaÖ er einmitt þörfin, sem
hefir knúð fram flestar athafnir
mannanna. ViÖ erum flest svo væru-
kær, að athafnaþráin lýtur í lægra
lialdi, a. m. k. af og til, nema því aÖ-
eins að einhver knýjandi þörf ýti við
henni. En þarfirnar geta veriÖ
margskonar, og það ættu ekki endi-
lega að þurfa neinar beinlínis eða
óbeinlínis neyðar-ráðstafanir til að
sikapa þær, því í sjálfu sér er altaf
og alstaðar þörf fyrir athafnir ef
menn aðeins láta sér hugkvæmast
það.
HvaÖ snertir bóknientaleg og list-
ræn afrek spretta þau vitanlega fyrst
og fremst upp af frumhvöt skálda
og listamanna. En eigi að síður
kosta þau þá hina sömu svo mikla
þrautseigju og ástundun að fáir
munu gera sér það ljóst svona að
fyrra bragði. Og enginn skyldi ætla
að frumhvötin ein egni starfskrafta
þeirra til hins ítrasta æfina út, en
undir þeim skilyrðum fæðast öll
listaverk. Nei, þeim mun fara eins
og hverjum öðrum framleiðendum
hvð það snertir að svæfist atorkan
fái þeir ekki markað fyrir sína fram-
leiðslu. E'kki endilega gjaldeyri,
heldur miklu fremur skilning og
samúð. Aðeins það að verkum
þeirra sé veitt móttaka hvetur þá
meira en annað flest til fullkomnari
afkasta og ötulli viðleitni. Hins-
vegar séu verk þeirra hundsuð og
fyrirlitin getur ekki hjá því fárið, að
þeim daprist flugið.
Eg mun hér, og sennilega oftar,
tala máli tónlistarinnar, því bæði
finn eg mér það skylt, og fátt eða
ekkert veit eg liggja hér í slíku
þagnargildi og þau mál, sem hana
varða. Það er nærri því að verða
‘sérstök íþrótt hjá blöðunum að segja
ekki neitt þá sjaldan að þau minnast
á hljómræn efni. Og að líkindum
af einskærri kurteisi höfum við tón-
lista-mennirnir svonefndu verið of
fáorðir um þessi mál, og okkur er
að sumu leyti vorkunn þó við veigr-
um okkur við að vera sífelt að ota
fram okkar tota eins og það er kall-
að, eða a. m. k. lagt okkur út. Það
þykir sjálfsagt, sem það líka er, að
kaupmenn mæli með sínum vörum,
og handverksimenn með sínum
smíðigripum. Það þykir líka sjálf-
sagt að frambjóðendur til þings og
annars mælist eftir atkvæðum. Það
þykir auk heldur sjálfsagt að list-
málarar hafi sýningu á málverkum
sínum, og þetta er alt eins og það á
að vera. Hinsvegar er það af ýms-
um talið ósæmilegt að skáld eða tón-
lagahöfundar séu að halda verkum
sínum á lofti og eg hygg að það
tómlæti gagnvart hljómrænu at-
hafnaiífi þjóðarinnar, sem óneitan-
lega hefir gætt hjá forgöngu-mönn-
um tónlistarinnar, sem flestir eru
eitthvað við tón-skáldskap kendir,
eigi að einhverju leyti rót sína að
rekja til þessa rangsleitna hugsunar-
háttar, þvi rangsleitinn er hann. Eða
fyndist mönnum eðlilegra að t. d.
bændur og kaupsýslumenn væru si-
ritandi urn tónlist, þróunar-mögu-
leika hennar og athafnalíf ? Nfci, auð-
vitað ekki. Hugur þeirra glimir við
önnur viðfangsefni, og því ekki við-
búið að þeir séu að leggja höfuðin í
bleyti um það hvernig listrænum at-
höfnum verði bezt fyrir komið,
jafnvel þó það hefði þann kost að
þeir yrðu tæplega vændir um eigin-
gjarnt sjálf sálit í þvf satmbandi.
Hinsvegar getur varla hjá því far-
ið, ef tónlistamenn hætta sér inn á
þessi svið, að miður góðgjarnt fólk
geti látið sér virðast svo að þeir séu
einungis að ota sér og verkum sín-
um fram. Enda þótt það ætti að
liggja flestum í augum uppi að ekki
er mögulegt að ræða utn listrænt eða
bókmentalegt framtak án þess það
snerti beinlínis eða óbeinlínis höf-
undana sem standa að baki hvoru-
tveggja. Nú er það eðlilegt og
sjálfsagt, að hver hafi mestan áhuga
á þeim málum, «em hann lifir og
ENDUItVEKIÐ ÆSKUFJÖRIÐ
NUGA-TONE er dásamlegt meíSai
fyrir sjúkt og lasburða fólk. Eítir
vikuttma, eöa svo, verSur batans vart,
og við stöðuga notkun fæst góð heilsa.
Saga NUGA-TONE er einstæð f sinn.i
röð. Mjljónir manna og kvenna hafa
fengið a.f þvf heilsu þessi 45 ár. sem
það hefir verið I notkun. NUGA-
TONE fæst I lyfjabúðum. Ivaupið að-
eins ekta NUGA-TONE, því eftirlíking-
ar eru. árangurslausar.
Kaupið aðeins ekta NUGA-TONE I
ábyggilegum lyfjabúðum.
Notið UGA-SOL við stýflu. pettá
úrvals hægðalyf. 50c.
hrærist í. Og með því að svo hagar
til hér, að flestir hæfustu mennirnir
til málsvarnar á hljómrænum vett-
vangi eru meira og mimia hlutgengir
í íslenzkum tón-bókmentum, hljóta
þeir að hugsa eins óg Þorsteinn
Stangarhögg sagði: að við fá þyki
þeim að meta það sein hér þarf að
vinna. Þeim eru tveir kostir fyrir
höndum, og hvorugur góður. Sá er
annar að horfa þegjandi upp á dag-
vaxandi áhugaleysi fyrir íslenzkum
tónbókmfcntum, og lifa í þeirri
nokkurnveginn öruggu vissu að ís-
ienzk tónverk fæðist einungis til að
mygla niður á þjóðskjalasafninu,
eins og verk Sveinbjörns, því það
mun þykja einhvernvegin stór-þjóð-
legra að þau mygli þó á þjóðskjala-
safni. Nú, ellegar að hefjast handa
þessari listgrein til viðreisnar, ekki
einungis í orði, heldur líka á borði.
Og þann kostinn kýs eg fyrir mitt
leyti, til hvers sem draga kann um
þessi mál, eða fyrir mér persónulega
i sambandi við þau.
Eg mintist áðan á hnignandi á-
huga fyrir islenzkri tónlist, og því
tniður er sú staðhæfing ekki út í
loftið þrátt fyrir alla yfirborðs
menriinguna, sem dunið hefir yfir
þjóðina nú í seinni tíð, og eg veit
að villir mörgum sýn í þessu efni.
Til að komast að niðurstöðu í
þeim efnum liggur næst að bera sant-
an ástandið fyr og nú. Það hefi eg
gert í grein, sem eg ritaði í fyrra,
og kom hún á prent í tónmála-ritinu
Heimi. Fyrir þessa grein hafa inarg-
ir vottað mér þakkir, og tjáð sig
henni samdóma, en enginn hreyft
andmælum svo mér sé kunnugt. Það
skál að vísu játað að eg var óvíða
kunnugur þegar eg yfirgaf landið
áríð 1911, en það.hygg eg að fáir
hafi þeir verið í Vopnafirði, setn
annars gátu talist musikalskir, að
þeir ekki fylgdust tneð þeim nótna-
bókum, sem þá voru gefnar út, að
eg ekki tali um þá, sem í þann tið
léku þar á orgel, og mun þessu hafa
verið svipað háttað í öðrum lands-
hlutum. E11 skygnist nú hver unt
sina sveit, og uggir tnig að útkoman
v^rði nokkuð á annan veg, nema
hvað nú í seinni tíð er ekki með
neinu að fylgjast því að ekkert er
hægt að gefa út sökum algerðs
markaðsleysis. Jafnvel karlakórslög
kvað seljast svona i 30—5° eintök-
um, og er þó karlakór-söngur sú
músikölsk starfsemi sem af einna
mestum áhuga er rekin í landinu, og
karlakórs meðlimir munu nú telja
hartnær 1,000.
Af tilviljun kom maður nokkur
heim til mín í fyrra vetur. Lét hann
talsvert yfir sér, kvaðst hafa sungið
hér i útvarpið og lét á allan liátt i
veðri vaka að hann væri enginn smá-
vegis söngmaður. Ekki kannaðist
hann neitt við tvö af þeim íslenzku
einsöngslögum sem einna mest hafa
verið sungin og rómuð hér síðastlið-
in 7—8 ár, enda lét hann á sér skilja
að sér hæfði ekki að syngja annað
en ítölsk lög. “Hvaða fádæma auli
er þetta,” varð mýr að orði, en ekki
samt fyr en hann var kominn út.
Því sannleikur gengur undir ýms-
um nöfnum eins og þið vitið. Sé
t. d. Lítilmenni látinn njóta sann-
mælis heitir hann last, en sé hann
sagður um mikilmenni nefnist liann
hól o. s. frv. En síðan varð mér
það á að fara að hugsa. Var mað-
urinn auli ? Eða var hann kannske
“tákn” eins og Ólfur sífulli í “Synd-
ir annara’’ eftir Einar H. Kvaran?
Já, eg fór að hugsa, og ýmislegt tók
að rifjast upp fyrir mér sem eg
hafði heyrt, bæði i gegnum útvarpið
og annarsstaðar. Og síðan hefi eg
orðið ýmislegs áskynja sem gerir
það að verkum, að eg er enn að
hugsa. Eg minnist að hafa setið á
konsertum bæði ihjá kórum og ein-
söngvurum án þess að þar væri
nokkurt íslenzkt lag á boðstólum.
Eg minnist að hafa verið á söng-1
móti, líklega því stærsta sem háð
hefir verið á íslandi, en á offisial
eða sameiginlegri s'kemtiskrá kór-
anna sem þarna voru saman komnir
var ekkert íslenzkt lagað þjóðsöngn-
um undanteknum. Eg minnist að
liafa hlustað á landsfjórðungsHmót
og heyrt viðtækið Skjóta hátíðlegum
þjóðernisyfirlýsingum og heittsreng-
ingum hvers ræðumannsins á fætur
öðrum eins og fallbyssukúlum inn í
stofuna til mín. Einnig minnist eg
að á móti þessu kæmu fram tveir
söngvarar sem fengnir höfðu verið
til að skemta þar, því það er með
tónlistina eins og “manninn drotn-
ingarinnar,” svona viðkunnalnegra
að hafa hann með. Ekki taldi eg
lögin sem þeir sungu, en þau munu
hafa verið 9 eða 10. Annar söng
tvö íslenzk lög. Hinn ekkert, og
afganginn hermdu svo báðir eftir
útlendum hljómplötum. Hafa þó
báðir þessir söngvarar bæði getu og
hæfileika til að túlka ljóðræna
söngva. Og eftir því sem mér er
kunnugt eru flest íslenzk einsöngs-
lög ljóðræn, og manni virðist því að
þau ættu að liggja íslenzkum söngv-
urum nær hjartastað en hálfgildings
slagarar sunnan frá Spáni og ítalíu,
sem flestir eru satt að segja farnir
að þreytast á, og ekki að ástæðu-
lausu. Eg minnist að hafa hlustað
á eitt óskakvöld útvarpsins, en eg
minnist ekki að þar væri óskað eftir
íslenzku lagi eða íslenzkum söng,
utan einn bað þess að rímur væru
kveðnar og flestar báru óskirnar
vott um sorglega lítinn listrænan á-
huga og. smékk. Eg minnist sjaldan
að hafa heyrt eða séð íslenzk tón-
•verk auglýst, hvorki á hljómplötum
eða þau sem prentuð eru, en slagara
hefi eg oft heyrt og séð auglýsta.
Fleira hirði eg ekki að telja, en eg
minnist margs sem vitnar um full-
komið hugsunarleysi og tómlæti í
þessum efnum. Þetta eru tákn tim-
anna, og veit eg það, að lítið betur
mun ihaga til á ýmsum öðrum svið-
um. Þjóðin þjáist af ofáti erlendr-
ar menningar og ómenningar, sem
hún gleypir hraðar en hún getur
nielt. Margir, sem annars una á-
standinu illa, láta huggast við það
frjálslyndi að þetta sé alda, sem
verði að ganga yfir, og elcki þýði að
spyrna á móti. Má vel vera, en
þannig ihefir tneðalmenskan ætið
hagað orðum sínum á öllum öfga-
tímuin. Á kyrstöðutímum óma þau
sífelt i eyrum framsækjandans, en
sarnt er það hann sent að lokum
nuddar kyrstöðunni áleiðis. Og á
byltingatímum skafa þau hlustir
hægfarandans, þó líklegastur sé
hann til að lægja öldurostann. Báðir
eru jafn þarfir hver á sinni tíð, enda
er þetta alt sami maðurinn, sem
hvorki getur orðið samferða öfga-
streyminu eða kyrstöðu-logninu,
sem hvorttveggja stríðir á móti lífs-
ins lögmáli.
Uppfinding útvarpsins og tal-
myndanna hefir hvarvetna um heim
valdið truflunum í hljómrænu at-
hafnalífi, og þó hvergi að líkindum
eins miklu og hér á landi. Stafar
það þó ekki af því að útvarps-rekst-
urinn á þessu sviði sé verri hér en
annarsstaðar, þvi svo mun alls ekki
vera. Þykir mér Iíklegra að þegar
alLs er gætt sé það sem útvarpað er
héðan fyrir ofan meðallag menning-
arlega skoðað. Heldur stafar það
af því að við vorum flestum, ef ekki
ölluin, þjóðum ver undir það búin
að veita þessu vélræna menningar-
tæki móttöku, Hljómlistin er svo
ung í laridinu að aðeins ein kynslóð
er búin að athafna sig á þessu sviði
og varla þó. En i þessu tímabili, frá
þvi utn 1880 þar til um 1920 þrosk-
aðist þjóðin hægt og eðlilega. Skort-
ur á teknisikum möguileikum og
fleira varnaði því að athafnir for-
göngumanna sniðgengju eða færu
um skör fram úr þroska hennar.
Tónverk þau, sem gefin voru út,
bæði erlend og innlend færðust þetta
smátt og smátt í aukana, og þjóðin
varð þeim samiferða.
Til að gera sér grein fyrir því
þroskastigi, sem þjóðin var á fyrir
xo—20 árum síðan, og er í rauninni
enn, þarf ekki annað en kynna sér
verk eldri tónksáldanna, sem góðu
heilli komust á prent, svo sem
þeirra: Bjarna, Laxdals, Sigfúsar,
Arná og Kaldalóns. Þá má og líta
á Organtóna og ýms Titlend harmón-
íum-albúm sem talsverða útbreiðslu
hafa hlotið hér á landi, og niðurstað-
an verður hin sania Þjóðin hefir
um þetta leyti tileinkað sér viðfarigs-
létta og kjarngóða tónlist sem er
henni holl, m. a. talsvert af há-
klassiskri og rómantískri tónlist i
meðfærilegum útsetningum.
En svo alt í einu kemur útvarpið
til sögunnar, og allar tegundir
músi'kalskra og ómúsikalskra Lieims-
bókmenta bylja skipulagslaust á
þjóðinni eins og gjörningaveður, alt
ofa.11 frá sýmfóníum Beetliovens og
ójierum Wagners niður í leirugustu
dægur-lög og klæmnasta jazz. Þó
verður sú tegundin sem sízt skyldi
útundan, sem sé kóral-stillinn, og
mun eg síðar víkja að því. En þessi
snoggu veðrafirigði liafa liókstaflega
forskrúfað þjóðina, og má það kalla
skiljanlegt, því hið mikla langstökk
frá fyrnefndum smálögum, þó
kj^rngjóð. \]æru þau mörg yfir í
heimsins stærstu orkestur-verk, er
hliðstætt við ef barni úr 3. bekk
barnaskóla væri fyrirvaralaust vipp-
að upp í 6. bekk mentaskóla. Sá
sem slíkt vildi reyna hefði að vísu
rétt fyrir sér i því að þar sé um
miklu viðtækari mentun að ræða.
Hinsvegar hefir barnið ekkert fyrir
sér annað en sín eigin takmörk, en
það eru Hka þau sem aLt^ verður að
miðast við. Yfirsjón útvarpsins
liggur ekki endilega á því að það
hafi ekki boðið upp á nógu góffa
tónlist. Síður en svo, þvi fagrar
symfóníur og óperur voru með því
fýrsta sem það sendi frá sér. En
hvorttveggja var langt fyrir utan
almennan músikalskan sjóndeildar-
hring, og i þvi liggur yfirsjónin.
Ekki sizt þegar þess er gætt að til
jafns við þessa ofviða tónlist, eða
vel það, streymir svo koLmórauður
kaststrengur af útlendum leirburði,
sem er þjóðinni skaðlegur vegna þess
hún heldur að hann séð góð tónlist
af því hann er útlendur. Fyrir
þessum leiruga ófögnuði er svo Liinn
létti en iholli kór- og sönglagastíll,
sem hér var búinn að festa rætur
algerlega að víkja. Mann kunna
ekki lengur alþýðu-lögin svonefndu,
og þeim .fækkar stöðugt sem tekið
geta undir vers i samkvæmis-hóp-
söng, að gömlum og góðum sið. En
hinum fjödgar að sama skapi sein,
hvort sem þeir þekkja nótur eða
ekki, koimast til ráðs við að læra
utanað eitthvert slitur úr hverjum
slagara sem út kemur, sem þeir svo
þjösnast á hvar sem þeir ná i hljóð-
færi, án allrar hæversku, svo varla
er orðið vært nálægt húsum sem
hljóðfæri er í, hvað þá inni í þeim.
Svona er nú komið músikölsku
atihafnalífi alþýðunnar, en frá hærri
stöðum seytla inn til þessarar af-
skektu þjóðar “fúlulækir” frá ölLum
öfga-uppsprettum þeirrar músik-
ölsku óaldar sem afleiðingar stríðs-
ins, útvarpið, talmyndirnar, jazzinn
og ismarnir, alt í sameiningu, hafa
leitt af sér. I&rnar ríða hér húsum
eins og römmustu uppvakningar, og
“istarnir æpa heróp á hverju götu-
horni, hristandi asnakjálkana fram-
an í sérliverja þá listræna athöfn,
sem ekki biður þá auðmjúklega fyr-
irgefningar á því að hún varð til.
Því jafnskjótt og fréttist um ein-
hvern “isma" austur í Japan má
ganga að þvi vísu að liann mæti
manni í vígaliug hér úti á íslandi
næsta dag. Kapphlaupið um að
“fylgjast með tímanum” eins og það
er kallað er að snúast upp í flótta
undan sjálfum okkur, og á þeim
flótta má segja að hver berji annan
áfram. Að vera kallaður 19. aldar
maður, er eitt liið versta skammar-
yrði sem hægt er að segja um nokk-
urn mann nú á dögum. Sá, sem
jafnvel á einlhverja ögn eftir af
sjálfum sér frá því herrans ári 1927
er óðara dæmdur nátttröll og stein-
gerfingur slórandi aftur í ómuna
fornöld. Hvað afskifti blaða og
tímarita af íslenzkri tónsrtriða-við-
leitni snertir, eru þau mestmegnis
innifalin í að gera skriffinnum sem
enga þekkingu eða dómgreind hafá
í þeim efnum rúm fyrir órökstuddar
árásir og tilraunir til að gera íslenzk
tónskáld tortryggileg í augum þjóð-
arinnar, með staðlausum brygslyrð-
um um rithnupl, og öðrum slíkum
aðdróttunum, vitandi vel að mest
PIIYSICIANS and SURGFONS
DR, B. J. BRANDSON
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor. Grahatu og Kennedy Sts.
Phone 21 834—Oífice tlmar 2-3
Heimili: 214 WAVERLET ST.
Phone 403 288
Winnipeg, Manitoba
DR. B. H.OLSON
Phones: 35 076
906 047
Consultation by Appointment
Oniy
Heimili: 5 ST. JAMES PLACE
Winnipeg, Manitoba
DR. ROBERT BLACK
Sérfrœðingur I eyrna, augna, nef
og hálssjúkdúmum.
216-2 20 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham & Kennedy
Viðtalstlmi — 11 til 1 og 2 til 5
Skrifstofuslmi — 22 251
Heimili — 4 01 991
Dr. P. H. T. Thorlakson
205 Medícal Arts Bldgr.
Cor. Graham og Kennedy Sta.
Phone 22 866
Res.
114 GRENFELL BLVD.
Phone 62 200
Dr. S. J. Johannesson
Viðtalstlmi 3-5 e. h.
218 SHERBURN ST.
Slmi 30 877
Dr. D. C. M. Hallson
Stundar skurðlækningar og
almennar lœkningar
264 HARGRAVE ST. .
—Gegnt Eaton’s—
Winnipeg
Slmi 22 775
BARRISTERS, SOLICITORS, ETC.
H. A. BERGMAN, K.C.
íslemkur lögfrœöingur
Skrifstofa: Room 811 McArthur
Building, Portage Ave.
P.O. Box 1656 _ '
PHONES 95 052 og 39 043
J. T. THORSON, K.C.
íslenzkur lögfrœöingur
800 GREAT WEST PERM. BLD.
Phone 94 668
BUSINESS CARDS
Ákjósanlegur gistlstaöur
Fyrir Islendlngat
Vingjarnleg aðbúð.
Sanngjarnt verð.
Cornwall Hotel
MAIN & RUPERT
Slmi 94 742
DRS. H. R. & H. W.
TWEED
Tannlœknar
406 TORONTO GENERAL
TRUSTS BUILDING
Cor. Portage Ave. og Smith St.
PHONE 26 545 WINNIPEO
A.S.BARDAL
848 SHERBROOKE ST.
Selur ilkkistur og annast um út-
farir Aiiur útbúnaður sá bezti.
Ennfremur selur hann allskonar
minnisvarða og legsteina.
Skrifstofu talsími: 86 607
Heimilis talsfmi: 501 562
J. J. SWANSON & CO.
LIMITED
601 PARIS BLDG., WINNIPEG
Fasteignasalar. Leigja hús. Út-
vega peningalán og eldsábyrgB af
öllu tægi.
PHONE 94 221
A. C. JOHNSON
907 CONFEDERATION LIFE
BUILDING, WINNIPEG
Annast um fasteignir manna.
Tekur að sér að ávaxta sparifé
fðiks. Selur eldsábyrgð og bif-
reiða ábyrgðir. Skrifiegum fyrir-
spurnum svarað samstundis.
Skrifst.s. 96 757—Heimas. 33 328
ST. REGIS HOTEL
285 SMITH ST., WINNIPEG
pœgilegur og rólegur bústaöur I
mlðbiki borgarinnar.
Herbergi $2.00, og þar yflr; með
baðklefa $3.00 og þar yfir.
Agætar máltlðir 40c—60c
Free Parking for Ouests
allar íslenzkar tón-bókmentir liggja
óprentaðar og óheyrðar iieima í föð-
urhúsum, enda er konrið svo að þeim
sem eitthvað geta er ekki orðið við-
vært fyrir gegndarlausum kröfum
og strákslegri vandfýsni hinna sem
ekkert geta. Já, svona er nú tíðar-
farið í landinu.
Eg hefi nú drepið á ýnrislegt sem
mér þykir vítavert í fari okkar og
athöfnum á þessum sviðum. Vil eg
nú snúa þangað sem liuggulegra er
umhorfs, og verður þá fyrst fyrir
mér Bandalag íslenzkra listamanna.
Þó ekki sé vegna annars en þess, að
þar er félagsskapur sem vill vel, og
stefnir i rétta átt, gefur það út af
fyrir sig ástæðu til að vænta megi
góðs af honum. Stefnuskrá Banda-
lagsins er samhljóða því sem hér er
gert að umtalsefni, sem sé: að efla
beri listrænt atíiafnalíf í landinu, og
er vonandi að í þvi efni láti það ann-
að og meira til sín taka en að sam-
þykkja tillögur út i bláinn, því í
slíku felst ekki annað en algeng fé-
lagslæti, sem ekki leiða til neins,
nema ötular framkvæmdir fylgi á
eftir. Annars virðist mér þar sem
annarsstaðar skorta viðurkenningu
(Framh. á bls. 7)
>o<=x>^
Verzlunarmentun
Óumflýanleg nú á tímum!
Vaknandi viðskiftalíf krefst vaxandi vinnukrafts. Við-
skiftavenjur nútímans krefjast sérþekkingar á öllum
sviðum. Þessvegna er verzlunarxnentun blátt áfram
óumflýjanleg. Bnda er nú svo komið, að verzlunar-
skólanám er talið óhjákvæmilegt skilyrði fyrir atvinnu
við skrifstofu- og verzlunarstörf.
UNGIR PILTAR og UNGAR STÚLKUR, sem ætla
sér að ganga á verzlunarskóla (Business Oollege) í
Winnipeg, ættu að spyrjast fyrir á skrifstofu Lög-
bergs; það verður þeim til dr júgra hagsmuna.
Komið inn á skrifstofuna, eða skrifið
»
%
Ö The Columbia Press Limited
| TORONTO og SARGENT, WINNIPEG
f*c=>oc=>oc=>oc
>oc=>oc=>oc=>oc