Lögberg - 06.01.1938, Blaðsíða 4

4
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 6. JANÚAR, 1938
Xúgberg
Gefið út hvern fimtudag af
1 Bí COLVMB1A PRE8S L1M1TED
695 Sargent Avenue
Winnipeg, Manitoba
fjfanáskrift ritstjórans:
EDITOR LÖGBERG, 695 SARGENT AVE.
WINNIPEG, MAN.
Editor: EINAR P. JÓNSSON
VerO $3.00 um áriO — fíorgist fyrirfram
The "Lögberg” is printed and published by The
Coiumbia Press, Limited, 695 Sargent Avenue,
Winnipeg, Manitoba
PHONE 86 327
Litið um öxl
I draummildri dánarfegurð hefir gamla
árið verið lagt til, en nýju og ungu ári vaxið
vængir til flugs. A krossgötum sem þessum,
verðum mörgum manninum vafalaust á að
spyr ja:
“Höfum vér gengið til góðs
götuna fram eftir vegf”
Vér kveðjum gamla árið með litlum sökn-
uði; enda er það vitað, að mörg hafa verið
víxlspor þess; mörg sporin hlóðstorkin ó-
heillaspor; mörg sporin betur aldrei stigin,
þó óhjákvæmilega hafi eitt og annað til heilla
horft. Hátt í himinn hljóta þau að hrópa,
barnamorðin, Heródesar morðin ítrekuðu á
Spáni, og úrræðaleysi Þjóðbandalagsins í því
að stemma stigu fyrir öðrum eins óvinafagn-
aði. Þó gagnar hvorki að láta hugfallast né
gráta í sekk og ösku. Til þess eru vítin að
varast þau. Mannkynið hefir sennilega aldrei
nokkuru sinni dreymt fegurri draum en Þjóð-
bandalagið og stofnun þess. Og nema því að-
eins að það verði endurvakið til lífrænnar
forustu á vettvangi mannfélagsmálanna, mun
því miður fátt líklegra en það, að raunasaga
síðastliðins árs endurtaki sig nær sem vera
vill um ófyrirsjáanlega tíð. Það varpar eng-
um skugga á grundvallarhugsjón Þjóðbanda-
lagsins þó einstaklingar eða þjóðir hafi af
lítilmensku eða. síngjörnum hvötum svikið
hana í trygðum; hún er jafnfögur og jafn
mikilvæg fyrir það; á grundvelli þeirrar hug-
sjónar, einum, má með nokkrum rétti gera sér
von um varanlegan frið í þessari undursam-
lega fögru veröld, þrátt fyrir alt og alt. 1
anda þessarar hugsjónar ber oss að fagna
hinu nýja ári, og helga henni ásetning vorn,
orku og framtak.—
Næst bræðravígunum á Spáni, bregður
fyrir augnabliks-myndum úr harmsögunni
miklu, sem daglega er að gerast í Kína.
Japanir, herská Fasistaþjóð, ræðst að því er
bezt verður séð, öldungis að ástæð'ulausu á
veldi Kínverja, og fer þar eldi tortímingar-
innar um borg og bygð. Sprengjum er varp-
að yfir stórborgir og fræga sögustaði, lista-
söfn og aðra helga dóma hinnar fomfrægu,
kínversku þjóðar; engu er hlíft; konur og
börn, gamalmenni og umkomuleysingjar, sem
ekkert hafa til saka unnið, verða djöfulæði
herneskjunnar að bráð. Tuttugasta öldin,
marghá'ttaðasta framfaraöldin á ýmsum svið-
um, sem nokkru sinni hefir runnið upp yfir
mannkynið, horfir ráðþrota á þessa ægilegu
leiksýningu og hefst eigi að. Gagnvart öllum
þessum firnum stendur Þjóðbandalagið mátt-
vana og forustulaust. Japanir, sem um eitt
.skeið töldust til þess, hafa nú svikið það í
trygðum og snúið við því baki. Og margar
aðrar þjóðir, sem telja sig fyrst og síðast
hlyntar friði, hafa með þögninwi og athafna-
leysinu, ef þá ekki beinlínis með undirferli og
svikum, snúið við því baki líka. Og hvert á
svo að rekja ræturnar að öllu þessu fáránlega
böli? Svarið mun verða að miklu leyti á einn
veg. Höfuðorsökina er að finna í ofbeldis-
fullri og óskiljanlegri útbreiðslu Fasismans á
eina hlið og hliðstæðri og hlutfallslegri veikl-
un lýðræðisins, að minsta kosti til bráða-
birgða á hina. Og enn sýnist Fasisminn að
vera að færa út kvíarnar. Italir og Þjóð-
verjar hafa búið við Fasistastjórn um alllangt
skeið. Hvernig ástandinu er háttað með þeim
tveim þjóðum, er almenningi þegar að nokkru
kunnugt. Svo er þar fast og alvarlega sorfið
að persónulegum mannréttindum, að allir
verða að segja já og amen við kalli þeirra
Mussolinis og Hitlers. Ef út af bregður, bíð-
ur höggstokkurinn eða byssukúlan. Nú hefir
Brazilía komið á fót hjá sér Fasistastjórn,
auk þess sem nýtt ráðuneyt! í Rúmeníu tjáir
sig í andlegri frændsemi við þá Mussolini og
Hitler. Og árásir Francos á Spán og lögskip-
aða stjórn landsins, njóta leynt og ljóst stuðn-
ings einvaldsiherranna á Þýzkalandi og ítalíu.
Jafnvel hér með oss í Canada er Fasista-
hreyfingin orðin svo ábærileg, að verulegri
furðu sætir. Nægir í því efni að vitna til
Duplessis-löggjafarinnar alræmdu í Quebec.
Um það verður því ekki vilst, að voði mikill
sé fyrir hendi, ef ekki verður að gert í tæka
tíð. Nú er vökumanna þörf, hér sem annars-
stað'ar, meiri en nokkru sinni fyr.---
Þrátt fyrir misfellur og ýmiskonar öfug-
streymi í canadisku þjóðlífi, virðist þó nokk-
uð vera að rofa til á sviði framleiðslunnar og
iðnaðarins. Verðgildi útfluttra framleiðslu-
tegunda á síðastliðnu ári nam fullri biljón
dala, og telst það hámark síðan 1929. Einkum
er það þó námaiðnaðurinn, sem tekið hefir
verulegum risaskrefum. Að fráskildum upp-
skerubrestinum í Saskatchewan, má svo segja
að flest vandræðamál hinnar canadisku þjóð-
ar séu pólitísks eðlis. Jafnvel Oshawa verk-
fallið mikla átti rót sína að rekja að nokkuru
leyti til stjórnmálanna, og víst er um það, að
úrslit þess .verkfalls stuðluðu mjög að endur-
kosningu Mr. Hepburns og liberal flokksins
í Ontario. Um stjórnmálavettvang Mr. Aber-
harts og þeirra.Social Credit-sinna í Alberta,
hefir verið óvenju hljótt upp á síðkastið, og
þykir líklegt að' svo muni verða fram að næstu
fylkiskosningum. Þrenn lagafrumvörp, sem
síðasta aukaþing Alberta-fylkis afgreiddi,
eru nú fyrir hæztarétti Canada til úrskurðar
um stjórnskipulegt gildi eða vangild þeirra.
Lögin um 'takmörkun prentfrelsis vöktu víð-
tæka athygli; eigi aðeins innanlands, heldur
og vítt um heim; þóttu þau sverja sig allmjög
í Fasistaætt.
Meðal mikilvægustu atburða á stjórn-
málasviðinu hér í landi, verður að telja skipun
Rowell-nefndarinnar, er það hlutverk hefir
með höndum, að gerkynna sér fjárhagslega
aðstöðu fylkjanna til yfirstjórnar fylkjasam-
bandsins í Ottawa. Mun nokkumveginn mega
víst telja, að ályktanir þessarar nefndar leiði
til þess að á næstu sambandsþingum verði
víðtækar breytingar gerðar á stöðulögum
canadisku þjóðarinnar, British North Amer-
ica Act. Mun það og mála sannast, að tími
sé til kominn að rýmkva til viðvíkjandi rétt-
arfarslegri afstöðu þjóðarinnar, svo sem í því
efni að nema úr gildi áfrýjanir til hæztaréttar
Breta.—
I þremur fylkjunum fóru fram almenn-
ar þingkosningar á nýliðnu ári, það er að
segja í British Columbia, Nova Seotia og
Ontario; lauk þeim öllum með ákveðnum sigri
fyrir liberaLstefnuna. Aukakosningár til
sambandsþings, sem fram fóru á liðnu ári,
féllu allar stjórninni í vil; mesta athygli
vöktu þó úrslit kosningarinnar í Victoriaborg,
þar sem frambjóðandi liberalflokksins, Mr.
Mayhew, gekk sigrandi af hólmi með miklu
afli atkvæða umfram tvo keppinauta sína.
Nýafstaðin aukakosning í einu Quebec kjör-
dæminu, leiddi það jafnframt í ljós, að Fas-
istaflokkur Mr. Dupleasis er ekki eins sam-
feldur og ýmsir ætluðu. í kosningu þessari
sigraði einnig frambjóðandi liberal stefnunn-
ar með hátt á fimta þúsund atkvæða umfram
keppinaut sinn, er hallaðist mjög á sveif
* Duplessis-Fasista.
Athyglisvert er það, að í Victoria-kjör-
dæminu hafði afturhaldsstefnan ráðið lofum
og lögum í síðastliðin þrjátíu og fimm ár;
hrundi því í þessari nýafstöð'nu orrahríð eitt
hið allra traustasta varnarvígi hennar.-----
“Svo traust við Island mig tengja bönd;
ei trúrri binda son við móður. ”
Nú um áramótin rifjast upp í muna vor-
um þessar viðkvæmu ljóðlínur Steingríms, um
leið og átthagaástin beinir flugi voru heim.
Framan af síðasta ári horfðist allþunglega á
um afkomu heimaþjóðarinnar. Togaraaflinn
varð með lang rýrasta móti, auk þess sem til-
finnanlega þrengdist um markað fyrir salt-
fisk vegna styrjaldarinnar á Spáni. Skæðasti
óvinur efnahagslegrar afkomu, varð þó mæði-
veikin svonefnda, er svo svarf að sauðfjár-
stofni búenda, að kalla mátti að ýmsar sveitir
landsins stæði uppi sauðlausar með öllu. Mjög
hefir þetta að sjálfsögðu reynt á þolrif þjóð-
arinnar og gengið nærri henni. En hún hefir
staðið af sér marga hryðjuna áður, og mun
svo einnig gera að þessu sinni. Til ómetan-
legs liðs við þjóðarbúskapinn, kom hin ó-
venjumikla síldveiði, sem áætlað er að nemi
um fimmtíu miljónum króna að verðmæti.
Höfum vér því, að öllu athuguðu, vestrænir
afkomendur Fjallkonunnar, gilda ás'tæðu til
þess, nú um þessi áramót, að líta björtum von-
araugum til móður vorrar í austri, og áma
henni frekara gengis og guðs blessunar.—
Að svo mæltu óskar Lögberg íslenzku
mannfélagi austan hafs og vestan, góðs og
giftusamlegs árs, jafnframt því sem það
treystir því að sérhver íslenzk hönd og sér-
hver íslenzk hugarhræring, samstillist í þjón-
ustu friðar og mannréttinda!
Avarp
flutt á 50 ára afmœlissamkomu
st. “líeklu” og “Skuldar”,
30. desember, 1937, af Dr.
Richard Beck, forseta
samkomunnar.
Mér er þaÖ hin mesta ánægja, og
eg tel mér vegsauka að því, að skipa
forsæti á þessari söguriku hátíð, og
nefni þessasamkomu svo í fullri ein-
lægni og alvöru. Fimmtíu ára starfs-
afmæli er merkur áfangi í sögu
hvaða stofnunar og félags sem er,
ekki sizt í sögu félagsskapar eins og
Good Templara stúknanna íslenzku
hérlendis, sem eiga sér fámennan
þjóðf lokk að baki, og vinna i erlendu
umhverfi að framkvæmd hugsjónar,
sem ekki hefir hlotið þann skilning
og stuðning af hálfu alls þorra
manna, er hún á skilið. Samt hefir
starfsemi íslenzkra Good Templara
vestan hafs á liðinni hálfri öld miklu
meir en réttlætt tilveru sína, enda
þótt það sé satt, “að háð var sízt sem
skyldi oft vort stníð.” Merki hug-
sjónarinnar Ihefir verið haldið á
lofti öH þessi ár, sem eitt út af fyrir
sig er stórum meira virði en margur
liyggur í fljótu bragði. Og svo mik-
ið hefir á unnist í bindindisáttina,
þrátt fyrir mistökin og vfíxlsporin,
sem stigin hafa verið, að þjóðstofn-
inum íslenzka heima og hér er aukin
sæmd að því, að í hálfa öld hafa ís-
lenzkir menn og konur (þær eiga
hér sannarlega ekki minni hlut að
máli) staðið í fylkingarbrjósti í
bindindismálum hér í Manitoba-
fylki. En ekki fer eg, þó ljúft væri,
lengra inn á það svið, því að þá yrði
eg sekur um landrán; aðalræðu-
mönnuim1 samkomunnar er sem sé,
eins og vera ber, það hlutverk ætlað,
að rekja sögu stúknanna og starfs-
feril. Hitt hlutskiftið var mér feng-
ið, sem er í alla staði hið veglegasta,
að draga með nokkrum orðum at-
hygli yðar að Good Templara regl-
unni alment og hugsjón hennar.
Sá blessunarríki og víðfeðmi fé-
lagsskapur er umbóta- og mannúðar-
stofnun, sem vinnur að því, að lyfta
mannkyninu á hærra menningarstig
með útrýmingu áfengisnautnar, en
áfengisbölið og styrjaldarbölið, sem
hvorutveggja eru “þyngri en tárum
taki,” eru tveir af höfuð-óvinum
mannanna barna, og standa þeim,
flestu fremur, fyrir þroska og þrif-
um, þjóðfélagslega og siðferðislega.
Verkefni Good Templara reglunnar
er því hið göfugasta og háleitasta,
en að sama skapi ábyrgðarmikið og
erfitt. Oss félögum hennar, konum
sem körlum, sæmir, að gera oss sem
gleggsta grein fyrir þeirri hliðinni
'á bindindisstarfi voru, þegar vér
göngum á sjónarhól á þessum tima-
mótum. Ef oss, í framtíðinni, á að
verða nokkuð verulega ágengt í voru
göfuga og þarfa starfi, verðum vér
að búast við andstöðu og henni ó-
vægri, því að vér eigum í höggi við
sterk öfl í þjóðfélagslífinu og harð-
vítuga og volduga andstæðinga.
Berujn í minni, að því er nú einu
sinni þannig farið, að alt, sem er
mikils virði, er dýru verði keypt.
Gimsteinar fást eigi í fimm og tíu
centa búðum, þó þægilegar séu oss,
sem efnasmáir érum. Sama lög-
málið gildir í andlega lífinu. Braut
hugsjónamannsins, framsóknar-
mannsins, er langt frá því, að vera
alt af stráð rósum. Hver sá, sem
velur sér þann veginn, má ganga að
því vísu, að hann eigi á brattann að
sækja og að stormar næði um hann.
Enda eru þeir margir, sem orðið
hafaúti á þeiri fjallgöngu. En þess
er þó jafnframt að minnast, að hug-
sjónaást og framsækni, öll þroska-
viðleitni, hefir sín eigin laun í sér
fólgin. Sá, sem! “áfram sækir á
andans þyrnibraut,” vex við þá
framsækni andlega að sama skapi.
Eiga hér við orð Guðmundar skálds
Magnússonar:
“Sé takmark þitt hátt, þá er altaf
örðug för,
sé andi þinn styrkur, þá léttast
stríðsins kjör,
sé merkið hreint, sem hátt og djarft
þú ber,
snýr hindrun sérhver aftur, sem
mætir þér,”
Meðvitundin um göígi hugsjónar
Reglu vorrar, og um brýna þörf
starfs hennar, ætti því að vera oss
hvöt til dáða, þegar á móti blæs og
farg vonleysisins verður oss hlekk-
ur um fót. Annað er það, sem vera
ætti oss fámennum hóp íslenzkra
Templara styrkur í baráttunni: —
meðvitundin um þá staðreynd, að
Good Templara reglan er alþjóða-
félagsskapur. Vér erum hlekkur í
keðju, sem nær um allan hinn ment-
aða heim, og tengir menn sterkum
taugum kærleika og sameiginlegrar
menningar-hugsjónar og mannúðar.
Það er ómetanlegur styrkur til
framsóknar í því, að vita sig einn í
fylkingu hundrað þúsunda, sem
vinna að settu marki. Höfum það
jafnan hugfast, sérstaklega, þegar
oss liggur við að örvænta um sigur
í baráttu vorri og leggja árar í bát.
Með þetta í huga, göfgi hugsjónar
vorrar og brýna þörf framkvæmdar
hennar, og víðfeðmi Reglu vorrar,
hæfir oss íslenzkum templurum vest-
an hafs, að hefja næstu hálfrar ald-
ar starfsemi vora. Ef vér rækjum
hana í réttum anda, verður hún
hvorttveggja í senn öðrum til gagns
og sjálfum oss til aukins þroska.
Því að það sannast altaf, sem Davíð
skáld Stefánsson segir í kvæði sínu
“Við leitum”:
“Við leitum, leitum en finnum fátt,
sem fögnuð veitir,
bölinu breytir
og boðar sátt.
En hver sem göfugum gáfum beitir
til góðs fyrir stórt og smátt,
treystir annara mátt og megin
og mest sinn eiginn,
örvar og hugsar hátt,
gengur á undan, varðar veginn
og vísar — í rétta átt.”
Vér stöndum á þrepskildi nýs árs;
ekki vitum vér hvað það ber í skauti
sinu oss til handa, en um eitt getum
vér verið hárviss; það flytur oss
ónotuð tœkífœri. Og það er með þau
Hkt og jarðarleirinn; í höndum lista-
mannsins getur hann orðið frum-
smíð ódauðlegs listaverks, þó hann
verði ekki nema dauður leir í hönd-
um okkar klaufanna. Á svipaðan
hátt verða tækifærin að gulli nyt-
samra og manndómsrí'kra athafna
hjá þeim, sem kunna að nota þau, þó
þau smjúgi gegnum fingur annara,
líkt og sandkorn, svo að þess sér
engan stað.
Að svo mæltu býð eg yður, fyrir
hönd stúknanna “Heklu og “Skuld-
ar,” velkomin á þessa afmælissam-
komu, vitanlega til þess, að gleðjast
um stund og fagna yfir því, að þess-
um áfanga hefir verið náð; miklu
fremur býð eg yður þó velkomin til,
að hverfa héðan í samkomulok með
öflugri trú á málstað vorn og sterk-
ari vilja til að vinna honum og
fóma.
Á fimtíu ára afmæli
Skuldar og Heklu
Herra forseti
og kæru systkini
Heklu og Skuldar.
Mér hefir verið falið það hlut-
verk hér í kvöld, að flytja ykkur
heillaóskir frá Stórstúku ykkar, á
ykkar heiðursdegi. Og til þess voru
mér úthlutaðar fimm mínútur. Já,
firam mínútur, til að fara yfir fimm-
tíu ára æfisögu ykkar. Á þeim tíma
held eg enginn geti gert því nein
skil svo vel fari, svo eg reyni það
ekki.
Um hver tímamót reynir fólk
yfirleitt að líta til baka, og hver um
sig gerir upp sína gjörðabók. Reyn-
um því að nota þessi hálfrar aldar
tímamót til rannsóknar á okkar eigin
gjörðum, og leita að svarinu. Höf-
um við hvert út af fyrir sig gjört
skyldu okkar, eða staðið við það
heit sem við tókum, þegar við geng-
um í regluna.
Ýmsar konur og ýmsir menn velja
hver áramót til að gjöra upp sína
reikninga, og gera ný áheit um betri
breytni, og ýmsar aðrar breytingar
til batnaðar. Látum oss öll á þess-
um tímamótum, líta yfir okkar eigin
uppdrætti og klippa það út, sem er
orðið úrelt og ónýtt eða máð, og
drögum upp nýjan uppdrátt sem við
getum farið eftir óhikað.
Við mættum minnast orða stór-
höfðingjans og leiðtogans fræga,
Abrahams Lincolns, þar sem hann
segir: “Eg hefi margsinnis verið
neyddur til að krjúpa á hnjánum,
af þeirri yfirgnæfanlegu sakaráfell-
ing, að eg gæti ekkert annað gjört.
Minn eigin vísdómur og alt sem um-
kringdi mig, sýndist vera ónóg fyrir
daginn.”
Fyrir framan okkur er útbreitt
borð gnægða lífsins, fyrir alla.
Hvernig og hvar stöndum við ?
Hverjar eru þarfir hvers einstakl-
ings? Við eigum eitt í sameiningu,
hvert af okkur eigum Von, Ást og
Ótta. Erum við bjartsýn og glöð,
eða hraksýn og huglaus? Það er
enginn efi á þvi að hraksýni og hug-
leysi leggur höft á braut okkar, og
gerir hana ófæra til ferðalaga. Þar
sem bjartsýni og gleði eru með í
förum, verður árangurinn góður.
Good Templara reglan, hefir
gjört mikið til að endurbæta og
hjálpa félagslífi í öllum þeim mörgu
löndum sem hún hefir verið stofnuð,
og hefir náð fótfestu, og enn í dag
eru óútreiknanlegir möguleikar
hennar í framtíðinni.
“Erfiður grundvöllur er bygg-
ingarmeistarans tækifæri, og fram-
tið ef hann vinnur sigur.”
Erfiðleiki framtíðarinnar getur
verið yfirstiginn af okkar samein-
aða flokk. Ef við vinnum rétt. Við
þurfum aðeins að nota nútíðar að-
ferð, að hvetja og samansafna nýj-
umi liðsafla, til þess að stuðla að
bygging hinnar mestu velferðar og
gleði fyrir mannkynið. Svo það nái
þeim áhrifum í okkar fyrirætlun að
komast að því takmarki, sem við
höfum öll stefnt að í öll þessi fimm-
tiu ár.
Algjört bindindi, sem er óhultast
og bezt — reynslan sýnir það.
Fyrir alla, sem iðka leikfimi —
hlýðni.
Fyrir alla, sem1 iðka bílkeyrslu—
skylda.
Fyrir alt ungt fólk — siðferðis-
lega og heilsulega nauðsynlegt.
Fyrir kristið fólk — ágæt einka-
réttindi.
En vísdómsfult fyrir alla.
í nafni Stóstúkunnar og allra
embættis bræðra og systra hennar,
færi eg ykkur blessunaróskir, á
ykkar heiðursdegi. O'g vona og óska
að þetta nýbyrjaða tímabil, færi öll-
um nýtt líf og nýja krafta, til að
vinna meira fyrir sanna gleði, svo
við verður okkur sjálfum til gagns.
og öðrum til hjálpar.
í Trú, Von og Kærleika,
A. S. Bardal, s. t.
Arsfundur
Þjóðræknisfélagsdildin Frón héll
ársfund sinn í Good Templarahúsinu
29. desember 1937. Fundinum stýrði
forseti deiildarinnar Ragnar H.
Ragnar. Fundargerð síðasta fund-
ar var lesin upp og samþykt. For-
seti gat þess að ársfundur væri nú
dálítið seinna á árinu en áður hefði
verið og fór nokkrum orðum um
starfsemina á árinu, sem að ýmsu
leyti hefði gengið með bezta móti.
Deildinni hefði bæzt nýir félagar og
fjárhagurinn nú mun betri en i
fyrra, þrátt fyrir það þó meira fé
væri varið til bókasafnsins. Þakk-
aði hann fyrverandi forseta sérstak-
lega fyrir, að hann hefði gengist
fyrir ofurlitlu happdrætti til arðs
fyrir bókasafnið og varð ágóði af
því liðugir 80 dalir.
Embættismenn deildarinnar lögðu
fram skýrslur sínar; síðan fór fram
embættismannakosning, og hlutu
þessir kosningu:
Forseti, Ragnar H. Ragnar; vara-
forseti, T. Oleson; ritari, Hjálmar
Gislason; vara-ritari, Þorvaldur
Pétursson; gjaldkeri, Sveinn Pálma-
son; vara-gjaldkeri, Karl Jónasson;
yfirskoðunarmenn, Grettir Jóhanns-
son og J. Th. Beck.
Þegar lokið var fundarstörfum,
tók við skemtiskrá. Mrs. Grace
Johnson söng einsöngva, próf. R.
Beck flutti ræðu um “Lífsspeki
norrænna manna,” var það erindi
vandað mjög, bæði að efni og orð-
færi og skörulega flutt. Eftir það
voru umræður og tóku ýmsir til
máls, þar á meðal J. J. Bíldfell, J.
JónatanssOn, forseti félagsins og
Þorvaldur Pétursson. Eftir það var
sungið Eldgamla ísafold og God
Save the King!
H. G.
\