Lögberg - 19.05.1938, Síða 2

LÖGBÍIRG, FIMTUDAGINN 19. MAÍ, 1938

Kennarinn
Minningar um Sigurð
prófessor Sívertsen.
Fyrsta kenslustundin, sem eg sat
í hjá Sigurði P. Sívertsen, varð mér
eftirminnileg og hafði æ síðan áhrif
á tilfinningar minar gagnvart hon-
um. Það haust var víst einhvef
mesti vöxtur í guðfræðideildinni,
sem orðið hafði frá því Háskólinn
var stofnaður. Við gengum fimtán
nýliðar inn, en tólf voru fyrir. I
]?essum hóp voru margir efnilegir
menn með miklum áhuga. Stundin
gekk i kynningu og athugun á því,
hvar og hvernig byrja skyldi á
námsefninu. Síðan fór prófessorinn
með okkur gegnum bókasafn deild-
arinnar og benti okkur á hvar helztu
rit væri að fá í ‘hverri einstakri
grein guðfræðinnar. Það sem sér-
staklega dró að sér athygli mína, var
hin einstaka prúðmenska hans, hin
hlýja alúð og hinn blíði góðmensku-
svipur yfir andlitinu. Varð mér þá
óðara hlýtt til hans og hélzt það á-
valt óbreytt frá minni hendi.
Aður höfðum við hitt prófessor
Harald Níelsson og fylgdi honum
meiri gustur og neistaflug, og þótti
mér'hann að vísu líklegri til að vekja
sterkviðri andans. En þó er gott
að fá ninfi blíða blæ á eftir storm-
bylnum. Þessir ólíku menn bættu
hvor annann lípp. Annar eins og
gjósandi eldgýgur, heitur og ákaf-
lyndur, svo að nálgast gat óbilgirni.
Hinn hversdagslega hógvær og blíð-
ur eins og barn og fylgdi honum
mildari andi. Fanst mér annar vera
kominn beint frá Snaíf jalli með hinn
óbifandi alvöruþunga Jahvetrúar-
innar. En hinn, gerði eg mér í hug-
arlund, að hefði dvalist á fjalli um-
myndunarinnar með Símoni Pétri
og séð Hvíta-Krist ræða við englana
í hinu ljómandi skýi. Báðir voru
þeir mér vel að skapi hvor á sinn
hátt. Og mjög hugði eg gott til að
hefja nám þar í deildinni undir
handarjaðri þessara manna við allan
þennan mikla og góða bókakost.
Eftir að reglulegir tímar hófust,
helzt skoðun imán á próf. Sívertsen
og hugarfar mitt gagnvart honum
reyndar altaf óbreytt. En eg hefi
ástæðu til að ætla, að óviljandi og
án ásetnings hafi eg all oft orðið til
að mæða hann, og hafi hann því haft
litla dáleika á mér lengi framan af.
Þann vetur fór hann yfir trúarsögu
Nýja Testamentisins. Eg spurði
margs og stundum hvatskeytlegti.
Hafði eg í uppvexti drukkið í mig
heimspeki Stuart Mills og skáldrit
þeirra Ibsens og Byrons og óttaðist
ekki annað meir en hræsni í trúar-
brögðum. * Eg vildi hvarvetnt prófa
eins og eg hafði vit á, að ekki væri
svik í tafli og hvergi bygt á haldlitl-
um grunni heilaspunans. Var það
mín sáluhjálparvon, að sannleikur-
inn mundi gera oss frjálsa og hið
eina nauðsynlega væri, að reyna að
skilja alla hluti, hvað sem það kost-
aði. Hvergi óttaðist eg reiði eða
vanþóknun Guðs, þótt fávíslega
kynni að vera spurt, eða gönuskeiðs-
hlaupin í leit sannleikans, ef hún
væri af einlægni gerð. Voru því
sumar spurningar mínar aðallega
miðaðar við það, að fá vandamálin
rædd frá se:n flestum hliðum. Fanst
mér sanngjarnt og eigi nema ávinn-
ingur að því, að fá einnig fram hin
andstæðu sjónarmiði, til þess að þvi
betur væri 'hægt að átta sig á þvi,
hvaða rök hin kristna trú hefði að
styðjast við. Til þess fanst mér við
vera í deildina komnir. Eg vildi
ekkert taka se:n gefið. Það, sem
ekki stóðst í kappræðunni, átti ekki
rétt á sér.
Þetta var ástæðan fyrir því, að öll
mín skólaár og reyndar lengi síðar
indóminn eins og svokallaðar “upp-
las eg alt eins mikið ádeilurit á krist-
indóminn eins og svokallaðar “upp-
byggilegar” kristilegar bókmentir.
Eg vildi vita, hvað allir þessir menn
hefðu að segja, sem annaðhvört höt-
uðu eða fyrirlitu kristindóminn, svo
að þeir kæmu mér ekki á óvart síðar
meir. Áður en eg kastaði teningn-
um, vildi eg reyna að skilja á óhlut-
drægan hátt, hvort þeir væðu i villu
eða eg, og þessvegna reyndi eg að
þaulhugsa grundvöllinn án tillits til
nokkurra trúartilfinninga, því að eg
óttaðist, að tilfinningarnar gætu
farið með menn i gönur. Af þess-
ari ástæðu voru spurningar minar ef
til vill stundum hvassari en eg vildi.
Þær báru kanske ofurlítinn keim af
spotti.
En fyrir þessu var próf. Sívertsen
ákaflega viðkvæmur. Honum fanst,
eftir því sem hann sagði mér seinna,
að alt mitt hugsanalíf væri fremur
kalt og óheilagt og trúarlífið “nega-
tivt.” Við fyrstu æfingarræðuna,
sem eg gerði hjá honum, fékk eg þá
athugasemd, að “það pósitiva” byrj-
aði á blaðsíðu 24. Þá hlóu allir i
deildinni. Fyrst skólabræður mínir,
síðan eg, sem fyndnin gekk út yfir.
og loks prófessorinn, sem seinastur
var a ðáttia sig á gamninu.
Þessi vanheilagi andi þverúðar-
innar náði víst hámarki sínu í mér,
er eg flutti fyrirlestur í deildinni
um “trú og siðgæði.” Frá minni
hendi var erindi þetta óvægg agnrýni
á altþ að, sem mér féll verst í því,
sem kallað eru trúarbrögð og hjá
þeim sem kalla sig trúaða menn.
Þóttist eg að vísu ekki draga neina
dul á það, sem mér virtist vera
kjarni kristindómsins, þ. e. dygð
kærleikans. En tveir megingallar
voru á erindinu. Annarsvegar
vare igi nægilega glögt greint á milli
trúareðlisins sjálfs, hinsó viðráðan-
legaeðlisboðs, sem knýr mennina til
hlýðni til hlýðni og hollustu við
guðdómlegar hugsjónir.— og hinnar
fræðilegu og tímabundnu hliðar trú-
arbragðanna, sem oftlega getur lent
á villigötum og blandast misskiln-
ingi, ofstæki og breyskleika mann-
legs óþroska. Hinsvegar skorti, svo
sem við var að búast af byrjanda,
allmjög á fullkominn skilning á
sambandinu milli trúar og siðgæðis.
Las eg um þetta leyti mjög rit heiim-
spekingsins Ludwigs Feuerbachs,
sem með allmikilli skarpskygni
reyndi að sýna fram á það, að trú-
arbrögðin væru heilaspuna einber.
Var eg mjög hrifinn af rökfimi og
einlægni þessa ágæta manns, þó að
“trúin” sýnist reyndar gufa upp .í
loftið milli handanna á honum. Samt
sem áður virðist mér enn, að mikið
af gagnrýni hans standi að vissu
leyti í fullu gildi, enda þótt eg
skildi það betur seinna, að hinn eig-
inlega kristindóm snerti hún ekki.
Eins og svo margir gagnrýnendur
sér hann ekki kjarna málsins, hin
eilífu sannindi, heldur rífur hann
niður með stökustu snild hin tíma-
bundnu og ófullkomnu form.
Einmitt þeir, sem taka vilja 'hlut-
ina alvarlega, hirða ekki um, að
kaupa trúna við of vægu verði. Og
þegar þeir fara að gagnrýna, er hætt
við, að það stingi fyrst í augun, sem
ábótavant sýnist um “trúna.” Því
að hver vill selja alt sem hann á og
kaupa hina dýrmætu perlu, ef svo
reynist, að perlan sé svikaglingur
tómt? Þó að sá sé sæll, sem ekki
sér en trúir þó, þá er hitt þó líka
staðreynd, að mörgu er trúað, sem
lögið er. Af því stafa gjörvallir
hleypidómar mannkynsins.
Utan um þessi sker var eg að
reyna að sigla, eins og eg hafði bezt
vit á, og fanst mér eg ekki geta tek-
ið boðun kristindómsins á herðar,
fyr en eg hefði lært að greina hina
skíru mynt frá hinni fölsku og hefði
grafist eftir hinum dýpstu reynslu-
sannindum í hverskonar dulspeki og
trúarbrögðum.
Sjálfsagt voru það smiðalítin á
erindi mínu, sem ollu því, að próf.
Sívertsen tók því óstint og það í
frekara lagi. Rann honum út af því
í skap meir en eg varð var við fyr
eða seinna og fanst honurn í gagn-
rýni sinni á því, að eg væri gjörsam-
lega genginn af trúnni. Þó fór
hann ekki mjög strangt í sakirnar í
deildinni, en á eftir las hann mér
harðan pistil í einrúmi og átaldi mig
þunglega fyrir erindið. Var hann þá
svo sár og mæddur yfir mér, að eg
hálfiðraðist verksins, þó að reyndar
sæi eg ekki glögt villu míns vegar.
Mér fanst þá eins og fyr, að sann-
leikurinn ætti að vera fyrir öllu og
hann yrðum við að finna, hvort sem
hann væri blíður eða stríður. Að
vísu féll mér það illa að særa á
þennan hátt mann, sem mér þótti
persónulega vænt um. En var það
ekki misskilningur tómur, að taka
NUGA-TONE STYRKIR
LIFF/ERIN
Séu líffæri yðar lömuð, eða þér kenn-
ið til elli, ættuð þér að fá yður NUGA-
TONE. pað hefir hjálpað mljónum
manna og kvenna i síðastliðin 45 ár.
NUGA-TONE er verulegur heilsu-
gjafi, er styrkir öll líffærin.
Alt lasburða fólk ættl að nota NUGA-
TONE. Fæst í lyfjabúðum; varist stæl-
ingar. Kaupið ekta NUGA-TONE. .
Notið UGA-SOL við stýflu. Petta
úrvals hægðalyf. 50c.
Notið UGA-SOL vi5 stýflu. petta
úrvals hægðalyf. 50c.
sér þetta svona nærri, enda þótt eg
kynni nú í hvatvísi minni að hafa
álpast út i einhverjar gönur? Eg
verð að játa, að mér fanst þetta
ekkert fjarskalega hættulegt, og á
þessu sviði fanst mér prófessor
Sívertsen vera dálitið takmarkaður.
Og eg var því meira undrandi af því,
að i kenslu sinni var hann jafnan
skýr og glöggur og hvikaði þar
aldrei frá, að gera þær ályktanir,
sem skynsemin leiddi hann til. Og i
guðfræðinni var hann eins róttækur
eins og nokkur annar. En ef í pré-
dikuninni út á við átti að fara að
vinna samkvæmt þeini ályktunum,
sem guðfræðin leiddi til, fanst mér
hann hika og óttast. Ályktaði eg á
þá leið, að eitthvert rótgróið “píetet”
hindraði hann frá því, að standa
meÖ sannfæring sinni, þegar á
reyndi.
II.
Verð eg nú að biðja lesendurna
afsökunar á því, að eg hefi eigi
komist hjá því, að minnast ofurlítið
á sjálfan mig og mínar eigin skoð-
anir í sambandi við prófessor Sig-
urð P. Sívertsen. Það var mér ó-
hjákvaamilegt, hvort heldur sem eg
skrifa um hann sem kennara minn
eða vin, enda veit eg* að hann mundi
sízt vilja, að eg .drægi f jöður yfir
neitt, sem mér raunverulega þótti
að, fremur en hitt, er eg græddi á
sambúðinni við hann. Það gerðum
við aldrei siðar meir, er við lærðum
betur að skilja hvor annan. Hefi eg
þá lika enn fylgt hinni sömu reglu
og eg hafði í skóla, að láta hið
ncgativa koiria á undan.
En þetta, sem nú hefir verið sagt,
ber heldur ekki að skilja þannig, að
eg álíti, að eg hafi lagt nokkurn
réttan dóm á próf. Sívertsen í því,
er okkur bar á milli. Þvert á móti
lærði eg því betur að elska hann og
virða sem eg kyntist honum meir,
og þó ef til vill mest eftir að eg hafði
lokið prófi og átti oft við hann lang-
ar og ógleymanlegar samræður á
heimili hans. Þá sá eg inn í sál hans
betur en eg hafði áður gert. Ef til
vill af því, að eg hafði sjálfur
þroskast að andlegum skilningi, eða
vegna þess, að það var um hann eins
og marga aðra viðkvæma menn, að
hann naut sín ver í fjöknenni en í
trúnaðarsamræðu. Þá átti hann
bezt með að gefa mest af sjálfum
sér.
Það hygg eg þó að eigi sé ofmælt,
að einlægni hans og falslaus trú og
einskær góðmenska hafi unnið hug
og hjarta allra nemenda hans áður
en lauk, eigi aðeins í kenslustundum,
heldur og á þeim samræðufundum
og í þeim guðræknisstundum, er
hann átti með okkur utan deilclar.
Enguim duldist það, að i þessum
manni bjó algjörlega hrekklaust
hjarta, hreint eins og gull og mótað
af kærleiksanda meistarans. En það
sem eg lærði bezt að meta við nánari
kynning var þetta, að ekki kom þetta
til af því, að hann væri að eðlis-
fari gæddur minnaskapríki en aðrir
menn, né að hann væri fæddur full-
kominn á nokkurn hátt fremur en
aðrir. Heldur kom hann mér fyrir
sjónir eins og maður, sem gengið
hafði gegnuim sáran hreinsunareld
lífsreynslunnar og komið út úr hon-
um betri en hann áður var. Þáð var
ekki fyrst og fremst, að hann væri
lærður í trúfrœðinni. Það sem meira
var vert: Hann hafði sjálfur, eftir
öllum sínum beztu hæfileikum og
með allri þeirri vandvirkni og sam-
vizkusemi, er honum var gefin, bar-
ist trúarinnar góðu baráttu, lifað í
trúnni, unz sjálfur lifði hann ekki
framar, heldur Kristur í honum. Á
honiím: sannaðist því þetta orð: Það
sem eg þó enn lifi í holdi, það lifi
eg í trúnni á Guðs son. — Það er
mikilsvirði að geta kent kristindóm
með andi^íki og mælsku. En áhrifa-
ríkasta kenslan, sú, sem ekki er hægt
að gleyma, er þessi, að lifa kristin-
dóminn, framganga með sínum
miklum eða litlum hæfileikutn sem j
lifandi þjónn og vottur meistarans
í daglegu lífi. 1 þessu var styrkur
próf. Sivertsens fólginn. Hann
hafði sjálfur gengið inn á veg helg-
unarinnar, tamið lund sína og eðli
með kaþólskum aga til hlýðni við
meistarann. Og fyrir það var hann
allur með lífi og sál í starfinu fyrir
Guðs kristnina í landinu og vanst
undra mikið í þá átt, að sameina
þjóna kirkjunnar til bróðurlegra
samtaka um rruannúðar- og kristin-
dómsmál, eins og bent mun verða á
af öðrum, sem um ‘hann rita. Fyrir
próf. Sívertsen var trúin kraftur af
hæðum, sem mönnum hlotnast í
hlutfalli við fúsleika þeirra. Því
mundi hann fyrstur manna hafa orð-
ið til að viðurkenna, að af sjálfum
sér megnaði hann ekkert, að sjálfur
væri hann ekki neitt. En kraftur
Guðs, sem fullkómnast getur í veik-
leikanum, birtist oft uneð ógleyman-
legum hætti gegnum þennan við-
kvæma og heilsuveila mann, svo að
honum auðnaðist að vinna gott og
fagurt verk á akri Guðs kristninn-
ar.
Eftir að eg hafði öðlast þennan
grundvallarskilning á próf. Sívert-
sen, skildi eg betur alla aðstöðu hans
til heilabrota minna og stöðugrar
gagnrýni á skólaárunum. Þetta
tilheyrði barnabrekunum fyrir hon-
um. Það voru þroskastig, sem hann
var búinn að fara fram hjá fyrir
svo löngu, að hann var búinn að
gleyma þeiim.
Því að eftir alla vora baráttu og
endialausa leit eftir sannleika, hvert
komumst vér að lokum ? Til þeirrar
trúar á Guð og hans kærleika, sem
gersamlega yfirstígur alt vit og all-
an skilning, og verður annaðhvort
að vera meðtekin eða hafnað, af
hreinu eðlisboði. Annaðhvort eru
menn hæfir til að trúa eða ekki og
i því máli eru tilfinningarnar jafn
réttháar og vitið. Trúin er þannig
fremur andleg skygni, en fræðiþytur
kenninganna blæs á ýmsan veg og
hugmyndunum er í mörgu ábótavant.
En þetta skiftir ekki imiklu máli,
borið saman við hitt, að hafa hæfi-
leikann til að veita kraftinum af
hæðum móttöku, kraftinum, sem
styður menn til sigurs í þrekraunum
æfinnar, og standa þannig í lifandi
sambandi við föðurinn. Þessvegna
liggur hætta í því, að leggja of mikla
áherzlu á kennisetningarnar og nota
þær til f jandskapar og sundrungar-
efnis. Slíkar fræðilegar deilur gera
eigi annað en blása menn upp í
hroka og hatri, út af hlutum, sem
allir eru ef til vill jafn fávísir um.
En þó að skilningsgáfan sé á ýimsan
veg, getur samskonar þrá brunnið í
sálunum, þorstinn eftir hinum lif-
andi Guði og hans dýrð. Og í þess-
ari þrá ættu menn að geta sameinast
og í kærleiktanum hver til annars —
allir þeir, sém trúa á veg kærleik-
ans og hlíta vilja leiðsögn meistar-
ans, sem var þeirri hugsjón trúr,
alt fram i dauðann á krossinum.
Það var af þessari ástæðu, sem
próf. Sívertsen var það fremur ó-
ljúft, að sjá okkur hamra á okkar
guðrfræðilegu deilu- og ágreinings-
efnum í tíma og ótíma. Með því
sá hann eigi, að við kæmum öðru af
stað en deilum og þráttunum og ó-
vild, sem alt var fjarri dýpsta eðli
og tilgangi kristindómsins.
III.
Alt þetta rann upp fyrir mér síð-
ar, er eg kyntist honum nánar og
lærði að skilja hann betur. Það
hik, sem mér hafði áður virzt til-
heyra veikleikanum, tilheyrði raun-
ar styrkleikanum. Hánn óttaðist
það eigi í raun og veru að segja eins
og honum fanst. Það gat hann sagt
afdráttarlaust, ef því var að skifta.
Hann óttaðist það, að gangast á lög
bróðurkærleikans, vekja misskiln-
ing, óvild og sundrung þar, sem átti
að ríkja eindrægni og bróðurþel.
Honum blöskruðu hinar trvltu, böl-
þrungnu öldur flokkadráttanna í
þjóðfélaginu og sá í þeim hina
blindu baráttu fjandskaparins, sem
starfar til eyðileggingar. En sál hans
blæddi af því, að sjá þetta sama afl
ná að saurga málefni kristindóms-
ins, sem honum var heilagt. Öll hans
hugsun miðaði þvi að þessu, að
reyna að beina hugum manna að því,
sem mætti sajmeina þá í hinu kristna
kærleikslífi. Eins Og öldungurinn,
sem fyrst og seinast tók sér þessa
áminningu í munn; “Börnin mín,
gætið þess að elska hvert annað,”
þannig var þetta hans stöðuga um-
ræðuefni síðustu ár æfi hans, þegar
hann hitti gamla eða nýja lærisveina
sína. Því að próf. Sivertsen slepti
ekki hendi af neinum sinum læri-
sveini, þó að hanj^ væri kominn út
úr Háskólanum, ef hann vildi á
annað borð þiggja leiðsögn hans.
Með óþreytandi ástúð fagnaði hann
þeiin jafnan, er þá bar að garði, með
föðurlegri gleði. Jafnvel imeðan eg
dvaldi í fjarlægri heimsálfu, skrif-
aði hann mér á hverju ári ýms
hvatningar og uppörfunarorð, sem
mér urðu dýrmæt, eins og mér væri
rétt hlý hönd yfir hafið. Og þegar
eg kom heim, fagnaði hann mér eins
og vini og bróður. Eftir það kyntist
eg honum bezt og lærði mest af hon-
um, jafnvel meira en á skólaárun-
um. Hygg eg að fleiri en eg hafi
þá sömu sögu að segja, að prófessor
Sivertsen bafi reyndar altaf verið að
kenna þeim, meðan þeir sjálfir héldu
sambandi við hann. Slíkur kennari
er, þrátt fyrir allar þær takmarkanir
sem hann kann að hafa, doctor
mirábilis, því hann er mannaveiðari
og rækir starf sitt af köllun.
Seinasta skifti, sem eg hitti pró-
fessor Sigurð P. Sívertsen þannig,
að okkur gæfist verulega næði til að
tala saman, var líkamleg heilsa hans
alveg á þroturn. Mjög var hann þá
tekinn að þrá lausnina heim úr
“þrengingunni miklu,” sem lögmá!
áranna og ellinnar færir yfir alt hold.
Hér var hveitikornið orðið þroskað
til uppskerunnar, svo að hismið
mátti hverfa aftur til moldarinnar.
Út af hinni hrörnandi tjaldbúð lík-
amans skein birta ástúðar og rnildi,
sem ekki var af þessum heimi. Þeg-
ar eg var kominn rétt inn úr dyr-
unum, sagði hann mér, hvert hefði
verið sitt síðasta verk, og brá fyrir
ofurlitlum gletnisglampa í augunum,
sem eg hafði aldrei tekið eftir fyr.
Það hefði verið, að hreinsa til í
skrifborðinu og brenna ræður sínar
og erindi frá ýmsum tímum æfinn-
ar. Eg lét í ljós vanþóknun mína
og taldi, að enga nauðsyn hefði bor-
ið til þess, enda mundi hann hafa
átt ýmislegt það í fórum sínum, sem
eftirsjá væri í og átt hefði að geym-
ast á söfnuim. En að þessu brosti
hann og sagði:
“Það litla gagn, sem þessar ræður
kunna að hafa gert, eru þær búnar
að vinna. Til hvers er að vera
geynfe það í söfnum, sem manni
hefir aldrei þótt nógu gott sjálfum?
Nú duga engar gamlar ræður. Nú
þarf nýja menn með nýjar rceður.”
Þessi orð munu verða mér minn-
isstæð: Lítillætið í þeim, að geta
þannig með jafnaðargeði horft á
sjálfan sig og sitt strit til margra
ára þurkast út og gleymast úr minn-
um lands og lýða, að öðru leyti en
því, sem ávöxtur verkamanna geym-
ist í Guðs hendi. Fúsleikinri að
ganga frá enduðu starfi og óska
þeim brautargengis, .sem taka við.
Og gleðin y.fir því, að vera nú leyst-
ur úr baráttunni og fá að hverfa inu
í fögnuð herra síns.
Minnisstæðastur verður mér frið-
urinn, sem lýsti af sál Ihans, þegar
þessi síðustu bönd hins jarðneska
lífs voru slitin.
“Hvað bindur vorn hug við heimsins
glaum,
sem -himna arf skulum taka?”
Örlítil hégómatilfinning er oft
síðasti þátturinn, sem oss heppnast
að slíta af oss. En hvílíkt frelsi og
andleg gleði, er oss hefir tekist, að
þurka þetta alt á brott! Það er sá
friður, sem heimurinn getur hvorki
veitt né í burtu tekið. Þaðan staf-
aði birtan i augun vinar míns, er eg
sá hann síðast að því kominn og við
þvi búinn, að fæðast úr þessu ljósi í
annað. Aldrei efast eg um það, að
sú birta muni hverfa til upphafs
sins. Benjamín Kristjánsson.
—Kirkjuritið.
INNKÖLLUNAR-MENN LÖGBERGS
Amararith, Man..............B. G. Kjartanson
Akra, N. Dakota..........B. S. Thorvardson
Árborg, Man..............Tryggvi Ingjaldson
Árnes, Man.................Sumarliði Kárdal
Baldur, Man.....................O. Anderson
Bantry, N. Dakota.......Einar J. Breiðfjörð
Bellingham, Wash...........Arni Símonarson
Blaine, Wash. .............Arni Símonarson
Bredenbury, Sask.................S. Loptson
Brown, Man. .....................J. S. Gillis
Cavalier, N. Dakota.......B. S. Thorvardson
Churchbridge, Sask...............S. Loptson
Cypress River, Man............O. Anderson
Dafoe, Sask..................J. G. Stephanson
Edinburg, N. Dakota.........Jónas S. Bergmann
Elfros, Sask.......Mrs. J. H. Goodmundson
Foam Lake, Sask.........J. J. Sveinbjörnsson
Garðar, N. Dakota..........Jónas S. Bergmann
Gerald, Sask.....................C. Paulson
Geysir, Man.............Tryggvi Ingjaldsson
Gimli, Man....................F. O. Lyngdai
Glenboro, Man...................O. Anderson
Hallson, N. Dakota.......S. J. Hallgrímsson
Hayland, P.O., Man.........Magnús Jóhannesson
Hecla, Man.................Gunnar Tómasson
Hensel, N. Dakota.............John Norman
Husavick, Man................ F. O. Lyngdal
Ivanhoe, Minn......................B. Jones
Kandahar, Sask..............J. G. Stephanson
Langruth, Man...........................John Valdimarson
Leslie, Sask...................Jón Ólafsson
Lundar, Man..............................Jón Halldórsson
Markerville, Alta...............O. Sigurdson
Minneota, Minn.....................B. Jones
Mountain, N. Dak............S. J. Hallgrímson
Mozart, Sask............J. J. Sveinbjörnsson
Oak Point, Man................A. J. Skagfeld
Oakview, Man.............................Búi Thorlacius
Otto, Man...................Jón Hallcfórsson
Point Roberts, Wash.............S. J. Mýrdal
Red Deer, Alta................O. Sigurdson
Reykjavík, Man................Árni Paulson
Riverton, Man..........................Björn Hjörleifsson
Seattle, Wash...................J. J. Middal
Selkirk, Man.............................Th. Thorsteinsson
Siglunes P.O., Man........Magnús Jóhannesson
Silver Bay, Man............. .Búi Thorlacius
Svold, N. Dak............B. S. Thorvardson
Tantallon, Sask...............J. Kr. Johnson
Upham, N. Dákota........Einar J. Breiðfjörð
Víðir, Man..............Tryggvi Ingjaldsson
Vogar, Man............................Magnús Jóhannesson
Westbourne, Man..........................Jón Valdimarssor.
Winnipegosis, Man.......Finnbogi Hjálmarsson
Winnipeg Beadh.................F. O. Lyngdal
Wynyard, Sask...............J. G. Stephanson
?6eOOOOOOOOO0OOÓOOOOOOOOOOOOOGO4O$$$4$eOO$eeCl0OO$O4&3I