Lögberg - 16.06.1938, Blaðsíða 6

6
LÖGBBBG, FIMTTTDAGINN 36. JÚNÍ, 1938
L
SKUGGINN—
Eftir GEORGE OWEN BAXTER
i
J
“Mér er fullkomlega ljóst, að þú kærir
þig kollóttan bæði um sjálfan þig og mig.
Annars hefðir þú alls ekki hafst jafn heimsku-
legt að. Þú heldur ef til vill ekki að það sé
alvara, en það er það samt. Þú heldur, að þú
getir sloppið úr greipum fólksins í Went-
worth eins og allstaðar annarsstaðar, en það
getur þú ekki. Það hefir kallað á hjálp. Fyr-
ir klukkutíma síðan kom Algie Thomas frá
n|áma|bor^iimi. Þeir hafa umkringt gisti-
liúsið.. Guð einn veit, hvernig eg kem þessu
bréfi til þín, nema mér hepnist að Eehda því
inn um gluggann, og Guð einn veit, hvers
vegna eg skrifa það.
En þetta á að þýða, að alt sé um garð
gengið, finst mér, að þú verðir að vita, hvað
þú hefir á savmzikunni. Eg efast ekki um,
að bak þitt sé nógu breitt til að bera þessa
byrði. Ef til vill hlærðu aðeins að því. En
eg vil, að þú fáir að vita, að Benn, sem altaf
hefir litið upp tii mín, hefir komist að þeirri
niðurstöðu, að eitthvað gott hljóti í þér að
vera, og að verk þín séu verjanleg, eingöngu
vegna þess að þú annt mér. — Hann tók þess-
vegna að dázt að þér og dýrka þig sem hetju
sína — hann er ekki nema unglingur enn þá.
Hann ákvað að fremja hetjudáð, svo að þú
veittir honum eftirtekt og gerðir hann ef til
vill, að félaga þínum. Hann hefur oft talað
um það við mig, en eg tók það bara sem barna-
skap, eins og það er.
En einn morgun fengum við að vita, að
sprengdur hefði verið upp peningaskápur hjá
kaupmanni einum í grendinni og Benn væri
grunaður um að hafa gert það. Um hádegis-
bilið komu fregnir um, að hann hefði verið
sigraður í bardaga, þar sem hann særði tvo
af þeim mönnum, sem á hann réðust.
Ef til vill veiztu alt þetta og kærir þig
kollóttan. En eg segi þér, að ef Benn, sem
nú situr í Carlton-fangelsinu, verður settur
í þrælkunarvinnu, þá er það að lang-mestu
leyti þér að kenna.
Ef þú aðeins gætir gert eitthvað til að
hjálpa honum. Faðir hans lítur á mig á
liverjum degi, og þótt hann segi ekkert, þá
veit eg samt, að hann álítur það mína sök,
af því að eg þekti þig og þú varst eins og þú
ert.
En hvers vegna á eg að skrifa meira!
Þú ert ef til vill þegar farinn að brosa. Bara
að mér mætti takast að vita vissu mína um,
hvort þú hefur hjarta, eða h\rort kalt blóð
rennur í æðum þínum.
Bertu sæll, og guð varðveiti þig og mig
og Benn. Mér finst einhvernveginn, að úti sé
um okkur öll.”
Tom Converse hneig niður á rúmbríkina
og þrýsti kreptum hnefanum að enninu.
“Hvað þýðir þetta altf” sagði hann.
“Benn í fangelsi, af því að hann sprengdi upp
peningaskáp. Og hann sprengdi upp peninga-
skápinn, af því að eg hafði gefið honum slæmt
fordæmi! Og hérna sit eg í þessu bölvaða
gisthúsi, meðan alt þorpið' bíður þess, að eg
komi út, svo að hægt sé að senda blýkúlurnar
í hausinn á mér. Og Algie gamli Thomas
er einn ...”
Tann hætti og stóð í skyndi á fætur.
' “Eg er utan við mig. Eg er ekki með
öllum mjalla. Innan skamms vakna eg og
uppgötva að mig hefr verið að dreyma þetta
alt. Hver er egf Hver er Benn? Og hver
hefir skrifað þetta bréf?”
Hann var í þann veginn að böggla það
saman í höndinni, en gerði það þó ekki. Fyrir
hugskotssjónum sínum sá hann stúlkuandlit
— fölt og með stór, dökk augu, sem sindruð'u
í bjarma kulnandi báls. Stúlkan sat á apal-
gráum hesti. Einhver innri rödd sagði hon-
um, að unga stúlkan, sem skotið hafði upp
við bálið á Samson-fjalli og hjálpað hafði
honum að komast undan óvinunum, væri sú
sama og skrifað hefði þetta bréf. Hann
skildi jafnlítið í því og öllu öðru, en bréfið
varð alt í einu verðmæti í hans augum. Var-
lega braut hann það saman og stakk því á sig.
Svo leit liann alt í einu upp. “Eg verð
að fara héðan,” sagði hann. “Eg fer niður
og krefst skýringar af Algie gamla. Hann
er þó vitiborinn maður.”
Hann gekk til dyranna, sneri lyklinum
og tók í húninn. En dyrnar var ekki hægt
að opna. Til þess hafði verið of mikið á þær
borið að utan.
1 sömu svifum sagði rödd fyrir utan.
Það var málrómur Algie gamla: “Ert það
þú, Tom?”
‘ ‘ Thomas sheriff! ’f sagði Tom Converse.
“Guði sé lof, að hér er þó einn maður með
öllum mjalla á mörg þúsund mílna svæði.
Sheriff, lokið mér að komast út og tala við
vður.”
Svarið, sem hann fékk, var fyrst lágur,
iktandi hlátur, og því næst: “Byrjaðu bara
að tala þarna, sem þú ert, drengur minn. Eg
hefi ekki hugsað mér að eiga meira á hættu
en frekast er nauðsynlegt. ”
“Sheriff!” kallaði Tom. “Þér haldið
'þó ekki, að eg sé . . .”
“Eg held ekkert — eg held alls ekki
neitt,” greip sheriffnn fram í fyrir honum.
“Eg veit aðeins, að nú hefir þú runnið þitt
skeið á enda, drengur minn. ”
“Guð minn góður!” hrópaði Tom. “Ætl-
ið þér að fara með mig eins og væri eg glæpa-
maður og . . .”
“Við skulum tala lítið um það,” sagði
sheriffinn. ‘ ‘ Eg hefði átt að sjá þetta, þegar
þú sýndir mér skammjbyssuna þína. En eg
hafði ekki vakandi augu, nei, það hafði eg
ekki. En rendi ekki grun í, að þú mundir
ganga svona langt, Tom. ’ ’
Tom Converse gekk eitt skref aftur á bak
og komst þá í námunda við gluggann. 1 sömu
svifum kvað við skot, og kúla þaut fram hjá
höfði hans og klesstist í veggnum.
Tom Converse var ekki lengur í vafa unr,
að hann var umkringdur.
Eina undankomuvonin var glugginn, því
svo var mikið æði á mannþyrpingunni, að
tæpast þurfti að ætla að hún gerði sér ljóst,
þó einn maður slæddist um stund innan um
hana.
XIII
Hefnd — /
A meðan allir umsátursmennirnir hlupu
til hesta sinna með hrópum og blótsyrðum
og riðu af stað í dauðans ofboði, stóð Skugg-
inn kyr, án þess að hreyfa legg né lið. Ilon-
um leið ekki vel við þá tilhugsun, að hann
skyldi hafa tapað Captain aftur, eins og
hann hafði verið sigrihrósandi yfir að vera
búinn að ná honum. Hann vissi, að það var
bjánaskapur að ætla sér að ná í þann mann,
sem sæti á baki hans. Hversu oft hafði hann
ekki sjálfur, á bakinu á Captain, hlegið dátt
að þeim mönnum, sem þó voru að elta hann
á þeim fljótustu hestum, sem voru til á
margra mílna svæði.
Fimm mínútum eftir að flóttamaðurinn
var horfinn, var varla nokkur maður eftir í
bænum. Skugginn gekk ráðþrota frá hlöð-
unni og yfir að liinu auða og yfirgefna veit-
ingahúsi. Það væri nógu gaman að sjá her-
bergið, þar sem hinn ungi maður hafði sofið
um daginn. Hnn gekk upp stigann og hugs-
aði um, hvernig maður þessi Tom Converse
væri, og hvað hann væri í raun og veru. Hann
hafð náð Tom í gildru, sem hafði ótvírætt
bent til, að hann týndi lífinu, enda var Skugg-
anum sama. Líf hans hafði enga þýðingu.
En nú hafði það sýnt sig, að Tom Converse
var ekki jafn huglaus og hánn hafði haldið
Flóttinn af veitingahúsinu var verk, sem
Skugginn sjálfur hefði ekki getað leikið betur.
Hann fekk það óþægilega mikið á tilfinn-
inguna, að hans eigin- örlög væru á einn eða
annan hátt fléttuð saman við örlög Tom Con-
verse.
Þegar hann gekk inn í lierbergið, þar
sem hinn ungi maður hafði verið lokaður inni,
sá hann sér til mikillar undrunar, að ljós
logaði þar inni. Iíann stóð augliti til aug-
litis við Algernon Thomas sheriffa.
Gamli maðurinn kinkaði kolli og brosti.
“Sjáið bara, ” sagð hann. “Hann hefir
ekki reynt neitt heimskulegt. Hann hefir
Ilanri hefir ekkert reynt að rífa gat á loftið
eða gólfið. Nei, hann hefir sem sagt bara
beðið eftir þessu heppilega tækifæri, og svo
fór liann þann veg, sem við héldum að hann
myndi koma.”
Sheriffinn hristi höfuðið undrandi.
Skugginn leit á hann sínum dökku augum.
Þau voru vakandi og athugul, en í djúpi
þeirra brá fyrir eins og gulum glampa. Þetta
voru einkennilegar kringumstæður. Hér stóð
hann, sjálfur, Skugginn, og talaði í friðsemd
við sheriffann, sem þorpararnir á fjöllunum
höföu óttast í mörg ár.
“Má eg segja yður eitt, sheriff,” sagði
hann vonzkulega. “Eg er mest liissa á, að
hann skyldi sleppa frá yður. Það er í fyrsta
sinn, sem þér hafið náð tangarhaldi á Skugg-
anum, og mér finst það reglulega ergilegt,
að þér skylduð þurfa að láta í minni pokann.
Manni finst jafnvel, að þér hafið hitt þarna
fyrir mann, sem sé ofjarl yður.”
Sheriffinn gamli tók lampann og lyfti lion-
um upp að andliti afbrotamannsins og athug-
aði hann grandgæfilega.
“Þér eruð vitur maður,” sagði hann
hægt og horfði á hann rannsakandi. “Þér
eyðið ekki tímanum í nótt til að reyna að
handsama Skuggann.”
“Nei,” sagði Skugginn. “E gvissi, að
það var vonlaust, því að eg sá hestinn hans.”
Hann leit ekki af andliti gamla mannsins.
Hann sá, að í svip þessa gamla manns hvíldi
máttur, jafnvel hættulegt vald. Samt vissi
hann eiginlega ekki hvers kyns vald þetta var.
Og í þeirri svipan fanst honum óþægilegt að
láta öldunginn horfa á sig, með þessu leyud-
ardómsfulla augnaráði.
Skugginn átti einnig starf fyrir höndum,
er hann varð að sinna. Innan skamms mundi
Tom Coverse vera kominn heim til fjölskyldu
sinnar. Og svo mundi hann á augabragði
koma til baka með sannanir fyrir, hver hann
væri. Fyrir þann tíma urðu Jess Sherman,
Harry Lang og Chuck Parker að vera komnir
fyrir kattamef.
‘ ‘ Eg verð að fara, ’ ’ sagði hann við Algie.
“Verið þér sælir!”
“Bíðið við augnablik,” sagði Algie.
“Mér finst við ættum að talast svolítið meira
við, eg man ekki eftir að hafa séð andlit yðar
fyr.”
Hatrið kom upp í Skugganum og hann
hreytti út úr sér: “Eg er ekki vanur að
hanga á knæpum og vaða elginn um sjálfan
mig, það er víst þess vegna, að þér kannist
ekki við mig. ’ ’
Með þessum orðum sneri hann sér við
og stikaði út úr herberginu. Sheriffinn gekk
hægt á eftir og hélt lampanum hátt yfir höfði
sér. Hann stóð og horfði á eftir þem ókunna
með ánægjusvip. En héfði Skugginn vitað,
hvað sá gamli hugsaði, hefði hann að líkind-
um látið samtalið enda með skoti.
Skugginn sneri sér ekki við, lieldur gekk
rakleitt út í liesthúsið og tók reiðskjótann
sinn.
Hann flýtti sér ekkert að leggja á hann,
því þessa stundna þurfti hann ekki að fljHa
sér. Verkð, sem hann átti að virina, var bezt
að gera eftir miðnætti. Enda beið hann þar
til stytt var upp og óveðrið hafði lægt svo-
iítið. Svo reið hann af stað yfir holt og hæðir
og stanzaði svo í litlum dal, sem var allur
skógi vaxinn undir laufkrónu, sem var svo
j)étt, að hripnaði ekki í gegnum. Þar opnaði
liann hnakktöskuna og tók upp blað og blýant
og líka bréf, sem skrifað var með sömu smáu
og festulegu rithöndinni eins og bréfið, sem
kastað hafði verið inn til Tom Converse.
Við birtuna af vasaljósinu athugaði hann
skriftina gaumgæfílega og fór svo að skrifa.
Það leið ekki á löngu þar til hann væri á-
nægður með skriftina. Þá tók hann nýja örk
og skrifaði í örfáar línur með hönd, sem var
nákvæmlega eins og kvenhöndin á bréfinu.
Bréfið var þannig:
“ Jóss! Það hefir komið dálítið voðalegt
fyrir. Komdu undir eins. ...Vlýttu þér, flýttu
þér. Eg bíð þin í skuggarjóðrinu.”
“Einmitt þannig mundi hún orða það,”
tautaði hann fyrir munni sér. “Eg vona
bara, að alt sé nú í lagá, að þau hafi ekki
orðið ósátt.”
Um leið sló liann í og lét hestinn val-
hoppa í gegnum dalinn, þar til hann var kom-
inn í námunda við stórhýsið, þá hægði hann
á sér, fór af baki og flýtti sér upp að húsinu.
Hljóðlaust læddist hann meðfram sólbyrg-
inu. En fyrir utan einn gluggann nam hann
staðar, beygði sig og fór að' fitla við gluggann
líkt og köttur í öllum hreyfingum, svo liðugur
var hann. Svo kom hann hendinni undir
karminn og henti bréfinu í manninn, sem lá
þar og svaf.
Eins og elding slepti liann takinu og
hlustaði. Hann heyrði manninn hreyfa sig
og gefa eitthvert undarlegt hljóð frá sér. Það
var rödd Jess Shermans. Svo heyrðist skrjáfa
1 pappír og því næst var ljós kveikt.
Þetta fanst Skugganum nægilegt. Hann
læddist í burt að hestinum og reið af stað út
í næturmyrkrið.
Hann stefndi til þess rjóðurs, sem liann
fyrir tveimur árum síðan hafði mælt sér mót
með Sylvíu, en mætt þéttu kúluregni. Þegar
hann kom þangað, hagaði hann sér alveg eins
og það kvöld, beið í myrkrinu undir trjánum.
Skugginn þurfti ekki að bíða lengi. Hin
þjálfuðu eyru hans heyrð'u brátt hófatak í
liesti, sem þeysti í áttina til hans.
Storminn hafði nú algjörlega lægt og
liætt var að rigna. Yfir suðurhimininn varp-
aði máninn náfölu Ijósi sínu.
1 tunglsljósinu sá hann manninn koma
ríðadi, sem hann liafði kallað hingað með
bréfinu. Jess Sherman þeysti ugglaus út í
opinn dauðann.
Hann nam staðar í miðju rjóðrinu, litað-
ist um í allar áttir og kallaði:
“Sylvia — ert þú hérna? Sylvia . . . Það
er eg!”
Skugginn nísti tönnum. Hugur hans
fyltist hatri til mannsins í rjóðrinu.
Hann keyrði hestinn sinn sporuin, svo
að hann engdist af sársauka cfg stökk út úr
myrkrinu út í tunglsbjart rjóðrið.
Þegar Jess Sherman sneri sér við í
hnakknum, ýtti Skugginn barðastóra hattin-
um sínum aftur á hnakkann, og tunglsljósið
flóði um andlit honum. Undrunarhróp
heyrðst frá hinum.
“Hallo . . . hver er þarna? . . . eg hélt
. .. hver fjandinn ert þú annars, lagsmaður?”
“Eg er ekki sá, sem þú bíður eftir,”
sagði Skugginn með grafró. “Eg er maður,
sem þú hefir áreiðanlega gamán af að frétta
af. Eg liefi hitt þig einu sinni áður á þessum
stað. ”
“Hvern íjandann á þetta að þýða?”
sagði Sherman. “Eg skil ekki við hvað þú
átt. Hver ert þú?”
“Maðurinn, sem þú gerðir tilraun til að
myrða á þessum stað, raggeitin þín. Eg er
Skugginn.”
Efi — örvænting — skelfing brá í einu
vetfangi fyrir á andliti liins ógæfusama Sher-
manns. Hægri hönd hans lireyfðist í áttina
til skammbyssuskaftsins, en þegar liann sá,
að Skugginn svaraði þessari hreyfingu ekki
með svo miklu sem að hreyfa litla fingurinn,
nam liönd lians staðar á miðri leið. Hin ó-
truflanlega ró liins liræðilegasta afbrota-
manns virtist hafa ennþá meiri lamandi áhrif
á hann en þótt hann liefði séð inn í liálfa tylft
af skammbyssukjöftum. Hin rólega fram-
koma Skuggans var nægileg til þess að' svifta
hendur Jess Shermans öllu afli sínu.
“Þarna skreiddist og" upp á hestinn
minn,” hélt Skugginn áfram, “og í langan
tíma á eftir lá eg eins og hundur, sem bíður
eftir því að drepast. En eg draj)st ekki. Ör-
lögin, eða hvern fjandann þú vilt kalla það,
vildu það ekki. Þau vildu lieldur láta mig
lifa, svo að eg gæti sjálfur gert upp reikning-
ana við þig, Sherman, og við hina tvo vesa-
lingana, sem láguð í leyni fyrir mér, þegar
þið höfðuð fengið stúlkuna til að ginna mig
hingað ...”
Loks fékk Sherman aftur málið.
“Við fengum hana ekki til þess,” sagði
hann. “Eg sver við himininn, að við gerðum
það ekki. Hún hafði ekki hugmynd um, að
við lægjum þarna og biðum þess að þú kæmir.
Þetta er sannleikur.”
Skugginn brosti. Hann hafði lialdið, að
það væri að minsta kosti liugrakkur maður,
sem liann ætti að fást við. En hræðslan gerði
Sherman þungt um tungutakið.
Skugginn ygldi sig og hreytti út úr sér:
“ Og þessa lygi ætlar þú þér að sverja?”
“Það er engin lygi!” stundi Jess Sher-
mann upp.
“Hún vissi ekki af því, að þið voruð
þarna?” sagði Skuggnn hægt. “Þegar þið
komuð hingað, eltuð þið liana og lögðust í
leyni, án þess að liún hefði nokkra liugmynd
um það?”
“ Já, já, þannig var það. Og eg fór bara
með, af því . . . af því að . . .”
“Þú skalt ekki segja meir,” sagði
Skugginn alt í einu. “Eg ætla að hugsa mig
dálítið um.”
Hann laut liöfði lítið eitt og leit þannig
út í raun og veru, eins og hann sæti í þungum
þönkum, og enn á ný laumaðist hönd Sher-
mans í áttina til skammbyssunnar. En liarin
dró hana til sín í skyndi. Það var óhugsandi,
að maður eins og Skugginn hegðaði sér svo
kæruleysislega. Þetta var sjálfsagt aðeins
gildra, til þess að reyna að fá hinn til að taka
upp skammbyssuna, svo að' hann gæti liaft
ánægjuna af því að drepa liann í heiðarlegum
bardaga. Slierman 'gætti þess að lialda
hægri hendinni þannig, að hún sæist. Og svo
beið hann og beið, meðan skelfingin knúði
ófram hjartaslög hans.
, “Jæja,” sagði Skugginn loksins, “nú
skal eg segja þér, hvað eg liefi hugsað mér.
Eg hefi liugsað mér, að sá maður, sem segir
mér, að Sylvia hafi ekki svikið mig, að hann
ætti að sleppa vel. Eg segi þér það hrein-
skilnislega, Sherman, að þú ert ræfill, og eg
vildi gjarnan láta þig sleppa — ef þú bara
hefðir ekki séð framan í mig.”
Jess Sherman hreyfði varirnar, áður en
hann gat sagt nokkurt orðð, svo mjög liafði
hræðslan lamað hann.
“Eg hefi ekki séð neitt, félagi,” sagði
hann. “Þótt eg hafi séð andlit yðar, man
eg það ekki, og svo skal eg heklur ekki segja
nokkurt orð ...”
“Haltu þér saman,” sagði Skugginm
“Eg fæ klígju, þegar eg liugsa til þess, að þú
skulir ganga í karlmannsfötum. Yertu ekki
með neitt kerlingarkjaftæði. Þú veizt alveg
eins vel og eg, að um leið og þú ert kominn
frá augunum á mér, flýtir þú þér að komast
til Algie Thomas ...”
“Eg sver .. .”
“Eg kæri mig ekkert um svardaga þína
og eiða, þeir hafa ekkert að þýða. Nú held
eg að við höfum talað nógu lengi. Taktu
skammbyssuna þína, hugleysinginn þinn, og
reyndu að deyja eins og maður.”
“Guð hjálpi mér,” stundi Sherman. —
“Þú veizt, að eg get ekkert á móti þér!”
Skugginn ygldi sig.
“Þá skal eg gefa þér eitt tækifæri,”
hreytti hann út úr sér. Hann hugsaði sig um
eitt augnablik, svo hélt hann áfram: Eg ætla
að gera þér þann greiða, að snúa í þig bak-
inu, Sherman.”