Lögberg - 07.07.1938, Qupperneq 7

LÖGBERG, FIMTUDAGÍNL 7. JÚLI, 1938
7
Á djúpmiðum jarð-
skorpunnar
Að vinna í guMnámwn Suður-
Afríku 2500 metrum undir jörð
er hverjum hvítum manni of-
raun. En svertingjarnir þola
'svœkjuna í námunum og vimia
með gleði í námunum fyrir
tvær krónur á dag, auk fæðis og
húsnæðis. Og hvítu mennirnir
græða gull — gull!
“Þetta er gandreiÖ. Hér er niða-
myrkur og lyftikarfan er eins og
bik, loftið þykt og kæfandi. Þú get-
ur ekki séð manninn sem stendur
hjá þér, þú sérð ekki einu sinni móta
fyrir honum. Þú ert ekki í neinni
iyftikörfu, Iheldur í þéttri voð full-
fcomins myrkurs, sem sveipar þig
eins og nærskorinn stakkur.
Kiarfan fellur á fleygiferð og
kastast milli veggjanna í námu-
brunninum. Hávaðinn er óþolandi.
l>að er eins og járnarusli rigni á
bárujárnþak, eins og tvö risavaxin
herskip rækist á, eins og Eiffelturn-
inn hryndi. Það er eins og jörðin
engist sundur og saman af krampa,
það er Viti. -
Hraðar og hraðar flýgur lyftan
ofan. Það skvettast á mann vatns-
gusur úr brunnveggjunum og vatnið
er jafn heitt og kæfandi eins og
loftið. Þú heldur niðri í þér and-
anum og hrapar ofan í ókunn djúp-
in. Hugsaðu þér að mjói stál-
strengurinn slitnaði. Hugsaðu þér
að bjálki eða klettur hrynji og loki
námugígnum ? Hugsaðu þér að
stjórnandinn missi valdið á körf-
unni! Að hann geti ekki stöðvað
hana, en að hún hteypist ofan í
regindjúpin . . .
Þú finnur til ógleði i maganum
og þyngsla á herðunum þegar karfan
hægir alt í einu á sér, hún er stöðv-
uð, þú ert kominn í botn. Þú ert
staddur í dýpsta námugíg jarðar-
innar, 2500 metrum undir þeim
heimi, sem sólin skín á . . .”
Það er franska skáldkonan Adéle
Lezard, sent lýsir svona förinni ofan
i dýpstu námu veraldarinnar, í bók
sinni “Gold Blast.” Það er Robin-
son náman svonefnda í gullhéraðinu
Witwatersrand við Johannesburg i
Oranje. Hún mun vera eina konan,
sem hefir fengið að fara ofan í
dýpstu námuna. Hitinn er svo
kveljandi þarna og loftrásin svo
slæm, að þarna haldast ekki við
nenia vanir ntenn, jafnvel ekki
stutta stund. Og hvernig mundi þá
vera að vinna þarna allan daginn?
Nú á tímum eru eingöngu inn-
fæddir svartir menn við líkamlega
vinnu i námum þessum. Hviti
maðurinn þolir ekki að vinna þar.
En i byrjun aldarinnar var reynt að
flytja kínverska verkamenn til
Suður-Afríku og það gekk vel, —
of vel. Þetta voru menn frá Norð-
ur-Kína, vanir sulti og harðrétti, og
afar þolnir. Þeir komust fljótlega
upp á að vinna í námunum og létu
sér það ekki lynda eingöngu heldur
fóru þeir að leggja sig eftir annari
vinnu líka og urðu hvarvetna hættu-
legir keppinautar. Það var “gula”
hættan í sérstakri mynd. En henni
var fljótlega bægt frá. Kinverjum
var bannað með lögum að flytjast
inn i landið og meira að segja Kín-
verjar sem komnir voru, gerðir
brottrækir.
Síðan hafa svartir menn verið
einir um námuvinnuna. Þeir fá ná-
lægt 2 kr. á dag og mat og húsnæði.
Gullnámufélögin hafa marga i
heimili. Crown Mine, sem er eitt
af stærstu félögunum hefir um
24,000 verkamenn í kosti. En það
væri firra að segja, að dekrað sé
við þessa menn. I svefnherbergj-
unum eru engin húsgögn nema lítill
olíuofn og rúmstæðið, sem er úr
steinsteypu! Nýkomnu verkantenn-
irnir hggja á görmunum sínum, en
þeir eldri efna sér í dýnu til að
liggja á, og er hún venjulega úr
pappír!
Eins er um mataræðið. Klukkan
fimm að morgni fá menn litlaskatt-
inn, kaffi eða grautarlap og pylsu.
En verkamaðurinn hefir litla mat-
arlyst svo snemma og margir borða
ekki neitt er þeir rísa úr rekkju en
hafa þurran brauðbita nteð sér í
nesti. Næsta máltíð er ekki fyr en
klukkan fimm siðdegis, eftir vinnu-
tima. Þá er venjulega framreiddur
hnausþykkur grautur, soðinn úr ger-
uðu méli, sem kallað er “marewu.”
Og mikið er etið af maís í ýmsum
myndum. Þrisvar sinnum á viku eru
skamtaðar jarðhnetur og sopi af
kaffa-bjór, sem er afar beiskur á
bragðið en ekki sérlega áfengur. Og
þrisvar á viku fær hver maður pund
af hráu kjöti, sem hann má matreiða
sjálfur eins og hann kýr helzt. Tíu
menn eru i hverri stofu og aðeins
einn olíuofn, svo að það ræður að
líkurn, að matreiðslan getur ekki
orðið umsvifamikit Ihjá hverjum
einum.
Það er ekki nema eðlilegt að
verkamenn með svona mataræði létt-
ist um nokkur kíló hvern dag og
“éti sig upp” á kvöldin eftir vinnu.
Þeir svitna ægilega í námunum á
daginn, það rennur af þeim svitinn
tímunum saman þarna niðri i undir-
djúpunum, svo að þeir verða að fá
eitthváð i staðinn þegar þeir koma
upp. Hitinn vex eftir því sem neðar
dregur og niðri í botni námunnar er
hitastigið á berginu um 40 gráður.
Það er í sjálfu sér ekki ægilegur
hiti, en svo bætist það við að loftið
er mett af raka og alveg kyrt, þvi
að loftrásin er ófullkomin.
Tvö þúsund og fimm hundruð
metrar er talin hámark þeirrar dýpt-
ar, sem menn geti starfað í. En
fræðilega er talið að menn geti lifað
á 3000 metra dýpi ef sérstakar ráð-
stafanir eru gerðar til loftræstingar
og með öðrum aðferðum en nú eru
notaðar. Og það er til mikils gulls
að vinna ef hægt verður að leggja
þ'etta 500 metra belti undir sig. Það
er talið, að þar megi vinna gull fyrir
um 5,000 miljard krónur! Svo að
það er ekki nema eðlilegt, að menn
hafi hug á að komast dýpra !
Eitt af því sem gerir vinnuna í
námunum svo erfiða er það, að gull-
bergið liggur ekki alstaðar heldur
liggur í æðum og kvíslum hér og
hvar og oft eru þessar æðar örmjó-
ar. Þarna eru námugangar, sem eru
svo lágir að verkamaðurinn getur
ekki staðið uppréttur og honum
nægir jafnvel ekki að standa á
hnjánum, iheldur verður hann að
liggja endilangur. Og nú hallar
ganginum stundum niður á við svo
að verkamaðurinn verður að stýra
þrýstiloftsbornum með fótunum, því
að ekki getur hann staðið á höfðijvið
vinnuna. En honum er ekki láandi
þó að hann sé stundum að brjóta
heilann um það á morgnana, hvort
hann eigi nú heldur að liggja á bak-
inu eða maganum í dag.
Námuvinnan er hættuleg. Þvi
að göngin eru ekki á föstu forn-
grýti heldur i lausari bergtegundum,
sem vilja hrynja. Oft verður hrun
í námunum og ihefir stundum fer-
legar afleiðingar. Þá heyrist fvrst
duna í f jarlægð og alt leikur á reiði-
skjálfi. Svo kemur malandi hljóð
eins og í kvörn; námuveggirnir
nötra undir þyngslunum. Og nú er
eftir að vita hvort skriðan breiðist
út og að alsherjarhrun verður. Allar
borvélar stöðvast samstundis og allir
hlusta. Svo fer niðurinn að lækka.
Nokkrir skjálftakippir koma enn og
loks verður alt kyrt. Og svo er far-
ið að athuga hvaða gangar hafa
lokast og hvar á að grafa til að leita
að þeim, sem hafa lokast inni. Undir
slíkum kringumstæðum kemur fram
bezta hlið svörtu námumannanna
Þeir vinna dag og nótt til þess að
bjarga félögum sínum.
Ekkert starf i námunum er eins
hættulegt og björgunarstarfið. Því
að eftir hrun eru klettarnir hættu-
legri en nokkru sinni ella og þá má
búast við nýju hruni þá og þegar.
En ekki stoðar að bíða, þvi að inni i
lokuðum göngunum eru máske
lemstraðir menn, hungraðir og
þyrstir og dauða nær. Björgunar-
vinnan verður að ganga fljótt og
það er hamast, unnið í stuttum
skorpum, einn tima i senn og næsta
tíma liggja verkamennirnir flatir á
klettinum og hvíla sig.
Árið 1934 varð hrun i East Rand
Proprietary Mine. Tveir verkamenn
voru grafnir lifandi. Fimm verk-
stjórar og fjórir verkamenn fóru
undir eins að gera tilraunir til að
bjarga. Eftir klukkutíma vinnu
fundu þeir annan manninn, dauðan.
Það eru óskrifuð lög námumanna,
að björgunarstarfinu verði að flýta 1
sem mest, svo að þeir héldu áfram !
að grafa en hirtu ekki um að flytja!
dauða manninn upp úr námtmni. 1
I>dr höfðu komið auga á siðari ^
manninn, en þá kom nýtt hrun. Eftir
viku tókst að finna ellefu mannslik
í námugignum.
Þrátt fyrir all'a varúð kemur það
stundum fyrir, að slys verða í lyft-
unni. Við Dudban Rodeport Deep
slitnaði vírstrengur og karfan hrap-
aði þúsund metra ofan giginn.
Karfan var tóm, en niðri biðu þrjá-
tíu menn í annari körfu þess, að þeir
yrðu dregnir upp. Rifrildi úr kröf-
ttnni, lausagrjót og staurar mölvuðu
hina kröfuna í smátt og drápu f jóra
menn og særðu sjö.
Stundum kemur líka eldur upp í
námurn. I LangJaagte kom upp
eldur á 1300 metra aýpi. Fimni af
aðalmönnunum, þar á meðal for-
stjórinn fóru á vettvang til þess að
athuga 'hvað' hægt væri að gera.
Þeir höfðu ekki reykjargrímur með
sér. Einn maðurinn misti meðvit-
undina i brælunni og þegar hinir
yoru að reyna að bjarga honum
fórust þeir, allir fimm.
Svörtu verkamennirnir láta sér i
léttu rúmi liggja, að það er gull sem
þeir eru að grafa. Þeim finst gull-
ið ekki mikils virði því að þeir geta
ekki etið það, né notað það sem pen-
inga. Því að undir eins og það vitn-
ast að svartur maður hafi gull i fór-
um sínum þá er það vitað að hann
hefir stolið því, og þá er gamanið
úti. En eigi að siður "lekur” mikið
af því gulli, sem þarna er unnið, og
kemst ekki í hendur hinna réttu eig-
enda. Þær eru margar brellurnar
sem notaðar eru til þess að stela
gullinu undan. Og altaf eru að
komast upp svik i nýrri og nýrri
mynd.
Búarnir, sém áttu tandið þegar
nájnurnar fundust voru ekki neinir
gáfumienn og hét varla að þeir væri
læsir og skrifandi. Og ekki voru
þeir færir í reikningi. Til er saga
um frekan námuspekúlant sem var
að krækja í námu þarna syðra.
hann hafði komist að samningum
um að borga 11,000 sterlingspund
fyrir námuna og kom svo með troð-
ið koffort af gulli og samning til
undirskriftar.
"Jæja, þú átt að fá ellefu þúsund.
Einn, tveir, þrír . . . ellefu,” sagði
óann og taldi ellefu gullpund fram á
borðið. "Þarna voru ellefu! . . .
Einn, tveir, þrír . . . níuhundruð
niutiu og niu . . . þúsund. Þama
var þúsund. Það gera ellefu þús-
und. Viltu gefa mér kvittun
fyrir . . .”
Og seljandgin, sem aldrei á æfi
sinni hafði séð tíu gullpund í einu,
dáleiddist eins og fugl sem sér nöðru
og skrifaði undir, En hann var í
mörg ár að brjóta heilann um,
hvernig ellefu þúsund pund gætu
verið sama og eitt þúsund og ellefu
pund.
Árið 1932 var prinið meira gull í
Witwartsrandnámunum en nokk-
urntinm fyr — gull fyrir 860 miljón
krónur. Því var spáð að námurnar
mundu fara að þverra og að fram-
leiðslan rnundi vera komin niður í
200 rniljón króna virði. En þá fór
gullið að hækka í verði og árið 1934
var unnið þarna gull fyrir 1430
miljón krónur. En alls hefir þessi
náma gefið af sér 40,000 miljón
krónur síðan byrjað var að vinna
hana.
Það er eðlilegt að þeir, sem fara
höndum um þennan dýra málm
freistist til að stela einhverju undan
handa sjálfum sér. Svörtu verka-
mennirnir eru lægnustu þjófarnir.
^Þeir kæra sig ekki um gullið sjálfir,
en eru verkfæri í höndum hvítra
bófa.
Áður var gullið hreinsað á þann
hátt að gullbergið var malað smátt
og gullið þvegið úr. Og þá var
hægra að líta eftir að ekki væri stol-
ið. Þessi aðferð var óhagkvæm og
gullið náðist aldrei alt, einkanlega
það, sem var samrunnið öðrum
málmum.
En svo fanst ný aðferð til að
hreinsa gullið. Það uppgötvaðist að
kvikasilfur sameinast gulli og nú
var kvikasilfur notað til þess að
draga gitllið úr gullberginu. Mynd-
aðist þá “amalgam” frá kvoðu, sem
innihélt alt gullið, og þessari kvoðu
reyndu menn að stela. Vinnunni i
gullhreinsunarstöðvunum var hagað
þannig, að tveir verkamenn unnu
smaan við hvert hreinsiker, þar sem
amalgamið botnféll í koparplötur.
Stundum þurfti að hreinsa þessar
plötur og skafa af þeim amalgamið.
Og þá var reynt að nota tækifæriÖ
og koma svo litlu af því ofan í vas-
ann eða i skóinn sinn. En það var
erfitt að koma þýfinu i peninga.
Gullverzlunin í Suður-Afríku er
undir ströngu eftirliti. Þá fóru
þjófarnir að gera ýmsa einfalda
skrautgripi úr gullinu og var látið
heita, að þeir væru frá Indlandi.
Einn bófinn varð rikur á amalgam-
kaupunum á þann hátt að hann
keppti gamla námu, sem talin var
ónýt. En svo lét hann þá frétt ber-
ast, að nýjar æðar hefðu fundist í
námunni og nú fór íhann að selja
gull undir þessu yfirskyni. En það
var alt stolið. Svikin komust upp á
þann hátt, að í gullinu sem maður-
inn seldi fanst vottur af iridium, en
það efni fanst aðeins i einni námu
þar syðra. Gullinu hafði verið stolið
þaðan. —Fálkinn.
Gullbrúðkaup í Geysis-
bygð
Þann 11. júní s.l. fjölmentu
Geysisbygðarbúar í samkomuhúsi
bygðar sinnar í léttum og glöðum
huga, til þess að samfagna Maríu
! og Jóni Sigurssyni, er þá áttu hálfr-
ar aldar giftisgarafmæli, og mætt
j voru á mótinu ásamt börnum sínum
j og ástvinum, að undanskildum Frið-
| finni syni þeirra, er i Winnipeg
. dvelur og hindraður var frá að vera
í hópi systkina sinna þennan dag.
Samsætið hófst með söng og bæna-
gjörð er sóknarprestur stýrði. Á-
varpaði hann gesti, og bauð vel-
komna, las einnig upp skeyti frá
Jlíönu Thorsteinsson, dóttur-dóttur
heiðursgestanna, er var fjarverandi.
Sungið var “Hvað er svo glatt, sem
góðra vina fundur.” Miss Lilja
Guttormsson kenslukona þjónaði við
hljóðfærið. Flutti þá Mrs. Sigríð-
ur Björnsson frá Riverton fagra
ræðu fyrir minni brúðarinnar, og
málaði oðmyndir af starfi Mariu
húsfreyju, og af kynningu hennar
á tíma. Gestur bóndi Oddleifsson i
Haga, mælti fyrir minni brúðgum-
ans, skemtilega ræðu, er rifjaði upp
fyrri daga og baráttu liðins tíma, er
nú væri geymd í minni hinna elztu
manna; fór hann lofsamlegum orð-
um um Jón bónda, trúmensku hans
og dugnað, og sigur hjónanna á
þungri vegferð æfidagsins. Milli
ræðanna voru islenzkir söngvar
sungnir af öllum. Mr. Jóhannes
Pálsson, fiðluleikari spliaði klassiskt
hlutverk og Mr. Baldur Guttorms-
son píanisti spilaði undir. Miss
Lilja Guttormsson kenslukona, flutti
ávarp fyrir hönd kvenfélagsins
Freyja, og afhenti gullbrúðurinni
gjöf. Þakkaði hún dygg og ljúf
störf hennar. Börn Mr. og Mrs.
E. G. Martin frá Hnausa, skemtu
með söng og undirspili, sungu litlu
drengirnir fólki til óblandinnar á-
nægju, en eldri systkini þeirra spil-
uðu undir með þeim. Sóknarprest-
ur afhenti heiðursgestunum jien-
ingagjöf frá bygðarbúum, mælti
hann hlýjum orðuh til hinna öldr-
uðu hjóna er vel og lengi höfðu að
verki verið og með heiðri lokið stóru
dagverki. Blómagjafir voru bomar
fram af litlum sveini, Eysteini Eyj-
ólfssyni, gjöf til brúðarinnar, einnig
bar litil stúlka, dóttir Mrs. Benson
frá Winnijieg, fram blómagjöf,—
Florence Gíslason, yngsta dóttir
Mr. og Mrs. Gíslason á Gilsbakka,
bar fratn gjöf og ávarjiaði heiðurs-
gesti fyrri hönd systkina sinna, en í
nágrenni við þau höfðu Jón og
María lengi búið. — Gjöf frá börn-
um heiðursgestanna afhenti Jón
hóndi Pálsson á Geysi, ásamt hugð-
næmu ávarjii til þeirra. Fyrir hönd
barnabarna afhenti lítil stúlka,
Beatrice Kristinnsson gjöt og fagurt
ávarp til afa og ömmu. Friðrik
bóndi Sigurðsson flutti heiðursgest-
unum kvæði, og mælti nokkur orð
til þeirra í garnni og alvöru, og fórst
vel. Nokkrir karlmenn bygðarinnar
sungu margraddað, “Brosandi land,”
og aðra söngva, almenningi til á-
nægju.v Að lokum ávarjmði Miss
Vigdís, kenslukona, dóttir heiðurs-
gestanna, mann.fjöldann þakklætis-
orðum fyrir hönd foreldra sinna og
mæltist henni vel. Var svo sungið
"Ó Guð vors lands.” Fóm þá fram
ágætar veitingar, sem engar konur i
heimi kunna betur fram að reiða, en
vestur-íslenzkar konur. Naut fólk
sín vel i samfagnaði með heiðurs-
gestunum, börnunn þeira og ástvin-
um, og endaði þannig ljúf samfagn-
aðarstund. —
Jón Sigurðsson og Maria kona
hans eru enn ern, Ihraust og hug-
glöð, enda eru þau ekki háöldruð,
þótt komin séu þau yfir eyktamót
sjötíu ára aldurs. Jón er ættaður
úr Mýra- og Borgarf jarðarsýslu, en
María er skagfirzk að ætt, Frið-
finnsdóttir, yngri systir Sigurðar
heitins bónda og landnámsmanns í
Fagradal, Lilju í Djújiadal, Sal-
bjargar og þeirra systkina, sem nú
eru öll gengin grafarveg. Er það
fjölmerjt frændalið hér í sveit.
Börn þeirra hjóna á lifi eru, a,uk
þeirra, sem nefnd hafa verið:
Herdís, kona Jóns Thorsteinssonar
á Helgavatni; Helgi, bóndi á Gunn-
arsstöðum i Breiðuvík, kvæntur
Sigurlaugu Guðrúnu Gunnarsdóttur
Helgasonar og Sigurður ókvæntur.
Tveir synir af fyrra hjónabandi
Maríu, er fóstruðust upp með þeim
eru: Sigurður og Kristinn Kristins-
synir, báðir búandi i Geysisbygð,
hinn fyrnefndi kvæntur Indíönu
Sigíúsdóttur frá Blómsturvöllum;,
hinn siðarnefndi kvæntur Hólmfríði
Jónsdóttur Thorsteinsson frá Helga-
vatni. Eru því gullbrúðhjónin í elli,
umkringd af stórum hópi ástvina,
afkomenda, tengdafólks og vina og
kunningja frá fyrri og seinni tíð. Er
bjart og hlýtt umlhverfis þau í litki
húsinu þeirra, ljúfar minningar um
lokin störf — og von um fagurt og
sólríkt æfikvöld.
Sigurður Ólafsson.
Hvítasunna
(Framh. frá bls. 3)
sér eigi leiðast 25 daga og jafn-
margar nætur á eggjunum. Rauðar
fellingar voru yfir þeim augum og
mikil alúðarstaðfesta í sjáaldrinu.
Þessi augu mæltu við mig á þagnar-
máli: Láttu mig i friði og afkvæmi
mín. Áínertu mig ekki. Og ræn-
inginn í mér lét i minni pokann.
Engin meyjar né móðuraugu hefi
eg séð hreinni né fegurri en augu
rjújiu, sem liggur á eggjum. I þeim
birtist ástúð til afkvæmis og einurð
gagnvart óvini. *Eg varð þarna
betra barn, á hnjánum, en við grát-
urnar, þegar eg var fermdur —
vegna þess, að eg sigraðist á strák
mínutn og þeirri fýsn að verða
fingralangur. Forsæla varð á rjúp-
unni meðan eg skygði fyrir skútann.
Sólin skein inn í hann, þegar eg var
allur á bak og burt. Eg skildi hað
ekki þá, en nú skil eg það, að þarna
hjá hreiðrinu drýgði eg dáð guð-
rækninnar. Konungsskuggsjá túlk-
ar orðið guðhrceðsla þannig, að það
þýði eða tákni ástarlotning gagnvart
guði. En lífið í sínu dulræna eðli
mundi vera nátengt eða náskylt ver-
>aldarsálinni. Sá sem strengir þess
heit í dag eða á morgun, að renna
hýru auga til lífsins í landinu —
lengra náum vér eigi — hann hefir
tekið þátt i guðsdýrkun: helgihaldi,
Hvítasunnu-guðrækni.
Á næsta leiti fer fratn Jónsmessa
—* þegar sumarsólhvörf gerast fyrir
tilstilli hulinnlar handar, sem lyftir á
vixl endum jarðar og gerir þá ýmist
aðhverfa sól eða fráhverfa. Þessar
frænkur, Hvitasunna og Jónsmessa
geta látið Ixirn gráta af gleði, þegar
þeim býður svo við að horfa.
Og gagnvart þessu getur líka
gamall maður orðið barn.
Guðmundur Friðjónsson.
—Lesbók Mbl.

INNKOLLUNAR-MENN LOGBERGS
Amaranth, Man..............B. G. Kjartanson
Akra, N. Dakota...........B. S. Thorvardson
Árborg, Man..............Tryggvi Ingjaldson
Árnes, Man. ............ Sumarliði Kárdal
Baldur, Man.....................O. Anderson
Bantry, N. Dakota........Einar J. Breiðfjörð
Bellingham, Wash............Arni Símonarson
Blaine, Wash. .............Arni Símonarson
Bredenbury, Sask.................S. Loptson
Brown, Man. .....................J. S. Gillis
Cavalier, N. Dakota......B. S. Thorvardson
Churchbridge, Sask...............S. Loptson
Cypress River, Man.......................O. Anderson
Dafoe, Sask..................J. G. Stephanson
Edinburg, N. Dakota.......Jónas S. Bergmann
Elfros, Sask.......Mrs. J. H. Goodmundson
Foam Lake, Sask.........J. J. Sveinbjörnsson
Garðar, N. Dakota..........Jónas S. Bergmann
Gerald, Sask.....................C. Paulson
Geysir, Man..............Tryggvi Ingjaldsson
Gimli, Man.....................F. O. Lyngdal
Glenboro, Man..............................O. Anderson
Hallson, N. Dakota.......S. J. Hallgrímsson
Hayland, P.O., Man.........Magnús Jóhannesson
Hecla, Man...............Gunnar Tómasson
Hensel, N. Dakota......................John Norman
Husavick, Man.................F. O. Lyngdal
Ivanhoe, Minn......................B. Jones
Kandahar, Sask...............J. G. Stephanson
Langruth, Man............................John Valdimarson
Leslie, Sask.............................Jón Ólafsson
Lundar, Man..................Jón Halldórsson
Markerville, Alta............O. Sigurdson
Minneota, Minn.....................B. Jones
Mountain, N. Dak............S. J. Hallgrímson
Mozart, Sask............J. J. Sveinbjörnsson
Oak Point, Man.................A. J. Skagfeld
Oakview, Man..................Búi Thorlacius
Otto, Man....................Jón Halldórsson
Point Roberts, Wash............S. J. Mýrdal
Red Deer, Alta................O. Sigurdson
Reykjavík, Man.................Árni Paulson
Riverton, Man..........................Björn Hjörleifsson
Seattle, Wash. .................J. J. Middal
Selkirk, Man.............................Th. Thorsteinsson
Siglunes P.O., Man........Magnús Jóhannesson
Silver Bay, Man...............Búi Thorlacius
Svold, N. Dak............B. S. Thorvardson
Tantallon, Sask...............J. Kr. Johnson
Upham, N. Dakota........Einar J. Breiðfjörð
Víðir. Man..............Tryggvi Ingjaldsson
Vogar, Man...............Magnús Jóhannesson
Westbourne, Man..........................Jón Valdimarssor.
Winnipegosis, Man.....Finnbogi Hjálmarssor,
Winnipeg Beadh...............F. O. Lyngdal
Wynyard, Sask...............J. G. Stephanson