Lögberg - 02.02.1939, Blaðsíða 6

6
LÖGBEBG, FIMTUDAGINN 2. FEBRÚAR 1939
^---------GUÐSDÓMUR----------------------------j
Og Jovíka, sem nú var komin í fullan skilning,
hafÖi oröm svo vel upp aftur, aÖ kennari hennar og
tilvonanch eiginmaöur, var fyllilega ánægÖur.
Gutuskipið hafÖi haldið sömu stefnunni, meðan
er J>etta tor fram, og var nú aÖ fara út úr flóanum.
Gerald og Daníra horfðu enn einu sinni til lands,
og virtu héraðið fyrir sér.
Bárurnar vögguðu sér hægt, og glitruðu í sól-
skininu; en að baki gnæfðu dinnm fjöllin, meÖ öllum
tindunum og f jallaskorunum, og varpaði morgun-sólin
yfir þau leiptrandi geislum sínum.
Skipið hélt nú gegnum opið, þar sem flóinn end-
aði, og sáust J>á rísa dimmir og ógnandi klettar úi
sæ, er virtust myndu teppa för skipsins.
Síra Leonhard hafði í raun og veru alls ekkert út
á Javíku að setja, en var jafnvel farið að verða hlýtt
til ungu, kurteisu og blíðlyndu stúlkunnar.—En J>egar
hann hugsaði til ýess, hvernig foreldrar Jörgen’s
myndu taka “heiðingjanum,” hristi hann höfuðið á-
hyggjufullur, enda J>ótt hann hefði lofað, að reyna að
nnöia máluim.
Ýmsir af embættisbræðrum prestsins höfðu komið
til járnbrautarstöðvanna, til þess að heilsa h'onum, og
var hann nú að tala við þá.
Gerald, og Daníra, voru nú rétt komin út úr
mannýrongmm, en númu J>á snögglega staðar, alveg
forviða er þau sáu ungan kvennmann koma á móti sér.
Þau ýektu hana bæði oíur-vel, og Gerald sleppti
liandlegg konu sinnar, sem stóð 'náföl, og orðlaus.—
Hann ætlaði sér að verða fyrir svörunum, þótt honum
þætti fundur þessi all-óþægilegur.
En unga stúlkan var nú þegar komin til j>eirra, og
vafði höndunum um hálsinn á Daníru.
“Danira! slæmi flótta-fuglinn! Hérna í Tyrol
átti eg þá að hitta þig aftur!”
“Edith, hvernig komst þú hingað!” mylti I>aníra,
og var bæði hálf-glöð, og hálf-hrædd. “Er þetta til-
viljun?”
“Nei, engan veginn!” svaraði Edith. “Eg kom
hingað auðvitað, til þess að taka á móti ykkur, og
verða fyrst til að heilsa ykkur.”
Hún hugsaði sig svo um í nokkrar sekúndur, en
sneri sér síðan fljótlega að fyrverandi unnusta sínum,
rétti honum hendina, og mælti:
“Beztu heilla-óskir mínar, Gerald! Vertu velkom-
inn hei:m, ásamt konu þinni!”
Gerald hneigði sig þegjandi, en veitti því eigi
eftirtekt, að titringur kom> á hönd hennar, sem hún
hafði rétt honum, er hann snart hana með vörunum.
Hann tók aðeins eftir brosinu, sem var á andliti
hennar, og var þá, sem létt væri af honum þutigri
byrði, því að hann þóttist þess nú vís orðinn, að frá
hennar hálfu væri sér alit fyrirgefið.
“Komstu hingað okkar vegna?“ spurði Daníra
glaðlega. “Þú veizt ekki, Edith, hvað mér, og okkur
báðum þykir vænt um komu þína.”
“Bíddu nú ögn við”, mælti Edith, “og gættu still-
ingarinnar, göfga frú! Eg er komin hingað, sem
nokkurskonar sendiherra, til þess að bjóða ykkur vel-
komin til hallarinnar Steinach. — Hérna er bréf frá
móður þinni, Gerald, aðeins nokkrar línur, þar sem
hún bíður þess, að þið komið til hallarinnpr.”
“Edith—það er ómögulegt—; er þetta þér að
þakka?” mælti Gerald, um leið og hann veitti bréfinú
móttöku, og sá, að rithönd móður sinnar var á því.
“Já, það ei( í fyrsta skifti, er eg hefi fengist við
þess konar störf”, svaraði Edith, “og kalla eg, að mér
hafi eigi tekist illa„ þai' sem eg hafði þau bæði, föður
minn og frænku roína, á móti mér.—En nú verðurðu
að lofa mér, að spjalla hálf-tíma við Daníru í einrúmi
þar sem við verðum brátt að skilja”.
“Skilja? Hvers vegna? Eg hélt, að þú yrðir
okkur samferða?”
“Nei!” svaraði Edith. “Eg legg af stað til föður
míns, sem er í G...., með fyrstu hraðlest, er héðan
fer.—en frænka min býst við komu ykkar í dag, og
það má ekki bregðast, því að hún hefir látið hafa
roikinn viðbúnað, til að fagna komu ykkar”.
Gerald hafði nú brotið upp bréfið, og lesið það, og
rétti nú konu sinni það.
Það voru að eins örfáar línur, sem staðfestu að
öllu leyti sögusögn Edithar, því móðirin kvaðst bíða
komu barna sinna með áþreyju.
“Góðan daginn, náðuga ungfrú! Hér sjáið þér
mig aftur!” mælti Jörgen, er notaði nú tækifærið til
að minna á sig.
Edith brosti, rétti honum Höndina, og mælti:
“Jörgen Moos! Kominn heill heim aftur, og með
medalíu á brjóstinu! En seg mér eitt, hvernig ganga
kvonbænirnar ? Þú sýndir mér einu sinni þann sóma,
að biðja mín.—Niú er eg öllum óbundin, og ef til vill
ekkert fjarri skiapi mínu, að verða eiginkona á góðu
bændabýli í Tyrol”.
“Þakka mikillega”, stamaði Jörgen, all-vandræða-
lega. “Það er fjarska leiðinlegt, en—satt að segja—
þá er mér nú borgið í þeim sökum”.
Að svo mæltu ýtti hann Jovíku fram fyrir sig, og
sagði hver hún var, og fór Edith þá að skellihlæja.
Guð sé oss næstur!” itnælti hún. “Koma þá allir
trúlofaðir heim úr herförinni? Hvað skyldu stúlk-
urnar í Tyrol segja um það? En sízt hafði eg vænst
þessa af þér, Jörgen, þar sem þú sórst og sárt við
lagðir, að konuefnið þitt skyldi vera úr Tyrol, og
krossaðir þið hátt og lágt, er minnzt var á villi-kon-
urnar í Dalmatiu”.
“Náðuga ungfrú!” svaraði Jörgen, ofur hátíðlega
“Það er enginn blettur á jarðríki svo vondur, að eigi
sé þar og eitthvað gott til.—Hið eina, sem eg fann í
Dalmatíu af þvi tagi, var Jovíka, og því tók eg hana
heim með mér.”
“Þá óska eg þér, og Jovíku þinni, allrar hamingju.
—En komdu nú Dianíra, svo að við getum þó að
minnsta kosti rabbað saman í hálf-tima. Gerald verður
að sjá af þér þann tímann.—Við getum víst verið
einar þarna í biðherberginu”.
Edith og Daníra gengu nú brott, en Gerald gekk
til fundar við sira Leonhard, sem hann sá koma. —
Hann þurfti að segja honum gleði-tíðindin, sem hann
hafði nýlega fengið.
Litli biðsalurinn var alveg tómur, og ungu stúlk-
urnar settust1 þar hver hjá annari.
Edith lagði handlegginn um mittið á uppeldis-
systur sinni, eins og hún hafði gjört í gamla daga, hló,
og spjallaði viðstöðulaust.
En þaðfvar eigi eins auðgert, að villa Daníru sýn,
eins og Gerald.—Hún þekkti ástina, og vissi, að þar
senn hún hefir fest rætur, deyr hún eigi strax aftur.
augun af Edith.
Danira var því frennir fáorð, og hafði eigi augun
af Edith.
Henni duldist og eigi, að kætin i Edith var frem-
ur uppgerð, en alvara, og greip hún því loks hönd
hennar, og mælti ofur-stillilega:
“ Sleppum nú öllu gamni, Edith! Eg hefi orðið
að gjöra þér íllt, og hefi eg fundið sáran til þess sjálf.
—Og mér féll fjarska illa, að fá ekkert svar frá þér”
"Ertu þá reið við mig? Eg gat ekki—”
“Nei, þú gazt þá ekki svarað mér, og það hefði
eg mátt skilja".
Edith varð allt í einu blóðrjóð í franian, og reyndi
að líta undan.
“Pabbi minn vildi ekki, mœlti hún svo fljótlega.
“Hann bannaði mér harðlega að svara þér, og eg lét
undan; en áður en við lögðum af stað frá Cattaroð
hafði eg þegar ásett mér, að svara þér, eins og eg nri
hefi gjört”.
“Að vísu fór eg að vantreysta sjálfri mér” mælti
Edith enn fremur, “þegar frænka mín bauð okkur að
vera nokkra daga um kyrrt i höllinni Steinach, því að
þar stóð þá ekki vel á — Ykkur Gerald mátti ekki
nefna þar á nafn, og faðir minn veitti olíu í eldinn, svo
að eg gat alls ekkert áunnið, meðan er hann var þar.
— En svo gat eg komnið því til leiðar, að hann fór einn
heim, og leyfði mér að dvelja nokkrum dögum lengur”
“Og þá talaðirðu okkar mál?” I
“Mér tókst það vonum fremur”, svaraði Edith.
“Frænka reyndi að hugga mig, út af missi unnustans,
og snéri eg málinu á þá leið að átelja hana fyrir það,
hve harðbrjósta hún væri við ykkur.—Og síðast, en
ekki sízt, lét eg mér um það hugað, að koma henni á
þá skoðun, að þú værir í raun og veru prinsessa frá
Dalmatíu”.
“En Edith!”
“Er það þá ósatt?” svaraði Edith. Faðir þinn
vár höfðingi þjóðflokks síns, og bróðir þinn er það
enn.—En höfðingi, fursti, konungur, það er í raun og
veru aðeins nafn á sömu hugmyndinni, eins og eg
skýrði frænku minni frá.—Enn frermur sagði eg henni
margt um hreystiverk föður þíns, er henni fannst
rnikið um, og að lokum sýndi eg henni bréf þitt, og
gat hún þá eigi annað, en dáðst að því, hvaða hug-
prýði þú sýndir, er þú frelsaðir líf Gerald’s í Wlilapuel
og þá fór hún nú loks að linast, og gafst svo alveg upp,
svo að eg hlaust fagran sigur, og sýndi þannig, að
eg var í ætt við föður minn”.
Unga frúin sat þegjandi og niðurlút. — Hún
kunni að meta eðallyndi ilppeldissystur sinnar, og sá
nú glöggt að hún hafði eigi metið hana sem skyldi.
"Og svo megúm við ekki þakka þér fyrir okkur!”
mælti Danira alúðlega. “Þú ætlar strax að fara burt
frá okkur; — þarf svo að vera?”
“Eg verð að fara «til föður míns, semi á von á
mér. Reyndu ekki að aftra mér, Daníra, enda get
eg ekki verið hér.”
Edith reyndi aftur að brosa, en tókst það nú
ekki, en varð að snúa sér undan til að dylja tárin..
Fann húh þá, að Daníra faðmaði hana að sér og
snart varir hennar méð vörunum.
“Edith! Reyndu ekki að blekkja mig, eins og
aðna. Eg veit hvað þú hefir lagt í sölurnar, og hve
mikið þú hefir orðið að þola. Fyrir mér geturðu
kannast við það.”
Edith svaraði engu, en duldi höfuðið bak við
öxlina á Daníru, og tárin streymdu nú ótt.
“Það var aldrei neitt,” mælti hún snöktandi. “Að
eins heimskulegur bernsku-draumur. En segðu ekki
Gerald, að eg liafi grátið — lofaðu mér því; hann má
aldrei fá að vita það!”
“Vertu óhrædd,” svaraði Daníra. “Hann skal
aldrei fá að vita það. — Það er nóg, að eg verð að
ásaka sjálfa mig fyrir það, að hafa svift þig gæfu
þinni.”
“Nei!” svaraði Edith, er reis nú upp og hætti
að gráta. “Nei, Daníra, við hefðum eigi orðið ánægð.
Eg sá strax að hann unni mér ekki, og sannfærðist
fyllilega um það, er hann varði þig svo ákaft. —
Augnaðráð hans þá, og hljómurinn í rödd hans, var
mér áður ókunnugt. — Þú hafðir kent honum það, —
Er það ekki satt? Hann getur elskað innilega, og
gert konu sina gæfusama?”
“Já,” mælti unga frúin lágt; en í þessu eina orði
var fylsta þýðing.
Edith sneri sér nú hratt við, og gekk út að
glugganum. -
“Nú er verið að gera merki, er sýnir, að eim-
reiðin er að koma! Við höfum aðeins örfáum mínút-
um úr að spila, og verðum því að kveðjast! En
vertu ekki svona hrygg á svipinn, Daníra, og hafðu
engar áhyggjur mín vegna, því að mér dettur ekki í
hug að ganga í klaustur eða klæðast í sekk og ösku
meðan eg lifi. — Það hlýtur að vísu að.vera indælt,
að geta að öllu leyti helgað líf sitt nuanni, sem maður
elskar, en það eru eigi forlögin allra.”
í sama augnabliki kom Gerald inn, til að láta
þær vita, iað eimreiðin væri að koma, og sá hann
þá aðeins glaðleg andlit og heyrði þær kveðjast mjög
alúðlega.
Fáum mínútum síðar var Edith komip inn í járn-
brautarvagninn og veifaði þaðan með ýasaklútnum
sínum og svo fór eimreiðin af stað og hvarf þegar
sýn.
Jörgen hafði fylgt Jovíku frá járnbrautarstöð-
inni, og var ferðinni heitið til húss þess, er Gerald
ætlaði að búa i fyrst um sinn, og átti hún að bíða
Daníru þar.
Á opna svæðinu, sem var fyrir framan járn-
brautarstöðina, var margt um manninn, og mátti sjá
þar margt glaðlegt andlit, er menn voru að fagna
vinum og ættingjum, sem voru að koma heim.
Jörgen hafði til þessa komist hjá öllum þess
konar kveðjum, en nú sá hann býsna þrekvaxinn
bónda og feitlagna bóndakonu brjótiast gegnum
mannþyrpinguna og stefna til sín og kallaði bóndinn
á hana með nafni.
“Guð sé oss næstur — þarna koma þá foreldrar
mínir! kallaði Jörgen glaðlega. “Hafið þið ekið
hingað alla leið? Já, hérna sjáið þið mig heilan og
lifandi! Meira en þið bjivggust við, þegar í þenna
leiðangur var farið!”
Foreldrarnir gripu í Jörgen og ætluðu að leiða
hann milli sín; en þá kom> annað fyrir.
Jovíka hafði orðið hrædd í þrengslunum og
mannþyrpingunni, sem hún sá alls staðar kringum
sig, og er henni virtist að taka ætti Jörgen frá sér,
greip hún í handlegginn á honum og grátbændi hann
á slafnesku að fara ekki frá sér.
Foreldrar Jörgens urðu steinhissa er þau sáu
ungu stúlkuna gera sig svona kompánalega við son
sinn; en af því að Jovíka var mjög barnaleg í sjón,
grunaði þau þó eigi hvernig í öllu lægi.
Engu að síður hnyklaði bóndinn þó brýrnar og
kona hans spurði:
“Hvað er þetta?”
"Það er — nokkuð, sem eg kem lieim með úr
leiðangrinum,” svaraði Jörgen, senn eigi fór nú að
lítast á blikuna, en vildi þó helzt komast hjá frekari
skýringum í bráð.
Hann slepti þó eigi hendinni á Jovíku og var
viö öllu búinn.