Lögberg - 06.02.1941, Síða 6

6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 6. FEBRÚAR, 1941
Sakleysið sigrar um síðir
Þýtt úr ensku
Tuttugasti ug Annar Kapítuli
Mrs. Gondanza lét Dr. Emilio eftir þá
fyrirhöfn að koma skjólstæðing þeirra í
skilning um að hann væri í raun og veru
. líonald Uilton, annar jarlinn af Dayle —
og að hinar drjúgu tekjur Dayle-setursins
væri hans réttmæt eign.
Það var þegar hún fékk símskeyti frá
,Philip, að hún kallaði Renshaw í talsíman-
um og bað hann að tilkynna öllum aðal dag-
blöðunum, að innan klukkustunar skyldi hún
með ánægju veita fulltrúum þeirra áheyrn
í Parnassus gistihúsinu og bera fram fyrir
þeim all-þýðingarmikla yfirlýsing.
“Þegar þér, heiðruðu herrar heimsóttuð
mig hér seinast,” sagði Mrs. Gondanza,
“skýrði eg, samkvasmt beiðni yðar, frá viss-
um atriðum dvalar minnar í Mexicoborg,
sem þér virtust álíta þess virði að birtar
væri í blöðum vðar. Þér hafið ef til vill
tekið eftir því, að frásögn mín hófst á því
tímabili fyrir fimtán árum — þegar eg var
skrifstofuþjónn á meSicönskum banka.
“Aður en eg fór til Mexico sem Senora
Hortenzia, slapp eg út úr Frakklandi eins
og Mademoiselle Hortense Guye. Eg kaus
mér það nafn að nokkru leyti af handahófi,
og á hinn bóginn vegna þess það var heiti
fyrrum kenslukonu minnar, sem eg kom í
heimsókn til. Þá var og það ein ástæðan
•enn, að er eg eftir bifreiðarslys á veginum
til hennar, þar sem eg meiddist mjög mikið
og mademoiselle Guye beið bana af, var hún
jarðsett með mínu nafni. Eg get enga grein
gert fyrir þeim mistökum, nerfla helzt þá, að
er eg vaknaði til meðvitundar aftur í sjúkra-
húsinu, þar sem gert var að andlitsmeiðsl-
um mínum, hélt eg dauðahaldi utan um
handtösku hennar í stað minnar eigin.
“1 stuttu máli sagt, herrar mínir, þá er
eg lafði Marbourne.
“Þér hafið þá hugmynd að skipunar-
bréf hafi verið gefið út um handtöku mína
sem lafði Marbourne, er sökuð hefði verið
um að myrða Mark Conray fyrir tuttugu og
tveimur árum síðan. Ef til vill var sú skip-
an út gefin — en hefir nú, að eg held, verið
afturkölluð. Ef þér hirðið um að fara yfir
í Skotland-garð, munu þeir þar skýra yður
frá ástæðunni fyrir þeirri afturköllun.’’
Þetta kvöld gekk Mrs. Gondanza snemma
til hvílu og svaf þangað til um næsta há-
degisbil. Þetta var fyrsta skiftið um sfö-
astliðin tut.tugu og tvö ár, sem hún hafði
sofið svo langa stund alveg áhyggjulaus.
A leiðinni út til Marbourne Turna fann
hún sig líta með æ vaxandi hugaróró til sam -
fundanna þar.
Samkvæmt fyrirmyndum þeim, er Mrs.
Gondanza hafði fylgt, var Sir Arthur lítil-
sigldur, fánýtur maður. En hugsanastyrkur
Mrs. Gondanza fór nú óðum dvínandi —
svo og verðgildismet lífs hennar. En frá
sjónarmiði lafði Marbournes var Arthur
sefandi og hugljúfur, á marga lund fyrir-
myndar eiginmaður konu þeirri, er nóg
hafði fengið á umbrotum og aðkasti lífsins
að kenna.
Þegar leiguvagninn skilaði henni að
dyrum Marbourne-Turna atóð Walters gamli
á tröppunum og hneigði *ig.
“Yelkomin heim — lafði mín,” sagði
liann. Eins og hálfgert efins um glampann
í augum hennar, bætti hann við : “Eg hefi
lesið blöðin—”
“Walters, þér eruð dýrmætur aldinn álfa-
sveinn!” sagði hún og kysti þennan gamla
trygga fastaþjón að Turnum. “Þér vissuð
undir eins hver kominn væri, var það ekki?
Þér voruð sá eini hér, sem það gerði. ”
“Já, lafði mín. Eg þekti yður. Á því,
hvernig þér yfirveguðuð húsið, lafði mín.”
Þetta var þeim báðum viðkvæmniþrung-
in augnabliks*tund.
“Eg var rétt að færa Sir Arthur tcbolla
upp í viðhafnarstofuna, lafði mín.”
Sir Arthur var þar einn með dagblöðin
dreifð á ýmsa vegu umhverfis sig.
“Ó, mín ka>ra, góða Mrs. Gondanza!”
hrópaði hann og spratt upp úr sæti sínu.
Gondanza! Eitthvað utan við sig ímynd-
aði hún sér. En hve undarlegt þó að vera
sem úti á þekju um jafn örlagaþrunginn at-
burð fyrir ]>au ba>ði, eins og þann, er nú
væri að gerast.
“Þetta er mér vissulega mjög ánægju-
leg og óvænt heimsókn,” var hann að muldra.
“Eg hafði naumast þorað að vonast eftir
yður, fyr en á morgun.” Hann beindi
augnaráði sínu að dagblöðunum og madti
ennfremur: “Yður er auðvitað kunnugt
um livað blöðin hafa að segja?”
“Já” svaraði hún lágt.
“Dóttir mín gift falsara! — níðing! —
morðingja! Það mín sök, líka—”
“Og mín!” greip hún fram í, en hann
heyrði ekki orð hennar.
“Segið mér nú alt um sjálfa yður, Mrs.
Gondanza.”
Mrs. Gondanza! Hann hafði tekið í
hönd henni og leitt liana ,til sætis á stóli.
“Hafið þér lesið — hina sönnu — yfir-
lýsing um sjálfa mig í blöðunum?”
“Þar sem yður eru lögð orð í munn og
þér beinlínis látin staðhæfa að þér séuð
lafði Marbourne!” svaraði Sir Arthur og
skellihló.
“En—”
“Yður er auðvitað kunnugt um hvern-
ig alt hefir leiðst út. Hér er fyrst alt þetta
oskaplega Dayles athæfi. Hvað sannar
það í ' ’ Hann þagnaði eitt augnablik og bætti
svo við í alvarlegTÍ tón: “Það sannar, mín
góða Mrs. Gondanza, að aumingja konan
mín var, eftir alt, saklaus, og að Hilary
hafði rétt fyrir sér. Svo eru þessir blaða-
menn; hvað gera þeir ? Þeir rugla þessu
tv'ennu saman. Þeir liafa í liuga að þér
voruð á hlægilegan hátt handtekin og færð
fram fyrir dómara. Og nú, er það sannast
að einhver önnur manneskja framdi morðið,
álykta þeir tafarlaust, að úr því þér séuð
sakiaus, þá hljótið þér að vera lafði Mar-
bourne.”
Eafði Marbourne fékk engu orði upp
komið. Það hafði ávalt verið erfitt að upp-
ræta þá ímyndan er rót hefði tekið í huga
Sir Arthurs. Þeirri hörðu raun, sem hún
hafði vonast eftir að losast úr, varð hún
enn að mæta. Segja honum að hún væri í
raun og veru konan hans. Hún misti móð-
inn, og hallaði höfði aftur á bak með lok-
uðum augum.
A næsta augnabliki stóð hann við hlið
henni, strauk hönd hennar mjúklega og
mælti:
“Mrs. Gondanza! Elg vona einlæglega,
að yður sé ekki ilt.”
“Það gengur ekkert að mér, þakka yður
fyrir!”
‘ ‘ Agætt! ’ ’ sagði Sir Arthur. ‘ ‘ Og hlust-
ið nú á mig! Alt þetta hefir gert mér léttara
um að bera fram nokkuð, sem mig langar
’ mjög mikið til að segja við yður. Eg — vildi
— segja þetta: hvernig væri það, að við, þér
og eg, leikum á þessa blaðamenn og alla
fingrafara-heimsku lögreglunnar 1 Eg meina
— á auðvitað við með því, að þér gerisit
lafði Marbourne í raun og veru.”
“Eruð þér — ert þú að biðja mín,
Arthur ? spurði hún alveg forviða af undrun.
“Já, kæra frú. Vegna þess, mín góða,
að eg hefi nú fengið ást á yður. Þetta virð-
ist víst sem fjarstæða frá manni á mínum
aldri, og eg bjóst aldrei við að segja slíkt
aftur. Á hinn bóginn hygg eg, að við séum
á — það er — nokkurn veginn á sama aldri,
ef eg mætti komast svo að orði. Það voruð
þér, sem létuð mig sjá, að það væri þýðing-
arlaust að ala æ í brjósti hinn forna ástar-
funa. Þegar á alt er litið, verður maður
að viðurkenna þá staðreynd, að aumingja
kæra Christine hafi hin síðastliðnu tuttugu
og tvö ár hvílzt í dauðans faðmi. Viljið þér
giftast mér, Mrs. Gondanza?”
Þetta var henni um megn. Hér voru
engar skýringar mögulegar.
“Já, Artliur,” sagði hún aðeins.
I hinum draumkendu orðum hennar fann
hann unaðshreim kvenlegrar undirgefni og
kysti hana jafn innilega eins og þau bæði
hefði verið tuttugu árum yngri.
“Það er hlægilegt, Mrs. Gondanza, en
þó veit eg ekki skírnarnafn yðar.”
“Christine,” sagði lafði Marbourne.
“Christine! En sú ánægjulega tilvilj-
un!” Hann faðmaði hana að sér aftur.
Bæði spruttu þau feimnislega á fætur,
eins og ungir elskendur, þegar dyrnar opn-
uðust og Hilary gekk inn í stofuna.
“Ó, þetta er dásamlegt! Það fyllir mig
fögnuði, ” hrópaði Hilary. Hún flýtti sér
til lafði Marbourne og kysti hana innilega.
“ Elskulega móðir mín!” sagði hún/
Sneri sér svo að föður sínum og mælti enn
fremur: “Þessa augnabliks höfum við orð-
ið að bíða svo lengi, pabbi! En mig drevmdi
altaf um það, þótt eg yrði að hugsa um þig,
mamma, sem dána, að einhvern tíma myndir
þú, eins og nú er orðið, koma aftur til að
dveljast alt af hér með pabba og mér. ”
“Elsku Hilary mín!” sagði Sir Arthur.
“Eg er himinglaður af að njóta blessunar-
óska þinna út af því, að Mrs. Gondanza
hefir lofast til að giftast mér.”
Hilarv deplaði augunum.
“Mrs. Gondanza! En hún er móðir
mín!”
“Hvernig veiztu það, kæra barn! Þú
varst svo ung þegar þú sást móður þína
síðast.”
“Sleppum þessu nú sem stendur, Hilarv
ástin mín.” sagði lafði Marbourne. “Hvar
er Philip?”
“Það veit eg ekki,” svaraði Hilary eins
og í mesta kæruleysi. “Hann var svo góður
að koma mér til aðstoðar — hann var mér
mjög vænn. Hann kvaddi mig í London.
Og af einhverjum orðum, er hann lét falla,
skildist mér að liann yrði að fara aftur til
Mexico.”
En Philip Clemming liafði ekki snúið á
leið til Mexico aftur. Hann hafði aðeins
fjarlægt sig, í þeirri trú, að hann vrði að
sýna algenga viðurkenning þeirri staðreynd
að Hilary væri nú ekkja.
Lafði Marbourne sendi hoiium símskeyti
og sagði honum að»wera ekki heimskulega
vanabundinn af lxefðinni. Hún sagði ekkert
um þetta við Hilary, en þegar fólksflutninga-
bifreiðarinnar var von frá jámbrautarstöð-
inni, sagði hún Hilary að fara út í sumarhús-
ið og bíð þar.
Hilary hafði séð í gegnum ráðstafanir
móður sinnar. Meðan hún sat ein í innra
herbergi sumarhússins, vissi hún vel eftir
hverjum hún beið. Hún þráði komu lians,
en var þó ]>akklát fýrir að eiga þessa kyrðar-
stund ein og út af fyrir sig.
Hér var það, sem fyrstu þræðirnir í við-
burðum þroskaára hennar höfðu spunnist.
Hér las hún í fyrstu nafnlausa bréfið, sem
tilkynti sakleysi móður hennar. Hér hafði
hún afráðið að gera samningana um að fórna
æskufegurð og yndisþokka tilveru sinnar
fyrir auðsældina, er henni gerði mögulegt að
hreinsa nafn móður sinnar af óhróðrinum, er
á því hvíldi.
Nú heyrði hún gengið að dyrunum og
stóð á fætur til að fagna Philip Clemming.
Hún hafði ætlað sér að segja honum aftur
hreinskilnislega hvað komið hefði sér til að
giftast manninum, sem þektur var eins og
Ronald Dayle. Hefði Philip nokkurn grun
um }>að, að auðsgræðgi hefði ráðið þar
nokkru um, þá væri nú hin rétta stund upp-
runnin til þess að leggja allar málsástæð-
urnar undir sjálfdæmi hans.
En hann gaf henni enga tómstund til að
gera þetta. Hann laut, með útlendingslegri
prúðmensku sinni yfir útréttar hendur henn-
ar og byrjaði í hikandi orðum að seg'ja henni
frá þeirri löngun hjarta síns að mega styðja
hana um lífsins leið til síðustu stundar. Þá
horfðust þau í augu og voru á sama augna-
blikinu umvafin hvort í annars örmum.
1 viðtalsherbergi stóra hússins á Harley
götu var Dr. Emilio á örlagaþnmginni ráð-
stefnu með þremur mjög alvarlegum mönn-
um; tveir þeirra voru læknar og einn lög-
maður — formaður félags þess, er um
margra ára skeið hafði haft umsjón með
Dayle eignunum.
“Dayle lávarður er ekki ómyndugur
maður,” benti lögmaðurinn á, “og í þessu
landi hefir ekkert vottorð verið gefið út um
það, að hann hefði veiklaða sálarkrafta. 1
Suður-Afríku var honum leyfð burtför úr
geðveikrahæli eins og allæknuðum, að mér
skilst. Hann verður því að teljast í flokki
þeirra einstaklinga, er ábyrgð beri á athöfn-
um sínum, og vilji hann ganga undir þennan
uppskurð, er Dr. — Dr. Emilio leggur til
að gerður sé á honum, þá er enginn honum
svo nákominn að geta mótmælt því. ”
“Eg framkvæmi það þá,” sagði Dr.
Emilio og hneigði sig. “Við erum allir sam-
mála —” Hann leit til stéttarbræðra sinna
— “að því er snertir veilustaðinn. ”
Þeir voru undantekningarlaust allir á
einu máli um þetta.
Og þannig atvikaðist það, að þegar
Hilary Clemming fylgdi 'eiginmanni sínum
til stóra hússins við Harley-götu, er var
brúðargjöf til þeirra beggja frá móður henn-
ar, skildu þau Jarlinn af Dayle, sem nú var
á hraðri leið til fulls afturbata, eftir í um-
sjá lávarðar og lafði Marbourne að Turnum.
Uppskurðurinn hafði hepnast ágætlega, og
Dayle myndi nú geta sezt að, heill heilsu, á
óðalseign sinni, er honum svo lengi hafði
fyrir öfugstreymi atburðanna verið af öðr-
um meinað að njóta sem réttmætur eigandi.
Og göfugmennið Dr. Bmilio, á hraðri
leið heim aftur til hins kæra sjúkrahúss síns
í útjaðri Mexicoborgar, gat með glöðum huga
sagt með sjálfum sér: “Nú er það ekkert
meira eða betra, sem eg get óskað nokkrum
þessara ástkæru vina minna; mér virðist
svo, sem þau hljóti að verða hamingjusöm
ávalt héðan í frá og .til æfiloka.”
S Ö G U L O K
I litla þorpinu
Eftir Cecil C. Foster.
Þau voru á heimleið úr smávægilegri
kaupskaparferð frá þorpsbúðinni og nærri
komin að garðshliðinu sínu, þegar þau
hevrðu drunur loftfarsins yfir hægfara at-
hafnaklið litla þorpsins, er hjúfraði sig' af-
skekt og ánægt í faðmi grassvarðarins alt
um kring; virtist þeim titrandi æðasláttur
vélknúða hreyfilsins eins og fjarstæður og ó-
trúlegur atburður. En nú var slíkur hávaði
viðurkendur sem óhjákvæmilegur, því þorp-
ið stóð skamt uppi á'strönd Ermarsundsins.
“Heldurðu að þetta sé eitt af okkar loft-
förum, eða þýzkarans, Arthur?” spurði lnin.
Mr. Devlin leit til konu sinnar. “Þetta
hljómar líkt og í Messerschmidt,” sagði haiin
og hagræddi litlu sykurs og- smjörs bögglun-
um á handlegg sínum um leið og hann gaut
augum upp í glatt sólskinið. Eftir ofurlitla
stund kom liann auga á loftfarið skamt ofan
við háreistar álmviðar-bjarkirnar í vestur-
átt.
“Þarna er það, Janet,” sagði hann og'
benti fingri í áttina til loftfarsins.
Hún leit þangað, sem fingur lians vís-
aði; gaf til kynna að einnig hún sæi fluguna,
og hrukkurnar út frá augnakrókunum urðu
fleiri og dýpri við áreynsluna af að greina
loftfarið úti í geimnum.
“Við skulum komast lieim,” sagði hún
kvíðafull. “Þetta getur verið sprengju-
f luga. ’ ’
Hann leit aftur til konu sinnar, á silfur-
hærurnar ofan við rauðbleikar kinnarnar, og'
í augu hans kom skyndilega kærleiksþrung-
inn umhyggjusvipur. “Það er ekki sprengju-
far,” sagði liann í hughreystingartón. “Það
er bara bardaga-fluga, á leið til Erakklands,
og ónáðar okkur ekkert. ”
Alt í einu stefndi Messerschmidt-flug-
farið niður á við og urr hreyfilsins barst
eins og þrumuguýr að eyrum þeim. Við
aðkomu þessarar óvæntu hættu, greip liann
um handleg'g konunnar og þau liröðuðu sér
hálf-hlaupandi til skjólsins í lieimili sínu.
Hann hafði aðeins lyft garðshliðsklinkunni
þegar hann heyrði reiðiþytinn, er vélbyssu-
kúlurnar skullu á götunni að baki þeim.
“Hraðaðu þér, Janet,” sagði hann.
“Við skeytum ekkert um að loka hliðinu. ”
“Já, Ar . . . .” Orðin hljóðnuðu í hálsi
henni og liendur liennar hnigu máttvana, en
hún féll örmagna upp að lionum.
Skelfing greip huga Mr. Devlins og
hann vafði örmum haltrandi konuna við hlið
sér. Hann lagði hana mjúklega á grassvörð-
inn, og er hann losaði hendur sínar voru þær
blóði litaðar. Hann starði á þetta eitt
augnablik, eins og hann gæti ekki trúað eigin
sjón sinni. Svo leit hann á brjóst hennar.
Einnig þau voru roðin blóði.
“Janet! Janet!” sagði liann í bænar-
rómi. “Þetta getur ekki verið. Talaðu við
mig!”
Eftir augnabliksstund opnaði hún aug-
un og brosti til hans. “Þetta ert þú,
Arthur,” hvíslaði hún og þreifaði um leið
með skjálfandi fingrum um háls sér. “Er
ekki . . . keðjan . . . hér?”
Eitt augnablik lokaði liann augum sín-
um eins og í bæn; er hann leit upp aftur
örlaði blóð af vörum henni.
“Þú sendir hana burtu,” livíslaði liann.
Hún hrevfði liöfuðið ögn og sagði: “Eg'
. . . man . . . nú . . .” Augu hennar lokuð-
ust þreytulega og höfuðið hallaðist ögn út
af eins og niður á kodda, er þar væri.
Nokkra stund kraup Mr. Devlin með
lotnu höfði yfir hinn máttvana líkama Janet
sinnar og þrýsti höndum hennar að brjósti
sér, en er hann stóð á fætur aftur skein reiði-
blossinn gegnum angistar-tárin í auguffi
hans.
Hann reiddi upp hnefann í áttina, er
flugreiðin hafði stefnt burt og sólarljósið
kastaði dýrðarljóma á silfurhært höfuð hon-
um. “Þú skalt gjalda þunglega fyrir þetta
ljóta óhæfuverk!” mælti hann í hótunartón.
“Svo vissulega, sem blóðið bifast í æðum
mér, munt ]>ú gjalda þessa!”
Og á þessu sama augnabliki fór ungi
Nazista-flugmaðurinn, með liáðslegt yfir-
lætisbros á vör, áleiðis austur geiminn.
Þetta hafði verið happadrjúg morgunför,
jafnvel þótt Karl kæmi ekki aftur með hon-
um austur, til flugfaraistöðvauna í Frakk-
landi. En Karl var líka ekki dauður, því
hann hafði séð hann kasta sér út til land-
töku í fallhlíf, þegar loftvarnarbyssumar
höfðu skotið beint á annað flugfarið, ]>að er
Karl stýrði, þeirra tveg'gja, er samfara
höfðu flogið þennan morguninn.
Já, þet.ta hafði verið afrekarík morgun-
ferð, hugði hann og brosti aftur, er hann
leit yfir athafnir sínar. Hann liefði séð
sprengjurnar sínar sundrast á strætinu,
stóru fólksferðabifreiðina þeytast í loft upp
eins og þistilgein í vindhviðu, rekast á vegg.
stórrar kaupsýsluhallar og veg'gi hússins
hrynja saman eins og pappa-leikliús barna
væri. Það hefði verið gaman að sjá ensku
svínin þyrpast eins og maur inn í þúfur sín-
ar, er Messerschmidt-flugan hans þrumaði
yfir höfðum þeirra. Atvikið í litla þorpinu
hefði aðeins yerið gamansamur aukaleikui',
til dægrastyttingar, því sprengjur hans hefði
þá þyrir æðitíma allar verið uppnotaðar.