Lögberg - 01.10.1942, Blaðsíða 4

4
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 1. OKTÓBER, 1942
----------lögberg----------------------
GefiS út hvern fimtudag af
THE COLUMBIA PRESS, LIMITED
695 Sargent Ave., Winnipeg, Manitoba
Utanáskrift ritstjórans:
EDITOR LOGBERG,
695 Sargent Ave., Winnipeg Man.
Editor: EINAR P. JÓNSSON
Verð $3.00 um árið — Borgist fyrirfram
The “Lögrberg” is printed and published by
The Colurnbia Press, Himited, 69 5 Sargent Avenue
Winnipeg, Manitoba
PHONE 86 327
• Afturelding
í einu kraftakvæða sinna kemst ljóðjöfur-
inh Einar Benediktsson þannig að orði: “Sekur
er sá einn, sem tapar”; þetta má vitaskuld
skilja á fleiri en einn veg; en holt er það engu
sð síður að brjóta til mergjar þá raunspeki, er
i orðum skáldsins felst.
Því hefir nýlega verið haldið fram, að vér
Vestmenn værum í þjóðræknislegum skilningi
með annan fótinn í gröfinni; vitanlega eru allir
menn, sem í heim þennan fæðast, ávalt með
annan fótinn í gröfinni, svo hér er engan veg-
inn um neina nýja heimspeki að ræða. En
staðhæfingar af þessu tagi eru oss alt annað en
hollar; á hinu ríður oss meir, að tala kjark í
sjálfa oss og samferðamenn vora, því í kjölfar
vonleysisins siglir sekt, sem ekki verður auð-
veldlega afþvegin. Væri það rétt, að vér Vest-
menn hefðum í þjóðræknislegum skilningi alt af
verið að tapa, myndum vér illu heilli hafa gerst
sekir um trúnaðarrof við uppruna vorn, tungu
vora og þann guð, sem gaf stofnþjóð vorri ís-
land, tunguna, sólarljóðin og eddurnar; slíkt
getum vér hvorki né viljum viðurkenna, þótt
eitt og annað hafi hjá oss farið í handaskolum á
vettvangi þjóðræknissamtaka vorra; á þessum
sviðum er auðsærrar aftureldingar vart, er
spáir giftudrýgri athöfnum og hækkandi degi.
Laugardagsskóli Þjóðræknisfélagsins í Winni-
peg og hliðstæð íslenzkufræðsla út um ný-
bygðir vorar, er talandi vottur áminstrar aftur-
eldíngar, því verndun vors tigna máls felur í
sér djúpstæðan menningarþroska; það er fyrir
löngu vitað og viðurkent, að hver kynslóð, hver
þjóð, réttdæmist eftir málsmenning sinni; virð-
ingar hverrar þjóðar fyrir helgidómum ættar
og uppruna, speglast í meðferð hins skráða og
mælta máls; áhrif Fjölnismanna á málfar Is-
lendinga taka af öll tvímæli í þessu efni; með
endurvökustarfsemi sinni á vettvangi íslenzkrar
málsmenningar, leiddu þeir yfir þjóðina nýja
gullöld, sem hún í ríkum mæli býr að enn
þann dag í dag.
Vér megum aldrei telja oss sjálfum trú
um, né heldur láta öðrum líðast það, að alt sé
komið á heljarþrömina ■'í þjóðræknismálum
vorum, því slíkt væri óverjanleg fjarstæða; enn
sem fyr réttir æskan fram örvandi hönd verði
hún vör þess skilnings og þeirrar samúðar frá
vorri hálfu, sem hún á heimting á að fá.
Laugardagsskóli þjóðræknisfélagsins hefir
vaxið að vinsældum frá ári til árs, enda er
hann sú stofnun, sem íslenzkt fólk í þessari
borg ætti að fylkja sér einhuga um; sú undir-
staða, sem byggja verður á; skólinn og heim-
ilin verða að taka höndum saman í þessu efni,
og gera starfsemina að lífrænni, samstiltri
heild; enda má því aðeins vænta tilætlaðs
árangurs af kenslunni, að foréldri þeirra barna,
er skólann sækja, fullræki skyldur sínar heima
fyrir, og tali íslenzku vði börnin eins oft og
því framast verði viðkomið; þetta gera vita-
skuld margir, en þó hvergi nærri nógu margir.
Nú er að því komið, að Laugardagsskólinn
hefji starf sitt á ný; hann hefir eins og að
undanförnu, úrvals kenslukröftum á að skipa;
kennaraliði, er vegna ræktar við vora tignu
tungu, leggur fram krafta sína með öllu endur-
gjaldslaust; af þessu má mikið læra, og ætti
slíkt að verða foreldrum nokkur hvöt til þess,
að brýna fyrir börnum sínum gagnsemi kensl-
unnar; endurgjald forráðamanna og kennara
skólans er fólgið í því hver áhugi kemur í ljós
bjá nemendum hans og foreldrum þeirra, því
um námshæfileika íslenzkra barna verður eigi
efast.
Engum einum manni á Laugardagsskólinn
eins mikið að þakka og Ásmundi P. Jóhanns-
syni, sem verið hefir “sverð hans og skjöldur”
frá byrjunartíð, og er enn; ef allir sýndu í
verki jafn eldlegan áhuga fyrir þjóðræknis-
málum vorum og Ásmundur hefir gert, væri
drjúgum meira um árangur starfseminnar; því
þó orðin séu til alls fyrst, eru það jafnan verkin,
sem skýrast tala.
Mjög hefir það gert kennurum Laugardags-
skólans örðugra um vik, en ella myndi verið
bafa, hve torvelt hefir verið um öflun viðeig-
andi kenslubóka; nú eru horfur á að úr þessu
verði bætt fyrir atbeina framkvæmdarnefndar
Þjóðræknisfélagsins, og milliþinganefndar þess
í fræðslumálum, er lagt hafa drög til öflunar
kenslubóka frá Islandi. Sýnishorn af bókum
þessum eru þegar komin vestur, sém góðu spá
um nothæfni; þessi ráðstöfun hefði átt að hafa
verið gerð fyr, þó betra sé seint en aldrei. Pant-
anir að allmiklu upplagi af kenslubókum þess-
um, hafa nú verið sendar forseta Þjóðræknisfé-
lagsins hemia, Árna G. Eylands, víðkunnum á-
hugamanni, sem mjög æltur sér hugarhaldið
um þjóðræknissamtök vor Vestmanna; úr þeirri
átt má vafalaust skjótra og góðra undirtekta
vænta.
Vér Vestmenn eigum helgan dóm að
vernda þar sem vor tigna tunga á í hlut; tung-
an, sem svo er máttug og 'megin-djúp, að hún á
“orð yfir alt, sem er hugsað á jörðu.”
Frá vöggu til grafar
(Framh.)
II.
Eg hefi drepið á ýmislegt, sem órækar
sannanir þess að Nýja ísland hefir í hugsun og
framkvæmdum verið vagga þjóðar vorrar
'vestan hafs; um það þarf hvorki fleiri orð né
fvllri rök. En ef einhver kynni að rengja það,
þá væri auðvelt að tilfæra mörg atriði og merk
úr sögu bygðanna, sem alveg tækju af skarið
í því efni. Við sleppum því vöggunni; látum
þetta nægja að því er hana snertir.
En þá er gröfin. Það er venjulega geð-
feldara að tala um vögguna en gröfina. Um-
hverfis vögguna vakna oftast vonir, gleði, sól-
skin og sæla; en við gröfina grátur og sorgir.
•
Hér bregður talsvert út af því venjulega.
í kringum vöggu Vestur-íslendinga fyrstu árin
í Nýja íslandi ríkti allsleysi og erfiðleikar,
harðindi og jafnvel hungurdauði. En upprisan
úr vöggunni og þroski þjóðarinnar á göngunm
þaðan hefir gert það að verkum að friðsæla og
fögnuður haldast í hendur umhverfis gamla
fólkið þótt það geri sér glögga grein fyrir því
að nóttin sé í nánd. Það þykir ef til vill ekki
tiga vel við að minna á “háttatíma” æfinnar
og hvíldarstaðinn, sem nefndur er “gröf,” en
sannleikurinn er sá að því þarf engin sorg að
vera samfara. Maðurinn, sem leggur leið sína
út í kirkjugarð og kaupir þar hvílustaði fyrir
sjálfan sig og sína, gerir það ekki með neinum
kvíða eða þunglyndi; hann gerir það eins og
hvert annað verk, sem hagsýni og framsýni
leggja honum á herðar. En þegar hann hefir
leyst það verk af hendi, .þá hefir hann líka
ráðið það við sig hvar hann ætli sér að leggj-
ast til hinstu hvíldar; hann gerir þetta með
glöðu geði. Hann er ekki að hugsa um dauð-
ann sem nálægan óvin; en hann veit, að sá tími
kemur einhvern tíma, að þeir mætast og hann
hugsar eins og sálmaskáldið góða: “Kom þú
sæll þegar þú vilt.”
I þessum anda og þessum skilningi var það
þegar ýmsir vorra beztu bræðra stofnuðu til
gamalmenna heimilisins á Gimli. Með þeirri
stofnun var það ákveðið hvar þeir skyldu njóta
hinstu hvíldar sem seinastir yrðu í lestinni:
með þeirri stofnun var það ákveðið að "gröf"
Vestur-íslendinga skyldi vera á sömu stöðvum
og vaggan hafði verið.
Gamalmennaheimilið gjörbreytti íslenzkri
elli vor á meðal: áður horfði fjöldi fólks fram
á elliárin með kvíða og sársauka. Að hrekjast
í stað úr stað; vera nokkurs konar hornreka um
langt, dimt og kalt æfikvöld eftir erfiðan og
þreytandi æfidag, það voru forlög margra; það
var oft síðasti áfanginn til grafarinnar.
1 þessu efni hafa miklar breytingar átt sér
stað. Nú eru íslendingar víðsvegar um alt
þetta mikla land, sem bókstaflega hlakka til
haustsins, hlakka til elliáranna; hlakka til þess
að komast í lygna og friðsæla höfn eftir alls
konar hættur og hrakninga.
Gamalmennaheimilið á Gimli er ef til vill
allra rækasta vitnið, sem sýnir að Nýja ísland
hefir verið og er enn skoðað sem hjartastöð
Vestur-íslendinga. Betel er áreiðanlega merk-
asta, þarfasta og mannúðarríkasta stofnun, sem
Vestmenn hafa haft með höndum og á því leik-
ur enginn efi að hún lifir lengst allra vorra
íslenzku stofnana. Þegar allur annar félags-
skapur, öll önnur þjóðræknisstörf eru um garð
gengin, heldur Betel áfram að opna dyr sínar
fvrir hrumum og öldnum íslendingum víðsveg-
ar að úr þessari álfu; þar verður síðast töluð
íslenzk tunga hér vestra; þaðan verður síðasta
íslenzka liðna líkið borið til grafar.
Eg man eftir því þegar þetta fyrirtæki var
byrjað; um sum atriði fyrirkomulagsins urðu
fyrst skiftar skoðanir. En hér var um nokkuð
að ræða, sem öllum fanst innan skamms sjálf-
sagt að styðja. Eg man sérstaklega eftir tæki-
íæri, sem til þess gáfust að sýna í verki vin-
sældir þess. Eg vann við Lögberg árið 1916,
skrifaði fáeinar línur í unglingadálkinn “Sól-
skin” og fór fram á það að ungu börnin gæfu
gömlu börnunum jólagjöf; stakk eg upp á því
að hvert barn, sem taka vildi þátt í þessu, gæfi
5 cent; eg sagðist búast við að safna mætti
$40 á þennan hátt og þá fengi hvert gamla
barnið $1.00 í jólagjöf, en það ár voru 40 vist-
menn á Betel. Þetta þótti mörgum svo öfga-
kent að engu tali tæki: “Fjörutíu dalir í fimm
centa samskotum,” var sagt. “Þvílíkt! Það
er ekki bjartsýni, það er blátt áfram vitleysa.”
En viti menn; innan fárra
daga byrjuðu peningabréf að
streyma til blaðsins úr öllum
áttum mörg bréf á dag, viku eftir
viku. Og þessi centa-hríð hélt
áfram þangað til eg hafði veitt
móttöku rúmlega þúsund dölum.
Nöfn gefendanna eru öll birt í
Sólskini, og það er eftirtekta-
vert nú eftir fjórðung úr öld, að
líta yfir þessa nafnaskrá.
(Niðurl. næst)
Sig. Júl. Jóhannesson.
Frægir njósnarar
Eftir Leif Beckman. ..........
[Þessi grein er lauslega
þýdd úr sænsku blaði,
Hemmets Journal, sem gefið
er út í Stokkhólmi.—Ritstj.]
Athugum fyrst lauslega vinnu-
brögð nútíma leyniþjónustu.
Nokkrir liðsforingjar í herdeild
G ræða saman um bréf, sem
þeim hefir nýlega borist frá um-
boðsmanni þeirra í borginni X.
Fyrir almenningssjónum er hér
um venjulegt verzlunarbréf að
ræða, en sé það lesið af réttum
viðtakendum,, er það saman-
hangandi dulmál, sem skýrir frá
því, að miklar framkvæmdir séu
hafnar í X. Þar hafi nýlega
verið reistir skálar handa 1200
verkamönnum, og nú sé þang-
að kominn hópur verkfræðinga.
Það er bersýnilega verið að víg-
girða borgina.
Fjórum mánuðum seinna er
víggirðingu þessarar borgar lok-
ið, og liðsforingjarnir í G hafa
fylgst nákvæmlega með öllu,
sem þar hefir gerst, enda þótt
þeir hafi hvergi nærri komið.
Þeir hafa fengið alla sína vitn-
eskju frá umboðsmönnum sín-
um, stríðsnjósnurum, sem hafa
sent liðsforingjunum í dulmáls-
bréfum nákvæma skýrslu um
alt, sem gerst hefir: tölu verka-
mannanna, tegund byggingar-
efnis, hve mikið hafi verið notað
af hverri efnistegund o. s. frv.
Einnig fá liðsforingjarnir að
vita, hvað verkfcæðingunum
hafi farið á milli, þegar þeir
hafi setið að sumbli í gildaskál-
um borgarinnar. Ekki hefir
gleymst að geta vígbúnaðarins
þar, og njósnarinn Y í bæ, sem
er 300 mílur frá borginni X, hef-
ir líka sent liðsforingjunum í of-
boð sakleysislegu bréfi upplýs-
ingar um, að fluttar hafi verið
til X fjórar 14 þuml. fallbyssur.
Upplýsingarnar eru margvísleg-
ar, og þær stryema til viðtak-
enda úr ýmsum áttum. All-
mikið af þessu er nú heldur
lítils virði, en þegar búið er að
sálda fréttirnar og hagræða því,
sem að gagni má koma, verður
eftir allítarleg lýsing á víggirð-
ingunum um X, og liðsforingj-
arnir í G vita upp á hár, hvers
virði þær eru og hvernig á að
vinna þær á sem hagkvæmastan
hátt. Um slíkt ríkir ekki lengur
neinn vafi í herbúðum óvin-
anna.
Njósnarar hafa einnig það
mikilvæga hlutverk á hendi að
skýra frá háttalagi yfirmann-
anna íherliði óvinanna, skoðun-
um þeirra, sérkennum og örðug-
leikum, sem þeir kunna að rata
í. í sambandi við hið síðast-
nefnda er ekki úr vegi að minn-
ast á Redl, hinn margumrædda
hershöfðingja í Prag. Það var
um það bil þrem árum áður en
heimstyrjöldin 1914—18 skall á,
að rússneska leyniþjónustan í
Varsjá fékk bréf frá umboðs-
manni sínum í Prag, sem þá
var í Austurríki. I bréfinu stóð,
að Redl hershöfðingi, formaður
austurríska herforingjaráðsins í
Prag, hefði lent í klónum á
okurkörlum. Nú var ekki beðið
boðanna. Maður, sem er í fjár-
þröng, þarfnast vitanlega fyrst
og fremst peninga. Fyrir þá
kann hann að vilja vinna eitt-
hvert smávgeis viðvik. Áður en
varir er einn af njósnurum
rússnesku leyniþjónustunnar
kominn á fund Redls hershöfð-
ingja. Njósnarinn veit alt um
hagi hershöfðingjans, þekkir
alla hans snöggu bletti og hótar
að ljósta þegar í stað upp leynd-
armálum hans, nema hann ger-
ist landráðamaður—svíki föður-
land sitt. Það er hverri þjóð
mikils virði, að embættismenn
hennar hafi hreinan skjöld,
þannig að misendismenn geti
ekki ógnað þeim með afhjúpun
óþægilegra leyndarmála. Alveg
sérstaklega á það við um yfir-
menn í hernaði. Það hefir verið
sagt, að Redl hershöfðingi hafi
selt Rússum vitneskjuna um öll
hernaðaráform Austurríkis-
manna fyrir heimsstyrjöldina.
Slíkt nær vitanlega engri átt,
því að um þau var honum þá
ekki kunnugt. Það, sem hann
sagði rússnesku njósnurunum,
var, hvað herdeild hans sjálfs
ætti að gera, ef til styrjaldar við
Rússa kæmi. Að því loknu var
Redl svikinn á þann hátt, að
ódæði hans var ljóstað upp í
nafnlausu bréfi, sem yfirmönn-
um hans var sent. Þegar hann
sá, hvernig komið var, skaut
hann sig, en austurríska herfor-
ingjaráðið sá sér ekki annað
fært en að gerbreyta áætlunum
þeim, sem hann hafði ljóstað
upp.
Redl-málið varpar skýru ljósi
yfir, hvers virði það er að hafa
skipulagðar njósnarstöðvar. En
svo eru til annars konar njósn-
arar: æfintýramenn með mis-
mikla glæpahneigð, sem vinna
bak við tjöldin í þágu óhlut-
vandra stjórnmálamanna. Til
þess að kynnast mikilhæfasta
njósnara af þessari tegund, sem
sögur fara af, verðum við að
bregða okkur alllangt aftur í
tímann — til Napóleons-styrj-
aldanna.
5. ágúst 1770 var óheilladagur
í sögu Austurríkis. Þá var þar í
heiminn borinn, skamt frá
Strassburg, maður nokkur. Karl
Lúðvík Schulmeister að nafni.
Jafnskjótt sem menn fengu að-
gang að skjalasöfnum Habs-
borgaranna, varð unt að öðlast
sæmilega hugmynd um æfiferil
þessa manns. Um tvítugt var
hann orðinn nýlenduvörusali í
Strassburg. En verzlunin var í
rauninni einungis til þess að
villa mönnum sýn. Hún sjálf
var mjög lítils virði, en í skjóli
hennar var rekin umsvifamikil
laumuverzlun o. fl., sem gaf
góðan arð. Eigandi hennar
hafði altaf nóg fé handa á milli.
Oft hvarf hann, þegar minst
vonum varði, frá Strassburg og
sást þar síðan ekki tímunum
saman. Enginn vafi leikur á
því, að hann hefir þá þegar ver-
ið í njósnarleiðangrum, ýmist í
Frakklandi, Þýzkalandi eða á
ítalíu. Hann vann um þær
mundir jöfnum höndum fyrir
Frakka og Austurríkismenn.
Þar sem hann var Elsassbúi, var
honum nokkurn veginn jafn-
sama um báðar þessar þjóðir.
Hann hafði með hvorugri þeirra
samúð. Það, sem eingöngu réð
gjörðum hans, var, hver borg-
aði honum bezt í hvert sinn.
Þann 30. sept. 1805 er Schul-
meister þessi hins vegar hvorki
nýlenduvörusali, smyglari né
njósnari. Þá situr hann í fang-
elsi í Strassburg, ákærður fyrir
skuldasöfnun. En fangavistin
varð ekki langvinn. Maður, bú-
inn hæfileikum Schulmeisters,
lætur ekki til langframa halda
sér í svartholinu fyrir skuldir!
Áður en varir er einn af trún-
aðarmönnum Napóleons mikla,
Savari hershöfðingi, kominn til
Strassburg. Hann hefir það
mikilvæga hlutverk á hendi að
kanna öll héruðin milli Dónár
og Rínar, því að her Napóleons
er nú á leið til Austurríkis í
fjórum miklum herdeildum.
Savari frétti þegar til Schul-
meisters, lét óðara losa hann úr
fangelsinu og fór með hann á
fund Napóleons. Þar með hóf
laumusalinn í Strassburg starf
sitt, sem eins konar erkinjósn-
ari veraldarsögunnar.
Sagnfræðingar hafa jafnan
látið í ljós undrun yfir því, að
Mack hershöfðingi, yfirmaður
austurrískrar herdeildar, skyldi
halda kyrru fyrir í Ulm, í stað
þess að ganga í lið með megin-
her lands síns. Ekkert gat
komið sér betur fyrir Napóleon
en þessi ráðabreytni Macks, því
að vitanlega var Frökkum hent-
ugast að mæta ekki sameinuðum
herjum andstæðinganna. Hæg-
ast var að sigra þá í smærri
flokkum. Það var Schulmeister,
sem skipulagði ófarir Aústur-
ríkismanna. Hann ávann sér
fyrst traust Macks hershöfðingja
með því að selja honum vissar,
tiltölulega ómerkilegar upplýs-
ingar um frakkneska herinn.
Þessar upplýsingar reyndust
jafnan sannar og nákvæmar.
Þegar Mack ætlaði með her sinn
út úr Ulm, sagði Schulmeister
honum, að nú væri óðs manns
æði að leggja til orustu við
Napóleon. Mack ákvað þá að
halda kyrru fyrir í Ulm.
Nokkrum vikum seinna gaf
Mack her sínum skipun um að
halda af stað til móts við her
Napóleons, en þá færði Schul-
meister honum þær fregnir, að
uppreisn hefði brotist út í París,
að enskar hersveitir væru komn-
ar til Boulogne og að frakkneski
herinn væri þar af leiðandi á
hraðri heimför. Þetta varð til
þess, að Mack~ hershöfðingi ger-
breytti áformi sínu og ákvað að
doka enn við. Afleiðingin varð
sú, að 20. október varð hann að
gefast upp ásamt 50,000 manna
liði fyrir hersveitum Napóleons,
sem skyndilega komu honum í
opna skjöldu.
Schulmeister hélt nú til Vín-
arborgar. Á leiðinni þangað
hitti hann Mervdlet hershöfð-
ingja, ávann sér þegar í stað
traust hans og fékk hjá hon-
um að leika algerlega lausum
hala meðal austurríska hersins.
Síðan sendi hann Napóleon ná-
kvæmar skýrslur um alt, sem
hann sá og heyrði. En þegar
Schulmeister kom til Vínarborg-
ar, var hann svikinn og dreginn
fyrir lög og dóm. Enda þótt
ekki skorti sakargiftir, tókst
Schulmeister að verja sig svo
meistaralega fyrir réttinum, að
nærri lá, að dómararnir héldu,
að hann væri vinveittari Aust-
urríki en nokkur af þegnum
þess. Var Schulmeister nú náð-
aður um stundarsakir og því
næst sendur til Ungverjalands
undir eins konar eftirliti. Vitan-
lega tókst honum að sleppa úr
klóm eftirlitsmanna sinna, og
þegar Napóleon hertók Vínar-
borg, 15. nóv. 1805, gerði hann
þennan erkinjósnara sinn að
yfirmanni frakknesku lögregl-
unnar þar í borg. Schulmeister
kallaði sig nú “herra Karl,” og
átti það nafn fyrir sér að verða
frægt í Berlín, Weimar, Rostock,
Königsberg og Erfurt.
Napóleon lagði nú undir sig
hvert þýzka ríkið á fætur öðru,
og því næst var friður saminn.
Schulmeister fluttist þá til
Meinau, sem er í grend við
Strassburg og hugðist að lifa
þar rólegu lífi, því að hann var
nú orðinn auðugur maður. En
hann gleymdi ekki velgerðar-
manni sínum, hinum mikla
frakkneska stríðsjöfri, og hafði
því jafnan gát á öllu því mark-
verðasta, er gerðist handan Rín-
ar. Hafði hann einkaumráð yfir
e. k. síma, sem hann gat á tæp-
um 6 mínútum sent skilaboð
með (um 24 millistöðvar) frá
Strassburg til Parísar.
En nú tók að halla undan fæti
hjá Schulmeister. Eftir því.
sem meira svarf að Napóleoni,
átti hann örðugra uppdráttar.
Síðustu æfiár sín lifði Schul-
meister í fátækt og óvirðingu.
Hann andaðist í Strassburg árið
1853.
Njósnarar af hans tagi eru nú
að mestu úr sögunni. Nútíma
njósnarstarfsemi er rekin með
vélrænu skipulagi af samstarfs-
mönnum, þar sem bæði eru að
verki afburða tungumálamenn
og tæknissérfræðingar. Nútíma-
virkjum og hergögnum verður
ekki lýst að neinu gagni nema
af hálærðum sérfræðingum-
I