Lögberg - 01.10.1942, Blaðsíða 7

LÖGBERG. FIMTUDAGINN 1. OKTÓBER, 1942
7
Herinn Guðs
Ekki væri í oss “hjarta kjöts,”
ef oss gengi eigi til instu til-
finninga hernaðartíðindin geig-
vænlegu, sem nú svífa um alt.
Ekki einungis tíðindi vorrar
eigin hliðar, heldur einnig sárs-
aukavera þeirra í hópi óvina
vorra, sem líka líða svo ægilega
fyrir að hafa verið steypt í
fylgisöldu villidýrsæðisins. En
vér eigum ekki ráð á öðru full-
komnara til varnar tilveru vorri,
sem menskar verur, en sverðinu
og því, sem undir það heyrir, til
þess að mæta því eiturflóði af
villimensku, sem á oss ræðst.
Við það verður að sitja.
Eg sagði vér hefðum ekki
annað en sverðið og aðstoðir
þess. — Jú, vér höfum fleira.
Vér höfum sverð andans. Guðs
orð og Guðs her á þessari jörð
eru sístarfandi í öllum möguleg-
um deildum og á öllum hugsan-
legum sviðum frá einu endi-
marki jarðar til annars.
í fyrra heimsstríðinu (1914—
1918) var svo út gefið af þeim,
sem hefðu átt að vita, að Sálu-
hjálparherinn væri stærri en
allur hinn vopnaði her jarðar á
meðan styrjöldin stóð sem ægi-
legust.
Hvort að þessi sérstaka deild
af Drottins her á jörðinni er
mannflest nú, veit eg ekki, þó
mikið beri fyrir um starfið þar.
Deildirnar eru ótal margar.
Hvar sem herirnir eru, þar er
einnig kirkja Guðs og þjónusta
hennar svo margvísleg, að
erfitt, ef ekki ómögulegt, er upp
að telja né útreikna svo ná-
kvæmt væri. Heima fyrir líka.
Kirkjurnar, líknarstörfin, skól-
ana, einstaklingsbaráttuna hér
og þar, ekki sízt nú. Barátta
heima fyrir, barátta þeirra er
fylgja hernum, sem prestar,
læknar, hjúkrunarkonur, tíð-
indamenn og ýmsrar annarar
þjónustu menn, karl og kona, er
gefa sig undir hörmungar stríðs-
ins og standa undir eldgýgum
þess, til þess að veita mönnun-
um þjónustu. Vér vitum ei hve
margir þeir og þær eru, hér og
þar en vér vitum að það er
mikill skari og að hver ein-
staklingur í þessum hópi sann-
ar að við orðin er staðið, er út
voru gefin endur fyrir löngu.
“Og sjá, eg er með yður alla
daga, alt til enda veraldar.”
Ein ný deild af guðinnblásnu
starfi, sem lætur mikið til sín
taka nú, hefir bæzt við á seinni
tímum, — það er “kirkja lofts-
ins.” Á öldum loftsins berast
nú iðulega til manns guðsþjón-
ustur, prýðilegar, með jafn-
ágætum sálmasöng frá ýmsum
sann kristnum kirkjum. Ákveðn-
ar kirkjudeildir láta stöðugt til
sín heyra í gegnum canadiska
víðvarpið fyrir atbeina Canadian
Religious Advisory Council.
Anglican kirkjan, lúterska kirkj-
an, Presbytera, United og Bapt-
ista kirkjurnar halda uppi guðs-
þjónustum á hverjum morgni
virkra daga, í fimtán mínútur;
Byrja þegar klukkuna vantar
fimtán mínútur í níu á vorum
slóðum hér, og lýkur við á mín-
útunni níu. Ræðurnar eru því
eins stuttar og nokkur getur á
kosið. Þær eru líka, nærri all-
ar, sem eg hefi heyrt, heilar eða
á pörtum, eins góðar og maður
getur á kosið.
Sálmasöngurinn er jafn prýði-
legur. CBC kórinn syngur
yndislega og sálmarnir eru úr-
val. Eg veit til að bæði ungir
og gamlir, sem og ötulasta ald-
ursskeiðið hefir oft notið mikils
góðs af þessum guðsþjónustum.
Á sunnudögum er full guðs-
þjónusta flutt fyrir atbeina þess-
arar sömu nefndar og CBC.
Svo sem mörgum er kunnugt
hefir síra Valdimar J. Eylands
oft prédikað í gegnum þetta
landsnefndar útvarp.
Síra Valdimar virðist hafa
hlotið það í vöggugjöf að geta
flutt Guðs orð svo að bæði sann-
leikurinn njóti sín, líka svo að
mannshjartað veiti honum við-
töku. Það hefir því verið bæði
nytsemi og ánægja að heyra
hann. Þrítugasta ágúst (1942),
heyrðum við her, ásamt nokkr-
um gestkomandi, þá prýðilegu
ræðu er hann flutti þá; okkur
öllum, sem heyrðu til uppbygg-
ingar. Hvert orð heyrðist hátt
og skýrt, svo sem hann væri rétt
hjá okkur.
Söngflokkinn heyrðum við
vitaskuld ágætlega líka. Hann
hljómaði yndisléga fagurt til
okkar. Við hér erum þakklát
öllum, sem hlut eiga að máli í
framleiðslu þessara atburða, því
þó maður, því miður geti ekki
eðlilegra kringumstæðna vegna,
notið þess alls, þá nýtur maður
mikils — á parti eða heilt — og
það er í það heila tekið bæði
vel hugsað og vel flutt og verk-
ar því sem dögg af himni á þura
jörð. Mannssálin þarf þessa alt
af við og það er ánægjulegt að
vita að slíkt samstarf er vor á
meðal.
Kona, sem um allmörg ár var
kennari í Canada, skrifaði mér
viðvíkjandi útvarpsræðum séra
Valdimars J. Eylands í vetur
sem leið: “At last I heard
Rev. Eylands on the radio. He
is very dignified and a depend-
able leader. I like him very
much.” Á íslenzku: Loks heyrði
eg séra Eylands í útvarpinu.
Hann er sérlega tiginn maður
og ábyggilegur leiðtogi. Mér
geðjast fjarska vel xað honum.”
Margar aðrar kirkjudeildir
nota öldur loftsins til þess að
tala máli umbótanna til mann-
anna barna, fríkirkjur og fast-_
ákveðnar tala af alhuga um til-
veru almáttugs Guðs og hans
frelsandi og líknarfulla kærleika
í Jesú Kristi frelsara vorum.
Áður en eg skil við þetta mál
nú, vil eg minnast í fám orð-
um á heimastarfið hér.
í Leslie eru tvær kirkjur:
United Lutheran Church og
United Church. U. C. saman-
stendur “eingöngu af ensku-
mælandi fólki en í U. L. er fólk
af nokkrum þjóðernum, ís-
lendingar þar á meðal og íslenzk
messa flutt að Westside skóla
húsi, einu sinni í mánuði. í vet-
ur sem leið flutti séra Carl J.
Olson jólamessu á íslenzku í
kirkjunni í Leslie, mikið og fag-
urt erindi. Þegar vor þjóðkunm
atkvæða kennimaður, séra Carl
J. Olson fór, kom hingað séra
Theodore Sigurdsson, sonur séra
Jónasar sál. Sigurdösonar.
Bæði vegna ætternis mannsins
og svo vegna þess að hann hafði
flutt hér eina messu áður, fyrir
einum tíu árum síðan, hugðu
menn gott til þessa unga manns,
og eftir því sem eg veit bezt,
fyrir þær guðsþjónustur, sem
séra Theodore hefir flutt í
Leslie, á Westside og í Foam
Lake, þá eru menn fjarska vel
ánægðir með þær. Hann er flug-
fær í enskri tungu og fer ágæt-
lega með íslenzku.
Það er hjartans ósk okkar
allra, sem höfum heyrt hann
nokkrum sinnum, að starf hans
alt, megi takast sem prýðilegast.
Að Herinn Guðs megi vaxa og
þroskast undir stjórn og fyrir
starfsemi hans.
Rannveig K. G. Sigbjörnson.
Æfiminning
Þann 11. ágúst 1942, andaðist
Guðmundur Magnússon að
heimili dóttur sinnar og tengda-
sonar við Riverton, Manitoba.
Guðmundur var fæddur í Kot-
hvammi á Vatnsnesi í Húna-
vatnssýslu 24. maí 1861, foreldr-
ar hans voru Magnús og Mar-
grét Jónsdóttir; bjuggu þau síð-
ast á Islandi við Bakkabúð
nærri Hvammstanga, sem nú er
verzlunarstaður við Miðfjörð í
sömu sýslu. Magnús var frændi
skáldkonunnar sem kölluð var
Vatnsenda-Rósa, og erfði nokk-
uð af þeirri gáfu. Margrét móð-
ir Guðmundar var frændkona
Jóns Árnasonar, sem bjó mörg
ár á lllugastöðum á Vatnsnesi.
Guðmundur ólst upp hjá for-
eldrum sínum til tuttugu og
fimm ára aldurs, og var aðal
atvinna fiskiveiði á Miðfirði og
Húnaflóa.
“Hann var aðeins tæpra tíu
ára, treysti gæfu hetjuandi trúr,
á litlum bát þótt bólgin veltist
bára, björg að sækja í Ægis
nægta búr.”
Á þeim tímum var alþýðu-
mentun á íslandi námfúsum
unglingum ónóg. Skyldugrein-
ar: lestur, skrift og fjórar höfuð-
reglur í reikningi, aðal áherzla
lögð á það að læra vel kristin-
dóminn, kunna og skilja kverið,
og einnig allar dæmisögur úr
Nýja testamentinu. í þessum
greinum stóð Guðmundur fram-
arlega, og bætti óspart við síðar
hvenær sem . kringumstæður
leyfðu.
Árið 1888 kvaddi Guðmund-
ur hið kalda en þó kæra Vatns-
nes, og Rósa systir hans, bróðir
þeirra Águst hafði farið til
Vfcsturheims árið áður, og for-
eldrar þeirra og systir Guðrún
Sólveig, fluttu vestur árið eftir,
eða 1889, en tveir bræður þeirra,
Jón og Björn yfirgáfu ekki æft-
landið, hafa máske hugsað líkt
og Gunnar: “Fögur er hlíðin,
og mun eg hvergi fara.” Aðrir
hugsa sem svo: Maðurinn lifir
ekki eingöngu á fegurð, og
mörgum fanst blása heldur kalt
þegar hinn stærsti óvinur Is-
lands, á þeim tímum — hafísinn
— rak inn á Húnaflóa síðari part
vetrar og fylti flesta firði við
Norðurland, og yfirgaf ekki
landið fyr en seinnipart sumars.
Þá heltók hið kalda loftslag ekki
aðeins mestan vorgróður heldur
einnig framtíðar vonir fjöl-
margra á Norðurlandi, og var
það aðal ástæðan fyrir því að
svo margir leituðu gæfu sinnar
hinumegin Atlantsála.
Fyrsti dvalarstaður Guðmund-
ar og Rósu var í Brandon; fékk
Guðmundur fljótlega vinnu hjá
húsabyggingafélagi við sölu á
byggingaefni og við smíðar, var
hann fljótur að læra mál og
siði, og ávann sér traust og vin-
áttu vinnuveitenda sinna; hafði
hann, eins og flestir aðrir Is-
lendingar, flutt með sér af
gamla landinu ekki gull né silf-
ur, heldur dugnað og trúmensku,
sem hérlendir menn kunna vel
að meta.
Á sama tíma tók Guðmundur
góðan þátt í félagsmálum Bran-
don íslendinga, vann með áhuga
miklum að safnaðar og bind-
Churcliill Says:
“We must remember we are no longer alone. We
are in the midst of great company. Three quarters of
the human race are now moving with us. The whole
future of mankind may depend upon our actions and
upon our Conduct. So far we have not failed. Let us
move together into the storm and through the storm.”
- - Heartening Words - -
This space donated by
^b'ieun'nýó.
M.D. 72
indismálum, átti hann þar marg-
ar glaðar stundir á málæfinga
f u n d u m bindindisfélagsins
“Bróðerni,” hefir það líklega ver-
ið bjartasti tími æfinnar þau
fimm ár, sem hann dvaldi í
Brandon, því síðar urðu geisla-
brot gleðinnar strjálari.
Þó skinu vonaljósin skærast
árið 1893, þegar Guðmundur
giftist Salome Ólínu Jóhanns-
dóttur, sem þá var nýkomin frá
íslandi, greind og góð stúlka.
vel að sér bóklega og verklega,
en veikluð á sönsum, eins og
síðar kom fram. 'Fluttu þau
næsta ár til ísafoldarbygðar í
Nýja íslandi og byrjuðu þar
landbúskap, gekk það allvel
fyrstu árin, en svo kom tímabil,
sem Winnipegvatn flæddi yfir
næstum allar engjar í ísafoldar-
bygð,. og fluttu þá margir á burt.
Guðmundur og Ólína fóru tii
Framnessbygðar í nánd við Ár-
borg í Nýja íslandi, var það ánð
1901. 1 þeirri bygð fór batn-
andi hagur flestra bænda, en
margar eru öldur í mannlífs sjó,
og ein hin stærsta, sem lamaði
þrek og þol Guðmundar mun
hafa verið langvarandi veikindi
og missir konu hans árið 1912;
vo.ru það langir og strangir
reynslutímar, en svo batnaði
heimilishagurinn, því hann fékk
góða ráðskonu, Sigríði Árna-
dóttur, og reyndist hún börnum
Guðmundar sem bezta móðir, og
lagaði og bætti heimilis ástandið
svo að um mörg ár var efna-
hagur góður og vellíðan.
Börn Guðmundar og konu
hans voru: Magnús Jóhann, ó-
kvæntur, vinnur við aðgerð á
bílum og fleira, við Árborg;
Ingiríður Elín, kona Jóns Hólm
og búa þau í Árdalsbygð.
Og svo átti Guðmundur eina
dóttur með ráðskonu sinni,
Margréti Guðrúnu, sem nú er
kona Halldórs Björnssonar, og
eiga þau heimili í Riverton, þar
eyddi Guðmundur sínum síð-
ustu æfidögum, og þar fékk
hann þá beztu aðhlynningu, sem
kringumstæður frekast leyfðu.
Guðmundur tók góðan þátt í
félagsmálum bygðarinnar, og á
þeim tíma, sem ekki var járn-
braut né góðar keyrslubrautir;
var hans leitað, því hann hafði
góðar lækningabækur, og kunni
góð ráð við mörgum meinum;
var honum einnig lagið að upp-
fræða börn og leiðbeina þeim á
siðferðis- og dygðabrautir; eign-
aðist hann því marga góða og
trúa vini, og þó margir séu nú
farnir á undan honum heim,
eru samt margir eftir, sem
veittu syrgjendum huggun með
nærveru sinni, og annari góðri
hluttekningu.
Séra Sigurður Ólafsson hélt á-
hrifamikla og góða húskveðju,
en séra B. A. Bjarnason flutti
kraftmikla ræðu og kveðjuorð,
og Bergur Hornfjörð flutti við
jarðarförina í Árborg, hið vel-
samda kvæði, sem fylgir þess-
um línum.
Og svo, gott er að fá hvíld
eftir langt og velunnið æfistarf.1
Hátt risu öldur á Húnaflóa, en
hærra og meir ógnandi reynist
mörgum öfugstreymi lífsins.
Yfir haf á sigursiglingunni
sjáum höfn þar aftur kyrrist sjór;
far vel, bróðir, fagna komu þinm
foreldrar og vinahópur stór.
A. M.
FRÁ V I N I
fluii við jarðarför Guðmundar
Magnúsonar, 14. ágúst 1942.
Þá er kunningi
kveðju flytur
látnum meðbróður
mannfélagsins.
Er sem skuggsjá
skýri myndir
frá .liðnum vinar
lífsins ferli.
Kallið kvatt þig hefir, kæri vin
að hverfa
heim til föðurhúsa, himnavist að
erfa,
þakkar ástsemd alla, ástvinum
góðu,
venslafólki og vinum, vegamóð-
um bróður.
Mannfélags að málum, mikið
gjörðir vinna, <.
umbæturnar ætíð, óðul vona
þinna,
íslandi þú unnir, eins og móðir
barni,
er þú um það ræddir, aldrei
stóðst á hjarni.
Hönd var rétt til hjálpar, hver
sem þín nam leita,
gott þar dæmi gafst þú, gjörðir
engum neita.
mönnum málleysingjum, mörg-
um lækning veittir,
sú var gáfan gefin, góðri þekk-
ing beittir.
Hjá þér einnig átti, ítök barna-
lundin,
ungmennum ætíð, yndi fræðslu
stundin,
kjarnmál kristin dómsins kunn-
ir þú að meta,
lífsreglur þar lagðir, leiðir þeim
að feta.
“Mímir” þakkir þýðar þér hann
vill hér færa
ætíð þar hann átti einhuga og
kæra
framsókn, — fús til starfa fé-
laginu í haginn,
í þeim störfum áttir ótal margan
daginn.
Framnes þakka fyrrum, fornu
landnemarnir,
sem í óbygð yrktu, akur, fram-
taks gjarnir.
Bygðin minning blessar betri
lífs við gæði,
góða nótt þér gefi, gröfin hvíld
og næði.
Himinblæjur bjartar, breiðir til
að skreyta,
hinztu hvílurúmin, heiðUr þeim
að veita,
Hjónum, sem nú hvíla hér við
grafar friðinn,
saman leið nú liggur, löng var
stundar biðin.
SEEDTIME'
a/ncL
’HARVEST'
By
Dr. K. W. Neatby
Þirtctor, Aýricultural Dtpartmsni
North-We*t Line Elevators ÁMocietioa
THE AGRICULTURAL
REPRESENTATIVE
It is not many years since the
technical agriculturist, often
dubbed the ‘white-collared
farmer,’ was regarded with
suspicion and was a fairly suc-
cessful competitor with the
‘green Englishman’ as a targel
for the farmers’ humor. Fortu-
nately for farmers, scarcely a
trace of that attitude remains.
When wheat was two dollars or
more per bushel, westerr.
farmers could make money
without technical advice. Now,
however, with mixed farming
becoming more and more pro-
minent, soils becoming eroded
and overrun with weeds, the
technical agriculturist no longer
has to sell himself to the farmer:
he is in demand. All sorts of
mysterious plant diseases, hog
diseases, poultry diseases, live-
stock feeding problems, sowing
pastures and hayfields, and
countless other problems which
entail financial loss to the
farmer if the most up-to-date
scientific knowledge is not put
to work, require the assistance
of scientific agriculturists.
The most important link be-
tween the agricultural research
worker and. the farmer is the
Agricultural Representative or
District Agriculturist, as he is
called in Alberta. In Ontario,
there are now 54 County Agents
— exactly the same sort of
‘animals’ as our ‘Ag. Reps.’ We
have a slightly smaller number
for the three prairie provinces
combined. We need more badly.
The Agricultural Representa-
tive does not pcetend to teach
farmers how to farm. His job
is to put farmers in touch with
sources of information if he can-
not supply it himself.
Get to know your ‘Ag. Rép.’
He can save you time, trouble
and money.
Hitt og þetta
Ekkjan: Það eina, sem eg
hugga mig við, er það, að hann
þjáðist ekki lengi áður en hann
dó.
Vinkonan: Jæja, hvað voruð
þið lengi gift?
* * *
Skrifstofumaðurinn: Ætli eg
geti ferxgið frí á morgun til þess
að hjálpa konunni minni við
húshreingerningu?
Skrifstofustjórinn: Nei, áreið-
anléga ekki.
Skrifstofum.: Þakka yður kær-
lega, hr. skrifstofustjóri. Eg
vissi altaf, að eg gat treyst yður.
* * *
Hann: Leikfimi hefir drepið
fleiri bakteríur, heldur en öll
lyf til samans.
Hún: Já, einmitt! En hvernig
í ósköpunum er hægt að fá þessi
smákvikindi til þess að gera
leikfimi.
* * *
Faðirinn: Hvernig í ósköpun-
um datt þér í hug að láta þenn-
an ítala kyssa þig?
Dóttirin: Eg gat ómgulega
hindrað það, því eg 'kann ekki
ítölsku.
\erzlunarskola
NÁMSSKEIÐ
Það borgar sig fyrir yður
að leita upplýsinga á
skrifátofu Lögbergs, við-
víkjandi námsskeiðum
við beztu verzlunarskól-
ana í Winnipeg ....
Veitið þessu athygli f
nú þegar.
XAA*A*AMMAAA*AAAMMWMMAAAA*AMMAAAMAAA/
I