Lögberg - 01.10.1942, Blaðsíða 6

Lögberg - 01.10.1942, Blaðsíða 6
6 LÖGBERG, FIMTUDAGINN 1. OKTÓBER, 1942 Þegar eyðmörkin biómgast 13. KAPÍTULI Áður en Mrs. Bassett kvað upp úr með bann sitt um það, að Pauline færi í þetta vikuloka heimboð á landsetri Sir Abdels, hafði hún far- ið með báðar stúlkurnar sínar til kvenfata sýningarstofu í Cairo, þar sem heimsfrægur hefðarkvenna skraddari hafði á boðstólum ný- móðins vörur sínar. Þar keypti frúin ýmis- konar kjóla handa sér og Cherry, og tvo handa Pauline. Annar þeirra lá nú á blágrænni og glit- ofinni silkifloss-ábreiðu rúmsins, meðan Pauline sat við búningsborðið og greiddi lokka sína. Þetta var nærskorinn miðdagsverðar veizlukjóll úr hvítu chiffon, með löngum erm- um og látlausu hálsmáli. Það virtist ótrúlegt að kjóllinn hefði kostað eins mikið og fyrir hann var borgað — fyrri en í hann hafði verið klæðst, er ljóst varð, að í gerð hans og sniði fólst einhver unaðsmjúk forms-mynd, er aðeins meistarahendur gátu framleitt. Og er Pauline nú hafði klæðst kjólnum og athugað eigin breytta mynd sína í stóru skugg- sjánni, fann hún bærast í brjósti sér þakklætis- kend gagnvart Gertrude tengdafrænku. Hve undarlegt sambland skins og skugga bjó í hugarheimi þessarar konu Henry’s frænda —gat Pauline ekki látið vera að hugsa. Með svo óþjála lund, er sjaldan lýsti nokkru víð- feðmi í sál eða hjarta, en var þó á hinn bóginn höfðinglynd og megnug um örlætisríka fram- komu. I þetta sinn lét Cherry ekki standa á sér. Hún birtist þeim nú í þykkum og glitrandi bleiksilkiskjól, með löngu víðfelldu pilsi, nær- skornum upphlut og Victoriu-blómvendi úr silfurbliksrósum, festum á bláliljublæs axlar- linda. Þetta var látlaus kjóll, sem þeirri ung- mey er' hann bar, hepnaðist þó að bregða yfir laðandi og kænskukendum yfirskinsbjarma. “Þú lítur undursamlega út, Pauline elsk- an,” hrópaði Cherry. “Mamma, vildir þú ekki eiga dóttur, sem bæri svona Vere de Vere hefðarsvip? Pauline okkar ætti að giftast hertoga að minsta kosti, eða —” Hún náði augnaráði frænku sinnar og hló. “Jæja-þá, eg skal ekki segja það.” “En hvílíkt fleipursbarn þú ert,” sagði Mrs. Bassett í dálitlum kergjutón, er þær gengu niður stigann. Niðri beið Abdel, afar-snyrtilegur í sínum alhvíta búningi, og leiddi þær út á svalirnar í hóp gestanna, er þar höfðu allareiðu safnast saman. Madame Aziz var nú komin ásamt hálfri tylft annarra gestanna, er von hafði verið á með henni. Þarna var virðulegur pasha með alhvíti yfirvararskegg, og bar nafn ættar, er Pauline vissi að fræg væri um öll Austurlönd fyrír lærdóm sinn og auðlegð. Þarna var og álitlegur meðlimur frönsku sendiherrasveitarinnar ásamt prýðilegri frú sinni, þá enn tveir enskir flugliðsforingjar og þrjár yndislega fallegar ungmeyjar — tvær enskar og ein tyrknesk. Að lokum, er kynning hinna gestanna hafði gerst, kom prinz Hasseim í hópinn, hneigði sig djúpt yfir hönd hefðarkvennanna, er hann heilsaði hverri um sig og klingdi um leið hælum að venju riddaraliðsforingjans. Honum tókst einhvern veginn að nálgast Cherry seinast, og hann brosti yfirlætislega við henni, með fallegu dökku augunum um leið og hann lét í ljós hve mikla ánægju það veitti honum að hitta hana nú aftur. Það var glaðvær gestahópur, sem innan stundar settist við langborðið í veizlusal A-bdels. Stofan var afar-stór og skrautleg og langborðið hulið dýrindis handhekluðum mott- um, alsettum gljáandi krystals og silfur borð- búnaði, er endurspeglaði sem í skuggsjá væri litauðgi þeirra og blómaskrautsins, er komið var fyrir í postulínsvösum á endilöngu borð- inu. Kaffi var framreitt á sama staðnum og gestirnir höfðu setið að tedrykkju þá eftir há- degið; gljáandi gólfrýmið hafði verið rutt fyrir ciansinn og salshliðunum, er áður stóðu opnar núlli bogabygðu súlnaraðanna á þrjá vegu, lokað með glertígla rennihurðunum, til varnar því að dragsúgur kvöldkyljunnar næði að leika um dansfólkið. Er Pauline steig dansinn með franska sendisveitarherranum fanst henni eins og hún heyrði raust húmsins úti fyrir vera að kalla sig. Hana sárlangaði til að sleppa frá þessari nýmóðins munuð, er Abdel hafði þarna búið vinum sínum, og komast út í kyrð einverunn- ar. Og hún varð því fegin, er dansi lauk og franski félaginn leiddi hana til sætis aftur. Þar var hann að ræða við hana, er Abdel kom yfir til þeirra. “Mætti eg njóta þeirrar ánægju, að dansa við yður, Miss Pauline?” spurði hann. Franski maðurinn hneigði sig og fór sína léið. Pauline stóð þegar á fætur, og leit eins og ósjálfrátt úm öxl sér þangað sem máninn var rétt að gægjast upp út við sjóndeildarhringinn. “Eigum við að bregða okkur ' út dálitla stund?” spurði Abdel. Og innan augnabliks- stundar stóð hann við opna hurðina. Sviðið, sem þau staðnæmdust á, lá rétt utan við ljósglampann og bak við grindaskýli, er faldi þau í skugga sínum. “Eigum við að ganga þarna niður?” sagði hann og kinkaði höfði að tröppum beint fram undan þeim, og er hún hikaði sig þvínær ó- merkjanlega bætti hann við: “Okkar verður ekki saknað fáeinar mínútur, og mig hefir í allan dag langað til að ná tali af yður, þótt ekki væri nema örstutta stund.” Hún gekk þarna niður við hlið honum og herti upp hugann til að segja: “Næturhúmið virtist svo unaðslega laðandi, að mig langaði tli að njóta nánar nærveru þess.” Allur geigur hafði nú alt í einu horfið frá henni. Þau gengu út í garðsviðið þar sem skugga bar á neðan við gosbrunninn. Uppi yfir þeim hvolfdist fjólublá hvelfing nætur himinsins, þéttsett tindrandi stjarnanna geislagliti. Er þau náðu að gosbrunnsskálinni hallaði hún sér upp að henni enn starandi upp í stjörnudýrðargeiminn. “Þetta er — svo óút- málanlega yndislegt,” mælti hún gagntekin af . unaðshrifning. “Og líkt þessu hefir það birzt um þúsund og þúsundir ára.” Hann kinkaði samhygðarlega kolli: “Árin, sem svo marga hluti hafa ummyndað, þótt aðrir hlutir beri æ og æfinlega hina sömu mynd sína.” “Menn tala um hið óbreytanlega Austur,” sagði hún eins og í draumaleiðslu. “Ekkert er óbreytilegt — nema mannleg nátúruhneigð, sem alt af er nokkurn veginn sjálfri sér lík,” svaraði hann. “Fyrir tíu þús- und árum voru hjartans hugsanir karla og kvenna all-mjög hinar sömu, sem enn í dag, og það virðist aðeins eitt, sem í raun og veru sé um að gera—” “Hvað?” spurði hún í óttahreim. “Stríð?” “Ó-nei! Þau eru aðeins tilviljaninni háð. í upphafi vegar var það ekki stríð, sem um- bylti mannlífinu.” Þáð var spaugshreimur í rödd hans, og einhver önnur djúptækari kend líka. “Flestar þrautir lífsins hafa falist í einu orði — ást.” “Ó!” sagði hún lágt og hló feimnislega, lagði aðra hönaina á gosskálarbarminn, en kipti henni skyndilega að sér aftur. I daufu skini nýfædda mánans brá fyrir einhverri hreyfing og flatur haus teygði síg upp um leið og ofurlítill snákur kastaði sér af skálarbarminum niður í grasið. Hann vék sér við sem örskot, en það gerði Abdel líka og marði hann undir hæli sínum. Hann beygði sig svo niður, greip upp dauðu slönguna og kastaði henni af hendi inn í skógarþykknið. “Eg hefi aldrei áður1 rekið mig hér á snák — ekki inni í garðinum,” sagði hann. “í gær var hér á ferðinni umráfs töframaður og hann hefir víst tapað einum þessara úr dóti —” Hann hikaði sig; er hann leit í hið nábleika andlit stúlkunnar við hlið sér. “Hræddi þetta yður? Mér felur það mjög illa.” “Það — mér kom það alveg á óvart,” viður- kcndi hún. “Eg er hrædd við snáka.” “Pauline — elskan mín, þú titrar,” sagði hann og greip um hönd henni. Hún leit upp til hans. Andlit hennar var mjög nærri honum og hann sá tár koma fram í augu henni. Þá vafði hann hana örmum og þrýsti á varir henni ljúfum kossi er í fólst töframagn hinnar tindrandi stjörnudýrðar og unaðshvísl vindblæsins er að þeim andaði inn um eyði- merkurgeiminn. Og þá þrengdi sér gegnum þenna augna- blkis unaðsdraum þeirra hávær rödd, er Mrs. Bassett hrópaði: “Pauline — Pauline, ertu þarna, elskan?” Pauline losaði sig samstundis úr faðmi Abdels, og horfði framan í hann með ótta- þrungnu augnaráði, er tilkynti honum að hún gæti með engu móti látið Gertrude frænku hitta sig þarna og eyðileggja allan sæludraum- inn, slíta upp lífsins blóm þessarar ljúfu augna- bliksstundar. “Ó! Eg vil ekki að hún finni mig hér,” hvíslaði Pauline í skyndi. “Ekki núna.” Þau stóðu bæði í skugganum, hulin aug- um manneskjunnar er stóð í brún svalanna uppi yfir þeim. Hann greip hönd hennar um leið og hann svaraði: “Jæja þá. Komdu hérna þessa leið.” Það var unaðshreimur í rödd hans er hann leiddi hana inn undir svalirnar, sneri þar alt í einu fyrir, horn og að leynidyrum, er þau stönsuðu við meðan hann tók upp lykil úr vasa sínum og opnaði hurðina. “Komdu hingað.” Hann leiddi hana þarna inn í gang, er fram undan þeim lá, sneri sér þá aftur við, lokaði hurðinni og brá svo upp Ijósi, en stakk lyklinum aftur í vasa sinn. Svo greip hann aftur hönd hennar og leiddi hana upp fremur þröngan stiga að fer- hyrntu þrepi, er tjaldi-huldar dyr lágu út frá. Utan við tjöldin var skurðrúnum skrevtt hálf- hurð, er látúnsgrind náði að úr lofti. Aftur tók hann upp hjá sér lykil, og er hurðin opn- aðist fram, fanst henni hún heyfa eitthvert þrusk. En hann stóð aftan við hana, og þó hún liti eins og ósjálfrátt um öxl sér, gat hún ekki séð hvort nokkur önnur vera væri þar að baki þeim. Þá varð Pauline sér til undrunar þess vör. að þau væri stödd á loftsvölum, þaðan sem við blasti herbergið þar sem hinir gestirnir enn héldu sig. “Vertu hérna, Pauline litla — enginn fær ástæðu til þess að ávíta þig,” hvíslaði Abdel. Hann leit með brosandi augnaráði niður í, kaf- rjótt andlit henni, og er hún mætti tilliti hans sá hún að bak við brosið starði við henni glóð- þrunginn geislastafur úr augum hans. Hann hélt enn um hönd hennar og brá henni upp að vörum sér um leið og hann slepti handtak- inu, og gekk hröðum skrefum burtu frá henni. Þarna á bak við hana var lágt sæti og Pauline* hné niður á það með handarbakinu, er hann hafði brugðið kossinum á, fast þrýstu að hálsi sér. Henni þótti* vænt um að vera þarna ein og hafa tóm til að ná stjórn á óðum hjartaslögum sínum. Hún sat því kyrr þarna nokkrar mínútur, með ljúfri vitund enn um töframagn kossins a handarbakinu fast þrýstri að hálsi sér. Og þá varð hún þess alt í einu vör að Nancy Bellingham nálgaðist hana úr þeirri átt sem Abdel hafði horfið í, er hann gekk burtu frá henni. Er Pauline stóð á fætur til að mæta henni, rétti Nancy upp aðra hönd sína sem varúðar- merki. “Halló! felumær,” sagði hún í hvísi- ingsrómi: “Eg var send til að sækja þig. Eí við fylgjumst að inn í stofuna, heldur frænka þín að þú hafir verið í fylgd með mér.” Og er Pauline leit á hana með óttasvip í augum, bætti hún við: “Vertu hughraust, unga vina mín — þú ert nú stödd í launstiganna höll — kvenna- bústaðirnir eru rétt að baki þér.” Pauline leit um öxl sér að hálfhurðinni neðan við látúsnetið í dyrunum, sem Abdel hafði rétt leitt hana gegnum. Kvennabústað- irnir! Hún fann einkennilegan ónotatitring fara um sig. 14. KAPÍTULI Nancy hafði þessa stundina hugann ekki hiá Pauíine. Henni þótti það, í sannleika sagt, fi emur spaugileg afstaða, sem hún, allra kvenna ólíklegust, hafði nú í annað sinn bendlast við út af atvikunum, er voru að gerast milli Abdels og þessarar ungu stúlku. Alt til þessa hafði hún haldið sig þekkja Abdel all-nákvæm- lega; en nú fyrst varð hún að gera sér grein fyrir því, hvað lítið hún eiginlega þekti hann — nema að því er þá staðreynd snerti, að hann væri unaðslega einlægur vinur og persóna er almennrar virðingar aflaði sér. Athygli kven- þjóðarinnar á honum hafði lengi verið henni jafnaugljós eins og hitt, hve lítið hann skeytti slíku — þrátt fyrir alúðlega framkomu hans gagnvart kvenfólkinu, á hvaða aldursstigi, sem það var. Að hann myndi einhvern tíma kvongast taldi Nancy svo sem auðvitað og vorkendi hjartanlega þeirri kvenveru, er fyrir lægi .að skipa þá konustöðu, sem hún þóttist vita fyrir víst að háð yrði margskonar örðugleikum. Það væri henni fyrst nú augljóst, að með mann- inum, sem hún hélt sig þekkja, leyndist að lfkindum önnur mannvera — maður, sem þótt honum tækist að láta vit sitt halda velli, væri hræðilega gjarnt til að tapa alt í einu taumhaldi á hjarta sínu. Það virtist svo, sem eitthvað þessu líkt hefði nú hent Abdel, og hann orðið undarlega óvarkár. Fyrst dregið þessa ungu stúlku al- eina með sér hingað og þangað út um Cairo- borg og nú horfið með hana niður í húm- skugga húsgarð#ins, sem vakið hefði hjarta- titring hinni vænu Gertrude frænku. “En sá ekki Gertrude frænka mig fara út?” spurði Pauline. “Nei — hún var að spila bridge. Einhver sagðist halda að þú hefðir farið út,” sagði Nancy. , Pauline varð vandræðaleg á svipinn, og sagði enn: “Hún hefir þá sjálfsagt vitað að þú værir ekki með mér.” “Nei. Eg var þá ekki í stofunni. Sann- leikurinn er sá, að eg hafði læðst í burtu þaðan. til að skrifa nokkur bréf. Póstur er ætíð sendur héðan snemma morguns. Eg mætti Abdel rétt þegar eg var að koma niður aftur.” “Eg — skil það,” sagði Pauline og roðnaði ögn. En Nancy sagði þá blátt áfram: “Það er eins og þú veizt, engin veruleg ástæða til þess, að maður ekki gangi um heimagarðinn með gestgjafanum sínum.” “Ó-nei,” svaraði Pauline hinkandi. Henni féll eldri stúlkan mjög vel í geð, og vildi ekki að hún misskildi sig; en svo gerði náttúruleg einlægnistilfinningin gagnvart Gertrude henni ógreitt um að segja hvernig á stæði fyrir sér. Miss Bellingham brosti til hennar og ypti brúnum um leið og hún spurði: “Jæja — hver eru vandræðin?” “Aðeins þetta — mér hafði verið sagt, að eg mætti ekki ota mér fram. Þú skilur,” flýtti Pauline sér að bæta við, “að Gertrude var mjög gröm — og það réttilega — út af því að eg fór alein með sir Abdel til sölutorganna um daginn, og —” “Gott og vel, sútlka mín,” sagði Nancy og smeygði Jiönd í olnbogabót henni. “Eg skil það! en eg hygg ekki nokkra hættu á því að þú sért fröm og reynir að ota þér fram. En maður verður að ganga miklu varlegar hér, heldur en nauðsynlegt er heima á Englandi,”_ sagði hún. “Og nú — skulum við fara —” Þegar þær gengu hæversklega saman inn í salinn, var Mrs. Bassett aftur sezt við bridge- borðið. Svo virtist sem hún hefði allan hugann á spilum sínum, en Pauline þótti alveg víst, að hún hefði tekið eftir þangaðkomu sinni. Þá segir Nancy glaðlega í skýrum spaugs- rómi: “Eg hefi verið að sýna Pauline hvernig mánaskinið hér í raun og veru er.” Og kallar svo yfir til gestgjafans þeirra: “Abdel, þú verður að stofna til mánaskins böðunarstundar fyrir okkur, — eg var næstum því dottin al- klædd niður í tjörnina þína.” “Vissulega. Hverjum sem það þóknast er frjálst að baða sig þar,” svaraði hann. “Mér þvkir sjálfum bezt að gera það þegar sólin skín, en hver og einn getur í því efni hagað sér að eigin tilhneiging.” Nú hélt dansinn áfram. Pauline tók eftir því að Cherry væri að daðra feimnislaust við einn foringjann úr konunglega flugliðinu —• mjög ungan lautenant. En Cherry var auð- sjáanlega ekki að skemta sér. Að ná haldi á hinum unga Charles Forrest nægði henni ekki. Alt kvöldið hafði hún tekið eftir prinz Hasseim vera að ræða í hlátursmildum tón við fallegu dökkeygðu frúna franska sendisveitarliðans, í hinum enda salsins. Það var ekki fyr en Pauline kom þarna inn og franska frúin náði í bónda sinn, að Hasseim gekk þvers um stof- una og beint þangað sem hún nú sat. “Þér dansið víst Miss Bassett?” spurði bann. Pauline brá ögn við — því við fy,rri sam- fundi þeirra höfðu þau skifzt á aðeins fáum orðum, og hún hélt að hugur hans snerist um Cherry — og henni þótti mjög vænt um er hún nú komst hjá að svara þessu, því að John Bellingham kom að á þessu andartakinu og sagði í meinleysislegum spaugstón: “Svo að Nancy dró þig út með sér til að athuga hið töfrandi mánaskin sitt — hún er heilluð af áhrifum skins og skugga þessara kvölda hér. Og færir sér þau líka áreiðanlega í nyt.” Hann settist í bekkinn við hliðina á Pauline og bætti við: “Hefir þú séð myndirnar hennar?” • “Eg minnist að hafa séð eina eða tvær þeirra á listasýning í London,” svaraði Pauline. Hún málar vissulega mjög fallega —” Pauline hikaði við og hristi höfuðið bros- andi. Það var einkennilegt hve mil^la óbeit hún hafði á hinum snyrtilega unga manni, er frammi fyrir henni stóð. Ekki fyrir nokkra muni vildi hún nú hafa dansað við hann, yrði hjá því komist; en svo hefði henni líka á þessu kveldi verið ógeðfelt að vefjast nokkurs annars karlmanns armi -*■ jafnvel þótt í dansleik væri. “Eg þakka virðulega, en eg ætla ekki að dansa meira í kvöld,” sagði hún. “Eg held að lofts- breytingin hafi gert mig fljótþreytta — eða lata.” “Það er ólán mitt. Lánleysi, líka,” hann lækkaði mjúka róminn, “að eg skyldi ekki fá íæri á að sýna yður mánaskinið, og að það yrði hlutskifti — Miss Bellingham.” Hasseim reikaði burtu og sem af hendingu til Cherry. “Þér ekki dansandi, Miss Cherry?” spurði hann. “Verið nú væn og neitið ekki að dansa við mig.” Hún vissi vel að einmitt það hafði hún ætlað að gera, en á næsta augnablikinu var hún farin að hringsnúast um gólfið á armi prinzins. Hann segir þá og leit mjúkum dökku aug- unum niður í andlit henni: “Þessarar ánægju hefi eg beðið í alt kvöld—skyldur samkvæmis- venjanna geta stundum orðið mjög þreytandi.” “Þér viljið ekki láta mig trúa því, að sam- ræða við Madame de Plesier geti verið þreyt- andi,” sagði Cherry hálf-kuldalega, en hugs- aði þó samstundis: “En sú flónska! Eg hefði átt að láta svo sem eg skildi þetta ekki.” Yfir höfði hennar sveigðust þykkar varir prinzins ögn af mjög þóknanlegu brosi. Hann var alvanur afbrýðiskend kvenvina sinna, og þótt þær ávalt að lokum yrði honum leiðar, þá skemti það honum einnig og ögraði hé- gómagirni hans að vekja öfund þeirra.

x

Lögberg

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lögberg
https://timarit.is/publication/132

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.