Lögberg - 03.12.1942, Blaðsíða 7

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 3. DESEMBER, 1942
7
Þótt brýnt sé fyrir þýzku
kvenfólki og ungum stúlkum
óaflátanlega sú hugsjón, að þær
séu ariaættar og standi því of-
ar annara þjóða fólki, stríðs-
föngum og útlendum verkalýð.
er á meðal þeirra dveljist nú,
þá hlaupa tilfinningarnar iðu-
lega með þær út á glapstigu.
“Margir Slóvakar eru hér á
meðal okkar,” skrifar móðir
Eriks Goffe. “Vertu hughraust-
ur, kæri sonur — Hilda er
léleg kona; skrifi hún þér sjald-
an, þá er það sökum þess að
samvizku-snertur á þó enn bú-
stað í huga hennar. Marimuller
skrifar bónda sínum á hverjum
degi, en stikar feimnislaust um
alt með Slóvökunum.
íalski verkamaðurinn Volfi í
Kufstein, skrifar samlanda sín-
um á rússnesku vígstöðvunum:
“Jeg játa það hreinlega, að
þýzka kvenfólkið hefir enga
stjórn á sér. Það er viti sínu
fjær.”
Svo meðan þjóðverjarnir
deyja daglega í þúsundatali fyr-
ir göfgi þjóðar sinnar og hrein-
ræktað blóð, gerir kvenþjóðin
þeirra heima fyrir, þrátt fyrir
hugsjónir og Gestapo eftirlitið,
sig seka um meira en litla saur-
gun ættgöfgi sinnar. Þetta er ef
til vill orsökin til þess, hve
mæður og feður í Þýzkalandi
líta með sívaxandi skelfingar-
hug til útbreiðslu “útlendings
andans” í Þýzkalandi gegnum
nærveru miljóna aðflutts verka-
lýðs þangað og stríðsfanga.
“Þú spyrð mig,” skrifar faðir
til sonar, “hvernig Berlín líti
út nú á dögum. Berlín er, kæri
Fritz, orðin að þjóðasamblands-
bæ — maður heyrir hér á göt-
unum allra landa tunguskvald-
ur.”
Ofstækisfull naza-drós frá
Berlín skrifar Kasher Seibald
liðþjálfa: “Berlín er hræðileg.
Mér þykir vænt um að komast
nú að lokum úr þessari grjót-
hauga eyðimörk.”
Frá Vínarborg er sama sag-
an sögð.
Bettie Schummer skrifar
bónda sínum: “Lífsviðhorfið í
Vín er voðalegt. Farþegar stræt-
isvagnanna eru því nær ein-
göngu ítalir, Spánverjar, Ung-
verjar, Tékkar, Slóvakar, Grikk-
ir, Búlgarar. Vínarbúar sjást
þar varla nokkurntíma.
Minni bæirnir liggja undir
sama útlendingaflóðinu eins og
Berlín og Vínarborg. “Alstadt
sveitin okkar,” ritar Ann Sie-
bert til vinar síns Max Berner-
sky, “ er nú orðin að hálfgerðu
alþjóðasvæði, setið af Frökkum,
Pólverjum, Ukrönum, Serbum,
og ítölum.” En þessi þjóðholla
vondjarfa Ann Siebert bætir þó
við: “Auðvitað fáum við bráð-
um að líta hér Englendinga og
Ameríkumenn.”
Einstöku sinnum hittir maður
þó á galsaþrungið, vonhýrt
bréf. “Ó elsku spörfuglinn
minn,” skrifar Berta Duptgen,
til Jóseps Wuskopf. “En hversu
ánægð ég væri, ef þú gætir
dvalið mér við hlið. Hugs-
aðu þér, ástin mín, hve yndis-
lega við gætum búið um okkur
— gott eldhús, ágætt svefn-
herbergi og aukastofu, tvö börn,
pilt og stúlku, og svo auðvitað
samúð okkar miklu ástar. IJug's-
aðu þér bara slíkt líf.” Hún
ymprar á afkvæmisvon þeirra
og ögrar hann til að fá heim-
fararleyfi til að vitja sín. “Eg
er svo himinglöð þegar þú
kemur skal ég segja þér frá því
öllu, en ég er þó hrædd um að
það verði ekki svo bráðlega.”
Nei, það skeður áreiðanlega
ekki. Jósef Wuskopf kemur
aldrei heim aftur. Hann er graf-
inn einhverstaðar í Rússlands
fjarlægu frosnu og funa fold.
Flest bréfin hafa undan
mör^gu að kva|rta. Trúhneigt
fólk barmar sér yfir því, að
úr kirkjuklukkunum hafi verið
steyptar fallbyssur. Af og til
hljóða bréfin um fllla líðan
gamla fólksins, sem þó verðui
að skiljast mestmegnis af því
sem óritað er og lesa á milii
línanna. “Eg tek eftir því.” rit-
ar Edist frænda sínum Werner,
“að á afstöðu gamla fólksins
er als ekki litið. Nýlega var
sjötugum manni neitað um
læknisskoðun. Hið sama er
að segja um föðursystur mína,
aðeins þó fjörutíu og fjögra
ára að aldri. Það virðist aug-
ljóst, að á það kvenfólk, sem
komið er úr barneign, sé litið
sem óþarfakindur.
Þá eru ótteljandi kvartanir
um hin erfiðu lífskjör fólksins.
“Utan við matvörubúðina,”
skrifar faðir í Berlín syni sín-
um, “verður maður að standa
tímunum saman í langri röð
og bíða þess að að manni komi.
Oft eftir að hafa beðið þar
standandi í fjórar klukkustund-
Lr, verður maður svo að hverfa
tómhentur heim aftur. Við
og við er lífið tómt kvalræði.
en þín vegna og elskulega litla
sonar þíns viljum við halda
áfram að lifa.” Við að lesa bréí
þessu lík verður manni að
undrast um það hvað faðirinn
muni segja, hugsa og gera,
þegar honum berist fregnin um
að sonurinn Fritz teljist ekk:
lengur meðal hinna lifandi.
“Sérhvað gengur hér í vöru-
skiftum, jafnvel sódaduftið,”
skrifar systir bróður sínum
“Pabbi á afar erfitt með að ná
í það sem hann þarfnast. Gustav
er við flugliðstöð í Hamborg
Tommy hefir verið hér mjög
nærgöngull. Goerne er alt í
báli.”
Tommy hefir aflað sér frá-
munalegrar andúðar í Þýzka-
landi. í huga þjóðverjans er
hann nú “erki þorparinn.” Fólk-
ið hatar hann og hræðist hann
um fram alt nú á dögum. Ekk-
ert virðist æsa það og hræða
eins og árásir enska flugliðsins.
Lillie Pavlicheck í Bremen
skrifar Franz bónda sínum: “í
fyrradag var hér aðsókn brezkra
flugvéla. Það var öllum hér
hræðileg sending. Eg varð að
leggjast í rúmið, þessa seinustu
dagana hafa Tommarnir valdið
miklum vandræðum. Eg hefi
aldrei áður litið jafnmarga ó-
þolandi sprengjublossa. Margt
af fólkinu tapaði bæði heimil-
um og öryggisskýlum sínum.
Framvegis býst ég við að marg-
ir verði að hafast meira við
í skýlunum en rúmum sínum.”
Bréf frá Rostock og Lubec,
bæjunum tveimur við Eystra-
salt, sem brezkar flugvélar hafa
að miklu leyti eyðilagt, eru
þrungin af þrautasögum: “Ait
er hér svo hræðilegt. Svo
margir dauðir og særðir og
margir grátnir.”
Ruhr-dals þjóðverjarnir eru
sérstaklega illa á sig komnir af
taugabilun. — “Við hugsum oft
til þín,” skrifar Bette Gerbeck
bónda sínum August, “einkum
þegar við verðum að halda
okkur í kjallaranum alla nótt-
ina. Tólf fórust hér á föstu-
daginn. í Essen dóu sextíu.
Ástandið var aumast í ?endings-
ganzen. þegar aðvörunarblástur-
inn hvein, varð ég því nær frá-
vita af ótta. Eg greip börnin úr
rúminu, vafði um þau brekán-
um og þaut með þau í skýlið,
strax og kvöldar að sækir á
mig taugatitringurinn.”
Þrautirnar og ástvinamissir
þrengja mjög að þjóðverjum.
Þeir æskja þess yfirleitt, að
stríðið taki enda sem fyrst.
Sibilia Chad í Ruhr skrifar
manni sínum, sem er í einni
úrvals S. S.-herdeildanna: “Það
gleður mig að sár þín eru að
gróa. Eg hefi sorgarfréttir að
segja þér. Erft dó af sprengju-
sárum; hann var aðeins um
tvítugt. Sorgarþrautirnar eru
endalausar. Þú getur því nærri
hvernig mér líður. Vonandi
sést á þessu ári fyrir stríðslok-
in. Anars veit ég ekki hvað ske
kann.”
Enn sárari kveinstafir lýsa séi
í bréfinu frá konu liðþjálfans
Ewald Bekkera, einnig frá
Ruhr: „í dag erum við að
minnast þeirra, sem féllu í
fyrra stríðinu. Margt kvenna
situr heima harmi þrungið og
einmana, því eiginmenn þeirra
hvíla í köldum gröfum utan-
lands. Eg má ekki hugsa lengur
um þetta, eða mér verður ó-
mögulegt að gera nokkuð í all-
an dag.”
Það er athugavert hve mörg
dapurlegustu bréfanna koma fra
Súdetenlands-svæðinu, sem
Munich-samningarnir alræmdu
heimiluðu að skilja frá Czecho-
Slovakiu-lýðveldinu, og fékk
Hitler í hendur. Eg var á þeim
umbrotatímum staddur í Sudet-
enlandshéruðunum, og var sjón-
ar- og heyrnarvottur að þeirri
háreystisánægju, sem þýzkir
unglingar þar létu í ljós yfir
því að Hitler hefði sigrast á
lýðveldisríkjunum. Þegar þeirn
var sagt að Munich-samning-
arnir leiddu til stríðs og dauða
fyrir þá marga, sögðu þessir
ákafaþrungnu nazista ungling-
ar: “Fuehrerinn okkar nær
þessu öllu án nokkurs stríðs.”
— Þá er nú hér bréf frá Joseph
Indrischek í Grunthal til Gerbn-
er Wildner liðþjálfa, þar sem
meðal annars er frá því skýrt
að “á hverjum degi fer hér fram
jarðarför. Carl Garron, fyrir-
taks trésmiður ungur, er nu
hulinn moldu. Sömuleiðis Dr.
Pochman, og frú Pomesin. I gær
bárum við til grafar hana, er
við söknuðum mest — mömmu.”
Hin látlausa og æðisþrungna
mótstaða Rússanna, með hinu
ægilega mannfalli henni fylgj-
andi, er þýzku þjóðinni bæði
þungbær og óskiljanleg. “Hve-
nær tekst okkur að gera út af
við Rússana?” ritar móðir ein til
sonarins.
Sem svar við þessu kemur
bréfið frá Reiter frænda til yfir-
liðþjálfans Erwin Schneider:
“Við vonum að Rússar verði
búnir að fá nóg af þessum hild-
arleik, er við höfum hrakið þá
úr Dónárdalnum og hrifsað frá
þeim mörg fleiri iðjuveranna,
svo þeir verði að gefast upp.
Það útheimtir margar fleiri or-
ustur, en við hyggjum ykkur
drengina þarna eystra vel færa
um að gera þetta.”
Þó segir einn þessara pilta,
Alois Pfusahr, foreldrum sínum
í Mannheim, meðal annars í
bréfi, sem honum auðnaðist
aldrei að pósta: “Við vonum að
stríðið við Rússa taki senn enda.
Ekkert í víðri veröld gæti kom-
ið mér til að vilja eyða öðrum
stríðsvetri hér í Rússlandi. Eg
verð að slá botn í þetta bréf —
lýsnar eru óþolandi.”
Þýzkir hermenn kvarta mikið
undan skorkvikindamergð í neð-
anjarðarklefunum, sem þeir
verða að dvelja í tímunum sam-
an á Rússlandi. “í fletisræfli
mínum,” skrifar Pilot Kremes
konu sinni Fannie í Vurtenberg,
“varnar lúsin okkur als næðis.
Flær, veggjalýs, og hamingjan
má vita hve margskonar skor-
kvikindi, fylla klefann. Við
eyddum mestum tímanum í það
að klóra okkur um allan kropp-
inn.”
Þó er Kremer all hress í
anda, og bætir enn við í bréfi
sínu: “Egg, mjólk og rjóma get
ég alt af fengið. Eitt sinn náði
ég í tuttugu egg, hálfan líter
áf þykkum rjóma og þrjá fjórðu
punds af góðu heimatilbúnu
smjöri. Við náum í hænsni og
snúum þau úr hálsliðnum, en
fjötrum kýr og kálfa.”
Þrátt fyrir gjörauðnarstefnu
Rússanna, hefir þeim ekki á
undanhaldinu tekist að eyði-
leggja öll garðávaxtasvæði og
berjaflesjur í Kósakkaþorpun -
um, né flytja með sér allan bú-
fénað þaðan. I ópóstuðu bréfi
frá N. Aschenbrenner til A.
Aschenbrenner, Modorf, Bavaíu,
er frá þeim góðu fréttum skýrt,
að “ í dag náði vistsöfnunar-
deildin okkar í nokkuð af fyrir-
taks svínakjöti og þrjá sekki af
kartöflum. Allan daginn höfum
við verið að steikja það hvort
um sig. Líka náðum við all-
mörgum mjólkurkúm, og mjólk-
in er fyrirtaks góð. Þá höfum
við líka hænsni, og líður því
þolanlega, þrátt fyrir hrakning
og þrautir.”
En leiðangrar inn í skemmur,
kjallara, búr og fataklefa rúss-
nesks bændalýðs, einkum Kos-
akkanna, endar ekki æfinlega
sem skemtiganga. “í dag,’' ritar
bróðir systur sinni, ”náðum við
tuttugu hænsnum og típ kúm.
En þá skeði nokkuð. Allstór
hópur rússneskra kvenna kom
skyndilega á vettvang með hey-
kvíslar í höndum og marg-
stungu tvo hermannanna til
bana.”
Það er furðulegt hvað margt
þýzkra kvenna æskir eftir
bögglasendingum frá Rússlandi,
játa þar á meðal, að slíkum
fötum sé hnuplað af fátækling-
um, búsþarfa bændalýðsins á
stríðssvæðunum, virðiát konum
þessum litlu máli skipta.
“Gleymdu ekki mér og börnun-
um,” ritar Murta Freu í Breslau
bónda sínum, “mér kæmi sér-
staklega vel að fá reykt svína-
kjöt og sápu. Þótt þú getir þess
í bréfum þínum, að brunabeltis-
hitasvækja sé þar sem þú nú
ert, þá gleymdu ekki vetrar-
stundunum — hugsaðu um
sjálfan þig og okkur. Hafðu ein-
hverstaðar upp á ullarflíkum
handa mér og börnunum.”
Ekki heldur vanrækja þýzku
hermennirnir að uppfylla slík-
ar beiðnir. f þorpi einu, sem
náðist úr höndum þjóðverja
nálægt Rzhef nýlega, sagði
bændafólkið amerísku frétta-
riturunum frá því, að þjóðverj-
ar hafi klætt jafnvel börnin úr
öllum flóka og ullarspjörum,
er þeir svo sendu heim til fólks
síns í Þýzkalandi. Eitt dálítið
stúlkubarn hjúfraði sig upp að
forklæði móður sinnar og sagði
um leið: “Þeir tóku líka allar
brúðurnar mínar.”
Að heiman fengu þýzku her-
mennirnir einnig þakkarorð frá
konum sínum fyrir ágæta og
ódýra vinnufólks hjálp frá Rúss-
landi. “Hver hefði getað ímynd-
að sér,” skrifar Rutti Kretsch-
mer frá undirborg við Breslau,
bónda sínum Willie Mentsel,
“að slík manneskja eins og
Ukraniska þernan okkar gæti
saumað svo listilega.” ,
Anna Wiza, ung brúður í Resi-
borf, skrifar bónda sínum: “Við
fáum þrjár Ukraníu stúlkur til
þjónustu í húsi okkar og sáð-
görðum. Þeim öllum, sem nú
þegar hefir hlotnast rússnesk
vinnuhjálp, ber saman um að
það sé ekki dýrfengin þægindi.”
Stundum færir þó þessi ódýra
þjónusta í bú með sér óþægileg
vonbrigði, sem þessi umkvörtun
í bréfi til Surdolf Lamsmeyer
frá móður hans ber vitni um:
“í dag kom Anna Liza Roster
þjótandi yfir í hús okkar. Rúss-
neska vinnukonan hennar hafði
hengt sig í svínaklefanum. Anna
skar sundur hengingarbandið.
en rússneska stúlkan hreyfði
sig ekki. Hún var steindauð.
Hún kom hingað í apríl, og altaf
síðan gekk hún um kring með
augun flóandi í tárum.” Athuga-
semdin seinast í bréfi þessu
skýrir sig sjálf: “Við létum frú
Roster í té samhrygð okkar út
af þessu óláni hennar. En svo
er á hinn bóginn mjög auðvelt
að fá fyrir lítið verð aðra rúss-
neska þernu.”
Af hugarfari því, sem birtist í
þessum bréfum úr vösum föllnu
hermannanna þýzku, svo inni-
leg og óþvinguð sem þau ‘ann-
ars eru, getur ekki hjá því farið
að margir mynda sér ýmsar
ákveðnar skoð^nir. Fólkið heima
í Þýzkalandi er angurvært út
af stríðinu, þreytt á örðugleik-
um, sem það hefir við að búa,
og húgsjúkt vegna fórnanna
þungu er það leggur því á herð-
ar og huga. Það kveinkar sér
við siðferðislega sundrung unga
kvenfólksins; titrar af ótta við
árásir loftfaranna, og grætur
yfir gröfum dáinna ættingja
sinna og vina. En aldrei lætur
það í ljós hina minstu hugmynd
um sekt þjóðverjanna, né eftir-
sjá vegna hryðjuverka þýzku
hersveitanna í þeim löndum,
sem þær hafa lagt undir sig.
Svo örðugt, sem líf þýzka
fólksins er, þá þjáist það hvorki
af hungursneyð eða örvinglan.
Né heldur býst það við því, aö
Þjóðverjar tapi stríðinu. Við því
þarf heldur ekki að búast, enn
sem komið er, að, það geri uþp-
reisn gegn Hitler, slík hugmynd
væri jafnþýðingarlaus og barna-
leg eins og að búast við því að
Hitler breytti samkvæmt lof-
orðum sínum og undirritaðra
samninga.
Dagbækur dauðra þjóðverja,
einkum nazi-fyrirliðanna, bera
þessum ályktunum bezt vitni:
Rússarnir hafa fundið og hirt
þúsundir slíkra dagbóka, ein er
sú er Hans Yokhim Hoffman,
frá Frankfort-am-Oden lét eftir
sig, lýsir betur inn í nazista-
hugann en nokkuð annað, sem
ég hefi enn náð að kynnast.
Þrítugur kafteinn í S. S-her-
deild einni, Hoffman, ritar
þannig í dagbókina, með bóx-
mentalegu sniði, og sjálfum sér
til fróðleiks sérhvað það, er
hann vildi festa á minni, og
dregur hvergi af, hvorki við-
kvæmniskend eða villimensk-
unni, sem með honum bjó, méð
ofstækisfulla trú á aga, skyldu-
rækni og hlýðni við skipanir
Hitlers, segir hann, við liðs-
mennina: “Við erum æðsta þjóð
Evrópu. Minnsti vottur með-
aumkunar er spor aftur á bak,
og verður að fordæmast sem
andúð gagnvart forrétti okkar.”
Á einum stað skrásetur hann í
dagbók sinni, þessa spurningu:
“Ætti það (fangað rússneskt al-
þýðufólk) alt að skjótast, eða
ætti að láta sumt af því lifa?
Hvað myndi Hitler gera í mín-
um sporum?” f síðari athugun-
argrein svarar hann spurning-
um þannig: “í dag hengdum
við tuttugu og fimm stigamenn
(rússneskan sveitalýð). Tuttugu
og fjórar klukkustundir hafa
skrokkar þeirra dinglað til og
frá í gálganum að golunnar
vild.”
Með köflum lifir Hoffman þó
ljúfari stundir, er hann situr
hugsandi og segir í því næi
skáldlegri hrifning: “Það er
gaman að sitja í mildri birtu
frá einu kertisljósi og láta hug-
ann hvarfla sem í draumaleiðslu
um liðnar stundir. Tendrar þó
ekki ylur litlu kertisglætunnar
ariska andanns?” Hann dreymir
um konuna sína, Ingeline:
“Hvað ert þú að gera þetta
augnablikið, litla ljúfan mín?
Ef til vill að hlusta á útvarpið,
eða þá að pára bréf til mín.
Hugir okkar skilja svo vel hvei
annan Það er næstum ómögu-
legt að gera sér fulla grein fyrir
hinu ljóðræna samræmi eining-
ar okkar. ”
Hofman heimsækir Sversoye-
þorpið, í Leningrad umhverf-
inu. Honum geðjast vel að því.
og ritar í dagbókina: “Það er
jafn unaðslegt eins og baðstöðv-
arþorp í Þýzkalandi, með litlum
timbursmáhýsum á dreif um
laðandi landsbygðina. Hér er
svo fallegt, að ég vildi feginn
setjast hér að með Ingeline.”
En stríðsæðið heldur áfram.
A þessu sérstaka svæði berjast
Rússarnir hraustlega. Skyndi-
flokkar leynast til áhlaupa í
laut hverri. “f dag erum við
aftur sendir gangandi til Viritza.
Nú veður hann aurinn í ökla.
“Sprengjur hvína umhverfis mig
á alla vegu, mývargurinn varn-
ar manni als næðis.”
Undir ofurþunga líkamlegrar
áreynslu leyfir hann sér að
setja á blaðið þessa athuga-
semd: “Skeytingarleysið grípur
mann — komi hvað sem verða
vill. Afstaðan er hin versta.
Sprengjur fletta sundur trjábol-
unum — kúlnahríðin þýtur
framhjá yfir höfði manns
Herdeildin áttatíu og fjögur
fetar ei lengur um foldarrein.”
Fyrsta dag júlímánaðar fær
Hoffman liðsauka. Með áhlaupi
þessarar nýkomnu hersveitar
rekur hann Rússana úr einu
þofpi. “Nú höfum við þak yfir
höfuðið og getum tínt lúsavarg-
inn úr skyrtum okkar. And-
spænis okkur eru Rússarnir með
óhemju skotfæra. Allan daginn
skiptumst við á kúlnakveðjum,
og allir grafa sér skýlisholu,
alveg eins og í fyrra heims-
stríðinu.
Rússar reka nú þjóðverjana
aftur út úr þorpinu, þó skamm-
an spöl aðeins. Hoffman snýr nú
andlitum liðsflokks síns gegnt
sívaxandi ásóknaræði Rússanna.
“í dag er aftur skothríðarhávaði
um allar vígstöðvarnar — þess-
ir fjandans skyndiflokkar Rúss-
anna. Tveir menn enn fallnir,
Kvolig og Schultz. Raup er illa
særður. Snáparnir eru í huld-
um skýlum, með rifla sína, hafa
sjónpípu augu til að miða með.
Það er ógjörningur að lyfta upp
höfðinu. Ef Rússarnir aðeins
vissu hve fáir af okkur eru nú
eftir.”
Þó iðrast Hoffman einskis,
afturkallar ekkert orða sinna.
Hann sér endalokin nálgast.
Honum þykir ilt að deyja og
skilja Ingeline eftir og geta
aldrei notið með henni unaðar-
stunda í Siverskye þorpinu. En
fyrir hugarsjónum hans hafa
nazistarnir ætíð á réttu að
standa, en allir aðrir í heimin-
um á röngu, og málstaður hans
sjálfs er á rétti bygður. — Sein-
asta skrif hans í dagbókinni er
gert 22. júlí: “Já, miklir hlutir
eru að gerast — til vinstri
handar reyna Rússarnir að rjúfa
víglínuna, og hörð er baráttan.
Rússneskir flugmenn demba
yfir okkur sprengjunum, og
einnig þeytir stórskotaliðið til
okkar kúlnahríð sinni. Hávað-
mn er djöfullegur — alt virðist
vera að sundrast; Það heyrast
engin orðaskil. Við höldum
okkur við jörðina, og sprengju-
hvins byljirnir virðast næstum
muni þeyta okkur upp úr gryfj-
unum. Urg loftfarahreyflanna
er hræðilegt. ,
Og Hoffman dó eins óendur-
fæddur nazi og hann hafði lifað.
Lauslega þýtt úr
Tímaritinu American.
WOMEN-Serve with the C.W.A.C.
You are wanied — Age limits 18 to 45
Fu.ll information can be obtained from your
recruiting representative
Canadian Women's Army Corps
Needs You
Get Into the Active Army
Canada's Army Is On The March
Get in Line — Every Fit Man Needed
Age limils 18 to 45
War Veierans up to 55 needed for
VETERAN’S GUARD (Active)
Local Recruiting Representative