Lögberg - 10.12.1942, Blaðsíða 4

4
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 10. DESEMBER, 1942
----------X&ffberg:--------------------
Gefið út hvern fimtudag af
THE COLUMBIA PRESS, LIMITED
695 Sargent Ave., Winnipeg, Manitoba
Utanáskrift ritstjórans:
EDITOK LÖGBERG,
695 Sargent Ave., Winnipeg, Man.
Editor: EINAR P. JÓNSSON
Verð $3.00 um árið — Borgist fyrirfram
The “Lögberg" is printed and published by
The Columbia Press, Limited, 695 Sargent Avenue
Winnipeg, Manitoba
PHONE 86 327
Hvers eiga þeir að
gjalda?
Gyðingar bera ekki einir á því sök, þótt
þeir yrðu viðskila við land sitt, og ættu naum
ast annars úrkostar en gefa sig að kaupsýslu,
hvar sem leið þeirra lá; sumir komust yfir mik-
inn auð, en fjöldinn allur á hinn bóginn hefir
haft af skornum skamti til hnífs og skeiðar;
þeir hafa lagt heiminum til innblásna lista-
menn, stjórnfræðinga og vísindamenn; ætla
mætti, að slíkt menningarframlag yrði að
makleikum inetið og þakkað, og vitaskuld er
það gert meðal þeirra þjóða, sem eigi hafa
orðið viti sínu fjær vegna ímyndaðra yfir-
búrða, eins og raun sýnist nú á orðin um
Þýzkaland Hitlerrs. Og þótt ofsóknir á hendur
Gyðingum séu því miður engin ný bóla í
mannheimi, þá hafa þær þá náð hámarki
eítir að Nazisminn þýzki kom til sögunnar; í
Póllandi hefir freklega hálf miljón Gyðinga
verið sviptir lífi síðan Hitler reyrði pólsku
þjóðina við tjóðurhæl sinn; og hliðstæð þessu
munu hlutföllin vera í öðrum áþjánarlöndum
Nazista, þar sem fólk af Gyðingastofni átti
búsetu; valurinn veigrar sér ekki við því að
rífa rjúpuna á hol og drekka úr henni blóðið,
og er þó með þeim töluverð frændsemi. Og
þrátt fyrir öll digurmælin um hinn hrein-
kvnjaða, aríska uppruna sinn, má það nú telj-
ast fullsannað, að í æðum Hitlers sé þó nokk-
uð af Gyðingablóði; þó rífur hann, eða lætur
rífa þessa ættbræður sína á hol; af þessu ec
sýnt, að blóðið rennur ekki ávalt til skyld-
unnar.
I Frakklandi Hitlers, þar sem Pierre Laval
fer með umboð þýzkra Nazista, eiga Gyðingar
ekki upp á pallborðið; hlaupi þar snurða á
þráðinn, eru þeir annaðhvort hneptir i þræla-
kvíar, eða sviptir lífi; en allra síðasta ráð-
stöfunin þar í landi er sú, að þeir Gvðingar,
sem að nafni til ganga lausir, séu þannig auð-
kendir — eða í rauninni brennimerktir, — að
skjótt megi greina hver sé á ferð.
Eftir höfðinu dansa limirnir, segir hið forn-
kveðna; og nú hefir litli Hitler í Noregi, Vid-
kun Quisling, borið sig upp við höfuðpaur-
inn um það, að þar í landi séu að minsta
kosti þúsund Gyðingar, sem nauðsyn beri tii
að losast sem allra fyrst við, “vegna öryggis
skipulagsins nýja.”
Að Gyðingum sé í einu og öðru áfátt eins
cg öðrum jarðarbörnum, verður ekki dregið
í efa; en að slíkt réttlæti að nokkru þrálátar
og brjálæðislegar ofsóknir Nazista á hendur
þeim, nær ekki nokkurri átt; þeir eru synir
manns og moldar, eins og vér; fögnuður þeirra
er samstofna við vorn eigin fögnuð, og sorgir
þeirra af sama toga spunnar og vorar eigin
sorgir; þeir eiga sama rétt til unaðsemda lífs-
ins og vér eigum; rétt, sem alþjóð manna
hiýtur að viðurkenna, er í lofti birtir að af-
stöðnum núverandi hildarleik, og þoku villi-
menskunnar léttir af.
Ihaldsmenn skera upp
herör
Vitaskuld stendur mikið til, er megin stjórn-
málaflokkar þessa lands kveðja til alþjóðar-
flokksþings með það fyrir augum, að semja
r.ýja stefnuskrá, er ætla megi, að gangi að
einhverju leyti í augu kjósenda, og þá ekki
hvað sízt, er þannig hagar til, að kjósa skuli
jafnframt splunkunýjan forustumann; og nú
í þessari andránni, ætlar íhaldsflokkurinn að
gera þetta hvorttveggja hér í borginni.
Hingað eru nú komnir, þessara erinda íticiids-
menn úr hverju einasta fylki hins Canadíska
fylkjasambands, og það ekki í neinum smá-
hópum, heldur svo hundruðum skiptir; má þar
fyrst í flokki telja Mr. Meighen, núverandi
leiðsögumann flokksins, sem talið er víst, að
láta muni af forustu vegna þrálátra kosninga-
slysa, sambandsþingmenn ýmissa, senatora,
fylkisþingmenn af sama sauðahúsi, auk ó-
breyttra liðsmanna, er eigi tjáir tölum að
telja.
Stefnuskrá flokksins er ósamin enn. Foring-
inn er ókosinn enn. Hver verður hann? Er
það hugsanlegt, að Mr. Bracken dagi uppi í
herbúðum íhaldsins? Hann er mikilhæfur mað-
ur, og hann er kunnur að sigursæld í kosning-
um. Blaðið Winnipeg Tribune, sem telur sig
óháð, en fylgir þó alla jafna íhaldsflokknum
c'ð málum, er til stórræða kemur, sér engan
nema Mr. Bracken; stundum hefir kveðið þar
við annan tón, en svo er nú veður heldur
ekki ávalt lengi að breytast í lofti.
Enginn stjórnmálaflokkur í þessu landi, get-
ur í framtíðinni gert sér von um nægilegt
kjörfylgi til stjórnarmyndunar nema því að-
eins, að hann taki raunverulegum sinnaskipt-
um í áttina til vinstri.
(<P' '”
E,imreiðm
Kunningi minn lánaði mér nýlega nýkomið
eintak af Eimreiðinni. Er það 3 hefti og það
siðasta sem út er komið af 48. árgangi þessa
merka tímarits. Hefir lengi verið til þess tekið
af útlendum mönnum hvílík firn séu gefin út
á íslandi af bókum og blöðum, með tilliti til
fólksfjölda þjóðarinnar. Þykir það vottur þess
að. íslenzk alþýða sé bókelsk og fróðleiksgjörn
umfram aðrar þjóðir. En af öllum þeim grúa
tímafita sem út eru gefin þar í landi mun Eim-
reiðin einna elst og víðlesnust, enda mun hún
að efni og frágangi standa fyllilega jafnfætis
mánaðar- eða ársfjórðungsritum annara þjóða.
1 þessu hefti kennir margra grasa að efninu
til. Þar birtast tvær gagnhugsaðar og innviða-
slerkar ritgerðir eftir hinn mikilhæfa ritstjóra
tímaritsins, Svein Sigurðsson. Sú fyrri og
fyrsta ritgjörðin í þessu hefti er: Við þjóð-
l veginn. Fjallar þessi grein um þjóðmál ís-
lands, einkum um störf síðasta Alþingis. Að
dæma af ritgjörð þessari virðist meðferð al-
þingis á sambandsmálinu við Dani hafa valdið
nokkurri gremju og vonbrigðum með þjóðinni;
hefir það löngum verið viðkvæmt og vanda-
samt mál. Nefnd hafði verið kosin á vetrar-
þinginu síðasta til að gjöra tillögur um breyt-
ingu á stjó.rnarskipulagi ríkisins með tilliti til
hins ákveðna vilja þjóðarinnar að lýðveldi yrði
stofnað á íslandi nú þegar. Var búist við að
tillögur nefndarinnar kæmu fyrir þingið í sum-
ar, og málið þá leitt til fullnaðarlykta. En
þegar á þing kom, hafði augsýnilega einhver
Þrándur i Götu látið á sér bæra. Málinu var
frestað með þeirri yfirlýsingu frá stjórninni
að “ný og óvænt viðhorf hefðu skapast í sjálf-
stæðismálum þjóðarinnar.”
Hver þessi “nýju ,viðhorf” eru er leyndar-
dómur, sem stjórnin telur sér ekki fært eða
kærir sig ekki um að skýra fyrir þjóðinni enn
sem komið er. En einn þingmaður — Pétur
Ottesen, þm. Borgfirðinga — gerðist svo djarf-
ur að geta þess til að þessi nýju viðhorf myndu
í því fólgin að Bandaríkjastjórn hefði mælsi*
tii þess við stjórn Islands að hún láti málið
liggja í þagnarláginni fyrst um sinn, og bendi
ýmislegt til þess að þetta sé tilkomið vegna
undirróðurs frá Dönum.
Mun nú vera töluvert umtal í dagblöðum
landsins um þetta mál. Enginn mun þó efast
um einlægni í yfirlýstri afstöðu stórveldanna,
Bandaríkjanna og Bretlands um fulla viður-
kenning á sjálfstæði íslands að stríðinu loknu.
Hins vegar óttast þau ef til vill að það verði
talið íslendingum til ámælis í framtíðinni ef
þeir nota sér tækifærið til að slíta sambandinu
við Dani einmitt nú þegar þeir eru marflatir
og ósjálfbjarga undir oki Hitlers.
Tvær ritgjörðir í þessu hefti tímaritsins
vekja að sjálfsögðu sérstaka eftirtekt manna
fyrir vestan haf. Þær fjalla um tvö af skáld-
um okkar, sem bæði eru “drápunnar verð”.
Mun Vestur-íslendingum þykja vænt um að
þeirra er svo maklega minst, í virðulegu og
víðlesnu tímariti “heima”.
Fyrri ritgjörðin er um Einar' Pál Jónsson,
ritstjóra og skáld, eftir Prófessor Richard Beck.
Nær þessi ritgjörð, með mynd af skáldinu,
yfir tólf blaðsíður. Ritgjörð þessi er prýðilega
samin svo sem vænta mátti, og ber vott um
aikunna vandvirkni höfundarins. Hvergi er
vaðið á súðum, eða staðlausum stöfum slegið
fram. Fer prófessorinn fögrum, en þó mak-
legum og mjög hófstiltum orðum um Einar
ritstjóra, sem hugsjónamann, ættjarðarvin, rit-
höfund, bókmenntafræðing og skáld, og vitnar
tíðum í ritstjórnargreinar hans og ljóð máli
sínu til staðfestu. Væri fróðlegt að vita hversu
margir af lesendum Lögbergs, þar sem rit-
stjórnargreinarnar hafa birst, og mörg kvæð-
anna einnig hafa verið prentuð, hafa áttað sig
á hinum ýmsu fögru bókmentaperlum í bundnu
máli og óbundnu, sem prófessorinn bendir á
og tekur til dæmis. Útgáfufélag á íslandi hef-
ir nú veitt Einari ritstjóra þá sæmd að bjóðast
til að taka að sér útgáfu ljóða hans. Mun bókin
nú í prentun. Mun hún, þegar hún kemur á
bókamarkaðinn verða kærkomin fjölmörgum
lesendum Lögbergs, og öðrum sem unna ís-
lcnzkri ljóðlist.
Hitt Vestur-íslenzka skáldið, sem um ræðir,
er Undína — Helga Steinvör Baldvinsdóttir,
frá Litlu-Ásgeirsá í Húnavatnssýslu. — Um
hana skrifar öðlingurinn og skáldið J. Magnús
Bjarnason einkar fagurt mál. Helga sáluga var
sem kunnugt er stórmerk kona og lipurt skáld,
þótt frumbýlishættir og æfilöng fátækt muni
að nokkru hafa stýft vængi hennar. Ljóðmæli
hennar hafa ekki verið gefin út í heild, en
eru, af umsögn þessari að dæma, geymd í
vélrituðu handriti hjá dóttur
hennar, Mrs. H. F. Kyle í Pols-
bo, Wash., en þar lézt Undína
23. október 1941.
Önnur ritgjörð, sem vakti at-
hygli þess, sem þetta ritar nefn-
ist: “Árás Amundsens á Vil-
hjálm Stefánsson.” Er það úr-
dráttur úr bók sem heitir:
Stefansson, Prophet of the
North eftir Earl Hanson, en Ár-
sæll Árnason hefir þýtt. Var
Ámundsen, að því er virðist
haldinn afbrýðisemi í garð Vil-
hjálms, og mótmælir kröftug-
lega í nafni reynzlu sinnar og
rannsókna kenningum Vilhjálms
um það að hægt sé að fram-
fleyta lífinu í íshafslöndunum
af því dýralífi, sem þar er
um að ræða, sem • hann taldi
ekkert vera. “Faðir vor gerist
nú gamlaður” stendur einhvers-
staðar. Ámundsen virðist hafa
þjáðst af þeirri tegund íhalds-
semi, sem ekki vill trúa nein-
um nýjum sannleika, enda þótt
áþreifanlegur sé. Var hann þó
stórmerkur maður og afkasta-
mikill landkönnuður. Allur þorri
vísindamanna mun nú hafa við-
urkent kenningu Vilhjálms,
enda hefir hún sér það til gildis,
að sögn óhlutdrægra rannsókn-
armanna, að hún styðst við stað-
reyndir, sem ekki verður á móti
mælt.
Fjöldi annara fróðlegra og
fjörugra ritgjörða eru í hefti
þessu; og auk þeirra nokkrar
smásögur og ljóð. En tími og
rúm leyfa mér ekki lengra mál,
enda er nóg komið til að sýna
fram á að þetta tímarit er vel
þess maklegt að íslenzkir bóka-
vinir hér vestra greiði götu þess
á hvern þann hátt, sem í valdi
þeirra stendur.
Valdimar J. Eylands.
Þegar mœttust vetur
og vor
Eg var barn að aldri, þegar eg
las “Bláfuglinn” í fyrsta skipti
og varð heilluð af bókinni, sem
mun töfra jafnt eldri sem yngri.
Litli drengurinn og telpan, Tyl-
tyl og Mytyl, leita hinnar dular
fullu ánægju. Það var erfið leit
og-einkennileg. Ánægjuna fundu
þau ekki, uns þau hurfu aftur
heim í kofa skíðhöggvarans, —
en þar hafði hún verið stöðugt.
Þau fundu ánægjuna, er þau
leituðu hennar handa öðrum en
sjálfum sér.
Sagnpersónurnar, krakkarnir,
Tyltyl og Mytyl, urðu bráðlif-
andi mér fyrir hugskotssjónum,
er eg fletti blöðum bókarinnar.
Þau voru ákaflega sönn, já ef til
vill sannari en leiksystkyn mín,
er eg sá daglega. Þau voru lif-
andi og í rauninni meira en
það, rétt eins og frásögnin um
ævintýrið þeirra var einhvern
veginn sannari en veruleikinn
eða draumar þínir eru raunveru-
legri en sumt af því, sem fyrir
þig ber í vöku. En með list sinni
og snild gaf höfundurinn “Blá-
fuglinum” þennan eiginleika.
Það er mér óhætt að segja,
að þegar eg las bók þessa í
fyrstu, þá hugsaði eg ekki and-
artak um manninn, sem hafði
samið hana. Eg er satt að segja
ekki viss um að eg hafi gert
mér grein fyrir því þá, að nokk-
ur maður hefði sett hana saman.
Bókin heillaði mig meira en
svo, að eg gerði mér slíkar hug-
myndir. Þú munt skilja, hvað
eg fer, ef þú minnist bernsku
þinnar, er pabbi þinn eða
mamma sögðu þér skínandi
fallegar álfasögur, en þú tókst
svo vel eftir, að þú hélst niðri
í þér andanum. Flaug þér þá
nokkurn tíma í hug, að einhver
maður hefði skrifað þau töfra-
orð á blað? Auðvitað ekki. Við
gerðum okkur ekki grein fyrir
því fyrr en mörgum árum
seinna, að höfundur væri að
hverri sögu og að ágætu sögurn-
ar sem við heyrðum í bernsku,
væru skrifaðar með ótíndum
penna og bleki eða ennþá hvers-
dagslegra tæki — ritvél.
Þegar eg hitti svo Maurice
Maeterlinck,' virti eg hann ekki
fyrir mér og hugsaði um, að
þetta væri maðurinn, sem samið
hefði “Bláfuglinn”. Enn var eg
barn að aldri, og í huga mér
voru engin tengsl milli þessa
manns og uppáhaldssögu minn-
ar. Eg stóð grafkyrr fyrir fram-
an hann og einblíndi á hann í
einskærri hrifningu, — blátt
afram af því, hvernig hann kom
mér fyrir sjónir, — blátt áfram
vegna þess, sem laukst upp fyr-
ir mér við að horfa á hann.
Þenna fyrsta fund okkar man
eg jafnljóst og hann hefði verið
í gær hér í Ameríku, enda þótt
20 ár squ liðin og það væri
margar þúsundir mílna héðan.
Eg hitti hann einungis af
hendingu, er hann var í heim-
sókn á heimili vinar síns. Það
er eins og slíkt benti til, að hið
merkilegasta í lífi manna verði
altaf af tilviljun.
Allir menn, sem vita, hve
krakkar standa og góna á það,
sem vekur athygli þeirra, munu
geta skilið, hversu eg góndi í
þetta skifti. Óskelfd og ófeimin
starði eg á aðkomumanninn og
athugaði ekki, að hæverska mín
var orðin fyrir neðan allar hell-
ur. Mér virtist hann ekki ein-
ungis frábært glæsimenni. Það
var miklu meira en svo væri.
Hann sat á stólbrík þvínær eins
og illa upp alinn strákur og
reykti úr pípu. Gegnum þykku
reykjarmekkina greindi eg eink
um hláturmildi úr svip hans,
en svipurinn var auk þess hæðn-
islegur eða spyrjandi. Á höfði
hans hefði getað verið hjálmur
úr blikandi silfri, — hár hans
var svo drifhvítt. Börn, — og i
rauninni allir menn, —1 ætla, að
hvítt hár á rosknum mönnum
stafi af því, að þeir séu orðnir
gráhærðir. En mér virtist hann
ekki gamall. Nei, hann virtist
afar unglegur, að sumu leyti
,jafn ungur og eg var sjálf. Ef
til vill ollu því ávalar kinnar
hans, er voru sem rauðustu epli,
og glettnisdrættirnir skemtilegu,
sem vottaði fyrir við munnvik-
in. En fyrst og fremst gerðu
augun hann unglegan.
Hann starði jafnfast og hrein-
skilnislega á mig sem eg á hann.
Og eg gat ekki af honum litið.
Augu hans virtust takmarkalaus
eins og sjóndeildarhringur far-
mannsins. Þau virtust rúma all-
an himin og haf. Hann var blá-
eygur, augun blá eins og Fugl-
inn, sem þaðan hafði komið, og
þó virtist mér þau skifta litum
í sífellu: verða dimmblá stund-
um, en stundum dökkgræn og
stundum með tunglskinsbláma.
Hann var feikilega vel eygður.
Úr augum hans skein mesti
þroski fullorðins manns, og þó
leyndi sér ekki bernskan; bros
hennar og hreinleiki, trúnaður
og draumar. Þegar eg horfðist
í augu við hann, sá eg, að
óeinlægni né fals var ekki til
í fari hans.
Þá er eg nú enn starði og
starði á hann, benti hann á
mig með fingrinum og mælti:
“Einn góðan veðurdag mun
þessi litla telpa gera einhvern
að mesta gæfu manni.”
Þetta voru fyrstu orðin, sem
eg heyrði Maurice Materlinck
mæla. Hann vissi þá ekki sjálf-
ur, að einmitt þennan dag
skráði hann nafn sitt í bók for-
laganna ásamt barni, sem fætt
var 40 árum síðar en hann.
Þegar eg eltist og nálgaðist
giftingaraldur, skoðaði eg það
sem staðreynd, að örlög okkar
væru ofin saman og við yrðum
förunautar í. lífinu. Eg hugsaðí
aldrei um hann sem stórskáldið,
er var heiðraður hvarvetna, þar
sem bækur voru lesnar, skáldið,
sem bera ætti mikla lotningu
fyrir. Eg hugsaði um hann ein-
ungis ens og hann kom mér fyr-
ir sjónir í fyrstu, — einhvern
mann, er var svo kynlega eygð-
ur og vel, að úr augum hans
varð lesið það, sém eins vel
hefði getað birst fegurst í
draumi, — einhvern mann, sem
ávalt myndi verða ungur. Það
var maður, sem verið gat alt í
senn: vinur og kennari, félagi
og elskhugi.
Af því, sem eg hef innt frá
hér að framan, mun lesandinn
geta skilið, að ekki sakaði mikð,
þótt eg væri 40 árum yngri en
hann. Eg hugsaði aldrei um það,
datt ekki í hug að velta því fyr-
ir mér. Ekki var heldur nein
ástæða til þess.
Að mínu áliti eru nefnilega tiJ
menn, sem eru gamlir allt frá
fæðingu. Menn geta hitt fyrir
tvítugar konur og karla, sem eru
gamalmenni, og til eru jafnvel
manneskjur um tekt, sem eru
líkt og kikni undir áhyggjum
alls heimsins. Fólk þetta hefir
týnt hlátrinum, — hafi það þá
nokkru sinni getað hlegið, — og
engin leið er að ímynda sér að
það hafi eitt sinn verið börn.
Hinsvegar eru til menn, —
máske fáir að vísu —, sem alla
æfi halda óskertri undrun bérn-
skunnar og töfrum. — Slíkir
menn geta aldrei orðið gamlir.
Ef þú ert samvistum við þá,
öðlastu brot af leyndardómi
æsku þeirra og auðhu.
Þá hefi eg ekki miklu við að
bæta, annað leyndarmál er ekki
við hjúskapargæfu mína. En
komist hefi eg á þá skoðun, síð-
an er eg giftist, að hverri konu
sé ætlað að unna einu sinni,
unna af alhug aðeins einu
sinni. Ástargæfu mína fann eg
án leitar og án þess að verða
vonsvikin. Eg fann hana, meðan
eg var enn barn að aldri.
Á listabraut minni hef eg leik-
ið í öllum sjónleikjum Maurice
Maeterlincks. En þá er eg átti
að segja orðin: “Eg elska þig,”
hugsaði eg aldrei um leikarann,
sem stóð rétt hjá mér, heldur
manninn, sem skrifaði orðin, er
eg skyldi mæla fram.
í tuttugu ár hefir hvert andar-
tak, sem liðið hefir, aukið far-
sæld okkar beggja, 1 tuttugu ár
hefi eg bergt af óendanlegri
gæfu ástarinnar.
Hver er svo dýrmætasta end-
urminning mín frá þessu tíma-
bili? Hún er ef til vill þetta:
Eitt sinn var eg mjög veik, já.
var í dauðanum að kalla. Þá
laut hann yfir mig og sagði
þýðlega: “Eg hélt eitt sinn, að
ef eg misti þig, þá myndi eg
farga mér, svo að ekki skildi
með okkur. Nú veit eg, að slíkt
tæki eg ekki til bragðs. Ef þú
andast, mun eg ekki farga mér,
heldur ganga í klaustur.”
Þýtt úr tímaritinu “Liberty.”
Einar Guðmundsson.
Lesb. Morgunbl.
Ferðalag til Amaranth
og Langruth
Eg lagði af stað miðvikudag-
inn 4. nóv. og náði til Langruth
um kvöldið og var þar um nótt-
ina; fyrir atheina Karls Lindals
náði eg í kéyrslu næsta dag til
Amaranth og þaðan niður að
Manitobavatni, en þá voru eftir
fjórar mílur til Björns Þórðar-
sonar, þangað sem ferðinni var
heitið; lagði þaðan upp gang-
andi; það var hríðarveður á móti
lúalegt til gangs. Að hálfnaðri
leið kom eg að húsi, var þar
maður sem var á leiðinni til
Björns á bifreið; gekk ferðin
nokkuð skrykkjótt, því snjórinn
gerði hálku, svo bifreiðin sner-
ist í ýmsar áttir, eins og illa
taminn og staður hestur, og
vildi fara allsstaðar nema eftir
brautinni; náðum við samt alla
leið um síðir slysalaust.
Hjá Birni Þórðarsyni og konu
hans Sigurborgu var mér tekið
eins og í bestu foreldrahúsum
eins og ávalt.
Daginn eftir var eg keyrður
af Gísla Þórðarsyni, syni Björns
norður með vatni, því eg hafði
frétt fyrir nokkru, að þar biðu
mín börn til að skíra; komum
við á fimm heimili og skýrði eg
börn á öllum; foreldrarnir
þekkja mig frá fornu fari, og
óska þess að eg skírði börn sín;
hvatti það mig til ferðarinnar.
Sýndu allir mér innileg vin-
áttumerki.