Lögberg - 04.02.1943, Blaðsíða 6

6
LÖGbERG. FIMTUDAGINN 4. FEBRÚAR 1943.
R U F U S
Eflir Grace S. Richmond
<000»>00»»>000000»00000000000»»fr3*»S»fr$9
Þau voru komin að húsinu. Pat opnaði dyrn-
ar og sagði: “Þarna koma þá litlu angarnir!”
Nancy bar litlu telpuna sofandi í fanginu, Mac
Farland hélt á drengnum, glaðvakandi í fangi
sér. Þau fóru inn í skrifstofuna. Nancy flýtti
sér að klæða þau úr yfirhöfnunum, og tók
þau svo upp í keltu sína, þegar þau urðu feimn-
isleg við þessi nýju andlit, sem þau sáu þarna.
Oliver brosti út undir eyru, en Bruce hallaðist
fram, með kynlegum, löngunarfullum svip í
sínum djúpu augum. Pat kraup fyrir framan
drenginn og strauk feitu, litlu leggina á fótum
hans. En hvað dr. Mac Farland viðvék, þá var
hann hættur að horfa á börnin, en augu hans
hvíldu stöðugt á andliti Nancy.
“Þau eru þreytt, þau verða strax að fara í
rúmið,” sagði Nancy, eftir að hún hafði hlýjað
þeim í fimm mínútur fyrir framan eldinn. Pat •
tok drenginn, hvað hann hét vissu þau ekki,
en Nancy hallaði ljóshærðu höfði litlu stúlk-
unnar upp að öxl sinni. Þau báru börnin upp
á loft. Oliver og læknarnir horfðu á eftir þeim
fara út úr stofunni, gagnteknir af móðurum-
hyggju Nancy. Oliver tók fyi'stur til máls:
“Eg hélt að það kynni að verða erfitt fyrir
mig að gleyma árekstrinum — hljóðinu, sem
konum fylgdi, en eg vona, að eg geti látið mér
verða enn minnisstæðara það, sem eg var
sjónarvottur að núna.”
Mac Farland stóð upp og gekk yfir að rúmi
hans. “Með þínu leyfi og dr. Bruce, ætla eg
að gefa yður svolitla sprautu í handlegginn
áður en eg fer, það tekur frá yður árekstrar-
endurminningarnar í nótt. En — þér hafið •
nitt leyfi til að muna það, sem þér sáuð rétt
núna — áður en þér farið að sofa. Það er
annað léttara en að gleyma því, hvað?
Hvernig er fóturinn? All-góður?”
“Honum líður eins vel og barni í vöggu,”
svaraði Oliver glaðlega.
“Ó, þér segið ekki satt — en þér um það,
Umbúðirnar eru þannig, að þér þurfið ekki að
liggja alt af í sömu skorðum, getið hreyft yður
c’álítið í rúminu — betra en gamaldags um-
búðirnar voru.”
“Eg er viss um að mér kemur til með að
líða betur en nokkru sinni áður á æfi minni.”
sagði Oliver. Eins og öllu er hér fyrir komið
nú, þá fullyrði eg, að piparsveinn með brotinn
fót gæti ekki kosið á það betra. Er það ekki
rétt, Mac Farland?”
Mac Farland samþykti það. En í huga sínum
gerði hann það með þeirri undantekningu,
að börnin vantaði fóstra.
Velja var um þrjá. Hver þeirra átti að hafa
þann heiður að takast á hendur ábyrgðina
með Nancy Bruce Ramsey? Hver þeirra mundi
fá leyfi til að borga fötin handa þeim? Hvern
þeirra mundi hún ráðgast við, þegar um smá-
vegis þeim viðvíkjandi væri að ræða? Honum
sýndist hann sjá sömu spurningarnar í svip
hinna tveggja. Hvað honum viðvék, þá var
honum það full-ljóst, að aldrei hafði hann
þiáð að mega vera hluttakandi í neinu eins
og í þessu.
Hann játaði það hreinskilnislega fyrir sjálf-
um sér, að það væri ekki barnanna vegna.
XXXVI.
“Hann má til með að sjá þau!” sagði Nancy
við sjálfa sig.
Nancy sat á hækjum sínum á gólfinu. Hún
hafði brotið upp ermarnar. Stórt handklæði var
bundið um mitti hennar í stað svuntu, því hana
atti hún ekki til í eigu sinni. Með sápugri
hendinni lagaði hún hárlokk, sem var henni
til óþæginda, og bar sig til eins og hún væri
vön þvottakona. Sá var þó munurinn, að hún
var töfrandi í augum þeirra, sem kynnu að
hafa horft á hana.
Tvö börn busluðu í baðkerinu, Davíð fjögra
ára og Ester tveggja ára. Davíð gat sagt henni
fornöfn þeirra, en eftirnafnið var henni ekki
mögulegt að skilja. Þegar Nancy heyrði nöfn
þeirra, varð henni að orði: “Ó, það eru biblíu-
nöfn, sem sýnir, að þau eru af góðu bergi
brotin.” Börnin voru sitt í hvorum enda bað-
kersins. Hinum silkimjúka, gulu hárlokkum
Esterar var haldið frá augunum með klemm-
um, en hinn jarpleiti hárbrúskur Davíðs stóð
upp í loftið, löðrandi í sápunni, sem Nancy
hafði borið í hárið. Líkamir þeirra voru engiÞ
fagrir; andlitin voru rjóð og hlæjandi. Börnin
höfðu smám saman verið að spyrja um pabba
og mömmu, einkum Davíð, sem var eldri, en
Nancy hafði tekist að gera þau róleg, og þau
voru ánægð að vera hjá henni, meðan þau
biðu eftir pabba og mömmu, sem þau gátu
ekki skilið, hvað hafði orðið af.
Þetta var að morgni þriðja dagsins. Fyrsta
kvöldið flýtti Nancy sér að baða þau, klæða
þau í náttkjóla af sjálfri sér og leggja þau
hiið við hlið í rúmið sitt. Sjálf svaf hún á
legubekk í sama herbergi, svo hún gæti verið
við hendina, ef þau vöknuðu og kynnu að verða
hrædd, þegar þau þektu sig ekki. En þau
sváfu alla nóttina og hreyfðu sig ekki, einungis
gaf Davíð frá sér andvarp við og við upp úr
svefninum, eins og hann dreymdi illa, sem
ekki hefði neitt verið að undra. Nancy svaf
lítið um nóttina. Hún var svo gagntekin af
fögnuði, að augu hennar gátu ekki lokast.
Hún starði stöðugt yfir að rúminu, þar sem
hún sá tvo litlu kollana upp undan rúmfötun-
um við skímuna af götuljósinu, sem kom inn
um opinn gluggann. Það hlaut að vera draurn-
ur — það gat ekki verið satt, að tvö yndisleg
börn svæfu þarna í rúminu hennar, undir henn-
ar vernd, og líklegt, að enginn mundi nokkurn-
tíma gera tilkall til þeirra. Daginn eftir ók
hún með börnin þangað í borgina, sem hún
gat keypt það nauðsynlegasta af fatnaði handa
þeim, og gerði hún það að vanda, án þess að
horfa í eyrinn. Tilfinningar hennar voru i
uppnámi, þegar hún var að velja rósrauð undir-
föt, svo undurlítil, og bláan kjól og kápu og
hatt handa Ester, alklæðnað handa báðum frá
yzt til inst. Hún hafði nú hugsað sér, að kaupa
smám saman það, sem þau þörfnuðust, en
þegar hún var komin af stað, gat hún ekki
látið vera að kaupa það alt í einu. Fötin, sem
þau komu í, voru hrein, en gróf og viðgerð.
Það var óhugsandi að þau notuðu þau föt,
þegar hin nýja fósturmóðir þeirra þurfti ekki
annað en að opna pyngjuna, sem var að springa
utan af seðlum, til þess að kaupa þeim ný
föt. Það var svo gaman. Hana hafði svo oft
dreymt um, að hún væri að klæða smábörn í
fín blúnduföt, föt með fögrum litum úr fínum
efnum; og nú að hafa tvö börn að klæða! Sjálf
var hún eins og barn, þegar hún kom í leik-
fangabúð og var að segja fyrir um, hvaða leik-
föng skyldu send heim til hennar.
En engin föt gátu tekið fram líkamlegum
yndisleik barnanna í baðkerinu, þegar þau
léku sér í vatninu; sem ilmaði af sápu. Það
leit út fyrir, að þau væru vön baði. Það var
Nancy glöð að sjá; Davíð hafði látið þess getið,
að þetta baðker væri stærra og öðruvísi lagað
en þeirra.
“Hann má til að sjá þau!” sagði hún aftur,
þegar Davíð fleygði blautum svampi í systur
sína og bæði hlógu dátt að leiknum. Nancy
stóð á fætur og gekk fram að dyrunum; þar
sá hún Pat vera á gægjum. Hann bað hana
afsökunar, þegar hann sá hana koma fram í
dyrnar.
“Eg gat ekki stilt mig um það,” sagði hann
og roðnaði. “Það, að heyra tvær barnsraddir í
þessu kyrláta húsi, gerði það að verkum, að
eg varð að hlusta.”
“Já, auðvitað hlustaðirðu, Pat. En, Pat, mig
langar svo til, að dr. Bruce sjái þau í bað-
kerinu. Gætir þú ekki — einhvernveginn —”
“Eg gæti borið hann upp í fanginu, frú —
en eg býst við, að hann mundi ekki vilja það.
Dr. Mac Farland kom inn í þessu* — hann
og eg gætum borið hann upp í stólnum hans.”
“Gerðu það í snatri, hvort sem hann vill
það eða ekki. Það er honum til ómetanlegs
gagns að sjá þetta.”
Pat þaut niður stigann.
“Eg hefi skipun frá frú Ramsey,” sagði hann,
um leið og hann greip um aðra hliðarbrík
hjólastólsins og leit á dr. Mac Farland. “Ef
þér viljið hjálpa mér, herra, börnin eru í bað-
inu, og frú Ramsey segir, að majórinn verði
af. sjá þau meðan þau eru þar.”
“Hvaða vitleysa — eg get ekki farið upp
á loft —” /
En James Mac Farland gekk að stólnum og
tók um hina bríkina og sagði hlæjandi: “Skip-
un verður að hlýða, Lynn. Þú ferð upp nauð-
ugur, viljugur.”
“Ó, í hamingju bænum,” hrópaði Oliver úr
rúmi sínu. “Væri eg ekki svona fatlaður —
auðvitað ferðu upp, bjáninn þinn! Kystu þau
fyrir mig, viltu gera það?”
Hjólastóllinn var borinn upp; við og við
rakst hann í, því ilt var að bera hann, en
hann var settur niður heilu og höldnu fyrir
utan dyrnar á baðherberginu, og Pat rendi
honum svo inn. Mac Farland fylgdi á eftir.
Nancy leit yfir öxl sér, rjóð í andliti eins og
börnin, með glampandi augu og opnar varir;
hún hló, þegar hún sá þrjá karlmenn í dyr-
unum vera að veita því, sem fram fór í bað-
kerinu, athygli, með mestu áfergju. Það sást
á brúna og gula kollinn upp yfir baðkers-
barminn. Andlitin urðu alt í einu alvarleg,
þegar þau urðu vör við heimsækjendurna. En
alvaran hvarf fljótlega, þegar þau þektu þá.
Þau voru auðsjáanlega vön við, að á þau
væri horft í baðinu, og að þeim væri dáðst
af kærleiksríkum foreldrum, sem svo skyndi-
lega höfðu horfið sjónum þeirra.
Dr. Mac Farland hvísl,aði: “Nei, sjáið þið,
þetta er á við fagra mynd- Þetta stúlkubarn!
Eg er hrifinn af henni. Þessi bláu augu — og
þessi augnahár. Óviðjafnanlegt!”
“Eg tek drenginn fram yfir telpuna,” sagði
dr. Bruce og starði á hann. “Nancy, hann gæti
verið sonur þinn, hann er svo líkur þér.”
“Ó, Lynn frændi, hvaða vitleysa! Hann er
ákaflega fjörlegur og greindarlegur — hann
vekur eftirtekt. — En eru þau ekki bæði yndis-
leg, kropparnir rauðir og glansandi votir? Eg
mátti til með að sýna þér það.”
“Það var gott, að hún lofaði þér að sjá þau,
dr. Bruce, ef eg má vera svo djarfur,” sagði
Pat og horfði ákafur á barnakroppana, með
írskum glampa í augunum, sem ekkert gaf
eftir, að blíðu, glampanum í augum Nancy.
“Þessi sjón gerir veikum augum gott.” bætti
hann við.
Væru augu Lynns veik, var honum Ijóst, að
hjarta hans var veikara. Eitthvað innra með
honum, sem hafði verið kalt og stirðnað, lifn-
aði við og hlýnaði, þegar hann horfði á þessi
litlu börn. Nancy kom þeim aftur af stað að
leika sér með svampinn, svo þau hlógu öll
dátt að leik barnanna.
“Bardagi englanna,” varð Mac Farland að
orði. Að vísu hafði hann eins og áður gefið
enn meiri gætur að Nancy en börnunum. Hann
dáðist svo að móðurblíðunni í svip hennar,
senuhann aldrei hafði séð meiri í augum og
látbragði nokkurrar ungrar móður. Móðurást,
sem ekki fær fullnægingu, vaknar til lífs við
að faðma börn, þrátt fyrir að þau eru fædd
af annari konu. Þá ást má ekki kæfa. Hún
verður að fá að halda börnunum, þó ættingjar
kunni að gera kröfu til þeirra. Þetta sér Mac
Farland með sjálfum sér. Eftir því sem Oliver
• þóttist hafa fengið að vita, voru engir ættingjar
sem áttu kröfu til barnanna. En bezt væri að
gera ráð fyrir öllu, svo að vel væri um hnút-
ana búið frá byrjun. Hann vissi, að Nancy
hafði ekki getað fætt lifandi afkvæmi, svo
þau börn, sem hún fóstraði, yrðu að vera fædd
af öðrum konum. Ætti hún eftir að giftast aft-
ur, þá væri sá maður ekki verður hennar, sem
ekki tæki hana að sér með börnunum. Hugs-
anir James Mac Farland voru mjög ákveðnar
í þessa átt.
Sýningunni var lokið. Nancy lét tvo af
herrunum fara, en einn fékk leyfi til að vera
viðstaddur meðan hún klæddi börnin, eftir að
hafa þerrað þau; sá þáttur fór fram í stóra
svefnherberginu hennar. Þangað var stól dr.
Bruce ekið. Hinir fóru niður.
Börnin stóðu alklædd frammi fyrir Lynn og
Nancy, klædd eins og þau væru hennar eigin
börn, með mikilli smekkvísi, eins og kom einn-
ig fram í klæðaburði Nancy sjálfrar. Nancy
sat á gólfinu og gaf þeim gætur. Svo sagði
hún rólega:
“Aldrei á æfi minni hefi eg lifað slíka stund
— og alla æfi mína hefi eg þráð þessa stund.
Svipað því var, þegar eg flutti Rúfus heim og
vonaði, að hann mundi lifa og dafna. Það var
í fyrsta sinni, sem eg hafði ungbarn í fanginu,
sem gat orðið mín eign. Honum fékk eg ekki
að halda, og eg hugsaði, að verið gæti, að —
aldrei-----. En nú —. Ó, Lynn frændi! Heldur
þú, að eg geti dirfst — að —.”
Davíð horfði á hana með brúnu augunum
sínum, og hún vogaði sér ekki að ljúka við
það, sem hún ætlaði að segja. En dr. Bruce
kinkaði kolli.
“Það lítur svo út,” sagði hann, “samt skalt
þú ekki láta það ná tökum á þér fyr en við
erum alveg viss.”
“Eg er hrædd um,” sagði Nancy, “að það
hafi þegar náð föstum tökum á mér. Tilfinn-
ingar mínar eru mjög viðkvæmar á þessu
sviði, Lynn frændi.” Hún reis á feetur og fór
að tína saman gömlu fötin barnanna.
“Mamma bjó til fötin mín, hún bjó líka til
fötin handa Ester,” sagði Davíð alt í eniu.
“Já, elsku barn. Við skulum geyma þau,” •
sagði Nancy blíðlega. Hún lét fötin til hliðar,
svo hann sæi þau ekki. Við nánari athugun
sá hún, að þau voru öll heimatilbúin, sumt
handgert. Aumingja, unga móðirin! Nancy
fyltist meðaumkvun, þegar hún lagði þau inn í
skápinn.
Dr. Bruce kallaði á börnin að stólnum sín-
um og sagði þeim sögu. Nancy hlustaði og
fann, að sagan var bæði við barnanna hæfi og
vel sögð. Börnin drógu varla andann meðan
þau hlustuðu á söguna. Rödd læknisins var
mjúk, hendina hafði hann lagt ofan á hendur
Esterar litlu, sem hún hafði lagt á hné hans.
Nýr svipur færðist yfir andlit hans, líkur því,
þegar hann var að athuga Rúfus litla, en nú
var þó meiri blíða í svipnum. Þegar Nancy.
horfði á hana, fanst henni, að hún sjaldan
hafa séð fegurra andlit. Hann var líka ung-
legri’; bros hans var fallegt, þegar hann horfði
á börnin. Gráu augun hans voru ekki eins þoku-
leg, eins og svo oft áður, þau voru skýr og
með hreinum svip. Það var greinilegt, að
börnin mundu verða Lynn frænda til mikillar
blessunar.
XXXVII.
Doktor Katrín Ferris var aftur komin til
borgarinnar; hún var í spítalanum; Nancy fór
í fylgd með dr. Mac Farland, að sjá hana. Hann
var himinlifandi yfir því, að ráð hans höfðu
heppnast. Hún fór með þeim til baka, til þess
að heimsækja dr. Bruce; til þess ætlaði hún að
nota þann eina frídag, sem henni var ætlað
að hafa, áður en hún byrjaði starf sitt við
spítalann.
Humphrey Oliver lá og athugaði gesti og
heimamenn; hann gat naumast haft sig á burt,
því, “fóturinn hélt honum”, eins og hann var
vanur að segja. Honum leist mjög vel á dr.
Ferris strax við fyrstu sjón; sem kven-tegund
var hún honum óþekt áður, þrátt fyrir að hann
þekti allar mann-tegundir í hinum starfandi
heimi. Nú var hún í embættisbúningi, en hann
var af beztu tegund og gerði hana næstum enn
meir aðlaðandi en almennt, fíni götugúningur-
inn, sem hún var í, þegar hún fyrst heim-
sótti dr. Bruce. Nancy hafði aldrei verið hrifn-
ari af vinkonu sinni en nú; henni fanst hún
svara til alls þess fullkomnasta í kvenmynd,
sem hún nokkurn tíma hafði látið sig dreyma
um, og að sjálf væri hún eins og barn, saman
borið við dr. Ferris. Aftur á móti fanst Katrínu
Ferris vinkona sín vera svo aðdáanleg, að hún
mátti gæta sín að öfunda hana ekki af því,
hve óafvitandi hún dró að sér athygli þeirra,
sem með henni voru, með yndisleik sínum,
eins og ekki leyndi sér í því umhverfi, sem
hún nú var í. Seinna um daginn voru þær
tvær einar uppi á lofti; börnin voru að leika
sér í næsta herbergi.
“Þú hefir gert kraftaverk á dr. Bruce,” byrj-
aði dr. Ferris.
“Finst þér það, er það satt?” sagði Nancy
með ákefð.
“Eg veit það; sérðu það ekki sjálf?”
“Stundum held eg það, en eg er ekki viss
um það.”
“Það getur enginn efi verið á því, að hann
er ekki sami maður. Eg furða mig á því, ef
hann sýnir það ekki bétur, áður en langt um
líður.”
“Hann er altaf jafn magur — og þreyttur —”
sagði Nancy í djúpum hugsunum.
,‘Hann kann að vera alveg eins grannholda
og hann hefir verið — hann er ekki eins
þreyttur — ekki eins þreyttur að lifa. Manstu
ekki eftir smávegis breytingu, sem verður á
trénu, rétt áður en vorar? Greinarnar eru
blaðlausar, eins og þær voru að vetrinum —
knúpparnir eru ekki komnir í ljós — þó er
sýnilegur mismunur. Vorið er farið að vinna
sitt verk, áður en það kemur. Eg sé greini-
leg vormerki á honum. Ertu hætt við fyrir-
aitlanir þínar honum viðvíkjandi?”
“Eg er komin á þá skoðun, að eg get ekki
gert áætlanir fyrir hann, það verður hann að
gera sjálfur. Það eina, sem eg gat, var það
sem eg gerði: að færa honum Rúfus til at-
hugunar; vera hér meðan okkar óskemtilega
frænka dvaldi hér og hjálpa til að líta eftir
herra Oliver. Og svo börnin, eg held, að þau
hafi mikið að segja fyrir hann. Mér þykir
sannarlega vænt um, ef þú heldur, að þetta
hafi fengið hann til að líta öðruvísi á lífið.”
“Eg gaf gætur að honum áður, þegar við
vorum öll að tala um sjúkrahúsið og starf mitt
þar. Við og við birti yfir andlitssvip hans; alt
öðru vísi en þegar eg kom hér áður og við
áttum tal saman dr. Julie Tournier. Þá var
hann eins og fangi í búri. Nú er það alt annað
— eg get ekki almennilega lýst því, en mér er
nær að halda, að fangelsisgrindurnar séu farnar
— orðnar að engu — hvort sem honum er það
ljóst eða ekki. Svipur hans ber ekki lengur
vott um tómt vonleysi; hann hefir aftur fundið
fögnuð lífsins — og þetta á hann þér að þakka
og engum öðrum, mín kæra.”
Ásjón Nancy var ljómandi — næstum því
ummynduð; Katrín undraðist, hve mikinn fögn-
uð orð hennar vöktu hjá Nancy.
“Hann er svo orðfár,” varð Nancy að orði.
“Eg veit það; hann er af því tagi. Samt
getur hann ekki dulið það. Þegar eg sá hann
áðan, gat eg ekki gleymt andlitinu á honum;
í því speglaðist örvænting, óánægja og iðrun.
Nú — eg er búin að segja þér það. Ætlar þú
að verða áfram hjá honum?”
“Náttúrlega vil eg það. María frænka álítur
það mjög óviðeigandi, að eg sé hér. Hvað
heldur þú hún meini með því?” Nancy leit
spyrjandi augum á Katrínu.
, “Eg þekki ekki Maríu frænku — og kæri
mig ekki um að þekkja hana, sé þetta hennar
meining.” Svo bætti Katrín við, stutt og ákveð-
ið: “Vill hann að þú sért kyr?”
“Það ætla eg að fá vissu um hjá honum
nú bráðlega. Það verður að vera fastákveðið.
Eg væri mjög ánægð með að vera ráðskona
hjá honum með litlu, blessuð börnin hjá mér,
og reyna svo smám saman að fá hann til að
byrja að vinna aftur, og eg vona að við gætum
nú enn betur komið okkur saman um það,
sem hemilisstörfum og öðru viðkemur; mig
langar til að vinna með honum.”
“Segðu honum það. Eg held, að nú sé sá tími
kominn, að óhætt sé að tala hreinskilnislega
við hann. Nema ef þú hugsar þér að giftast
Mac Farland. Þú veizt, að það stendur þér
til boða, hvenær sem er.”
“Katrín!”
“Þú veizt það sjálf, og það dylst heldur
engum.”
Nancy hristi höfuðið. “Vertu ekki að þessu,”
sagði hún, til þess að binda enda á þetta sam-
tal.
“Eg skal ekkert segja; fyrirgefðu mér. En eg
vildi gjarnan vita hvar þú stæðir, og stakk því
upp á þessu.”