Lögberg - 13.05.1943, Blaðsíða 6

6
LÖGbERG. FIMTUDAGINN 13. MAÍ 1943.
Hin harðsnúna lögreglusveit
Eflir Edgar Wallace.
Það kom frá hinum sívala stálhólk sem var
óðru megin í skálanum.
“Hvað er þetta,” spurði hann.
“Nýtt lofthreinsunar áhald”, svaraði Mark.
“Eg er dálítið vísindalega sinnaður,”
Bradley sá brátt litla stálhurð sem var á
þessum sívalning, og dró hana til hliðar.. Hann
gat ekkert séð inn í þetta hylki með vasaljós-
inu sínu, nema glytta í rennandi vatn. Hann
bretti upp skyrtuermarnar sínar og kafaði til
botns, hann fann hvar vatnið bullaðist út um
kringlótt gat.
“Nokkuð að finna þarna?” spurði Mark ofur
viðfeldnislega. I einu horni skálans sá Bradley
viðan hólk úr brúnum pappír, hann reif lokið
af, og undir því fann hann hráhvíta kringlóttá
plötu, sem var með götum hér og þar, á stærð
við smápening. Hann lyktaði af plötunni. bleytti
fingurgóm og nuddaði um plötuna, og bragð-
aði. “Salt”, sagði hann. Hann lét þessa salt-
hellu inn í hylkið, þar sem vatnið rann, og
í augnabliki hafði hún bráðnað og horfið.
“Má eg gizka á hver er ætlun yðar með
þessu Mr. Mark? Mér skildist að þér sitjið
þarna inn disk úr sykri eða salti.— eg ímynda
mér að sykur sé betri —, og á þetta látið þér
yðar ólöglegu muni, og lokið hurðinni. Undir
eins og þér verðið varir við nokkra hættu,
hleypið þér vatninu á — það er sem minni
ytan á skrifborði yðar er fyrri.” Hann kink-
sði kolli, og í fyrsta sinn sem sjá mátti á hon-
um, að honum var ekki um sel.
“Þegar lögreglan heimsækir yður, styðjið
þér á ýtuna, vatnsstraumurinn þvær burt
þessar sykur eða saltkökur, svo áður en lög-
íeglan getur komist að því, hafa sönnunar-
gögnin horfið! Nærri ótrúlegur útbúnaður.”
Hann klappaði Mark á herðarnar.
“Reynið ekki þessa aðferð aftur. — Eg rann-
saka bílskúrinn líklega fyrst, sem mun hafa
allt annað en þægilegar afleiðingar fyrir yð-
ur. Hvar er Miss Perryman?” Hann spurði
þessarar spurningar svo snöggt að Mark vissi
\arla hverju hann átti að svara.
“Miss Perryman býr ekki á þessu gólfi”.
“En þér voruð að vonast eftir að. heyra frá
b.enni? Er það ekki hún sem þér voruð að
bíða eftir?”
Mark brosti ólundarlega.
“Vissulega hafið þér skringilegar ímyndan-
ir í kollinum, mirfn kæri Bradley. Hvaðan
koma yður slíkar ímyndanir? Eg skal viður-
kenna, að það er óvanalegt að mæta lögreglu-
manni, sem hefir nægilega mikið ímyndunar-
afl til að búa til sögur, en það er á sama tíma
hálf leiðinlegt að —”
“Þér eruð að vonast eftir Önnu Perryman,
en þér þurfið að bíða stundarkorn,” sagði
Rradley. “Hún var tekin föst í nótt, á Oxford-
veginum.”
Mark stóð eins og steini lostinn, bað sást
ekki dráttur í einum einasta vöðva í andliti
hans, ekki að hann bærði augnalokin, hvað þá
meir.
“Mér þykir fyrir að heyra það. Hvað er hún
sökuð um?”
“Að hafa haft meðferðis eiturlyf,” svaraði
Bradley. Undir vanalegum kringumstæðum
hefði Mark ekki lagt mikinn trúnað á bað sera
lögreglumaðurinn sagði, en hann var eins og
dálítið utan við sig, og lét sér ekki til hugar
koma að efast um það sem Bradley sagði.
“Eg veit ekkert um það,” sagði hann upp-
hátt. “Ef hún hefir haft meðíerðis eiturlyf,
þá er það án minnar vitundar, ef hún segir að
hún hafi fengið þau hér, þá lýgur hún því,
hvar funduð þið það, — í bílnum?” Hann •
hafði varla slept orðinu fyr en hann sá yfir-
sjón sína. Anna hefði fleygt pakkanum undir
eins og hún hefði orðið nokkrar hættu vör.
Fann var að segja lögreglueftirlitsmanninum,
jafnvel það sem Anna vissi ekki — það, að í
bílnum hefði verið eitthvað meira en Anna
kerryman vissi um.
X. kafli.
Mark Mc. Gill hafði oft, með hálfum hug,
reynt að gera lítið úr þeirri hættu sem Anna
var í á ferðum sínum. í mörgum tilfellum
hafði hún ekki meðferðis nema pakka af salti,
sem hún var að koma til ýmissa skiftavina
þeirra út á landsbygðinni. Aðalflutm'ngurinn
var falinn í sérstaklega tilbúnu leynihólfi í
hliðinni á bílnum, sem var hulið undir leður-
foðrinu.
Anna hafði vissulega verið með hættulegan
flutning í bílnum á leiðinni til Oxford, þá um
nóttina, en hann treysti hennar skörpu vits-
munum til að gæta þess í tíma, að losna við
það, ef hún yrði nokkurs vör um eftirför.
Nærvera Bradleys vakti upp í huga hans hræði
lega hugsun. Fyrir viku, hafði hann sent hana
til Birmingham, og í hinu hulda leynihólfi
var mikið af cocaine. Það var ávalt maður
til staðar að mæta henni, hvert sem hún var
send, og taka bílinn og fara með hann í bíl-
skála. Hún vissi því ekki þegar aðalflutning-
urinn var tekinn úr bílnum, eða hvað hann
var. En eitthvað hafði vakið ótta hjá Birming-
ham viðskiftafólki hennar, hún hafði ekki
skilað því sem þeir vonuðust eftir að hún
kæmi með, og enginn hafði verið til taks að
mæta henni, svo pakkinn var í leynihólfinu.
Hvorki hafði Mark né bílskála eftirlitsmaður-
inn tekið pakkann úr hólfinu í bílnum. Það
hafði verið þar þegar Anna fór að mæta flug-
, vélinni. Hann var ekki mjög hræddur um það
því bíllinn var nærri því eins góður felustaður
og járnhylkið í bílskálanum. Eftir að Anna
var farip, datt honum í hug að Oxford um-
boðsmenn hans, mundu taka það úr bílnum,
og yrðu glaðir að fá svo mikið af því, alveg
óvænt. En það var æfinlega auðvelt að jafna
þá reikninga. Hann sá hvernig Bradley reyndi
að lesa hugsanir sínar, og brosti að.
“Það sem eg ætlaði að segja var —”
“Það sem þér meintuð að segja”, tók Bradley
fram í, “var það, að Anna Perryman hefði haft
meira í bílnum, en pakkann, sem hún henti í
ána.”
“Það veit eg ekkert um; eg veit enga ástæðu
til að hún henti neinu í ána. Hún var bara
cið bregða sér að gamni sínu til Oxford —
hvar er hún?”
Bradley sagði ekkert um stund.
“Hún er í Cannan Ron lögreglustöðinni. Eg
býst við að þér viljið setja upp lausnargjald
fyrir hana, en eg skal segja yður það skýrt
út, að eg legg á móti því. Eg hefv gert alt
stm eg hefi getað til að bjarga þessari ungu
stúlku, en nú er hún undir lás, og eg get
ekkert gert.” Hann strauk svitadropana, sem
sxóðu á enni hans, og horfði stöðugt á mann-
inn, sem hann hataði. Hann hugsaði sig um
eltt augnablik, og sagði:
“Það er aðeins einn vegur og það er, ef
hún vill með framburði sínum gefa mér þá
sönnun, sem mig vantar, til að taka yður
fastan, Mark. Ef hún gerir það, þá skal eg
takast á hendur að frelsa hana út úr þessum
vandræðum, sem þér eruð búnir að koma
henni í.”
Það var engin mildi í röddinni, en hún
mátti heita mild, borið saman við hótunina
sem í orðunum fólust. Mark, sem var all mik-
ill mannþekkjari, sá að hann hafði fyrir aug-
um sér mann, sem hafði annað umhugsunar-
eíni í huga sínum. Hann var að tala um eittf
tn hugur hans var bundinn við annað.
Mark fylgdi honum til dyra, stóð á stéttinni
rreðan lögreglubíllinn rann hljóðlega upp að
randsteininum, og horfði á það, þar til að það
hvarf í áttina til Oxford strætis.
Það var málafærslumaður, sem áður hafði
verið viðriðinn réttarhöldin í suður-London lög-
regluréttinum, fyrir afar lítið kaup. Mark
hafði tekið. hann að sér og gefið honum góðan
verustað í stórhýsi í einu úthverfinu, og kom-
ið honum alveg til að hætta við drykkirí, sem
hafði að mestu eyðilagt hann. Hann talaði til
þessa manns yfir símann.
“Eg er að senda bílinn minn eftir yður.
Þér verðið að koma strax.”
Mr. Durthec kom án tafar. Hann var hrika-
legur í andliti, og hendurnar óstyrkar, og
skulfu sem strá.
“Þeir eru búnir að taka Önnu fasta. Eg vil
að þér sjáið hana í fyrramálið, útvega besta
lögmann, sem hægt er að fá til að verja hana,
’og sjá um, að hún hafi allt sem hún þarfnast.
Hún kemur líklega fyrir suður-lögregluréttinn.
Þegar þér sjáið hana, segið henni, að það sé
ekkert að óttast, ef hún segir ekkert, og neiti
að svara spurningum, þér getið og sagt henni
að Bradley vilji umróta himni og jörð, til
þess að fá hana dæmda.”
“Hvað hafðí hún í bílnum?” spurði Mr.
Durthec í skjálfandi róm.
“Cocain”, svaraði Mark. “En eg er ekki viss
um að þeir hafi fundið það — þér verðið að
passa það, og ef málinu verður frestað, vil eg
láta lögmanninn sem ver málið fyrir hana, •
biðja um að láta hana lausa, mót lausnargjaldi,
og ef nauðsynlegt, þá að biðja um lausnar
leyfi frá hærri dómstól.”
Eftir að lögmaðurinn var farinn, hitaði Mark
sér sterkan kaffisopa, fór í kalt bað, settist
svo niður til að bíða eftir skýrslu lögmanris-
ins.
XI. kafli.
Bradley fór þangað, sem bíll önnu var •
geymdur. Hann lét menn sína fara, eftir að
bílnum hafði verið ekið út. Hann fór að
rannsaka bílinn einsamall, án verkfæra, nema
vasahnífsins síns.
Það var ekki ervitt áð finna kassann undir
sætinu, eða á hvern hátt að ná mátti honum
út um leynilok á hliðinni, en það var ekkert
í kassanum. Hann rannsakaði tólakistuna, en
þar var ekkert heldur að finna. Hann var
rétt í þann veginn að hætta leitinni, þegar
honum datt í hug, að leðurfóðrið, bæði á hliðum
og lofti bílsins voru þykkri og fyrirferðarmeiri
en tíðkaðist i þessari tegund bíla. Hann leitaði
þumlung fyrir þumlung. Það voru vasar beggja
megin við hurðirriar, en það var ekkert í þeim,
en hann veitti því eftirtekt að hurðirnar voru
þykkri en nauðsynlegt sýndist. Hann lyfti
öðrum vasanum, sem hékk laus, og hann skim-
aði með vasalampanum sínum á bal£ við leður-
fóðrið. Hann sá þar ferhyrnda bót. Hann skoð-
aði undir vasann á hurðinni, og fann þar það
sama. Það virtist engin ástæða fyrir þessari
bót á miðri hurðinni, nema það væri fyrir
opningu. Hann spretti til með vasahnífnum
sínum, og hnífsoddurinn snerti járn. Það var
alveg af tilviljun að hann fann þennan leyni-
stað. Hann var að reisa upp þennan vasa, sem
,var látinn skýla leynilokinu, hann hefir þrýst
n\eir á þetta en hann ætlaði, en við þrystinginn
hrökk leyriilokið upp. Innan við lokið sá hann
tólf litla pakka, þjappað fast saman. Hann tók
þessa pakka út með .varúð, áður en hann
fór að leita hinumegin. Það tók hann ekki*
langan tíma, því nú vissi hann aðferðina, en
þar var ekkert að finna. Hann lét pakkana,
varlega í vasa sinn. Lokaði hurðinni, og ýtti
svo bílnum inn í bílskálann og læsti honum.
Hann fann til einkennilegrar þakklætistiifinn-
ingar í huga sér, sem hann skildi ekki að
fullu. Því ætti hann að fagna svo yfir þess-
um fundi? sem óhjákvæmilega hlaut að dóm-
íella stúlkuna sem ávalt var í huga hans dag
og nótt? Það var alls ekki það, sem hann
fann í bílnum, sem hann fagnaði yfir, heldur
að hafa verið svo hygginn að láta mennina
fara frá sér áður en hann fór að leita. Nú
voru engin vitni að því að hann hefði fundið
neitt saknæmt í bílnum. Hann varð eitthvað
svo skringilega hissa þegar hann hugsaði um
þetta„
Hann fór ekki til Scotland Yard, heldur
tafarlaust heim til sín. Þegar hann var kom-
inn inn í herbergi sitt, kveikti hann ljós og
læsti hurðinni, áður en hann tók pakkana úr
vasa sínum. Hann opnaði einn — það gat
ekki verið minsti vafi um hvað innihaldið var,
þetta kristalskæra duft, sem glitraði í ljósbirt-
unni. Hann vætti fingurgóm sinn og lét nokk-
ur korn á tungu sér. “Cocaine!”
Hann sat lengi hugsi og horfði á þetta dauð-
lega eitur. Hann hrökk upp við það að sím-
inn hringdi, og hraðaði sér að svara síman-
um, meira til að stöðva hringinguna, en af
nokkrum áhuga fyrir að vita hver væri við
hinn endann.
Hann þekkti málróm yfirumsjónarmannsins.
“Eruð það þér Bradley? Við höfum fengið
bendingu frá einum þessum cocain prangara
í Oxford um, að við mundum líklega finna
böggul af því faldan einhverstaðar í bílnum,
sem stúlkan keyrði. Það er leynivasi einhver-
staðar í hurðunum. Eg ætla að senda Simm-
onds þangað —”.
“Nei, herra minn, eg skal fara þangað,”
sagði Bradley fljótt. Hann sneri sér að borð-
inu og horfði á pakkana. Hvaða ákvörðun sem
hann tæki varð að vera tekin fljótt. Hann
fór út í litla eldhúsið sitt og litaðist um eitt
augnablik. Konan sem þrifaði til í herbergjum
hans kom daglega. Hún var sérstaklega reglu-
söm og sparsöm, og hann vissi að hún keypti
hluti í stórum stíl. Hveitiskúffan var hálf full.
Hann gat skipt á þessu fyrir hveiti. En hann
hló að sjálfum sér fyrir að láta slíka vitleysu
koma sér í hug. Hann ákvað nú hvað hann
skyldi gera, gekk inn í stofuna, tók alla pakk-
ana, fór með þá út í eldhúsið og tíndi þá alla
í skolavatnsþróna.
Hann stóð yfir því í tíu mínútur til að horfa
a vatnið leysa það í sundur, þegar það var
allt að fullu uppleyst, brendi hann\umbúð-
irnar. Hann tók frakka sinn og hatt, og fór til
bílskálans, til að leita að einhverju sem var
þar ekki. Að klúkkutíma liðnum fór hann til
yfirmanns síns, til að gefa skýrslu, en hann
var farinn úr skrifstofunni þegar hann kom
þangað; svo hann hélt heim til sín.
Það var ekki ofsagt, að John Bradley var
alveg hissa á sjálfum sér — að vanrækja svo
skyldu sína. Ef einhver hefði sagt honum, að
hann hefði af ásettu ráði eyðilagt pönnunar-
gögn í mjög þýðingarmiklu máli, til að reyna
að* frelsa fangann frá hegningu, mundi hann
hafa brosað að því, hefði það ekki altaf legið
scm farg á huga hans að Anna Perryman
mundi lenda undir hendi laganna. Hún hat-
aði hann; hann var í engum efa um það, hann
vissi líka að Mark blés allt hvað hann gat
að þeim kolum.
Hún hafði gert lítilsháttar tilraun til að vera
þægileg, en hún var enginn leikari. I hvert
sinn er hann mætti henni, reyndi hún til að
láta sem minst bera á þeim viðbjóði, sem hún
hafði á honum, og hann skildi aldrei svo við
hana, að ekki væri auðséður afléttis svipur á
endliti hennar.
Hann fór til skrifstofu sinnar í ‘Scotland
Yard, og sat þar til þess er honum var fært
heitt kaffi að drekka, og vitundin um það, að
hann innan fárrá stunda, yrði að vera sak-
sóknari gegn þeirri konu er hann elskaði.
Klukkan átta um morguninn var farið með
Önnu *í Suður-Lundúna lögregluréttarsalinn.
Hún var keyrð í leiguvagni, ásamt yfirum-
sjónarkonu kvennadeildarinnar, og einum lög-
regluþjóni. Ef hún hefði vitað um hvað hún
var sökuð um, og hversu stórkostlegt brot
hennar var í augum lögreglunnar, hefði það
verið nóg til að buga kjark hennar.
Rétt eftir að hún hafði verið lokuð inni í
klefa, rétt við dómsalinn, kom umsjónarkonan
til hennar.
“Lögmaðurinn yðar er kominn — Mr. Durt-
hec. Þér getið séð hann í mínu herbergi.”
Þrátt fyrir það þó umsjónarkonan væri þar,
var samtalið sjáanlega heimulegt, því þessi
skjálfandi lögmaður tók hana afsíðis út að
glugganum. Fyrst í stað var hún hálf hrædd
við hversu óstyrkur og titrandi hann var, og
hann veitti því eftirtekt. “Það gerir ekkert
til þó eg sé óstyrkur í höndunum, stafar af
veikum taugum,” nöldraði hann. Hann leit
til gæslukonunnar. “Eg hefi skilaboð frá Mark,”
sagði hann í lágum róm. “Það getur hafa verið
mikið af vörum í bílnum — saccharine.”
“í bílnum?” endurtók hún alveg hissa. Hann
kinkaði kolli.
“Það eru tveir vasar í honum. Ef þér verðið
spurðar um það — vitið ekkert um það •—
skiljið þér?”
“Hvað er að koma fyrir?” spurði hún.
Þessi axlamjói náungi, var að koma með allra
handa tilgátur, sem hann ætlaðist til að væri
teknar sem algert þekkingarleysi hans á kring-
umstæðunum.
“Eg veit ekki hvort eg get fengið lögmann
i dag til að verja mál yðar — það verður að
fresta málinu.”
Hún snerist að honum í ofboðs geðshræringu.
“Meinar það að mér verði haldið í fangelsi
aðra viku?”
Mr. Durhrec leit undan augnaráði hennar.
“Það getur verið. Við viljum reyna að fá yður
út, gegn lausnargjaldi, — gerum alt sem við
getum. — Lögreglan er viss um að biðja um
frestun málsins, ef þeir hafa fundið eitthvað
saknæmt í bílnum.
“Fangelsi er ekkert — venst því.”
Anna Perryman fann nú fyrst, eins og hjart-
að ætlaði að hætta að slá í brjósti hennar.
Fangelsi var eitthvað sem hún gæti aldrei
vanist; og hugsa til þess, hún hugsaöi til
Bradleys, og hataði hann nú meir en áður.
“Hvernig voru þessir — saccharine pakkar?”
Og er hann sagði henni það, spurði hún hversu
margir þeir væru.
“Fimm, þeir voru í hylki í hurðánni. Mark
segir að þér verðið að neita að þér hafið vitað
nokkurn hlut um að þeir voru þar.” Eftir
stutta þögn spyr hún.
“Hvað var í þeim?”
“Saccharine, mín kæra ungfrú, ekkert annað
en saccharine”, svaraði Durthec skjálfandi.
“Hvað kemur fyrir mig? eg meina, ef þeir
hafa fundið þá.”
Lögmaðurinn ypti öxlum, það var ekki auð-
veld spurning að svara.
“Er maður settur í fangelsi fyrir smyglun?”
Hann hristi höfuðið.
“Ekki fyrir fyrsta brot, þér verðið líklega
dæmdar í fimm hundruð dollara sekt, sem
Mark borgar orðalaust.”
Það’ var eins og honum létti fyrir brjósti,
en hún skildi ekki hvers vegna. Það var ekki
auðvelt að geta sér til að Mr. Durthec vildi
i.ýma því úr huga sér, hvað mundi leiða af
cocaine fundinum, og reyndi að fara ekki út í
að tala um það mál.
Allt fólkið í nágrenninu við Meyjarstigann
\far í réttarsalnum, þennan dag. Hún sá farið
með gríðarstóran og skeggjaðan mann í fanga-
klefa, eftir stutta yfirþeyrslu. Það var áreið-
anlega Mr. Sedemann, hann sjáanlega hafði
fallið í ónáð. — Hún brosti í huga sínum að
því, en er fangaklefa burðinni var lokað eftir
henni, greip hana önnur og sárari hugsun.
Alla nóttina var hún að snúa sér á hörðum
tiébálkinum, með leðurkodda undir höfðinu,
hugsa, hugsa Hún var ekki hrædd. Hið
æfintýralega við kringumstæður hennar hafði
verið henni styrkur, en nú var sá styrkur að
bila. Þessi fangaklefi, sem hún var í, lagður
innan með gleruðum tígulsteini, og engum
þægindum nema einum ruddalegum trébekk,
vap nóg til að vekja allslags kveljandi hugsanir
í brjósti hennar. Ronnie hafði sjálfsagt þekt
slíkan stað, og verið kunnugur allri þeirri
þrælameðferð, sem beitt er við fangana.
Gæslukonan færði henni og tvær þykkar
brauðsneiðar og ofurlítið af smjöri. Hún hrest-
ist við að borða þetta. Gæslukonan hafði ekki
veitt því eftirtekt fyr en nú hversu fríð og
kvennleg hún var. Hún hafði varla lokið við
að drekka kaffið, þegar hurðin var opnuð og
gæslukonan kom inn og sagði henni að koma
með sér. Hún fylgdi henni inn í herbergi.
Maður stóð við gluggan og horfði út. Hann
sneri sér er hann heyrði að hurðin var opnuð,
og hún sá nú að hún stóð frammi fyrir Bradley
leynilögreglueftirlitsmanni.
(Framhald)