Lögberg - 27.05.1943, Síða 6

LÖGbERG. FIMTUDAGINN 27. MAÍ 1943.
6
Hin harðsnúna lögreglusveit
Eftir Edgar Wallace.
“Við meðgöngum það, yðar háæruverðug-
heit,” svaraði Durther strax.
“Gott, þér eruð sektaðar um tuttugu pund
og tíu guineas í málskostnað, og þér eruð
sviftar ökuleyfi í tólf mánuði.
Við að heyra þetta, var þungu fargi létt af
Mark, honum hafði aldrei getað komið til hug-
ar, að þetta mundi enda svona vel. Anna stóð
sem steinilostin, og studdi sig við grindurnar,
sem voru í kringum vitnastúkuna.
“Má eg fara og fá yfirhöfnina mína?” spurði
hún í lágum róm.
Gæslukonan færði henni yfirhöfnina; hún rétti
Mark hendina, þegar hún gekk fram hjá út í
ganginn, sem lá að klefanum.
“ Því í h gerif hún þetta? Hún hlýtur
að hata hann,” sagði Mark, eins og við sjáltan
sig; en lögmaðurinn var ekki í skapi til að
ræða um það.
“Komið þér og borgið sektina,” sagði hann.
Þetta var síðasta málið á dagskránni, og var
komið að matmálstíma, svo réttinum var slitið.
Allir fóru sem fljótast út úr réttarsalnum.
Dómarinn var þó eftir, að líta yfir einhver
skjöl. Hann sá Bradleý og benti horium að
koma til sín.
“Þetta var óvenjuleg æsing, Mr. Bradley.”
“Já, herra.” svaraði Bradley dræmt. Hann
var eins og utan við sig og hálf sneyptur.
“Þetta er í fyrsta sinn, sem eg hef heyrt
fanga ásaka leynilögreglumann fyrir að vera
ástfanginn í sér.” Dómaranum var talsverð
skemtun að því. “Eg vona að hún hafi verið
að Ijúga.” Bradley sagði þetta í fljótfærni áður
en hann gætti að hvað hann sagði.
“Mjög álitleg stúlka,” sagði dómarinn, góð-
látlega. “Auðvitað var það mjög heimskuleg
ásökun gegn yður — en eitthvað skáldleg —
óvenjuleg!”
XIII. kafli.
Bradley var nú einsamall eftir í réttar saln-
um, hann var að reyna að átta sig á því sem
skeð hafði. Allt í einu opnaðist hurðin og Anna
kom inn. Hún stansaði er hún sá hann, og
svipaðist eftir annari leið út, en hún varð að
fara framhjá honum til að komast að dyrunum.
“Er þetta leiðin út?” spurði hún, án þess
að líta á hann. “Ein leiðin,” hann hreyfði sig
ekki; hann stóð við dyrnar sem hún þurfti að
fara út um, og sneri bakinu að hurðinni.
“Viljið þér gera svo vel og lofa mér að
fara út?” spurði hún. Hún mætti sem snögg-
vast hinu ásakandi augnaráði hans.
“Eg hefði aldrei getað látið mér til hugar
koma, að þér væruð svo ótrúlega særandi,”
sagði hann rólega.
“Get eg fengið að fara út.”
“Auðvitað ” Hann opnaði hurðina fyrir hana.
“Eg vona að þér vitið hvert þér eigið að
fara?” meira þurfti ekki til að vekia aftuf
upp ofsann í henni.
“Á breiða veginn sem þér reynduð að frelsa
mig frá — eins og þér reynduð að frelsa
Ronnie.”
Hann kinkaði kolli. “Síðasta orð sem Ronnie
sagði við mig var: “Guði sé lof, systir mín
þekkir ekki Mark Mc Gill.” Hún kipraði saman
varirnar við að heyra þetta.
“Er þetta nýr tilbúningur — eins og um
tómu vasana í bílnum? Þér ættuð að vera
skáldsagnahöfundur. Það var auðvitað tilbúin
saga. Var ekki svo?”
“Eg fleygði burt þessum fimm pökkum sem
voru þar.”
“Heldur laglegur náungi,” hreytti hún út úr
sér. “Og nú vona eg að þér missið stöðu yðar.”
Hann bara brosti. “Eg býst ekki við því. en
ef þeir vissu að það sem eg fann í bílnum var
cocaine —”
“Það er lýgi — það var ekki cocaine,” sagði
hún í ofsareiði. “Það er djöfulleg lýgi!”
“Djöfulleg verzlun,” sagði Bradley alvarlega.
“Það var maður í réttarsalnum í morgun,
sakaður um morð — einn af fórnardýrum
Marks, eiturlyfja neytandi. Það getur vel verið
að þér hafið fært honum það.”
Nú misti hún alla stjórn á sér. “Þér eruð
lygari — andskotans lygari. Eg hefi aldrei farið
með slíkt eiturlyf á æfi minni. Eg er að
vinna það sama sem Ronnie gerði fyrir Mark.”
Hann hneigði sig. “Það var einmitt það, sem
Ronnie gerði — keyrði út með eiturlyf, sem
Eli Josef og M!c Gill smygluðu inn í landið.”
“Jafnvel þeir dauðu eru ekki óhultir fyrir
lygasögum yðar,” hún lækkaði róminn. “Ekki
einu sinni þeir sem þér hafið myrt.”
“Hversu elskulegur bjáni að þér getið verið,”
sagði hann áhyggjufullur “Þér reynduð að
gera mig tortryggilegan fyrir réttinum í dag —
blöðin verða full af þessum kærum yðar —
leynilögreglumaður í ástum við anga — það er
eitthvað skáldlegt við þetta hjá yður.”
“Eg sagði ekki að þér væruð ástfanginn. —
Eg sagði að þér væruð flagari! Það er það sem
menn eins og þér kallið ást.”
Hann kinkaði kolli, og gletnisglampa brá
fyrir í augum hans.
“Það er satt, þér getið kallað það ást.”
Hún hló kuldahlátur.
“Ást! Eg vona að þér elskið mig, eg vona að
eg hverfi aldrei úr huga yðar, dag eða nótt!
Eg vona að eg sé píslarfæri á yður, og kremji
hjarta yðar óaflátanlega-” Hún fagnaði yfir
þessari grimmu hugsun sinni.
“Eg hata yður, og eg hata atvinnu yðar. Þér
lifið á bágindum og sorgum manna og kvenna!”
Hún sá Bradley brosa að þessum ofsa, og
varð hamslaus af bræði.
“Þér getið brosað að því, það er víst mesta
yndi yðar.”
Hann hló mildum hlátri.
“Farið þér út úr réttarsalnum, það eru lög-
reglumenn hér til að ryðja yður braut., og
gæta yðar, svo ekkert komi fyrir yður, þeir
vilja og gæta þess að handtösku yðar verði
ekki stolið af yður. Ef það væri ekki fyrir
mína atvinnu, sem þér kallið, þá eru menn
í þessu nágrenni, sem ekki horfðu í að drepa
yður, fyrir tíu punda bankaseðil, eða höggva
fingurna af höndum yðar til að ná hringunum
sem þér berið Þér getið sofið óhult í rúmi
yðar af því að lögreglumenn gæta strætisins,
og svifhraðalögreglan á næstu grösum, til að
elta og ná þeim sem eru á veiðum til að ná
gullstássi yðar. Mín iðn, er góð iðn —"það
er iðn. laganna.”
v‘Mjög átakanlegt.”
Hann svaraði ekki hnífilyrðinu.
“Það er um yðar iðn að segja. Þér ef til vill
haldið áfram á sama hátt og þér hafið gert.
Það er iðn sem kemur mönnum og konum í
saurinn, inn í réttarsalinn — í gálgann og því
svívirðileg iðn, hvort heldur að þér vitið það
eða ekki. Eg elska yður eins mikið og nokkur
maður getur elskað konu, en eg hef gefið yður,
yðar síðasta tækifæri.” <
Á þessu augnabliki kom Mark inn, og var
vitni að því sem á eftir fór.
“Ronnie fór sína eigin leið og dó,” hélt
Bradley áfram. “Þér eruð á vondum vegi, sem
leiðir sömu, eða verri ógæfu yfir yður!”
Hann vildi ekki hafa sagt þetta, en það var
komið yfir varir hans áður en hann vissi
af. Á sama augnabliki fann hann, svíðandi
sársauka undan lófa hennar á annari kinninni.
Hún horfði á hann, skelkuð yfir því sem hún
hafði gert
“Mér þykir leiðinlegt — eg hefði ekki átt
að segja það,” sagði Bradley. En Mark mis-
skildi þetta atvik algerlega. Hann kom vað-
andi að Bradley, og sagði. “Það var þér a
mátulegt — hvað meinið þér með þessu
Bradley?”
Bradley horfði á hann með hálflokuðum
augunum. “Þér sáuð hana slá mig,” sagði
hann hægt og rólega, en eg ætla að rétta
þeim næsta löðrunginn.” Við fyrsta högg lá
Mark Mc Gill endilangur á gólfinu. Hann
• brölti á fætur, með blátt andlitið.
“Sem eg er lifandi, skal eg koma þér úr
skyrtunni fyrir þetta, Bradley!” hvæsti hann
út úr sér. Fyrst hélt hann að Bradley fmundi
berja sig aftur, en hann hreifði sig ekki. “Þetta
er ekkert hjá því, þér fáið síðar; eg skal ná
yður, Mark Mc Gill, áður þér náið henni!”
“Svo þér ætlið að ná mér!” hreytti Mc Gill
út úr sér. “Haldið þér að þér getið hrætt mig?
Eg er ekki hræddur við yður, eða Scottland
Yard, né hinn gleggsta dómara, sem nokkurn-
tíma hefir í dómarasæti setið!”
1 þessu kom Steen út úr fangavarða klef-
anum, ömurleg mannsmynd, klæddur svörtum
búningi. Bradley sá hann og benti honum að
koma.
“Hér er maður, sem þér hafið ekki minst á
Þessi maður, hann kom hér í dag til að fá
lögregluvernd, vegna þess að hann hefir óvin-
sælt verk að vinna. Steen!”
Andlit Marks hvítnaði upp, af ótta og -skelf-
ingu sem greip hann.
“Steen!” — “Steen — böðullinn!” sagði
Bradley. Mætið þér honum! Þér megið vera
vissir um að mæta honum síðar!”
XIV. kafli.
Þau óku heim hljóðlega, Mark og Miss Perry-
mon, og komu til Covendish Squere. Anna
hafði ekki sagt eitt einasta orð alla leiðina, þó
Mark hefði stundum yrt á hana. Hann var
rógu vitur til þess að gera ekki frekari til-
raunir til að tala, þegar hann fann að henni
var óljúft að tala um það, sem skeð hafði um
morguninn.
“Viljið þér ekki koma inn og fá yður hress-
ingu? Þér hljótið að vera svöng,” sagði Mark.
Hann bjóst við að hún vildi ekki þiggja
það. Anna hafði látið í ljósi að hana langaði að
komast sem fyrst til herbergja sinna. En til
siórrar undrunar fyrir Mark, þáði hún boð
hans. Hún var dauf; allur sá eldur sem brann
í skapi hennar fyrir réttinum, sjálfstjórn, sem
hann hafði dáðst svo mikið að, þó hann ótt-
r ðist það, var nú eins og það hefði tilheyrt
ai.nari manneskju Hún var fölleit og þreytt.
Það voru skuggar undir augunum, sem hann
myntist ekki að hafa séð áður. Hann ætlaði
að fara að hringja borðklukkunni, þegar hún
sagði.
“Biðjið þér ekki um mat handa mér, bara
bolla af te, það er nóg. Svo fer eg strax
heim.”
“Vesalings stúlka — svínið Bradley!”
Hún ypti öxlum og stundi við.
“Svínið Bradley,” endurtók hún áherylu
laust.
“Jæja, þér hafið til allrar hamingju gert
honum óbærilegan skaða,” sagði Mark, mjög
ánægjulega. “Hann verður að athlægi í allri
Lundúnaborg. Það var slæmt að það var eng-
inn fréttaritari í réttinum til að heyra hvað
þér sögðuð.”
“1 hamingjunnarbaenum minnist ekki á rétt-
arhaldið,” sagði hún í lágum og óstyrkum rómi.
“Eg er ekki mikið upp með mér-af því.”
“En þér ættuð að vera það,” sagði hann
brosandi. “Ef nokkur á rétt til að vera — Hann
Verðskuldaði ekkert Hann var bara að gera
skyldu sína. Það gerir mig veika að hugsa til
þess.”
“Eftirsjá — yðrun, góða mín,” sagði Mark
góðlátlega. “Bradley fékk það sem har.n verð-
skuldaði, eða að minsta kosti svolítið af því.”
Hún leit á hann hugsandi. Hún hnipraði sig
upp í hornið á bekknum, eins óg hún helst
vddi sem minst láta á sér bera.
“Var það böðullinn?” spurði hún, “þessi
hræðilega útlítandi maður?”
Hann brá lit við þessa spurningu. “Ja—á það
var Steen. Heldur álitlegúr náungi, er hann
ekki? Eg hef auðvitað aldrei séð hann. Maður
hefir ekkert við, slíka hræfugla saman að
sælda. Viðbjóðslegur ruddi!”
“Hann var fremur vingjarnlegur við mig,”
sagði hún, “það var eitthvað leiðinlegt við
hann, en á sama tíma eitthvað göfugt.”
Hann glenti upp augun
“Göfugt við böðulinn? Hvað eruð þér að
tala um góða mín!”
Hún stundi við og leit niður fyrir sig.
“Ekkert sérstakt — eg vildi óska að eg hefði
ekki gert það! Ó, eg vildi að eg hefði ekki —”.
“Þér hafið sýnt að þér eruð hetja! Sáuð þér
ekki kvöldblöðin? Þau hafa öll fréttina á
fremstu síðu með stórri fyrirsögn. Fágætt til-
felli fyrir réttinum? — Eg hlakka til að sjá
þetta. Eg skal senda kvöldblaðið til yðar þegar
það kemur.”
Hún stóð snögglega á fætur.
“Þér gerið það ekki. Eg vil ekki sjá það! Eg
vil ekki vera mint á það sem skeði. Hann var
að reyna að hjálpa mér.” Hún horfði strangt
og alvarlega á Mark. “Því var það að hann
upp á stóð að það væri cocaine, sem eg var að
fara með, en ekki saccharine?”
“Af því að hann er lygari,” svaraði Mark
undir eins. “Af því hann vill reyna að láta
það líta svo út, að hann sé að gera meira
fyrir yður en hann er að gera Sjáið þér það
ekki?”
Hún svaraði engu. “Eg held að það hafi
verið aðdáanlegt — af yður, að auglýsa hann
sem flagara. Þér hafið aldrei sagt mér af
því. Allt sem eg vissi áður var að þér fóruð
á dans og til kvöldverðar með honum, einu
sinni eða tvisvar. En mér datt ekki í hug að
hann væri ástganginn í yður. Ef eg hefði —
“Ef þér hefðuð?” spurði hún. Mark brosti.
“Eg mundi ekki hafa látið hann vita um
það, það er allt.”
“Því ekki?”
Spurningin gerði honum erfitt urti andar-
drátt. “Því”, stamaði hann út úr sér. “Ellegar
eg mundi ekki leyfa —
“En hvers vegna ekki, Mark? Eruð þér allt
í einu farnir að líta á yður sem föðurlegan
umráðamann minn — finst yður að þér berið
ábyrgð á lífi mínu og hegðun?”
Mark Mc Gill yissi að hann var staddur á
hættulegum vegamótum.
“Eg held við séum komin út frá efninu,”
ságði hann. Hún kinkaði kolli. /
“Eg veit ekki hvað fólkið gerir, en eg veit
að yfirvöldin, taka lítið sem ekkert tillit til
þess, sem eg sagði. Það kemur varla nokkurt
mál fyrir réttinn, svo að fangarnir hafi ekki
einhverja ásökun á leynilögregluna, sem hefir
tekið þá fasta, og þeir leggja ekki meir upp
úr því sem eg sagði, — vona eg.”
“Þér vonið?” hreytti hann út úr sér.
Hún kinkaði tvisvar kolli, til samþykkis.
“Jj. eg vona —. Eg hagaði mér heimskulega
— vildi óska að eg hefði ekki gert það.” Mark
hnussaði.
“Engillinn minn. Þér eru& þó vona eg ekki
ástfanginn í honum?”
Þjónninn kom með tebollana, svo henni
þótti ekki nauðsynlegt að svara Hún drakk
úr bollanum rétti hann á borðið, tók hatt sinn,
handtösku og yfirhöfn. “Eg fer upp í herbergi
mitt,” sagði hún og gekk rakleitt að dvrunum.
Hún stansaði sem snöggvast og leit niður fyrir
sig. “Því uppástóð hann að það hefði verið
cocaine, bæði í þessu tilfelli og eins í Ronnie?”
spurði hún aftur. “Ef svo hefir verið þá höf-
um við sannarlega verið að leika okkur að
hættunni, er ekki svo?”
Mark gerði sig eins sakleysislegan og hann
gat, og sagði. “Getið þér látið yður til hugar
koma, að eg gerði nokkuð svo hræðilegt?”
spurði hann. “Auðvitað var það ekki cocaine!
Þér hafið séð það, þér hafið bragðað á því
sjálf — góður Guð! Hvað er að yður? Eruð
þér að missa traust á mér?” Þessi spurning
kom eins og að óvörum, en er augu þeirra
mættust sá hann glögt að hún hafði þegar
mist traust á honum.
XV. kafli.
Mr. Tiser, bauð stundum uppáhald vistmönn-
um á Hvíldar-heimilinu, inn í sitt prívat her-
bergi, sem var svefnherbergi hans. Það var á
neðstu hæð, og gluggar og hurð sneru út að
fáförnu hliðarstræti. Hurðin fyrir útidyrun-
um var fóðruð með afarþykkum dúk, sér-
staklega búin til, eins og Tiser var vanur að
segja gestum sínum, til þess að hávaðinn frá
strætinu heyrðist ekki inn, sem þó var sjáan-
lega mesti óþarfi. Hitt hefði verið réttara að
segja, að þessi vandaði umbúnaður væri til
þess að ekki heyrðist neitt út úr herberginu,
sem þar var talað. Enda var svo vel frá
hurðinni gen^ið, að ekkert hljóð gat hcyrst,
þó vandlega væri hlustað við sjálft skráar-
gatið, enda var þess þörf því mörg mál voru
þar rædd, sem qkki var holt að kæmust til
eyrna lögreglunnar.
Tiser þurfti oft að ræða þar ýms áríðandi
mál, bæði við sjálfarf sig og fyrverandi glæpa-
menn, sem voru vistmenn í húsinu. Þetta
kvöld hafði hann þrjá menn í boði sínu, sem
lögreglunni -voru vel kunnugir, og tveir af
þeim höfðu þann heiður að vera álitnir afar
hættulegir. Einum af þessum náungum hafði
þá viku verið slept út úr angelsi, sem hafði
verið þar fyrir rán og ofbeldisverk; en nú var
hann hinn hamingjusamasti, því lögin gera
skilgreiningu á ráni og'árás, eða árás og ráni.
Ef maður stelur úri annars, og slær hann svo
í höfuðið, þá er það þjófnaður, og dæmist sem
slíkt; en ef maðurinn eer fyrst sleginn í höf-
uðið óg svo tekið úrið hans, þá er það glæpur,
sem hegna má með að binda sakborninginn
við þrístrendan járnstólpa, og vera hýddur
með svipu sem hefir níu ólar, með ofurlitlum
silkihnút á endanum.
Harry Cosh, lítill bjálfi, með lítið andlit,
var einn af þessum þremur gestum hjá Tiser,
með honum var Lew Patho, — hvar hann
hafði fengið viður nefnið vissi enginn; og
ásamt hinum þriðja, sem ekki var síður hættu-
legur, sat Tiser við spilaborðið, og drakk
áfengi.
Það svipaði eitthvað til nefndarfunda, með
Mr. Tiser eins og forseta.
“Eg kenni í brjósti um ykkur, þið eruð
fátækir vesalingar, sem eruð hundeltir af
lögreglunni frá einum stað til annars — og
aldrei gefið tækifæri — og aftast sökum
vesaldóms ykkar, teknir fastir, dæmdir og
settir í fangelsi, eftir upplognum sakargiftum,
. þið verðskuldið að ykkur sé sýnd samhygð ”
Þessir þrír menn litu hver á annan og álitu
svo vera. “Eg segi ekkert á móti lögreglunni,”
sagði Mr. Tiser. “Þeir eru oft virðingarverðir
menn, eg hefi ekkert illt að segja um Mr.
Bradley, sem eg er viss um, að er í hjarta
ínu vel kristinn maður. En mér geðjast ekki
að því sem hann sagði við mig í dag.”
Þeir spurðu Mr. Tiser einskis, þó hann auð-
vitað ætlaðist til þess.
“Því hafið þér Mr. Tiser, — hann ávarpar
mig æfinlega sem Mister, sem er í alla staði
viðeigandi — slíka menn í húsi yðar eins og
Len Patho og Harry Cosh, og þennan rauð-
leita ribbalda, sem var í fangelsi í þrjá m‘án-
uði fyrir að berja konuna sína?”
Rauðleiti ribbaldihn varð órór í sæti sínu-
“Ef hann vill segja nokkuð um mig —”
rumdi hann í hásum róm.
Mr. Tiser rétti upp hendina “Eg gat ekki
varist þess, að það greip mig sú tilfinning
að hann mundi aldrei láta ykkur í friði, fyr
en hann næði ykkur öllum og hefði ykkur
' lokaða inni, það er í sannleika hræðilegt að
nannlegt hjarta, tilbúið af skaparanum, svo
sem aðalstöð elsku og kærleika, skuli vera
svo vanbrúkað. Mér fanst það skylda mín að
aðvara ykkur.”
Hann hallaði sér aftur í stólinn, eins og til
að gefa félögum sínum tíma til að hugsa um
’iváð hann hafði sagt.
Harry Cosh urgaði eitthvað með sjálfum
sér, en sagði svo. “Hann skal fá það bráðum.”
Mr. Tiser hristi höfuðið, aðvarandi.
“Það er- einmitt sem eg er hræddur um.
Þér vitið að eg hefi lagt mig eftir að kynna
mér háttu Bradleys. Eg veit hvar hann býr,
hvenær hann fer heim; eg hefi stundum hugs-
að um það, hvað heimskulegt það er af honum,
maður sem allir nánleysingjar hata, skuli
ganga einsamall heim til sín, klukkan eitt
eftir miðnætti, í gegnum Bryanson, þar sem
enginn er á ferð, á þeim tíma nætur. Það
er mjög heimskulegt af honum. — Það má
nærri því segja áð hann sé að freista for-
sjónarinnar ”
Enginn svaraði þessu, þeir sátu allir og
störðu í gaupnir sér.
(Framhald)