Lögberg - 03.06.1943, Blaðsíða 6

6
LÖGbERG. FIMTUDAGINN 3. JÚNÍ 1943.
Hin harðsnúna lögreglusveit
Eflir Edgar Wallace.
“Eg er ekki að segja að það væri ráðlegt
fyrir þá sem eiga honum fyrir grátt að gjalda,
að sjtja fyrir honum,” sagði Tiser; “en mér
finst að það væri ósköp vel skiljanlegt, að það
yrði gert.” Hann stóð upp, fór að hornskáp í
herberginu og kom með stóra flösku fulla af
áfengi. “Nú, drengir, eg ætla að lofa ykkur
að heyra söng, eða eitthvað yfir Radioið. Einn
af okkar gömlu og góðu vinum hér í þessu
friðsæla hvíldarheimili, færði mér áhaldidð að
gjöf í gær.” Upp á bókaskáp í herberginu
stóðu tveir hljóðaukar, annar heldur minni en
hinn. Maðurinn sem hafði komið hljóðaukun-
um fyrir, hafði sagt Tiser, að hinn minni
væri til að mynda óþýða tóna. Þegar hann
sneri á radioið, heyrðist hljómfagur kvenna-
söngur, eins eðlilega og söngkonan hefði verið
þar inni, það var rauðleiti ribbaldinn sem að
stundu liðinni tók til máls og lét í ljósi það
sem þeir voru allir að hugsa um.
“Hvernig væri að snja fyrir Bradley i nótt?
Sá náungi er óþarfur.”
“Suss, suss!” sagði Tiser brosandi og lést
halda-höndunum fyrir eyrun, svo hann heyrði
ekki meir.
“Eg má ekki heyra svona nokkuð, þið vitið,”
það var auðséð, að söngurinn var þeim ekki
til skemtunar. Þegar klukkan var ellefu,
arukku þeir sína skilnaðarskál í sterku rommi.
Þegar klukkan var nærri eitt um nóttina lagði
Bradley af stað heim til sín frá Scotland Yard.
Sá rauðleiti sá til ferða hans, og fylgdi eftir
honum í hæfilegri fjarlægð. Allt sem Tiser
bafði sagt þeim um ferðir hans var alveg satt.
Hann tók ekki leiguvagn, né strætisvagn, sem
svo að segja hefði komið honum heim að hús-
inu sem hann bjó í. Sá rauðleiti var orðinn
skamt á eftir honum, þegar hann sneri inn á
Bryanston stræti. Þar úr skugganum komu
hinir tveir félagar hans til fylgdar við hann.
Þeír gengu hljóðlaust, því Mr. Tiser hafði
fengið þeim þrjú pör af gömlum tennisskóm —
goðgjörðasemi hans var takmarkalaus. Þegar
þeir voru komnir miðja vegu uppeftir gang-
stéttinni, og sáu engan nema Bradley, voru
þeir ekki meir en svo sem fimm skref frá
honum, þegar hann alt í einu snéri sér að
þeim.
“Upp með hendurnar strax,” sagði hann í
skipandi róm, og reynið ekki til að flýja, það
er ekki til neins nema að mæða ykkur,” með-
an hann talaði, komu tveir lögreglubílar, sinn
úr hvorri átt, keyrðu að mönnunum og stungu
þeim viðstöðulaust inn í annan bílinn. Þeir
voru rannsakaðir, og á Patho fundu þeir marg-
hleypu.
“Það meinar tíu ár fyrir Patho,” sagði
Pradley, þegar búið var að setja á þá hand-
járn og koma þeim fyrir í öðrum bílnum, gekk
Bradley að bílnum og sagði við þá.
“Ef eg sé Tiser, skal eg segja honum að
þið hafið fylgt leiðbeiningum hans. Þið hefðuð
átt að bíða og heyra allt útvarpið, það var lær-
dómsrík ræða um fangelsisvist. Ekki að þið
hefðuð heyrt eitthvað sem ykkur er ekki
kunnugt, eða verður ^unnugt.” Bradley hélt
svo rakleitt heim til sín, ánægður yfir að
þessir þrír hættulegu, menn voru handsamaðir.
Um Kvöldið þegar félagar Tisers voru farn-
ir, fékk hann einhvernveginn hugboð um að
taka ofan minni hljóðaukann, með aðstoð eins
aí vistmönnunum, sem þekkti vel á samteng-'
ingu rafmagnsvíra- Hann fann út, að þessi
hljóðauki var tengdur við símavír utan á
húsinu. Þegar Tiser vissi það, brá honum svo
að hann varð bókstaflega grænn í andliti af
ótta og skelfingu, þegar hann mintist allra
þeirra funda og samtals, sem höfðu farið fram
í herberginu, síðan að Radíóið var sett inn; því
minni hljóðaukinn var mjög nákvæmur hátal-
an, og allt sem sagt hafði verið inni í her-
berginu, hafði heyrst — hver veit hvert?
Vikán leið, vika algjörðs athafnaleysis fvrir
önnu, vika sjálfsprófunar, sem gerði ekkert
annað en, rugla dómgreind hennar meir. Hún
hafði ekki lesið dagblöðin — hugur hennar
\ar svart fréttablað, með stórum ógeðfeldum
fyrirsögnum. Það að hún hafði nú verið svift
keyrslpleyfinu, svifti hana um leið, hennar
e:nu og mestu ánægju. Jafnvel þetta allt gat
ekki æst hatur hennar á Bradley til athafna.
Hún sá hann einu sinni þegar hún var að
ganga í lystigarðinum. Hann var í bíl, fullum
af mönnum, sem þaut áfram með feiknahraða.
Þetta vakti hana til að hugsa um hvað hann
hefði nú fyrir stafni, og hvaða menn hann
væri með. Líklega einhverja sem hann hefir
tekið fasta, fyrir litlar eða engar sakir, og
væri á leið með þá í fangelsið eða gálgann.
Einu sinni las hún framburð hans, gegn bíla-
þ;óf, einu sinni gegn vasaþjóf, sem hafði verið
eitur alla leið frá austur London vestur í
Hvde Park.
Til að stytta henni stundir bauð Mark henni
að koma með sér til að sjá Hvíldarheimilið.
Það var allt annað en ánægjuleg sjón sem
hún sá þar. Þessir ræflar, sem hún sá þar,
voru þær ömurlegustu mannsmyndir, sem hún
hafði nokkurn tíma séð. Hann sagði henni að
Sedemann hefði verið þar, og sýndi henni
herbergi hans.
“Við þorðum ekki að loka þann gamla djöful
úti, svo herberginu er haldið fyrir hann; rétt
núna sem stendur höfum við fáa á heimilinu.”
“Eruð þér búnir að siðbæta þá alla?” spurði
hún.
Honum fanst eins- og kenna háðs í spurn-
ingunni, sem vakti hræðslu í huga hans. Hún
sá ekki Tiser. Hún hafði lagt svo fyrir að sá
svitabelgur væri ekki heima þegar hún kæmi,
“Við reynum ekki til að siðbæta þá.” sagði
Mark henni á leiðinni heim. “Það sem við
reynum að gera er, að útvega þeim einhverja
atvinnu.”
“Hvaða atvinnu?” spurði hún. og aftur varð
hann var við efa í rödd hennar.
Þau töluðu ekki um smygl framar. Mark
hafði fengið nóg af því, og mintist ekki á það.
Hvorki í bílskúrnum né húsinu, hafði hann
hið minsta af nokkru sem gæti kastað grun
á hann, eða verið brúkað sem sönnun gegn
honum. Hann hafði meira að segja látið fara
burt með bíl Önnu og setja í bílskúr, sem
hann átti á Edgenare Rood, sem hann hafði
lengi notað sem dreifingarstöð. Það var þrem-
ur vikum eeftir að Anna var fyrir lögreglu-
réttinum, að annað og verra tilfelli kom fvrir
Mark.
XVI. kafli.
Mark Mc Gill gekk um gólf í stofunni sinni,
stansaði af og til, til að líta út um gluggan.
Á borðinu láu margar úrklippur úr dagblöð*
unum, sem ýmsir manna hans 'höfðu fært hon-
um, og þessar úrklippur voru allar um Önnu og
mál hennar fyrir lögregluréttinum.
Tiser kom irin í stofuna, hpnum að óvöru.
Það gekk margt illa þessa daga á Heimilinu.
Það hafði verið rannsakað tvisvar af lögregl-
unni, og einn af álitlegustu vistmönnunum
tekinn, og farið með fyrir lögregluréttinn, og
dæmdur til níu mánaða þrælkunar vipnu. Auk
þess hafði lögreglan út um landið, sett heil-
mikla rögg á sig, sem var Mark til hins mesta
óhagnaðar. Hann hafði grætt mikla peninga á
smygli, en hann hafði og mikinn kostnað, og
að Anna var svift keyrsluleyfinu, hafði valdið
honum ófyrirsjáanleegra erviðleika.
Mark heyrði að einhver kom inn, og skotr-
aði augunum til dyranna, það var Tiser sem
kom inn, hann lokaði hurðinni á eftir sér. Hann
var allur á nálum, skimandi í allar áttir, og
eftir krampadráttum í andliti hans og handa-
fumi, giskaði Mark á, að þessi aðstoðarmaður
sinn væri meir en lítið illa staddur.
Tiser gekk beint að skápnum þar sem
áfengisbyrgðirnar voru geymdar, helti fullt
glas og slokraði í sig, í einskonar ofboði.
“Hvað gengur að þér?” hreytti Mark út úr
sér. “Þú gerir mig hræddan — í hamingjunn-
ar bænum, láttu önnu ekki sjá þig í þessu
ástandi.”
“Önnu?” Hann reyndi að látast brosa, en gat
að eins aukið gretturnar á andliti sínu “Hafið
þér tekið eftir nokkri breytingu á Önnu upp
á síðkastið?” spurði Tiser. “Hún talar varla
orð við mig, varla lítur á mig; hún getur þó
ekki haft neitt á móti vesalings Tiser?”
“Hún hefir aldrei talað við þig hvort sem
er,” svaraði Mark. “Eg get ekki séð hvernig
nokkur stúlka getur talað við þig, og haldið
virðingu sinni. Hvaða vandræði eru nú á
ferðinni?”
“Eg er ofurlítið órólegur hennar vegna.”
Tiser lækkaði róminn. “Hún hefir verið svo
þegjandi og áhyggjufull. í gærkvöldi meðan
eg var hér, sagði hún ekki eitt einasta orð.”
“Það sýnir hennar góðu greind. Hvað hafði
hún til að tala?” svaraði Mark, óþolinmóðlega
— því hann vissi vel um hátta skifti Önnu.
“Hvað hefir þú á samviskunni í kvöld?”
Tiser skimaði óttasleginn í kringum sig,
íærði sig alveg að legubekknum, sem Mark
sat á.
“Eg hefi átt tal við einn af þessum bjálfum
sem eru að læðast með ánni,” hálf hvíslaði
hann. “Hann sagði mér nokkuð, sem gerði
rrdg kvíðafullan. Hefði eg ekki verið við því
búinn hefði eg bara dáið af hræðslu.”
“Hvað er það? út með það!” sagði Mark
hörkulega. “Það þarf ekki að vera neitt hættu-
legt, þó það nærri dræpi þig af hræðslu.”
“Þeir hafa altaf verið að leita að Eli. Þeir
hafa á hverjum degi verið að leita í lækn-
um, undir Meyjastiganum, og alla leið niður
í fljótið; þessi náungi sagði mér að þeir hefðu
sent kafara ofan í fenið, í sérstökum búningi,
sem þeir höfðu fengið frá Þýzkalandi, til að
leita í leðjunni undir húsinu. Það vissi enginn
um þetta, það var gert á nóttunum, en mað-
urinn, sem sagði mér, var á rangli þar með-
fram, og sá þegar kafarinn fór niður.”
Mark þagði um stund. Þessi frétt kom
ótugtarlega flatt upp á hann.
“Fundu þeir nokkuð?” Tiser hristi höfuðið.
“Nei, maðurinn, sem sagði mér, sagðist hafa
séð nokkra menn af áar lögregludeildinni og
nokkra Scotland Yard mann, og heyrt þá
tala saman. Þeir höfðu einkis orðið varir, og
sögðust alveg hætta leitinni.”
Mark hýrnaði á svipinn, við að heyra þetta.
“Þeir hefðu eins vel mátt hætta leitinni strax.
Útstraumurinn hefir strax farið með hann
ofan í ána, og svo hefir hann skolast út í
sjó.”
Það var eins og Tiser væri ekki viss um
það. “Eg vona það. Það væri hræðilegt ef
hann hefði komist undan án þess að við hefð-
um orðið varir við, og væri nú að hjálpa lög-
reglunni til að koma okkur á kaldan klaka!
Er það ekki óttalegt Mark? Munið þér hvað
hann sagði?” Hann skalf eins og strá í vindi,
og skimaði allt í kringum sig. “Rétt áður en
hann. — Hann sagðist koma aftur, þér munið
það Mark. Hann sagði að þér gætuð ekki drep-
ið sig. Eg heyrði hann segja það áður. Þér
munið andana sem hann var altaf í sambandi
við, og litlu börnin — Ronnie — Ó, Mark!”
Hann rýndi græðgislega í andlit Marks. “Það
var bara rugl, var það ekki? Þér trúið ekki
að til séu afturgöngur — andar sem ganga
um, sem lifandi væru? Það er heimskulegt,
er það ekki Mark?”
Mark var að virða hann fyrir sér. “Hver
djöfullinn gengur að yður, Tiser? Eruð þér
búnir að missa vitið, eða hafið þér verið að
■ þefa af því hvíta?”
“Nei, nei!” Tiser hristi höfuðið í ákafa.
Hann talaði með skjálfta í rómnum. “Eg vil
fá að vita, Mark — Haldið þér að andar
dauðra manna gangi um eins og þeír væru
lifandi?”
“Þér eruð drukkinn,” sagði Mark hranalega.
“Nei, eg er ekki drukkinn!” Hann greip í
ofboðinu sem á honum var í handlegg Marks,
eins og til verndar sér. Mark hristi hann af
sér, fór að skápnum sem vínföngin voru geymd,
fyllti stórt glas af rommi og fékk Tiser. “Drekk
ið þér úr glasinu, og látið mig heyra hvað þér
ætlið að segja, bölvuð marglýttan yðar,”
hreytti hann út úr sér. “Andi! Ef eg væri
að snuðra með nefið eftir hverri vitleysu eins
og þér, þá sjálfsagt sæi eg djöfla líka.”
Tiser fékk sér annan stóran drykk af rommi
— Það var haft þar, sérstaklega handa hon-
um; þegar hann hafði drukkið sem honum
líkaði, varð hann dálítið rólegri, og sagði nokk-
urnveginn greinilegíf, það sem lá mest á huga
hans. Hann hafði háttað, fyr en hann var
vanur, og sagðist hafa tekið nokkra drykki
af rommi áður, en hélt því fram að hann
hefði svo sem ekki verið drukkinn. Hann
þurfti ekki mikinn svefn, og var vanur að
vakna klukkan eitt eða tvö. en hann varð
strax þess var, að hann var ekki einn í her-
berginu. Tunglið skein inn um gluggan á
svefnahverbergi hans. “Hann var þar, Mark”
— hann var skjálfraddaður og tennurnar nötr-
uðu í munni hans svo hann gat varla talað,
svo skiljanlegt væri. “Sat á stól rétt við
gluggan, og studdi höndunum á hnéin ”
“Hver?” spurði Mark.
“Eli Josef! Hann var í gamla kámuga frakk-
anum sínum, og með loðhúfuna á höfðinu.
Eg get bara séð gula andlitið hans núna, Mark!
Ó, Guð, það var hræðilegt!” Hann hélt hönd-
unum fyfir augu sér, eins og hann vildi
reyna að útrýma þessari mynd úr huga sér.
“Þér voruð í rúminu, sváfuð? Og þegar þér
fóruð á fætur, sáuð þér ekkert, og hafið áttað
yður á, að yður var að dreyma, var ekki svo?”
sagði Mark.
Tiser hristi höfuðið.
“Nei, mig var ekki að dreyma. Það var hann.
Hann sat þar þegjandi 6g horfði á mig um
stund. Svo heyrði eg að hann var að tala vlð
anda-börnin sín. Eg veit ekki meira hvað
skeði. Eg held að það hafi liðið yfir mig.
Þegar loksins að eg rankaði við mér aftur,
leið mér hræðilega illa. Þá var að byrja að
birta —.”
“Og þá var enginn Eli þar!” spurði Mark í
hæðnislegum róm. “Þér verðið að fá yður aðra
tegund af rommi.”
“Eg sá hann,” nöldraði Tiser í vondu skapi.
“Haldið þér að mér hafi getað missýnst? Eg
þekki Eli Josef, eins og fingurna á höndunum
á mér — það var hann!”
Hann heyrði hæðnishlátur í Mark, og and-
litið afmyndaðist, eins og í óþolandi þjáningu.
“í guðs bænum gerið þér ekki þetta, Mark!
Eg var ekki drukkinn; Eg get fullvissað yður
um að eg sá hann eins glögglega og eg sé
yður.”
“Þér eruð annað hvort að búa þessa sögu
til, eða þér hafið verið drukkinn, þér eruð
flón,” sagði Mark, með fyrirlitningu. “Haldið
að eg skilji ekki ganginn í þessu? Því ætti
hann að heimsækja yður? Væri ekki líklegra
áð hann kæmi til mín? Annað hvort er þetta
bara marklaus ímyndun yðar, eða einhver af
drengjunum á heimilinu komið inn, til að sjá
hvort nokkuð fémætt væri þar að finna.”
“Hurðin var vandlega læst,” greip Tiser
fram í.
“Hann gat vel hafa komist inn um gluggan.
Það er auðvelt fyrir hvaða innbrotsþjóf sem
vill, að komast inn í yðar herbergi. Nei, þér
hræðið mig ekki með svona sögu, vinur minn.
Eli Josef er dauður, og hann er þar með úr
sögunni. Heyrið þér hvað eg segi yður! Þér
hvorki sáuð né heyrðuð hann. Það voru bara
fylliríis órar í höfðinu á yður.”
Tiser hafði allt í einu staðið upp, andlitið
var skjalla hvítt, og augun starandi.
“Hlustið þér!” haryti gapti af undrun. ‘Hlustið
þér Mark! Getið þér ekki heyrt það?’!
“Mark ætlaði að segja eitthvað, þegar hann
allt í einu heyrði veikt fiðluhljóð. Það virtist
koma utan frá strætinu, og hann þekti lagið
sem Eli Josef var vanur að leika á fiðluna
sína. Hann hljóp bölvandi að glugganum, ýtti
gluggatjöldunum til hliðar, og lyfti upp glugg-
anum, og hljóp út á svalirnar. Á stéttinni
fyrir framan húsið sást engin á ferð, og eng-
inn sjáanleg umferð á strætinu, og ekkert fiðlu
hljóð heyrðist heldur. Hann kom inn, lokaði
glugganum, og var í þann veginn að setjast í
leðurbekkinn, er hann heyrði aftur fiðluhljóð-
ið, sama lagið. Nú virtist það koma frá veggn-
um.
“Heyrið þér það núna?” hvíslaði Tiser. Rétt
í þessu var barið að dyrum; Mark opnaði
hurðina. Það var Anna sem kom inn í stofuna.
“Heyrðuð þér að einhver var að leika á fiðlu?”
spurði hún.
“Heyrðuð þér það líka?” spurði Mark.
“Já, eg sat í svefnherbergi mínu og var að
sauma”, — og benti á vegginn, sem aðskildi
herbergi Marks og hennar, “þegar eg heyrði
það. Var það ekki lagið sem Eli gamli Josef var
vanur að leika?”
Mark reyndi að látast hlægja að þessa. “Þessi
brjálaði náungi heldur að hann hafi séð gamla
manninn —” Fiðluspilið hætti. Tiser bar sig
sem óður væri, ýmist gapti eða glápti, eða
bjóst til að hlaupa út.
“Þér heyrðuð það?” skrækti hann út úr sér.
Eli Josef! Það lék enginn þetta lag eins og
hann, hann hafði aldrei réttan takt í því —
altaf svona taktlaust. Það er Eli — eg skal
sverja að það er hann! Eg skal sverja að það
var Eli sam eg sá sitja í svefnherberginu
mínu.”
Mark greip til hans, bölvandi, og henti hon1-
um niður í stól. “Sitjið þér þarna h rottan
yðar.”
“Takið þér ekkert mark á því sem hann
segir, Anna, hann er drukkinn.”
“Hvenær sá hann Eli Josef?”
“Hann sá hann ekki — hann dreymdi í
fylliríi að hann sæi hann. Við hverju öðru
er að búast af manni, sem aldrei fer ófullur
að sofa?”
Einhver veik og óljós mótmæli heyrðust
frá Tiser, en Mark ansaði því engu..
“Hann er vitlaus — allir geta séð að hann
er vitlaus. Þetta sem heyrðist var bara einhver
að leika á fiðlu úti á strætinu. I kyrru veðri,
eins og núna, getur það heyrst langt að. Þér
eruð þó ekki að fara Anna?” Hún var þegar
komin að dyrunum.
“Já, eg ætla að fara. Mig langar bara til
að vita hvort þér hefðuð heyrt það. Eg hafði
ekki annað erindi.”
Áður en hann gat kómið í veg fyrir að
hún færi, var hún horfin. Hann heyrði hana
skella hurðinni að herbergi sínu í lás. Hann
sneri það bráðasta við, skálmaði þangað sem
Tiser sat; henti honum á fætur, og hristi hann,
eins og hundur hristir rottu.
“Hversu oft hefi eg sagt yður að hræða ekki
stúlkuna, bjálfinn yðar. Það er betra fyrir
yður að vera dálítið varfærinn, ef þér eigið
ekki að fara sömu leiðina og Eli Josef. Mér
er óhætt að segja yður það hreint út, því
þér þorið ekki að vekja minsta hávaða, nema
eiga líf yðar í hættu. Burt með yður hið
bráðasta fyllisvinið yðar.”
Hann þreif í bakið á Tiser og hratt honum
út á mitt gólfið. Þegar Tiser hafði komið fót-
um fyrir sig, stóð hann skjálfandi og yfir-
kominn af ótta.
“Mér þykir ósköp fyrir því, að eg skyldi
gera yður ónæði; minn kæri Mark,” sagði
hann auðmjúkur. “Eg gætti mín ekki elsku
Mark.” Hann meir læddist en gekk út úr
stofunni, flúði sem fætur toguðu ofan stigann
og eftir strætinu út á Cavendish stræti. Hann
var nærri sprunginn af mæði, þegar hann
komst út á Oxford stræti, en hann var ofur-
lítið rólegri; en þegar hann var kominn alla
leið til Hammersmith, hafði hann aðy mestu
yfirbugað óttann sem greip hann. Heimilið var
á horni tveggja stræta. Hammersmith og
Broadway. Á hvorugu strætinu sást nokkur
maður á gangi, um þennan tíma nætur. En
þegar hann sneri fyrir hornið, sá hann mann
standa upp við Ijósapóst. Eftir útliti að dæma
leit út fyrir að hann væri drukkinn, eða
hálf sofandi; hann hékk eins og máttlaus
drusla fram yfir sig með höndurnar kross-
lagðar á brjóstið. Tiser hvatti sporið til að
komast sem fyrst framhjá honum. Það, að
hann sá ljósgeisla frá framdyralampa Heimilis-
ins og hið nývakta traust í huga hans, gaf
honum einhverja falska hugdirfsku.
“Gott kvöld,” sagði hann glaðlega, þegar
hann gekk fram hjá manninum.
(Frarnhald)