Lögberg - 19.08.1943, Síða 6

6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 19. ÁGÚST, 1943
Hin harðsnúna lögreglusveit
Eflir Edgar Wallace.
“ Að mér líði vel og vonist til að sofa vel í
nótt,” svaraði Sedeman alvarlega.
“Hann hefur áhyggju mín vegna—það er nýtt
fyrir mig að borin sé umhyggja fyrir velferð
minni minn kæri Mark. Sú meðvitund að ein-
hver sé að hugsa um mann.......” Hann hristí
skallan alveg frá sér numinn, og virtist ekki
að hafa orð til að birta með hugsanir sínar.
“Með öðrum orðum, Bradley er að borga þér
til að njósna um mig — er ekki svo?” spurði
Mark. “Jæja, látum þá segja þér að þeir ætli
að gefa þér þægilega og vellaunaða atvinnu.”
Hann breytti umtalsefninu allt í einu og
spurði Sedeman hvort hann hefði séð Eli Josef.
“Eg hefi heyt orðasveim. Það er undarlegt
—dauður maður skuli vera lifnaður aftur.”
“Hann var aldrei dauður,” sagði Mark, upphátt.
“Hann var ”
Hann leit í kring í verelsinu. Tiser stóð við
gluggan nötrandi af hræðslu.
“Hvað gengur að yður, bölvaður bjánin yðar?
spurði Mark, grimdarlega.
“Hlustið þið,” Þeir þögðu allir sem snögg-
vast. Fyrst heyrði Mark ekkert, en svo heyrði
haann veikt fiðlu spil. “Heyrðuð þér það
núna?” spnrði Týiser
Mark stóð upp og gekk að glugganum, og
dróg hlæjurnar til hliðar.
Han gat ekkert séð, nema daufa glætu frá
götuljósi, sem var langt í burtu. Glugganum
var lokað með tveimum boltum, og lás. “Opn-
ið þér gluggan Tiser,” sagði hann óþolinmóð-
lega.
“Mark, í guðanna bænum farið þér ekki út,
getum við ekki sent einhvern til að koma hing-
að með hann?”
“Hvern hafið þér til að senda? Hvað sem
því líður, þá vil eg sjá hann — opnið gluggan.”
Tiser fór að reyna að skrúfa úr boltana og
draga út lokurnar, en hann var svo skjálf-
hentur og óstyrkur að Mark varð að ýta honum
frá og opna gluggan sjálfur. Þegar hann var
búinn að opna gluggan, heyrðist fiðlu spilið
miklu gleggra. Hann horfði eftir strætinu, og
sá mann á randsteininum mitt á milli tveggja
götu ljósa. Á sama augnabliki hætti fiðlu
spilið, og hann heyrði talað í skipandi róm.
Lögregluþjónn hafði komið útúr skugganum
og gekk yfir stætið, þangað sem maðurinn með
fiðluna stóð.
“Slökkvið ljósin undireins” sagði Mark. Þeir
voru svo langt í burtu að hann gat ekki heyrt
samtal þeirra, en hann sá þá ganga í hægðum
sinum í áttina þaugað sem hann var. Er þeir
færðust nær, heyrði hann málróm Eli Josefs:
“Gáði vinur mmn, eg er bara að leika á fið-
luna mína, fyrir litlu börnin mín”
“Litlu börnin þín?”
Lögregluþjónnin horfði rankskandi augum
á þennan bogna gamla mann.
“Þér eruð útlendingur, er ekki svo? Þér
getið ekki leikið á hljóðfæri úti á strætum á
þessum tíma nætur—hreifið yður úr stað.”
Mark horfði stöðugt á þennan hrörlega gamla
mann, og hinn þungstíga lögregluþjón, þar til
þeir hurfu báðir út í dimmuna. ‘ Ef lögreglu-
maðurinn hefði ekki verið með honum, skyldi
eg hafa talað við gamla svínið.”
“Eli Josef!” sagði Sedemann, og varð allur
að einni undrun.
“Þér sáuð hann, var það ekki? Er hann
dauður eða lifandi?” sagði Mark.
“Afsakið mig,” svaraði Sedemann, “eg er svo
taugaveiklaður.”
Hann fylti ölglas af whisky og sódavatni, og
Tiser horfði með eftirsjá á, að sjá gamla mann-
inn svolgra whisky-ið sitt eins og vatn.
“Jæja, jæja,” sagði Sedemann, og sleikti út
um. “Gamli Eli Josef!” Það var einhver
hreimur í rómnum sem kom Mark til að horfa
á hann.
“Kom það nokkuð flatt upp á þig?” spurði
hann.
“Eg skyldi bara segja það,” svaraði Sede-
mann mjög alvarlega.
McGill gekk þangað sem Sedemann sat og
ýlgdi sig framan í hann. “Þú veist að hann
var lifandi. Hvar heldur hann nú til? Það
er engin ástæða til að við séum að vinna hvor
gegn öðrum. Hvað er á seyði? Sendi Bradley
hann hingað?”
Rétt í þessu var barið að dyrum.
“Bradley er við dyrnar, spurjið þér hann um
það,” svaraði Sedemann.
• Tiser fór, þó hræddur væri, til dyranna.
Bradley var einn við dyrnar. Hann kom inn
í stofuna og heilsaði Mark, með gletnis brosi.
“Mér er sagt, að það hafi einhver verið að
leika á fiðlu fyrir yður? Eli Josef er sérstak-
lega umhyggjusamt gamalmenni, en eg vissi
ekki að vinskapur hans stæði svo djúpum rót-
um, að hann færi að leggja sig svo fram til að
skemta yður.”
“Hann hefur ekki verið hér,” svaraði Mark.
Bradley leit gletnislega til hans. “Eg hélt
að hann væri orðin vistamaður í yðar merki-
legu stofnun—það virðist að vera fátt um sið-
betrunga hér nú orðið.”
Hann veitti Sedemann enga gthygli og gamli
maðurinn gerði enga tilraun til að láta á sér
bera, sat grafkyr og starði framundan sér.
Án þess honum væri boðið dró Bradley stól
að borðinu og settist Hann tók litlar öskjur
upp úr vasa sínum, sem hann handlék. Mark
starði forvitnislega á þessar öskjur. Það var
eins og þær vektu einhverja óró í huga hans.
En Bradley gerði enga tilraun til að opna þær.
“Þér áttiið hraðskota marghleypu, var ekki
svo, McGill? Óvanalega stóra, og ólíka þessum
vanalegu Browning marghleypum?”
Hann svaraði engu, og Bradley endurtók
spurninguna.
Mark brosti ofurlítið, og spurði: “Hvað um
það? Hefur gamli maðurinn verið að geta
þess til að eg hafi skotið hann?” og blóðið í
æðum Tisers nærri því stöðvaðist við að heyra
Mark spurja þessarar djörfu spurningar.
“Nei, ekki beinlínis,” svaraði Bradley með
hægð. “En ímyndun okkur að eg gæti þess til.
Þegar eg var að rannsaka gólfin í Meyjastigun-
um—fann eg í gólfinu í verelsinu þaðan sem
Eli Josef hvarf tvær byssu kúlur, rétt nýuega”
bætti hann við eins og í hugsunarleysi.
Mark þagði, og beið átekta.
“Hugsufn okkur,” hélt hann áfram, “að eg
ímyndaði mér að þessum kúlum hefði verið
skotið úr marghleypu, sem þá var í yðar eign,
og sem enn getur verið í yðar vörslum — hvað
þá.?”
“Hvað meinar þetta?” spurði Mark, kæru-
leysislega. “Það að eg hafi gert lítilsháttar
skotæfingar í húsi Eli Josefs? Það er áreiðan-
lega besti staður til að gera slíkar skotæfingar,
án þess að verða nokkrum til skaða, en eg get
ekki munað til þess að eg hafi nokkurn tíma
verið drukkinn í húsi Eli Josefs — eða að eg
hafi nokkurn tíma haft byssu með höndum í
húsi hans,” bætti hann við.
Bradley tók nú með hægð lokið af öskjunni,
og Mark starði forvitnislega á hann. Þegar
lokið var af, sá Mark að í öskjunni láu, á bóm-
ull, tveir keilumyndaðir hlutir úr nikkeli, mjói
endin á öðrum hlutnum var kengbeygður, svo
hann nærri því myndaði lykkju.
“Hafið þér nokkurn tíma séð þessa hluti
áður?” spurði Bradley, og hvoldi þeim úr öskj-
unni í lófa sinn. “Snertið þá ekki—bara horfið
á þá,”
“Eg get ekki munað til þess,” svaraði Mark.
“Jæja, takið þér þá í hendina, og gætið vel
að, hvort þeir munu ekki vera af þeirri stærð
sem passar í marghleypuna yðar?” En McGill
gerði enga tilraun til að snerta þá.
“Eg hefi ekki marghleypu,” svaraði hann.
“Eg ber aldrei slíkt vopn á mér — Eg held
eg sé búin að segja yður frá því einu sinni eða
tvisar áður, en þér efist um að eg sé að segja
yður satt.”
“Það er mín atvinna, að taka ekkert trúan-
lega fyr en eg hefi fengið fullnægjandi sönnun,
efun, og þolinmæði eru mér nausynlegir hæfi-
leikar — eg hefi sagt yður það áður,” sagði
Bradley, og lét báðar kúlurnar í öskjuna, og
lokaði henni.
“Hvar hafið þér vanalega skammbyssuna
yðar? Ójá, eg var búin að gleyma því að þér
berið hana ekki á yður”. Hann greip til hliðar-
vasa Marks. Hann var tómur.
Mark lét sér hvergi bregða, ekki einu sinni
að sæist drættir í andliti hans. Ofurlítið hörku
bros lék um varir hans, og hin dreymandi augu
hans voru óútreiknanleg.
“Trúið þér nú?” spurði hann.
Bradley lét öskjuna með kúlunum í vasa
sinn.
“Nærri því,” svaraði hann.
“Svo þér funduð þessar kúlur í gólfinu, eða
var ekki svo?” sagði Mark ertnislega.
“Sannarlega eykur þetta álit mitt á lögregl-
unni að stórum mun.”
“Ef eg skyldi nú hafa fundið aðra í Meyja-
stiganum, en náð annari út úr tré í Hyde
Park. Sérfræðingar okkar segja að þeim hafi
báðum verið skotið úr skammbyssu af nákvæm
lega sömu gerð, en auðvitað ekki nauðsynlega
úr sömu byssunni. Eg gat hafa sagt þe:m hvar
þér voruð kvöldið sem þessari kúlu var skotið.
Hann tók öskjuna aftur upp úr vasa sínum,
opnaði hana og tók upp kúluna með beygða
oddinum.
“Þessa fann eg í Meyjastiganum. Eg hef verið
að leita að henni í tólf mánuði.”
Mark ylgdi sig ofurlítið við það sem Bradley
sagði.
“Hjálpaði Eli Josef yður til að finna hana?”
spurði Mark glettnislega.
“Já, Eli Josef vissi hvar átti að leita að
henni”, svaraði Bradley.
Hann tók upp úr vasa sínum skjal, og lagði
á borðið.
“Eg ætla að ransaka þetta hús núna. Þarna
er skipunarbréfið,” sagði hann í ákveðnum
málróm.
“Eg hefi mína meiningu — kannske hún sé
röng — að eg finni hér samslags skammbyssu
og þessum kúlum var skotið úr. Ef yður er
sama, þá byrjum við leitina strax.”
Sem snöggvast varð Mark ljótur í andliti,
og Bradley sá hvað honum bjó í skapi,' og
sagði brosandi.
“Eg er ekki einsamall, Mark, félagar mínir
standa á verði kringum húsið; eg ætla að láta
nokkra þeirra koma inn til að rannsaka húsið.”
Rannsóknin var gerð svo nákvæmlega, að
vesalings skjálfandi Tiser hafði aldrei séð
eins nákvæma leit ar áður, og var hann þó
búinn að horfa á nokkrar slíkar, þar í húsinu.
Hann sat á stólbrík, titrandi af angist, og ótta.
Lögreglumennirnir leituðu í hverju herbergi.
Gólf voru brotin upp, og á einum stað fundu
þeir heilmikið af gömlu silfri. Hver hafði það
falið þarna, var ekki hægt að vita um, því í
herberginu hafði verið vistmaður, sem hvarf
skjótlega, eftir eina árásina sem gerð var á
Bradley.
“Eg get ekki haldið yður ábyrgðarfullum
fyrir þessu,”" sagði Bradley, þegar silfur mun-
irnir voru bornir inn og lagðir á borð í stof-
unni.
“Engin eiturlyf, Simmonds?”
“Nei, herra minn.”
“Engin byssa heldur?” spurði Mark mjög
sakleysislega.
“Eg fann þessa í þykkfóðraða herberginu,
uppi lofti,” svaraði Simmonds, og Mark
nærri gapti af undrun þegar hann sá hann
hélt á kvennhandtösku sem hann þekti undir
eins.
Bradley tók við þessum hlutum og skoðaði
þá vandlega, og leit á Mark.
“Hver .á þetta?” og er Mark svaraði ekki
spurningunni, opnaði hann handtöskuna.
Það fyrsta sem hann fann í töskunni var
bréfspjald. Hann leit á Mark ómildum augum.
“Hvað var Miss Perrymann að gera hér?”
“Hún kemur hingað stöku sinnum,” sagði
Mark kæruleysislega.
“Við erum góðir vinir — þér haldið það
kannske ekki. Miklu betri vinir en þér ímyndið
yður. Eg býst við að það sé ekki nokkuð sem
einn segir öðrum mikið um, en þér eruð lög-
reglumaður, og eg hef það fyrir fasta reglu að
segja lögreglunni sannleikann, og ekkert annað
en sannleikann.
“Svo þið eruð mjög góðir vinir,” sagði
Bradley kalt, en stillilega.
Hann skelti töskunni í lás.
“Þið eruð sjálfsagt miklir vinir?”
“Mark brosti, undirhyggjulega.
“Þér eruð heimsmaður —” byrjaði hann að
segja, en hætti við þegar hann heyrði mildan
hlátur Bradleys.
“Þér er að fara aftur Mark. Fyrir ári síðan
er eins líklegt að eg hefði trúað þér, ef þú
hefðir þá sagt það — þér eruð líká búnir að
týna listinni að ljúga. Þegar eg sé Eli Josef í
kvöld, skal eg segja honum að það sé þess
virði að koma í Meyjarstigann til þess að
heyra —”.
Það var liðinn fjórðungur stundar frá því
Bradley fór, þar til Mark sagði nokkuð. Sede-
mann hafði læðst út úr stofunni meðan þeir
voru að tala saman, og þegar Tiser kom upp í
herbergi hans, til að leita að honum, var hann
horfinn.
Mark gekk fram og aftur um gólf, eins og
ljón í búri, með hendurnar í vösunum, og
hökuna niður á bringu. Gamli maðurinn var
þá kominn aftur í Meyjastigann — undarlegt
— því enginn af njósnurum hans hafði orðið
þess var. Hann stansaði allt í einu, tók upp
úrið sitt og leit á það.
“Farið þér strax í frakkann yðar, Tiser,”
sagði hann í höstum róm.
“Þér ætlist þó ekki til að eg fari út í nótt,
Mark?” spurði Tiser skjálfandi af hræðslu.
“Þér komið með mér í Meyjarstigann, eg
þarf að tala við eli Josef.”
XXVII. kafli.
Anna komst heim með veikum burðum.
Undir eins og hún var búin að loka dyrunum
fleygði hún sér, nærri örmagna, niður í stól.
Hún hélt að það mundi líða yfir sig, en eftir
stuttrar stundar hvíld hrestist hún.
Nú þekti hún Mark eins og hann var, og í
fyrsta sinn fékk hún samviskubit út af því sem
hún hafði unnið í hans þjónustu. Það var
hræðileg hugsun, og það var sem hjartað í
brjósti hennar hætti að slá, þegar hún fór að
hugsa út í það, að hún gæti persónulega verið
valdandi margra — henni óafvitandi — glæpa,
með starfi sínu í þjónustu Marks.
Hún heyrði barið að dyrum og stóð á fætur.
Ef það væri Mark ætlaði hún ekki að láta
hann koma inn, hún vildi ekki eiga neitt á
hættu, og var ráðin í að flytja úr herbergjun-
um strax að morgni. Hún fór fram í ganginn,
því barið var aftur.
“Hver er að berja?” spurði hún, og henni
til mikils léttis heyrði hún málróm hús-
gæslumannsins. Hún dró frá lokuna og opn-
aði hurðina.
“Keyrslumaðurinn yðar bíður, og vill fá að
vita hvort þér þurfið hans með aftur.” Hún
hafði gleymt manninum sem keyrði með hana
heim, og fór inn til að ná handtösku sinni,
en þá varð hún þess vör að hún hafði mist
hana. Hún hafði svolítið af peningum í svefn-
herbergi sínu, og borgaði keyrslumanninum.
“Gpt eg fengið að tala fáein orð vxð yður,
spurði húsgæslumaðurinn.
“Núna,” spurði hún forviða.
“Já — gerið svo vel og komið inn.”
“Það er nokkuð sem liggur á hug mínum,
sem gerir mig órólegann, sem mig langar að
tala um við yður,” sagði maðurinn. “Til að
segja eins og er, er eg í dálitlum vandræðum
með að gera grein fyrir nokkru sem skeð
hefur.”
Hún brosti ofurlítið, og sagði.
“Það er mjög undarlegt, Ritchie.”
Henni líkaði maðurinn vel, afar reglusamur
og umhyggjusamur, með allt sem hann átti
að sjá um. Hann var nokkuð roskinn, og
hafði verið umsjónarmaður byggingarinnar í
tuttugu ár.
“Miss Findon kom í gær frá Skotlandi, til
þess að gæta að, ef alt væri með góðri reglu
í herbergjum þeirra.”
“Hún er dóttir Sir Arthurs Findon.”
“Stúlkan sem leikur á fiðluna, er það ekki
hún?” spurði Anna.
“Já, fjarska aðfinslu og smámuna söm og
eg get ekki sagt að mér geðjist mjög vel að
henni, en það er annað mál. Hún varð þess vör
að einhver hafði farið í fiðlu hylkið sitt, og
lánað fiðluboga, sem þar var, en ekki látið
hann í hylkið aftur, heldur skilið hann eftir á
því. Hún kom ekki til mín, en fór til skrif-
arans, en þar sem eg hef lyklana að íbúðinni,
þá kom þetta illa á, sérstaklega vegna þess að
eg hefi ekki minst á þetta við einn. Ef Sir
Arthur væri hér, þá væri hægt að finna skýr-
ingu á þessu. En eins og er, ef eg þegi um
það lendi eg í vandræðum, og eins og eg segi
nokkuð um það, er eg eins í klípunni.”
Hún mundi eftir fiðluspilinu og vissi upp á
víst, hver það var sem hafði lánað bogann,
en gleymt að láta hann aftur þar sem hann
var.
“Þekkið þér Eli Josef?” spurði hún.
Hann hugsaði sig um ofurlitla stund.
“Eg þekki engan með því nafni,” svaraði
hann.
“En eg hefi séð gamlan mann af og til koma
inn, og eg hélt hann hefði sérstakt leyfi, og
lögreglan sagði mér að skifta mér ekki af hon-
um — .
Hann þagnaði, eins og hann findi til að hann
hefði sagt of mikið.
“Hvaða lögreglumaður — Mr. Bradley? Þér
þekkið Mr. Bradley?”
Hann kinkaði kolli.
“Já, Miss, eg þekki Mr. Bradley mjög vel.
Og eg þekkti bróður yðar líka mjög vel.”
Hún horfði fast á hann. Fyrir einhverja
ástæðu hafði hún aldrei hugsað um Ronnie
verandi í þessari byggingu, hafði aldrei hugsað
um hann sem einn þeirra er heimsóttu Mark
í hans íbúð.
“Þér þekktuð Ronnie bróður minn?” sagði
hún.
“Já mjög vel,” sagði Ritchie. “Hann svaf í
íbúð Marks þegar hann var —”
Hann hikaði við að segja meira; hún gat
getið sér til hvað hann ætlaði að segja, og
kom honum úr klípunni.
“Eg veit ekki hvað eg get gert fyrir yður,
Ritcrie, nema tala við Mark.”
“Nei, talið þér ekki um þetta við hann,”
sagði hann undir eins.
“En ef þér vilduð gera mér greiða, gætuð
þér sagt Mr. Bradley frá því hvað hefur kom-
ið fyrir. Eg veit að hann er vinur yðar. Eg
vil ógjarnan missa góða stöðu fyrir þetta, og
eg vil ógjarnan segja hvers vegna að eg
hleypti gamalmenninu inn í Sir Arthurs íbúð
— það gæti komið mér í enn meiri vand-
ræði.”
Þrátt fyrir hennar eigin áhyggjur, gat hún
ekki varist því að brosa.
“Já, eg skal tala við Mr. Bradley ef eg
sé hann,” sagði hún. “Mér þykir ósköp fyrir að
þér skylduð verða fyrir þessum óþægindum-
Mr. Bradley þekti bróðir minn.”
“Já, Mr. Bradley og Mr. Perryman voru
bestu vinir. Þegar eg segi að þeir voru góðir
vinir, meina eg, að Mr. Bradley var góður
vinur bróður yðar. Þeir fóru oft á kvöldin út
saman, og eg man hversu nærri sér að Bradley
tók það, þegar bróðir yðar lenti í einhverjum
vandræðum. Hann gerði allt sem hann gat til
að bjarga yðar unga bróður.”
(Framhald)