Lögberg - 02.09.1943, Blaðsíða 7

LÖGBERG. FIMTUDAGINN 2. SEPTEMBER 1943.
7
Mrs. Guðrún Björnsson
frá Vindheimum við íslendingafljói.
“Eg veit, að þú, minn Guð, er gafst mér líf
og gafst mér ódauðleika von og trú,
á framhaldslífsins vegi verður hlíf,
— á veginum, er sjálfur lagðir þú.
Og þegar opnast dauðans dimmu hlið,
þá degi þínum mæti eg á ný.
Eg geng þar inn með fullum sálarfrið,
því, faðir, eg er skjóli þínu í.”
Mrs. Guðrún Björnsson.
Þann 7. dag ágústmánaðar,
andaðist að heimili sínu Vind-
heimum við Riverton, Man,y
Mrs. Guðrún Björnsson, ekkja
Halla Björnssonar útvegs manns
og bónda þar, eftir veikindi
er þungt höfðu að henm geng-
ið síðustu æfiárin.
Guðrún var fædd 14. febrúar
1877, í Stóru-Gröf í Skagafirði.
Ólst hún upp hjá afa sínum og
ömmu unz hún fluttist til Vest-
urheims með foreldrum sínum
árið 1883, þá á sjötta aldurs ári.
Foreldrar hennar voru hjónin
Gísli Árnason, fæddur 25. des.
1850, dáinn 14. apríl 1917, frá
Álftagerði, í Skagafirði. Móðir
Einar M. Jónsson.
son, Bissett, Man.
Halli, giftur Annie Eliuk, við
Riverton.
Pétur, giftur Huldu Böðvars
son, býr við Riverton.
Jóhannes, ógiftur, Riverton.
Tómas, ógiftur, heima.
Dýrunn, gift Leo Jónasson,
Geysis-bygð.
Victoria, gift Joseph Lyrie,
Riverton.
Tveir drengir, Gísli og Jakob,
dóu í æsku. Björg dó á ung-
þroska aldri.
Barnabörn Guðrúnar eru 20
að tölu.
Æskuvagga Guðrúnar, sem
þegar er getið, stóð á íslandi,
en barn að aldri fluttist hún
með foreld|rum sínum vestur
um haf. Ung að árum, vilja-
styrk og örugg lagði hún út
á veg lífsins við hlið eins hins
glæsilegasta manns þessa bygð-
arlags, var hann afsprengi
merkrar ættar, höfðingi í lund
stórhuga og stórbrotinn tiliinn
ingamaður og drengur hinn
bezti.
Vindheimar urðu fyrir atbeina
þeirra beggja umfangsmikið,
sérstætt og merkilegt heimili.
Halli Björnsson gerðist umsvifa
mikill og kappsfullur athafna
maður. Útvegur hans á vatni
varð umfangsmikill og stór. Bú-
ið blómgaðist með fjölgandi ár-
um; heimilið varð óvenjulega
Guðrúnar, en kona Gísla er mannmargt — jafnvel fyrir þá
aðlaðandi og yndislegt. Stjórn-
semi, jafnt úti sem inni, ein-
kendi það, því eftirtektarverð-
ari, ef tillit er til þess tekið,
hve margþætt að athafnalíf þess
var, en það á sér jafnan stað
þar sem búskapur er stundaður
jöfnum höndum stórri útgerð
í fiskiveri.
Á Vindheimum ríkti íslenzk
gestrisni, óþvinguð og eðlileg.
Hvorki húsbóndinn né hús-
freyjan gerðu sér mannamun.
— þurfandi og snauðir áttu þar
athvarfs að vænta, væri það á
valdi húsráðenda.
Höfðingslund Halla og Guð-
rúnar var þvlí frásneydd að
halda nein reikningsskil á því
er þau gerðu öðrum til hjálpar
— jafn frásneydd því að aug-
lýsa sig.
Fáar konur, að öllum öðrum
ólöstuðum hygg eg að tæki sa'nn
ari þátt í sorgum eða raunum
nágranna sinna, en Guðrún á
Vindheimum. Mér lifa í ljósu
minni atvik frá starfstíð minni
á þessum stöðvum, er eg sá hve
djúp og sönn samúð hennar
var, er slys, eða óvænta sorg
bar að höndum. Aðalsmerki lund
ernis hennar lýsti sér í virkum
og viðeigandi tilraunum að
leggja græðihendur á meinin,
eftir því sem í hennar valdi
stóð. Var hún þar að mínum
skilningi fögur fyrirmynd. Henni
lét það vel að gróðursetja blóm
í annara hjörtum, ekki sízt þar,
sem sorgin hafði gert jarðveg.-
inn gljúpann — eins og hún
einnig stundaði blómarækt
heimili sínu til prýðis og feg-
urðar. Trygglyndi einkendi hana
æfilangt, gagnvart vinum og
vandamönnum — og þeim mál-
efnum er hún unni.
Söfnuði sínum og kirkju unni
hún af óskiftum hug, leynt og
ljóst, innti af hendi mikla þjón-
ustu í þarfir hans, bæði í starfi
í kvenfélagi honum til styrkt-
Dýrunn Steinsdóttir, fædd í
Stóru-Gröf, 30. nóv. 1859. For
eldrar hennar voru Steinn Vig
fússon bóndi í Stóru Gröf og
Helga Pétursdóttir kona hans.
Gísli og Dýrunn, foreldrar
Guðrúnar, báru hita og þunga
hins erfiða landnámsdags hér
vestra. Þau bjuggu á ýmsum
stöðum, — um allmörg ár í
Mikley, síðar í ísafoldarbygð,
en urðu þaðan að flýja sökum
vatnságangs. Síðast bjuggu þau
í Framnes-bygð um morg ár,
þar andaðist Gísli. Dýiunn,
nióðir Guðrúnar, er enn á lífi,
og býr með börnum sínum
tveimur í Árborg, nú aldurhnig-
in, lítt beygð að andlegu atgerfi,
en þreytt, eftir stórt og mikið
æfistarf
Tvö af systkinum Guðrúnar
eru dáin fyrir mörgum áium:
Árni, og Helga. Á lífi eru-
Steinunn, kona Kristjáns Jóns
sonar bónda í Víðisbygð. Björn,
býr með móður sinni í Árborg,
Magnús bóndi í Framnesbvgð,
kvæntur Ástu Einarsson.
Halldóra, til heimilis með
móður sinni og bróður í Árborg,
og Árni Helgi, í Árborg, kvænt-
ur Sigríði Kristjánsdóttur Finns
sonar.
Ung að aldri giftist Guðrún,
1898, Halla Björnssyni, frá
Stóra-Bakka, í Hróarstungu;
voru foreldrar hans, Björn Jóns
son og Björg Halladóttir, var
hann afkomandi merkrar ættar,
af Austurlandi. Þau reistu bú á
Vindheimum við íslendingafljót.
Þar bjuggu þau uimfangsmiklu
°g farsælu búi, milli 30—40
ár. Halli dó í des. 1935.
Þeim varð 14 barna auðið,
þau eru:
Halldór, útvegsmaður, River-
fon, kvæntur Margréti Guð-
oiundsdóttur Magnússonar, úr
Framnesbygð.
Björg, gift Gísla Johnson frá
Árborg, nú við Favorable Lake,
Ont.
Gísli, ógiftur, heima, River-
ton.
Bjarni, ógiftur, Riverton.
Magnúsína, gift Sigmar Pálma
ar — og með afstöðu sinni og
áhrifum. Öll afstaða hennar í
þeim málum var einörð og sönn,
— en aldrei tvískift.
Síðustu æfiárin var hún lasin,
og gekk sjaldan heil að verki,
— en jafnan var hún hjarta
heimilis • síns, styrkur barna
sinna og afkomenda, athvarf
ættmennum, unun og gleði há-
aldraðri móður og systkinum.
Hvíldina fékk hún, er hún enn
mátti teljast á góðum aldri. Að
baki liggur stórt dagsverk, af
ítrustu kröftum unnið, — hinn
stærsti heiður er verkamanni
fær í hlut fallið; — samfara
kærleika og þökk allra þeirra
er blessunar urðu aðnjótandi af
starfi því er af hendi hefir verið
leyst.
Trúverðugt fólk og gott er
nokkurskonar bjarg aldanna,
sem tönn tímans lítt vinnur á;
minningin verður að minnis-
varða, þeim til vegvísis sem
vilja taka eftir þeim, og færa
sér í nyt fordæmi þeirra, til
verknaðar og viljastyrks. Af-
komendur þeirra geta litið til
slíkra forfeðra eins og fialis-
brúnar sem til skyldi ná — og
útsýn gefur yfir torfærur lífs
— og í áttina til fyrirheitna
landsins.
Útför Guðrúnar fór fram þann
11. ágúst, frá heimili hinnar
látnu, og kirkju Bræðrasafn-
aðar í Riverton, að miklu fjöl-
menni viðstöddu á báðum stöð-
um. Öll börn hinnar látnu, utan
Björg dóttir hennar voru við-
stödd. Sóknarpresturinn séra
Bjami A. Bjarnason stjórnaði
athöfninni. Sá er þetta ritar
mælti nokkur kveðjuorð í kirkj-
unni.
Útfarardagurinn var yndislega
bjartur og hlýr, og heiður, og
minti á höfuð einkenni elskaðr-
ar dóttur, móður og ættmóður
og systur, er var með kærleika
kvödd. S. Ólaísson.
tíma, er hér um ræðir, börnin
mörg og mannvænleg og mjög
til starfa gefin. Snemma féil
rekstur búsins um stóran hluta
árs húsfreyjunni í hlut, sökum
fjarveru manns hennar. Varð
hlutverk hennar því óvenju
stórt, og margþætt, þótt að jafn
aði væri þar margt vinnufólk á
heimili. Vel fórust henni störf
öll og stjórn heimilisins úr hönd-
um. Varð heimilið fáum öðrum
heimilum líkt. Er ár liðu iram,
nutu Vindheima hjónin aðstoðar
og samvinnu sona og dætra.
Fins fljótt og aldur leyfði fóru
synir þeirra, allir (utan einn
þeirra, er jafnan var heima að
búi með móður sinni) út í fiski-
ver með föður sínum, — báru
þeir, um mörg hin síðari ár
veg og vanda útvegsins ásamt
föður sínum, urðu óvenjulega
góðir samverkamenn hans, —
svo þess munu fá dæmi. — og
við fráfall hans heldur sam-
félag. þeirra áfram, undir stjórn
og forstöðu elzta sonarins.
Guðrún var kona góðum hæfi
leikum gædd. Um sumt voru
gáfur hennar sérstæðar. Hún
var kona létt í lund og mjög
félagslynd. Hún átti fágætan
viljastyrk til athafna og dáða;
— gafst ekki upp, þótt marg-
þættar annir og skyldur köll
uðu hart að henni — og krefð-
ust allra hennar krafta. Lundin
var hrein, stórbrotin og göfug.
Varð hún því ógleymanleg þeim
er henni kyntust.
Áhrifavald hennar yfir son-
um og dætrum, bygðist ekki, að
mínum skilningi, á sjálfselsku
dekri eða tilslökun, heldur á
fórnfýsi hennar, hreinleika og
réttlátum kröfum, en einnig á
lotningarfullri trú, er sála henn-
ar bjó yfir; — sem börn henn-
ar — og allir er henni kyntust,
sáu, að var henni hjartans mál,
er lýsti sér og bar ávexti — í
önnum da(gsins og sfcríði, er
með drengskap var háð.
Hún stóð og lengst af vel að
vígi, í því að efni voru sæmi-
leg, til þess er gera þurfti. Enda
tókst henni að gera heimili sitt
PÁLL LITLI
(Framh. frá bls. 3)
af afans vörum heyröi fyr og síö.
En hvílík móÍSir ! Hvílik smán og sekt!
Hvort hefir nokkur verri fálu þekt.
Um eigin son hún gertSi blítt og bjart;
en bar aíS Páli mvrkriS kalt og svart.
HiíS ljúfa barn, með blíða ástarþrá;
hve bölvuð lund, er slku níðist á.
En nú hans horfinn hlífiskjöldur var;
hann hvössum þyrnum stunginn alstaðar.
Páll fékk ei skilið. Skaust er ótt að dróg
í skýlið það er fyrri í hann bjó.
Hann sá nú hversu umbreytt var þar alt;
svo ömurlega breytt, svo dimt og kalt.
Hann hné á gólfið hágrátandi þar.
—Ó, hví eru börnin fædd til þjáningar?—
Um langar stundir lá hann þar og grét;
unz loksins blundur deyfði sorgar hret.
Að morgni þá hann opnaði augun hrein
og inn til hans ei nokkur geisli skein,
hann undraðist; en áttaði sig skjótt,
að einhver hann í gærkvöld hefði sótt;
að kominn var í húsið aftur inn,
þar aldrei brosti heiður morguninn;
og hefði sér þar kastað inn í kró
þar kuldi og myrkur ævarandi bjó.
Og viðbúðin hin sama sem var hún daginn fyr;
sem vindur kaldur næddi um hússins glugga og 4yf-
Og hljóðlega sem vofa um húsið gekk hann þar,
því hatursaugum bitrum hann mætti alstaðar.
En kæmi hann í stofu, var kallað: "Burt með þig!
Þig kvaddi hingað enginn; þú mátt ei snerta mig."
Hann drógst þó hægt á burtu í dimma skotið inn.
—Var drýgt hér ekki barnsmorð, er sæi himininn ?—
Og fuglarnir og blómin þá fundu sáran til;
hann fyr var allra gleði, þau vissu á þvi skil.
“Mér er svo dauðans leitt þetta Ijóta slangur hans.”
Hún leikföngum hans rænti og gaf þau bróður hans.
Og faðir hans það heyrði; en hann sér ekki brá.
“Það helzt er vildi að steindauður væri krakki sá.”
En, var ei þetta óbæn? Jú, óbæn til hans sjálfs;
hins elskuríka, fríða og gullinhærða Páls.
Þá deyfðist minni, mundi hann ennþá það
að munarblíður pabbi einatt kvað:
“Ó, elsku Páll minn, yndið bezta mitt,
hve unaðslegt er sæta brosið þitt;
og augun þín, svo elskuleg og hrein,
þeim engin stjarna bjartari mér skeitj.
Ó, þú sem engill ert, frá Paradís;
og ekkert fegra gaf mér Drottinn vís.
Það daginn hvern mín unun bezta er
að aðgæta hve drjúgum græðist þér
nú líkamsþróttur, orka blíðri önd.
Mitt elsku barn; eg kyssi smáa hönd.”
Sú minning var ei ljós, því líktist helzt
sem lambi, fugli og blómi i minni felst.
Ó, sæla minning ! Sízt það myndi rangt;
en síðan var svo langt, svo langt, svo langt.
,í krókinn matarleyfum var kastað borði frá;
þar kostafæðu þeirri sér gæði skyldi hann á.
Hans táralind var þornuð; en hljótt í hennar stað
nú hugarraun og örvænting seztar voru að.
Hve oft, í djúpri hugsun, hann horfði fram að dyrum;
en hvort hann nokkurs vænti, það enginn maður spyr um.
Eitt kvöld var barnið horfið og hvergi finnast kunni,
en harður vetur kominn, með snæ á grund og runni.
Og næturkyljan frostharða, freraljóðin þuldi;
og fótspor smárra manna hún skjótt með snævi huldi.
Það eitt varð ljóst er alment menn um það fóru að spjalla,
að ýmsir höfðu barnsrödd heyrt á pabba .kalla.
Um aftaninn það var, og þeir gáfu því ei gætur;
eng gengu nú og leituðu meiri hluta nætur.
Að morgni varð hann fundinn. Hann fanst við grafreitshliðið.
En flótti hans bar vott þess, hve sárt hann hafði liðið.
En hvernig fékk hann ratað, i húmi svartrar nætur,
um hauður þaktð snævi, er lýstu engar gíætur?
Því verður ekki svarað. En hitt var sýnt og sannað,
með sínum smáu fótum hann veginn hafði spannað.
Hann vissi þar hinn eina, sem um sig myndi skeyta;
og á hans fund nú vildi í raunum sínum leita.
En harðlæst var þá hliðið, svo hann ei framar náði;
en hinn var þarna inni, sem dag og nótt hann þráði.
Þar hástöfum á elsku pabba hann hrópaði sárt og lengi,
en hróp ei ná til eyrna sem geymast djúpt í vengi.
Unz kvöl og þungur ekki hans kæfi mjúka róminn;
þá kvað upp vetrarnóttin hinn þunga skapadóminn.
Við hliðið freðinn lá hann með hendi kreppta um slána,
á hvörmum frosin tárin er siðast vættu brána.
m
Bjarni Þorsleinsson.
CHINESE WAR RELIEF
FUND
The national objective for this Fund is
$1,000,000.00. Manitoba’s share is $60,000.00.
Will YOU DO YOUR SHARE?
This is the first call we have had for our
gallant Chinese ally, who has been fighting our
wars for 12 years.
NEVER A MORE DESERVING APPEAL
This space contributed by THE DREWRYS LIMITED
MD 103.
HVERNIG GŒTA SKAL
SIGURLÁNSBREFA
Fyrir nokkur cent
/ / •
a an
SIGURLÁNSBRÉF eru verðmæt og ættu
ekki að liggja á glámbekk. Látið bank-
ann geyma þau. Það kostar mjög lítið.
Hér eru dæmi:
25 cent nægja fyrir geymslu Sigurláns-
bréfa upp að $250 virði fyrir árið.
50 cent nægja fyrir geymslu á $500 virði
Sigurlánsbréfa á ári. Fyrir þessa litlu
upphæð geymir bankinn Sigurlánsbréf
yðar á tryggum stað. Klippið arðmiðann
af á hverjum sex mánuðum og leggið
upphæðina inn í reikning yðar.
Notfærið yður þessa ódýru vernd. Hafið
verðbréf yðar óhult. Frekari upplýsingar
í útibúunum.
THE
ROYAL BANK
OFCANADA