Lögberg - 11.01.1945, Blaðsíða 6

6______________________________________ LÖGBERG, FIMTUDAGINN, 11. JANÚAR, 1945
Dulin fortíð
“Eg man,” sagði hún í veikum stamandi róm.
Nú sá systir hennar að bráð breyting varð á
andliti hennar, allt í einu; það dró skugga at'
hræöslu og blygðun yfir hið föla andlit henn-
ar.
“Æ, Hope, eg dey. Hope, lesku Hope, er barnið
mitt dáið?”
“Já”, svaraði systir hennar, og laut ofan að
henni.
“Harmaðu ekki yfir því, það er margfalt betra
að það fór svo.”
“Fékk eg að sjá hann? Fæ eg ekki að sjá
barnið mitt í draumum mínum.”
“Þú sást hann aldrei, Floy.”
Hún lá ofurlitla stund alveg hreyfingarlaus,
þar til hún greip um hendur systur sinnar.
“Hope, vertu ekki reið eða ergileg við mig.
Viltu segja mér hvernig barnið mitt leit út?”
Það brá þjáningarsvip á andlit Miss Hope,
við þessa spurningu.
“Eg skal reyna, elsku Floy mín! Litli dreng-
urinn þinn hafði skær dökk augu, og svo undur
sætan lítinn munn. Hann hafði svo elskulega
fallegt andlit og fæðingarmerki sem líktist rós.”
Hún hlustaði á það sem systir hennar sagði.
“Það er mitt leyndarmál,” sagði hún í veik-
um róm, við sig sjálfa, “og það verð eg að varð-
veita.”
Það liðu þrjár vikur, þar til Florence var
orðin það frísk, að hún gat setið við gluggan i
herberginu, og horft út yfir hinar skínandi
merkur og skóga, í nágrenninu. Þessi mikli
sjúkdómur hafði breytt henni mikið. Hennar
fríða andlit var ekki síður elskulegt en áður, en
það var nú alveg annar svipur yfir því. Hennar
spilandi kæti og aðlaðandi æskufjör, var nú
horfið, fyrir fullt og allt.
Hún gat setið tímunum saman, og starað út
yfir hið fagra og friðsæla umhverfi, hún brosti
aldrei, og talaði lítið sem ekkert, hún var svo
dauð fyrir öllu, eins og hún í raun og veru væri
ekki í þessum heimi. Systir hennar veitti henni
nákvæma eftirtekt,' og undraðist hvert þetta
leyndarmál gæti verið, sem hún geymdi með
slíkri varkárni í hjarta sínu — hvort það væri
ást, von, sársauki, sorg eða hatur, sem hafði svo
gjörbreytt hinu blíða og lífsglaða lundarfari
Florence.
“Hún er bara barn að aldri,” hugsaði hún,
“barn í hugsun, útliti og aldri; en kannske það
sé ást, eða sér yðrun yfir hrösun hennar?”
Einn daginn beiddi Florence systur sína, að
fara með sig þangað sem barnið hennar hefði
verið jarðað.
“Mig langar svo mikið til að sjá staðinn þar
sem það var jarðað, og langar svo til að gráta
við gröf barnsins míns. Eg sá hann aldrei, og
eg held það friði hjarta mitt að sjá gröfina þar
sem hann var lagður.”
“Við skulum hugsa um það, þegar þú ert orðin
hraustari,” var hið afvíkjandi svar, sem hún
fékk, því það var engin slík gröf til.
Hope reyndi að koma í veg fyrir fleiri spurn-
ingar frá systur sinni. Dr. West hafði sagt henni
að hin minsta geðshræring fyrir Florence væri
hættuleg og gæti varðað líf hennar. Hann ráð-
lagði henni einnig, ef systir hennar vildi opna
hjarta sitt fyrir henni, og trúa henni fyrir leynd-
armáli sínu, yrði hún að taka því með mestu
blíðu og vorkunsemi. Ef hún vildi ekki opinbera
henni leyndarmálið, þá mætti hún ekki á nokk-
urn hátt spyrja hana frekar um það.
Miss Hope hafði fylgt þessum ráðleggingum
læknisins, með mestu samviskusemi; hún hafði
forðast allt samtal, nema um almenn og upp-
lífgandi málefni, en þetta var nokkuð sem hún
hélt að hún skyldi notfæra sér.
“Florence,” sagði hún, ofur innilega, “eftir
tvær vikur verðurðu orðin svo frísk að þú get-
ur farið heim.”
“Heim — í húsið okkar í London?” spurð:
Florence, og systir hennar fann að það var
kvíði í rómnum.
“Við eigum ekki annað heimili,” svaraði Hope
alvarlega; “Floy, elsku systir mín, eg vil ekki
biðja þig að segja mér leyndarmálið þitt, en
kannske þú segir mér það einhvern tíma seinna
óumbeðið.”
“Þú ert svo þolinmóð og góð við mig, elsku
Hope.”
“Eg veit ekki,” svaraði Hope, “en eg er þér í
móður stað. Kannske eg hefði átt að vera strang-
ari við þig; það eru kannske einhverjir, sem
mundu hafa sagt: Láttu hana eiga sig, og fara
sína leið; skiftu þér ekki meira af henni! Aðrir
mundu kannske segja, að eg hefði átt að láta
þig segja mér leyndarmál þitt, og gera það lýð-
um ljóst. Eg hef gert það sem eg hélt að væri
best. Ef eg hefi gert rangt, þá bið eg Guð að
fyrirgefa mér.”
Florence sagði ekkert, og Hope hélt áfram.
“Eins og eg sagði, eftir nokkur ár trúir þú
mér kannske fyrir því. Það sem eg ætlaði að
segja við þig er, að þú verður að varðveita sem
best leyndarmál þitt, ef þú hugsar til að taka
þinn þátt í félagslífinu aftur. Berist nokkurntíma
nokkur orðrómur út um þig, hve veikur og óviss
sem er, þá ert þú dauð samkvæmislífinu. Þér
yrði kannske færð æska þín til afsökunar, en
þú mátt trúa því, að þú ynnir aldrei aftur það
álit, sem þú hafðir og mistir.”
“Eg veit það, eg skil það,” hvíslaði Florence
lágt.
Miss Hope hélt áfram: “Þú ert svo ung og
elskuleg, og eg hefi gert mér margar háar vonir
um þig, og framtíð þína. Eg hefi altaf vonast til
að fegurð þín og gáfur, gerði þér auðvelt að
ná hárri stöðu; eg hef lifað fyrir þig, Floy.”
“Og nú eru allar vonir þínar hrundar til
grunna,” sagði Florence, og stundi þungt.
“Nei, ekki ennþá; það byggist á þér sjálfri. Ef
þetta hefði skeð í London, þá var úti um alla
von, og það sama hefði verið ef þetta hefði skeð
þar sem þú varst. En nú vona eg að það sé
mögulegt að halda þessu leyndu/ svo það kom-
ist aldrei upp.”
Við þessi orð varð Florence ofurlítið rólegri í
yfirbragði.
“Barnið fæddist hér í afskektum litlum bæ,
þar sem engin þekkir okkur. Það hefur enginn
veitt okkur neina eftirtekt, nema Dr. West, og
eg er viss um að hann nefnir það ekki á nafn
við nokkra manneskju. Það er ekkert, sem gæti
sett Mrs. Maxwell á Mill-Farm í samband við
Florence Charteris. Eg get ekki skilið hvernig
þetta leyndarmál ætti að geta komist upp.”
“Þakka þér fyrir, systir mín!” sagði Florence.
“Þú verður að gera það sem í þínu valdi stend-
ur, Floy; þú mátt ekki missa kjarkinn, né draga
þig í hlé. Þú skuldar mér það, að þú gerir þitt
besta, til að gleyma því liðna og koma fram, eins
og ekkert hafi fyrir þig komið. Þú veður að
gjöra það til að Vernda nafn þitt og mannorð.
Viltu reyna að gera það Florence?”
Florence leit óttaslegin til systur sinnar.
“Eg hef ekki hugsað út í þetta, Hope, hugsunin
var aðeins sú, að frá þeirri stund er þú vissir
um mitt óhamingjusama leyndarmál, að þá væri
úti um mig. Mér kom ekki til hugar að vernda
nafn mitt, eða lifa, eftir að leyndarmálið yrði
lýðum ljóst. Eg var ákveðin í að deyja.”
“Eg get ofur vel ímyndað mér þetta, en nú
er það liðið. Það veit engin neitt um það; barnið
er dáið, og eftir að við förum héðan, skulum
við aldrei koma hingað aftur. Eg álít að það
sé ekkert því til fyrirstöðu að þú takir þinn
þátt í samkvæmislífinu, eins og ekkert hafi
komið fyrir.” 1
“Heldurðu það?” spurði Florence, áhyggju-
full.
“Já,” svaraði systir hennar, “svona tilfelli, því
miður, koma fyrir daglega, og er haldið leynd-
um.”
“Eg er svo taugaveikluð, og hjátrúarfull. Mér
finst, að hversu vel sem við höldum að það sé
dulið, muni það þó, fyr eða síðar verða opin-
bert.”
“Nei, það er ómögulegt, Floy. Ef við hefðum
haft þjónustufólk hjá okkur, þá væri það allt
öðru máli að gegna. Eg er viss um að Dr. West,
segir engum frá því, Mrs. Leybourne veit ekkert
um okkur, auk þess fer hún svo að segja strax
til Ameríku. Lífið liggur ennþá opið fyrir þér
og hamingju þinni, mundu, að gæta sem best
leyndarmáls þíns, og það kemst aldrei upp.
Fylgdu mínum ráðum; þú kemur heim með
mér, mætir öllum vinum þínum, eins og ekkert
hafi komið fyrir, og svo eftir nokkur ár verður
þú sjálf búin að gleyma því öllu.”
“Hope, heldurðu ekki að það sé betra og hyggi-
legra fyrir mig, að bera afleiðingarnar áf yfir-
sjón minni?”
“Nei, og ávalt 'oei!” svaraði Hope ákveðið.
“Setjum svo, að við leynum því nú,” hvíslaði
Floy, og svo skyldi það komast upp seinna, 1
framtíðinni, sem þú gerir þér svo miklar vonir
um. Eg mundi fyrirfara mér, Hope, eg gæti ekki
þolað slíka skömm.”
“Það kemst aldrei upp, eg hef beitt öllum
varúðarreglum. Trúðu méf, Floy, það skal eng-
inn, nokkurn tíma vita neitt um það.”
“Ef litli drengurinn minn hefði lifað, þá
hefði eg aldrei reynt að halda þessu leyndu, því
eg hefði haft hann hjá mér, þó allur heimurinn
hefði dæmt mig og forsmáð. Eg skyldi hafa
unnið fyrir honum, og lifað fyrir hann; en nú
er hann dáinn, svo mér er þess varnað/
Hope fölnaði í andliti er hún heyrði þessi orð
systur sinnar.
“Nú er hann dáinn,” endurtók Miss Hope,
“svo það þarf hvorki að hugsa né tala um hann
framar.”
“Þessi stórláta stúlka þakkaði í huga sínum
hamingjurini fyrir, að sér hefði heppnast að
dylja sannleikann, um hið nýfædda barn, fyrir
systir sinni, því hefði Florence vitað allt eins
og var, hefðu áætlanir og útreikningar hennar,
að engu orðið.
“Eg má þá vera viss um það, elsku Florence
mín, að þú ætlar aftur að verða sú lífsglaða
fjöruga og fallega stúlka, sem þú varst áður;
þú gerir þitt besta til að koma fram svo engan
gruni að þú búir yfir nokkru leyndarmáli né
harmi, og við skulum aldrei minnast á þetta
þegar við erum komnar héðan; aldrei eitt ein-
asta orð.”
Florence leit efablöndnum augum til systur
sinnar.
“Heldurðu að sé mögulegt að dylja æfinlega
nokkur einkamál í þessum heimi. Heldur þú
að það sé mögulegt, Hope? Eg var að ímynda
mér að jafnvel trén mundu hvíslast á um það,
fuglarnir segja frá því í söngvum sínum, bár-
urnar hjala um það við ströndina, og andblær-
inn í loftinu hvíslar um það hvar sem hann fer.
Kæra, Hope, er nokkurntíma nokkurt leyndar-
mál svo vel dulið, að það, að síðustu verði ekki
opinbert?”
Fólk hefur framið morð á svo leynilegan hátt,
að morðinginn, hafði hina fyllstu ástæðu til að
búast við að það kæmist aldrei upp; en eftir
mörg ár, og það1 þegar morðinginn hélt að hann
væri úr allri hættu, þá er minst varði, var glæp-
urinn dreginn fram úr skugganum, og morðing-
inn varð að úttaka sína hegningu, þó hún kæmi
ekki fyr en seint.”
“Ekki æfinlega, Florence; jörðin geymir sín
leyndarmál, leyndarmál, sem aldrei komast
upp.”
“Eg hefi og heyrt urh kvennfólk, sem hefur
byggt sér upp góða framtíð, þó það hafi áður
lifað lastafullu lífi, og hafi komist til álits og
metorða og unnið sér heiðarlegt nafn og orð-
stír, og virðingu í samkvæmislífinu, og verið
svo vissar um að fyrri lifnaður þeirra yrði aldrei
þekktur, né kæmist upp, þegar, ef svo mætti
segja, að jörðin sprakk undir fótum þeirra, og
allt komst upp, og urðu svo að þola hina hörð-
ustu og ósanngjörnustu dóma, háð og spott
allra. Þær urðu fyrir hendi forlaganna sem sló
þær á sínu augnabiki til jarðar — slík forlög
geta hitt mig, Hope.”
“Aldrei,” sagði Hope, “það eru'svo fáir, sem
vita um leyndarmál þitt. Eg þori að veðja lífi
mínu um það, að Dr. West opinberar það engum,
og um sjáfa mig veit eg; Miss Leybourne fer
til Ameríku; hver ætti þá að segja frá leyndar-
máli þínu, Floy?”
“Nei, eg veit ekki, maður getur jafnvel óttast
skrjáfið í laufunum og þytinn í vindinum, og
lesið ásökun út úr tilliti, jafnvel þeirra, sem
maður hefur aldrei séð áður.”
“Þetta er bara taugaveiklun, sem hverfur er
þú verður frískari. Hér eftir vil eg helst aldrei
minnast á þetta, en þú verður mín kæra Floy,
eins og þú hefur verið, þú reynir að gera allt
sem þú getur til að byggja þig upp og v^erða
heilbrigð og sterk, það skoða eg sem borgun
fyrir það, sem eg hefi gert fyrir þig.”
Florence leit yfir umhverfið, eins og hún vildi
spyrja skógartréin og blómin hvort leyndarmál-
inu væri nú borgið fyrir alla tíð, en hún fékk
ekkert svar. Þeim gat ekki komið til hugar að
leyndarmálið kæmist upp, og yrði til þess að
grafa undan stórlætis fyrirætlunum annarar
systurinnar, en fegurð hinnar.
Þær voru alveg upplausar. Sumarið ljómaði
í allri sinni fegurð, tréin vögguðu laufkrónun-
um í hægum vindblænum, blómin stóðu í sinni
dýrðlegu prýði, og fuglasöngur hljómaði frá
engi og skógum, og úr loftinu. Og systurnar —
þær héldu að leyndarmál þeirra væri svo vel
grafið, að engin gæti nokkurntíma dregið það
úr sínu dimma fylgsni, fram í dagsljósið.
6. KAFLI.
Sex vikum seinna kvöddu systurnar Mill-
Farm, þær hefðu jafnvel kosið að vera þar leng-
ur, en Mrs. Leybourn vildi komast á stað til
Ameríku.
Húsið, landareignin og allt tilheyrandi, átti
að seljast, og Mrs. Leybourn vildi komast sem
fyrst af stað til sonar síns, sem var í Ameríku.
Honum hafði heppnast betur að komast áfram í
hinum nýja heimi, en þeim gamla.
“Það er þeim mun betra,” hugsaði Miss Hope
“Þegar hún er farin úr landi, þá er eg þeim
mun vissari, að við þurfum ekkert að óttast.”
Dr. West heimsótti systurnar, af og til, sem
vinur þeirra. Þegar hann kom til að kveðja þær,
var Florence í fyrsta sinn úti á skemtigöngu
um hin blómum skrýddu og ilmandi engi.
“Þú hefur líklega ekki sagt henni að barnið
hennar sé lifandi?” spurði hann Miss Hope.
“Nei, ekki ennþá, eg ætla að bíða með það, þar
til hún verður sterkari, bæði á sál og líkama.”
“Hvaða ráðstafanir hefurðu gert með barn-
ið?”
“Mrs. Elster ætlar að hafa hann í nokkra
mánuði. Eg er að hugsa um að ferðast með
systur mína til einhvers staðar við ströndina, og
eg skal senda nóga peninga, svo barnið þurfi
ekkert að vanta.”
“En svo seinna?” spurði læknirinn.
“Já,” sagði hún næstum óþolinmóð, “þegar
systir mín verður búin að ná fullum kröftum
og heilsu aftur, og eg er búin að segja henni
allt eins og er, þá tek eg nýja ákvörðun, tek
kannske barnið heim til okkar, annast það, og
el það upp.”
“Eg reiði mig á það,” sagði hann. “Eg hefi
þegar kynnst þer sem umhyggjusamri og traust
verðugri konu, að eg er viss um að þú breytir
ekki óréttlátlega gagnvart þessu vesalings barni,
þrátt fyrir það að afstaða þín er ekki, sem auð-
veldust.”
“Læknir,” sagði hún, “reiddu þig á mig. Eg
fel forsjóninni að breyta við mig, eins og eg
breyti við þetta vesalings barn. Honum skal
verða sýnd ást og umönnun; eg skal gera allt
fyrir hann, sem mér er mögulegt. Og nú Dr.
West, eftir að eg hef gefið þér mitt hátíðlegasta
loforð, vil eg biðja þig að gefa mér þitt loforð.”
Hún horfði angistarlega á hann; hún var föl
í andliti, og augun döpur.
“Eg vil biðja þig, að þú gefir mér þitt dreng-
skapar loforð um, að þú segir engum frá leyndar-
máli systur minnar.”
“Menn í minni stöðu, sem læknir, segja áldrei
frá slíku; ef við gerðum það, mistum við allt
traust.”
“Það er ekki einungis það sem eg bið um; eg
vil fá meira loforð en embættisskyldan krefst
af þér. Eins og eg hefi sagt þér áður, Dr. West;
við erum af gamalli, mjög virðulegri ætt, og
þess vegna, mundi vesalings systir mín verða
fyrir harðari dómum, háði kvenfólksins og
vorkunsemi karlmannanna. Heldur en að slíkt
kæmi fyrir, vildi eg fara með 'hana eitthvað
þangað, sem enginn sæi hana framar. Eg hefi
hugsað mikið um þetta, eg hefi reynt að hugsa
mér allt sém gæti komið fyrir, og eg hefi kom-
ist til sannfæringar um, að svo framarlega sem
þú segir aldrei frá þessu leyndarmáli, að þá
kornist það aldrei upp.”
Hann hristi höfuðið. “Eg veit ekki til að
nokkurt leyndarmál þess eðlis, sé til lengdar
haldið leyndu, en eg skal gera það sem í mínu
valdi stendur til þess.”
“Gefurðu mér drengskaparloforð upp á það,”
sagði hún.
“Það skal eg gera, eg lofa því, svo framarlega,
nema þú, eða systir þín sjálf, krefjist þess af
mér, skal eg ekki með einu orði minnast á það,
sem hefur komið fyrir hana.”
“Nú er eg rólegri,” sagði hún, og dró andann
léttara. “Nú er einungis eitt vandamál eftir,
viltu vera mér svo einlægur og góður að segja
mér hvernig eg á að þakka þér fyrir allt sem
þú hefur gjört fyrir okkur? Eg nötra öll þegar
eg hugsa til þess, hvað hefði komið fyrir okkur,
ef við hefðum hitt á einhvern annan en þig.
Við erum þér svo þakklátar að við fáum þína
hjálp og góðvild aldrei borgaða.”
Hún rétti honum umslag, sem hann opnaði,
og í því var svo stór bankaávísun, að hann varb
alveg hissa.
“Mig langar til að sjá Miss Florence, til að
kveðja hana,” sagði hann.
“Já, gerðu það, læknir; þó hún hafi ekki enn-
þá sagt mér leyndarmál sitt, þá er eg samt
nokkurn veginn viss um að hún er gift. Eg skal
aldrei trúa öðru. Hún var of stolt og leit of
stórt á sig til þess að hafa gleymt sér á annan
hátt.”
“Eg ímynda mér það líka,” sagði læknirinn,
og hann meinti það sem hann sagði.
“Það getur skeð að hún hafi verið skammar-
lega dregin á tálar, en hann var viss um að
hún hefði aldrei af frjálsutn vilja gjört neitt
sem kastaði skugga á heiðarleg heit hennar.
Rétt í þessu kom Florence inn, og leit svo
fjörlega út eftir útdveruna. Læknirinn stóð upp
og heilsaði henni svo innilega. Hún roðnaði sem
snöggvast, en svo hvítnaði hún upp aftur.
“Eg kom til að kveðja þig,” sagði hann, “og
eg er svo glaður að sjá þig þetta vel á veg
komna, að þú þarft nú ekki lengur á minni
hjálp að halda.”
“Hvað þú hefur verið góður við mig, og
hjálpað mér, það fæ eg aldrei fullþakkað. Eg
vissi ekki að það væri til 1 heiminum svona hjálp
samir og góðir menn, eins og þú hefur reynst
okkur.”
Honum flaug margt í hug, sem hann langaði
til að segja henni, en hann vildi ekki gera það.
Þau tókust þegjandi í hendur, og litu hvort á
annað; hver vissi hvort þau mundu nokkurn
tíma sjást aftur, og horfast í augu.”
“Eg hefi utanáskriftina þína, Miss Charter-is,”
sagði Dr. West. “Eg vona að fá að heyra frá
ykkur, að þið hafið komist farsællega heim til
ykkar.”
“Já, eg skal skrifa þér,” sagði Miss Hope, og
að svo mæltu skyldu þau.
“Hope”, sagði Florence, “þú hefur ekki staðið
við loforð þitt, þú hefur ekki sýnt mér gröf
barnsins míns.”
“Nei, þú ert ekki nógu sterk enn, til að þola
þá geðshræringu sem það er líklegt til að
valda þér. Við komum kannske einhverntíma
hingað aftur; þá geturðu séð hana Láttu mig
ráða, Floy.”
Morguninn eftir fóru þær frá Riversmead.
“Hope”, hvíslaði Florence, “eg man það/nú,
að eg sá þennan kirkjuturn hérna í Riversmead
þegar við komum með járnbrautarlestinni, og
eg var dauðveik. Eg bað þá óaflátanlega, eins
og kraftar mínir leyfðu — eg bað um að eg
mætti fá að deyja strax, það var mín einasta
ósk.”
“Hér eftir, elsku systir mín, máttu ekki vera
að hugsa neitt um það sem liðið er; láttu það
vera óskrifað blað í lífsbók þinni, þar sem ekki
einu sinni endurminningarnar geta lesið eitt
einasta orð.