Lögberg - 24.05.1945, Side 6

6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN. 24. MAÍ, 1945
42. KAFLI.
Miðdagsveizlan á Richmond var Robert eins-
konar opinberun, því nú hélt hann að hann
hefði fundið einmitt það sem hann var skap-
aður fyrir — átti að vera — einn hjnna vold-
ugu stóru höfðingja. Eftir þetta fanst honum
að hann gæti hvergi átt heima nema meðal
höfðingjanna. Hann vildi ekki framar hugsa
um Kötu Repton, hún var honum nú blátt
áfram viðbjóðslég. Nú var stöðugt fyrir hug-
skotssjónum hans, fín hvít hendi með dýra
demantshringi, og hann hryllti við er hann
bar hana saman við hina rauðu og hrjúfu hendi
Kötu. Nú var Robert búinn að sjá það mikið
af fegurð og skrauti, að sveitastúlka, eins og
Kata, varð lítils virði í huga hans.
Veik augu þola ekki að horfa í sólina, þau
verða blind, og veik hjörtu fyllast eitraðr-' öfund
af auð og velgengni annara.
Ef Robert hefði verið gæddur heilbrigðu viti
og dómgreind, þá hefði það getað orðið honum
til góðs, að kynnast fólki, sem stóð svo óendan-
lega hærra en hann, að menningu og siðfágun;
en því ver, hafði það þau vondu áhrif á hann,
að hann fylltist öfund og gremju.
Hann var að velta fyrir sér í huga sínum,
hvort að hann, ef hann gæti haft þá peninga
út úr þeim, sem stóðu að leyndarmálinu, sem
hann vonaðist til; hvort hann mundi þá ekki
geta lifað eins rólegu herramannslífi eins og
lávarður St. Albans, hvort hann með stöðugri
brúkun dýrustu handsápu mundi geta gert hend-
ur sínar eins hvítar og hans, eða hvort hann
mundi geta náð hinum fína og göfuglega blæ í
hegðun og viðmóti, eins og lávarður St. Albans.
Hann hafði ávalt litið á Verner, sem bóka-
orm, sem bara gæfi sig við bókalestri og lær-
dómi; nú vildi hann gefa allt til að vera eins
vel siðmannaður og geta komið eins vel orðum
að því sem hann vildi segja, eins og hann.
Lávarður St. Albans, gerði sitt besta til að
þóknast Robert. Verner og hann töluðu um allt
mögulegt, sem þeir héldu að Robert hefði áhuga
fyrir og skemtun af, en Robert var ófáanlegur
til að taka þátt í samræðunni, sat með sýrt
,andlit, bara glotti stöku sinnum, og skaut inn í
samtalið óviðeigandi orðum, af og til, þar tii
hann hafði drukkið þrjú glös* af kampavíni. Þá
fanst honum hann vera fær í allan sjó, og hann
hugsaði með sér að hann væri jafn snjall hin-
. um. Hann fór að reyna að vera eins kátur og
haga sér eins og lávarður St. Albans, en árang-
urinn af því varð svo afkáralegur og hlægilegur,
að það var ekki hægt að verjast að hafa gaman
af honum.
Að lokinni máltíðinni bjuggust þeir til að aka
til borgarinnar. Robert hafði við þetta tækifæri
lagt á minnið ýms smellin og skemt.ileg orða-
tiltæki, sem hann hafði heyrt lávarðinn brúka,
og sem hann ætlaði að slá um sig með þegar
hann kæmi aftur til Croston. Hann ætlaði að
segja: “Eg var til miðdags með lávarði St.
Albans, sem hélt fjöruga og lofsamiega ræðu
fyrir mér.”
Hann hugsaði um hversu mikið þetta mundi
auka álit á sér í Croston, og svo jókst honum
ásmegin, en hann fékk bréf frá Verner, með
þeim boðskap, að lafði Damer óskaði eftir að
hann heimsækti Avonwold næsta kvöld.
“Það verða þar ekki aðrir en Dysart fjöi-
skyldan og lávarður St. Albans, svo þú þarft
ekki að vera feiminn að koma þangað Robert.’
Það var alveg óþarft að minna Robert á að
hann þyrfti ekki að vera feiminn, hann hugs-
aði aldrei um hversu lágt hann stóð í sam-
kvæmis stiganum, hann hugsaði bara um, að
nú fengi hann tækifæri til að sjá hana, — fallegu
stúlkuna, sem hafði svo gjörsamlega sigraö
Hjarta hans — myndi sjá hana aftur og tala
við hana, sitja við sama borð og hún og njóta
þeirrar ánægju að horfa í augu hennar, og
finna til sinna heitu tilfinninga er hann sæi
hennar óviðjafnanlega bros.
Robert bjó sig sem best hann gat fyrir þessa
heimsókn; hann skóf sig og fágaði frá hvirfli
til ylja, og hann áleit sig ekki standa neinum
að baki, hver svo sem væri.
Þegar hann kom inn í Avonwold kastalann.
varð hann gripinn af undrun og aðdáun; hann
hafði aldrei séð slíkt skraut. Robert sem var
að eðlisfari frekjan sjálf, en eftir því sem hann
sá meira af þessu ríkulega heimili þar sem
ailt benti á takmarkalaus auðæfi og skraut, því
meir bilaði hann kjarkinn, og kaldur svit’
braust út á enni hans.
Til allrar hamingju kom Verner fram í for-
salinn og tók á móti honum. Robert var eins
og utan við sig yfir öllu sem hann sá — hin-
um stóra forsal, og voldugu myndastyttum, og
fjölda skrautbúinna þjóna; hann varð því feg-
inn er Verner kom honum til hjálpar í þessum
vandræðum sínum.
“Þetta er blátt áfram stórkostlegt, Verner;
það verður gaman að tala um það, þegar veislan
hérna er búin, en ekki meðan á henni stendur.
“Það er svo gott fólk hérna, að þér finst strax
eins og þú eigir hér heima, Robert,” sagði'Vern-
er; *þú getur verið alveg óhræddur, það veit
að við erum bara alþýðu drengir utan af lands-
bygðinni. Það ætlast ekki til að við getum komið
fram á sama hátt og það.”
“Já, það getur vel verið gott að því leyti
sem þig áhrærir,” sagði Robert, og þurkaði
svitadropana af enni sér; “eg get haldið mínu
í samtali við hvern sem er heima, en hér er
allt öðru mali að gegna, eg veit einu sinni ekki
hvernig eg á að halda höndunum, eins og vera
ber.”
Verner lá við að brosa, en svo fylgdi hann
Robert inn salinn.
Þegar hann kom inn í samkvæmis salinn,
varð hann enn meir undrandi en hann hafði
verið í forsalnum. Lafði Damer var svo hátt-
lágin kona, að þegar hún vildi sýna einhverjum
vináttu sína og samhygð, þá gerði hún það
óþ^ingað. Hún sá strax að Robert var alveg
undrandi og utan við sig af öllu því skraut;,
sem var þar fyrir augum hans; hún gekk því
til hans og talaði við hann, þar til að hann
fór að ná sínu eigin eðli aftur.
En var hann þá þakklátur fyrir að þessi
aðdáanlega kona, sýndi honum þá velvild að
tala vingjarnlega við hann, slíkum klossa, sem
hann var? Mun lesarinn geta trúað bví? —
hann áleit að hún hefði komið að tala við sig.
af því hann bæri svo mikið af öðrum mörinum.
Nú leit hann í kringum sig til að gæta að,
hvort unga stúlkan sem hann var svo ástfang-
inn í væri þar.
Hún var þar, hann sá hana í öðrum enda hins
stóra og skrautlega sals. Lafði Damer kallaði á
hana, og sagði:
“Rose, geturðu fundið upp á einhverju að
skemta Mr. Robert Elster með? Kannske hann
langi til að heyra þig syngja?”
“Það líkar mér”, sagði Robert. “Mér mund.i
ekki líka neitt betur.”
“Þú ert þá eins og bróðir þinn, að þér geðj-
ast að músik,” sagði Rose, og gekk að slag-
hörpunni.
Hin sæta ilman blómanna, og hið mikla skraut
hvert sem hann leit, og öll sú velvild. sem hon-
um var sýnd, gerði Robert hálf frávita; honum
fanst hann vera í einhverjum álfaheimi.
Hann færði sig að slaghörpunni, og Rose, með
sitt blíða bros á andlitinu, spurði hann að hvað
hún ætti að syngja.
“Hvað sem þú syngur er indælt,” svaraði
Robert, og reyndi að sýna henni virðingu með
því.
“Það er óvíst,” sagði hún svo létt og glað-
lega, að hjartað fór að slá með ofsahraða í
brjósti hans. Honum varð alveg ómögulegt að
sitja þar, horfa á hennar fríða andlit, heyra
hennar mjúku söngrödd, og segja henni ekki
að hann tilbæði hana. Hann var sem drukkinn
af þessu öllu. Það bjargaði honum að Dysarts
hjónin komu, og hugur hans snerist í aðra átt.
Robert hafði enga ástæðu til að vera óánægð-
ur með, að sér væri ekki veitt athygli og eftir-
tekt. Lafði Dysart hélt svo fjarskalega mikið '
upp á Verner, fyrir að hafa bjargað syni henn-
ar, þessvegna vildi hún sýna bróðir hans vina-
hót, og gleytndi öllu sínu meðfædda yfirlæti.
Hún fór til hans og heilsaði honum vingjarn-
lega, og bauð hann velkominn, og talaði við
hann um Verner, sem hún hrósaði og dáðist
að, því hún hélt að slíkt mundi geðjast bróðir
hans betur en allt annað. Slíkum góðum mót-
tökum mætti hann hjá mörgum öðrum, sem
dáðust að Verner.
Sumt gestanna spurði eftir Miss Hope, og
lafði Damer svaraði því, að hún hefði farið
burt til að sjá vínkonu sína, sem væri veik.
Robert naut sín vel í þessum félagsskap, þó
hann yrði að leggja hart á sig með að hegða
sér samkvæmt venjum þessa fína fólks.
Þegar hann fór, fylgdi Verner honum út í for-
salinn, og meðan þeir stóðu þar og voru aö
tala saman, kom Miss Hope heim, og gekk
fram hjá þeim.
43. KAFLI.
I :
Verner gat ekki skilið hvaða viðbragð bróðir
sinn tók, er hann sá Miss Hope, því hann hrökk
saman, og rak upp hljóð, sem hann gat ekki
bælt niður; hann varð náfölur í andliti og
hann starði augunum æðislega.
“Hvað gengur að þér?” spurði Verner.
“Ekkert,” svaraði hann í hásum og óstyrkum
róm.
Miss Hope kom til þeirra, og rétti Verner
hendina.
Robert þekkti hana strax; hann þekkti hið
sama vingjarnlega andlit, það var ekki frítt, en
svo aðlaðandi og vingjarnlegt. Hann sá hana
alveg eins og hún var fyrir mörgum árum, er
hún laut ofan að Verner sofandi og kysti
hann.
Robert varð svo alveg hissa, að hann gat
ekkert sagt. Hér gat ekkert verið um að villast.
Konan sem nú stóð þarna og hélt svo vingjarn-
lega í'hendi Verners, var sama konan og sú,
sem hafði vakið forvitni hans með heimsókn
sinni til móður hans, á svo dularfullan hátt,
' og sem varð því valdandi að hann eftir það
þóttist viss um, að það væri eitthvert leyndar-
mál í sambandi við Verner.
“Miss Hope,” sagði Verner, “má eg kynna
þér bróðir minn, Robert Elster, sem hefur
komið alla leið frá Croston til að heimsækja
mig.”
Robert veitti henni nákvæma eftirtekt, og
sá að hún brá litum í andliti, varirnar föln
uðu, og hún virtist þurfa að beita allri orku
til að halda snöggri geðbreytingu í skefjum;
hún sneri sér loks að honum og sagði:
“Eg vona að þessi heimsókn verði þér til
ánægju”.
Augu þeirra mættust, sem snöggvast, í aug-
um hennar mátti sjá vott þjáningar. Það var
sem Robert virtist að segja: “Eg veit nokkuð”.
Hún las það strax í augum hans, sem hafði
þau áhrif á hana, eins og ís væri lagður að
hjarta hennar, og það væri rétt að stansa.
Tillit hans gerði hana óttaslegna, því hún sá
að í því lá græðgisleg forvitni. Hún reyndi að
ná sér, en virtist þó eins og skjálfa af kulda.
“Er þér kalt, Miss Hope,” spurði Verner, “og
það núna í miðjum júní-mánuði.”
“Eg er ekki vel frísk, og þarf ekki mikið tii
að fá kulda í mig,” svaraði hún.
Verner undraðist hversu óstyrkur mólrómur
hennar var. Hún leit á Verner og sagði:
“Skildi eg þig ekki rétt, sagðirðu ekki að
bróðir þinn væri kominn hingað til að heim-
sækja þigv og dvelja nokkra daga í London?”
“Já, það er rétt.”
“Að nokkru leyti í viðskiptaerindum, og að
nokkru leyti til að skemta mér,” sagði Robert,
eins og kærleysislega, en hún fann eitthvað í
málróm hans, sem gerði hana enn órólegri.
Miss Hope talaði fáein orð við Verner, og fór
svo án þess að kveðja Robert.
“Hún er álitleg kona,” sagði Robert. “Há og
myndarleg, en hún virðist að vera nokkuð
stolt.”
“Það er bara hennar venja að vera svona, en
hún er ekki stolt,” sagði Verner.
Robert hugsaði með sér: “Eg veit nokkuð
sem líklega lægir í henni drambið.”
Robert fór nú heim til sín, glaður í huga yfxr
því, að nú væri hann vel á veg kominn með að
komast fyrir leyndarmálið, sem hann hafði svo
lengi sóst eftir að uppgötva.
Hvaða ástæða var til þess, að svo fín kona,
er tilheyrði svo voldugri aðalsfjölskyldu, kom
til hins fátæka heimilis móður hans til að
gráta yfir Verner? Hvaða samband gat verið
milli hennar og móður hans?
Allt í einu stansaði hann og hugsaði vandlega
um þetta, hann þóttist nú viss um að hafa
fundið ráðninguna á leyndarmálinu, sem hann
svo lengi og árangurslaust hafði leitað eftir.
Þó Miss Hope kynni að vera komin af hátt
settu og ríku fólki, og nyti álits og aðdáunar
og væri álitin hrein og lýtalaus, en í hans aug-
um var hún það ekki, því — Verner var sonur
hennar, — því meir sem hann hugsaði um
þetta, því vissari var hann um, að hann hefði
rétt fyrir sér. Hvort heldur að hún hefði giftst
leynilega, eða aldrei giftst, það var sama til
hans; hann lét sig það engu skipta, en hann
þóttist nú fullviss um að hún væri móðir
Verners, og einhversvegna væri neydd til að
dylja það fyrir öllum. Þessvegna hafði hún
komið honum fyrir hjá móður sinni. og borg-
að henni fyrir að halda því leyndu. Það vár
Miss Hope, sem hafði sent allar þessar dýru
gjafir til Verners, það var hann nú viss um,
og það mundi einnig vera fyrir hennar áhrif
að hann komst til Dysart fjölskyldunnar. Sagan
um að hann hefði bjargað syni jarlsins, gal
vel verið tilbúningur, til að dylja sannleikann.
Nú þóttist hann alveg viss í sinni sök, það var
um ekkert framar að efast. Verner Elster, sem
var kallaður bróðir hans, var sonur þessarar
konu, og henni hafði tekist að dylja það í svona
mörg ár, með því að borga móður sinni ríku-
lega fyrir að halda því leyndu: “En eg skal
krefjast meira en móðir mín hefur gert sig
ánægða með,” hugsaði hann.
Hann hafði enga samhygð með Miss Hope.
Hann hugsaði ekki eitt einasta augnabiik út í
þann sársauka og sálarkvöl sem það mundi
valda henni að ljósta upp leyndarmálinu, sem
hafði verið sem í jörð grafið í svo mörg ár.
Honum var sama um það; hugsun hans stefndi
einungis að því, hversu mikla peninga hann
gæti haft út úr því.
“Nú hefi eg fundið það! Eg hefi fundið það!”
tautaði hann við sjálfan sig.
Þegar hann kom heim til sín, var hann í altof
mikilli hugaræsingu til þess hann gæti farið
að sofa; hann þurfti að hugsa um hvernig hann
ætti að láta Miss Hope vita um uppgötvun
sína.
“Hún skal fá að borga vel fyrir það,” hugs-
aði hann; “hún virðist vera rík; demantarnir,
sem hún bar á sér voru nógir til þess að eg væri
ríkur meðan eg lifði, ef eg ætti þá. Hún getur
borgað mér svo mikið, að eg geti lifað þægilegu
lífi, ef hún vill gera það, þá skal eg þegja um
leyndarmál hennar.”
Einu erfiðleikarnir fyrir honum voru nú, að
reikna út, hve stóra upphæð hann ætti að
krefjast, af Miss Hope, svo hann gæti lifað
sem herramaður, alla sína æfi.
Hann hugsaði með sér að hann skyldi koma
því svo fyrir, að hann fengi tækifæri að tala
við hana eina, og segja henni, að hann vissi
allt sem skeð hefði í Riversmead, og að hann
hafi fulla vissu fyrir því, að Verner sé sonur
hennar; hann ætlaði og að segja henni að hann
skyldi halda því leyndu, svo framarlega sem
hún borgaði sér þá upphæð sem hann krefjist
fyrir það.
Hans hugsun laut að því einu, að pína út úr
henni eins mikið af peningum og honum var
frekast mögulegt.
Miss Hope gekk inn í samkvæmissalinn; engin
sem þar var hafði sagt neitt um háttsemi og
ruddaskap Roberts; en það var stór léttir fyrir
alla sem inni voru að fá Miss Hope í hópinn,
í staðinn fyrir hann.
Hún naut velvildar allra fyrir sinn göfuga
karaktér, eins og hún í fyllsta máta verðskuld-
aði, þrátt fyrir þá yfirsjón, sem hún fyrir löngu
síðan gerði sig seka í.
“Þú lítur ekki vel út, Hope!” sagði lafði
Damer.
Árangurslaust reyndi Miss Hope að hrista
af sér þá byrgði ótta og kvíða, sem hafði her-
tekið hana.
“Hvað er þetta?” spurði hún sig sjálfa, “hvað
er þetta sem hefur lagst svo þungt á huga
minn? Er það ekki ofur eðlilegt að hann komi
til að heimsækja bróður sinn? Og er það ekki
sönnun þess, að hann veit ekkert um hvernig
afstaða þeirra er? En hvað meintu hin ein-
kennilegu svipbrigði í andliti hans? Hvað gat
hann meint með að horfa svo rannsakandi á
mig, með svo slægsmunalegt blik í augunum?”
Þegar Hope hugsaði um þetta, fór hrollur
ótta og skelfingar um allan líkama hennar.
Þegar gestirnir voru farnir, og Rose var búin
að segja, móður systur sinni, að Archibald
hefði enga ró, fyr en búið væri að ákveða
giftingardag þeirra, kom lafði Damer inn til
systur sinnar.
“Hope,” sagði hún, “nú ertu aftur búin að
fá þetta skuggalega vonleysisútlit. Hvað hefur
komið fyrir þig?”
“Það er þetta gamla, sem hefur ásótt mig í
allt kvöld. Hver var þessi einkennilegi ungi
maður, sem eg mætti í forsalnum?”
Rose hló, og fór svo frá þeim, því hún var
hrædd um að hún gæti ekki varist að móðga
þær með því að hlægja, er þær færu að tala
um bróðir Verners.
“Eg vona að þú hafir talað vingjarnlega við
hann,” sagði lafði Damer; það er bróðir Mr.
Elster, óbrotinn, fáfróður maður, frá smáþorpi
úti á landsbygðinni.”
“Hvernig stendur á því að hann kom hing-
að?”
“Mér geðjast svo vel að Verner, og þegar
hann sagði mér að bróðir sinn væri í borg-
inni* hélt eg honum mundi þykja vænt um að
eg biði honum heim til okkar.”
Það var strax auðséð á andliti Hope, að þessi
upplýsing var henni mikill léttir.
“Hann kom'mér svo enikennilega fyrii sjónir,
að eg gat ekki skilið, hvernig hann gæti komið
hingað, sem gestur.
“Eg hefi aldrei séð bræður svo ólíka,” sagði
lafði Damer. “Enginn prins yndislegri og sið-
aðri en Verner; mér geðjast svo vel að honum,
það er unun að heyra hann tala, og horfa á hans
fagra og föfuga andlit; en vesalings drengurinn
bróðir hans, er alveg óvanur allri siðfágun.”
“Já, bræður eru oft mjög ólíkir,” sagði Miss
Hope.
“Það hefur ekki verið skipt bróðurlega á milli
þeirra,” sagði lafði Damer og hló; “Verner
hefur verið gefinn fríðleiki og gáfur, en hinum
ekkert.”
Lafði Damer vissi ekki hvaðan á sig stóð
veðrið, en systir hennar faðmaði hana að sér
og kysti hana. “Það er líkt og með ökkur, elsku
Florence; við erum systur, börn sömu móður;
þér hefur verið gefin yndisleiki og fegurð, en
mér ekkert.”
“Ekkert,” endurtók lafði Damer; “elsku Hope
mín, hvað hefði orðið um mig ef þú hefðir ekki
verið mín aðstoð?”
44. KAFLI.
j
Eru það ánægjulegar fréttir?” sagði lafði
Damer, er hún sá manninn sinn brosa að ein-
hverju, sem var í bréfi sem hann var að lesa.
“Já, eg held það; bréfið er frá Andrew
Damer, hann segir, að hann hafi í hyggju að
heimsækja okkur, hér á Avonwold í júní mán-
uði, þegar við verðum komin heim. Hann talar
um Linditréin, og segir, að sig langi svo mikið
til að sjá þau nú í öllu sumarskrúðinu. Eg
býst við, að við megum búast við að hafa gesti
í einn eða tvo mánuði.”