Lögberg - 03.04.1947, Blaðsíða 6

6
(Ensk saga)
HVER VAR
ERFINGINN?
G. E. EYFORD, þýddi
i
Dora Lamonte! Dora Lamonte!”
sagði hann í æstum róm, og formælti
henni.
Svo stóð hann á fætur og hélt skjal-
inu að ljósinu. Hann hélt skjalinu með
báðum höndum til þess að vera viss um
að það skyldi nú brenna. Það kviknaði
seint í því, því pappírinn var afar þykk-
ur, en þó fór loksins að rjúka úr brún-
um þess. Hann var nú glaður og hugs-
aði til þess, að það skyldi ekki standa í
vegi milli sín og Wood Castle — milli sín
og tveggja miljóna sterlingspunda, —
það skyldi nú verða að öskuhrúgu þar á
boröinu. Hann gat ekki haldið því stöð-
ugt að ljósinu fyrir óstyrk, svo hann
varð að styðja aðra hendina með hinni.
Svo lét hann alt í einu hendurnar falla,
og þrýsti hinum sviðnaða pappír að
brjósti sér, því alt í einu gegnum þessa
dauðaþögn og kyrð, sem þar var, heyrði
hann að barið var á gluggann. Skjálf-
andi og náfölur horfði hann á glugga-
tjaldið; hann stundi af ofboðslegri
angist, en reyndi þó að vera rólegur, og
þurkaði kaldan svitann af enni sér.
“ímyndun, bara ímyndun,” tautaði
hann fyrir munni sér. En hann hafði
ekki fyr hugsað það, en barið var í ann-
að sinn; það hlaut að vera einhver úti.
Hann beit sínar blóðlausu varir til
þess að verjast að hljóða ekki upp, stakk
skjalinu í vasann, tók lampann og dró
gluggatjöldin til hliðar og horfði út um
gluggann.
Ljósgeislinn féll á andlit ungrar
stúlku, sem var við gluggann.
7. Kafli
Stúlkan, sem stóð úti fyrir gluggan-
um var á að gizka 22 ára gömul. Hún
var meira myndarleg en fríð í andliti,
jafnvel þó maður hefði getað hugsað sér
að undir betri kringumstæðum væri hún
fríð. Nú var hún föl og þreytuleg; henn-
ar dökku augnabrýr voru kipraðar sam-
an, og angistarblik í augum hennar, og
hennar mikla svarta hár, sem var sem
umgjörð um hennar ávala ofurlítið gul-
leita andlit, var alt flaxandi. Það mundi
erfitt að segja, hvort George Lamonte
fremur hræddist eða gleddist við að sjá
hana. Það var auðséð, að honum brá
við, því hann hafði nærri mist lampann
úr hendi sér, og varð að bíða heila mín-
útu þar til hann hafði jafnað sig svo,
að hann gat opnað hina stóru glerhurð.
“Gladys!” sagði hann, “er það mögu-
legt að það sért þú? Nei, það er ómögu-
legt!”
Stúlkan fór inn í herbergið, glöð,
að því er virtist yfir því, að hafa fundið
hann; hún var þreytt og í dálítilli hugar-
æsingu, og hallaði sér að handlegg hans.
Það var auðséð, að hún var ekki einungis
þreytt, heldur og líka óttaslegin.
“Kæra Gladys,” sagði hann, án þess
að setja lampann frá sér, “hvernig gastu
komið hingað? Hversvegna —”
Hún leit á hann og strauk hina
hrafnsvörtu lokka frá andlitinu.
“Ó, George, er það virkilega þú sjálf-
ur? Eg var hrædd um að eg hefði farið
vilt, og að eg væri komin alla þessa
löngu leið —”
'“Þú meinar þó ekki að þú sért komin
alla leið frá London! — einsömul!”
Hún gaf merki um að svo væri.
“Jú, eg er komin frá London. Þú
mátt ekki vera vondur við mig, George.
Eg — eg gat ekki beðið lengur. Mér
fanst tíminn svo langur' Því yfirgafstu
mig án þess að segja eitt orð við mig um
það? Eg vissi ekki hvort þú værir lif-
andi eða dauður. Þrjár langar vikur —
hugsaðu, þrjár vikur! Hvernig gastu
gert þetta?”
George beit sig í varirnar, og er hann
setti lampann frá sér, leit hann ótta-
slegnum augum í kringum sig.
í hugaræsingunni sem hún var í,
hafði hún talað hátt.
LÓGBERG, FIMTUDAGINN 3. APRÍL, 1947
Þey, þey! Þú mátt ekki tala svona
liátt,” sagði hann, “sá þig nokkur þegar
þú komst?”
“Nei, enginn,” sagði hún. “Eg hefi
beðið úti í skógarrunnanum — eina tvo
tíma, held eg. Eg sá gesti fara frá hús-
inu — gamlan herra og ungan mann —
og eg sá skuggann þinn á bak við glugga
tjöldin,” og hún benti á gluggann, sem
var svo langt niður og gat opnast til
hliðar, svo hann var sama sem hurð.
“Eg hefi beðið og beðið, en þorði ekki
að gera vart við mig, því eg vissi ekki
hvort þú værir einsamall hér inni.”
George leit á gluggann og svo fram-
an í hana; það var sem haun óttaðist
eitthvað.
“Sástu — sástu skuggann minn?”
spurði hann órólegur.
“Sástu — eg meina, sástu hvað eg
gerði; sástu það?” - (
“Nei, eg gat ekki séð það; en eg
heyrði hvað var talað hér inni. Ó,
George, eg er svo þreytt!”
Hann færði stól til hennar og bað
hana setjast og svo gaf hann henni
brennivínsblöndu að drekka.
Hún drakk, og svo tók hann glasið
frá henni. “Segðu mér nú alt um hvern-
ig þú komst hingað og hvaðan, en segðu
mér það eins lágt og þú getur,” sagði
hann.
“Þú þarft ekki að spyrja mig hvers-
vegna að eg kom, George,” sagði hún
og laut að honum og lagði hendi sína á
handlegg' hans, hún starði sínum brúnu
augum í augu hans, sem eins og reyndu
að forðast augu hennar. “Því yfirgafstu
mig svo lengi, án þess að segja mér eitt
einasta orð um þaö?”
“Eg skal segja þér það strax,” svar-
aði hann. “Segðu mér hvernig þú komst
— einsömul.”
Hún brosti ofurlítið.
“Einsömul, já; því ekki? Eg var ekki
hrædd. Eg kom með járnbrautarlest-
inni.”
“En — en —,” sagði hann og brá lit,
“hvernig fórstu að vita hvar eg var?”
Hún brosti ofurlitlu sigurhróssbrosi.
“Þú getur aldrei getið upp á því! Þú
verðskuldar ekki að eg segi þér það. En
eg skal samt sem áður segja þér það.
Eg fylgdi eftir Simpson þjóni þínum,
sem eg sá aka ofan að járnbrautarstöð í
London.”
“Fylgdir eftir Simpson!” endurtók
hann með niðurbældu brosi.
“Eg sá hann; nú vilt þú líklega
spyrja um, því eg spurði hann ekki hvar
þú værir,” sagði hún brosandi og hristi
höfuðið.
“Því eg vissi að hann mundi ekki
segja mér það, George, eg treysti ekki
þeim manni, og honum líkar ekki við
mig heldur. Því hefir þú svo mikið
traust á honum?”
George bandaði frá sér með hend-
inni, eins og hann vildi ekki heyra slíka
spurningu.
“Þú fylgdir eftir Simpson, og svo
hvað meira?”
“Að jámbrautarstöðinni,” svaraði
hún og stundi við.
“Eg stóð á bak við hann þegar hann
keypti farmiðann sinn, og eg keypti mér
farmiða til sama staðar. Eg var ekki
langt frá honum, en liann sá mig ekki.
Eg fór inn í lestina á síðasta augnabliki,
og frá stöðinni fylgdi eg eftir honum
hingað,” hún brosti aftur sigurbrosi.
George brosti líka, en hans þunnu
varir kipruðust, alt annað en ánægju-
lega saman.
“Kæra Gladys ” umlaði hann, eins
og til að gera hana rólegri, “hvað óþol-
inmóð, hve hugsunarlaus þú varst!”
“Var eg?” sagði hún. “Kannske svo
hafi verið, en eg eyddi engum tíma í að
hugsa.”
“En nú — nú, hvað hugsarðu þér að
gera?”
Svo rendi hún augunum um stof-
una. “Hve stórt þetta hús er,” sagði
hún, “tilheyrir það þér, George?”
“Hvað?” sagði hann, og hrökk við.
“Eg — eg — veit ekki — það var föður-
bróður míns. Eg var búinn að hugsa
mér að skrifa þér í kvöld og láta þig vita
hvar eg væri, og segja þér orsökina til
þess, að eg hefi ekki skrifað þér fyr.”
“Já, því skrifaðirðu ekki?” spurði
hún.
“Vegna þess að mér var það ómögu-
legt. Eg gat ekki farið út úr húsinu og
þorði ekki að trúa þjónunum fyrir því.
Fööurbróðir minn hefir verið fjarska
veikur; hann liggur nú hér uppi sem
lík.”
“Uppi hérna, George?”
“Já, svo þú sérð ” sagði hann í klökk-
um róm, “að eg hefi góða afsökun lyrir
því, að hafa ekki skrifað.”
“Fyrirgefðu mér, kæri George, vertu
ekki reiður við mig,” hvíslaði hún í mild-
um róm, “segðu að þú sért glaður yfir
því að eg er komin.”
Hann brosti svo %kein í hans livítu
tennur, en hristi höfuðið. “Mér þykir
auðvitað vænt um að sjá þig, en mér
þykir ekki vænt um að þú skyldir koma
hingað, mín kæra Gladys. Hvað get eg
gert við þig? Eg er ekki einsamall í hús-
inu, þú skilur það; það eru margir þjón-
ar hér, og þegar minst varir getur ein-
hver þeirra komið hér inn. Hugsaðu
þér bara í hve slæmar kringumstæður
þetta óhugsaða fyrirtæki þitt hefir kom-
ið mér — okkur báðum!”
Hún lét augabrýrnar síga, og varir
hennar skulfu.
“Eg hugsaði ekkert út í það — eg
vissi það ekki. Því gast þú ekki verið bú-
inn að segja mér að þú værir hjá föður-
bróður þínum? George, því hefir þú
leyndarmál að dylja fyrir mér?”
“Leyndramlá?” Endurtók hann með
áberandi óþolinmæði; “eg áleit að það
væri ekki nauðsynlegt að segja þér það.
Eg vissi ekki að eg þyrfti að fara svo
fijótt; en eg féltk boð um að eg yrði að
fara strax. Nú þegar eg fer að hugsa
um það, en nú man eg, að eg sagði
Simpson að fara til þín og segja þér, að
eg hefði orðið að fara strax til föður-
bróður rníns.”
Og hann gleymdi því.” sagði hún með
fyrirlitningu, “eg hata þennan Simp-
son!” og reiði og sársauki skein úr aug-
um hennar, þau báru þess ljósan vott,
að í þeim væri bæði áræði og geðríki;
slík stúlka mundi ekki hika við að ferð-
ast frá London til Wood Castle ein-
sömul.
“Vesalings Simpson,” nöldraði
George Lamonte; “en kærðu þig ekki
um það. Við verðum nú fyrst að hugsa
um, hvað eigi að gera við þig. Þú, þú
getur ekki verið hér.”
“Get ekki? Nei, eg býst við því. Eg
get farið strax til baka,” sagði hún í
bitrum róm.
George gekk fram og aftur í her-
berginu; hann beit sig í varirnar og
stalst til að líta á íiana. Svo gekk hann
til hennar með úrið í hendinni og sagði:
“Kæra Gladys, mér þykir leitt að þú
neyðist til að fara strax til baka, eftir
hálftíma fer lestin til London.”
Stúlkan hallaði sér aftur á bak í stól-
inn, með höndurnar í kjöltu sér.
“Mér þykir fjarskalega fyrir því,”
sagði hann og tók um haridlegg hennar,
“en hvað get eg gert? Þú getur ekki
verið hér; það'er alveg ómögulegt. Það
er eitt lítið gistihús hér í nágrenninu,
og ef þú færir þangað, yrði fólkið for-
vitiö, svo það er ekki hægt. Vesalings
Gladys mín, því komstu?”
Hún leit á hann hvössum ranannsak-
andi augum.
“Já,” sagði hún stillilega, “það var
heimskulegt af mér að koma. Þér þykir
ekki væntum að sjá mig, George.”
Hann vildi kyssa hana, en hún hrinti
honum frá sér og stóð upp.
“Eg ætla að fara,” sagði hún. “Það
var heimskulegt af mér að koma hingað.
Segðu mér hvaða leið eg á að fara,” og
hún var þegar ferðbúin.
“Líttu ekki svona sorgarlega út,”
sagði hann. “Hvað hefði eg getað gert?
Ef bara það hefði verið einhver staður—
en það er engin. Eg vil fylgja þér á járn-
brautar stöðina; við verðum að gánga
því eg þori ekki að biðja um vagn. Vesa-
lings Gladys mín, ef þú hefðir séð þessa
erviðleika fyhr fram.”
“Talaðu ekki meira um það,” tók
hún frami fyrir honum. Eg er alveg sann
færð um einfeldningskap minn, og eg er
tilbúin að fara héðan.
“Sestu niður meðan eg leita að hatt-
inum mínum. Við verðum að komast
héðan, svo enginn sjái okkur. Öfundsjúk
augu vaka yfir hverri hreifingu minni í
kvöld. Eg get ekki sagt þér neitt núna,
en eg get það bráðlega. Sestu niður sem
snöggvast eg kem strax aftur. Ef ein-
hver kemur hér að dyrunum skaltu fela
þig, farið útum gluggadymar og falið þig
í skógarrunnanum.”
Hann lauk upp hurðinni, gekk svo út
og lokaði á eftir sér.
I
Unga stúlkan sat eins og áður, með
höndurnar í kjöltu sér, og leit hrygg \
hug til hurðarinnar, þar sem liann hafði
farið út.
Ört lundarlag er þræll skjótra álykt-
ana; hið skýndilega innfall, sem var
þess valdandi, að hún var nú hér, og sem
að þesssu hafði verið aðalstyrkur hen-
nar, bilaði nú.
Hún hafði vonast til að sér yrði fag-
nað með opnum örmum, þó hún kynni
að fá svolitla aðfinslu.
Hún hafði lagt mikið á hættu nieð
því að koma til hans svo langaleið ein-
sömul, og án þess að láta hann vita u®
ferðalag sitt en henni fanst að hann
snerti það að engu.
Slíkar tilfinningar og einlægni er
stundum ervitt að skilja. George, nieð
öllum sínum klókindum hafði ekki lesið
hjarta þessarar stúlku, hverrar forlög
voru að elska hann.
Eftir eina niínútu kom hann aftur
inn í stofuna.
Xó kvöldið væri hlýtt, hafði hann þó
farið í yfirfrakka og brett upp kragann,
sem huldi mest af andliti hans.
Hann læsti hurðinni eftir sér, gekk
að bórðinu og blandaði brennivin oS
vatn saman í glas, svo tók hann útúr
skáp disk með sæabrauðs kökum á.
“Kondu,” sagði hann,” borðaðu
þessar kökur, og láttu sumar í vasa
þinn til að borða á leiðinni, og drekktu
þessa vínblöndu, kæra Gladys, annars
verðurðu svo máttlaus.”
En hún þáði hyorugt.
“Eg get ekki,” sagði hún. “Eg þarf'
nast einkis, eg verð ekki máttlaus. Við
skulum nú fara; mér líður.ekki vel
í þessu húsi; hún gekk að gler hurðinni
og fór út.
George tók fáeinar smá kökur og
stakk í vasa sinn, fyllti litla flösku með
brennivín og vatn, og svo fór hann á eft-
ir henni.
Þau höfðu gengið þegjandi í gegnum
skógarrunnann — af varfærni hjá
George, en af breyttu hugarástandi lijú
Gladys.
Ský dró fyrir tunglið svo það varð
dimt, en George þekkti hvert fótmál á
leiðinni, svo það tafði þau ekki.
Loksins, án þess að þau segðu eitt
einasta orð, komu þau að litlu hliði senr
hann lauk upp. Svo þegar þau komu útá
þjóðveginn, tók hann í hendi hennar og
vildi leiða hana, en hún kippti hendinni
að sér, svo hann varð að sleppa, og hélt
hendinni fast að síðunni á sér.
“Gladys kæra Gladys,” hvíslaði
hann í sætum róm, “því ertu reið við
mig.”
“Eg er ekki reið við þig,” sagði hún
kalt og ákveðið; “eg er reið við sjálfa
mig, eg forsmái mig,” sagði hún.”
“Kæra Gladys,” byrjaði hann aftur
að segja í sorgarróm — en hún #ó^
fram í fyrir honum.
“Það er rétt, sem þú sagðir; það var
bjánalegt af mér að koma hingað. Pu
hefir ekki sagt það með svo niörgum
orðum, en andlit þitt, augu þín og bros,
hafa sagt það.”
“Hvað hef eg sagt,” spurði hann.
“Ekkert,” svaraði hún án umhugS'
unar með kaldri sjálfsvissu. “Ef Þu
hefðir talað reiði þrungin heiftar orð
þó þau hefðir verið bitur og hreint út
sögð, að koma mín hefði gert þig reiðau,
en að þú hefðir verið glaður að sjá niig>
þá hefði eg getað fyrirgefið sjálfri mér;
en þú varst ekki glaður yfir að sjá mig-
Ef eg hefði verið sem þú—en eg er kona-
Segðu ekki meira. Er langt ennþá til
járnbrautarstöðvanna ?
“Kæra Gladys,” sagði George aftur, ,
og nú ísmeygilegar en áður, “við verðum
að tala meira—eg er fjaska, nátturlega
fjarska kvíðinn fyrir því, hvort hægt er
að halda þessari skyndiferð þínni
leyndri.”
Það var satt, að hann var kvíða full'
ur, — f jarska kvíðinn fyrir því — vegna
sjálfs síns. Stúlkan virtist lesa hugsanir
hans, æ, því ver, nú í fyrsta sinni; nú gat
hún lesið hug hans, sem opna bók.
“Þú þarft ekki að vera hræddur,”
sagði hún og það lá lítils virðing í mál'
róm hennar; “það veit engin um það>
aö eg fór hingað. Eg sagði afa niínum>
að eg ætlaði að heimsækja nágranna-
Hann er komin í rúmið fyrir löngu síðan-
Þjónustu stúlkan fékk leyfi til að vera
að heiman tvo daga, svo það er enginn
sem veit um það.”
George dró andan ofurlítið léttara
við heyra þetta. ,